ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Άρθρο 23(3)(γ) του Ν. 33/64 - Μεταβατικές Διατάξεις)

 

(Έφεση Κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 44/2020)

 

19 Φεβρουαρίου, 2025

 

[ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΣΑΝΤΗΣ, ΚΑΛΛΙΓΕΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ

1. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ

2. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ

ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ,

Εφεσείοντες,

 

ν.

 

ΜΑΡΙΑΣ ΜΑΚΡΗ-ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ,

Εφεσίβλητη.

_________________

 

Π. Χαραλάμπους (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους Εφεσείοντες.

 

Α. Κυπρίζογλου με Κ. Μαυράκη (κα), για Π. Ν. Ονουφρίου ΔΕΠΕ, για την Εφεσίβλητη.

 

Α. Χατζηγεωργίου, για Κλεόπα & Παρασκευά ΔΕΠΕ, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος Coast and Hills Development Ltd.

_________________

 

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου

θα δοθεί από τον Σάντη, Δ.

_________________

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

          ΣΑΝΤΗΣ, Δ.: Οι Εφεσείοντες εναντιώνονται στην απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου στην Προσφυγή 199/19 («η Προσφυγή»), με την οποία ακυρώθηκε η απόφαση του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως ημερομηνίας 18.9.18 («η προσβαλλόμενη απόφαση») να εκδώσει την Πολεοδομική Άδεια ΛΕΜ/1210/2017 («η Πολεοδομική Άδεια») προς το Ενδιαφερόμενο Μέρος Coast and Hills Development Ltd («το ΕΜ»).

          Η Εφεσίβλητη είναι η εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια του Τεμαχίου 388 (πρώην 509) με Αριθμό Εγγραφής [ ], Φ/Σχ. [ ], Τμήμα Ο, περιοχή Αγίας Παρασκευής, Τοποθεσία «Πανιώτης», στον Δήμο Γερμασόγειας, στην Λεμεσό («το Τεμάχιο»).

Εντός του Τεμαχίου η Εφεσίβλητη ανήγειρε κατοικία στην οποία διαμένει με την οικογένεια της από το έτος 2000.

Περί τον Σεπτέμβριο 2017, η Εφεσίβλητη έμαθε, για πρώτη φορά, ότι στα όμορα προς το δικό της τεμάχια του ΕΜ με Αριθμούς Εγγραφής 502, 503, 506, 507 και 508, Φ/Σχ. 2-2-17-342, Τμήμα 5 («τα Τεμάχια»), θα ανεγειρόταν συγκρότημα διαμερισμάτων, και δη τριώροφη πολυκατοικία («η Ανάπτυξη»).

Η Εφεσίβλητη αποτάθηκε προς τις αρμόδιες αρχές για να λάβει πληροφόρηση περί των τεκταινόμενων. Την 20.4.18, πληροφορήθηκε από τους Εφεσείοντες πως η επιτρεπόμενη ανάπτυξη στην περιοχή αφορούσε σε δόμηση δύο ορόφων, συνολικού ανώτατου ύψους 10.00 μέτρων καθότι ο συντελεστής δόμησης ανερχόταν σε 0.60:1 και ο συντελεστής κάλυψης σε 0.35:1, κατά ανώτατο όριο.

Εν συνεχεία, η Εφεσίβλητη, μεταξύ Απριλίου 2018 και Ιανουαρίου 2019, πληροφορήθηκε πως το ΕΜ προέβαινε σε ενέργειες προκειμένου να εξασφαλίσει πολεοδομική άδεια από τους Εφεσείοντες για την Ανάπτυξη, παρότι αυτή φαινόταν να απαγορεύεται από τον νόμο.

Την 16.1.19 οι Εφεσείοντες, με επιστολή 14.1.19 πληροφόρησαν την Εφεσίβλητη ότι - μετά από υποβολή πολεοδομικής αίτησης ημερομηνίας 24.12.17 - η Ανάπτυξη επιτράπηκε δυνάμει της Πολεοδομικής Άδειας, κατά τις προβλέψεις του Παραρτήματος Β των Γενικών Προνοιών του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού.

Η Εφεσίβλητη, κρίνοντας ότι η έκδοση της Πολεοδομικής Άδειας επηρέαζε την εύλογη άνεση της ιδίας και της οικογένειας της, καταχώρισε την Προσφυγή στις 14.2.19.

          Το Διοικητικό Δικαστήριο, απορρίπτοντας προδικαστική ένσταση των Εφεσειόντων και του ΕΜ για το ότι η Εφεσίβλητη παρέλειψε να προσβάλει την Άδεια Οικοδομής που είχε εκδοθεί την 12.3.19 αναφορικώς προς την ίδια ανάπτυξη («η Άδεια Οικοδομής»), αποδέχθηκε την Προσφυγή, διαπιστώνοντας έλλειψη δέουσας έρευνας και αιτιολογίας από τους Εφεσείοντες.

Οι Εφεσείοντες, με τρεις λόγους έφεσης, προτάσσουν το λαθεμένο της πρωτόδικης κατάληξης διατεινόμενοι - εν σχέσει προς την προδικαστική ένσταση - ότι κακώς το Διοικητικό Δικαστήριο έκρινε τα περί απουσίας αλυσιτέλειας της προσφυγής ως εκ της επιλογής της Εφεσίβλητης να μην προσβάλει την Άδεια Οικοδομής (λόγοι έφεσης 1 και 2), και πως εξίσου εσφαλμένα θεώρησε ότι η υψομετρική διαφορά μεταξύ του Τεμαχίου και των Τεμαχίων ήταν το καθοριστικό σημείο που οδήγησε τους Εφεσείοντες να εγκρίνουν την Ανάπτυξη και την πρόσθεση ορόφων (λόγος έφεσης 3).

Διεξήλθαμε πάντα όσα τέθηκαν ενώπιον μας, στην πλήρη τους μορφή.

Ως προς τους λόγους έφεσης 1 και 2 (προδικαστική ένσταση), το Διοικητικό Δικαστήριο ορθώς αυτοκαθοδηγήθηκε από τις εφαρμοζόμενες στην περίπτωση νομολογιακές αρχές, τονίζοντας πως η πολεοδομική άδεια και η άδεια οικοδομής συνιστούν κατ' αρχήν αυτοτελείς διοικητικές πράξεις και ότι, ως τέτοιες, μπορούν να προσβληθούν η καθεμιά ξεχωριστά ή και μαζί στην ίδια προσφυγή, εφόσον βεβαίως συντρέχουν προς τούτο οι απαραίτητες προϋποθέσεις, όπως η συνάφεια της μιας άδειας προς την άλλη (Δήμος Λευκωσίας ν. Παπαϊωάννου και Άλλων (2010) 3 Α.Α.Δ. 102, 106-108, Νεοφύτου ν. Δημοκρατίας (Αρ.1) (2006) 3 Α.Α.Δ. 478, Δήμος Λεμεσού ν. Νικολαΐδη (2005) 3 Α.Α.Δ. 591, 596-597).

Προσθέτως, το Διοικητικό Δικαστήριο έγραψε και τούτα (το απόσπασμα είναι αυτούσιο όπως και όσα ακολουθούν):

«[...] Έχω την άποψη ότι αυτά που προκύπτουν από τη νομολογία είναι, αφενός, το επιθυμητό και δικονομικά ορθότερο της προσβολής τόσο της πολεοδομικής όσο και της άδειας οικοδομής στην ίδια αίτηση ακυρώσεως εφόσον πρόκειται για συναφείς πράξεις και, αφετέρου - όπου αυτό δεν έχει συμβεί - προηγείται η εξέταση της αίτησης ακυρώσεως που στρέφεται κατά της πολεοδομικής άδειας και το όποιο αποτέλεσμά της επιδρά και στην αίτηση ακυρώσεως κατά της άδειας οικοδομής.[...] Το ζήτημα, όμως, που τίθεται στην υπό κρίση υπόθεση είναι κατά πόσο επειδή η αιτήτρια δεν έχει στραφεί κατά της νομιμότητας της άδειας οικοδομής - είτε στην ίδια αίτηση ακυρώσεως είτε σε άλλη - αυτό δημιουργεί αλυσιτέλεια στην παρούσα προσφυγή. [...]».

 

Έπειτα, το Διοικητικό Δικαστήριο εισέδυσε στα γεγονότα και απαιτήσεις της επίμαχης περίπτωσης, μη αποδεχόμενο τη θέση των Εφεσίβλητων και του ΕΜ περί αλυσιτέλειας, τονίζοντας:

«[...] Έχω την άποψη ότι ζήτημα αλυσιτέλειας θα προέκυπτε, ενδεχομένως, εάν αυτό που προσβαλλόταν ήταν μόνο η άδεια οικοδομής στην έκταση που στηρίζεται στην πολεοδομική άδεια που προηγήθηκε αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω με την εισήγηση των καθ' ων η αίτηση και του ενδιαφερόμενου μέρους ότι προκύπτει αλυσιτέλεια στην έκταση που η παρούσα προσφυγή στρέφεται κατά της καθ' όλα αυτοτελούς διοικητικής πράξης έκδοσης πολεοδομικής άδειας.

Ενδεχομένως θα προκύψει ζήτημα για την αιτήτρια ως προς την πρακτική εφαρμογή έκδοσης τυχόν ακυρωτικής απόφασης σε σχέση με την πολεοδομική άδεια και πώς αυτή επιδρά ή μη στο κύρος της άδειας οικοδομής δεδομένου ότι δεν έχει προσβληθεί αλλά αυτά είναι ζητήματα που δεν θα πρέπει να εμποδίσουν το Δικαστήριο από το να ασκήσει τη δικαιοδοσία του και να εξετάσει τη νομιμότητα της ενώπιόν του προσβαλλόμενης διοικητικής πράξης [...]».

 

Δεν ακούσαμε κάτι από τους Εφεσείοντες ή διακρίναμε οτιδήποτε άλλο από τα ενώπιον μας τεθέντα που θα μπορούσε να κατατείνει προς διάφορη θεώρηση, είτε επί ζητημάτων αρχής είτε γεγονότων.

Απεναντίας.

Η πραγμάτευση του Διοικητικού Δικαστηρίου συνταιριάζεται ομαλώς με τη νομολογία της εποχής αλλά και με την πιο επίκαιρη επανάληψη της στο ανώτατο δικαστικό επίπεδο (Μακρή ν. Δήμου Λακατάμειας, Ε.Δ.Δ. 159/19, ημ. 14.10.24, Kotsonis Enterprises Limited ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 24/15, ημ. 21.9.21, ECLI:CY:AD:2021:C404, Αρσαλίδης ν. Δήμου Στροβόλου, Α.Ε. 211/12, ημ. 1.7.19, ECLI:CY:AD:2019:C267).

Δεν παρέχεται πεδίο εφετειακής επέμβασης.

Οι λόγοι έφεσης 1 και 2 απορρίπτονται.

Σε ό,τι αφορά στον λόγο έφεσης 3, οι Εφεσείοντες λέγουν πως άστοχα το Διοικητικό Δικαστήριο έκρινε ότι «... η υψομετρική διαφορά μεταξύ των δύο τεμαχίων ήταν ο λόγος έκδοσης της πολεοδομικής άδειας και συνεπώς, η απόφαση ... δεν ήταν προϊόν δέουσας έρευνας».

Δεν συγκλίνουμε με την άποψη των Εφεσειόντων.

Το Διοικητικό Δικαστήριο παρέθεσε ένα συμπαγές και περιεκτικό σκεπτικό ως προς τη συζητούμενη κατάληξη, εντός των επιτρεπτών παραμέτρων της δικαιοδοσίας και εξουσίας του (Petrorian Enterprises Ltd v. Δημοκρατίας, Ε.Δ.Δ. 69/18, ημ. 11.1.24).

Το εξηγούμε, υιοθετώντας το.

Το Διοικητικό Δικαστήριο, ιχνηλάτησε τον Διοικητικό Φάκελο/Τεκμήριο 1 («ο Διοικητικός Φάκελος») και ανηύρε εκεί (ανάμεσα σε άλλα) την Πολεοδομική Αίτηση και τα συνοδευτικά αρχιτεκτονικά σχέδια, παρατηρώντας πως τούτα αφορούσαν σε οικοδομή με οκτώ επίπεδα, εκ των οποίων τα δύο ήσαν υπόγεια (Κυανούν 4Α) και ότι στα ενδιάμεσα τού κάθε επιπέδου, καταγραφόταν ο αριθμός που ανταποκρινόταν στο αντίστοιχο ύψος τους.

Στη βάση αυτή, το Διοικητικό Δικαστήριο σημείωσε πως με τα σχέδια που είχαν υποβληθεί το συνολικό ύψος των έξι επιπέδων πάνω από το επίπεδο της γης ανερχόταν σε 21 μέτρα, πλέον κάποιες προσθήκες στην οροφή για τις οποίες δεν καταγραφόταν το ύψος.

Περαιτέρω, σε συσχέτιση προς το Κυανούν 29Α/Τεκμήριο 1, το Διοικητικό Δικαστήριο είδε ότι η δόμηση καθοριζόταν στο 90% και το ποσοστό κάλυψης στο 50%, εντοπίζοντας προσέτι πως η οικοδομή παρουσίαζε πέντε επίπεδα αντί οκτώ, εκ των οποίων τα δύο εξακολουθούσαν να είναι υπόγεια (Κυανούν 60).

Επιπλέον, το Διοικητικό Δικαστήριο βρήκε - ξανά ως ζήτημα απλής παρατήρησης από τα στοιχεία του Διοικητικού Φακέλου και όχι πρωτογενούς ευρήματος - ότι το ύψος του κάθε επιπέδου παρέμενε στα 3.50 μέτρα, με αποτέλεσμα το συνολικό ύψος της οικοδομής «... πάνω από το επίπεδο της γης ...» να είναι «... 10.5 μέτρα πλέον κάποιες προσθήκες στην οροφή για τις οποίες δεν καταγράφεται ύψος».

Με αυτά κατά νουν, το Διοικητικό Δικαστήριο προσέθεσε και αυτά:

«[...] Στον διοικητικό φάκελο εντοπίζω έγγραφο με τίτλο «Έντυπο μελέτης πολεοδομικής αίτησης και πρακτικών απόφασης της πολεοδομικής αρχής». Κάτω από τον τίτλο «Παρατηρήσεις» καταγράφονται τα ακόλουθα από τον μελετητή:

 

«Η αίτηση αφορά την ανέγερση οικοδομικού συγκροτήματος το οποίο αποτελείται από υπόγειο χώρο στάθμευσης, 20 διαμερίσματα σε 4 ορόφους και πισίνα. Η αρχική αίτηση αφορούσε την ανέγερση 5όροφης οικοδομής (23 διαμερίσματα) αλλά κρίθηκε αναγκαίο να γίνει αλλαγή των σχεδίων (έπαυλη από γείτονες). Λόγω της αλλαγής των σχεδίων θα ζητηθούν εκ νέου οι απόψεις της ΑΗΚ και Πυρασφάλειας στο στάδιο της μελέτης για άδεια οικοδομής.»

 

Πιο κάτω στο ίδιο έντυπο ο υπεύθυνος λειτουργός καταγράφει:

 

«Έχουν γίνει 2 φορές τροποποιήσεις στα σχέδια, μείωση του ύψους της οικοδομής και αρ. ορόφων και εγκρίνεται συμφ. με την Παρ. 6.2 & 4.1(ια) της Εντολής 1/2017, υψομετρ. διαφορά τεμαχίου και Παρ. 6.2 (αύξηση Σ Δομ παλαιά οικόπεδα) χωρίς να επηρεάζονται οι ανέσεις άλλων [.].»

 

Και η απόφαση του επαρχιακού λειτουργού Λεμεσού «Χορήγηση άδειας ως οι πιο πάνω συστάσεις και με κατάλληλους όρους».

 

Εντοπίζω, επίσης, επιστολή του καθ' ου η αίτηση 2 ημερομηνίας 14.1.2019 προς τον Δήμο Γερμασόγειας και ιδίας ημερομηνίας προς τους δικηγόρους αριθμού περίοικων στην οποία ο καθ' ου η αίτηση 2 εξηγεί ότι η πολεοδομική άδεια χορηγήθηκε:

 

«Λαμβάνοντας υπόψη, τη χωροδιάταξη των οικοπέδων, τα φυσικά υψόμετρα εδάφους των οικοπέδων προχώρησε στην χορήγηση της Πολεοδομικής Άδειας υιοθετώντας Πρόνοιες της Παραγράφου 6.2, Παράρτημα Β Γενικές Πρόνοιες Πολιτικής του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού. Αναφέρεται επίσης ότι η ανάπτυξη έχει επωφεληθεί με αύξηση του συντελεστή δόμησης σύμφωνα με τις πρόνοιες της παραγράφου 4(3) (α), Παράρτημα Β Γενικές Πρόνοιες Πολιτικής του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού.»[...]».

 

          Στη συνέχεια, το πρωτόδικο Δικαστήριο προσέτρεξε στην Παράγραφο 6.2 του Παραρτήματος Β των Γενικών Προνοιών του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού (ως αναφερόταν στο έντυπο μελέτης), [1] καθώς και στον τρόπο εφαρμογής τής περί ης ο λόγος παραγράφου κατά την Εντολή 1 του 2017 (παράγραφος (β)/Παράρτημα Ζ στην Αίτηση Ακύρωσης), όπου αναφερόταν ότι τούτη επεδίωκε καθορισμό των περιπτώσεων όπου η πολεοδομική αρχή μπορεί να αναπροσαρμόζει το ύψος και τον αριθμό των ορόφων των οικοδομών προς πραγματοποίηση ειδικών στόχων και προγραμμάτων ανάπτυξης ή προς επίλυση ειδικών προβλημάτων σε σχέση προς την όποια ανάπτυξη «... σύμφωνα με τις πρόνοιες των παραγράφων 6.2 και 6.3 των «Γενικών Προνοιών Πολιτικής» (Παράρτημα Β), εκτός αν για τα ίδια θέματα ισχύουν ειδικότερες πολιτικές και αντίστοιχα Τοπικά Σχέδια [...]».

          Με βάση λοιπόν αυτά - αλλά και την Παράγραφο 4 της Εντολής που αφορά στον υπολογισμό του αριθμού των ορόφων και του ύψους της οικοδομής - το Διοικητικό Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η Πολεοδομική Άδεια αφορούσε στην ανέγερση οικοδομής τριών ορόφων «... συνολικού ύψους 10.5 περίπου μέτρων ...», με παρεπόμενο η Ανάπτυξη να υπερβαίνει «... το καθορισμένο βάσει της πολεοδομικής ζώνης στην οποία εμπίπτει ανώτατο ύψος και ανώτατο αριθμό ορόφων ...».

Επιπροσθέτως, το Διοικητικό Δικαστήριο αποφάνθηκε πως στο έντυπο μελέτης που είχε υποβληθεί, γινόταν πρόβλεψη περί δυνητικής ύπαρξης αντικειμενικών δυσκολιών ως προς το ορθολογικό της Ανάπτυξης εξαιτίας του μεγέθους, σχήματος, διαστάσεων ή και άλλων χαρακτηριστικών της, και ότι η λακωνική μνεία στο υπό αναφορά έντυπο για την υψομετρική διαφορά των Τεμαχίων φαίνεται να ήταν και ο λόγος για τον οποίο οι Εφεσίβλητοι θεώρησαν πως η Ανάπτυξη «... εμφάνιζε αντικειμενικές δυσκολίες ...».

Το Διοικητικό Δικαστήριο, απέληξε κατά τούτα:

«[...] Δεν είναι, βέβαια, έργο του Δικαστηρίου να προβεί σε πρωτογενή διερεύνηση εντούτοις, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πώς η υψομετρική διαφορά λειτούργησε ως αντικειμενική δυσκολία σε σημείο που θα έπρεπε να παραχωρηθεί άδεια για πρόσθετο όροφο εφόσον, όπως προκύπτει από μια απλή μελέτη των αρχιτεκτονικών σχεδίων, η υψομετρική διαφορά επηρεάζει τα επίπεδα 1 και 2 της οικοδομής - στα οποία το μεγαλύτερο μέρος είναι υπόγειο - αλλά καθόλου τα επίπεδα 3, 4 και 5. Με λίγα λόγια, εάν η οικοδομή διατηρείτο στους 2 ορόφους ως προνοεί η ζώνη στην οποία εμπίπτει η ανάπτυξη δεν φαίνεται να επηρεάζεται από την υψομετρική διαφορά. Με την έγκριση και πρόσθετου ορόφου η οικοδομή απλά απέκτησε περισσότερα διαμερίσματα και τίποτε άλλο.

Δεν έχει διαφύγει της προσοχής μου ότι στις επιστολές του καθ' ου η αίτηση 2 προς τον Δήμο Γερμασόγειας και τους περίοικους γίνεται αναφορά εκτός από τις υψομετρικές διαφορές και στη χωροδιάταξη των οικοπέδων. Εντούτοις, αυτό που αποτελεί την πηγή λήψης της προσβαλλόμενης απόφασης είναι το έντυπο μελέτης που ενέχει θέση πρακτικού λήψης της απόφασης στο οποίο, όπως έχω εξηγήσει, δεν αιτιολογείται επαρκώς η λήψη της απόφασης [...]».

 

Δεν διακρίνουμε λόγο για επέμβαση μας στο υπό ανάλυση σκεπτικό.

Η προσέγγιση του ζητήματος από το Διοικητικό Δικαστήριο ήταν επιτρεπτή και διόλου παρεμβατική στην ευχέρεια της Διοίκησης (Εφεσειόντων), ώστε να συζητεί κανείς περί δικαστικής και πρωτογενούς υποκατάστασης τής διοικητικής αυτής ευχέρειας. Αυτό, εξάγεται όχι μόνο ως εκ της πρωτόδικης φραστικής διατύπωσης επί του σημείου αλλά και ως εκ του χειρισμού του πράγματος επί του πεδίου, επιζητώντας (το Διοικητικό Δικαστήριο) - και σωστά - στοιχεία από τον Διοικητικό Φάκελο, απτόμενα της απαιτούμενης πληρότητας τής έρευνας και της παρασχεθείσας αιτιολογίας εκ πλευράς Εφεσίβλητων για την προσβαλλόμενη απόφαση (Κούμουλλου ν. Δημοκρατίας, Ε.Δ.Δ. 26/20, ημ. 13.12.24, Nestoras Hotels Ltd v. Δημοκρατίας, Ε.Δ.Δ. 169/18, ημ. 16.1.24).

Ο λόγος έφεσης 3 απορρίπτεται.

Εν κατακλείδι, ουδείς των λόγων έφεσης ευσταθεί.

Η έφεση απορρίπτεται.

Επιδικάζουμε έξοδα ύψους €3.200,00, πλέον ΦΠΑ, αν υπάρχει, υπέρ της Εφεσίβλητης και εναντίον των Εφεσειόντων.

 

Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.

 

Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, Δ.

 

Μ. ΚΑΛΛΙΓΕΡΟΥ, Δ.

 

 

 

 

 

 

 

/μκε