|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Άρθρο 23(3)(γ) του Ν. 33/64 - Μεταβατικές Διατάξεις)
(Έφεση Κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 26/20)
13 Δεκεμβρίου, 2024
[ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΥΜΟΥΛΛΟΥ
Εφεσείουσα/Αιτήτρια
ΚΑΙ
1. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ
2. ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ
3. ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ
Εφεσίβλητοι/Καθ' ων η αίτηση
______________________
Α. Πιττάτζης για Γ. Φ. Πιττάτζη ΔΕΠΕ, για την Εφεσείουσα.
Θ. Χατζηλούκα, Δικηγόρος για τον Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας με Χρ. Γιάγκου (κα), Ασκούμενη Δικηγόρο, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Εφεσίβλητους.
______________________
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Δ.
____________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Δ.: Η εφεσείουσα, αιτήθηκε την παράταση της ισχύος της πολεοδομικής άδειας και αρχικά η αρμόδια αρχή καθώς και μεταγενέστερα η Υπουργική Επιτροπή, μετά που καταχώρησε ιεραρχική προσφυγή, απέρριψαν το αίτημα της. Η εφεσείουσα με προσφυγή αμφισβήτησε τις πιο πάνω αποφάσεις. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, για τους λόγους που θα εξηγηθούν κατωτέρω, την απέρριψε. Η εφεσείουσα, με την υπό κρίση έφεση, αμφισβητεί την ορθότητα της απόφασης του.
Στο στάδιο αυτό κρίνουμε ορθολογικό να κάνουμε αναφορά στο σύνολο των γεγονότων που περιβάλλουν τη παρούσα υπόθεση.
Γεγονότα
Η εφεσείουσα είναι ιδιοκτήτρια ακινήτου στο Παραλίμνι για το οποίο, στις 16.4.2007, χορηγήθηκε πολεοδομική άδεια για ανέγερση εστιατορίου, καταστήματος, διαμερισμάτων και κατοικιών. Ακολούθως, στις 19.5.2008, χορηγήθηκε πολεοδομική έγκριση τροποποιημένων σχεδίων. Η εφεσείουσα, στις 20.3.2014, υπέβαλε αίτηση για παράταση της ισχύος της πολεοδομικής άδειας και η αρμόδια αρχή στις 21.7.2014 απέρριψε την αίτηση της, καθότι «. οι πρόνοιες του δημοσιευμένου σχεδίου ανάπτυξης έχουν τροποποιηθεί από την ημερομηνία χορήγησης της αρχικής άδειας και δεν εκτελέστηκαν οποιεσδήποτε από τις εργασίες που προνοούνται σ' αυτή, με αποτέλεσμα να μην πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 28 του βασικού Νόμου, όπως αυτό έχει αντικατασταθεί με τον περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Τροποποιητικό) Νόμο του 2011».
Εναντίον της πιο πάνω απόφασης, η εφεσείουσα υπέβαλε, στις 5.9.2014, ιεραρχική προσφυγή. Στο περιεχόμενο της θα αναφερθούμε σε μεταγενέστερο στάδιο όταν θα εξετάζονται συγκεκριμένοι λόγοι έφεσης. Το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως, αφού έλαβε υπόψη την έκθεση της πολεοδομικής αρχής, τις απόψεις της Διευθύντριας του πιο πάνω τμήματος, ημερ. 5.4.2016, και την εισήγηση του Δήμου Παραλιμνίου, ημερ. 16.2.2016, ετοίμασε σχετικό σημείωμα το οποίο υπέβαλε στην αρμόδια Υπουργική Επιτροπή με εισήγηση την απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής.
Μετά την καταχώριση της πιο πάνω ιεραρχικής προσφυγής και πριν την έκδοση της σχετικής απόφασης, ο συνήγορος της εφεσείουσας, απέστειλε στο Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών επιστολή, ημερ. 30.10.2015, στην οποία επισύναψε ένορκη δήλωση αρχιτέκτονα, ημερ. 27.10.2015, στην οποία καταγράφεται, μεταξύ άλλων, ότι άρχισαν οι εργασίες ανέγερσης του οικοδομικού συγκροτήματος της εφεσείουσας πλην όμως δεν ολοκληρώθηκαν για τους λόγους που εξηγεί σε αυτήν.
Η Υπουργική Επιτροπή, σε συνεδρία της, ημερ. 26.4.2016, απέρριψε την ιεραρχική προσφυγή καθότι, έκρινε ότι η απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής είναι ορθή και σύμφωνη με τις πρόνοιες της πολεοδομικής νομοθεσίας και της δήλωσης πολιτικής Παραλιμνίου. Η πιο πάνω απόφαση, κοινοποιήθηκε στην εφεσείουσα με επιστολή ημερ. 6.7.2016.
Η εφεσείουσα με αίτηση ακύρωσης αμφισβήτησε την νομιμότητα των αποφάσεων ημερ. 21.7.2014 και 6.7.2016, καθώς επίσης επιζητούσε δήλωση ότι η παράταση ισχύος της πολεοδομικής άδειας είχε εγκριθεί λόγω παράλειψης των εφεσιβλήτων να εκδώσουν απόφαση επί της αίτησης εντός 3 μηνών από τη λήψη της ήτοι από 20.3.2014.
Η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αναφέρθηκε στις πρόνοιες της σχετικής νομοθεσίας και στα γεγονότα που περιβάλλουν την παρούσα περίπτωση, όπως εκτίθενται ανωτέρω, επισημαίνοντας ότι μετά από επιτόπια επίσκεψη που διενεργήθηκε, στις16.4.2014, διαπιστώθηκε ότι οι εργασίες δεν εκτελέστηκαν σε μη αναστρέψιμο βαθμό και ειδικότερα δεν άρχισαν οποιεσδήποτε οικοδομικές εργασίες. Αναφέρθηκαν δε τα ακόλουθα:
«Εν προκειμένω, οι πρόνοιες του δημοσιευμένου σχεδίου που αφορούν την επίδικη προς ανάπτυξη ιδιοκτησία, τροποποιήθηκαν από αυτές που ίσχυαν κατά τη χορήγηση της αρχικής πολεοδομικής άδειας και οι εργασίες που προνοούνταν στην άδεια δεν εκτελέστηκαν σε μη ανατρέψιμο βαθμό, όπως προνοείται στο εδάφιο (3) του άρθρου 28 του σχετικού Νόμου.
Κατά συνέπεια, θεωρώ ότι οι καθ' ων η αίτηση ενήργησαν εντός του νομοθετικού πλαισίου, ως είχαν υποχρέωση και η απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής, η οποία άσκησε διακριτική ευχέρεια, αιτιολογείται τόσο στο σώμα της απόφασης, όσο και από τα στοιχεία του φακέλου, ήτοι την απόφαση της αρμόδιας Πολεοδομικής Αρχής, η οποία υιοθετείται. Η Επιτροπή στην απόφασή της περιλαμβάνει τόσο τα πραγματικά πολεοδομικά στοιχεία του επίδικου ακινήτου, όσο και τη νομική βάση, καθώς επίσης και τη σχετική νομοθεσία και τις πρόνοιες του σχεδίου ανάπτυξης, ώστε να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούσε να εγκριθεί η αιτούμενη άδεια».
Πρόσθετα δε το πρωτόδικο Δικαστήριο επισήμανε ότι η αρμόδια αρχή δεν ήταν υποχρεωμένη να υιοθετήσει την εισήγηση του Δήμου Παραλιμνίου, ο οποίος αποδεχόταν την αιτούμενη παράταση και η οποία μαζί με τις απόψεις των άλλων αρμοδίων οργάνων, είχαν υποβοηθητικό χαρακτήρα. Αναφορικά δε με τις προσωπικές συνθήκες που επικαλείτο η εφεσείουσα, για την έγκριση του αιτήματος της, τόνισε ότι αυτές δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν λόγους για απόκλιση από την εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας.
Λόγοι έφεσης
Η εφεσείουσα με συνολικά 5 λόγους έφεσης αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης. Ειδικότερα, προβάλλεται ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα παράλειψε να αποφασίσει ότι οι εφεσίβλητοι: (i) δεν εξέδωσαν απόφαση εντός 3 μηνών από την υποβολή της αίτησης της εφεσείουσας και συνεπώς η αίτηση της για παράταση της ισχύος της πολεοδομικής άδειας θα έπρεπε να θεωρηθεί ότι έχει εγκριθεί (λόγος έφεσης αρ. 1), (ii) ενήργησαν με πλάνη περί τα γεγονότα και παραβίασαν τις αρχές της χρηστής διοίκησης και της καλής πίστης (λόγος έφεσης αρ. 2), (iii) προέβησαν σε ελλιπή έρευνα (λόγος έφεσης αρ. 3). Πρόσθετα δε προβάλλεται, ότι εσφαλμένα αποφάσισαν ότι οι εφεσίβλητοι προέβησαν σε δέουσα αιτιολογία (λόγος έφεσης αρ. 4), και απέρριψαν την προσφυγή στηριζόμενοι σε τροποποίηση του Τοπικού Σχεδίου του 2007 ( λόγος έφεσης αρ.5).
Το νομικό πλαίσιο
Σχετικό με το επίδικο ζήτημα είναι το άρθρο 28(3) του Περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972, ως ίσχυε κατά τον ουσιώδη χρόνο υποβολής της αίτησης για παράταση της ισχύος της πολεοδομικής άδειας, το οποίο προνοούσε τα ακόλουθα:
«(3) Η περίοδος ισχύος της πολεοδομικής άδειας μπορεί να παραταθεί μια ή περισσότερες φορές με την έκδοση έγκρισης παράτασης άδειας, αυτεπάγγελτα ή μετά από υποβολή αίτησης από τον κάτοχο της, για χρονική περίοδο που κρίνεται δικαιολογημένη κατά την κρίση της Πολεοδομικής Αρχής, νοουμένου ότι οι πρόνοιες του δημοσιευμένου Σχεδίου Ανάπτυξης που αφορούν στην ακίνητη ιδιοκτησία της ανάπτυξης παραμένουν αμετάβλητες, όπως ήταν κατά την ημερομηνία χορήγησης της αρχικής άδειας, ή η ανάπτυξη για την οποία χορηγήθηκε η άδεια συνεχίζει να επιτρέπεται μετά την τροποποίηση του Σχεδίου:
Νοείται ότι, αν η Πολεοδομική Αρχή παραλείψει να απαντήσει σε αίτηση για έκδοση έγκρισης παράτασης άδειας σε περίοδο τριών μηνών από τη λήψη της, θεωρείται ότι η έγκριση έχει εκδοθεί και η ισχύς της άδειας παρατείνεται για περίοδο ενός έτους:
Νοείται περαιτέρω ότι, οι διατάξεις του παρόντος εδαφίου εφαρμόζονται και στην περίπτωση που οι πρόνοιες του δημοσιευμένου Σχεδίου που αφορούν στην ιδιοκτησία της ανάπτυξης έχουν τροποποιηθεί σε σύγκριση με τις πρόνοιες που ίσχυαν κατά τη χορήγηση της αρχικής άδειας, για οποιαδήποτε πολεοδομική άδεια, όταν η αίτηση υποβληθεί το αργότερο μέσα σε διάστημα τριών μηνών πριν από την ημερομηνία λήξης της άδειας, εφόσον η Πολεοδομική Αρχή διαπιστώσει ότι οι εργασίες που προνοούνται στην άδεια εκτελέσθηκαν σε μη αναστρέψιμο βαθμό, κατά την κρίση της, κατά την περίοδο ισχύος της άδειας: .»
Εξέταση λόγων έφεσης
Ο ευπαίδευτος συνήγορος της εφεσίβλητης εισηγήθηκε ότι ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν εξέτασε λόγους ακύρωσης οι οποίοι δεν τέθηκαν ενώπιον της Υπουργικής Επιτροπής, στο πλαίσιο της ιεραρχικής προσφυγής και ειδικότερα ότι (i) οι εφεσίβλητοι δεν εξέδωσαν απόφαση εντός 3 μηνών από την υποβολή της αίτησης της εφεσείουσας και συνεπώς η αίτηση της για παράταση της ισχύος της πολεοδομικής άδειας θα έπρεπε να θεωρηθεί ότι έχει εγκριθεί (λόγος έφεσης αρ. 1) (ii) δεν εξέτασαν ότι η εφεσίβλητη ενήργησε με πλάνη ως προς τα γεγονότα και ότι παραβίασαν τις αρχές της καλής πίστης και της χρηστής διοίκησης αφού στο παρελθόν ενέκριναν παρατάσεις ισχύος της πολεοδομικής άδειας, του ακινήτου της εφεσείουσας, μετά τη δημοσίευση της Δήλωσης Πολιτικής Παραλιμνίου του 2011 (λόγος έφεσης αρ. 2).
Ενόψει της πιο πάνω εισήγησης, στο στάδιο αυτό, κρίνουμε ορθό να κάνουμε αναφορά στην ιεραρχική προσφυγή της εφεσείουσας.
Με την ιεραρχική προσφυγή η εφεσείουσα, ζητούσε την ακύρωση της απόφασης ουσιαστικά για ανθρωπιστικούς λόγους. Σε αυτήν ως λόγοι ένστασης καταγράφονταν: (i) ότι η ανάπτυξη θα γινόταν κυρίως προς όφελος παιδιού της εφεσείουσας με ειδικές ανάγκες για να του εξασφαλίσει εισόδημα διαβίωσης, (ii) ότι o λόγος που δεν άρχισαν έγκαιρα οι εργασίες στο έργο οφειλόταν στο ότι η τράπεζα που θα τους χρηματοδοτούσε διαλύθηκε και οι αποταμιεύσεις του συζύγου της εφεσείουσας κουρεύτηκαν, (iii) ότι άρχισαν οι προετοιμασίες για ανέγερση και έγιναν τα χωματουργικά και βρισκόταν στη διαδικασία προσφορών, (iv) ότι ξόδευσαν χρήματα σε αρχιτεκτονικά σχέδια, χωρομετρικές εργασίες, περιφράξεις, χωματουργικά, δικαιώματα νερού, άδειες οικοδομής και σε διαδικασίες προσφορών και (v) ότι εξασφάλισε άδεια οικοδομής και έγκριση των σχεδίων από το ΚΟΤ ενόψει ότι θα ανεγειρόταν και κέντρο αναψυχής.
Όπως έχει νομολογηθεί, λόγοι ακύρωσης οι οποίοι δεν τέθηκαν στην ιεραρχική προσφυγή και εγείρονται για πρώτη φορά στη αίτηση ακύρωσης δεν εξετάζονται από το Δικαστήριο (Βλ. Έπαυλις Κομήτης Λτδ v. Δημοκρατίας (2009) 3 Α.Α.Δ 342). Αν συνέβαινε το αντίθετο, ως υποδείχθηκε στην πιο πάνω απόφαση «. ο σκοπός του νόμου θα καταστρατηγείτο ενώ εμμέσως θα παραβιαζόταν η προθεσμία των 75 ημερών του Άρθρου 146 του Συντάγματος». Αν δε στο πλαίσιο της προσφυγής εξετάζονταν, από το πρωτόδικο Δικαστήριο, ισχυρισμοί της εφεσείουσας, που δεν εγέρθηκαν κατά την ιεραρχική προσφυγή, το τελευταίο θα διατύπωνε γνώμη πάνω σε θέμα που δεν ηγέρθη ενώπιον της Υπουργικής Επιτροπής. Αυτή δε η γνώμη του δεν θα ήταν αναθεωρητική απόφαση της Επιτροπής πάνω στο θέμα, αλλά πρωτογενής.
Κατόπιν των ανωτέρω, θεωρούμε ότι ορθά δεν εξετάστηκαν πρωτοδίκως οι λόγοι ακύρωσης που η εφεσείουσα δεν έθεσε προς εξέταση ενώπιον της Υπουργικής Επιτροπής και δη ότι η άδεια θα έρεπε να έπρεπε να θεωρηθεί ότι έχει εγκριθεί καθότι, η εφεσίβλητη δεν εξεδωσε την άδεια εντός 3 μηνών από την υποβολή της σχετικής αίτησης και ότι ενήργησαν με πλάνη περί τα γεγονότα. Η νομιμότητα της απόφασης κρίνεται με αναφορά στα στοιχεία που η τελευταία είχε ενώπιόν της.
Και κάτι ακόμη. Όπως ελέχθη στη Δημοκρατία ν. Παπαφώτη (1997) 3 ΑΑΔ 191, η καλή πίστη δεν συναρτάται με τον υπερακοντισμό της νομιμότητας στη λειτουργία της Διοίκησης. Όπως διευκρινίστηκε στην Tamassos Suppliers v. Δημοκρατίας (1992) 3 A.Α.Δ. 60:
«.η αρχή της καλής πίστης σκοπεί στον αποκλεισμό της αυθαιρεσίας στη διοικητική λειτουργία. Δεν υπερφαλαγγίζει όμως την αρχή της σύννομης λειτουργίας της Διοίκησης, που είναι συνυφασμένη, όπως και κάθε κρατική λειτουργία, με την αρχή του κράτους δικαίου.». (βλ. επίσης Δημοκρατία v. Fereos Ltd, A.E 13/2016, ημερ. 6/3/2023).
Επίσης τα ίδια επαναλήφθηκαν και στην Δημοκρατικός Σύλλογος «ο Λεύτερος» ν. Δημοκρατίας, Ε.Δ.Δ. 102/19, ημερ. 21.5.2024.
Στην υπό εξέταση περίπτωση, το έργο ουδέποτε υλοποιήθηκε, ούτε καν άρχισε και δεν δημιουργείται κεκτημένο δικαίωμα στην εφεσείουσα να απαιτεί την ίδια μεταχείριση όπως προηγουμένως.
Συνεπώς οι λόγοι έφεσης οι 1 και 2 είναι έκθετοι σε απόρριψη.
Η εφεσείουσα προβάλλει ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο παρέλειψε να επιληφθεί ότι οι εφεσίβλητοι προέβηκαν σε ελλιπή έρευνα κατά την έκδοση της επίδικης απόφασης και δη, χωρίς η Υπουργική Επιτροπή να έχει ενώπιον της την έκθεση του Τμήματος Πολεοδομίας ημερ. 5.4.2016 και την έκθεση του Δήμου Παραλιμνίου ημερ. 16.2.2016.
Επισημαίνεται ότι στο σημείωμα του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως προς την Υπουργική Επιτροπή γίνεται αναφορά στην έκθεση της Πολεοδομικής Αρχής, ημερ. 30.12.2015, στην εισήγηση της Διευθύντριας του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως, ημερ. 5.4.2016, για απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής, καθώς και στην εισήγηση του Δήμου Παραλιμνίου, ημερ. 16.2.2016, για αποδοχή της. Συνεπώς η Υπουργική Επιτροπή είχε ενώπιον της όλα τα ουσιώδη στοιχεία τα οποία παρείχαν βάση για ασφαλή συμπεράσματα (Βλ. Aristidou v. Δημοκρατίας, Ε.Δ.Δ. 224/19, ημερ. 15.11.2024 και στις εκεί αναφερόμενες αυθεντίες). Το πρωτόδικο Δικαστήριο ορθά υποδεικνύει, ότι η Υπουργική Επιτροπή είχε ενώπιον της το πιο πάνω σημείωμα του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως, στο οποίο περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, και όλα τα πιο πάνω. Πρόσθετα δε ορθά επισήμανε, ότι η Υπουργική Επιτροπή ως αποφασίζον όργανο δεν ήταν υποχρεωμένη να υιοθετήσει την εισήγηση του Δήμου Παραλιμνίου η οποία είχε υποβοηθητικό χαρακτήρα.
Αναφορικά δε με τον έτερο ισχυρισμό της εφεσείουσας, και δη ότι δεν συνυπολογίστηκε το περιεχόμενο της ένορκης δήλωσης του Γ. Χρίστου, αρχιτέκτονα, ημερ. 27.10.2015, στην οποία αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι είχαν αρχίσει οι εργασίες ανέγερσης του οικοδομικού συγκροτήματος αλλά ενέκυψε η κρίση, επισημαίνεται ότι η αρμόδια αρχή, μετά από επιτόπια εξέταση στο ακίνητο, που διενεργήθηκε στις 16.4.2014, διαπίστωσε ότι οι εργασίες δεν εκτελέστηκαν σε μη αναστρέψιμο βαθμό και ειδικότερα δεν άρχισαν οποιεσδήποτε οικοδομικές εργασίες. Και κάτι ακόμη. Η πιο πάνω δήλωση του αρχιτέκτονα, η οποία είναι γενική, αόριστη και ατεκμηρίωτη έρχεται και σε αντίθεση με επιστολή του συζύγου της εφεσείουσας, ημερ. 13.8.2016, προς τον Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών στην οποία αναφέρεται ότι άρχισαν τις προετοιμασίες για την ανέγερση. Δεν προβλήθηκε οποιοσδήποτε ισχυρισμός από μέρους της εφεσείουσας ότι οι εργασίες εκτελέστηκαν σε μη αναστρέψιμο βαθμό. Συναφώς, η περί του αντιθέτου θέση του συνηγόρου της εφεσείουσας δεν μας βρίσκει σύμφωνους.
Για τους λόγους που εξηγούνται ο λόγος έφεσης αρ. 3 είναι έκθετος σε απόρριψη.
Στην συνέχεια, ενόψει της σχετικότητας τους, θα εξεταστούν σωρευτικά οι λόγοι έφεσης αρ. 4 και 5. Είναι η θέση της εφεσείουσας ότι, εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η εφεσίβλητη αιτιολόγησε δεόντως την προσβαλλόμενη απόφαση αφού η Υπουργική Επιτροπή υιοθέτησε απλώς την προηγούμενη απόφαση της Πολεοδομίας και εσφαλμένα στηρίχθηκε σε τροποποίηση του Τοπικού Σχεδίου του 2007.
Η αρμόδια αρχή στην γνωστοποίηση άρνησης χορήγησης έγκρισης παράτασης ισχύος πολεοδομικής άδειας ρητά αναφέρει ότι οι πρόνοιες του δημοσιευμένου σχεδίου ανάπτυξης έχουν τροποποιηθεί από την ημερομηνία χορήγησης της αρχικής άδειας και δεν εκτελέστηκαν οποιεσδήποτε από τις εργασίες που προνοούνται σ' αυτήν με αποτέλεσμα να μη πληρούνται οι πρόνοιες του άρθρου 28 του Νόμου. Στο Παράρτημα του λόγου άρνησης σημειώνεται επίσης ότι, «στο Σχέδιο Ανάπτυξης που βρίσκεται σήμερα σε ισχύ για την περιοχή όπου βρίσκεται η ιδιοκτησία (Δήλωση Πολιτικής Παραλιμνίου 2011) προβλέπονται συντελεστής δόμησης και ποσοστό κάλυψης μικρότερα από τα αντίστοιχα της αρχικής άδειας, καθώς επίσης απαιτείται σήμερα η παραχώρηση μεγαλύτερου ποσοστού πρασίνου σε σχέση με το ποσοστό που είχε απαιτηθεί με την αρχική άδεια. Επομένως, με βάση το άρθρο 28(3) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου, η παρούσα αίτηση δεν είναι δυνατόν να εγκριθεί».
Το πρωτόδικο Δικαστήριο ορθά κατέληξε ότι η απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής αιτιολογείται τόσο στο σώμα αυτής όσο και από τα στοιχεία του φακέλου τα οποία μάλιστα καθόρισε, ώστε να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούσε να χορηγηθεί η αιτούμενη άδεια. Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξετάζοντας το ζήτημα της αιτιολογίας επισήμανε, μεταξύ άλλων, ότι Υπουργική Επιτροπή έλαβε υπόψη της και τις πρόνοιες του σχεδίου ανάπτυξης που βρισκόταν σε ισχύ κατά τον ουσιώδη χρόνο. Υπενθυμίζεται ότι με βάση τις πρόνοιες του σχεδίου ανάπτυξης, που βρισκόταν σε ισχύ κατά τον ουσιώδη χρόνο για την περιοχή που βρίσκεται το ακίνητο, προβλεπόταν συντελεστής δόμησης και κάλυψης μικρότερα από τα αντίστοιχα της αρχικής άδειας και πρόσθετα αυξήθηκε η παραχώρηση του ποσοστού πρασίνου σε σχέση με το ποσοστό που είχε απαιτηθεί. Ορθή επίσης ήταν και η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι εφόσον η Υπουργική Επιτροπή υιοθέτησε την ορθότητα της απόφασης της Πολεοδομικής Αρχής, η οποία ήταν αιτιολογημένη, δεν ήταν υποχρεωμένη να την επαναλάβει (Βλ. Δημοκρατία ν. Metamax Company Limited, Α.Ε. 47/16, ημερ. 6.6.2023, ECLI:CY:AD:2023:C196).
Συνεπώς, οι λόγοι έφεσης αρ. 4 και 5 είναι έκθετοι σε απόρριψη.
Για όλους τους λόγους που εξηγούνται πιο πάνω, η έφεση απορρίπτεται με €3.500 έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων και εναντίον της εφεσείουσας.
Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
ΣΤ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, Δ.
Η. ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Δ.
/ΕΑΠ.