ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Άρθρο 23(3)(γ) του Ν. 33/64 - Μεταβατικές Διατάξεις)

 

 

(Έφεση Κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 83/2019)

 

16 Οκτωβρίου, 2024

 

 

[ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΣΑΝΤΗΣ, ΚΑΛΛΙΓΕΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]

 

 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΩΡΑΤΤΑΣ,

Εφεσείων,

 

ν.

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ

ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,

Εφεσίβλητων.

 

_________________

 

Α. Παναγιώτου (κα), για Δημοσθένης Στεφανίδης ΔΕΠΕ, για τον Εφεσείοντα.

 

Κ. Χατζηδημητρίου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους Εφεσίβλητους.

 

_________________

 

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου

θα δοθεί από τον Σάντη, Δ.

_________________

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

          ΣΑΝΤΗΣ, Δ.: Με την υπό κρίση έφεση, ο Εφεσείων αμφισβητεί την απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου ημερομηνίας 29.3.19 («η Πρωτόδικη Απόφαση») στην Προσφυγή 673/16 («η Προσφυγή»), με την οποία επικυρώθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση προαγωγής (από 15.3.16) του Ενδιαφερομένου Μέρους Δημήτρη Μιχαηλίδη («ΕΜ») στη μόνιμη θέση Πρώτου Λειτουργού Εργασίας, Τμήμα Εργασίας, αντί του Εφεσείοντα.

          Ο Εφεσείων αντιτίθεται στις διαπιστώσεις του Διοικητικού Δικαστηρίου διά εννέα λόγων έφεσης. Τούτοι, αφορούν στην κατ' ισχυρισμό εσφαλμένη από μέρους του αξιολόγηση της Συμβουλευτικής Επιτροπής (λόγοι έφεσης 1, 2, 3, 4, 5), στην υποτιθέμενα πάσχουσα σύσταση του Γενικού Διευθυντή (λόγοι έφεσης 6 και 7), και στην ομοίως λαθεμένη τελική κρίση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας (λόγοι έφεσης 8 και 9).

          Σύμφωνα με τα (κατ' ουσίαν) παραδεκτά γεγονότα, η επίδικη θέση δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερομηνίας 29.8.14. Υποβλήθηκαν 89 αιτήσεις, μεταξύ αυτών του Εφεσείοντα και του ΕΜ. Ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, υπό την ιδιότητα του ως Προέδρου της αρμόδιας Συμβουλευτικής Επιτροπής («ο Γενικός Διευθυντής»), υπέβαλε με επιστολή ημερομηνίας 30.7.15 προς την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας («η ΕΔΥ») την Έκθεση της Συμβουλευτικής Επιτροπής («η Έκθεση ΣΕ») με την οποία συστήνονταν για επιλογή τέσσερεις υποψήφιοι (μεταξύ των οποίων ο Εφεσείων και το ΕΜ). Σε συνεδρίαση ημερομηνίας 28.8.15, η ΕΔΥ αφού μελέτησε την Έκθεση ΣΕ αποφάσισε να επιστρέψει το θέμα στην ΣΕ προκειμένου η τελευταία να υποβάλει Συμπληρωματική Έκθεση. Ο Γενικός Διευθυντής την 12.10.15 έστειλε στην ΕΔΥ τη Συμπληρωματική Έκθεση («η Συμπληρωματική Έκθεση»). Η ΕΔΥ την 29.10.15 αφού μελέτησε τη Συμπληρωματική Έκθεση, ασπάστηκε τα πορίσματα της ΣΕ και κάλεσε σε προφορική εξέταση τους τέσσερεις υποψηφίους που περιλαμβάνονταν στον τελικό κατάλογο. Η ΕΔΥ αποφάσισε όπως κατά την προφορική εξέταση παραστεί και ο Γενικός Διευθυντής. Η ΕΔΥ την 1.3.18 προέβη σε προφορική εξέταση των τριών τελικώς υποψηφίων που προσήλθαν. Σε αυτούς, συμπεριλαμβάνονταν ο Εφεσείων και το ΕΜ. Παρέστη και ο Γενικός Διευθυντής. Μετά από το πέρας της προφορικής εξέτασης, ο Γενικός Διευθυντής συνέστησε για προαγωγή το ΕΜ και ακολούθως αποχώρησε. Η ΕΔΥ, αφού αποτίμησε τις υποψηφιότητες, προσέφερε προαγωγή στο ΕΜ η οποία δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας την 31.3.16.

Μελετήσαμε τα περιγράμματα και όσα άλλα μας τέθηκαν, στην πλήρη τους μορφή.

Το ίδιο, και τους λόγους έφεσης.

Για λόγους που θα καταστούν αμέσως κατανοητοί, θα αρχίσουμε με τους λόγους έφεσης 5 και 9.

Αυτοί οι λόγοι έφεσης (5 και 9) δεν μπορεί παρά να απορριφθούν καθότι δεν συνοδεύονται, ως απαιτείται, από συγκεκριμένη και επαρκή αιτιολογία, μια και γενικώς και αορίστως είναι που καταγράφεται ως τέτοια, ότι «... υιοθετούνται όλοι οι ανωτέρω λόγοι έφεσης και τα αιτιολογικά τους».

 Αυτό κρίνεται καταλυτικό για την τύχη τους (Αναφορικά με την Αίτηση της Εταιρείας Tricor Limited, Π.Ε. 28/23, ημ. 6.7.23, ECLI:CY:AD:2023:D98 [Ολομέλεια], Θεοχάρους ν. Εκδόσεις «Αρκτίνος Λτδ» και Άλλων, Π.Ε. 285/14, ημ. 27.2.24).

Οι λόγοι έφεσης 5 και 9 απορρίπτονται.

Προχωρούμε με τους υπόλοιπους λόγους έφεσης.

Εν σχέσει προς τους αλληλένδετους λόγους έφεσης 1, 2 και 4 το Διοικητικό Δικαστήριο τόνισε πως το έργο της ερμηνείας και εφαρμογής του οικείου σχεδίου υπηρεσίας («το Σχέδιο Υπηρεσίας») ανήκει κατά κανόνα στο διορίζον όργανο, και ότι στην εξέταση τού κατά πόσον ο υποψήφιος κατέχει τα προβλεπόμενα προσόντα, παρέχεται προς τούτο διακριτική ευχέρεια στην ΕΔΥ και στην ΣΕ. Περιπλέον, υπογράμμισε πως χωρεί δικαστική επέμβαση εφόσον η παρασχεθείσα ερμηνεία από το διορίζον ή το συμβουλευτικό όργανο δεν ήταν ευλόγως επιτρεπτή, με κατά νουν και το λεκτικό του Σχεδίου Υπηρεσίας. Επεσήμανε επίσης ότι εκείνο που μπορούσε να εξεταστεί στην ήταν το αν η ΕΔΥ ή η ΣΕ μπορούσε λελογισμένα να καταλήξει στο συγκεκριμένο συμπέρασμα βάσει του τεθέντος υλικού.

Το Διοικητικό Δικαστήριο, είπε τα εξής για το υπό ανάλυση (με την περικοπή να είναι αυτούσια όπως και οι υπόλοιπες στην παρούσα απόφαση):

«[...] Εξετάζοντας το ζήτημα υπό το πρίσμα της άνω νομολογίας, βρίσκω ότι, οι αναφορές της Συμβουλευτικής Επιτροπής και η κρίση της για τον αιτητή και το ενδιαφερόμενο πρόσωπο είναι εύλογες και δεν κινούνται εκτός των πλαισίων των προνοιών του οικείου σχεδίου υπηρεσίας. Όσον αφορά στην κρίση της σε σχέση με το ενδιαφερόμενο πρόσωπο αναφορικά με το αν αυτό κατέχει πρόσθετο προσόν λόγω της πολυετούς (30χρονης) πείρας του (βλ. ανωτέρω) κρίνω ότι αυτή όντως καλύπτεται από την παράγραφο 3 (2) του οικείου σχεδίου υπηρεσίας, ^[1] ήταν εύλογα επιτρεπτή και σε καμία περίπτωση εξωγενής. Δεν υπήρχε οποιαδήποτε υποχρέωση παρόμοιας αναλυτικής αναφοράς και στην αξιολόγηση του αιτητή σε σχέση με την πείρα του, αφού κρίθηκε ήδη από την Συμβουλευτική Επιτροπή ότι, ο αιτητής κατείχε το πρόσθετο προσόν, με βάση τα ακαδημαϊκά του προσόντα, τα οποία ρητώς κατονομάζονται [...]».

 

          Η ως άνω πρωτόδικη προσέγγιση, δεν μας βρίσκει συγκλίνοντες.

          Δεν περιβάλλεται από αρκούσα αιτιολογία.

          Πείρα πρόσθετη εκείνης που λαμβάνεται υπόψη ως απαραίτητο προσόν, ή και τυχόν ως πλεονέκτημα, εκτιμάται κατά κανόνα ως πρόσθετη πείρα (όπως στην περίπτωση που συνυπολογίζονται τα πρόσθετα προσόντα), όταν η πείρα αυτή είναι σχετική προς τα καθήκοντα της θέσης (Πηλείδης ν. Δημοκρατίας, Ε.Δ.Δ. 95/17, ημ. 19.12.23).

Εν προκειμένω, πιστώθηκε στο ΕΜ δεκαετής πείρα κατά τις προβλέψεις του Σχεδίου Υπηρεσίας, αλλά και πρόσθετη τριακονταετής πείρα, χωρίς οποιαδήποτε αιτιολογία ως προς το γιατί η τριακονταετής πείρα θεωρείτο σχετική προς τα καθήκοντα της θέσης. Η κρίση της ΣΕ η οποία λήφθηκε υπόψη από την ΕΔΥ υπήρξε παντελώς αναιτιολόγητη επί της υπό συζήτηση πτυχής. Το Διοικητικό Δικαστήριο δεν εδύνατο έτσι κι αλλιώς να επέμβει προς υποκατάσταση μιας ανύπαρκτης αιτιολογίας και επακόλουθης διοικητικής κρίσης για χαρακτηρισμό του ΕΜ ως «Εξαίρετου», λαμβανομένης υπόψη και της πρόσθετης πείρας χωρίς αξιολόγηση, ως ανωτέρω (βλ. κατ' αναλογίαν, Σανταφιανός ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 108/15, ημ. 3.6.22, ECLI:CY:AD:2022:C227).

Ο λόγος έφεσης 1 επιτυγχάνει, όπως αναποδράστως και οι συναρτώμενοι με αυτόν λόγοι έφεσης 2 και 4.

Αποκλίνουμε προσέτι - με τούτο να αφορά στον λόγο έφεσης 3 - και από τη διαπίστωση του Διοικητικού Δικαστηρίου πως, κατ' ουσίαν, δεν υποχρεούτο να αξιολογήσει ένα έκαστο των ακαδημαϊκών ή άλλων προσόντων των υποψηφίων.

 Τούτο, διότι, στην προκειμένη περίπτωση, με βάση τα δικά της πάντοτε γεγονότα, τα πρόσθετα προσόντα του Εφεσείοντα δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν όλα ως ένα και μόνο πρόσθετο προσόν. Η ΣΕ φαίνεται να εξίσωσε τον πρόσθετο τίτλο που κατείχε το ΕΜ (Δίπλωμα Ανώτερου Τεχνολογικού Ινστιτούτου) με τους τέσσερεις μεταπτυχιακούς τίτλους (συμπεριλαμβανομένου διδακτορικού) του Εφεσείοντα, καταργώντας τουτέστιν, αναιτιολογήτως και πάλι, την υπεροχή του Εφεσείοντα έναντι του ΕΜ σε πρόσθετα προσόντα, παραλείποντας κιόλας να τα αξιολογήσει ως σχετικά ή μη με τα καθήκοντα της θέσης και χαρακτηρίζοντας τον Εφεσείοντα ως «Πάρα Πολύ Καλό +» στην Έκθεσή ΣΕ, αξιολόγηση που λήφθηκε υπόψη από την ΕΔΥ (Κωνσταντινίδου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 46/15, ημ 1.2.22, ECLI:CY:AD:2022:C41, Δημοκρατία ν. Οικονομίδη, Ε.Δ.Δ. 161/20, ημ. 22.12.21).

Επιβαλλόταν η εξέταση των ακαδημαϊκών και άλλων προσόντων και μεταβλητών των υποψηφίων, σε συνάρτηση προς τα καθήκοντα της θέσης και τα απαιτούμενα προσόντα στο Σχέδιο Υπηρεσίας (Χαραλαμπίδης ν. Δημοκρατίας, Ε.Δ.Δ. 85/17, ημ. 14.12.23, Παντζαρή-Ελισσαίου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 113/15, ημ. 25.2.21, ECLI:CY:AD:2021:C69, Δημητρίου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 16/13, ημ. 18.7.19, ECLI:CY:AD:2019:C325).

 Αυτό δεν επράχθη στον απαιτούμενο βαθμό.

Η απόφαση της ΣΕ πάρθηκε καθ' υπέρβαση των ακραίων ορίων της διακριτικής της ευχέρειας, και αυτή λήφθηκε υπόψη από την ΕΔΥ σύμφωνα με την απόφαση της κάτι που οδηγεί υπό τις περιστάσεις και στην επιτυχία του λόγου έφεσης 3 (Σολομωνίδης ν. Δημοκρατίας, Ε.Δ.Δ. 1/17, ημ. 18.9.23, Βασιλείου ν. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 517, 531).

Ο λόγος έφεσης 3 επιτυγχάνει.

Εσφαλμένη ήταν και η πρωτόδικη κρίση αναφορικώς προς τη σύσταση του Γενικού Διευθυντή (λόγοι έφεσης 6 και 7). Αυτό, διότι, ο Γενικός Διευθυντής σύστησε το ΕΜ υπό το φως της εντύπωσης που αποκόμισε από τη συνέντευξη των υποψηφίων, ενώ η συνέντευξη έγινε από την ΕΔΥ με σκοπό την διαμόρφωση της δικής της αξιολόγησης. Η παρουσία του Γενικού Διευθυντή στη συνέντευξη θα έπρεπε να περιοριζόταν ως βοηθητική στο έργο της ΕΔΥ και όχι ως διαμορφωτική της δικής του εντύπωσης με σκοπό την από μέρους του σύσταση του καταλληλότερου υποψηφίου η οποία πρέπει να σχηματίζεται βάσει των προσωπικών και υπηρεσιακών φακέλων των υποψηφίων (Στυλιανού ν. Δημοκρατίας (2015) 3 ΑΑΔ 426, 435).

Κατ' ακολουθίαν, οι λόγοι έφεσης 6 και 7 επιτυγχάνουν.

Αποδεκτός είναι και ο λόγος έφεσης 8 μια και, για λόγους που έχουμε ήδη εξηγήσει, το Διοικητικό Δικαστήριο λαθεμένα έκρινε ότι ήταν ορθή η τελική κρίση της ΕΔΥ.

Εν κατακλείδι, οι λόγοι έφεσης 1, 2, 3, 4, 6, 7 και 8 επιτυγχάνουν, ενώ οι λόγοι έφεσης 5 και 9 απορρίπτονται.

Η έφεση γίνεται αποδεκτή, στην έκταση που προαναφέραμε.

Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται.

Το ίδιο και η διαταγή ως προς τα έξοδα.

Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται.

Επιδικάζουμε υπέρ του Εφεσείοντα και εναντίον των Εφεσίβλητων συνολικό ποσό ύψους €4.000,00, πλέον ΦΠΑ (αν υπάρχει), για τα πρωτόδικα και εφετειακά έξοδα.

 

 

Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.

 

Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, Δ.

 

Μ. ΚΑΛΛΙΓΕΡΟΥ, Δ.

 

 

 

 

 

 

/μκε