|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 54/2016)
4 Φεβρουαρίου, 2025
[ΓΙΑΣΕΜΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, ΔΑΥΙΔ, Δ/στές]
1. ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ
2. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ
Εφεσείοντες/Εναγόμενοι,
ν.
UNIBRAND SECRETARIAL SERVICES LIMITED
Εφεσίβλητης/Ενάγουσας.
_____________________________________________________________________
Αίτηση ημερ. 19/4/2024 για ασφάλεια εξόδων
Χρ. Νεοφύτου για Νεοφύτου & Νεοφύτου ΔΕΠΕ, για την Αιτήτρια/Εφεσίβλητη.
Α. Ευαγγέλου για Κώστας Μαυροκώστας ΔΕΠΕ, για τους Καθ' ων η Αίτηση/ Εφεσείοντες.
ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Η Απόφαση είναι ομόφωνη, θα απαγγελθεί από τη Δικαστή Δημητριάδου-Ανδρέου.
______________________________________________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.: Η Εταιρεία Unibrand Secretarial Services Limited καταχώρισε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας την Εταιρική Αίτηση αρ. 310/2013, με την οποία αξίωνε την εκκαθάριση της Εταιρείας Tricor Limited. Η συγκεκριμένη Αίτηση βασίζετο, μεταξύ άλλων, στο Άρθρο 211(ε) του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, δηλαδή στη βάση του ότι η πιο πάνω Εταιρεία ήταν ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της. Στη διαδικασία επέδειξαν ενδιαφέρον να λάβουν μέρος και διάφορα άλλα πρόσωπα, φυσικά και νομικά, υπό τη φερόμενη ιδιότητά τους ως πιστωτές της Tricor. Μεταξύ αυτών ήταν και οι Εφεσείοντες/Καθ' ων η Αίτηση υπό την ιδιότητα του συνεισφορέα/πιστωτή, οι οποίοι έφεραν ένσταση στην εκκαθάριση της Εταιρείας. Το πρωτόδικο Δικαστήριο τελικώς αποφάσισε και διέταξε την εκκαθάριση της Εταιρείας, Απόφαση που είναι αντικείμενο της Έφεσης.
Εκκρεμούσης της έφεσης η Εφεσίβλητη Εταιρεία καταχώρισε την υπό κρίση Αίτηση, την οποία στηρίζει στη Δ.35, θ.2 και Δ.60 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, με την οποία αξιώνει την έκδοση Διατάγματος του Δικαστηρίου με το οποίο οι Εφεσείοντες/Καθ 'ων η Αίτηση καταθέσουν τραπεζική εγγύηση κυπριακής τράπεζας, στον Πρωτοκολλητή του Ανωτάτου Δικαστηρίου εντός 30 ημερών από της συντάξεως του Διατάγματος, ως ασφάλεια εξόδων αναφορικά με την Έφεση, ύψους €14.000. Ταυτόχρονα επιδιώκεται όπως διαταχθεί η αναστολή της περαιτέρω διαδικασίας της Έφεσης μέχρι την παραχώρηση της αιτούμενης ασφάλειας εντός χρόνου που το Δικαστήριο θα καθορίσει και, αν δε δεν παραχωρηθεί, τότε η Έφεση να θεωρείται ως εγκαταληφθείσα και απορριφθείσα.
Η Αίτηση υποστηρίζεται από Ένορκη Δήλωση της Ανδριάνας Θεμιστοκλέους, λογίστριας, Διευθύντριας και αντιπροσώπου της Αιτήτριας Εταιρείας, στην οποία αναφέρονται, όπως μπορεί να συνοψισθούν, τα ακόλουθα
Οι Καθ' ων η Αίτηση δεν έχουν μέχρι σήμερα καταβάλει οποιαδήποτε έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας (Αίτηση Εκκαθάρισης), είτε αναφορικά με την πρωτόδικη Απόφαση ημερ. 13/1/2016, είτε αναφορικά με οποιεσδήποτε ενδιάμεσες αιτήσεις έλαβαν χώρα πρωτοδίκως, τα οποία ανέρχονται πέριξ των €4.000. Περαιτέρω, είναι υπόλογοι για εκατομμύρια ευρώ στη βάση απόφασης που αποδέχτηκαν να εκδοθεί εναντίον τους, ημερ. 10/8/2022, στο πλαίσιο της Αγωγής 3498/2012, Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, τα οποία δεν έχουν καταβάλει. Επίσης, όταν αποσύρθηκαν οι δικηγόροι τους ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου οι Εφεσείοντες/Καθ' ων η Αίτηση δήλωσαν ότι δεν έχουν χρήματα για να διορίσουν δικηγόρους για να τους εκπροσωπήσουν. Συνεπώς προτάσσεται, δεν έχουν ανατρέψει το κριτήριο της δικής τους αφερεγγυότητας.
Λόγω της μη επίδοσης της Έφεσης τους στην Αιτήτρια/Εφεσίβλητη, συμπληρώνει η ομνύουσα, ώστε να καταχωρίσει η τελευταία, με τη σειρά της, Αντέφεση, είχε καταχωριστεί αίτηση για απόρριψη της έφεσης ημερ. 14/3/2018 και ακολούθως αιτήσεις για συμπληρωματικές ένορκες δηλώσεις, ημερ. 18/2/2019 και 10/11/2021, για τις οποίες καταχωρήθηκαν ενστάσεις και αγορεύσεις, ενώ με την αίτηση των Καθ' ων η Αίτηση, ημερ. 20/7/2018, ζητείτο η παράταση του χρόνου επίδοσης της έφεσης. Σύμφωνα με την ετοιμασία καταλόγου εξόδων αναφορικά με τις πιο πάνω αιτήσεις, τα υπολογιζόμενα έξοδα ανέρχονται σε €7.715.
Προβάλλεται, επίσης, ότι οι Καθ' ων η Αίτηση είναι πρόσωπα κακόπιστα με «ανύπαρκτες ιδιότητες δήθεν Πιστωτών και δήθεν Συνεισφορέων», οι οποίοι «προωθούν συνεχώς διαδικασίες με σκοπό να σπαταλούν το χρόνο των Δικαστηρίων, χωρίς να καταβάλλουν οποιαδήποτε έξοδα, αλλά ούτε και τα μελλοντικά έξοδα δεν έχουν σκοπό να καταβάλουν βάσει και των δικών τους παραδοχών και ενεργειών».
Αναφέρεται, επίσης, ότι πρόσωπα τα οποία δεν ήταν πιστωτές στην πρωτόδικη διαδικασία και κυρίως δεν έχουν επαληθεύσει τις απαιτήσεις τους μετά την έκδοση του Διατάγματος Εκκαθάρισης, δεν έχουν οποιοδήποτε συμφέρον σε αφερέγγυα εταιρεία και δεν νομιμοποιούνται να προωθούν την έφεση για παραμερισμό της πρωτόδικης Απόφασης και ακύρωση του Διατάγματος Εκκαθάρισης.
Η υπό κρίση Αίτηση προσέκρουσε στην Ένσταση των Εφεσειόντων/Καθ' ων η Αίτηση, μέσω της οποίας προβλήθηκαν, μεταξύ άλλων, ως Λόγοι Ένστασης ότι η Αίτηση καταχωρίστηκε με υπέρμετρη καθυστέρηση, ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις της νομολογίας και των σχετικών επί του θέματος διαδικαστικών κανονισμών, ότι οι Εφεσείοντες/Καθ' ων η Αίτηση κατοικοεδρεύουν εντός της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατέχουν επαρκή περιουσιακά στοιχεία εντός της Κυπριακής Δημοκρατίας για να αποπληρώσουν τυχόν έξοδα εναντίον τους, ενώ η Αιτήτρια δεν έχει παρουσιάσει κατάλογο εξόδων που να ανταποκρίνεται στη συνήθη πρακτική υπολογισμού των δικαστικών εξόδων από τον Πρωτοκολλητή, υποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι το ποσό που η Αιτήτρια αιτείται για ασφάλεια εξόδων ερείδεται σε εσφαλμένους υπολογισμούς και είναι υπερβολικό.
Η Ένσταση υποστηρίζεται από Ένορκη Δήλωση του Χρίστου Πετρίδη, Εφεσείοντα/Καθ' ου η Αίτηση αρ. 1.
Τα κύρια σημεία που αναφέρονται στην εν λόγω Ένορκη Δήλωση θα μπορούσαν να συνοψισθούν ως ακολούθως:
Οι Εφεσείοντες/Καθ' ων η Αίτηση είναι φυσικά πρόσωπα, πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και ζουν μόνιμα εντός των ελεγχόμενων από τη Δημοκρατία περιοχών, δραστηριοποιούμενοι επαγγελματικά. Ο Εφεσείων 1, παρά το γεγονός ότι είναι συνταξιούχος, διατηρεί επιχειρηματικά συμφέροντα στην Εταιρεία Chr. Petrides Tradelinks Limited, ενώ ο Εφεσείων 2 εργάζεται ως μισθωτός υπάλληλος. Περαιτέρω, οι Εφεσείοντες είναι ιδιοκτήτες ακίνητης ιδιοκτησίας στην Κύπρο.
Καθόλη τη διάρκεια των δικαστικών αντιδικιών στις οποίες αναφέρεται η άλλη πλευρά, οι Εφεσείοντες εκπροσωπούνταν από δικηγόρους, οι οποίοι μέχρι την απόσυρση τους έχουν εξοφληθεί πλήρως, χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε απαίτηση, γεγονός το οποίο αποδεικνύει τη δυνατότητα πληρωμής των οποιωνδήποτε δικηγορικών εξόδων προκύψουν στο πλαίσιο της παρούσας Έφεσης.
Αναφορικά με τις Αιτήσεις ημερ. 14/3/2018, 20/7/2018, 18/2/2019 και 10/11/2021, οι κατάλογοι εξόδων που έχουν ετοιμαστεί γι' αυτές δεν έχουν υπολογιστεί από το Πρωτοκολλητείο και εγκριθεί από το Δικαστήριο, ενώ περιέχονται σ' αυτούς εσφαλμένοι και διογκωμένοι υπολογισμοί.
Ο Εφεσείων 1 πράγματι ανέφερε σε παλαιότερη εμφάνιση του ενώπιον του Δικαστηρίου ότι είναι συνταξιούχος και, ως εκ τούτου, δεν είχε χρήματα για να διορίσει δικηγόρους, όμως, το γεγονός ότι στις 17/9/2024, το χειρισμό της Έφεσης ανέλαβε το δικηγορικό γραφείο των Κ. Μαυρόκωστας & Σία ΔΕΠΕ, οι οποίοι χειρίστηκαν στο παρελθόν και άλλες υποθέσεις του, υπηρεσίες για τις οποίες εξοφλήθηκαν πλήρως, αποδεικνύει τη δυνατότητα πληρωμής των όποιων δικηγορικών εξόδων προκύψουν στο τέλος της διαδικασίας.
Αναφορικά με τα Πιστοποιητικά Ψήφισης Καταλόγου Εξόδων τα οποία η άλλη πλευρά επικαλείται αναφορικά με την πρωτόδικη Απόφαση, ουδέποτε αυτά επιδόθηκαν ή κοινοποιήθηκαν με οποιοδήποτε τρόπο στους Εφεσείοντες για να τους δοθεί η δυνατότητα να προβούν στην πληρωμή τους. Ούτε, βεβαίως, υπήρξε οποιοδήποτε μέτρο εκτέλεσης για την πληρωμή των πιστοποιητικών αυτών ούτως ώστε να διαφανεί αν υπάρχει αδυναμία πληρωμής. Ως εκ τούτου, είναι εξ υπαιτιότητας της Αιτήτριας/Εφεσίβλητης που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει οποιαδήποτε πληρωμή εκ μέρους των Εφεσειόντων/Καθ' ων η Αίτηση.
Η άμεση καταβολή του αιτούμενου ποσού ως ασφάλεια εξόδων θα προκαλέσει δυσχέρεια και θα παρεμβάλει σοβαρά εμπόδια στην προώθηση της Έφεσης.
Εξετάζοντας την Αίτηση επί της ουσίας της το πρώτο που πρέπει να λεχθεί είναι ότι δικονομικά βασίζεται, μεταξύ άλλων, στη Δ.35, θ.2 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, καθώς και στη σύμφυτη εξουσία του Δικαστηρίου.
Η Δ.35, θ.2 προνοεί για παροχή ασφάλειας για τα έξοδα που δημιουργούνται λόγω οποιασδήποτε έφεσης, ως ήθελε διαταχθεί κάτω από ειδικές περιστάσεις ("Such deposit or other security for the costs to be occasioned by any appeal shall be made or given as may be directed under special circumstances by the Court of Appeal"). Είναι σαφές ότι η προβλεπόμενη στην πιο πάνω Διάταξη ασφάλεια εξόδων διατάσσεται από το Εφετείο και αφορά αποκλειστικά στα έξοδα της έφεσης. Όπως έχει τονισθεί στην υπόθεση Ανθίτσα Ιωάννου κ.ά. v. Χριστάκη Αντωνίου Σοφιανού, Πολιτική Έφεση Αρ. 155/2015, ημερ. 15/7/2016, η Δ.35, θ.2 εισάγει το κριτήριο των «ειδικών περιστάσεων» ως αυτοτελή και ανεξάρτητο λόγο για την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Εφετείου.
Η έκδοση οδηγιών, εφόσον συντρέχουν ειδικές περιστάσεις, για παροχή ασφάλειας εξόδων αποβλέπει, ακριβώς, στη διασφάλιση ότι ο επιτυχών διάδικος σε έφεση δεν θα αποστερηθεί των εξόδων του, στην περίπτωση που αυτά επιδικαστούν προς όφελός του (βλ. Λεμονιάτης v. Δήμου Λεμεσού, Πολιτική Έφεση Αρ. 436/2017, ημερ. 13/9/2019, ECLI:CY:AD:2019:A364).
Οι λόγοι για τους οποίους διατάσσεται ασφάλεια εξόδων κατ' έφεση είναι οι ίδιοι με τους λόγους που ένα πρωτόδικο Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη, με τη διαφοροποίηση ότι υπεισέρχονται στην εικόνα οι «ειδικές περιστάσεις» (special circumstances). Η εξουσία, επομένως, παροχής ασφάλειας εξόδων κατ' έφεση είναι δυνατή με κριτήρια που έχουν νομολογιακά καθιερωθεί κατά την ενάσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου κάτω από τη Δ.60.
Το πιο κάτω απόσπασμα από την υπόθεση Genemp Trading Ltd v. Λαϊκή Κυπριακή Τράπεζα (2011) 1 Α.Α.Δ. 1314, είναι απόλυτα σχετικό:
«..Η καταληκτική πρόταση της Δ.35, θ.2, προνοεί για την κατάθεση ασφάλειας εξόδων που δημιουργούνται λόγω οποιασδήποτε έφεσης ως ήθελε διαταχθεί από το Εφετείο κάτω από ειδικές περιστάσεις. Στο Supreme Court Practice 1970, σελ. 790 και 796, όπου σχολιάζεται το O.59, r.10 των τότε Αγγλικών Θεσμών, αναγράφεται ότι αυτό προήλθε από το προηγούμενο O.59, r.9 (αντίστοιχο με τη Δ.35, θ.2), εξηγείται δε στην παρ. 59/10/14, ότι οι λόγοι για τους οποίους δυνατόν να διαταχθεί ασφάλεια εξόδων κατ' έφεση είναι οι ίδιοι με τους λόγους που ένα πρωτόδικο Δικαστήριο δυνατόν να λάβει υπόψη, περιλαμβανομένων και οποιωνδήποτε ειδικών περιστάσεων που κατά τη γνώμη του Εφετείου καθιστούν την περίπτωση δίκαιη για την παροχή ασφάλειας εξόδων. Η εξουσία επομένως παροχής ασφάλειας εξόδων κατ' έφεση είναι δυνατή, με κριτήρια που έχουν νομολογιακά καθιερωθεί κατά την ενάσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου κάτω από τη Δ.60.»
Όπως έχει επίσης επισημανθεί στην πιο πάνω υπόθεση, στα ευρύτερα κριτήρια για την παροχή ασφάλειας εξόδων συγκαταλέγεται και η δύναμη της υπόθεσης του ενάγοντα διότι αν έχει καλή υπόθεση, η δε υπεράσπιση φαίνεται να μην ευσταθεί, τότε θα ήταν αντίθετο με το πνεύμα της δικαιοσύνης να διαταχθεί η καταβολή ασφάλειας εξόδων επιβραβεύοντας έτσι ουσιαστικά τον εναγόμενο και καθυστερώντας την όλη διαδικασία. Τονίσθηκε, περαιτέρω, ότι ο χρόνος υποβολής της αίτησης είναι ένα πρόσθετο στοιχείο που λαμβάνεται υπόψη και ότι δεν αποκλείεται, η καθυστέρηση του διαδίκου να αποταθεί εγκαίρως για ασφάλεια εξόδων, σε συσχετισμό με άλλους ενισχυτικούς παράγοντες, να οδηγήσει το Δικαστήριο στην απόρριψη του αιτήματος (βλ. Union Des Cooperatives Agricoles De Cereales De Semences v. Apak Agro Industries Ltd κ.ά. (Αρ. 2) (1992) 1 Α.Α.Δ. 1170).
Στην υπόθεση Λεμονιάτης (ανωτέρω) επισημάνθηκε πως μια, εκ πρώτης όψεως, προδήλως αβάσιμη έφεση μπορεί να ενταχθεί στη Δ.35, θ.2 (βλ. Ayda Karaoglanian κ.ά. ν. Hagop Boyadjian, Πολιτική Έφεση Αρ. 213/2014, ημερ. 21/6/2016).
Όσον αφορά τη διαμονή εφεσείοντος εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει διευκρινισθεί στην Λεμονιάτης (ανωτέρω) με παραπομπή στην υπόθεση Ανθίτσα Ιωάννου κ.ά. ν. Χριστάκη Αντωνίου Σοφιανού, Πολιτική Έφεση Αρ. 155/2015, ημερ. 15/7/2016, ότι αποτελεί τούτο στοιχείο, το οποίο δύναται να συνυπολογιστεί με ό,τι άλλο τίθεται ενώπιον του Δικαστηρίου στο πλαίσιο της προαναφερθείσας πρόνοιας, προκειμένου να διαπιστωθεί κατά πόσο υπάρχουν ή όχι ειδικές περιστάσεις. Με την παράλληλη επισήμανση πως «δεν μπορεί να αποδίδεται στο υπό αναφορά κριτήριο ο επιτακτικός χαρακτήρας που αυτό έχει στο πλαίσιο της Δ.60, Κ. 1, των Κανονισμών, πρόνοια η οποία αναφέρεται στα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας».
Το τι μπορεί δε να συνιστά «ειδικές περιστάσεις» δεν είναι δυνατόν να προκαθοριστεί· εξετάζεται στη βάση των δεδομένων της κάθε περίπτωσης. Όπως υπογραμμίστηκε στην υπόθεση Ayda Karaoglanian κ.ά. ν. Hagop Boyadjian (2016) 1 Α.Α.Δ. 1526, ο όρος "special circumstances" που απαντάται στη Δ.35, θ.2 και επίσης εντοπίζεται στον αντίστοιχο Αγγλικό όρο, στο O.58, r.9, δεν περιορίζεται μόνο στο κριτήριο της έλλειψης περιουσίας ή οικονομικής ανικανότητας και των άλλων κριτηρίων που τίθενται από τη νομολογία δυνάμει της Δ.60, αλλά εκτείνεται και στις περιπτώσεις που διαπιστωθεί εκ πρώτης όψεως κατά τη διαδικασία της έφεσης ότι η αγωγή είναι ενοχλητική ή ότι υπάρχει κατάχρηση της διαδικασίας, ώστε να είναι δίκαιο να διαταχθεί ασφάλεια. Όπως για παράδειγμα, όπου ο Ενάγων του οποίου η αγωγή απορρίφθηκε ως επιπόλαιη ή ενοχλητική, καταχωρεί δεύτερη αγωγή για ουσιαστικά το ίδιο επίδικο θέμα και στη συνέχεια εφεσιβάλλει και τη διαταγή για απόρριψη και της δεύτερης αγωγής ως επιπόλαιης ή ενοχλητικής.
Το ιστορικό της διαφοράς των διαδίκων, η παραβίαση του δεδικασμένου, η κατάχρηση της διαδικασίας και το ενοχλητικό μιας έφεσης συνιστούν, ανάλογα με τα δεδομένα της περίπτωσης, ειδικές περιστάσεις κάτω από τη Δ.35, θ.2 (βλ. K.K. NEW EXTRA LTD v. ΡΙΚ, Πολιτική Έφεση Αρ. 218/2016, ημερ. 19/1/2018 και Ayda Karaoglanian κ.ά. ν. Hagop Boyadjian, Πολιτική Έφεση Αρ. 213/2014, ημερ. 21/6/2016).
Το ζήτημα, επομένως, που εν προκειμένω απασχολεί είναι κατά πόσο έχουν αποκαλυφθεί ειδικές περιστάσεις δυνάμει της Δ.35, θ.2 των Θεσμών ώστε να δικαιολογείται η άσκηση, από το Δικαστήριο, της διακριτικής του ευχέρειας προς όφελος των Εφεσιβλήτων και εναντίον των Εφεσειόντων.
Σημαίνουσας σημασίας για το Δικαστήριο είναι η προοπτική και η δυναμική της έφεσης. Έτσι στην περίπτωση όπου οι πιθανότητες επιτυχίας της είναι μικρές ή αν οι λόγοι έφεσης στηρίζονται κυρίως στην αξιολόγηση, όπου κατά κανόνα το Εφετείο δεν επεμβαίνει, τότε η διακριτική ευχέρεια συνήθως ασκείται υπέρ της έγκρισης αιτήματος του είδους. Με βάση τη σχετική νομολογία μια, εκ πρώτης όψεως, προδήλως αβάσιμη έφεση μπορεί να ενταχθεί στην πρόνοια των «ειδικών περιστάσεων» για τους σκοπούς της Δ.35, θ.2.
Στην παρούσα υπόθεση, απλή θεώρηση των Λόγων Έφεσης, αποκαλύπτει, κατά την εκτίμηση μας, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία ότι δεν ευρισκόμεθα ενώπιον τέτοιας περίπτωσης. Με την Έφεση εγείρονται διάφορα νομικά ζητήματα που αφορούν σε κατ' ισχυρισμόν νομικά και δικονομικά σφάλματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Το κατά πόσο οι Εφεσείοντες νομιμοποιούνται στην καταχώριση της Έφεσης τους, στη βάση του προβαλλόμενου ισχυρισμού ότι δεν ήταν Πιστωτές, δεν μπορεί να αποφασισθεί στο πλαίσιο της παρούσας Αίτησης. Όπως ορθά επισημαίνεται από πλευράς των Εφεσειόντων, ο Εφεσείων αρ. 1 προωθεί την Έφεση ως πιστωτής της Εταιρείας Tricor Limited και ο Εφεσείων αρ. 2 ως συνεισφορέας. Η δε κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ο Εφεσείων αρ. 1 δεν είχε την ιδιότητα του πιστωτή, αποτελεί αντικείμενο της Έφεσης, αφού μέσω του Λόγου Έφεσης 5, η εν λόγω κατάληξη προσβάλλεται ως εσφαλμένη.
Επιπλέον οι Εφεσείοντες/Καθ' ων η Αίτηση είναι κάτοικοι Κύπρου και, με βάση τα στοιχεία που εκτίθενται στην Ένορκη Δήλωση του Εφεσείοντα αρ. 1 και ειδικότερα την έρευνα ακίνητης ιδιοκτησίας του Κτηματολογίου αναφορικά με τον Εφεσείοντα αρ. 1 που επισυνάπτεται ως Τεκμήριο 4 και τον τίτλο ιδιοκτησίας ακινήτου αναφορικά με τον Εφεσείοντα αρ. 2 που επισυνάπτεται ως Τεκμήριο 5, αμφότεροι είναι ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας.
Έχοντας ήδη επισημάνει ότι η καθυστέρηση στην καταχώριση της αίτησης για ασφάλεια εξόδων αποτελεί επίσης παράγοντα που λαμβάνεται υπόψη σε αιτήσεις του είδους, δεν μπορεί να παραγνωριστεί το γεγονός ότι, στην υπό συζήτηση περίπτωση ενώ η υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο Έφεση καταχωρήθηκε το Φεβρουάριο του 2016, η υπό κρίση Αίτηση για ασφάλεια εξόδων καταχωρήθηκε μόλις στις 19/4/2024, ήτοι οχτώ και πλέον χρόνια αργότερα.
Ο ισχυρισμός της Αιτήτριας/Εφεσίβλητης ότι οι Εφεσείοντες/Καθ' ων η Αίτηση δεν έχουν μέχρι σήμερα πληρώσει οποιαδήποτε έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας, που, κατά τη θέση τους, συνηγορεί υπέρ της έκδοσης του αιτούμενου Διατάγματος στη βάση ότι οι Εφεσείοντες καταχρώνται της δικαστικής διαδικασίας, δεν γίνεται αποδεκτός από τους Εφεσείοντες οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τα σχετικά Πιστοποιητικά Ψήφισης Καταλόγου Εξόδων, τα οποία οι Εφεσίβλητοι επισυνάπτουν ως Τεκμήρια στην Ένορκη Δήλωση που υποστηρίζει την Αίτηση τους (Τεκμήρια 5 και 6) δεν τους έχουν κοινοποιηθεί ενώ ουδέποτε κλήθηκαν, ούτε οχλήθηκαν με οποιοδήποτε τρόπο να πληρώσουν οποιοδήποτε ποσό.
Τυχόν προηγούμενες αναφορές των Εφεσειόντων/Καθ΄ων η Αίτηση σε σχέση με την οικονομική τους κατάσταση, δεν διαφοροποιεί το γεγονός ότι στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας έχουν τεθεί υπόψη του Δικαστηρίου συγκεκριμένα στοιχεία, τα οποία δύνανται, στην περίπτωση που χρειαστεί τούτο, να αξιοποιηθούν για τυχόν κάλυψη εξόδων.
Στην παρούσα περίπτωση, αφού λάβαμε υπόψη όλα όσα τέθηκαν ενώπιον μας από τις δύο πλευρές, δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι οποιαδήποτε από τα ενώπιον μας στοιχεία αποκαλύπτει την ύπαρξη περιστάσεων τέτοιων που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως ειδικές, ώστε να δικαιολογείται η άσκηση της διακριτικής μας ευχέρειας υπέρ της Αίτησης.
Υπό το φως των πιο πάνω, κρίνουμε ότι η Αίτηση δεν μπορεί να εγκριθεί και, ως εκ τούτου, απορρίπτεται.
Επιδικάζονται υπέρ των Εφεσειόντων/Καθ' ων η Αίτηση και εναντίον της Εφεσίβλητης/Αιτήτριας ποσό €1.300 έξοδα της Αίτησης, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει.
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.
Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.
Α. ΔΑΥΙΔ, Δ.