ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Πολιτική Έφεση Αρ.267/2016)

 

18 Φεβρουαρίου 2025

 

[ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Π., ΜΑΛΑΧΤΟΣ, ΕΦΡΑΙΜ, Δ/στές]

 

Mega Print Colours by Rolandos Ltd,

Εφεσείουσα,

ν.

Λάκη Βαρνάβα,

Εφεσιβλήτου.

____________________

Μ. Χατζηδάκης για Ανδρέας Γ. Δανός & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για την Εφεσείουσα.

Κ. Δημοσθένους και Σ. Δημοσθένους για Αργυρού και Δημοσθένους Δ.Ε.Π.Ε., για τον Εφεσίβλητο.

____________________

Σταματίου, Π. : Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον Μαλαχτό, Δ.

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.:  Η Εφεσείουσα είχε εμπορική συνεργασία με την εταιρεία P.C. Infomedia Publications Ltd στην οποία προσέφερε εκτυπωτικές εργασίες για τις οποίες διατηρούσε λογαριασμό.  Το 2002 κινήθηκε εναντίον της Infomedia δικαστικά για την είσπραξη του χρέους που είχε συσσωρευτεί και την 7.12.2005, εξεδόθη εκ συμφώνου απόφαση για €25.629 (£15.000), πλέον νόμιμο τόκο από 5.2.2002, παρά το γεγονός ότι το χρέος και η απαίτηση ήταν μεγαλύτερη.

 

    Δεν εισπράχθηκε οποιοδήποτε ποσό και ακολούθησε το 2009 άλλη αγωγή εναντίον του Εφεσίβλητου διευθυντή της, στη βάση εγγράφου που αυτός είχε υπογράψει, με το οποίο, κατά την Εφεσείουσα, είχε εγγυηθεί την πληρωμή προς αυτή κάθε οφειλόμενου από την εταιρεία ποσού.

 

    Η αξίωση απορρίφθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο, το οποίο αποφάνθηκε ότι ο Εφεσίβλητος δεν είχε προσωπικά εγγυηθεί την πληρωμή.  Η Εφεσείουσα προσβάλλει την πρωτόδικη απόφαση ως εσφαλμένη με έντεκα λόγους έφεσης.

 

    Είναι η θέση της Εφεσείουσας (λόγος έφεσης 6) ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν απέδωσε την ορθή ερμηνεία στο έγγραφο.  Είναι καθήκον του εκδικάζοντος Δικαστηρίου να ερμηνεύσει το έγγραφο που παραδεκτά εκτελέστηκε από τα μέρη.  Εφόσον, σύμφωνα με το περιεχόμενο του, μπορεί να αποφανθεί ότι συνιστά συγκεκριμένο νομικό έγγραφο, τότε θα εξετάσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εκτελέστηκε, για να καταλήξει κατά πόσο θα του αποδώσει νομική ισχύ, ή θα αποφανθεί ότι εξασφαλίστηκε με απάτη, δόλο, εκφοβισμό ή άλλες συνθήκες που το καθιστούν νομικά ανίσχυρο.  Στο πλαίσιο, πάντοτε, των δικογραφημένων θέσεων.

 

    Το πρωτόδικο Δικαστήριο μετέφερε αυτούσιο το κείμενο του εγγράφου στην απόφαση του και στη συνέχεια στράφηκε στην αξιολόγηση των μαρτύρων.  Στην αμέσως επόμενη ενότητα με τίτλο «Νομική Πτυχή» αναφέρθηκε σε άσχετα με την υπόθεση θέματα, πότε δηλαδή μια εταιρεία δεσμεύεται ως εγγυήτρια η ίδια για την οφειλή τρίτου, δυνάμει εγγυητήριου το οποίο διευθυντής της υπόγραψε για λογαριασμό της, για να καταλήξει ότι: «Θεωρώ ότι από το λεκτικό του Τεκμηρίου 4 [το επίδικο έγγραφο] προκύπτει ότι ο εναγόμενος υπόγραψε το πάνω μέρος του ως διευθυντής «Δια την εταιρείαν (Διευθυντής)» αλλά και ως εγγυητής ως «διευθυντής της εταιρείας».  Αδυνατώ να δω εν όψει των πιο πάνω, από πού προκύπτει η προσωπική του ιδιότητα».  Η ερμηνεία του πρωτόδικου Δικαστηρίου απολήγει ότι η εταιρεία ήταν και πρωτοφειλέτης και εγγυητής, ότι δηλαδή, με την υπογραφή του διευθυντή της, εγγυήθηκε τον εαυτό της, πράγμα νομικά ανέφικτο.

 

    Το έγγραφο βρίσκεται ενώπιον μας, και είμαστε σε ιδία καλή θέση όπως το πρωτόδικο Δικαστήριο για να το ερμηνεύσουμε.  Το κείμενο αναφέρεται σε εταιρεία που θα συνεργάζεται με την Εφεσείουσα και σε εγγυητή ο οποίος εγγυάται την πληρωμή προς την Εφεσείουσα παντός οφειλόμενου από την εταιρεία ποσού. Εκεί όπου γίνεται αναφορά σε υποχρεώσεις της εταιρείας χρησιμοποιείται ο πληθυντικός, ενώ εκεί όπου γίνεται αναφορά σε υποχρεώσεις του εγγυητή χρησιμοποιείται ο ενικός.  Ο Εφεσίβλητος υπέγραψε τόσο «Δια την εταιρεία . (Διευθυντής)» όσο και στη συνέχεια του εγγράφου ως «Ο ΕΓΓΥΗΤΗΣ».  Πριν την υπογραφή ως εγγυητής,  αναφερόταν το εξής: «Εγγυούμαι την πληρωμή προς την Mega Print Colours By Rolandos Ltd, παντός οφειλόμενου από την εταιρεία ποσού». Και πιο πριν «Ο υποφαινόμενος ....  Διευθυντής της εταιρείας ...».  Στο σημείο αυτό, αντί στο δεύτερο διάκενο να αναγραφεί το όνομα της εταιρείας, αυτό αναγράφηκε (χειρόγραφα) στο πρώτο διάκενο.  Έπρεπε να διαπιστωθεί ότι επρόκειτο για απροσεξία.  Σαφέστατα διακρίνεται στο έγγραφο η ύπαρξη εγγυητή που είναι άλλο πρόσωπο από την εταιρεία, εν προκειμένω, ο υπογράφων Εφεσίβλητος, διευθυντής της.  Επομένως, ο λόγος έφεσης 6 επιτυγχάνει.

 

    Το έγγραφο καθιστούσε τον Εφεσίβλητο εγγυητή των υποχρεώσεων πληρωμής της εταιρείας προς την Εφεσείουσα.  Το επόμενο ζήτημα αφορούσε στη νομική ισχύ του εγγράφου.  Σε σχέση με τον ισχυρισμό της παρ.3 της Έκθεσης Απαίτησης ότι: «Ο Εναγόμενος κατά πάντα ουσιώδη χρόνο για την παρούσα αγωγή με γραπτή δήλωση του εγγυήθηκε προσωπικά την αποπληρωμή προς τους Ενάγοντες παντός οφειλομένου ποσού της P.C. Infomedia Publications Ltd», στην Υπεράσπιση του, ο Εφεσίβλητος δικογραφούσε ότι: «Ο Εναγόμενος αρνείται και δεν παραδέχεται το περιεχόμενο της παραγράφου 3 της έκθεσης απαίτησης και απορρίπτει τον ισχυρισμό ότι δήθεν υπέγραψε γραπτή δήλωση εγγύησης ως ψευδή και αναληθή, καλεί δε την Ενάγουσα σε αυστηρή απόδειξη των ισχυρισμών της».  Πουθενά στη δικογραφία του δεν είχε ο Εφεσίβλητος ισχυριστεί ότι το υπόγραψε ως ένα τυπικό έγγραφο για να διατηρηθεί από την Εφεσείουσα στο φάκελο της εταιρείας, όπως υποστήριξε με τη μαρτυρία του ή ότι επρόκειτο για έγγραφο ανοίγματος λογαριασμού ή ότι ξεγελάστηκε ή παραπλανήθηκε από τον κατονομαζόμενο στη μαρτυρία του υπάλληλο της Εφεσείουσας ή οιονδήποτε άλλο για να υπογράψει οιονδήποτε έγγραφο ή έγγραφο εγγύησης. 

 

    Στη Βαριάνου ν. Βορκά (2010) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1541, 1562, αναφέρθηκε ότι:

 

«Στην προκειμένη περίπτωση, ανεξάρτητα αν προβλήθηκαν κατά την αντεξέταση διάφορες θέσεις, δεν θα έπρεπε να επιτραπεί στον Εφεσίβλητο στη μαρτυρία του να αναφερθεί σε γεγονότα και θέσεις που δεν είχε προβάλει προηγουμένως στην Έκθεση Υπεράσπισής του. Εν πάση περιπτώσει, ακόμα και αν διάφορα γεγονότα και θέσεις είχαν τεθεί στη μαρτυρία του, χωρίς ένσταση, το δικαστήριο δεν θα έπρεπε να είχε στηριχθεί σ' αυτή τη μαρτυρία του Εφεσίβλητου, με την οποία προβάλλονται ζητήματα και θέσεις που δεν είχαν προηγουμένως δικογραφηθεί. Σχετικές επί του θέματος είναι οι υποθέσεις Μελάς v. Κυριάκου (2003) 1 Α.Α.Δ. 826, Latifundia Properties Ltd. v. Ψάκη κ.ά. (2003) 1 Α.Α.Δ. 670, Παπαγεωργίου v. Κλάππα (1991) 1 Α.Α.Δ. 24». 

 

 

    Ούτε βέβαια δικογράφησε ο Εφεσίβλητος, αλλά ούτε και υποστήριξε με τη μαρτυρία του, ότι είχε υπογράψει για να καταστήσει την ίδια την εταιρεία εγγυήτρια των δικών της υποχρεώσεων πληρωμής.

 

    Εφόσον η δικογραφημένη υπεράσπιση του Εφεσίβλητου περιοριζόταν στο ότι δεν υπέγραψε γραπτή δήλωση εγγύησης και αποδείχθηκε ότι υπέγραψε, δεν ήταν επιτρεπτό να εξεταστεί άλλος λόγος που θα καθιστούσε το έγγραφο νομικά ανίσχυρο.  Η εσφαλμένη εκτροπή του πρωτόδικου Δικαστηρίου από τα καθορισμένα στη δικογραφία επίδικα θέματα επισημαίνεται με τους λόγους έφεσης 7 και 8, που επίσης επιτυγχάνουν.

 

    Ούτε και η απόφανση ως προς το χρόνο της υπογραφής του εγγράφου εγγύησης από τον Εφεσίβλητο θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα.  Ο χρόνος της υπογραφής δεν είχε εγερθεί καθόλου στην Υπεράσπιση, πόσο μάλλον ως παράμετρος που θα μπορούσε να επηρεάσει το ζήτημα της εγκυρότητας της εγγύησης σε συνάρτηση, ενδεχομένως, με το ζήτημα της αντιπαροχής.  Σε κάθε περίπτωση οι εκδοχές ήταν, της Εφεσείουσας ότι αυτό έγινε κατά την έναρξη της συνεργασίας με την εταιρεία, ενώ του Εφεσίβλητου ότι το έγγραφο το υπόγραψε μετά την έναρξη της συνεργασίας, καθ' ον χρόνο αυτή συνεχιζόταν.  Οπόταν και με δεδομένη την εκδοχή του Εφεσίβλητου, που έγινε αποδεχτή από το πρωτόδικο Δικαστήριο, η εγγύηση ήταν νομικά ισχυρή.[1]

 

    Επομένως, δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με τους υπόλοιπους

λόγους έφεσης.

 

    Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν προέβηκε σε εύρημα ως προς το οφειλόμενο από τον Εφεσίβλητο ποσό.  Η έκδοση εκ συμφώνου απόφασης εναντίον της εταιρείας δεν απάλλασσε την Εφεσείουσα από την υποχρέωση απόδειξης της οφειλής της εταιρείας προς αυτή, εναντίον του Εφεσίβλητου που δεν ήταν διάδικο μέρος στην αγωγή εκείνη. 

 

    Δόθηκε σχετική μαρτυρία από την αρχιλογίστρια της Εφεσείουσας.  Η μαρτυρία της έγινε αποδεχτή από το πρωτόδικο Δικαστήριο, που σημείωσε ότι δεν αμφισβητήθηκε στην ουσία της.  Στη βάση της προβαίνουμε σε σχετικά ευρήματα.  Το οφειλόμενο ποσό ήταν πέραν του διεκδικούμενου με την αγωγή.  Ορθά περιορίστηκε η απαίτηση στο ύψος του ποσού της απόφασης εναντίον της εταιρείας και ο τόκος θα πρέπει να περιοριστεί σε νόμιμο.

 

    Η έφεση επιτυγχάνει.  Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται.  Εκδίδεται απόφαση υπέρ της Εφεσείουσας και εναντίον του Εφεσίβλητου για το ποσό των €25.629 με νόμιμο τόκο από την καταχώριση της αγωγής, πλέον έξοδα, όπως θα υπολογιστούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το αρμόδιο Δικαστήριο, πλέον Φ.Π.Α. αν υπάρχει.

 

   €3.500 έξοδα της έφεσης, πλέον Φ.Π.Α. αν υπάρχει, επιδικάζονται υπέρ της Εφεσείουσας και εναντίον του Εφεσίβλητου.

 

 

 

 

                                                          Κ. Σταματίου, Π.

 

 

Χ. Μαλαχτός, Δ.

                                                                   

 

                                                          Ε. Εφραίμ, Δ.