|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
Δικαιοδοσία δυνάμει του άρθρου 9(3)(γ) του Ν. 33/1964
ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ
ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 14/2024
25 Φεβρουαρίου, 2025
[ΜΑΛΑΧΤΟΣ, ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΕΦΡΑΙΜ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΝΟΜΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΗΜΕΡ. 05/04/2024 ΤΟΥ ΕΦΕΤΕΙΟΥ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ, ΑΡ. ΕΦΕΣΗΣ 62/2018
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
Αιτητής
ν.
1. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΑΛΛΟΥΠΑ (ΕΝΑΓΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 6536/2009)
2. ΦΑΝΟΥ ΜΑΛΛΟΥΠΑ (ΕΝΑΓΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 6537/2009)
3. ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΛΟΥΠΑ (ΕΝΑΓΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 3356/2009)
4. ΣΑΒΒΑ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑ ΠΙΣΣΟΥΡΙΟΥ, ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΒΙΩΣΑΣΗΣ ΚΛΕΙΩΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΤΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ (ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΙ 1 ΣΤΙΣ ΑΓΩΓΕΣ 6536/2009, 6537/2009 ΚΑΙ 3356/2009 ΚΑΙ ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 5219/2009),
Καθ΄ ων η Αίτηση
__________________
Στ. Ερωτοκρίτου (κα) για Ανδρέας Π. Ερωτοκρίτου & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για τον Αιτητή.
Θεόδωρος Μ. Ιωαννίδης & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για τους Καθ΄ ων η Αίτηση 1-3
Κώστας Π. Δημητριάδης Δ.Ε.Π.Ε., για τους Καθ΄ ων η Αίτηση 4.
__________________
ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον Ιωαννίδη, Δ.
__________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Δ.: Στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας καταχωρίστηκαν, εκ μέρους διαφορετικών προσώπων, τέσσερις ξεχωριστές αγωγές σε σχέση με θανατηφόρο τροχαίο δυστύχημα, που έλαβε χώρα στις 4.11.2008. Οι αγωγές, κατόπιν διαταγής του Δικαστηρίου, συνενώθηκαν και συνεκδικάστηκαν. Και στις τέσσερις αγωγές, ο εδώ αιτητής ήταν εναγόμενος.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, με την τελική απόφαση του ημερ. 28.12.2017, βρήκε πως αποκλειστική ευθύνη για το δυστύχημα είχε ο εδώ αιτητής, τη μαρτυρία του οποίου απέρριψε, για λόγους που καταγράφει, «ως παντελώς αναξιόπιστη». Πιο συγκεκριμένα, βρήκε πως «η γενεσιουργός αιτία του δυστυχήματος ήταν η εντελώς αλόγιστη συμπεριφορά του οδηγού του pajero που οδηγούσε με τον τρόπο που έχει αναφερθεί. Απρόσμενα και απαπάντεχα και χωρίς προηγουμένως να ελέγξει αν ήταν ασφαλές, εισήλθε δεξιά στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, με σκοπό να προσπεράσει το προπορευόμενο του όχημα, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική απόφραξη της ελεύθερης πορείας του αυτοκινήτου που οδηγούσε εξ αντιθέτου η θανούσα». Για τον οδηγό «του pajero» προέβη, κατόπιν αξιολόγησης της μαρτυρίας, σε συγκεκριμένο εύρημα, σύμφωνα με το οποίο «το αυτοκίνητο pajero σκούρου χρώματος, μαύρο ή μπλε, κοντής βάσεως με σιδερένια καμπίνα που επιχείρησε να προσπεράσει το προπορευόμενο του διπλοκάμπινο όχημα, ήταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο εναγόμενος 2 με αριθμούς εγγραφής [ ]. Ο οποίος και φέρει την αποκλειστική ευθύνη για το δυστύχημα».
Το πρωτόδικο Δικαστήριο στη συνέχεια επικεντρώθηκε στο θέμα των αποζημιώσεων που αξίωνε έκαστος ενάγων σε έκαστη αγωγή, τις οποίες και καθόρισε. Το ίδιο έπραξε και για το θέμα του τόκου και των εξόδων. Αφού εξέδωσε διάταγμα αποσυνένωσης των τεσσάρων αγωγών, εξέδωσε στη συνέχεια τέσσερις ξεχωριστές αποφάσεις, μία σε κάθε αγωγή, προς όφελος εκάστου ενάγοντα και εναντίον του εναγομένου, εδώ αιτητή.
Ο τελευταίος καταχώρισε μίαν έφεση προσβάλλοντας ουσιαστικά με αυτήν και τις τέσσερις αποφάσεις που είχαν εκδοθεί εναντίον του. Κατά την προδικασία της εφέσεως ενώπιον του δευτεροβάθμιου Δικαστηρίου, οι συνήγοροι των εφεσίβλητων είχαν θέσει θέμα «ως προς το παράτυπο της καταχώρισης μιας μόνο έφεσης για τέσσερεις ξεχωριστές αγωγές - αποφάσεις, με αποτέλεσμα να μην προσδιορίζεται στους λόγους έφεσης το κάθε πρόσωπο εναντίον του οποίου στρέφεται η έφεση και ούτε να είναι δυνατόν να εξευρεθούν με ευχέρεια οι εφεσίβλητοι. Ισχυρίστηκαν ως εκ τούτου ότι η παρούσα ειδοποίηση έφεσης συνιστά εξ΄ αρχής λανθασμένο δικονομικό διάβημα και ζήτησαν την απόρριψη της από αυτό το στάδιο ως «προδήλως αβάσιμη έφεση» δυνάμει του Μέρους 41.9 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023.» Τα πιο πάνω καταγράφονται στην απόφαση του Εφετείου.
Το τελευταίο με την εν λόγω απόφαση του, αφού άκουσε όλους τους επηρεαζόμενους, ουσιαστικά απεδέχθη τις θέσεις των εφεσίβλητων και απέρριψε την έφεση «δυνάμει των προνοιών του Μέρους 41.9 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023», οι οποίες έχουν ως εξής:
«41.9. Διαγραφή ειδοποιήσεων έφεσης και παραμερισμός ή επιβολή όρων
(1) Το Εφετείο δύναται κατόπιν αίτησης ή αυτεπάγγελτα:
(α) να διαγράψει ειδοποίηση έφεσης εν όλω ή εν μέρει·
(β) να επιβάλει ή να διαφοροποιήσει όρους υπό τους οποίους μπορεί να ασκηθεί έφεση.
(2) Το Εφετείο ασκεί τις εξουσίες του, δυνάμει της παραγράφου (1) μόνο όταν υπάρχει επιτακτικός λόγος να το πράξει και αφού ακούσει τον επηρεαζόμενο διάδικο.
(3) Υπάρχει επιτακτικός λόγος για απόρριψη της ειδοποίησης έφεσης όταν αυτή κρίνεται απαράδεκτη, προπετής, προδήλως αβάσιμη ή ως ασκηθείσα προς το σκοπό παρέλκυσης της απονομής της δικαιοσύνης.»
Στην απόφαση του Εφετείου, καταγράφεται ακόμη πως:
«Στην παρούσα περίπτωση, γεγονός παραμένει ότι με τον τρόπο που καταχωρίστηκε η έφεση, δεν είναι εφικτό να διευκρινιστεί σε ποιο διάδικο της πρωτόδικης διαδικασίας αφορά και δεν προσδιορίζονται με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο, τα πρόσωπα μεταξύ των οποίων υφίσταται η αντιδικία στην έφεση. Πρόκειται για στοιχείο που πλήττει το θεμέλιο της διαδικασίας, δηλαδή δεν στοιχειοθετεί τις προϋποθέσεις για την άσκηση της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου, στην προκείμενη περίπτωση της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας του Εφετείου.
Έπεται ότι υπό τις περιστάσεις της παρούσα υπόθεσης, η καταχώριση μιας μόνο έφεσης συνιστά άκυρο εξ΄ αρχής δικονομικό διάβημα, το οποίο δεν θα μπορούσε να διορθωθεί δυνάμει των προνοιών του Μέρους 3.8 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023.»
Προκύπτει από το πιο πάνω απόσπασμα αλλά και από το σύνολο της απόφασης, πως το Εφετείο επικεντρώθηκε στα ιδιαίτερα γεγονότα της υπόθεσης για να καταλήξει εκεί που κατέληξε.
Ο αιτητής, του οποίου η έφεση, ως ελέχθη, απερρίφθη, επιδιώκει με την υπό εκδίκαση Αίτηση, την εξασφάλιση άδειας για να καταχωρίσει αίτηση δυνάμει του άρθρου 9(3)(γ) των περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλαι Διατάξεις) Νόμων του 1964 έως 2024, το οποίο προνοεί ότι το Ανώτατο Δικαστήριο:
«. αποφασίζει σε τρίτο και τελευταίο βαθμό βάσει αιτήσεως, η οποία υποβάλλεται από τον Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας ή οιονδήποτε των διαδίκων κατόπιν αδείας παραχωρουμένης υπό του ιδίου και κατόπιν προηγηθείσας διαδικασίας πολιτικής ή ποινικής εφέσεως επί νομικών θεμάτων τα οποία προκύπτουν από την απόφαση του Εφετείου και συναρτώνται με τη διαφοροποίηση πάγιας νομολογίας ή με την ανάγκη ορθής ερμηνείας, είτε πρωτογενούς είτε δευτερογενούς ουσιαστικής νομοθετικής διατάξεως, ή με μείζον ζήτημα δημοσίου συμφέροντος ή γενικής δημόσιας σημασίας ή συνοχής του δικαίου επί συγκρουομένων ή αντιφατικών αποφάσεων του Εφετείου, κατά την υπ' αυτού ενασκουμένη πολιτική ή ποινική δικαιοδοσία:
Νοείται ότι, η συμφώνως των πιο πάνω, υποβαλλομένη αίτηση δέον να προσδιορίζει σαφώς τα προκύπτοντα από την οικεία απόφαση νομικά θέματα, ως και τους πλήρεις λόγους και τα αναγκαία στοιχεία τα υποστηρίζοντα το αίτημα, προκειμένου το Ανώτατο Δικαστήριο να αποφανθεί κατά πόσο θα παραχωρήσει την απαιτούμενη άδεια:
Νοείται περαιτέρω ότι, σε τέτοια περίπτωση η απόφαση του Εφετείου αντικαθίσταται από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου».
Στην Έκθεση Νομικών Θεμάτων παρατίθενται, μαζί με την αιτιολογία τους, τέσσερα «Νομικά Θέματα». Στην παρούσα απόφαση θα παραθέσουμε τα «Νομικά Θέματα», χωρίς την αιτιολογία τους, την οποία βεβαίως έχουμε θέσει ενώπιον μας και έχουμε μελετήσει:
«Πρώτο Νομικό Θέμα
Η απόρριψη από το Εφετείο της Έφεσης στο στάδιο της προδικασίας, ως εξ αρχής άκυρου δικονομικού μέτρου που πλήττει το θεμέλιο της διαδικασίας, ένεκα του ότι κατεχωρήθη μία μόνον Έφεση εναντίον τεσσάρων διαφορετικών αποφάσεων, είναι νομικά εσφαλμένη και διαφοροποιεί την πάγια πρακτική του Ανωτάτου Δικαστηρίου όπως προκύπτει από την Νομολογία.
Δεύτερο Νομικό Θέμα
Η απόφαση του Εφετείου ότι έπρεπε να καταχωρηθούν τέσσερις ξεχωριστές Εφέσεις εναντίον τεσσάρων διαφορετικών αποφάσεων ώστε να είναι σε θέση το Εφετείο να γνωρίζει τους Λόγους Έφεσης που αφορούν την κάθε απόφαση και τον κάθε Εφεσίβλητο είναι νομικά εσφαλμένη.
Το κατά πόσον στην παρούσα περίπτωση για το ίδιο κοινό ζήτημα που αποφασίσθηκε στις συνενωθείσες και συνεκδικασθείσες σε μίαν διαδικασία αγωγές, η τελική απόφαση που εκδόθηκε δεν ήταν μία αλλά τέσσερις διαφορετικές αποφάσεις είναι ζήτημα δημόσιας σημασίας.
Τρίτο Νομικό Θέμα
Η απόρριψη της Έφεσης, ένεκα του ότι πλήττεται το θεμέλιο της διαδικασίας και δεν στοιχειοθετούνται οι προϋποθέσεις για την άσκηση της δευτεοβάθμιας δικαιοδοσίας του Εφετείου, είναι νομικά εσφαλμένη, συναρτώμενη με μείζον ζήτημα δημόσιου συμφέροντος.
(Παρεπέμπουμε στην σελ. 11 της απόφασης του Εφετείου).
Τέταρτο Νομικό Θέμα
Η απόρριψη της Έφεσης δυνάμει των προνοιών του Μέρους 41.9 των Κ.Δ.Π. 2023, ως αναγκαίας και εξυπηρετούσας το συμφέρον της δικαιοσύνης και ότι ο πρωταρχικός σκοπός στο Μέρος 1.2 των Κ.Δ.Π. 2023 δεν εξυπηρετείται με την συνέχιση της διαδικασίας της υπό κρίσης Έφεσης και ότι το σοβαρό δικονομικό σφάλμα της μη καταχώρισης τεσσάρων Εφέσεων εναντίον τεσσάρων διαφορετικών αποφάσεων δεν θα μπορούσε να διορθωθεί δυνάμει της πρόνοιας του Μέρους 3.8 των Κ.Δ.Π. 2023, είναι νομικά εσφαλμένη και αποτέλεσμα μη ορθής ερμηνείας των Κανονισμών».
[Η υπογράμμιση γίνεται από το παρόν Δικαστήριο]
Οι καθ΄ ων η αίτηση καταχώρισαν ενστάσεις. Οι ενάγοντες στις αγωγές 6536/2009, 6537/2009 και 3356/2009 καταχώρισαν κοινή ένσταση, ενώ οι ενάγοντες στην αγωγή 5219/2009 τη δική τους ένσταση. Στις ενστάσεις γίνεται αναφορά, μεταξύ άλλων, πως «Με την Έκθεση Νομικών Θεμάτων επιχειρείται και επιδιώκεται η καταγγελία της απόφασης του Εφετείου ωσάν να επρόκειτο για έφεση κατά της απόφασης του Εφετείου. Ο αιτητής επιδιώκει ουσιαστικά επανάνοιγμα της υπόθεσης και μια δεύτερη ευκαιρία για να ακουστεί η υπόθεση του με την ανεπίτρεπτη μεταβολή του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε Εφετείο του Εφετείου. Δεν καλύπτονται οι εκ του Νόμου και του Διαδικαστικού Κανονισμού Προϋποθέσεις για Παροχή Άδειας».
Στην Αναφορικά με την Αίτηση του Δομίνικου Κολλίτση, Αίτηση Αρ. 10/2024, ημερ. 11.9.2024, επαναλαμβάνεται ότι:
«. το άρθρο 9(3)(γ) του Ν.14/60 δεν απαιτεί μόνο την ύπαρξη νομικού θέματος προς εκδίκαση σε τρίτο βαθμό αλλά όπως αυτό το νομικό θέμα αφορά τη διαφοροποίηση της νομολογίας ή την ανάγκη ορθής ερμηνείας νόμου ή κανονισμού ή μείζον δημόσιο συμφέρον ή γενικής δημόσιας σημασίας ή ζήτημα συνοχής του δικαίου όπου υπάρχουν συγκρουόμενες ή αντιφατικές αποφάσεις. Επομένως, το εν λόγω άρθρο προβλέπει τη δυνατότητα παροχής άδειας για εκδίκαση σε τρίτο βαθμό νομικών ζητημάτων που σαφώς χρήζουν είτε νέας ερμηνείας κατ' απόκλιση από την υπάρχουσα νομολογία, είτε ορθής ερμηνείας όπου η μέχρι στιγμής ερμηνεία δεν είναι σαφής, είτε σαφήνειας όπου υπάρχουν αντικρουόμενες αποφάσεις, είτε αφορά θέμα δημοσίου συμφέροντος. Χρήσιμη καθοδήγηση επί της εφαρμογής του εν λόγω άρθρου προσφέρει η απόφαση στην υπόθεση Artio Designs Ltd v. Stephen Van Zupthen κ.ά., Αρ. Αίτησης 2/2023, ημερ. 30.1.2024».
Στην Αναφορικά με την Αίτηση του Παναγιώτη Κλεοβούλου, Αίτηση Αρ. 6/2023, ημερ. 3.6.2024, τονίζεται ότι «Η δικαιοδοσία δεν αφορά σε έφεση κατά της απόφασης του Εφετείου .»
Εν προκειμένω, το Εφετείο έχοντας ενώπιον του το κείμενο της πρωτόδικης απόφασης, διαπίστωσε πως δεν είχε εκδοθεί από το πρωτόδικο Δικαστήριο μία τελική απόφαση, αλλά τέσσερις, μία σε κάθε αγωγή. Κατ΄ επέκταση, βρήκε ότι καθορίστηκαν δικαιώματα και υποχρεώσεις, στη βάση διαφορετικών απαιτήσεων οι οποίες είχαν εγερθεί από τέσσερα διαφορετικά πρόσωπα.
Το Εφετείο αποφάσισε πως θα έπρεπε να είχαν καταχωριστεί εκ μέρους του εδώ αιτητή τέσσερις ξεχωριστές εφέσεις, μία για κάθε αγωγή στην οποία εξεδόθη απόφαση εναντίον του, ούτως ώστε να είναι σε θέση να γνωρίζει τους λόγους έφεσης που αφορούν στην κάθε απόφαση «και τον κάθε εφεσίβλητο αφού πέραν της ευθύνης, οι αποζημιώσεις για τον καθένα από αυτούς, είναι διαφορετικές». Και ήταν άλλο θέμα κατά πόσο οι όποιες εφέσεις ήθελον καταχωριστεί, θα ήταν δυνατόν να ακουστούν ταυτόχρονα, κάτι βεβαίως που ουδόλως θα επηρέαζε την αυτοτέλεια εκάστης εφέσεως.
Ουσιαστικά με τα τέσσερα συγκεκριμένα Νομικά Θέματα, ο αιτητής καλεί το Ανώτατο Δικαστήριο, στην τριτοβάθμια δικαιοδοσία του, να ανατρέψει την απόφαση του Εφετείου, αφού προηγουμένως καταλήξει ότι η προσέγγιση και κρίση του Εφετείου, στα ιδιαίτερα γεγονότα της υπόθεσης, ήταν εσφαλμένη. Δεν υπάρχει εισήγηση εκ μέρους του αιτητή ότι οι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας του 2023, τους οποίους το Εφετείο εφήρμοσε στα ιδιαίτερα γεγονότα της υπόθεσης, δεν επέτρεπαν την απόρριψη της έφεσης, την οποία εν προκειμένω το Εφετείο απέρριψε, αφού στάθμισε, ως ελέχθη, το σύνολο των ιδιαίτερων γεγονότων της υπόθεσης.
Το πιο κάτω απόσπασμα από την υπόθεση Αναφορικά με την Αίτηση του Athur Petrov, Αίτηση Αρ. 18/2024, ημερ. 15.7.2024, εφαρμόζεται και εδώ:
Η ξεκάθαρη θέση του Αιτητή είναι ότι το Εφετείο έσφαλε στην ενδιάμεση απόφαση του, αφού δεν έλαβε υπόψη του την προαναφερθείσα προϋπόθεση και δεν εφάρμοσε την πάγια νομολογία. Ο Αιτητής δεν προτείνει κάποιο νομικό θέμα προς επίλυση από το Ανώτατο Δικαστήριο. Αυτό που κατ' ουσία επιζητεί είναι να προσβάλει ως εσφαλμένη την ενδιάμεση απόφαση του Εφετείου. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της διαδικασίας της έφεσης. Εξουσία τέτοιου ελέγχου δεν εμπίπτει εντός της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, όπως αυτή καθορίζεται με το άρθρο 9(3)(γ) των Νόμων (Κλεοβούλου, Αίτηση Αρ.6/2023, ημερ.3.6.2024 και Σάββα, Αίτηση Αρ.8/2024, ημερ.8.7.2024).
[.]
Ο Αιτητής δεν έχει διατυπώσει συγκεκριμένο νομικό θέμα το οποίο να προκύπτει από την απόφαση του Εφετείου. Υπάρχουν διαπιστώσεις ως προς τις περιστάσεις της υπόθεσης στη βάση των οποίων βασίστηκε η απόφαση του Εφετείου, και με την Αίτηση για άδεια δεν προτείνεται συγκεκριμένο νομικό θέμα, η απόφαση στο οποίο, στην περίπτωση που είναι διαφορετική από την κρίση του Εφετείου θα επιφέρει διαφορετικό αποτέλεσμα, εφόσον η τελευταία αντικατασταθεί από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, όπως προνοείται στην τελευταία παράγραφο του άρθρου 9(3)(γ) των Νόμων.»
Να επαναλάβουμε ότι, το Ανώτατο Δικαστήριο κατά την άσκηση των εξουσιών του τις οποίες επικαλείται τώρα ο αιτητής, δεν λειτουργεί ως εφετείο του Εφετείου, το οποίο είναι σήμερα το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο της χώρας, με δικαιοδοσία να αναθεωρεί, ως ανώτερο Δικαστήριο, κατόπιν εφέσεως, όλες τις αποφάσεις των κατώτερων Δικαστηρίων (Αναφορικά με την Αίτηση του Ηλία Πεταή για την Έκδοση Προνομιακού Εντάλματος Certiorari και/ή Prohibition, Πολ. Έφεση Αρ. 24/2024, ημερ. 14.11.2024).
Καταλήγουμε πως δεν δικαιολογείται η χορήγηση της αιτούμενης άδειας.
Η Αίτηση απορρίπτεται.
Όσον αφορά στα έξοδα της Αιτήσεως, επιδικάζεται υπέρ των καθ΄ ων η αίτηση 1-3, οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν από τους ίδιους συνηγόρους, το συνολικό ποσό των €3.000, πλέον Φ.Π.Α., εάν υπάρχει, ενώ το ίδιο ποσό επιδικάζεται και υπέρ του καθ΄ ου η αίτηση 4.
Χ. ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.
Ι. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Δ.
Ε. ΕΦΡΑΙΜ, Δ.
/ΣΓεωργίου