|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 167/2016)
20 Δεκεμβρίου, 2024
[ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Π., ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, ΕΦΡΑΙΜ, Δ/στές]
ΔΗΜΟΣ ΕΓΚΩΜΗΣ,
Εφεσείων,
ΚΑΙ
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (ΕΥΗΣ) ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ,
Εφεσίβλητος.
____________________
Μ. Κυριάκου (κα) για Χρίστος Μ. Τριανταφυλλίδης, για τον Εφεσείοντα.
Α. Γεωργίου για Αριστοφάνης Γεωργίου & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για τον
Εφεσίβλητο.
____________________
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα δοθεί από τη Σταματίου, Π.
____________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Π.: Με τρεις λόγους έφεσης ο Δήμος Έγκωμης - Εφεσείων - Eναγόμενος (στο εξής «ο Δήμος») αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης, με την οποία επιδικάστηκε εναντίον του ποσό €109.163,62, με νόμιμο τόκο από την ημερομηνία καταχώρησης της αγωγής, πλέον έξοδα για ζημιές που υπέστη ο Εφεσίβλητος, συνεπεία πλημμύρας που έλαβε χώρα την 14.5.2002.
Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες της Έκθεσης Απαίτησης, ο Δήμος, ως η αρμόδια πολεοδομική αρχή και κατασκευαστές της οδού [ ], επί της οποίας βρισκόταν η οικία του Εφεσίβλητου και της κάθετης οδού [ ], παρέλειψαν να εφαρμόσουν ορθά τη νομοθεσία και τους κανονισμούς και έδωσαν άδεια διαχωρισμού οικοπέδων, χωρίς να έχουν προηγουμένως προβεί σε πολεοδομική, στατική και μελέτη διοχέτευσης/διαφυγής των ομβρίων υδάτων και χωρίς να υπάρχουν κατάλληλοι δρόμοι και οχετοί. Περαιτέρω, επέτρεψαν τον εν λόγω διαχωρισμό οικοπέδων, χωρίς να θέσουν κατάλληλους όρους, έτσι ώστε, κατά την κατασκευή των οικοπέδων, να ελέγχεται η ροή των ομβρίων υδάτων. Τόσο ο σχεδιασμός, όσο και η κατασκευή της οδού επί της οποίας βρισκόταν η οικία του Εφεσίβλητου, καθώς και των παρακείμενων οδών, σε σχέση με τη ροή και συλλογή των ομβρίων υδάτων, ήταν εσφαλμένη. Δεν έλαβαν επίσης, μεταξύ άλλων, τα δέοντα μέτρα για να κατασκευαστεί σύστημα συλλογής ομβρίων υδάτων σε παρακείμενο δρόμο, με αποτέλεσμα όλα τα όμβρια ύδατα να οδηγούνται στην οικία του Εφεσίβλητου.
Ο Δήμος, με την Υπεράσπιση του, αρνείται τους ισχυρισμούς του Εφεσίβλητου και επικαλείται ανωτέρα βία και/ή θεομηνία για οποιαδήποτε ζημιά υπέστη ο Εφεσίβλητος.
Οι ζημιές που αξίωσε ο Εφεσίβλητος, ο οποίος είναι επαγγελματίας φωτογράφος, αφορούσαν ζημιές που υπέστη η οικοδομή, αρχείο των φωτογραφιών του και τα αρνητικά των φωτογραφιών που καταστράφηκαν κατά την πλημμύρα. Σχετικό διάταγμα που αξιώθηκε και δεν είχε επιτυχή κατάληξη δεν θα μας απασχολήσει περαιτέρω, ούτε η διαδικασία τριτοδιαδίκου που ακολούθησε και τελικά απορρίφθηκε, καθότι δεν αποτελούν αντικείμενο της παρούσας έφεσης.
Εκ μέρους του Εφεσίβλητου κατέθεσαν οι Κ.Α. αρχιτέκτονας, Μ.Ζ. πολιτικός μηχανικός, Θ.Θ. μέλος της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Κύπρου, Μ.Θ. μετεωρολόγος, Χ.Α. λειτουργός του γραφείου Τύπου και Πληροφοριών και Α.Π., ο οποίος διετέλεσε για σειρά ετών πρόεδρος του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου. Εκ μέρους του Δήμου κατέθεσαν οι Χρ.Γ. και Γ.Τ. που, κατά τον επίδικο χρόνο, υπηρετούσαν στο Δήμο.
Αποτελούν μη αμφισβητούμενα γεγονότα, μεταξύ άλλων, ότι ο Δήμος ήταν, κατά τον ουσιώδη χρόνο, η αρμόδια αρχή για την έκδοση αδειών για διαχωρισμό γης και κατασκευής οικοπέδων. Ο Εφεσίβλητος είναι επαγγελματίας φωτογράφος από το 1967, ο οποίος έχει τύχει αναγνώρισης και βράβευσης για το έργο του, τόσο στην Κύπρο, όσο και στο εξωτερικό.
Την 14.5.2002, μετά από δυνατή βροχή, πλημμύρισε ο υπόγειος χώρος της οικίας του Εφεσίβλητου. Στον εν λόγω χώρο υπήρχε, κατά τον επίδικο χρόνο, γκαράζ, μηχανοστάσιο της κεντρικής θέρμανσης και αποθηκευτικός χώρος, τον οποίο ο Εφεσίβλητος χρησιμοποιούσε ως εργαστήριο φωτογραφικής και αποθήκευε σ΄ αυτόν τις φωτογραφίες του και τα αρνητικά αυτών.
Οι πρώην τριτοδιάδικοι είχαν υποβάλει αίτηση για το διαχωρισμό δύο μεγάλων τεμαχίων γης, σε 175 οικόπεδα. Τα εν λόγω τεμάχια βρίσκονταν πλησίον της οικίας του Εφεσίβλητου, βόρεια και σε υψηλότερο επίπεδο. Είχαν εκδοθεί οι σχετικές άδειες από την Πολεοδομική Αρχή και το Δήμο, χωρίς να συμπεριληφθεί σ΄ αυτές οποιοσδήποτε όρος σχετικά με τη λήψη οποιωνδήποτε μέτρων για την αποχέτευση των ομβρίων υδάτων κατά τη χρονική περίοδο που το έργο διαχωρισμού ήταν υπό κατασκευή. Τα όμβρια ύδατα της οδού Σάββα Ροτσίδη, κατά τον επίδικο χρόνο, λόγω της κατωφέρειας του δρόμου και της έλλειψης συστήματος οχετών στην εν λόγω οδό, κατέληξαν στο υπόγειο της οικίας του Εφεσίβλητου. Στον ίδιο χώρο κατέληξαν και όλα τα όμβρια ύδατα της οδού [ ] της Οδού [ ], που ήταν η προέκταση της οδού [ ].
Σημειώνεται ότι της επίδικης πλημμύρας είχε προηγηθεί και άλλη το 1997, οπόταν και πάλι πλημμύρισε το υπόγειο της οικίας του Εφεσίβλητου. Τότε υπήρχε ένας οχετός διαμέτρου 30 εκ. στην οδό [ ] και αμέσως μετά το συμβάν ο Εφεσίβλητος ζήτησε να ληφθούν μέτρα και ο Δήμος κατασκεύασε συμπληρωματικό οχετό, διαμέτρου 40 εκ., ο οποίος υφίστατο όταν επεσυνέβη η επίδικη πλημμύρα.
Μετά την επίδικη πλημμύρα, ο Δήμος κατασκεύασε στην οδό [ ] οχετό, διαμέτρου 80 εκατοστών και έκτοτε δεν πλημμύρισε ξανά η οικία του Εφεσίβλητου.
Ως προς το ζήτημα της ευθύνης, το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ως ακολούθως:
«Οι εναγόμενοι, στην υπό κρίση υπόθεση, είχαν καθήκον να μεριμνήσουν, εν τω μέτρω των οικονομικών δυνατοτήτων τους, ως προβλέπεται από το Νόμο, για την κατασκευή, λειτουργία και συντήρηση συστήματος αποχετεύσεως ομβρίων υδάτων. Είχαν επίσης καθήκον να συντηρούν τους δρόμους και να άρουν οποιαδήποτε οχληρία. Πέραν των πιο πάνω όμως ήταν και η αρμοδία αρχή για την έκδοση αδειών για την κατασκευή οδών και για το διαχωρισμό γης σε οικόπεδα, ως με λεπτομέρεια αναλύω ανωτέρω.
... Ο βαθμός της φροντίδας ήταν ανάλογος με το βαθμό του κινδύνου που υπήρχε σε περίπτωση που οι εμπλεκόμενοι δεν ασκούσαν τα καθήκοντα τους. Η ευθύνη τους δεν περιοριζόταν στα στοιχεία που εγνώριζαν αλλά επεκτεινόταν και στα στοιχεία που όφειλαν να εγνώριζαν.
Από τη μαρτυρία που έχει τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου προκύπτει ότι ο τρόπος που λειτουργούσαν οι εναγόμενοι στερείτο μελέτης, οργάνωσης και προγραμματισμού. Κατασκευάσθηκαν οδοί χωρίς να προηγηθεί μελέτη σε σχέση με το σύστημα αποχετεύσεως ομβρίων υδάτων. Κανένας όρος είχε τεθεί από τους εναγόμενους στους τριτοδιάδικους για τη λήψη προσωρινών μέτρων σε σχέση με τα όμβρια ύδατα των δύο τεμαχίων που ήταν υπό διαχωρισμό και ούτε οι ίδιοι, παρά το γεγονός ότι αναγνώριζαν τους κινδύνους, σχετική είναι η μαρτυρία του Μ.Υ.1, έλαβαν οποιοδήποτε μέτρο. Η κατασκευή του συστήματος αποχέτευσης ομβρίων υδάτων στην οδό [ ] συμπληρώθηκε σε φάσεις, πλημμύριζε η οικία του ενάγοντα και ακολούθως κατασκευαζόταν ένας νέος οχετός στην περιοχή. Υπενθυμίζω ότι αρχικά κατασκευάσθηκε στην οδό [ ] ένας μικρός οχετός, διαμέτρου 30 εκ., μετά την πλημμύρα του 1997 κατασκευάσθηκε δεύτερος οχετός, διαμέτρου 40 εκ. και μετά την επίδικη πλημμύρα κατασκευάσθηκε τρίτος οχετός, διαμέτρου 80 εκ..
Πέραν των πιο πάνω, η κλίση της οδού [ ] ήταν λανθασμένη, ο δρόμος, για την κατασκευή του οποίου είχε εκδοθεί σχετική άδεια από τους εναγόμενους, ήταν μονοκλινής αντί αμφικλινής, με κλίση προς την οικία του ενάγοντα αντί προς το νότο που υπήρχε αργάκι. Στην οδό [ ] δεν υπήρχε σύστημα αποχέτευσης των ομβρίων υδάτων με αποτέλεσμα όλα τα όμβρια ύδατα να καταλήγουν στο υπόγειο του ενάγοντα.
Όλες αυτές οι παραλείψεις οδήγησαν στο πλημμύρισμα του υπογείου του ενάγοντα, καθότι όλα τα όμβρια ύδατα κατέληξαν εκεί που ήταν και το χαμηλότερο σημείο της περιοχής.
Καταλήγω ότι οι εναγόμενοι δεν άσκησαν τα καθήκοντα τους με εύλογη φροντίδα και επιμέλεια, ως είχαν καθήκον να πράξουν και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το πλημμύρισμα του υπογείου του ενάγοντα.»
Με τον πρώτο λόγο έφεσης ο Δήμος προβάλλει ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο ερμήνευσε λανθασμένα τη μαρτυρία του Χρ.Γ., ο οποίος εργαζόταν στο Δήμο από το 1985 μέχρι το 2013 και ασκούσε καθήκοντα τεχνικού-επιθεωρητή. Ο Χρ.Γ., κατά την εισήγηση, δεν ανέφερε στη μαρτυρία του ότι ο Δήμος έπρεπε να κατασκευάσει έργα οχύρωσης έναντι πλημμύρας και ότι τα έργα αυτά δεν υλοποιήθηκαν, λόγω του υψηλού κόστους. Ακόμη και να υπήρχε τέτοια μαρτυρία, προβάλλεται ότι το Δικαστήριο δεν προέβη σε εύρημα ότι την ευθύνη για τα έργα αυτά την είχε ο ιδιοκτήτης του έργου, μέσω του εργολάβου που αναλαμβάνει τον διαχωρισμό και ότι ο Δήμος προβαίνει μόνο σε τεχνικούς τυπικούς ελέγχους των υλικών που χρησιμοποιούνται στο έργο. Περαιτέρω, το Δικαστήριο ουδόλως έλαβε υπόψη τη θέση των μαρτύρων υπεράσπισης ότι την ευθύνη για το έργο αναλαμβάνει ο εργολάβος ο οποίος, με βάση τους όρους της Σύμβασης, καλύπτει τον εργοδότη και ιδιοκτήτη σε περίπτωση ζημιάς σε περιουσία τρίτου.
Ως προς την ευθύνη για τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν σε σχέση με τα όμβρια ύδατα των 175 οικοπέδων, που ήταν υπό κατασκευή, υπήρξε έντονη αμφισβήτηση, με τον Εφεσίβλητο να την αποδίδει στο Δήμο και το Δήμο να την αποδίδει στους εργολάβους που ανέλαβαν την εκτέλεση του έργου του διαχωρισμού.
Το ζήτημα αυτό εξετάστηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο, το οποίο ανέφερε τα εξής:
«Η θέση που προβλήθηκε εκ μέρους του ενάγοντα ήταν ότι την πιο πάνω ευθύνη την έφεραν οι εναγόμενοι ενώ η θέση που προβλήθηκε από τους μάρτυρες υπεράσπισης και συγκεκριμένα από τον Γιώργο Τζιωνή ήταν ότι την πιο πάνω ευθύνη την έφεραν τρίτοι και συγκεκριμένα οι εργολάβοι που ανέλαβαν την εκτέλεση του έργου. Υπενθυμίζω ότι ο ισχυρισμός που προβλήθηκε από το Γιώργο Τζιωνή δεν περιλαμβάνεται στην Υπεράσπιση των εναγομένων ή στη Έκθεση Απαίτησης που κατεχώρισαν εναντίον των τριτοδιαδίκων. Υπενθυμίζω επίσης ότι η Έκθεση Απαίτησης που κατεχώρισαν εναντίον των τριτοδιαδίκων έχει ως βάση την πλημμύρα που έλαβε χώραν το 1997, που δεν αποτελεί επίδικο θέμα στην παρούσα αγωγή.
Η μόνη θέση που δικογραφείται στην Υπεράσπιση ήταν ότι η ζημιά που υπέστη ο ενάγοντας προκλήθηκε από 'ανωτέρα βία ή θεομηνία'.»
Αναφορικά με τα όσα ανέφερε ο Χρ.Γ. στο Δικαστήριο, σχετικό είναι το πιο κάτω απόσπασμα από τα πρακτικά που παρέθεσε στην αγόρευση του ο Εφεσίβλητος, όπου φαίνεται η αναφορά του μάρτυρα στο κόστος κατασκευής των έργων οχύρωσης έναντι πλημμύρας:
«Ε. Οι μελετητές αυτοί ήταν οι κ. Κυριάκου και Λεωνίδου;
Α. Πάνω στα σχέδια τα οποία υπέβαλαν στο Δήμο, με βάση τη μελέτη που είχαν ετοιμάσει, είχαν σημειώσει τους υφιστάμενους οχετούς και σε κάποια σημεία είχαν κάμει και πρόταση για επιπρόσθετους οχετούς και ακολουθήσαμε την πρόταση τους.
Ε. Και για να υλοποιήσετε το πόρισμα των μελετητών, έπρεπε πρώτα να πλημμυρίσει το σπίτι του ενάγοντα και ύστερα;
Α. Όχι αλλά δεν ήταν δυνατό να υλοποιηθούν όλες οι προτάσεις των μελετητών, γιατί απαιτείτο σεβαστό οικονομικό κόστος και γι΄ αυτό και γίνονταν σταδιακά.
Ε. Είχαν δηλαδή γίνει κάποια έργα πριν από την πρώτη πλημμύρα του 1987;
A. Όχι, εκτός από τον οχετό των 30 εκατοστών δεν έγιναν άλλα έργα. Γιατί μέχρι τότε δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα.
Ε. Άρα όταν υπάρξει το πρόβλημα και πλημμυρίσουν οι Δημότες, τότε ενεργείτε.
Α. Μιλούμε για ακραία καιρικά φαινόμενα, αφού από το 1987 που είχε τοποθετηθεί ο οχετός των 30 εκ. σχεδόν μια δεκαετία δεν δημιουργήθηκε κανένα πρόβλημα. Μετά από κάποιο ακραίο καιρικό φαινόμενο δημιουργείται ένα πρόβλημα, οπότε προχωρείς και το επιλύεις.
Ε. Είναι απρόβλεπτο το ότι μια φορά κάθε μερικά χρόνια θα υπάρξει έντονη βροχόπτωση.
Α. Δεν είμαι ειδικός για να ξέρω.
Και συνεχίζει στην σελίδα 182 των πρακτικών:
Ε. Περαιτέρω σας υποβάλλω ότι το πρόβλημα δεν θα δημιουργείτο αν είχαν κατασκευάσει κατευθείαν τον υφιστάμενο σήμερα αγωγό διαμέτρου 70 εκατοστών.
Α. 80 εκατοστών.
Ε. Τον υφιστάμενο σήμερα αγωγό, και δεν ξεκινούσατε πρώτα με τα 30, μετά τα 40, μετά τα 80.
Α. Είναι μεγάλα έξοδα για τον εναγόμενο να έρχεται και να τοποθετεί οχετούς μεγάλης διαμέτρου σε ένα δρόμο μικρό που για χρόνια πολλά δεν είχε πρόβλημα. Διότι με τον τρόπο αυτό έπρεπε να έλθουμε να γεμίσουμε όλους τους δρόμους με τεράστιους οχετούς.»
Ως εκ των ανωτέρω, προκύπτει σαφώς ότι ο μάρτυρας Χρ.Γ. επικαλέστηκε το κόστος κατασκευής των οχετών για την παράλειψη του Δήμου να προβεί σε τοποθέτηση οχετού για να αποφεύγονται προβλήματα όπως αυτό που δημιουργήθηκε με την επίδικη πλημμύρα. Η θέση αυτή, πέραν του ότι παρέμεινε στη γενικότητα της και μετέωρη, δεν καλύπτεται από την Υπεράσπιση που καταχωρήθηκε. Ούτε, όπως ορθά παρατήρησε το πρωτόδικο Δικαστήριο, υπάρχει δικογραφική κάλυψη στα όσα επικαλέστηκε ο μάρτυρας του Δήμου, Γιώργος Τζιωνής ότι, ευθύνη για την κατάσταση που δημιουργήθηκε, είχαν οι εργολάβοι που ανέλαβαν την εκτέλεση του έργου.
Για τους πιο πάνω λόγους, ο πρώτος λόγος έφεσης είναι αβάσιμος και απορρίπτεται.
Με τον τρίτο λόγο ο Εφεσείων προβάλλει ότι λανθασμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε ότι η βροχόπτωση κατά την 14.5.2002 δεν ήταν ασύνηθες καιρικό φαινόμενο.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του μετεωρολόγου, η βροχόπτωση την ημέρα εκείνη, ως καταγράφηκε από τον κεντρικό μετεωρολογικό σταθμό Λευκωσίας, ήταν 71.8 χιλιοστόμετρα και ήταν η μεγαλύτερη βροχόπτωση που καταγράφηκε για το μήνα Μάιο, τα τελευταία δεκαπέντε έτη. Παρατήρησε, ωστόσο, ο μάρτυρας ότι μεγάλες βροχοπτώσεις, άνω των 50 χιλιοστομέτρων μέχρι και 100 χιλιοστομέτρων, μέσα σε μία ημέρα, καταγράφηκαν στην περιοχή και σε άλλες περιπτώσεις, κατά τους χειμερινούς όμως μήνες και όχι κατά το μήνα Μάιο.
Ο Εφεσείων προβάλλει στο δικόγραφο του, πέραν της γενικής άρνησης των ισχυρισμών του Εφεσίβλητου, ότι το συμβάν που προκάλεσε την πλημμύρα στην οικία του Εφεσίβλητου, οφειλόταν σε «ανωτέρα βία και/ή θεομηνία». Με βάση το άρθρο 56(β) του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148, σε αγωγή που εγείρεται για αμέλεια συνιστά υπεράσπιση, ανεξαρτήτως της αμέλειας του εναγόμενου, το ότι η ζημία οφειλόταν σε επέλευση ασυνήθους φυσικού συμβάντος, απρόβλεπτου για το λογικό άνθρωπο, του οποίου οι συνέπειες δεν μπορούσαν να αποτραπούν με την επίδειξη εύλογης επιμέλειας. Στην υπόθεση Νεοφύτου κ.ά. ν. Τταβά (2012) 1 ΑΑΔ 1352 υιοθετήθηκε το ακόλουθο απόσπασμα από την υπόθεση Μαρκίτσης ν. Thanos Hotels Ltd (2005) 1 AAΔ 449, το οποίο είναι διαφωτιστικό επί του εγειρόμενου ζητήματος:
«Η ουσία της υπεράσπισης του ασυνήθους φυσικού συμβάντος είναι ότι πρόκειται για έλευση φυσικών δυνάμεων των οποίων καμιά ανθρώπινη προβλεπτικότητα δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει, τη δυνατότητα έλευσης της οποίας η ανθρώπινη σωφροσύνη δεν θα μπορούσε να αναμένει (κατά τον Lord Westbury στην Tennent v. Earl of Glascow [1864] 2 Macq. (H.I.) 22). Αποτελεί υπεράσπιση αν ήταν αδύνατον να υπάρξουν προφυλάξεις έναντι του συμβάντος και δεν είναι αρκετό να αποδειχτεί ότι δεν ήταν εύλογα δυνατόν να αντιμετωπιστεί. Αποτελεί θέμα πραγματικό κατά πόσο μια εξαιρετικά βίαιη βροχόπτωση (Greenock Corp. v. Caledonian Ry. [1917] A.C. 556) ή μια ασυνήθιστη ψηλή παλίρροια ή ένας κατ΄εξαίρεση δυνατός άνεμος (Cushing v. Walker & Son [1941] 2 All E.R. 693, 695) είναι συμβάντα που θα μπορούσαν να προβλεφθούν.»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέτασε τα γεγονότα της υπόθεσης υπό το φως των πιο πάνω και κατέληξε ως εξής:
«Στρεφόμενη στα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης παρατηρώ ότι τη συγκεκριμένη μέρα η βροχόπτωση ήταν δυνατή, δεν επρόκειτο όμως για ασύνηθες καιρικό φαινόμενο για την περιοχή. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Μάριου Θεοφίλου που ήταν και η μοναδική επιστημονική μαρτυρία που έχει τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου, έντονες βροχοπτώσεις, ακόμη και μεγαλύτερης έντασης από αυτή της 14.05.2002, σημειώθηκαν και σε άλλες ημερομηνίες, όχι όμως κατά το μήνα Μάιον. Συνήθως οι έντονες βροχοπτώσεις ήταν κατά τους χειμερινούς μήνες. Υπό τις περιστάσεις η υπό κρίση βροχόπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως εκτός της συνήθους προνοητικότητας. Η επικρατούσα κατάσταση κατά τον ουσιώδη χρόνο δεν μπορεί να θεωρηθεί τόσο απρόβλεπτη και εκτός της εύλογης πρόνοιας.
Εξάλλου, είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο το υπόγειο της οικίας τους ενάγοντα είχε πλημμυρίσει στην περιοχή. Πέραν τούτου είναι αναγκαίο να επισημανθεί ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε πλημμυρίσει το υπόγειο της οικίας του ενάγοντα, είχε πλημμυρίσει και στο παρελθόν και συγκεκριμένα το 1997.»
Δεν διαπιστώνουμε σφάλμα στην κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Ο τρίτος λόγος έφεσης απορρίπτεται.
Με το δεύτερο λόγο έφεσης ο Δήμος αμφισβητεί την ορθότητα της απόδοσης στον Εφεσίβλητο του ποσού των €109.163,62 ως αποζημιώσεις, επικαλούμενος ότι δεν υπήρξε επαρκής μαρτυρία ενώπιον του Δικαστηρίου για τα φιλμς και αρνητικά που καταστράφηκαν, ως προς την αξία και την ποσότητα τους.
Το ποσό που αξίωνε ο Εφεσίβλητος με την αγωγή του ήταν πολύ μεγαλύτερο και αφορούσε διαφορετικά είδη αποζημιώσεων. Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέτασε λεπτομερώς όλα τα αξιούμενα ποσά και, για τους λόγους που εξήγησε, αποδέχτηκε μόνο κάποια ποσά ειδικών αποζημιώσεων. Συγκεκριμένα, αποδέχτηκε το ποσό των Λ.Κ.9.006,63 που αφορούσε ζημιές που είχε υποστεί η οικοδομή, στη βάση της μαρτυρίας του αρχιτέκτονα, η οποία έγινε αποδεκτή και των αποδείξεων που παρουσίασε ο Εφεσίβλητος. Επιδίκασε, επίσης, ποσό των Λ.Κ.54.884 που αφορούσε πραγματικά έξοδα, ήτοι την αγορά των φιλμ προς Λ.Κ.3 έκαστο και την εμφάνιση των αρνητικών προς Λ.Κ.1 για τις 495.000 φωτογραφίες που καταστράφηκαν. Επρόκειτο για μαρτυρία του ιδίου του Εφεσίβλητου, η οποία δεν αμφισβητήθηκε.
Συνακόλουθα, ούτε αυτός ο λόγος έφεσης ευσταθεί και απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται με €3.600 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., υπέρ του Εφεσίβλητου.
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Π.
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.
ΕΦΡΑΙΜ, Δ.
/ΧΤΘ