ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

 

(Πολιτική Αίτηση Αρ. 173/2024)

                                                                                                            (i-justice)

 

14 Νοεμβρίου, 2024

 

 

[Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.]

 

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥ 2018

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ALI REZA ABDIZADH ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ HABEAS CORPUS

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ/Ή ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟ ΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΝ ALI REZA ABDIZADH ΣΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΝΟΓΕΙΑΣ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ 11 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΑΡΘΡΟ 5 ΤΗΣ ΕΣΑΔ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 1 ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 7, ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 18ΠΣΤ ΚΕΦ. 105 ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΝΟΜΟ 105(Ι)/2016

Γ. Βασιλόπουλος, για τον Αιτητή.

 

Α. Φιλίππου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τον Καθ'ου η Αίτηση.

 

_____________________________________________________________________

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

(Ex tempore)

 

 

Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.: Ο Αιτητής αιτείται την έκδοση Προνομιακού Εντάλματος Habeas Corpus ad subjiciendum ώστε να αφεθεί ελεύθερος γιατί, όπως διατείνεται, κρατείται παράνομα.

 

Η Αίτηση υποστηρίζεται από Ένορκη Δήλωση του δικηγόρου Χρίστου Π. Χριστοδουλίδη, συνεργάτη στο δικηγορικό γραφείο των Γεώργιου Βασιλόπουλου & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, που είναι δικηγόροι του Αιτητή, όπου δηλώνει εξουσιοδοτημένος από τον Αιτητή να προβεί σε αυτήν.

 

Η Δημοκρατία καταχώρισε Ειδοποίηση Πρόθεσης Ένστασης που υποστηρίζεται από Ένορκη Δήλωση Λειτουργού στο Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης (εφεξής ΤΑΠΜ).

 

Το αδιαμφισβήτητο ιστορικό, όπως αυτό προκύπτει τόσο μέσα από την Ένορκη Δήλωση που υποστηρίζει την Αίτηση, όσο και μέσα από την Ένορκη Δήλωση που υποστηρίζει την Ένσταση, είναι, σε γενικές γραμμές, το ακόλουθο:

 

·        Ο Αιτητής είναι υπήκοος Ιράν, ο οποίος αφίχθη στην Κυπριακή Δημοκρατία στις 6/8/2000 με προσωρινή άδεια παραμονής ως επισκέπτης μέχρι τις 21/9/2000.

·        Στις 31/5/2005 υπέβαλε αίτηση ασύλου με ψευδή στοιχεία η οποία απερρίφθη στις 4/3/2006 από την Υπηρεσία Ασύλου και στις 30/5/2006 υπέβαλε έφεση στην Αναθεωρητική Αρχή Προσφύγων, η οποία απερρίφθη στις 28/12/2009.

·        Ακολούθως, στις 20/9/2013 συνελήφθη από μέλη του ΟΠΕ Λεμεσού για παράνομη κατοχή και χρήση ελεγχόμενου φαρμάκου Τάξεως Α΄ και για παράνομη παραμονή. Του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τριών μηνών και κατά την παραμονή του στις Κεντρικές Φυλακές παρουσίασε το πρωτότυπο διαβατήριό του.

·        Μετά την έκτιση της ποινής του στις 27/12/2013 ο Αιτητής απελάθηκε βάσει Διαταγμάτων Κράτησης και Απέλασης στη χώρα καταγωγής του και τα στοιχεία του καταχωρήθηκαν στο Stop List.

·        Στις 2/12/2023 η ΥΑΜ Λεμεσού έστειλε επιστολή στο ΤΑΠΜ ενημερώνοντας το ότι ο Αιτητής είχε εισέλθει εκ νέου παράνομα στη Δημοκρατία και ότι εξετάστηκε εναντίον του από την ΥΚΑΝ Ποινική υπόθεση που αφορούσε επτά ποινικά αδικήματα που συμπεριλάμβαναν παράνομη κατοχή και χρήση ελεγχόμενου φαρμάκου Τάξεως Α΄, μεταφορά επιθετικού όπλου, παράνομη είσοδο, αδικήματα τα οποία διαπράχθηκαν στις 2/5/2023, καθώς και το αδίκημα  της παράνομης παραμονής στη Δημοκρατία το οποίο διαπράχθηκε τον Ιούλιο του 2015.

·        Στις 6/5/2022 παρουσιάστηκε ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού στην Ποινική Υπόθεση αρ. 5506/2022 αντιμετωπίζοντας οκτώ κατηγορίες και του επιβλήθηκαν συντρέχουσες ποινές  φυλάκισης με μεγαλύτερη αυτή των 24 μηνών. Ακολούθως μεταφέρθηκε στις Κεντρικές Φυλακές για να εκτίσει την ποινή του, η οποία εξέπνεε στις 13/12/2023.

·        Στις 26/5/2022 ο Αιτητής υπέβαλε αίτηση διεθνούς προστασίας η οποία απερρίφθη στις 8/9/2022 και στις 9/1/2024 προέβη σε καταχώριση μεταγενέστερης αίτησης στην Υπηρεσία Ασύλου προσκομίζοντας νέα στοιχεία. Στις 27/3/2024 εκδόθηκε απορριπτική απόφαση από την Υπηρεσία Ασύλου.

·        Ενόψει του ότι με την καταδίκη του στην Ποινική Υπόθεση αρ. 5506/2022 κατέστη απαγορευμένος μετανάστης συμφώνως των προνοιών του Άρθρου 6(1)(δ) του Κεφ. 105[1], δύο μέρες πριν την εκπνοή της ποινής του, στις 11/12/2023, εκδόθηκαν εναντίον του Διατάγματα Κράτησης και Απέλασης δυνάμει του Άρθρου 14 του περί Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμου, Κεφ. 105, καθότι είχε καταδικαστεί για τα αδικήματα της παράνομης παραμονής, της παράνομης κατοχής ελεγχόμενου φαρμάκου Τάξεως Α΄, της παράνομης χρήσης ελεγχόμενου φαρμάκου Τάξεως Α΄, της μεταφοράς επιθετικού όπλου και παράνομης εισόδου. Δεδομένης της καταδίκης του σε ποινή φυλάκισης αξιολογήθηκε ότι δεν υπήρχε περιθώριο εναλλακτικών της κράτησης μέτρων με βάση τα διαλαμβανόμενα στο Άρθρο 18ΠΣΤ (1)(α) του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105.

·        Στις 2/7/2024 και 5/11/2024 έγινε επαναξιολόγηση της κράτησης του Αιτητή.

·        Στις 18/4/2024 ο Αιτητής καταχώρισε την Προσφυγή υπ' αρ. 1387/2024 εναντίον της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου ημερ. 27/3/2024, η οποία εκκρεμεί ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας, με ημερομηνία επόμενης εκδίκασης στις 7/11/2024.

 

Όπως είναι καλά γνωστό, το προνομιακό ένταλμα της φύσεως Habeas Corpus ad subjiciendum διασφαλίζει την ελευθερία του ατόμου. Όπως αναφέρθηκε στην υπόθεση Δημητράκης Χατζησάββα (1993) 1 Α.Α.Δ. 102, «Το Habeas Corpus ad subjiciendum είναι προνομιακή διαδικασία για τη διασφάλιση της ελευθερίας του πολίτη. Παρέχει αποτελεσματικό μέσο άμεσης απελευθέρωσης από παράνομη ή αδικαιολόγητη πράξη, είτε στη φυλακή, είτε σε ιδιωτικό χώρο, από αρχή ή ιδιώτη». Απαραίτητη προϋπόθεση για έκδοση του εντάλματος συνιστά η απόδειξη εκ μέρους του αιτούντος του παράνομου της κράτησης ή φυλάκισης (Καλφοπούλου (1998)                       1 Α.Α.Δ. 55). Με τη διαδικασία του εντάλματος Habeas Corpus ό,τι επιδιώκεται είναι η διασφάλιση του δικαιώματος της ελευθερίας δια της άμεσης απελευθέρωσης του αιτητή ο οποίος, κατ' ισχυρισμό τελεί υπό παράνομη κράτηση. Οποτεδήποτε στο πλαίσιο της εν λόγω διαδικασίας διαπιστώνεται κάτι τέτοιο, το σχετικό διάταγμα εκδίδεται δικαιωματικά και όχι ως θέμα άσκησης διακριτικής εξουσίας, οπότε ο αιτητής αφήνεται ευθύς ελεύθερος (Green v. Home Secretary [1941] 3 All E.R. 388,               σελ. 400).

 

Το Δικαστήριο έχει διεξέλθει με προσοχή όσα οι συνήγοροι έχουν θέσει ενώπιον του Δικαστηρίου μέσω των γραπτών τους αγορεύσεων.

 

Από τα ενώπιον μου στοιχεία είναι σαφές ότι οι Καθ' ων η Αίτηση ενέταξαν την υπό κρίση κράτηση του Αιτητή στις πρόνοιες του Άρθρου 18ΠΣΤ του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105.

 

Το Άρθρο 18ΠΣΤ(5)(α) του Κεφ. 105 διαλαμβάνει ότι η διάρκεια της κράτησης στη βάση του Άρθρου 18ΠΣΤ ελέγχεται με αίτηση Habeas Corpus, ενώ ο έλεγχος της νομιμότητας του διατάγματος κράτησης διενεργείται μέσω προσφυγής με βάση τα διαλαμβανόμενα στο Άρθρο 18ΠΣΤ(3)(α) του Νόμου.

 

Στην υπόθεση Guo Shuying v. Δημοκρατίας (2012) 1 Α.Α.Δ. 2725 τονίστηκε πως «η νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου σταθερά αποδέχεται ότι μόνο με αίτηση Habeas Corpus μπορεί να ελεγχθεί η νομιμότητα της κράτησης αλλοδαπού από πλευράς της διάρκειας της συμφώνως των προνοιών του Άρθρου 18ΠΣΤ του νόμου».

 

Σημειώνεται ότι η νομιμότητα της έκδοσης των Διαταγμάτων Κράτησης και Απέλασης δεν έχει αμφισβητηθεί με οποιοδήποτε τρόπο. Θα πρέπει, επίσης, να λεχθεί ότι συνεπεία της καταδίκης του από Ποινικό Δικαστήριο, ο Αιτητής θεωρήθηκε απαγορευμένος μετανάστης σύμφωνα με το Άρθρο 6(Ι)(δ) και (λ) του Κεφ. 105. Δυνάμει δε του Άρθρου 14 του Κεφ. 105 διετάχθηκε η απέλαση του από τη Δημοκρατία και η παραμονή του εκτός της επικράτειας της χώρας για περίοδο πέντε ετών. Ταυτόχρονα λόγω κινδύνου διαφυγής κρίθηκε απαραίτητο να παραμείνει υπό κράτηση.

 

Με δεδομένα τα πιο πάνω, παρατηρούμε, ότι σύμφωνα με το Άρθρο 18ΟΕ (2)(β) του Κεφ. 105, τα Άρθρα 18ΟΔ μέχρι 18ΠΘ δεν τυγχάνουν εφαρμογής στην περίπτωση του Αιτητή. Το Άρθρο 18ΟΕ, συναφώς, προβλέπει:

 

«18ΟΕ.-(1) Τα Άρθρα 18ΟΔ μέχρι 18ΠΘ εφαρμόζονται στους παρανόμως παραμένοντες υπηκόους τρίτης χώρας στο έδαφος της Δημοκρατίας.

 

 (2) Τα Άρθρα 18ΟΔ μέχρι 18ΠΘ δεν εφαρμόζονται στους υπηκόους τρίτων χωρών, οι οποίοι - 

 

(α) . . . . . . . . . . . . . . . . . .. ...... 

(β) υπόκεινται σε απόφαση επιστροφής ως ποινική κύρωση ή ως συνέπεια ποινικής κύρωσης, σύμφωνα με το κυπριακό δίκαιο, ή υπόκεινται σε διαδικασίες έκδοσης.» 

 

 

Η περίπτωση του Αιτητή είναι καταφανώς περίπτωση που εμπίπτει στo πλαίσιο του Άρθρου 18ΟΕ(2)(β). Αυτός είναι υπήκοος τρίτης χώρας που υπόκειται σε απόφαση επιστροφής ως ποινική κύρωση ή ως συνέπεια ποινικής κύρωσης η οποία επεβλήθη σύμφωνα με το Κυπριακό Δίκαιο και, κατά συνέπεια, οι πρόνοιες των Άρθρων 18ΟΔ και 18ΠΘ που περιλαμβάνουν τις πρόνοιες που αφορούν στη διάρκεια της κράτησης δεν εφαρμόζονται στη δική του περίπτωση (βλ. Αναφορικά με την Aίτηση του Khorak Paz Fouman, Farhad ν. Υπουργού Εσωτερικών κ.ά. (2013) 1(A) Α.Α.Δ. 378).

 

Όπως, συναφώς, τονίσθηκε στην υπόθεση Habibi Pour Ali Fasel v. Δημοκρατίας (2016) 1 Α.Α.Δ. 876  (στις σελίδες 890-891):

 

     «Αυτό είναι συμβατό με την Οδηγία 2008/115/ΕΚ, εφόσον σύμφωνα με αυτήν, Άρθρο 2(2)(β), είναι επιτρεπτό Κράτη-Μέλη ν' αποφασίσουν την μη εφαρμογή της Οδηγίας στους υπηκόους Τρίτων Χωρών οι οποίοι υπόκεινται σε απόφαση επιστροφής ως ποινική κύρωση ή ως συνεπεία ποινικής κύρωσης σύμφωνα με το Εθνικό Δίκαιο. Αυτό δικαιωματικά έπραξε η Κυπριακή Δημοκρατία με το Άρθρο 18ΟΕ(2)(β), με αποτέλεσμα την μη εφαρμογή των προνοιών της Οδηγίας ως αυτές ενσωματώθηκαν στ' Άρθρα 18ΟΔ μέχρι 18ΠΘ, μέσα στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι πρόνοιες αναφορικά με την κράτηση και τη δυνατότητα ελέγχου της διάρκειας της κράτησης με προνομιακό ένταλμα Habeas Corpus από «υπηκόους Τρίτων Χωρών, οι οποίοι υπόκεινται σε απόφαση επιστροφής ως ποινικής κύρωσης σύμφωνα με το Εθνικό-Κυπριακό Δίκαιο.»

 

 

Η περίπτωση του Αιτητή καλύπτεται πλήρως από τα πιο πάνω.

 

Ως εκ τούτου, στην υπό κρίση περίπτωση, δεν τυγχάνουν εφαρμογής οι πρόνοιες του Άρθρου 18ΠΣΤ του Κεφ. 105 που εισήχθη με τον τροποποιητικό Νόμο Ν.153(Ι)/2011, για σκοπούς εναρμόνισης µε την πράξη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας µε τίτλο «Οδηγία 2008/115/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συµβουλίου, της 16ης Δεκεµβρίου 2008, σχετικά µε τους κοινούς κανόνες και διαδικασίες στα κράτη µέλη για την επιστροφή των παρανόµως διαµενόντων υπηκόων τρίτων χωρών» και οι πρόνοιες του είναι επιτακτικές.

 

Το ίδιο μη εφαρμόσιμο είναι εν προκειμένω και το Άρθρο 15 της Οδηγίας 2008/11/ΕΚ καθότι το Άρθρο 15 της Οδηγίας ενσωματώθηκε στο Κεφ. 105 (βλ. Ν.153(Ι)/2011) και είναι το Άρθρο 18ΠΣΤ το οποίο, ως ήδη έχει πιο πάνω επισημανθεί, δεν είναι εφαρμόσιμο στην περίπτωση του Αιτητή. Ως εκ τούτου, ο Αιτητής δεν δικαιούται να επικαλείται οποιανδήποτε από τις διατάξεις της Οδηγίας όπως αυτή ενσωματώθηκε στο Κυπριακό Δίκαιο.

 

Συνεπώς δεν ισχύει, εν προκειμένω, το όριο των έξι μηνών που θέτει το εδάφιο (7) του Άρθρου 18ΠΣΤ, ούτε η ανά δίμηνο αυτεπάγγελτη εξέταση της νομιμότητας της κράτησης. Όμως τούτο δεν σημαίνει ότι η κράτηση μπορεί να συνεχίζεται χωρίς περιορισμούς και έλεγχο.

 

Με δεδομένη, λοιπόν, την νομιμότητα της κράτησης του Αιτητή, το μόνο θέμα που εν προκειμένω χρήζει εξέτασης είναι αυτό της διάρκειας κράτησης του. Η εξουσία του Δικαστηρίου να ελέγξει τη νομιμότητα της κράτησης από άποψη διάρκειας στα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, ερείδεται στο Άρθρο 11.2(στ) του Συντάγματος αντίστοιχο του Άρθρου 5(1)(στ) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ)[2].

 

Στην Rahal ν. Κυπριακής Δημοκρατίας κ.ά. (2004) 3 Α.Α.Δ. 741 υιοθετήθησαν τα όσα σχετικά αναφέρονται στην Essa Murad Khlaief v. Κυπριακής Δημοκρατίας κ.ά. (2003) 1 Α.Α.Δ. 1402. Παρατίθεται το σχετικό μέρος: 

 

«......., παρά την έλλειψη ρητής συνταγματικής ή νομοθετικής πρόνοιας επί τούτου, κράτηση διενεργούμενη προς το σκοπό απέλασης δεν μπορεί να είναι δυνητικά απεριόριστη αλλά περιορίζεται σε τέτοιο χρόνο που είναι εύλογος, λαμβανομένων υπ' όψη όλων των περιστάσεων, για να γίνει η απέλαση. Η κράτηση είναι περιορισμός του συνταγματικού δικαιώματος της ελευθερίας. Η απόκλιση επιτρέπεται από το Άρθρο 11.2(στ) "προς το σκοπό απελάσεως". Δεν μπορεί να καθίσταται αυτοσκοπός με την επ' αόριστο αναβολή της απέλασης, ούτε να απολήγει ουσιαστικά σε αδικαιολόγητη κράτηση. Γενομένη με την προοπτική της απέλασης, εξυπακούεται ότι η απέλαση θα γίνει εντός του ευλόγου χρόνου που απαιτείται προς διευθέτηση της. Άλλως, ο λόγος της συνέχισης της καταρρέει. Τούτο επιτάσσει δε όχι μόνο το όλο πνεύμα του Άρθρου 11 προς το σκοπό προστασίας των δικαιωμάτων του αλλοδαπού αλλά και η ίδια η επιδίωξη της απέλασης που είναι η άνευ χρονοτριβής αποκατάσταση της νομιμότητας με το ακραίο και αποτελεσματικό μέτρο της απομάκρυνσης του διαπιστωθέντος μη δικαιούμενου να ευρίσκεται στη Δημοκρατία αλλοδαπού.

 

Φρονώ λοιπόν ότι το Δικαστήριο κέκτειται εξουσία να ελέγξει τη νομιμότητα παρατεταμένης κράτησης προς απέλαση. Η εξουσία αυτή δε μόνο στα πλαίσια αίτησης habeas corpus μπορεί να ασκηθεί και να είναι αποτελεσματική.

................

Σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση βεβαίως, η κρίση επί του κατά πόσο η κράτηση έχει υπερβεί τον εύλογο χρόνο είναι κρίση πραγματική που πρέπει να λαμβάνει υπ' όψη όλα τα ενώπιον του Δικαστηρίου δεδομένα. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως και πάντοτε, αυτή ταύτη η διάρκεια της κράτησης είναι σχετική....... Όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί in abstracto. Πρέπει να συσχετισθεί προς τους λόγους της καθυστέρησης απέλασης και τις υφιστάμενες δυνατότητες διεκπεραίωσης της......»

 

Αποτελεί αρχή της νομολογίας ότι η διάρκεια της κράτησης δεν εξετάζεται in abstracto, αλλά στη βάση των συγκεκριμένων γεγονότων της υπόθεσης (βλ. Khlaief (ανωτέρω) και Fasel (ανωτέρω)). Πρέπει να συσχετισθεί προς τους λόγους της καθυστέρησης απέλασης και τις υφιστάμενες δυνατότητες διεκπεραίωσης της. Εν ολίγοις, η δικαστική κρίση για το εύλογο ή μη του χρόνου κράτησης είναι ζήτημα πραγματικό και συνυφασμένο με τους λόγους που τυχόν δημιουργούν καθυστέρηση και εξαρτάται από τα ιδιαίτερα περιστατικά της υπόθεσης, όπως οι ανωτέρω αποφάσεις εξηγούν.

 

Στην Fasel (ανωτέρω), αφού λέχθηκε ότι η αρχή που προβάλλεται από αποφάσεις του ΕΔΑΔ σε σχέση με τη διάρκεια κράτησης βάσει του Άρθρου 5(1)(στ) της ΕΣΔΑ παρατίθεται στην υπόθεση MEFAALANI v. CYPRUS, Appl. Nos. 3473/11 και 75381/11 ημερ. 3/2/2016, έγινε παραπομπή, μεταξύ άλλων και στο ακόλουθο απόσπασμα από την εν λόγω απόφαση:

"Article 5 § 1(f) does not demand that detention be reasonably considered necessary, for example, to prevent the individual from committing an offence or fleeing. It is therefore immaterial whether the underlying decision to expel can be justified under national or Convention law.  Any deprivation of liberty under the second limb or Article 5 § 1(f) will be justified, however, only for as long as steps towards deportation or extradition are in progress.  If such steps are not prosecuted with due diligence, the detention will cease to be permissible under that provision. In other words, the length of the detention should not exceed that which is reasonably required for the purpose pursued. 

Unlike Article 15 of Directive 2008/115/EC, Article 5 § 1(f) of the Convention does not lay down maximum time-limits; the question whether the length of deportation proceedings could affect the lawfulness of detention under this provision thus depends solely on the particular circumstances of each case."

 

 

Η κράτηση συνδέεται με τον επιδιωκόμενο σκοπό που είναι η απομάκρυνση του παράνομου αλλοδαπού από τη Δημοκρατία το συντομότερο δυνατόν (βλ. Kumah (2013) 1 Α.Α.Δ. 2461). Αυτή η κράτηση συνδέεται, βεβαίως, και με τον κίνδυνο διαφυγής.

 

Ο κίνδυνος διαφυγής ενυπάρχει εγγενώς από την ίδια τη φύση της υπό κρίση υπόθεσης και το ιστορικό της, όπως αυτό έχει πιο πάνω παρατεθεί. Στην υπό συζήτηση περίπτωση είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι υπήρξαν από πλευράς του Αιτητή κατ' επανάληψη παράνομες είσοδοι στην Κυπριακή Δημοκρατία παρά την απέλασή του, καθώς και παρουσίαση ψεύτικων στοιχείων σε αίτηση ασύλου που υπέβαλε στο παρελθόν. Επιπλέον, όπως προκύπτει από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, ο Αιτητής δεν είναι κάτοχος διαβατηρίου.

 

Είναι γεγονός ότι θα έπρεπε να καταδεικνύονται μέσα από την Ένσταση οι προσπάθειες που έγιναν για την απομάκρυνση του Αιτητή στο μεταξύ, ο οποίος, όπως αναφέρεται στο Σημείωμα της Λειτουργού Μετανάστευσης, δεν συνεργάζεται, αντίθετα είναι πολύ αρνητικός σε σχέση με τον επαναπατρισμό του. Όμως με δεδομένη τη νομιμότητα της έκδοσης των Διαταγμάτων και την ανυπαρξία ταξιδιωτικών εγγράφων, το ζήτημα δεν αποκτά βαρύνουσα σημασία. Είναι αντινομικό από τη μια ο Αιτητής να επιδιώκει τη μη απέλαση του και ταυτόχρονα να επιδιώκει να αφεθεί ελεύθερος από την κράτηση η οποία σκοπό έχει μόνο να βοηθήσει τη διαδικασία απομάκρυνσης του, δηλαδή, την απέλασή του.

 

Εν πάση περιπτώσει, το χρονικό διάστημα που παρήλθε, υπό τις περιστάσεις, δεν είναι τέτοιας διάρκειας που να υποδηλοί είτε εγκατάλειψη του σκοπού για τον οποίο κρατείται ο Αιτητής, είτε παράλειψη προώθησης του με τη δέουσα επιμέλεια, ούτε και εντοπίζεται παραβίαση των όποιων δικαιωμάτων του Αιτητή.

 

Έχοντας, λοιπόν, υπόψη όλα όσα έχουν τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου,  την εξέλιξη των γεγονότων που περιβάλλουν την υπό κρίση περίπτωση, τον τρόπο δράσης των αρμοδίων αρχών της Δημοκρατίας σε συνάρτηση με τη συμπεριφορά του ιδίου του Αιτητή, καθώς και το χρόνο που έχει μέχρι σήμερα διαρρεύσει - έντεκα περίπου μήνες - δεν διαπιστώνεται η διάρκεια κράτησης του να έχει, υπό τις περιστάσεις, εκφύγει του εύλογου χρονικού διαστήματος.

 

Εν τέλει, ο Αιτητής δεν απέσεισε το βάρος που έφερε προς απόδειξη ότι η διάρκεια της κράτησης δεν ήταν εύλογη και ότι, ως εκ της διάρκειάς της, κατέστη παράνομη.

 

Καταληκτικά βρίσκω ότι η νομίμως αρξαμένη κράτηση του Αιτητή συνεχίζει να είναι νόμιμη για σκοπούς απομάκρυνσης του από την Κυπριακή Δημοκρατία. Επομένως, οι αιτιάσεις και τα παράπονα του  Αιτητή είναι ανεδαφικά.

 

Στη βάση των πιο πάνω, η Αίτηση απορρίπτεται, χωρίς έξοδα.

 

 

 

 

 

                                                Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ,

 Δ.