|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 53/2015)
17 Οκτωβρίου, 2023
[ΓΙΑΣΕΜΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, ΔΑΥΙΔ, Δ/στές]
ΠΕΤΡΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ,
Εφεσείων/Καθ'ου η Αίτηση,
ν.
ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΛΤΔ,
Εφεσίβλητης/Αιτήτριας.
________________________________________________
Ν. Λαζάρου για Αντωνάκης Σωτηρίου & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για τον Εφεσείοντα.
Μ. Παπαευσταθίου (κα) για Τάσσος Παπαδόπουλος και Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για την Εφεσίβλητη.
___________________________________________________________________
ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Η Απόφαση είναι ομόφωνη, θα απαγγελθεί από τη Δικαστή Δημητριάδου-Ανδρέου.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.: Αντικείμενο της παρούσας Έφεσης είναι η Απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (εφεξής πρωτόδικο Δικαστήριο) με την οποία στο πλαίσιο της Γενικής Αίτησης αρ. 102/13 εκδόθηκε διάταγμα για την εγγραφή και εκτέλεση της διαιτητικής απόφασης ημερ. 6/3/2013 με βάση τις πρόνοιες του περί Συνεργατικών Εταιρειών Νόμου, Ν. 22/85.
Με νομικό υπόβαθρο τον πιο πάνω Νόμο και τους Θεσμούς της Πολιτικής Δικονομίας η Εφεσίβλητη καταχώρησε σχετική αίτηση, όπως η διαιτητική απόφαση που είχε εκδοθεί στις 6/3/2013 υπέρ της και εναντίον τριών προσώπων, περιλαμβανομένου και του Εφεσείοντα, εγγραφεί για σκοπούς εκτέλεσης στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας. Στην αίτηση αυτή καταχωρήθηκε ένσταση από πλευράς του Εφεσείοντα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού διαπίστωσε ότι είχε αποδειχθεί ότι (1) είχε εκδοθεί διαιτητική απόφαση, (2) είχε παρέλθει ο χρόνος των 21 ημερών και δεν είχε υποβληθεί έφεση κατά της διαιτητικής απόφασης ότι (3) η αίτηση για εγγραφή είχε γίνει δια κλήσεως και είχε επιδοθεί προσωπικά στον Εφεσείοντα, ότι (4) η ειδοποίηση για τη διεξαγωγή της διαιτησίας είχε επιδοθεί δεόντως και ότι (5) είχε γίνει νομότυπη γνωστοποίηση της διαιτητικής απόφασης, εξέδωσε το αιτούμενο διάταγμα εγγραφής και εκτέλεσης της διαιτητικής απόφασης.
Με τέσσερις Λόγους Έφεσης ο Εφεσείων προσβάλλει την πρωτόδικη Απόφαση ως εσφαλμένη. Και οι τέσσερις Λόγοι περιστρέφονται γύρω από τη θέση ότι δεν έγινε έγκυρη και νομότυπη γνωστοποίηση της διαιτητικής απόφασης στον Εφεσείοντα. Συγκεκριμένα μέσω του 1ου Λόγου Έφεσης ο Εφεσείων θεωρεί εσφαλμένο το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η επιστολή ημερ. 6/3/2013, η οποία απευθύνετο στον Εφεσείοντα και επιδόθηκε στη θυγατέρα του, ικανοποιεί τις πρόνοιες του Άρθρου 52(4) του Ν. 22/85. Με το 2ο Λόγο Έφεσης προσβάλλεται το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι, εφόσον δεν προβλέπεται έγγραφη ή προφορική γνωστοποίηση μιας απόφασης, ο τρόπος με τον οποίο έγινε η γνωστοποίηση της απόφασης στον Εφεσείοντα ικανοποιεί τις πρόνοιες του Νόμου. Μέσω του 3ου Λόγου Έφεσης προσβάλλεται ως εσφαλμένο το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η επίδοση της επιστολής σε μέλος της οικογένειας του Εφεσείοντα ικανοποιούσε την πρόνοια του Νόμου για τη γνωστοποίηση της, καθότι δεν επρόκειτο για διάταγμα. Με τον 4ο Λόγο Έφεσης ο Εφεσείων προβάλει ότι το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι το Τεκμήριο 1 που επισυνάφθηκε στην ένορκη δήλωση που συνόδευε την αίτηση, ήτοι η απόφαση του διαιτητή, και το Τεκμήριο Α που επισυνάφθηκε στην ένορκη δήλωση που συνόδευε την ένσταση του Εφεσείοντα, ήτοι η γνωστοποίηση της απόφασης του διαιτητή, είχαν το ίδιο περιεχόμενο, είναι λανθασμένο.
Είναι πρόδηλο ότι και οι τέσσερις Λόγοι Έφεσης συμπλέκονται, και, συνεπώς, θα εξετασθούν μαζί.
Για σκοπούς εξέτασης των εγειρόμενων ζητημάτων, κρίνεται σκόπιμη η παράθεση των πιο κάτω γεγονότων τα οποία δεν τελούν υπό αμφισβήτηση.
Η Εφεσίβλητη επέδωσε στην θυγατέρα του Εφεσείοντα, στις 20/3/2013, έναντι της υπογραφής της, τη συνημμένη ως «Τεκμήριο Α» στην Ένορκη Δήλωση που στήριζε την Ένσταση του Εφεσείοντα επιστολή ημερ. 6/3/2013,
διαιτητή, χωρίς την επισύναψη της ίδιας της διαιτητικής απόφασης.
Η επιστολή, ημερ. 6/3/2013, είχε ως ακολούθως:
«ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ
1. Αναφέρομαι στην ειδοποίηση μου ημερομηνίας 04/02/2013 με την οποία σας καλούσα να παρευρεθείτε στη διαιτησία αναφορικά με διαφορά μεταξύ της Συνεργατικής Κεντρικής Τράπεζας Λίμιτεδ και εσάς, για το ακόλουθο χρέος.
Ως εγγυητής:
Δάνειο Τακτής Προθεσμίας Αποπληρωμής, αρ. λογαριασμού [ ], για €132.150,28.-.
2. Η υπόθεση εκδικάστηκε στην απουσία σας και εκδόθηκε απόφαση εναντίον σας με ημερομηνία 06/03/2013, σύμφωνα με την απαίτηση της αιτήτριας Σ.Κ.Τράπεζας Λτδ για πληρωμή του χρέους από εσάς, ως εξής:
Ως εγγυητής:
Αρ. λογαριασμού [ ] για €132.150,28.- κεφάλαιο πλέον τόκους πpoς 9% από 06/03/2013, με δικαίωμα κεφαλαιοποίησης των δεδουλευμένων τόκων την 31ην Δεκεμβρίου εκάστου έτους μέχρι πλήρους εξόφλησης, πλέον έξοδα €270.00.
Αν έχετε ένσταση κατά της απόφασης, μπορείτε μέσα σε 21 ημέρες από την επίδοση της παρούσας γνωστοποίησης να υποβάλετε έφεση στο Επαρχιακό Δικαστήριο, όπως προνοεί το άρθρο 52(4) του περί Συνεργατικών Εταιρειών Νόμου (Νόμοι του 1985 μέχρι 2012).
Ημερομηνία 06/03/2013
Στέλιος Παπαλεξάνδρου
Διαιτητής».
Ταυτόχρονα, η θυγατέρα του Εφεσείοντα, υπέγραψε τη Δήλωση που επισυνάπτεται ως Τεκμήριο 2 στην Ένορκη Δήλωση του ομνύοντα για λογαριασμό της Εφεσίβλητης, ότι της έχει γνωστοποιηθεί γραπτώς η απόφαση του Διαιτητή κ. Στέλιου Παπαλεξάνδρου, ημερ. 6/3/2013.
Ακολούθησε στις 29/3/2013 επιστολή των Δικηγόρων του Εφεσείοντα προς την Εφεσίβλητη (Τεκμήριο Γ στην Ένορκη Δήλωση του Εφεσείοντα) με την οποία προβάλλετο η θέση ότι η επιστολή ημερ. 6/3/2013 δεν μπορούσε να θεωρηθεί ότι συνιστούσε γνωστοποίηση της απόφασης του.
Αυτή είναι και η θέση που προβάλλει ενώπιον μας μέσω των πιο πάνω Λόγων Έφεσης. Όπως υποστηρίχθηκε, η πιο πάνω επιστολή δεν μπορεί να θεωρηθεί ικανή γνωστοποίηση της διαιτητικής απόφασης και ότι η μη επίδοση στον Εφεσείοντα της διαιτητικής απόφασης είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορεί, εάν επιθυμούσε, να ασκήσει έφεση εναντίον της απόφασης στη βάση του ότι τα στοιχεία που είχε ενώπιον του ήταν ανεπαρκή.
Η παράλειψη γνωστοποίησης της διαιτητικής απόφασης αναμφίβολα συνιστά παράβαση των κανόνων φυσικής δικαιοσύνης, αφού αποστερεί από το πρόσωπο εναντίον του οποίου εκδόθηκε το δικαίωμα να λάβει τα προβλεπόμενα από το νόμο ένδικα μέσα για αμφισβήτηση της εγκυρότητας ή της νομιμότητας της διαιτητικής απόφασης. Το πιο κάτω απόσπασμα από την υπόθεση Αναφορικά με την Αίτηση του Χριστοφόρου Χρίστου κ.ά. (1999) 1 Α.Α.Δ. 980 είναι σχετικό:
«Σύμφωνα με το πιο πάνω άρθρο 52(4) οι αιτητές είχαν δικαίωμα να ασκήσουν έφεση εναντίον της διαιτητικής απόφασης. Δεν έχουν ασκήσει έφεση γιατί δεν γνώριζαν για την ύπαρξη της διαιτητικής απόφασης. Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τους αιτητές, η καθ' ης η αίτηση, προχώρησε στην εγγραφή της διαιτητικής απόφασης χωρίς να είχε δώσει την ευκαιρία στους αιτητές να λάβουν τα υπό του νόμου προβλεπόμενα ένδικα μέσα για αμφισβήτηση της εγκυρότητας ή νομιμότητας της. Οι κανόνες της φυσικής δικαιοσύνης απαιτούν όπως στα μέρη μιας διαδικασίας παρέχεται πλήρης ευκαιρία να ακουστούν. Εμπεριέχουν την υποχρέωση ακριβοδίκαιης δράσης από τα σώματα που λαμβάνουν αποφάσεις (R. ν. Home Secretary ex. p. Santillo [1981] Q.B. 778). Εφαρμόζονται στις περιπτώσεις κατά τις οποίες μια απόφαση επηρεάζει τα δικαιώματα ενός διαδίκου (Ridge v. Baldwin [1964] A.C. 40). Στην κρινόμενη περίπτωση ο ισχυρισμός των αιτητών ότι δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να ασκήσουν τα υπό του Νόμου προβλεπόμενα ένδικα μέσα για αμφισβήτηση της διαιτητικής απόφασης έχει παραμείνει αδιαμφισβήτητος. Προκύπτει, επομένως, ότι οι αιτητές δεν γνώριζαν για την ύπαρξη της διαιτητικής απόφασης. Αγνοούσαν μια ουσιώδη πτυχή της διαδικασίας η οποία τους αφορούσε και επηρέαζε τα νόμιμα δικαιώματα τους. Τέτοια άγνοια, καθώς έχει νομολογηθεί, συνιστά παράβαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης (Fleet Mortgage ν. Lower Maisonette [1972] 1 W.L.R. 765 και Natural Justice by Paul Jackson, Second ed., σελ. 60).»
Το ζήτημα που εγείρεται, εν προκειμένω, είναι κατά πόσο η επίδικη γνωστοποίηση που επιδόθηκε συνιστούσε γνωστοποίηση της διαιτητικής απόφασης, ενόψει του ότι δεν είχε γνωστοποιηθεί στον Εφεσείοντα αυτή καθ' εαυτή η διαιτητική απόφαση.
Όπως έχει νομολογηθεί, ο Νόμος δεν προβλέπει για έγγραφη γνωστοποίηση της διαιτητικής απόφασης. Η προφορική γνωστοποίηση της απόφασης ικανοποιεί πλήρως τη σχετική απαίτηση του Νόμου.
Στην υπόθεση Αναφορικά με την Αίτηση του Σωτήρη Δημοσθένους (2000) 1 Α.Α.Δ. 1699, επισημάνθηκε ότι «Η πιο πάνω διαπίστωση μου για την απαγγελία της διαιτητικής απόφασης στον αιτητή αφαιρεί το σχετικό νομικό βάθρο. Εφόσο ο Νόμος δεν προβλέπει για έγγραφη γνωστοποίηση η προφορική γνωστοποίηση της απόφασης ικανοποιεί πλήρως τη σχετική απαίτηση του Νόμου (Βλ. Husson v. Husson [1962] 3 All E.R. 1056 και Westminster City Council v. Chapman and Others [1975] 2 All E.R. 1103, 1105).»
Στην υπόθεση Ζαμπά κ.ά. v. Συνεργατικής Κυπριακής Τράπεζας Λτδ, Πολιτική Έφεση αρ. 169/2012, ημερ. 6/6/2018, ECLI:CY:AD:2018:A273, αναφέρθηκαν τα εξής:
«Τέλος, και αναφορικά με το τρίτο στοιχείο, αυτό της γνωστοποίησης της Διαιτητικής απόφασης, παρατηρούμε ότι ο Νόμος και Θεσμοί (άνω) δεν προβλέπουν για επίδοση ή έγγραφη γνωστοποίηση της απόφασης. Συνεπώς, ακόμη και προφορική γνωστοποίηση της απόφασης ικανοποιεί πλήρως την σχετική απαίτηση του Νόμου (βλ. Αναφορικά με την Αίτηση του Δημοσθένους (2000) 1 Α.Α.Δ. 1699, Χριστοφή (άνω), Husson v. Husson (1962) 3 All E.R. 1056, Westminster City Counsil v. Chapman and others (1975) 2 All E.R. 1103). »
Όπως πολύ ορθά επεσήμανε η ευπαίδευτη συνήγορος για την Εφεσίβλητη με βάση την πιο πάνω νομολογία, η γνωστοποίηση της διαιτητικής απόφασης πέραν του ότι δεν απαιτείται να είναι έγγραφη με την προφορική γνωστοποίηση να θεωρείται αρκετή, η απαίτηση για επίδοση της ίδιας διαιτητικής απόφασης στο πλαίσιο της γνωστοποίησης, επίσης δεν θα πρέπει να θεωρείται αναγκαία.
Όπως δε προκύπτει από τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα, στην προκείμενη περίπτωση μέσω της επιστολής του Διαιτητή, ημερ. 6/3/2013, ο Εφεσείων έλαβε γνώση, μεταξύ άλλων, για:
· Το γεγονός της έκδοσης διαιτητικής απόφασης της 6/3/2013 υπέρ της Συνεργατικής Κεντρικής Τράπεζας Λίμιτεδ και εναντίον του Εφεσείοντα για το ποσό των €132.150,28 πλέον τόκους προς 9% από 6/3/2013, με δικαίωμα κεφαλαιοποίησης των δεδουλευμένων τόκων την 31η Δεκεμβρίου εκάστου έτους μέχρι πλήρους εξόφλησης πλέον έξοδα €270.00.
· Το γεγονός ότι η διαιτησία αφορούσε σε διαφορά μεταξύ της Συνεργατικής Κεντρικής Τράπεζας Λίμιτεδ και του Εφεσείοντα.
· Την αιτία της απαίτησης που ήταν το δάνειο.
· Την αιτία από την οποία προέκυπτε η απαίτηση εναντίον του Εφεσείοντα, ήτοι το γεγονός ότι ήταν εγγυητής στο συγκεκριμένο δάνειο και
· Το δικαίωμα του για υποβολή έφεσης στο Επαρχιακό Δικαστήριο, αν είχε ένσταση κατά της απόφασης, εντός 21 ημερών από τη λήξη της παρούσας γνωστοποίησης.
Ορθώς το πρωτόδικο Δικαστήριο συγκρίνοντας το περιεχόμενο της διαιτητικής απόφασης (Τεκμήριο 1 στην Ένορκη Δήλωση του ομνύοντα για λογαριασμό της Εφεσίβλητης) και της επιστολής του Διαιτητή με την οποία γνωστοποιήθηκε στον Εφεσείοντα η έκδοση της διαιτητικής απόφασης υπέρ της Εφεσίβλητης και εναντίον του, μη εντοπίζοντας οποιαδήποτε διαφορά, κατέληξε λέγοντας τα εξής:
«Στην προκειμένη περίπτωση, εκτός του ιστορικού που καταγράφεται στο Τεκμήριο 1 που επισυνάπτεται με την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση και δεν ενδιαφέρει και δεν σχετίζεται με τον Καθ'ου η Αίτηση 3, κατά τα λοιπά είναι το ίδιο το περιεχόμενο του με αυτό του Τεκμηρίου Α το οποίο επισυνάπτεται με την ένορκη δήλωση του Καθ'ου η Αίτηση 3 που συνοδεύει την ένσταση .».
Όπως ευστόχως επισημαίνεται από πλευράς της ευπαίδευτης συνηγόρου για την Εφεσίβλητη, πράγματι, αν εξαιρέσει κανείς από το κείμενο της αιτούμενης να εγγραφεί διαιτητικής απόφασης το ιστορικό των εμφανίσεων ενώπιον του Διαιτητή για κάθε διάδικο, της υποβολής ένστασης εκ μέρους κάποιων εκ των διαδίκων και του τι διημείφθη στη διαδικασία ενώπιον του Διαιτητή κατά τη συγκεκριμένη ημερομηνία (ιστορικό το οποίο δεν ενδιαφέρει σε ό,τι αφορά την απαίτηση της Εφεσίβλητης εναντίον του Εφεσείοντα και στην εναντίον του έκδοση διαιτητικής απόφασης), δεν εντοπίζεται καμιά διαφορά στο περιεχόμενο της διαιτητικής απόφασης και στην επιστολή με την οποία γνωστοποιήθηκε η διαιτητική απόφαση στον Εφεσείοντα, ώστε ορθά και εύλογα να ικανοποιήθηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο ότι η διαιτητική απόφαση γνωστοποιήθηκε δεόντως και σύννομα στον Εφεσείοντα.
Δεδομένων των πιο πάνω, οι διάφορες αιτιάσεις του Εφεσείοντα περί αδυναμίας καταχώρησης Έφεσης λόγω ανεπάρκειας των στοιχείων που είχε ενώπιον του, στερούνται οποιουδήποτε ερείσματος.
Κατ' ακολουθίαν όλων των πιο πάνω κρίνουμε ότι η πρωτόδικη απόφαση είναι ορθή και ουδείς από τους προβληθέντες Λόγους Έφεσης ευσταθεί.
Η Έφεση είναι αβάσιμη και απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του Εφεσείοντα ύψους €2500, πλέον ΦΠΑ, αν υπάρχει.
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.
Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.
Α. ΔΑΥΙΔ, Δ.