|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 36/2015)
22 Σεπτεμβρίου, 2023
[ΜΑΛΑΧΤΟΣ, ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΕΦΡΑΙΜ, Δ/στές]
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΦΑΓΕΙΟΥ
Εφεσείοντες/Εναγόμενοι 2
ν.
ΣΩΤΗΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Εφεσίβλητου/Ενάγοντα
........
Χρ. Χρυσάνθου για Λ. Παπαφιλίππου και Σία Δ.Ε.Π.Ε.
Κ. Νικολαΐδης για Κ.Ν. Νικολαΐδης και Σία Δ.Ε.Π.Ε.
ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και
θα δοθεί από την Εφραίμ, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΕΦΡΑΙΜ, Δ.: Η παρούσα έφεση στρέφεται κατά της πρωτόδικης απόφασης αναφορικά με το ύψος των γενικών αποζημιώσεων που επιδικάστηκαν εναντίον των Εφεσειόντων και υπέρ του Εφεσίβλητου για τις σωματικές βλάβες τις οποίες υπέστη κατά τη διάρκεια εκτέλεσης της εργασίας του στις 2.9.2009.
Στα πλαίσια της πρωτόδικης διαδικασίας, τόσο η ευθύνη όσο και το ποσό των ειδικών αποζημιώσεων έγιναν παραδεκτά και επομένως το μόνο επίδικο θέμα ήταν το ύψος των γενικών αποζημιώσεων.
Κατόπιν αξιολόγησης της ενώπιον του προσαχθείσας μαρτυρίας και με βάση τα ευρήματα του, το πρωτόδικο Δικαστήριο επιδίκασε το ποσό των €18.000 ως γενικές αποζημιώσεις με νόμιμο τόκο από την ημερομηνία καταχώρισης της έκθεσης απαίτησης, ήτοι από τις 2.1.2012.
Οι Εφεσείοντες, οι οποίοι ήταν οι εργοδότες του Εφεσίβλητου, ισχυρίζονται ότι το επιδικασθέν ποσό των γενικών αποζημιώσεων είναι έκδηλα υπερβολικό και ότι αυτό δεν θα πρέπει να υπερβαίνει το ποσό των €8.000. Σύμφωνα με τους Εφεσείοντες, το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν αξιολόγησε ορθώς ότι ο Εφεσίβλητος ανάρρωσε πλήρως και ότι δεν έχει μόνιμα κατάλοιπα και δεν εφάρμοσε την αρχή πως οι αποζημιώσεις πρέπει να αντανακλούν την αγοραστική αξία του χρήματος και τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στην Κύπρο. Αντιθέτως, ο δικηγόρος του Εφεσίβλητου υποστήριξε την ορθότητα της απόφασης, παραπέμποντας στα ευρήματα του Δικαστηρίου ως προς τις συνέπειες του τραυματισμού του Εφεσίβλητου.
Στην υπό κρίση περίπτωση, τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν ότι κατά τον χρόνο του ατυχήματος, ήτοι στις 2.9.2009, ο Εφεσίβλητος ήταν 46 ετών και καθόλα υγιής. Κατά την εργασία του ως εκδοροσφαγέας στο σφαγείο Κοφίνου, τραυματίστηκε στο χέρι σε ατύχημα. Μετά τον τραυματισμό του μεταφέρθηκε στην πολυκλινική Αγγελή όπου το τραύμα του, ανοικτό θλαστικό τραύμα στη ραχιαία επιφάνεια του δεξιού χεριού, έτυχε αντιμετώπισης από τον Δρα Μιχάλη Πηλαβάκη, ορθοπεδικό-χειρουργό. Κατόπιν τοπικής αναισθησίας τύπου Bieus Block, διαπιστώθηκε διατομή του επεκτείνοντος τένοντα του τετάρτου δακτύλου. Υπεβλήθη σε χειρουργική αποκατάσταση με τελικοτελική συρραφή. Έγινε καθαρισμός, συρραφή του τραύματος και ακινητοποίηση σε γύψινο νάρθηκα. Μετά την αφαίρεση του νάρθηκα, ο Εφεσίβλητος ακολούθησε πρόγραμμα φυσιοθεραπείας λόγω μετεγχειρητικής δυσκαμψίας. Του χορηγήθηκε άδεια ασθενείας από τις 2.10.2009 μέχρι τις 8.1.2020. Κατά τους επόμενους δύο-τρεις μήνες και παρά τις φυσιοθεραπείες, ο Εφεσίβλητος ένιωθε ενοχλήσεις, ήτοι πόνο και δυσκαμψία στα δάκτυλα σε σημείο που δεν έκλειναν, και περί τις αρχές του 2010 επισκέφθηκε τον ορθοπεδικό-μικροχειρουργό Δρα Αλκιβιάδη Αλκιβιάδους, ο οποίος διαπίστωσε διατομή ωλένιου νεύρου καρπού, ραχιαίος κλάδος. Στις 11.1.2010 ο Εφεσίβλητος υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση, με block αναισθησία, για επανασυρραφή-αποκατάσταση του ωλένιου νεύρου. Ο Εφεσίβλητος παρέμεινε στην κλινική για ένα βράδυ, του χορηγήθηκε άδεια ασθενείας μέχρι τις 9.4.2010 και από τις 15.3.2010 ακολούθησε εντατικό πρόγραμμα φυσικοθεραπείας. Συνολικά ο Εφεσίβλητος υπεβλήθη σε 50 φυσιοθεραπευτικές πράξεις (συνεδρίες) άκρας χειρός δεξιά. Στις 8.9.2011 ο Εφεσίβλητος εξετάστηκε από τον Δρα Αλκιβιάδη ο οποίος διαπίστωσε ικανοποιητική λειτουργική ικανότητα της δεξιάς άκρας χειρός. Στο σημείο της εγχείρησης υπάρχει μόνιμη ουλή πέντε εκατοστών.
Θεωρούμε ότι οι αναφορές του πρωτόδικου Δικαστηρίου ως προς τις νομικές αρχές που διέπουν τον καθορισμό των γενικών αποζημιώσεων απορρέουν από τη νομολογία. Εξού και το πρωτόδικο Δικαστήριο, με παραπομπή στην υπόθεση Paraskevaides (Overseas) Ltd v. Christofi (1982) 1 C.L.R. 789, ορθώς επισήμανε ότι οι αποζημιώσεις πρέπει να είναι δίκαιες και εύλογες και ότι στόχος είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη στην απώλεια και στη ζημιά χωρίς να τίθεται υπέρμετρο βάρος στον αδικοπραγούντα.
Ορθώς αναφέρθηκε και στην τάση για ελευθεροποίηση των ποσών που επιδικάζονται ως γενικές αποζημιώσεις η οποία, ως σημειώνει το πρωτόδικο Δικαστήριο, καταλήγει σε αύξηση τους σε σύγκριση με ό,τι θεωρείτο το μέτρο στο παρελθόν, για να δίδεται μεγαλύτερη αξία στον ανθρώπινο πόνο και την αγωνία της ανικανότητας. Καθοδηγητική επί τούτου είναι η υπόθεση Μαυροπετρή v. Λουκά (1995) 1 Α.Α.Δ. 66, από την οποία το πρωτόδικο Δικαστήριο παρέθεσε το ακόλουθο απόσπασμα:
«Η νομολογία αποκαλύπτει σταθερή άνοδο του επιπέδου των γενικών αποζημιώσεων, τάση που αντανακλά μεγαλύτερη ευαισθησία για τον ανθρώπινο πόνο, την αγωνία της αναπηρίας και τη ψυχική οδύνη από την περιθωριοποίηση από τις συνήθεις δραστηριότητες του ανθρώπου [βλ. μεταξύ άλλων, Paraskevaides (Overseas) Ltd. v. Christofi (1982) 1 C.L.R. 789, Polycarpou v. Adamou (1988) 1 C.L.R. 727, Φοινικαρίδης και Άλλη ν. Γεωργίου και Άλλων (1991) 1 Α.Α.Δ. 475, Παναγή ν. Θεοδώρου (1992) 1 (Β) Α.Α.Δ. 1303, Κωνσταντίνου ν. Ιωάννου (1993) 1 Α.Α.Δ. 669]. Σταθερή είναι όμως η αρχή του δικαίου ότι οι αποζημιώσεις πρέπει να είναι κοινωνικά παραδεκτές. Η αποζημίωση για αστικά αδικήματα δεν έχει σκοπό την τιμωρία αλλά την αποκατάσταση. Αυτή τούτη η ατέλεια του χρήματος ως μέσου για αποκατάσταση, δεν πρέπει να επενεργεί προς επαύξηση των αποζημιώσεων.»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο σημείωσε αυτό που επανειλημμένα έχει λεχθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο, ήτοι ότι οι προηγούμενες αποφάσεις προσφέρουν μεν καθοδήγηση αλλά δεν αποτελούν δεσμευτικό προηγούμενο, καθότι κάθε απόφαση διαφέρει ως προς τις περιστάσεις της και το είδος και την έκταση του τραυματισμού. Παρέπεμψε στις σχετικές υποθέσεις Fysko Contracting Co Ltd v. Γεωργίου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1014 και Ερωτοκρίτου κ.ά. v. Καραολή (1998) 1(Α) Α.Α.Δ. 445.
Τέλος, το πρωτόδικο Δικαστήριο ορθώς αναφέρθηκε στην αρχή ότι σε κάθε περίπτωση λαμβάνονται υπόψιν η αγοραστική αξία του χρήματος και η συνεχής μείωση αυτής.
Οι πιο πάνω νομικές αρχές συνοψίζονται στο ακόλουθο απόσπασμα από την υπόθεση Ταμπούρας v. Κολάνη (2008) 1(Α) Α.Α.Δ. 384:
«Όσον αφορά ευρύτερα την επάρκεια των γενικών αποζημιώσεων που δόθηκαν είναι δεδομένη και αποδεκτή από τη νομολογία η αυξητική τάση στις αποζημιώσεις για τον ανθρώπινο πόνο και την ταλαιπωρία, έχοντας υπόψη και τη σημασία των αποζημιώσεων. (A. Panayides Contracting Ltd v. Χαραλάμπους (2004) 1 Α.Α.Δ. 416). Η απόδοση αποζημιώσεων πρέπει επίσης να αντανακλά και να αντικατοπτρίζει την αγοραστική αξία του χρήματος σε δεδομένη στιγμή, ώστε με εύλογο τρόπο να προσεγγίζεται τουλάχιστο χρηματικά η αποκατάσταση της ζημιάς. (Lankuttis v. Νικόλα (2002) 1 Α.Α.Δ. 1128). Βεβαίως, ορθή είναι και η άλλη διαπίστωση στη νομολογία ότι προηγούμενες αποφάσεις στα θέματα των αποζημιώσεων δεν αποτελούν κατ' ανάγκη δεσμευτικό προηγούμενο (G & L Calibers Ltd v. Λεμεσιανού (2003) 1 Α.Α.Δ. 948), ενώ η αυξητική τάση στις αποζημιώσεις δεν αποτελεί και οδικό χάρτη για αιτιολόγηση παροχής αυξανόμενων ποσών σε κάθε περίπτωση (Σπύρος Μελάς και Ελένη Λτδ ν. Πολίτη (2003) 1 Α.Α.Δ. 590).»
Ακολούθως το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ότι, λαμβάνοντας υπόψιν τον τραυματισμό του Εφεσίβλητου και τον πόνο και την ταλαιπωρία την οποία υπέστη, το ποσό των €18.000 είναι εύλογο υπό τις περιστάσεις.
Είναι γεγονός ότι για την εν λόγω κατάληξη του το πρωτόδικο Δικαστήριο αρκέστηκε σε μια λακωνική και γενική αναφορά πως άντλησε καθοδήγηση από αποφάσεις τόσο του Ανωτάτου Δικαστηρίου όσο και των Επαρχιακών Δικαστηρίων, στις οποίες υπάρχει αναλογία με την υπό κρίση περίπτωση στην έκταση των κακώσεων και στα επακόλουθα αυτών, προβαίνοντας στις ανάλογες προσαρμογές που αρμόζουν στις περιστάσεις της υπόθεσης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν προέβη σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη παραπομπή στη σχετική νομολογία την οποία έλαβε υπόψιν για να καταλήξει στο επιδικασθέν ποσό. Όπως έχει λεχθεί στην υπόθεση Νικολάου v. Επίσημου Παραλήπτη (2009) 1(Β) Α.Α.Δ. 1339, το Δικαστήριο δεν πρέπει απαραιτήτως και σε κάθε υπόθεση να αναφέρεται σε προηγούμενες αυθεντίες πριν προβεί στον καθορισμό του ποσού των γενικών αποζημιώσεων, παρά μόνο ενδεχομένως στις περιπτώσεις όπου υπάρχουν ιδιάζουσες περιστάσεις ή τραύματα. Εκεί όπου το Δικαστήριο δύναται από μόνο του να καθορίσει το ποσό, η παράλειψη αναφοράς σε νομολογία από μόνη της δεν επηρεάζει καθ' οιονδήποτε τρόπο την κρίση του Δικαστηρίου ούτε καθιστά την απόφαση του εσφαλμένη.
Επομένως, παρά την παράλειψη αυτή, οφείλουμε να εξετάσουμε κατά πόσο το επιδικασθέν ποσό είναι απότοκο ορθής συνεκτίμησης των περιστάσεων της υπό κρίση υπόθεσης, αποτελεί εύλογη και δίκαιη αποζημίωση και δεν είναι έκδηλα υπερβολικό ως η εισήγηση των Εφεσειόντων.
Δεν συμμεριζόμαστε τη θέση του δικηγόρου των Εφεσειόντων ότι η υπό κρίση περίπτωση αφορά στον απλό επιφανειακό τραυματισμό του χεριού του Εφεσείβλητου, στη συρραφή αυτού και στη μη ύπαρξη οποιωνδήποτε μόνιμων συνεπειών. Σύμφωνα με τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, όπως αυτά εκτίθενται ανωτέρω, ο Εφεσίβλητος υπέστη ανοικτό θλαστικό τραύμα στη ραχιαία επιφάνεια του δεξιού χεριού και διατομή ωλένιου νεύρου καρπού. Και για τις δύο αυτές βλάβες, ο Εφεσίβλητος υπεβλήθη σε δύο ξεχωριστές χειρουργικές επεμβάσεις, με τοπική αναισθησία. Παράλληλα ο Εφεσίβλητος ακολουθούσε πρόγραμμα φυσιοθεραπείας. Παρά ταύτα, μέχρι και τη δεύτερη επέμβαση, ο Εφεσίβλητος αισθανόταν πόνο και είχε δυσκαμψία στα δάκτυλα, σε βαθμό που δεν έκλειναν. Μετά τη δεύτερη επέμβαση συνέχισε εντατικό πρόγραμμα φυσιοθεραπείας. Συνολικά συμμετείχε σε 50 συνεδρίες φυσιοθεραπείας και παρέμεινε εκτός εργασίας με αναρρωτική άδεια για περίοδο περί τους έξι μήνες. Υπάρχει ικανοποιητική λειτουργική ικανότητα της δεξιάς άκρας χειρός, ενώ παραμένει μόνιμη ουλή πέντε εκατοστών.
Ο δικηγόρος των Εφεσειόντων μας παρέπεμψε σε διάφορες αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου προς υποστήριξη της θέσης του. Στην υπόθεση Costas Constantinou Prepared Quality Foods Ltd v. Σωτηρίου (1998) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1577, ο εφεσίβλητος, εργάτης 21 ετών, τραυματίστηκε στην πρόσθια επιφάνεια του αριστερού παράμεσου δακτύλου, ενώ χειριζόταν μηχανή αφαίρεσης λίπους στο εργοστάσιο της εφεσείουσας. Υπήρξε πλήρης απώλεια του δέρματος και του υποδόριου ιστού σε σημείο που διακρίνονταν οι καμπτήρες τένοντες. Υπεβλήθη σε εγχείρηση με γενική αναισθησία για τοποθέτηση μοσχεύματος. Του χορηγήθηκε άδεια ασθενείας για δύο μήνες. Απώλεσε την αίσθηση της αφής του τραυματισθέντος δακτύλου και παρέμεινε εμφανής διαφορά στο χρώμα αυτού σε σύγκριση με το χρώμα του υπόλοιπου χεριού. Το επιδικασθέν ποσό των ΛΚ 1.700 (€2.904) επικυρώθηκε κατ΄ έφεση.
Ήταν η θέση του δικηγόρου των Εφεσειόντων ότι με την ανάλογη τιμαριθμική προσαρμογή, το εν λόγω ποσό σήμερα δεν θα ξεπερνούσε τις €6.500.
Στην υπόθεση Νεάρχου v. Στεφανίδη και Προδρόμου (2003) 1(Α) Α.Α.Δ. 351, κατά τον τραυματισμό του ο εφεσείων απώλεσε δύο δόντια και υπέστη κατάγμα του δεξιού βραχίοντα. Υπεβλήθη σε δύο εγχειρήσεις για το κάταγμα και η δεύτερη περιλάμβανε μεταμόσχευση κοκάλου από τη λεκάνη. Το τραύμα αποκαταστάθηκε πλήρως και επήλθε πλήρης αποκατάσταση των βλαβών στα δόντια μετά από θεραπεία ενάμιση μηνός. Το πρωτόδικο Δικαστήριο επιδίκασε το ποσό των ΛΚ7.000 το οποίο επικυρώθηκε κατ' έφεση.
Στην πιο πρόσφατη υπόθεση στην οποία στηρίχθηκε ο δικηγόρος των Εφεσειόντων, Ανδρέας Προεστός v. Προδρόμου κ.ά. Πολ. Έφ. Αρ. 326/11, ημερ. 12.4.2017, ECLI:CY:AD:2017:A140, ο εφεσίβλητος, 64 ετών ράπτης, υπέστη συντριπτικό ενδοαρθρικό κάταγμα κάτω πέρατος κερκίδας δεξιά στο οποίο έγινε ανάταξη με τοπική αναισθησία και τοποθέτηση νάρθηκα πηχεοκαρπικού. Του χορηγήθηκε άδεια ασθενείας για πέντε μήνες. Ο εφεσίβλητος παρουσίασε μετατραυματική αρθρίτιδα και υπήρχε μόνιμη ζημιά διότι το εύρος της κίνησης έχει μειωθεί με αποτέλεσμα ο εφεσίβλητος να μην μπορούσε πλέον να εκτελεί την εργασία του ως ράπτης με επιτυχία. Ο εφεσίβλητος υπεβλήθη σε φυσιοθεραπεία για τους τραυματισμούς του. Υπέστη επίσης κάταγμα στέρνου, κάταγμα κάτω επιφύσεως της αριστερής κερκίδας, θλάση του αυχένα και βαρεία θλάση του θώρακος. Είχε έντονο πόνο και αδυναμία εκπτύξεως του θώρακος, αιμάτωμα στις περιοχές των οπισθίων κάτω οδοντοτών μυών και μεγάλη ευαισθησία στην πίεση θωρακοοσφυακής μοίρας. Η ιατρική πρόγνωση ήταν ότι θα συνέχιζε να έχει συχνά προβλήματα στον αυχένα και τον θώρακα, ιδιαίτερα κατά τους ψυχρούς μήνες και την αλλαγή του καιρού, με το πρόβλημα να μετριάζεται μόνο με φαρμακευτική αγωγή. Το Εφετείο έκρινε ότι το επιδικασθέν ποσό των €30.000 ως γενικές αποζημιώσεις ήταν υπερβολικό και το μείωσε στις €18.000, πλέον €5.000 ως μελλοντικές απολαβές.
Οι εν λόγω υποθέσεις σαφώς αφορούν μεν τραυματισμούς στο χέρι, πλην όμως διακρίνονται ως προς τη φύση, τη θεραπεία και τις συνέπειες τους από τα γεγονότα της υπό κρίση περίπτωσης. Επισημαίνουμε ότι η πρώτη υπόθεση Costas Constantinou Prepared Quality Foods Ltd (ανωτέρω), έχει αποφασιστεί πριν 25 έτη, όταν οι επικρατούσες συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές, με αποτέλεσμα να κρίνουμε ότι η ίδια υπόθεση σήμερα θα δικαιολογούσε την επιδίκαση πολύ ψηλότερου ποσού από τις €6.500 το οποίο εισηγήθηκε ο κ. Χρυσάνθου. Αντίστοιχη είναι η διαπίστωση μας και για τη δεύτερη υπόθεση Νεάρχου (ανωτέρω), η οποία και πάλι αποφασίστηκε πριν από 20 έτη, ενώ η τελευταία υπόθεση Ανδρέας Προεστός (ανωτέρω), αφορούσε σοβαρότερους τραυματισμούς και αποφασίστηκε πριν επτά έτη.
Τέλος, θεωρούμε ότι η παραπομπή από τον δικηγόρο των Εφεσειόντων στην υπόθεση Κελεσίδου v. Σταυρινού, Πολ. Έφ. Αρ. 221/12, ημερ. 6.12.2017, ECLI:CY:AD:2017:A441, δεν προσφέρει χρήσιμη καθοδήγηση καθότι διακρίνεται ως προς της φύση των τραυματισμών οι οποίοι ήταν μόνο εκδορές και θλάσεις με πλήρη αποθεραπεία μετά πάροδο 20 ημερών. Εξού και εκεί το Εφετείο μείωσε το επιδικασθέν ποσό των €3.500 ως γενικές αποζημιώσεις σε €2.500.
Όπως έχει επανειλημμένα τονισθεί, το Ανώτατο Δικαστήριο δεν επεμβαίνει στη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου Δικαστηρίου ως προς τον καθορισμό του ύψους των αποζημιώσεων, εκτός εάν η επιδικασθείσα αποζημίωση είτε βασίστηκε σε λανθασμένες νομικές αρχές είτε είναι έκδηλα υπερβολική ή έκδηλα ανεπαρκής. Σχετικές είναι οι υποθέσεις Προεστός v. Προδρόμου κ.ά., Πολ. Έφ. Αρ. 326/2011, ημερ. 12.4.2017, ECLI:CY:AD:2017:A140, Κυριάκου v. Σβανά (2012) 1(Β) Α.Α.Δ. 1810 και Χαραλάμπους v. Χριστοφόρου (2012) 1(Γ) Α.Α.Δ. 2812.
Με βάση τα όσα αναφέρουμε ανωτέρω, θεωρούμε ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο καθοδηγήθηκε και εφάρμοσε ορθά τις νομικές αρχές που διέπουν το ζήτημα και ότι, παρόλο που ενδεχομένως το Εφετείο να επιδίκαζε ένα χαμηλότερο ποσό, το επιδικασθέν ποσό δεν είναι έκδηλα υπερβολικό ούτως ώστε να δικαιολογείται η επέμβαση του. Όπως επισημάνθηκε στην υπόθεση Αlfa Concrete Public Company Ltd v. Γλυκύ, Πολ. Έφ. Αρ. 316/2013, ημερ. 21.7.2000, «. το ζητούμενο δεν είναι εάν το Εφετείο θα απέδιδε ένα διαφορετικό ποσό. Το ζητούμενο είναι ότι το Δικαστήριο ενήργησε εντός των ορίων της αποκατάστασης της ζημιάς με ένα ποσό ικανοποιητικό υπό τις περιστάσεις».
Ως εκ τούτου η Έφεση απορρίπτεται. Τα έξοδα της Έφεσης επιδικάζονται υπέρ του Εφεσίβλητου και εναντίον των Εφεσειόντων στο ποσό των €3.000 πλέον ΦΠΑ, αν υπάρχει.
Χ. ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.
Ι. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Δ.
Ε. ΕΦΡΑΙΜ, Δ.
/κβπ