ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

(Πολιτική Έφεση Αρ. 30/2015)

(σχ. με 45/2015)

 

 

 18 Σεπτεμβρίου 2023

 

 

[ΜΑΛΑΧΤΟΣ, ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΕΦΡΑΙΜ, Δ/στές]

 

 

POP LIFE ELECTRIC SHOPS LTD,

 

Εφεσείουσα,

 

 

ν.

 

 

ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΕΛΩΝΕΙΩΝ,

 

Εφεσίβλητη.

____________________

 

(Πολιτική Έφεση Αρ. 45/2015)

(σχ. με 30/2015)

 

 

ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΚΛΑΔΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ ΚΥΠΡΟΥ (ΣΤΕΚΕΚ) ΛΤΔ,

 

Εφεσείουσα,

 

ν.

 

 

ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΕΛΩΝΕΙΩΝ,

 

Εφεσίβλητη.

____________________

Θ. Ιωαννίδης με Α. Κοζάκου (κα), για Θεόδωρος Μ. Ιωαννίδης & Σία ΔΕΠΕ, για την Εφεσείουσα στην Πολ. Έφ Αρ.30/2015.

Θ. Κορφιώτης για Κούσιος, Κορφιώτης, Παπαχαραλάμπους ΔΕΠΕ, για την Εφεσείουσα στην Πολ. Έφ Αρ.45/2015.

Μ. Καραολιά (κα), για την Εφεσίβλητη και στις δύο εφέσεις.

 

____________________

 

 

Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον Μαλαχτό, Δ.

 

____________________

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

    ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.:  Η εταιρεία Frakapor Logistics Ltd, η Logistics, ήταν εξουσιοδοτημένη να αντιπροσωπεύει την Εφεσείουσα στην Πολ. Έφ. Αρ.30/2015 εταιρεία Pop Life και να ενεργεί για λογαριασμό της ως τελωνειακός πράκτορας.  Η υπόθεση αφορά αριθμό διασαφήσεων που υποβλήθηκαν από την Logistics για να τεθούν υπό καθεστώς ελεύθερης κυκλοφορίας στη Δημοκρατία, δηλαδή να εκτελωνιστούν, εμπορεύματα που είχε εισάξει η Pop Life.  Οι διασαφήσεις έγιναν αποδεκτές από την Εφεσίβλητη και καθορίστηκε ο σχετικός εισαγωγικός δασμός, ο φόρος προστιθέμενης αξίας και τα λιμενικά δικαιώματα.  Η πληρωμή τους έγινε από την Logistics, με οδηγίες της Pop Life.  Η Logistics πλήρωσε με επιταγές.  Και ενώ τα εμπορεύματα τέθηκαν σε ελεύθερη κυκλοφορία και ανάλωση, οι επιταγές επιστράφηκαν απλήρωτες, δεν τιμήθηκαν και η  Εφεσίβλητη ουδέποτε εισέπραξε το σχετικό ποσό.

 

    Η αξίωση της Εφεσίβλητης για την είσπραξη του ποσού των δασμών, φόρων και δικαιωμάτων στράφηκε τόσο εναντίον της Pop Life, ως εισαγωγέα και ιδιοκτήτη των εμπορευμάτων που εκτελωνίστηκαν, όσο και εναντίον της Εφεσείουσας στην Πολ. Έφ Αρ.45/2015, Συνεργατικής Εταιρείας, ως εγγυήτριας για την πληρωμή των επιταγών της Logistics.  Το πρωτόδικο Δικαστήριο δικαίωσε την Εφεσίβλητη εκδίδοντας απόφαση υπέρ της και εναντίον αμφοτέρων των Εφεσειουσών, αλληλέγγυα και κεχωρισμένα, για το ποσό των €12.054,18, πλέον τόκους.

 

Με δύο λόγους έφεσης,[1] η Pop Life προσβάλλει ως εσφαλμένη την πρωτόδικη απόφαση, στην έκταση που αφορά στην απόδοση στην ίδια ευθύνης για πληρωμή των δασμών, φόρων και δικαιωμάτων.  Επικαλείται ότι η Εφεσίβλητη, κατά παράβαση του άρθρου 74 του Κοινοτικού Τελωνειακού Κώδικα,[2] είχε θέσει σε καθεστώς ελεύθερης κυκλοφορίας τα εμπορεύματα προτού καταβληθεί το ποσό της τελωνειακής οφειλής,[3] ενεργώντας στη βάση ότι για την πληρωμή του ποσού είχε παραλάβει επιταγές της Logistics που καλύπτονταν από εγγύηση της Συνεργατικής (λόγος έφεσης 2).  Πάνω σε αυτό το υπόβαθρο εδράζεται η θέση της Pop Life ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την εισήγηση της ότι η Εφεσίβλητη εμποδιζόταν λόγω της συμπεριφοράς της να αξιώνει την πληρωμή των δασμών, φόρων και δικαιωμάτων και, περαιτέρω, εσφαλμένα αποφάσισε ότι δεν υπήρχε μαρτυρία ότι η Pop Life είχε διαφοροποιήσει τη θέση της προς βλάβη της, στη βάση των παραστάσεων της Εφεσίβλητης, δηλαδή της συμπεριφοράς της να θέσει, κάτω από τις περιστάσεις που αναφέρθηκαν, σε καθεστώς ελεύθερης κυκλοφορίας τα εμπορεύματα (λόγος έφεσης 3).

 

Η Συνεργατική προσβάλλει ως εσφαλμένη την πρωτόδικη απόφαση στην έκταση που την αφορά, με ένα μόνο λόγο έφεσης.  Ότι οι σχετικές εγγυητικές που έδωσε δεν αφορούσαν τη Logistics, αλλά άλλες εταιρείες.

Οι εγγυητικές αφορούσαν σε επιταγές που θα εκδίδονταν από τη Frakapor Clearing Ltd και τη Ledra Bonded Stores Ltd.  Την  9.6.2003, κατόπιν έγκρισης από το Δικαστήριο σχεδίου αναδιοργάνωσης και σχετικού διατάγματος, η Clearing και η Ledra, μαζί με άλλες εταιρείες, συγχωνεύτηκαν στη Frakapor Holdings Ltd, που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Frakapor Logistics Ltd και η Clearing και η Ledra διαλύθηκαν χωρίς εκκαθάριση.  Ήταν συνεπώς η θέση της Συνεργατικής ότι οι εγγυητικές κατέστησαν άνευ ισχύος. 

 

    Το πρωτόδικο Δικαστήριο αντίκρυσε το ζήτημα από την οπτική γωνία  των Clearing και Ledra.  Χαρακτήρισε τις επίδικες εγγυητικές ως δικαίωμα τους που ενέπιπτε στον όρο «ιδιοκτησία» του άρθρου 200(4) του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ.113, και ότι έτσι μεταβιβάστηκαν αυτούσιες στην Logistics συνεπεία της συγχώνευσης.  Από την πλευρά της Συνεργατικής, υποδεικνύουν οι δικηγόροι της, το αποτέλεσμα ήταν ότι αυτή κατέστη εγγυήτρια σε σχέση με επιταγές που θα εκδίδονταν αναφορικά με δραστηριότητες όχι μόνο της Clearing και της Ledra, αλλά και των άλλων εταιρειών που συγχωνεύθηκαν στη Logistics.

 

    Τα όσα αναφέρθηκαν στη Συνεργατικό Ταμιευτήριο Επαγγελματικών Κλάδων και Επιχειρηματιών Κύπρου (ΣΤΕΚΕΚ) Λτδ κ.ά. ν. Διευθύντριας Τμήματος Τελωνείων, Πολ. Έφ. Αρ.210 και 211/2012, ημερ.14.4.2020, καλύπτουν πλήρως τα εγειρόμενα ζητήματα.  Η Πολ. Έφ. Αρ.210/2012 αφορούσε τα ίδια μέρη όπως στην υπό εκδίκαση Πολ. Έφ. Αρ.45/2015 και αντικείμενο ήταν οι ίδιες εγγυητικές.  Περιοριζόμαστε βέβαια στα σχετικά νομικά θέματα που αποφασίστηκαν με την αυθεντία και αναπτύσσονται στο απόσπασμα που ακολουθεί:

 

 

    «Στους Halsbury's Laws of England, 5^η Εκδ., Τομ.49, παρ.1205, αναφέρεται ότι κατά πόσο μια αλλαγή στο καθεστώς του χρεώστη τερματίζει την εγγυητική σε σχέση με μελλοντικές δοσοληψίες μεταξύ του πιστωτή και του χρεώστη είναι κυρίως ζήτημα ερμηνείας της εγγυητικής.  Σημειώνεται ότι μια εγγυητική η οποία σύμφωνα με τους όρους της ισχύει για χρέη κατονομαζόμενου ατόμου ή συνεταιρισμού συνήθως δεν θα ερμηνευτεί ότι εξασφαλίζει χρέη εταιρείας στην οποία η επιχείρηση μεταβιβάζεται, έστω και αν η εταιρεία ανήκει και ελέγχεται από το άτομο αυτό ή τον πρώην συνεταιρισμό.    Τονίζεται η θεμελιακή αρχή ότι κάθε εταιρεία συνιστά ξεχωριστή νομική οντότητα και προστίθεται ότι:

 

«Nor will a guarantee for the debts of one company normally be construed so as to extend to cover the debts of its parent, subsidiary or sister companies to which its business is transferred on a reconstruction or amalgamation.  However, such liabilities may be covered if it is clear that that is what the parties intended».

 

(σε μετάφραση:)

 

«Ούτε μία εγγυητική για τα χρέη μιας εταιρείας συνήθως θα ερμηνευτεί έτσι ώστε να επεκταθεί για να καλύψει τα χρέη της μητρικής, θυγατρικής ή αδελφής της εταιρείας στην οποία η επιχείρηση της μεταβιβάζεται στη βάση αναδιάρθρωσης ή συγχώνευσης.  Όμως, τέτοιες υποχρεώσεις μπορεί να καλύπτονται εάν είναι καθαρό ότι αυτό είναι που τα μέρη σκόπευαν.»

 

    Μνημονεύεται η First National Finance Corporation Ltd v. Goodman [1983] BCLC 203, όπου αναφέρθηκε από το αγγλικό εφετείο ότι οποιαδήποτε αλλαγή στην ταυτότητα του πιστωτή ή του χρεώστη ακυρώνει την εγγυητική σε σχέση με μελλοντικές δοσοληψίες, εκτός εάν η αντίθετη πρόθεση είναι πρόδηλη στην εγγυητική, με τη διευκρίνηση ότι η ίδια αρχή εφαρμόζεται σε σχέση με άτομα, συνεταιρισμούς και εταιρείες.  Σημειώνεται πως η γνώση του εγγυητή για τον πιστωτή ή τον χρεώστη μπορεί να είναι ουσιώδης στο κατά πόσο θα εγγυηθεί τις υποχρεώσεις του ενός έναντι του άλλου».

 

 

    Η Εφεσίβλητη είχε παρουσιάσει δύο εγγυητικές για να τεκμηριώσει την αξίωση της εναντίον της Συνεργατικής. Η μια αφορούσε την Clearing και η άλλη την Ledra.  Σε αυτές αναφερόταν ότι η Συνεργατική δεσμευόταν να πληρώσει ποσά «As may be due in respect of each cheque drawn by the Principal» («Όπως θα καταστεί πληρωτέο αναφορικά με κάθε μία επιταγή που θα εκδοθεί από τον Κύριο»), δηλαδή τη Clearing ή τη Ledra κατά περίπτωση.

 

    Η Εφεσίβλητη δίδει έμφαση στο περιεχόμενο των εγγυητικών το οποίο έκανε αναφορά σε δέσμευση των κληρονόμων, εκτελεστών, διαχειριστών, εκδοχέων, παραληπτών και εκκαθαριστών, ωστόσο η αναφορά γινόταν σε σχέση με τη Συνεργατική και όχι τη Clearing ή τη Ledra.  Ούτε η αναφορά σε απεριόριστη διάρκεια εκτός και αν τερματιστεί νωρίτερα η εγγύηση έχει σημασία.  Οι εγγυητικές δεν τερματίστηκαν από τη Συνεργατική, αυτό όμως δεν εξυπακούει ότι κάλυπταν την επίδικη περίπτωση.  Διαπιστώνουμε πως δεν υπάρχει οτιδήποτε στο κείμενο των εγγυητικών που να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσαν να ισχύουν σε περίπτωση αλλαγής της ταυτότητας ή υπόστασης του χρεώστη, δηλαδή της Clearing ή της Ledra. 

    Αλλά ούτε και το περιεχόμενο του διατάγματος συγχώνευσης, όπου γίνεται αναφορά σε μεταβίβαση των συμβατικών δικαιωμάτων των εταιρειών που συγχωνεύονται στη Holdings, τώρα Logistics, βοηθά στην προώθηση των θέσεων  της Εφεσίβλητης.  Ό,τι είχε εγκριθεί ως παραδεχτό γεγονός στην πρωτόδικη διαδικασία ήταν ότι η Συνεργατική είχε παραστεί στη συνέλευση ως πιστωτής της Frakapor Logistics (Cyprus) Ltd και  της Ledra «κατόπιν παραχώρησης πιστωτικών διευκολύνσεων μη σχετιζόμενων με τις επίδικες εγγυητικές», συνεπώς, είναι αβάσιμη η επιχειρηματολογία της Εφεσίβλητης ότι η συναίνεση στη συγχώνευση ήταν καταλυτική ως προς τις υποχρεώσεις της Συνεργατικής δυνάμει των εγγυητήριων.  Διαφορετική θα ήταν η περίπτωση όπου η υποχρέωση θα είχε προκύψει και θα αναζητείτο πληρωμή μετά τη συγχώνευση.

 

    Καταλήγουμε, συνεπώς, ότι η πρωτόδικη απόφαση ότι οι επίδικες εγγυητικές ήταν ισχυρές προς εγγύηση και εξόφληση των απλήρωτων επιταγών της Logistics ήταν εσφαλμένη.

 

    Οι λόγοι έφεσης της Pop Life είναι αλληλένδετοι και θα εξεταστούν μαζί. Σημειώνεται ότι με την έφεση δεν αμφισβητείται ότι η Pop Life ως ο εισαγωγέας των εμπορευμάτων θα ήταν υπόχρεα στην πληρωμή της σχετικής τελωνειακής οφειλής.  Είναι κάτω από τις περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης, που επικαλείται ότι δεν θα πρέπει να πληρώσει και ότι η Εφεσίβλητη εμποδιζόταν από του να διεκδικήσει από την ίδια πληρωμή.

 

    Προβάλλει, λοιπόν, η Pop Life ότι εφόσον άδεια παραλαβής των εμπορευμάτων (δηλαδή αυτά να έχουν τεθεί σε ελεύθερη κυκλοφορία) χορηγείται μόνο αν έχει καταβληθεί το ποσό της τελωνειακής οφειλής ή υφίσταται εγγύηση για την πληρωμή του, τότε το γεγονός ότι τα εμπορεύματα τέθηκαν σε ελεύθερη κυκλοφορία δεν αφήνει περιθώριο για απαίτηση πληρωμής της τελωνειακής οφειλής (άλλως παρά με την απαίτηση της εγγύησης). 

 

    Επιχειρηματολογεί η Pop Life ότι τα εμπορεύματα τέθηκαν σε ελεύθερη κυκλοφορία προτού παραδοθούν οι επιταγές από την Logistics.  Αυτό δεν εξακριβώνεται από τη μαρτυρία.  Ό,τι μπορεί να λεχθεί είναι ότι τα εμπορεύματα τέθηκαν σε ελεύθερη κυκλοφορία προτού καταστούν πληρωτέες οι επιταγές, που ίσως να είχαν ήδη παραδοθεί στο Τμήμα Τελωνείων.  Δεν έχει, άλλωστε, ιδιαίτερη σημασία κατά πόσο μια επιταγή είναι πληρωτέα αυθημερόν ή είναι μεταχρονολογημένη.  Ο κίνδυνος να μην τιμηθεί μια επιταγή είναι ουσιαστικά ο ίδιος.  Σημασία φαίνεται να έχει ότι υφίσταται εγγύηση για την πληρωμή του ποσού των επιταγών του τελωνειακού πράκτορα που ενεργεί.

    Το άρθρο 74 του Κοινοτικού Τελωνειακού Κώδικα, στο οποίο αναφέρεται η Pop Life, προνοεί ότι:

 

«Where acceptance of a customs declaration gives rise to a customs debt, the goods covered by the declaration shall not be released unless the customs debt has been paid or secured.»

 

(Σε μετάφραση:)

 

«Όταν η αποδοχή της τελωνειακής διασάφησης συνεπάγεται τη γένεση τελωνειακής οφειλής, η άδεια παραλαβής των εμπορευμάτων που αποτελούν αντικείμενο της διασάφησης χορηγείται μόνον αν έχει καταβληθεί το ποσό της τελωνειακής οφειλής ή έχει συσταθεί εγγύηση γι' αυτό.»

 

    Και προς τούτο, το άρθρο 47 του περί Τελωνειακού Κώδικα Νόμου του 2004, Ν.94(Ι)/2004, προνοεί ότι:

«Για την εξασφάλιση της τελωνειακής οφειλής και της άλλης τελωνειακής οφειλής, ο Διευθυντής δύναται να απαιτεί τη σύσταση εγγύησης από το διασαφηστή ή τον υπόχρεο υποβολής του σχετικού με το τελωνειακό καθεστώς εγγράφου».

 

 

    Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι: « . δεν υπάρχει οτιδήποτε ασυμβίβαστο προς τις διατάξεις της τελωνειακής νομοθεσίας από το γεγονός και μόνο ότι η Ενάγουσα έθεσε τα επίδικα προϊόντα σε καθεστώς ελεύθερης κυκλοφορίας προτού καταβληθεί το ποσό της τελωνειακής οφειλής σε αυτήν, εφόσον ενεργούσε υπό το δεδομένο ότι είχε συσταθεί εγγύηση για κάλυψη της καταβολής της».  Και πως: « . δεν υφίσταται οποιοδήποτε κώλυμα στην έγερση και βεβαίωση τελωνειακής οφειλής από μέρους της Ενάγουσας ακόμη και εκ των υστέρων, ήτοι μετά την αποδοχή των διασαφήσεων ή τη θέση σε ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, εφόσον αποδειχθεί ότι ένας από τους όρους που καθορίστηκαν για την υπαγωγή των εμπορευμάτων στο καθεστώς αυτό δεν είχε πράγματι τηρηθεί». 

 

    Η πρωτόδικη κρίση μας βρίσκει σύμφωνους.  Αυτό που επιδιώκεται με το Νόμο είναι να διασφαλιστεί ότι η τελωνειακή οφειλή που πρέπει να πληρωθεί ώστε να εκτελωνιστεί ένα εμπόρευμα θα καταβάλλεται και αυτό εξασφαλίζεται με το να τίθεται η πληρωμή της ως προϋπόθεση για να τεθεί το εμπόρευμα σε ελεύθερη κυκλοφορία.  Είναι πρόδηλο ότι η αποδοχή επιταγών για την πληρωμή, έστω «εγγυημένων», στοχεύει στη διευκόλυνση του εμπορίου, δεν είναι όμως ανατρεπτική της πρωταρχικής επιδίωξης.  Στην περίπτωση δε που η τελωνειακή οφειλή παραμένει ανικανοποίητη, η Εφεσίβλητη διατηρεί την ευχέρεια να απαιτήσει το σχετικό ποσό από οιονδήποτε ο Νόμος καθιστά υπόλογο για την πληρωμή της.

 

    Στην Πολ. Έφ. Αρ.211/2012 εξετάστηκε κατά πόσο η αποδοχή από  τη Διευθύντρια επιταγών για τον εισαγωγικό δασμό και το φόρο προστιθέμενης αξίας που καθορίστηκε και η κατ' ακολουθία διάθεση των εμπορευμάτων σε ελεύθερη κυκλοφορία και ανάλωση στη Δημοκρατία, απέληγε στο ότι ο εισαγωγικός δασμός και φόρος προστιθέμενης αξίας είχαν εξοφληθεί και συνεπώς ότι, όταν οι επιταγές δεν τιμήθηκαν, η αξίωση της Διευθύντριας περιοριζόταν στη βάση των επιταγών και μόνο και, συνακόλουθα, δεν μπορούσε να διατηρεί αξίωση εναντίον του εισαγωγέα για την τελωνειακή οφειλή.  Και κατά πόσο το γεγονός ότι η Διευθύντρια επέτρεψε την παραλαβή των εμπορευμάτων για τα οποία έπρεπε να καταβληθεί εισαγωγικός δασμός και φόρος προστιθέμενης αξίας για να τεθούν σε ελεύθερη κυκλοφορία και ανάλωση στη Δημοκρατία, απέληγε στο ότι ο εισαγωγικός δασμός και ο φόρος προστιθέμενης αξίας είχαν εξοφληθεί.

 

    Αναφέρθηκε ότι:

 

    « . το γεγονός ότι με τη σύσταση εγγύησης μπορεί να χορηγηθεί άδειας παραλαβής δεν οδηγεί απαρέγκλιτα στο συμπέρασμα ότι η πρόνοια εξισώνει τη σύσταση της εγγύησης με την καταβολή του ποσού της τελωνειακής οφειλής και κατ' ακολουθία την εξόφληση της.  Η σύσταση της εγγύησης συνιστά, όπως υποδηλώνει το λεκτικό του άρθρου 47 του Νόμου, εξασφάλιση της τελωνειακής οφειλής, που συνεπώς παραμένει υπαρκτή και πληρωτέα προς το δημόσιο.  Προδήλως, οι πρόνοιες για σύσταση εγγύησης αποσκοπούν στη διευκόλυνση του εμπορίου και δεν νοείται να στόχευαν στην προβολή εμποδίων ή στη δημιουργία δυσχέρειας στη διεκδίκηση εκ μέρους του δημοσίου εισαγωγικού δασμού και  φόρου προστιθέμενης αξίας που καθορίστηκαν.

 

    Δεν αποδεχόμαστε ότι στην προκείμενη περίπτωση ο εισαγωγικός δασμός και ο φόρος προστιθέμενης αξίας που καθορίστηκαν θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι εξοφλήθηκαν για το λόγο ότι έγινε αποδοχή πληρωμής τους με επιταγές, έστω και με δεδομένη την αντίληψη της Εφεσίβλητης ότι αυτές ήταν εγγυημένες προς πληρωμή από τη Συνεργατική Εταιρεία έναντι της οποίας εκδόθηκαν.  Αναγνωρίζουμε πως η ανάληψη υποχρέωσης τίμησης μιας επιταγής από τον τραπεζικό οργανισμό έναντι του οποίου εκδίδεται, καθιστά την πληρωμή ασφαλή για σκοπούς εμπορικής πρακτικής, ωστόσο δεν αποδεχόμαστε πως εισαγωγικός δασμός και φόρος προστιθέμενης αξίας που επιβάλλονται δυνάμει νόμου και καθίστανται οφειλόμενοι στο δημόσιο μπορούν να θεωρηθούν ότι εξοφλήθηκαν με την παραλαβή επιταγών, έστω εγγυημένων, χωρίς αυτές να έχουν τιμηθεί,

..................................

 

    Ούτε το γεγονός ότι μετά την παραλαβή των «εγγυημένων» επιταγών τα αγαθά της Εφεσείουσας 1 τέθηκαν σε ελεύθερη κυκλοφορία και ανάλωση στη Δημοκρατία απολήγει στο ότι ο εισαγωγικός δασμός και ο φόρος προστιθέμενης αξίας εξοφλήθηκαν». 

 

 

    Σε σχέση με τη θέση για κώλυμα στη βάση της συμπεριφοράς της Εφεσίβλητης, παρατηρούμε ότι ούτε στο περίγραμμα, ούτε στην αγόρευση των δικηγόρων της Pop Life, εξηγείται πώς η τελευταία είχε ενεργήσει, στη βάση της συμπεριφοράς της Εφεσίβλητης, διαφοροποιώντας τη θέση της προς βλάβη της.  Τέτοια διαφοροποίηση της θέσης του μέρους προς βλάβη του, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επίκληση κωλύματος, όπως υποδεικνύεται και στην Ιωάννου ν. Οργ. Χρημ. Τράπεζας Κύπρου Λτδ (1999) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1522, 1527, στην οποία παρέπεμψαν οι δικηγόροι της και η οποία υιοθετήθηκε πρόσφατα στην Κώστας Παφίτης & Υιοί Λτδ, Πολ. Έφ Αρ.201/2014, ημερ.19.5.2022, ECLI:CY:AD:2022:D191.

 

    Διαφοροποίηση της θέσης της Pop Life σε βλάβη της, θα μπορούσε ίσως να τεκμηριωθεί εάν, έχοντας διαπιστώσει ότι τα εμπορεύματα της είχαν τεθεί σε καθεστώς ελεύθερης κυκλοφορίας η Pop Life προχωρούσε στην καταβολή του σχετικού ποσού στη Logistics.  Να θεωρούσε δηλαδή ότι, εφόσον τα εμπορεύματα της είχαν παραδοθεί, η σχετική τελωνειακή οφειλή είτε είχε καταβληθεί, είτε ήταν εγγυημένη και επομένως, μπορούσε να πληρώσει τη Logistics, αισθανόμενη βεβαιότητα ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να κληθεί να πληρώσει εκ νέου για τα ίδια εμπορεύματα την Εφεσίβλητη, παρά την υποχρέωση της ως εισαγωγέα και το πρόσωπο για λογαριασμό του οποίου κατατέθηκαν οι σχετικές διασαφήσεις.  Τέτοιος ισχυρισμός δεν υπήρχε στην Έκθεση Υπεράσπισης της.  Ό,τι αναφερόταν σχετικά ήταν ότι:

 

«4.  Η Ενάγουσα κατέβαλε στη FRAKAPOR LOGISTICS LTD το ποσό των €26.471,36 που αντιστοιχούσε στον Εισαγωγικό δασμό, φόρο προστιθέμενης αξίας και λιμενικά δικαιώματα και εκτελωνίσθηκαν τα εμπορεύματα.

 

  5.  Είναι ισχυρισμός της Εναγόμενης 1 ότι η Ενάγουσα εμποδίζεται μετά την εκτελώνιση των εμπορευμάτων να αξιώνει οποιοδήποτε ποσό από αυτήν.»

 

 

  

    Απουσίαζε, επομένως, ουσιαστική προϋπόθεση ώστε να μπορούσε να εγερθεί κώλυμα στην αξίωση του ποσού των δασμών εναντίον της Pop Life.  Καθίσταται επομένως αχρείαστο να εξετάσουμε την εισήγηση της Εφεσίβλητης ότι δεν θα μπορούσε, κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις, να γίνει επίκληση κωλύματος για να εξουδετερωθεί η νομοθετική πρόνοια που ουσιαστικά θέλει να διασφαλίσει ότι για να τεθεί οποιοδήποτε εμπόρευμα σε καθεστώς ελεύθερης κυκλοφορίας θα πρέπει να εισπραχθεί η σχετική τελωνειακή οφειλή (Μάρκου ν. Πασχάλη (2001) 1(Β) Α.Α.Δ. 829, 837 και Υπουργός Εσωτερικών ν. Μυλωνά (2002) 1(Α) Α.Α.Δ. 120, 130).

 

    Κατ' ακολουθία, η Έφεση Αρ.30/2015 απορρίπτεται.  Επιδικάζονται υπέρ της Εφεσίβλητης και εναντίον της Εφεσείουσας στην 30/2015,  €2.500 έξοδα της Έφεσης.

 

    Η Έφεση Αρ.45/2015 επιτυγχάνει και η εναντίον της Εφεσείουσας εκδοθείσα απόφαση παραμερίζεται.  Επιδικάζονται υπέρ της Εφεσείουσας στην 45/2015  και εναντίον της Εφεσίβλητης €2.500, πλέον Φ.Π.Α. αν υπάρχει, έξοδα της Έφεσης, όπως και τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας, όπως θα υπολογιστούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το αρμόδιο Δικαστήριο, πλέον Φ.Π.Α. αν υπάρχει.

 

 

                                                          Χ. Μαλαχτός, Δ.

 

 

                                                          Ι. Ιωαννίδης, Δ.        

 

 

                                                          Ε. Εφραίμ, Δ.