|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση αρ. E80/2020)
17 Μαρτίου 2025
[ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ, Δ/στής]
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΛΤΔ
Εφεσειόντων/Εναγόντων
v.
ΜΑΡΙΟ ΣΤΑΥΡΙΝΟΥ ΤΙΜΟΘΕΟΥ
Εφεσίβλητου/Εναγομένου
-----------------------------
Ρ. Καραμανή (κα) για Χριστόφορος Ιωάννου Δ.Ε.Π.Ε., για εφεσείοντες.
Χρ. Πουτζιουρής για Χρίστος Πουτζιουρής & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για εφεσίβλητο.
Στυλιανίδου, Δ.: Η παρούσα εκδικάζεται σε μονομελή σύνθεση δυνάμει των προνοιών του Άρθρου 25.1 του Περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60) και του Άρθρου 11.5 του περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλες Διατάξεις) Νόμου του 1964 (Ν. 33/1964).
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ, Δ.: To Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας απέρριψε την αγωγή των εφεσειόντων εναντίον του εφεσίβλητου, λόγω μη εμφάνισης των ιδίων και των δικηγόρων τους, την ημέρα που η αγωγή τους εναντίον του εφεσίβλητου ήταν ορισμένη για συνεχιζόμενη ακρόαση. Προηγήθηκε σχετικό αίτημα του συνηγόρου του εφεσίβλητου. Ακολούθησε αίτηση των εφεσειόντων στη βάση της Δ.33. θ. 4 και 5 των παλαιών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, με την οποία αξιωνόταν διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο να διατάσσεται η επαναφορά (reinstatement) της εν λόγω αγωγής. Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση των εφεσειόντων για επαναφορά της αγωγής. Η απορριπτική απόφαση στην εν λόγω αίτηση, αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας έφεσης.
Όπως προκύπτει από τα γεγονότα που αναφέρθηκαν ανωτέρω, τυγχάνει εφαρμογής η Δ.33 θ.4 και 5, η οποία αποτέλεσε και τη νομική βάση της επίδικης αίτησης:
«4. If on the day fixed for trial the defendant appears when the trial is called on but the plaintiff does not, then upon proof being given of the plaintiff having been given notice of such day, the defendant, if he has no counter-claim, shall be entitled to judgment dismissing the action, but if he has a counter-claim, then he may prove his counter-claim so far as the burden of proof lies upon him, and judgment may be given accordingly.
5. Any judgment obtained where one party does not appear at the trial may in a proper case be set aside by the Court upon such terms as may seem fit, upon an application made within fifteen days after the trial.»
Κατ' αρχάς επισημαίνω ότι στη Δ.33.θ.5, προβλέπεται η έκδοση διατάγματος παραμερισμού της ερήμην εκδοθείσης απόφασης, (to be set aside), και όχι η επαναφορά της αγωγής, (reinstatement of the action). Η επαναφορά προβλέπεται στη Δ.33 θ.1, στην περίπτωση μη εμφάνισης αμφοτέρων των διαδίκων. Εντούτοις, το ίδιο πρακτικό αποτέλεσμα, ήτοι τη συνέχιση της διαδικασίας, επιφέρει και ο παραμερισμός της απορριπτικής απόφασης. Είμαι της άποψης ότι εφόσον στη νομική βάση αναφέρθηκαν οι ορθές δικονομικές διατάξεις, η αναφορά των εφεσειόντων και ακολούθως και του πρωτόδικου Δικαστηρίου σε «επαναφορά» της υπόθεσης, δεν επηρεάζει με οποιοδήποτε τρόπο τα δικαιώματα των διαδίκων, ούτε και την εξέταση της παρούσας έφεσης.
Στο σημείο αυτό, είναι χρήσιμη μια σύνοψη του ιστορικού και των περιστάσεων της υπόθεσης. Με την απορριφθείσα αγωγή, οι εφεσείοντες απαιτούσαν από τον εφεσίβλητο την εξόφληση συμφωνίας δανείου και/ή γραμματίου, καθώς και εκποίηση υποθήκης, στην κλίμακα €100.000-500.000. Η ακροαματική διαδικασία ξεκίνησε την 21/11/2018 και μέχρι την 20/03/2019, κατέθεσαν τέσσερεις μάρτυρες από πλευράς εφεσειόντων. Την 20/03/2019 η συνήγορος των εφεσειόντων έλαβε άδεια από το Δικαστήριο να αποσυρθεί, και το Δικαστήριο όρισε την υπόθεση για συνέχιση της ακρόασης την 17/04/2019, στην παρουσία της μάρτυρος των εφεσειόντων, η οποία σύμφωνα πάντα με το πρωτόδικο Δικαστήριο, «τους εκπροσωπούσε». Κατά την εν λόγω ημερομηνία, το Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή υπό τις περιστάσεις που προαναφέρθηκαν.
Όπως προκύπτει από το ίδιο το λεκτικό της Δ.33 θ.5 το Δικαστήριο διαθέτει διακριτική ευχέρεια την οποία δύναται να ασκήσει υπέρ της έγκρισης αίτησης παραμερισμού, αν κρίνει ότι η περίπτωση είναι κατάλληλη. Με επτά λόγους έφεσης προσβάλλεται ως εσφαλμένη η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Σημειώνεται, κατά προτεραιότητα, ότι ο εφεσίβλητος, αν και δεν έχει καταχωρίσει αντέφεση, εγείρει ενώπιον του Εφετείου, δια της αγόρευσης του ευπαίδευτου συνηγόρου του, ένσταση που ήγειρε πρωτοδίκως, όμως δεν εξετάστηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο, ήτοι, ότι η επίδικη αίτηση για παραμερισμό καταχωρίστηκε ενώ είχε παρέλθει η περίοδος των δεκαπέντε ημερών η οποία προβλέπεται στη Δ.33. θ.5 των παλαιών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Συγκεκριμένα, η επίδικη αίτηση για παραμερισμό καταχωρίστηκε την 12/07/2019, ενώ η απορριπτική απόφαση είχε εκδοθεί την 17/04/2019. Υποστηρίζει συναφώς, ότι στην υπόθεση Ann-Clair Developments Ltd ν. Στέλιου Kυριακίδη (1999) 1 ΑΑΔ 537, καθορίστηκε ότι η προθεσμία των δεκαπέντε ημερών που προβλέπεται στην Δ.33 θ.5 είναι απόλυτη. Περαιτέρω, ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσίβλητου, βασιζόμενος στην υπόθεση Αθανασιάδη ν. Αλεξάνδρου (1991) 1 ΑΑΔ 945, υποστηρίζει ότι δεν μπορούσε να πετύχει η εκπρόθεσμη καταχώριση της επίδικης αίτησης παραμερισμού, χωρίς να είχε προηγηθεί λήψη άδειας από το Δικαστήριο για καταχώρισή της.
Επισημαίνεται, κατ' αρχήν, ότι βάσει της νομολογίας, χωρίς την καταχώριση αντέφεσης, ο εφεσίβλητος δεν μπορεί να εισηγείται την ανατροπή ή την τροποποίηση οποιουδήποτε μέρους της πρωτόδικης απόφασης, (βλ. Αυστριακές Αερογραμμές. ν. Γενικών Ασφαλειών (1991) 1 ΑΑΔ 764.)
Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ σημαντικό να επισημάνω, ότι η αναφορά του συνηγόρου στην Ann-Clair Developments είναι εσφαλμένη. Αντίθετα με την αντίληψή του ότι η προθεσμία της Δ.33 θ.5 είναι απόλυτη, στην εν λόγω απόφαση έγινε ρητή αναφορά στη δυνατότητα παράτασης της εν λόγω προθεσμίας, ως ακολούθως:
«Όπως αποφασίστηκε στην υπόθεση Αθανασιάδη ν. Αλεξάνδρου (ανωτέρω) και τις άλλες που αναφέρθηκαν δεν ήταν δυνατό να παρακαμφθεί το γεγονός ότι η αίτηση για παραμερισμό ήταν εκπρόθεσμη, κατ' επίκληση της Δ.64. Το γεγονός ότι είχε παρέλθει ελάχιστος χρόνος από την εκπνοή της προθεσμίας, όπως παρατηρήθηκε και στην πιο πάνω υπόθεση, θα μπορούσε να ήταν σχετικός παράγοντας στο πλαίσιο αίτησης για παράταση της προθεσμίας. Θα σημειώναμε εδώ και την πρόσφατη απόφαση στην υπόθεση Εvand Promotions κ.ά. ν. Frank Rutman (1998) 1 A.A.Δ. 2123 σε σχέση με τις αρχές που διέπουν την άσκηση της διακριτικής εξουσίας για παράταση. Αφορούσε σε προθεσμία για αναθεώρηση ψήφισης εξόδων που παρατάθηκε αφού κρίθηκε πως το σφάλμα του δικηγόρου αναφορικά με τα ένδικα μέσα που προσφέρονταν, δεν θα έπρεπε να αποβεί μοιραίο.»
Περαιτέρω αν και επίσης το ζήτημα δεν εγείρεται με αντέφεση, θεωρώ εξίσου σημαντικό να επισημάνω ότι μελέτη της υπόθεσης Αθανασιάδη, ανωτέρω, δεν υποστηρίζει τη θέση του συνηγόρου του εφεσίβλητου ότι δεν θα μπορούσε να πετύχει η υπό κρίση αίτηση χωρίς να είχε προηγηθεί λήψη άδειας από το Δικαστήριο για καταχώρισή της. Η κατάληξή της, περιορίζεται στα δικά της δεδομένα, ήτοι, στο ότι η εκεί αιτήτρια επέμενε ότι η εκπρόθεσμη αίτηση μπορούσε να προχωρήσει βάσει της Δ.64 των παλαιών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, χωρίς να προωθήσει οποιοδήποτε λόγο για παράταση του χρόνου καταχώρισης ώστε να μπορέσει το Δικαστήριο να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια σε σχέση με το ζήτημα του εκπρόθεσμου, θέση που απέρριψε το Ανώτατο Δικαστήριο.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσίβλητου εγείρει επιπλέον ζήτημα που δεν ήγειρε πρωτοδίκως με την ένστασή του, και δεν έτυχε εξέτασης από το πρωτόδικο Δικαστήριο, ήτοι, ότι δεν ήταν επιτρεπτή η προώθηση της αίτησης παραμερισμού αλλά θα έπρεπε να καταχωριστεί έφεση εναντίον της απορριφθείσας αγωγής, λόγω μη προώθησής της, σύμφωνα με τα νομολογηθέντα στις υποθέσεις Terzian κ.ά. v. Liberty Life Insurance Ltd (2007) 1 Α.Α.Δ. 1283, και FN & AG DEVELOPERS LTD ν. KERMIA PROPERTIES & INVESTMENTS LTD κ.α., Πολιτική Έφεση Αρ. 31/2012, 11/6/2018, ECLI:CY:AD:2018:A285.
Αν και όπως προαναφέρθηκε ο εφεσίβλητος δεν καταχώρισε αντέφεση με την οποία να θέτει το εν λόγω ζήτημα, εντούτοις, θα εξεταστεί, επειδή έχει χαρακτηριστεί ως ζήτημα δικαιοδοσίας.
Είμαι της άποψης, ότι η πιο πάνω θέση του ευπαίδευτου συνηγόρου του εφεσίβλητου, ουδόλως βρίσκει έρεισμα στις εν λόγω αποφάσεις, στις οποίες, σε αντίθεση με τις περιστάσεις της παρούσας, ο λόγος απόρριψης της αγωγής, ήταν η άρνηση από το Δικαστήριο αιτήματος αναβολής, που έγινε στην παρουσία των συνηγόρων των διαδίκων. Όπως δε, διευκρινίστηκε στην υπόθεση KERMIA, ανωτέρω, σε τέτοιες περιπτώσεις η επαναφορά, δεν μπορούσε να βασιστεί στη Δ.33 των παλαιών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, η οποία εφαρμόζεται όπου υπάρχει απουσία του διαδίκου προσωπικά, ή του συνηγόρου που τον εκπροσωπεί. Επομένως, η θέση ότι η παρούσα έφεση δεν μπορεί να πετύχει για τον ως άνω λόγο, κρίνεται ανεδαφική.
Ενόψει της πιο πάνω απόρριψης των θέσεων του εφεσίβλητου, θα εξετάσω στη συνέχεια τους λόγους έφεσης όπως παρατίθενται στην ειδοποίηση έφεσης.
Οι λόγοι έφεσης πραγματεύονται διάφορες εκφάνσεις της άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Εξ ου και θα εξεταστούν στο σύνολό τους χωρίς παραπομπή σε έκαστο εξ αυτών.
Η επέμβαση του Εφετείου στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου είναι περιορισμένη, βλ. την υπόθεση POLYKARPIA HOTELS LIMITED κ.α. v. Αντώνη Βασιλείου κ.ά., Πολιτική Έφεση αρ. E83/2023, 18/12/2023, όπου υιοθετήθηκαν τα πιο κάτω από το Εφετείο:
«Στην υπόθεση Νεάρχου v. Χαραλάμπους (1991) 1 ΑΑΔ 954 λέχθηκε ότι το Εφετείο επεμβαίνει στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου μόνο αν υπάρχει πλάνη ως προς τα γεγονότα, σφάλμα νόμου, αν εφαρμόσθηκε λανθασμένη αρχή δικαίου, αν δεν λήφθηκαν υπόψη παράγοντες που έπρεπε να είχαν ληφθεί υπόψη ή αν λήφθηκαν υπόψη παράγοντες που δεν έπρεπε να είχαν ληφθεί υπόψη, ή αν η απόφαση είναι καθαρά εσφαλμένη (Βλ. επίσης Μαρκιτανής ν. Μουτζούρη (2000) 1 ΑΑΔ 923).»
Σημειώνω ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο άντλησε ορθά καθοδήγηση από την υπόθεση Παπανικολάου Ευριδίκη ν. Κυριακής Κότσαπα (2004) 1 ΑΑΔ 1800, η οποία αφορά μεν τη Δ.33 θ.1, εντούτοις, τα εκεί νομολογηθέντα εφαρμόζονται ως προς την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου, κατ' αναλογία και σε υποθέσεις όπως η παρούσα. Παρέπεμψε δε σε μέρος του πιο κάτω αποσπάσματος, παραλείποντας, όμως, την καίρια πρώτη πρόταση αυτού:
«Όπως έχει επανειλημμένα τονισθεί, πρέπει να διασφαλίζονται από τη μια το δικαίωμα ακρόασης του διάδικου και από την άλλη η ανάγκη ταχείας διεκπεραίωσης των δικαστικών υποθέσεων. Η άνευ φειδούς επανάνοιξη υπόθεσης δημιουργεί αβεβαιότητα στην τελεσιδικία και γι΄αυτό, αν η συμπεριφορά διαδίκου είναι τέτοια που πλήττει τα θεμέλια της απονομής της δικαιοσύνης και καταδεικνύει καταφρόνηση της δικαστικής διαδικασίας, το Δικαστήριο μπορεί να αρνηθεί το αίτημα του διαδίκου. (Δέστε σχετικά Άννα Νικολάου Χαραλάμπους ν. Κ & T. Andreou Ltd κ.ά., Π.Ε. 11120, ημερ. 13.9.02 και Phylactou v. Michael (1982) 1 C.L.R. 204).»
(Η υπογράμμιση έγινε από το Εφετείο)
Λαμβάνοντας υπόψη την, όπως προανάφερα, καίρια πρώτη πρόταση του πιο πάνω αποσπάσματος, κρίνω ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο άσκησε εσφαλμένα τη διακριτική του ευχέρεια, επειδή δεν συνυπολόγισε το δικαίωμα ακρόασης των εφεσειόντων, ούτε προέβη στην απαιτούμενη εξισορρόπηση των δικαιωμάτων των διαδίκων. Επομένως μόνο από αυτή του την παράλειψη, η απόφασή του είναι έκθετη σε παραμερισμό.
Σημειώνω ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο, αρκέστηκε στο να αναφέρει ότι δεν πείστηκε ότι οι εφεσείοντες επέδειξαν το ανάλογο και σοβαρό ενδιαφέρον για την υπόθεσή τους και πως έδρασαν με την απαιτούμενη ταχύτητα, καταλήγοντας λακωνικά ότι τα γεγονότα τα οποία επικαλέστηκαν, αντιθέτως, καταδείκνυαν την πλήρη αδιαφορία για την υπόθεσή τους.
Εσφαλμένα, δεν αποδέχθηκε ως παράγοντα που έπρεπε να ληφθεί υπόψη, κατά την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας, την εξήγηση που δόθηκε από τους εφεσείοντες για τη μη εμφάνιση δικηγόρου εκ μέρους τους, ήτοι ότι είχαν την ειλικρινή πεποίθηση ότι θα εμφανιζόταν κατά την ημερομηνία ακρόασης η δικηγόρος η οποία είχε χειριστεί την υπόθεση μέχρι και την προηγούμενη δικάσιμο, εφόσον δεν τους είχε ακόμη παρουσιάσει τιμολόγιο για την εξόφληση της αμοιβή της και δεν τους είχε παραδώσει τον φάκελο της υπόθεσης. Ως εκ τούτου, δεν είχαν ακόμη διορίσει νέο δικηγόρο.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, εσφαλμένα έλαβε υπόψη, ένα δικό του συλλογισμό, περί της δυνατότητας άτυπης εμφάνισης μη διορισθέντος δικηγόρου εκ μέρους των εφεσειόντων. Παράγοντας, που εκφεύγει, κατά την άποψή μου, από τη ζύγιση των ενώπιον του Δικαστηρίου δεδομένων. Εξάλλου, όπως άτυπα θα μπορούσε να εμφανιστεί, σύμφωνα με τον συλλογισμό του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ο νέος δικηγόρος των εφεσειόντων, ο οποίος δεν είχε ακόμη διορισθεί, εξίσου άτυπα θα μπορούσε να εμφανισθεί η ήδη αποσυρθείσα συνήγορος των εφεσειόντων, ως ήταν η πεποίθηση των εφεσειόντων.
Επιπλέον λαμβάνω υπόψη, ότι ανεπίτρεπτα το πρωτόδικο Δικαστήριο έλαβε υπόψη εξωγενή παράγοντα της δίκης, ήτοι την τυχαία στιχομυθία του με τη μάρτυρα των εφεσειόντων εκτός του πλαισίου της επίδικης διαδικασίας, ιδίως εφόσον δεν έκανε καμία αναφορά στη θέση και τον ρόλο της σε σχέση με τον όλο χειρισμό της υπόθεσης από πλευράς εφεσειόντων. Συγκεκριμένα, το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρει στην απόφασή του τα πιο κάτω, τα οποία ανεπίτρεπτα έλαβε υπόψη: «Λίγες μέρες μετά τις 20.3.2019 η κα Χ εμφανίστηκε ενώπιον μου, στα πλαίσια άλλης υπόθεσης, για να δώσει μαρτυρία. Δοθείσης της ευκαιρίας, την ρώτησα κατά πόσο ενημέρωσε τους ενάγοντες και για την παρούσα υπόθεση. Με διαβεβαίωσε πως όχι μόνο έπραξε τα δέοντα αμέσως αλλά και πληροφόρησε τους ενάγοντες πως το Δικαστήριο δεν θα έδινε αναβολή στις 17.4.2019.»
Περαιτέρω, κατά την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας, το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν έδωσε την πρέπουσα βαρύτητα στο γεγονός ότι, παρά το ότι οι εφεσείοντες ζήτησαν από το Δικαστήριο αντίγραφο του πρακτικού απόρριψης της αγωγής περί την 09/05/2019, αμέσως μόλις πληροφορήθηκαν από τον νέο δικηγόρο τους την απόρριψης της αγωγής τους, εντούτοις το έλαβαν περί το τέλος Ιουνίου, ή αρχές Ιουλίου του 2019. Σε σχέση με το ζήτημα αυτό, το πρωτόδικο Δικαστήριο ανέφερε ότι δεν μπορούσε να αντιληφθεί για ποιο λόγο οι εφεσείοντες ανέμεναν να αποστενογραφηθεί το πρακτικό της απόφασής του, αφού γνώριζαν τον λόγο απόρριψη της αγωγής. Αυτή και μόνο η αντίληψη, δεικνύει ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη, ούτε αξιολόγησε παράγοντα, τον οποίο όφειλε να λάβει υπόψη κατά την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας, και ως εκ τούτου η απόφαση του επί του προκειμένου είναι έκθετη σε απόρριψη. Το πρακτικό της απόφασης ήταν σημαντικό ώστε να πληροφορηθούν οι συνήγοροι τι προηγήθηκε της ερήμην εκδοθείσας απόφασης και την αιτιολογία της, ώστε να ετοιμάσουν την αίτηση τους για παραμερισμό της.
Προσθέτω τέλος, ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα, δεν έλαβε υπόψη ότι οι εφεσείοντες προχώρησαν με την αναγκαία σπουδή την υπό κρίση αίτηση παραμερισμού. Αγνόησε, συναφώς, τη μαρτυρία των εφεσειόντων, σύμφωνα με την οποία, όταν έλαβαν το τιμολόγιο της προηγούμενης δικηγόρου τους την 19/04/2019, προέβησαν σε πληρωμή αυτού την 23/04/2019, και η εν λόγω δικηγόρος παρέδωσε απόδειξη πληρωμής και τον φάκελο της υπόθεσης την 08/05/2019. Την επόμενη μέρα, την 09/05/2019 διόρισαν νέο δικηγόρο, ο οποίος καταχωρώντας αμέσως ειδοποίηση αλλαγής δικηγόρου, ενημερώθηκε από το μητρώο υποθέσεων του Δικαστηρίου, περί της απόρριψης της αγωγής.
Συνεπεία όλων των πιο πάνω, οι λόγοι έφεσης επιτυγχάνουν. Συνακόλουθα, η έφεση επιτυγχάνει και η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται στην ολότητά της, συμπεριλαμβανομένης και της διαταγής για τα έξοδα.
Λόγω των περιστάσεων που οδήγησαν στην εκκαλούμενη απόφαση, δεν εκδίδεται καμία διαταγή αναφορικά με τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας.
Κατόπιν προβληματισμού, λαμβάνοντας υπόψη τις περιστάσεις και την ιδιομορφία της υπόθεσης, αλλά και τον χρόνο που έχει παρέλθει, διατάσσεται η εκδίκαση της υπόθεσης εκ νέου, από την αρχή, από άλλο Δικαστή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, το συντομότερο δυνατόν.
Για την παρούσα έφεση, επιδικάζονται έξοδα €3.000 υπέρ των εφεσειόντων και εναντίον του εφεσίβλητου, πλέον Φ.Π.Α. εάν υπάρχει.
Ι. ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ, Δ.