|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση αρ. E105/2021)
12 Μαρτίου 2025
[ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ, Δ/στής]
ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ
v.
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ
Εφεσίβλητου/Καθ' ου η Αίτηση
--------------------------
Κ. Νεοφύτου για Α. & Α.Κ. Αιμιλιανίδης, Κ. Κατσαρός & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για εφεσείοντα.
Κ. Χαραλάμπους (κα), για Γρηγόρη Φιλίππου.
Στυλιανίδου, Δ.: Η παρούσα εκδικάζεται σε μονομελή σύνθεση δυνάμει των προνοιών του Άρθρου 25.1 του Περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60) και του Άρθρου 11.5 του περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλες Διατάξεις) Νόμου του 1964 (Ν. 33/1964).
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Στυλιανίδου, Δ.: Αντικείμενο της παρούσας έφεσης αποτελεί απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου σε αίτηση για έκδοση συνοπτικής απόφασης βάσει της Διαταγής 18 των παλαιών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Με την εκκαλούμενη απόφαση επιδικάστηκε υπέρ του εφεσίβλητου και εναντίον του εφεσείοντα, ποσό που αντιστοιχεί στη συμφωνηθείσα αμοιβή του για δύο έτη, βάσει σύμβασης παροχής νομικών υπηρεσιών, η οποία είχε συναφθεί μεταξύ των διαδίκων.
Με τον πρώτο λόγο έφεσης, προβάλλεται ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι ο εφεσείων δεν προέβαλε καλή υπεράσπιση και δεν αποκάλυψε τέτοια γεγονότα που να του δίνουν το δικαίωμα να υπερασπιστεί, και κατά συνέπεια, εσφαλμένα εξέδωσε την εκκαλούμενη απόφαση. Με την αιτιολογία του πρώτου λόγου έφεσης εξειδικεύεται ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο παραγνώρισε τους ισχυρισμούς του εφεσείοντα στην ένορκη δήλωση που υποστήριζε την ένσταση, οι οποίοι τεκμηρίωναν λάθη, ενέργειες και παραλείψεις του εφεσίβλητου που συνιστούσαν και απέδειξαν, κατά τον εφεσείοντα, ανεπαρκή παροχή υπηρεσιών και δικαιολογούσαν τη μη καταβολή της αξιούμενης αμοιβής. Σύμφωνα με τον ευπαίδευτο συνήγορο του εφεσείοντα οι εν λόγω ισχυρισμοί συνιστούσαν καλή υπεράσπιση.
Με τον δεύτερο λόγο έφεσης, προβάλλεται πως το πρωτόδικο Δικαστήριο ερμήνευσε εσφαλμένα τους όρους 2 και 4 της σύμβασης μεταξύ των μερών, απορρίπτοντας ουσιαστικά τη θέση του εφεσείοντα ότι δεν προέκυψε από την εν λόγω σύμβαση, λόγος καταβολής της αμοιβής που επιδικάστηκε.
Το νομικό πλαίσιο στο οποίο πρέπει να εξεταστούν οι δύο αυτοί λόγοι έφεσης, περιγράφεται από το Ανώτατο Δικαστήριο στην πρόσφατη υπόθεση MUKHTAR MOHAMED AL NWILI v. MAREMONTE INVESTEMENTS LTD, Πολιτική Έφεση Αρ. Ε205/2017, 9/1/2024:
«Κρίνουμε σκόπιμο να επαναλάβουμε ότι η βασική αρχή που προκύπτει από τις αυθεντίες είναι ότι συνοπτική απόφαση πρέπει να δίδεται μόνο όπου είναι αναμφίβολο ότι ο εναγόμενος δεν έχει υπεράσπιση στην αγωγή. Όπου όμως δίδει στην ένορκη δήλωση του αρκετές λεπτομέρειες που να δείχνουν την ύπαρξη καλόπιστης υπεράσπισης ή εγείρει θέμα σε απάντηση της απαίτησης που θα πρέπει να εκδικάζεται, ή όπου ικανοποιεί το Δικαστήριο ότι έχει καλή και ουσιαστική υπεράσπιση ή αποκαλύπτει τέτοια γεγονότα που μπορούν να κριθούν ως αρκετά για να του δώσουν το δικαίωμα να προβάλει την υπεράσπισή του, τότε πρέπει να δίδεται τέτοιο δικαίωμα (CY.E.M.S. Co. v. Central Co-Operative Industries (1982) 1 A.A.Δ. 897, 902-5 και Τrans Middle East Trading v. Tlais (1991) 1 Α.Α.Δ. 239, 243-4).
Στη Τrans Middle East Trading (σελ.244) τονίστηκε ότι:
«. είναι μόνο σε καθαρές περιπτώσεις που μπορεί το Δικαστήριο να στερήσει διάδικο από του να προβάλει την υπεράσπισή του ενώπιον του Δικαστηρίου, γιατί σε διαφορετική περίπτωση τέτοια ενέργεια θα αποτελούσε άρνηση δικαιοσύνης προς τον επηρεαζόμενο διάδικο».
Ακριβώς γιατί η διαδικασία για συνοπτική απόφαση αποστερεί ουσιαστικά τον εναγόμενο από του να υπερασπιστεί τον εαυτό του σε «κανονική» δίκη, η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου για έκδοση συνοπτικής απόφασης πρέπει να ασκείται πολύ προσεκτικά και σπάνια (Νεάρχου κ.ά., σελ.824).»
Περαιτέρω, στην υπόθεση ΣΑΒΒΑΣ ΠΑΣΙΟΥΡΤΙΔΗΣ κ.α. v. BANK OF CYPRUS PUBLIC COMPANY LTD, Πολιτική Έφεση Αρ. E95/2021, 8/2/2024, το Εφετείο ανέφερε τα εξής σχετικά με το εγειρόμενο με τους δύο λόγους έφεσης ζήτημα:
«Η όλη δικαιοδοσία πρέπει να ασκείται με μεγάλη προσοχή, ώστε να μην αφαιρεί από διάδικο το δικαίωμα να εγείρει υπεράσπιση. (βλ. Trans Middle East (Trading) (TMET) Ltd v. Tlais (1991) 1 Α.Α.Δ. 339). Η δε άδεια για υπεράσπιση πρέπει να παρέχεται στον εναγόμενο ακόμα και όταν φαίνεται ότι δεν έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας. Ο εναγόμενος όμως, δεν πρέπει να προβάλλει απλά γενικούς και αόριστους ισχυρισμούς, αλλά η ένσταση πρέπει να περιέχει λεπτομερώς τις θέσεις του (Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε. ν. Νέστωρα Χ'Νέστωρος (1989) 1 Α.Α.Δ. (Ε) 204). Περαιτέρω, σε τέτοιες αιτήσεις, η συζήτηση του κατά πόσο υπάρχει ή όχι υπεράσπιση γίνεται σε επίπεδο ισχυρισμών μόνο, και το Δικαστήριο δεν προχωρεί σε αξιολόγηση μαρτυρίας.
Τονίζεται στο σημείο αυτό ότι έχει καθιερωθεί νομολογιακά πως δεν είναι αρκετό για τον εναγόμενο να παραθέτει μια νομική ένσταση, αλλά θα πρέπει να δίδει επαρκή γεγονότα και λεπτομέρειες που να δείχνουν ότι έχει καλόπιστη υπεράσπιση (βλ. μεταξύ άλλων, J. & M. Loizides Agencies κ.α. ν Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ (2011) 1 Α.Α.Δ. 1280). Όπως λέχθηκε στην N.V. Caterchef Ltd v P.C.P. Electronics Ltd (1999) 1 Α.Α.Δ. 1912:
«Είναι αρκετό για εναγόμενο, για την εξασφάλιση του δικαιώματος υπεράσπισης χωρίς όρους, να δείξει πως υπάρχει δικάσιμο θέμα ανεξάρτητα αν το δικαστήριο πιστεύει πως τελικά η προβαλλόμενη υπεράσπιση μπορεί να μην επιτύχει. Όμως, το κριτήριο δεν ικανοποιείται χωρίς την παροχή λεπτομερειών σε λογική έκταση. Διαφορετικά θα ήταν εύκολο σε κάθε σχεδόν περίπτωση να εξασφαλίζεται άδεια με γενικούς και αόριστους ισχυρισμούς. Με αποτέλεσμα την αχρήστευση του μέτρου.
Τη θέση μας ενισχύει το παρακάτω απόσπασμα από την Annual Practice (1959) σελ. 250, που αποτελεί το απαύγασμα της αγγλικής νομολογίας με την οποία είναι εναρμονισμένη η κυπριακή:
"The defendant's affidavit must "condescend upon particulars". It is not enough merely to deny the debt, or allege fraud, or state a legal objection. Sufficient facts and particulars must be given to show that there is a bona fide defence (Wallingford v. Mutual Soc., 5 App Cas. 685, see judgment of Lord Blackburn at p. 704; Harrison v. Bottenheim, 26 W.R. 362; Ray v. Barker, 4 Ex. D. 283; Shurmer v. Young, 5 T.L.R. 155, and cases cited r. 6(n.)"».
Για να γίνουν αντιληπτά τα σημεία που εγείρονται με τους δύο πιο πάνω λόγους έφεσης, είναι απαραίτητη μια σύνοψη των σχετικών γεγονότων, ως τα εξέλαβε το πρωτόδικο Δικαστήριο και ως προκύπτουν από τις ένορκες δηλώσεις των δύο μερών.
Το Δημοτικό Συμβούλιο Πάφου, επέλεξε τον εφεσίβλητο για την παροχή υπηρεσιών Νομικού Συμβούλου του Δήμου για διάστημα πέντε χρόνων, σύμφωνα με τα καθοριζόμενα «στην πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος». Ο όρος 2 της πρόσκλησης ενδιαφέροντος υπό τον τίτλο «Ζητούμενες υπηρεσίες-Ρόλος και υποχρεώσεις του Νομικού Συμβούλου», περιγράφει και απαριθμεί ό,τι αναφέρεται στον τίτλο αυτού. Ο όρος 4 της πρόσκλησης ενδιαφέροντος αναφέρει αυτολεξεί: «Η αμοιβή για την παροχή των υπό αναφοράν υπηρεσιών ορίζεται στο ποσό των €25.000 πλέον Φ.Π.Α. ετησίως.» Ο όρος 5 πρόσκλησης ενδιαφέροντος προβλέπει αυτολεξεί τα εξής: «Ο Δήμος θα έχει το δικαίωμα τερματισμού της παροχής των υπηρεσιών στην περίπτωση που ο Νομικός Σύμβουλος δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στις υποχρεώσεις του και παραβιάζει τους όρους της παρούσας Πρόσκλησης. Ο τερματισμός θα γίνεται με γραπτή ειδοποίηση.».
Ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου υπήρχε ο αναντίλεκτος ισχυρισμός από πλευράς εφεσείοντα ότι δεν ζήτησε καμία υπηρεσία από τον εφεσίβλητο κατά τα έτη 2018-2020, για τα οποία επιδικάστηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο η αμοιβή του εφεσίβλητου. Δεν υπήρχε ισχυρισμός για γραπτό τερματισμό της σύμβασης κατά τη διάρκεια αυτής από τον εφεσείοντα. Εντούτοις, υπήρχαν λεπτομερείς ισχυρισμοί από πλευράς εφεσείοντα περί πλημμελούς και ανεπαρκούς εκτέλεσης των καθηκόντων του εφεσίβλητου.
Με κάθε σεβασμό προς τον ευπαίδευτο συνήγορο του εφεσείοντα, επισημαίνω ότι τα όσα καταλογίζονται στο πρωτόδικο Δικαστήριο στον πρώτο λόγο έφεσης, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Όπως προκύπτει από το πιο κάτω απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση, το πρωτόδικο Δικαστήριο, έλαβε υπόψη τους ισχυρισμούς του εφεσείοντα περί ανεπαρκούς παροχής υπηρεσιών, ακριβώς για να καταλήξει, όμως, ότι, ως θέμα καθαρά νομικό, αυτοί δεν παρείχαν και δεν στοιχειοθετούσαν καλόπιστη υπεράσπιση. Το σχετικό απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση έχει ως εξής:
«Τα όσα επικαλείται η πλευρά του εναγόμενου εκ των υστέρων, δηλαδή με τους ισχυρισμούς που υποστηρίζουν την ένσταση αναφορικά με τους λανθασμένους, άστοχους και πλημμελής χειρισμούς του ενάγοντα σε συγκεκριμένες υποθέσεις δεν παρέχουν και δεν στοιχειοθετούν οποιαδήποτε καλόπιστη υπεράσπιση, λόγω ακριβώς του γεγονότος ότι οι εναγόμενοι δεν έχουν τερματίσει την επίδικη συμφωνία προβάλλοντας αυτούς τους λόγους, όπως θα είχαν άλλωστε δικαίωμα με βάση την επίδικη συμφωνία και τον όρο 5 αυτής, αλλά αντιθέτως άφησαν την επίδικη σύμβαση να τερματιστεί και μάλιστα επιδίωξαν, κατανοώντας προφανώς την δύσκολη νομική θέση που βρίσκονται, να επιτύχουν κοινή συναινέση την λήξη της μεταξύ τους συνεργασίας και μάλιστα να καταβάλουν αποζημίωση στον ενάγοντα.»
Προς υποστήριξη της κρίσης του, το πρωτόδικο Δικαστήριο στηρίχθηκε στο ότι δεν υπήρχε κανένα στοιχείο ενώπιον του, αναφορικά με τερματισμό της επίδικης συμφωνίας από πλευράς του εφεσείοντα, στοιχείο απαραίτητο βάσει των αρχών του δικαίου των συμβάσεων και βάσει του όρου 5 της σύμβασης μεταξύ των μερών (ο οποίος παρατίθεται αυτολεξεί ανωτέρω), ώστε να απαλλαχθεί ο εφεσείων από την υποχρέωση που ρητώς προέκυπτε από τον όρο 4 της σύμβασης (ανωτέρω), να καταβάλει στον εφεσίβλητο την οφειλόμενη αμοιβή δύο ετών.
Κατέληξε ότι από τη στιγμή που ο εφεσείοντας δεν είχε τερματίσει τη σύμβαση, ως είχε δικαίωμα με βάση τον όρο 5, αυτή παρέμεινε σε ισχύ μέχρι τη λήξη της και συνεπώς ο κάθε διάδικος ήταν υποχρεωμένος να εκπληρώσει τις συμβατικές του υποχρεώσεις. Ως προς τις νομικές αρχές που διέπουν τη συγκεκριμένη πτυχή του δικαίου των συμβάσεων βασίστηκε, ορθά κατά την άποψή μου, στα νομολογηθέντα στις αποφάσεις XENOS TRAVEL LTD - v - PANASOFT A.E. Πολ. Έφεση 116/2011 ημερ. 21/2/2017, και Metaxas Loizides Syrimis & Co κ.ά.ν. L. K. Globalsoft Co Ltd (2007) 1 ΑΑΔ 54.
Συμφωνώ με την όλη θεώρηση του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Εφάρμοσε ορθά τις αρχές του δικαίου των συμβάσεων, για να καταλήξει ουσιαστικά, ότι ακόμη και να αποδεικνύονταν όλοι οι ισχυρισμοί του εφεσείοντα επί των γεγονότων, δεν στοιχειοθετούσαν γνωστή στο δίκαιο τον συμβάσεων υπεράσπιση.
Θεωρώ σημαντικό στο σημείο αυτό να επισημάνω ότι ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα δεν επιχείρησε να διαφοροποιήσει την παρούσα από τις XENOS TRAVEL και Metaxas Loizides Syrimis, ανωτέρω, ούτε και παρέπεμψε το Εφετείο σε οποιανδήποτε αυθεντία ή αρχή δικαίου του συμβάσεων που να υποστηρίζει τη νομική του θέση περί ύπαρξης υπεράσπισης.
Παραπέμπω στο σημείο αυτό τα όσα λέχθηκαν από το Εφετείο στην υπόθεση ΚΤΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΧΑΡΗΣ ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ ΛΤΔ v. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΥΛΑ, Πολιτική Έφεση Αρ. Ε64/2019, 16/7/2024, επειδή, κατά την άποψή μου, δεικνύουν ότι για να ληφθούν υπόψη οι ισχυρισμοί περί γεγονότων που προβάλλονται περί ύπαρξης υπεράσπισης, θα πρέπει εν πρώτοις, να βρίσκουν έρεισμα στον νόμο:
« Όσον αφορά τον ισχυρισμό της εφεσείουσας ότι η συμφωνία ενοικίασης ανανεώθηκε περί τα έτη 2011-2012 δυνάμει προφορικής συμφωνίας για περαιτέρω περίοδο 4 ετών, ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να αποτελούσε υπεράσπιση που θα μπορούσε να προβληθεί επιτυχώς, έχοντας υπόψη το περιεχόμενο του άρθρου 77(1)1 του περί Συμβάσεων Νόμου Κεφ.149 το οποίο προβλέπει ότι για να είναι έγκυρη και εκτελεστή μια συμφωνία ενοικίασης για περίοδο πέραν του ενός έτους, θα πρέπει να είναι έγγραφη και να υπογράφεται στην παρουσία δύο μαρτύρων και πολύ εύστοχα παρέπεμψε στην υπόθεση Petrolina Ltd v. Vassiliades (1975) 1 CLR 289. Επομένως το ζήτημα αυτό τελειώνει εν τη γενέσει του χωρίς να τίθεται ζήτημα μαρτυρίας που δεν ήταν σε γνώση της εφεσίβλητης ή παρουσίασης μαρτυρίας εκ μέρους της μητέρας της εφεσίβλητης ή συμφωνίας στην οποία η εφεσίβλητη δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος.»
(Η υπογράμμιση έγινε από το παρόν Δικαστήριο)
Προκύπτει ακόμη από την υπόθεση Πασιουρτίδης, ανωτέρω, ότι απαιτείται εν πρώτοις, μία νομική ένσταση, και έπειτα οι σχετικοί με την εν λόγω ένσταση ισχυρισμοί και λεπτομέρειες. Εν προκειμένω, οι λεπτομέρειες των κατ' ισχυρισμό γεγονότων που δόθηκαν, ως περιγράφονται στον πρώτο λόγο έφεσης, αν και μεγάλες σε έκταση, δεν συνδέονταν με οποιαδήποτε γνωστή στο δίκαιο των συμβάσεων υπεράσπιση. Επομένως, ο πρώτος λόγος έφεσης δεν ευσταθεί και απορρίπτεται.
Ο δεύτερος λόγος έφεσης αφορά πτυχή της υπεράσπισης που προωθείτο από τον εφεσείοντα, ήτοι, ότι βάσει της σύμβασης, η προβλεπόμενη ετήσια αμοιβή θα οφειλόταν μόνο σε περίπτωση που είχαν απαιτηθεί οποιεσδήποτε υπηρεσίες από τον εφεσίβλητο. Το πρωτόδικο αποφάσισε το ζήτημα ως ακολούθως:
«Η θέση του εναγομένου ότι δεν έχουν ζητηθεί νομικές υπηρεσίες για συγκεκριμένη χρονική περίοδο που άπτεται της επίδικης περιόδου δεν έχει κανένα νομικό, ουσιαστικό και συμβατικό υπόβαθρο, διότι όπως προκύπτει από την ανοιχτή πρόσκληση και τα όσα ακολούθησαν, δεν αποτελούσε ρητό ή εξυπακουόμενο όρο η αναζήτηση νομικών συμβούλων από τον Δήμο Πάφου για να καταβληθεί το πιο πάνω αναφερόμενο ποσό των € 25.000 πλέον ΦΠΑ ετησίως, αλλά το πιο πάνω ποσό ήταν σταθερό ποσό με βάση τον όρο 4.
Αυτό διαφαίνεται ξεκάθαρα από τον ρητό όρο αρ. 2 της συμφωνίας ότι ο ενάγοντας θα πρέπει να έχει ετοιμότητα να παρέχει τις νομικές του υπηρεσίες.
Από τη στιγμή λοιπόν που ο δήμος Πάφου δεν αναζήτησε τέτοιες νομικές συμβουλές και από τη στιγμή μάλιστα που δεν έχει τερματίσει την επίδικη συμφωνία, ως είχε δικαίωμα με βάση τον όρο 5, τότε η επίδικη συμφωνία παρέμεινε σε ισχύ μέχρι την λήξη αυτής και συνεπώς ο κάθε διάδικος ήταν υποχρεωμένος να εκπληρώσει τις συμβατικές υποχρεώσεις.
Στην προκειμένη περίπτωση ο δήμος Πάφου δεν εκπλήρωσε τον όρο 4 της επίδικης σύμβασης για την καταβολή της αμοιβής στον ενάγοντα που ανέρχεται στο ποσό των € 50,000 πλέον Φ.Π.Α. που αποτελεί τις δύο ετήσιες αμοιβές προς € 25,000 πλέον Φ.Π.Α.»
Ο εφεσείοντας παραπονείται ότι η ερμηνεία της σύμβασης είναι εσφαλμένη διότι παραβλέπει την αρχή που τέθηκε στην υπόθεση Σύλλογος "Ανόρθωσις" Αμμοχώστου διά του προέδρου αυτού Κίκη Κωνσταντίνου ν. "Απόλλων" Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Λεμεσού διά του γενικού γραμματέα Γιώργου Παπά (2002) 1 ΑΑΔ 518:
«Βασικό κριτήριο για την ερμηνεία του περιεχομένου των συμβάσεων, αποτελεί η συνήθης σημασία των λέξεων και όρων της συμφωνίας. Για να διακριβωθεί η σημασία και το πραγματικό νόημα των όρων μιας γραπτής συμφωνίας πρέπει το κείμενό της να ερμηνεύεται συνολικά και όχι μεμονωμένα ή αποσπασματικά έτσι ώστε να αποφεύγεται ο κίνδυνος δυσαρμονίας στην εξήγηση τους που στο τέλος δεν θα αντικατοπτρίζει αντικειμενικά την πρόθεση των μερών. Βλ. Saab and Another v. Holy Monastery Ay. Neophytos (1982) 1 C.L.R. 499 και Θάλεια Θεολόγου κ.ά. ν. Κτηματικής Εταιρείας Νέμεσις Λτδ (1998) 1 Α.Α.Δ. 407.»
Είμαι της άποψης, ότι ακριβώς από το πιο πάνω απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση, διαφαίνεται ότι το Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη οποιοδήποτε όρο αποσπασματικά. Αντιθέτως, κατέληξε στην ερμηνεία της σύμβασης, λαμβάνοντας υπόψη τους όρους 2, 4 και 5, σε συνδυασμό.
Εν κατακλείδι, ο δεύτερος λόγος έφεσης δεν ευσταθεί και απορρίπτεται.
Με τον τρίτο λόγο έφεσης προβάλλεται ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο, προέβη σε εύρημα ότι η πρόταση του εφεσείοντα στον εφεσίβλητο να εξευρεθεί συμβιβαστική λύση με σκοπό τον από κοινού τερματισμό της σύμβασης, αντικρούεται με την εκδοχή του εφεσείοντα.
Αρκεί, θεωρώ, να παρατηρήσω ότι τα όποια σχόλια του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με το ζήτημα της προσπάθειας εξεύρεσης συμβιβαστικής λύσης, έγιναν εκ του περισσού. Το σημαντικό είναι ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο στήριξε επαρκώς την κρίση του σε άλλα ενώπιον του γεγονότα και τη βάσισε στις ορθές νομικές αρχές.
Ως εκ τούτου, ο τρίτος λόγος έφεσης κρίνεται ανεδαφικός και απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται στην ολότητά της και η πρωτόδικη απόφαση επικυρώνεται με έξοδα υπέρ του εφεσίβλητου και εναντίον του εφεσείοντα ύψους €3.000, πλέον Φ.Π.Α. εάν υπάρχει.
Ι. ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ, Δ.