|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Έφεση Αρ.: 124/2024)
17 Μαρτίου 2025
[Χ.Β. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, Μ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Μ.Γ. ΠΙΚΗΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ
Εφεσείων
v.
ΑΡΧΟΝΤΗ ΕΥΘΥΒΟΥΛΟΥ
Εφεσιβλήτου
‑‑‑‑‑‑‑-------------‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑-----‑‑‑‑‑‑‑‑‑-----
Μ. Παπαγεωργίου για Γενικόν Εισαγγελέα, για τον Εφεσείοντα
Α. Κληρίδης για Φοίβος, Χρίστος Κληρίδης & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για τον Εφεσίβλητο
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, Δ.: Η απόφαση είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον Πική, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΙΚΗΣ, Δ.: Ο Εφεσίβλητος μετά από ακροαματική διαδικασία κρίθηκε ένοχος στην κατηγορία της πρόκλησης θανάτου λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης, που δεν ανάγεται σε υπαίτια αμέλεια, κατά παράβαση του Άρθρου 210 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154. Με απόφαση ημερομηνίας 25.4.2024 του επιβλήθηκε άμεση ποινή φυλάκισης 12 μηνών, στέρηση δικαιώματος να κατέχει ή να λαμβάνει άδεια οδήγησης για περίοδο 15 μηνών, και 8 βαθμοί ποινής. Με την έφεση η ποινή προσβάλλεται ως έκδηλα ανεπαρκής.
O Εφεσείων εισηγείται ότι η ποινή δεν αντανακλά τη φύση και σοβαρότητα του αδικήματος λαμβανομένων υπόψη των συνθηκών κάτω από τις οποίες επισυνέβη και την ανάγκη για γενική και ειδική πρόληψη και αποτροπή ως αυτή καθορίζεται από τη νομολογία. Επίσης, ότι προσδόθηκε υπέρμετρη βαρύτητα στους ελαφρυντικούς παράγοντες, οι οποίοι εν όψει της ανάγκης για αποτροπή είναι ήσσονος σημασίας. Στον δε καθορισμό του ύψους της ποινής δεν λήφθηκε υπόψη το πότε ο Εφεσίβλητος θα δικαιούται να υποβάλει αίτημα για επ' αδεία αποφυλάκιση, ούτε την πραγματική μείωση της ποινής την οποία θα δικαιούται να εξασφαλίσει λόγω επίδειξης καλής διαγωγής και εργατικότητας με βάση τον περί Φυλακών Νόμο του 1996 (Ν.62(Ι)/96) και τους σχετικούς Κανονισμούς (Κ.Δ.Π. 121/97).
Τα γεγονότα πρόκλησης του θανατηφόρου δυστυχήματος παρατίθενται συνοπτικά στο κάτωθι απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση, σελ. 2-3:
«Ο κατηγορούμενος κατά την 19.04.2019, ήταν ο οδηγός του οχήματος με αριθμό εγγραφής ΚΒΤ 911 το οποίο οδηγούσε επί της λεωφόρου Ποσειδώνος στην Κάτω Πάφο 
με ανατολική κατεύθυνση προς Γεροσκήπου της επαρχίας Πάφου. . Κατά τον ίδιο τόπο και χρόνο ο Β.Φ (ΜΚ.6) οδηγούσε το όχημα με αριθμούς εγγραφής ΗΖΥ 246 με την ίδια κατεύθυνση και προπορευόταν του ΚΒΤ 911. Είχε ως συνοδηγό τον Ρ.Χ (ΜΚ.2).
Η λεωφόρος Ποσειδώνος αποτελείται από δυο λωρίδες κυκλοφορίας μία για κάθε κατεύθυνση και διαχωρίζονται μεταξύ τους με κτιστή νησίδα, η οποία όμως δεν είναι συνεχής κατά μήκος όλου του δρόμου. Σε συγκεκριμένο ύψος της λεωφόρου, παρά το ξενοδοχείο Aloe, το συνεχές της κτιστής νησίδας διακόπτεται και προς την κατεύθυνση για Γεροσκήπου, υφίσταται επιπρόσθετη λωρίδα που χρησιμοποιείται μόνο για οχήματα που θέλουν να στρίψουν δεξιά.
Ο κατηγορούμενος, πλησιάζοντας το όχημα του ΜΚ.6, ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα, πέραν του νόμιμου ορίου, και επιχείρησε να τον προσπεράσει από δεξιά καταλαμβάνοντας τη λωρίδα που οδηγούσε μόνο δεξιά. Από την απότομη επιτάχυνση του και ενώ βρισκόταν σε διαδικασία προσπεράσματος, το πισινό μέρος του οχήματος του μετατοπίστηκε στα αριστερά, με αποτέλεσμα να συγκρουστεί το πισινό αριστερό φτερό και κάποιο σημείο της ζάντας του πισινού αριστερού τροχού με το δεξί μπροστινό τροχό και ζάντα του ΗΖΥ 246 αντίστοιχα. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ο κατηγορούμενος έκανε απότομο ελιγμό προς τα αριστερά για να αποφύγει τη σύγκρουση με τη κτιστή νησίδα που ξεκινούσε ακριβώς μπροστά του, όμως η προσπάθεια του αυτή απέτυχε, καθότι κτύπησε με το δεξιό μπροστινό τροχό του στην άκρη της νησίδας.
.. Η ταχύτητα του κατηγορούμενου δεν μπορούσε να υπολογιστεί, όμως προέκυπτε σαφώς πως ήταν πέραν του επιτρεπτού ορίου ...
Από το συνδυασμό της υπερβολικής ταχύτητας, τον απότομο αριστερό ελιγμό του 
κατηγορούμενου και την επαφή του τροχού του με τη κτιστή νησίδα επήλθε απώλεια του ελέγχου του οχήματος ΚΒΤ 911. Συγκεκριμένα αυτό εκτράπηκε, και αφού ακολούθησε τεθλασμένη πορεία (ζιγκ - ζαγκ) για κάποια μέτρα, κατευθύνθηκε αριστερά και ανέβηκε σε παρακείμενο ποδηλατόδρομο, στον οποίο εκείνη την ώρα το θύμα περπατούσε . με δυτική κατεύθυνση. Ο κατηγορούμενος χτύπησε με το μπροστινό 
μέρος του οχήματος του και με σφοδρότητα τον πεζό ο οποίος εκτινάχθηκε στον αέρα και αφού το σώμα του χτύπησε σε δέντρο, κατέληξε στο πεζοδρόμιο που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από τον ποδηλατόδρομο. Η ανεξέλεγκτη πορεία του ΚΒΤ 911 συνεχίστηκε και μετά τη σύγκρουση, ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και πάλι στον ποδηλατόδρομο, στη συνέχεια στο δρόμο και κατέληξε σε μια απόσταση 82 περίπου μέτρων από το σημείο σύγκρουσης του με τον πεζό».
Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το θανατηφόρο δυστύχημα προκλήθηκε από εγωιστική οδική συμπεριφορά εμπεριέχουσα το στοιχείο της αδιαφορίας για την ασφάλεια των άλλων χρηστών του δρόμου, δικαιολογώντας την επιβολή ποινής στερητικής της ελευθερίας (βλ., μεταξύ άλλων, R v. Guilfoyle, 57 Cr. App. R. 549, R v. Boswell (1984) 3 All E.R. 353, Παντέλα ν. Αστυνομίας (2011) 2 Α.Α.Δ. 562, Μιχαήλ ν. Αστυνομίας (2014) 2 Α.Α.Δ. 329, Νικολάου ν. Αστυνομίας (2015) 2 Α.Α.Δ. 103, Δημοκρατία ν. Γερολέμου, Ποιν. Έφ. 169/16, ημερ. 28.2.2017, ECLI:CY:AD:2017:B63).
Ελήφθη επίσης υπόψη η ανάγκη επιβολής αυστηρών και αποτρεπτικών ποινών σε τέτοιες περιπτώσεις ένεκα της ανησυχητικής έξαρσης που παρατηρείται σε θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα. Στην Μιχαήλ ν. Αστυνομίας (2014) 2 Α.Α.Δ. 329, τονίστηκε ότι «τα θανατηφόρα τροχαία δυστυχήματα έχουν πάρει διαστάσεις κοινωνικής μάστιγας στη χώρα μας, γεγονός που καθιστά το στοιχείο της αποτροπής εντονότερο στην επιλογή της ποινής» [βλ. Μενελάου ν. Αστυνομίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 232, Κωνσταντίνου ν. Αστυνομίας (2007) 2 Α.Α.Δ. 460, Γενικός Εισαγγελέας ν. Χαραλαμπίδη (2009) 2 Α.Α.Δ. 537, Γενικός Εισαγγελέας ν. Κουκκίδη (2013) 2 Α.Α.Δ. 191, Νικολάου (ανωτέρω)].
Κατά τον χρόνο πρόκλησης του δυστυχήματος ο Εφεσίβλητος ήταν 22 ετών. Μεσολάβησαν 5 χρόνια μέχρι την επιβολή ποινής. Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης το οποίο καταγράφεται λεπτομερώς στην εκκαλούμενη απόφαση, ο Εφεσίβλητος δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για καθυστέρηση περίπου δυο ετών και 11 μηνών, ενώ φέρει ευθύνη για την υπόλοιπη καθυστέρηση. Το πρωτόδικο Δικαστήριο διαπιστώνει ότι από την ημερομηνία του θανατηφόρου δυστυχήματος δεν επήλθε μεταβολή στις προσωπικές του περιστάσεις. Από την άλλη, μεσολάβησαν 19 μήνες μέχρι την καταχώρηση της υπόθεσης χωρίς να δοθούν επαρκείς εξηγήσεις. Αποτελεί πάγια θέση της νομολογίας ότι η καθυστέρηση στην καταχώριση της ποινικής υπόθεσης λειτουργεί ως μετριαστικός της ποινής παράγοντας (βλ. Γενικός Εισαγγελέας ν. Πεγειώτη κ.ά. (2001) 2 Α.Α.Δ. 617).
Επειδή ο Εφεσίβλητος ευθύνεται για σημαντικό μέρος της καθυστέρησης παρότι λήφθηκε υπόψη ως μετριαστικός παράγοντας, δεν μπορούσε να έχει καταλυτικές επιπτώσεις στην ποινή (βλ. Γενικός Εισαγγελέας ν. Γενεθλίου (2016) 2 Α.Α.Δ. 207). Αυτό ειδικότερα ένεκα του ότι δεν υπήρξε ουσιώδης μεταβολή στις προσωπικές του περιστάσεις, η οποία είναι συνήθως ο λόγος για τον οποίο προσμετρά η καθυστέρηση ως μετριαστικός παράγοντας (βλ. Πεγειώτη (ανωτέρω), Βασιλείου ν. Δημοκρατίας (2002) 2 Α.Α.Δ. 104, Memic ν. Δημοκρατίας (2014) 2 Α.Α.Δ. 276). Η πάροδος χρονικού διαστήματος πέντε χρόνων από τη διάπραξη του αδικήματος ορθά θεωρήθηκε ως παράγοντας ο οποίος δεν επηρεάζει το είδος αλλά το εύρος της ποινής.
Πέραν της καθυστέρησης, υπέρ του Εφεσείοντος λήφθηκαν υπόψη ως μετριαστικοί παράγοντες: (α) Το λευκό του ποινικό μητρώο∙ (β) Ότι στηρίζει οικονομικά τη μητέρα και αδελφό του, οι οποίοι λόγω προβλημάτων υγείας δεν μπορούν να εργαστούν. Για την παροχή οικονομικής στήριξης εργάζεται ως διανομέας δεμάτων και τροφίμων∙ (γ) Η ύπαρξη καθαρού οδικού μητρώου παρότι τα εργασιακά του καθήκοντα απαιτούν τη χρήση μηχανοκίνητου οχήματος για μεγάλο αριθμό ωρών, το οποίο τον κατατάσσει στην κατηγορία των συνετών οδηγών∙ (δ) Ότι σε ηλικία 14 ετών λόγω ατυχήματος έχασε μέρος του κάτω του άκρου και υποβλήθηκε σε επέμβαση μοσχεύματος με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει δυσκολία στην ισορροπία και αδυναμία στο αριστερό του χέρι από το οποίο αφαιρέθηκαν μοσχεύματα∙ (ε) Ο αρνητικός αντίκτυπος του θανατηφόρου δυστυχήματος στην ψυχολογική του κατάσταση με αποτέλεσμα τη λήψη φαρμακοθεραπείας για να διαχειριστεί το άγχος.
Λαμβάνοντας υπόψη τους ανωτέρω μετριαστικούς παράγοντες το πρωτόδικο Δικαστήριο επισημαίνει ότι δεν μπορούν να υπερφαλαγγίσουν την ανάγκη για την επιβολή αποτρεπτικής ποινής. Σύμφωνα με την πάγια θέση της νομολογίας σε σοβαρά αδικήματα όπου η συχνότητα διάπραξης τους καθιστά αναγκαία την επιβολή αποτρεπτικής ποινής, οι προσωπικές περιστάσεις του κατηγορούμενου είναι ήσσονος σημασίας καθότι «προέχει η αυστηρή τιμωρία για την προστασία της κοινωνίας» (βλ. Παναγιώτου ν. Αστυνομίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 540).
Είναι πολύ καλά γνωστές οι αρχές βάσει των οποίων δικαιολογείται επέμβαση στην επιβληθείσα ποινή. Η έφεση δεν αποτελεί μέτρο επανακαθορισμού της ποινής η οποία αποτελεί πρωταρχική ευθύνη του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Το κριτήριο είναι καθαρά αντικειμενικό. Δεν εξαρτάται από την υποκειμενική κρίση των μελών του Εφετείου στο κατά πόσο θα επέβαλλαν μερικώς ψηλότερη ή χαμηλότερη ποινή (βλ. Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 224, Philippou v. The Republic (1983) 2 C.L.R. 245). Στην Γεωργίου ν. Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 525, αποφασίστηκε ότι η έκδηλη υπερβολή στην ποινή τεκμηριώνεται με αναφορά σε έναν από δυο παράγοντες ή σε συνδυασμό και των δυο, ήτοι πρέπει να υπάρχει: (α) Πασιφανής έλλειψη αντιστοιχίας μεταξύ της σοβαρότητας του αδικήματος και της επιβληθησόμενης ποινής∙ και (β) Ουσιώδης απόκλιση της ποινής που επιβάλλεται από το πλαίσιο που οριοθετεί η νομολογία (βλ. και Δημητρίου ν. Δημοκρατίας (1999) 2 Α.Α.Δ. 141, Selmani κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2016) 2 Α.Α.Δ. 854). Τα ίδια κατ' αναλογία ισχύουν για την ύπαρξη έκδηλης ανεπάρκειας στην ποινή.
Δεν συμφωνούμε με την εισήγηση του συνηγόρου του Εφεσείοντος ότι στον καθορισμό του ύψους της ποινής φυλάκισης θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη το πότε ο Εφεσείων θα δικαιούται να υποβάλει αίτημα για επ' αδεία αποφυλάκιση, ή πραγματική μείωση της ποινής την οποία θα δικαιούται να εξασφαλίσει λόγω επίδειξης καλής διαγωγής και εργατικότητας. Με κάθε σεβασμό η εισήγηση στερείται νομικού ερείσματος. Πρόκειται για παράγοντες άσχετους με τον καθορισμό του ύψους της ποινής φυλάκισης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο άντλησε καθοδήγηση ως προς την έκταση της ποινής για θανατηφόρα δυστυχήματα κατά παράβαση του Άρθρου 210 του Ποινικού Κώδικα, από τις υποθέσεις Γενικός Εισαγγελέας ν. Χαραλαμπίδη (ανωτέρω), Φιντανάκης ν. Αστυνομίας (2014) 2 Α.Α.Δ. 695, Αστυνομία ν. Glazkov, Ποιν. Έφ. 262/18, ημερ. 16.5.2019, ECLI:CY:AD:2019:B186. Σε όλες τις υποθέσεις η πρόκληση του δυστυχήματος οφειλόταν σε εγωιστική οδική συμπεριφορά και παραγνώριση της ασφάλειας των άλλων χρηστών του δρόμου.
Από την άλλη επισημάνθηκε ότι «οι προηγούμενες ποινές επί θανατηφόρων δυστυχημάτων είναι ενδεικτικές, αλλά δεν αποτελούν αυστηρή καθοδήγηση για το λόγο ότι δεν υπάρχει κατά κανόνα ταυτοσημία επί των γεγονότων» (βλ. Γενικός Εισαγγελέας ν. Ηρακλέους, Ποιν. Έφ. 244/17, ημερ. 8.7.2019, ECLI:CY:AD:2019:B285).
Στην Χαραλαμπίδη (ανωτέρω) κρίθηκε λανθασμένη η αναστολή ποινής φυλάκισης 12 μηνών μετά από παραδοχή σε νεαρό 24 ετών για θανατηφόρο τροχαίο δυστύχημα, ένεκα της εγγενούς σοβαρότητας του αδικήματος των τραγικών συνεπειών του και της ανάγκης για αποτροπή. Στην απόφαση αναφέρεται ότι το θανατηφόρο ατύχημα επισυνέβη όταν «ο εφεσίβλητος επιχείρησε στροφή δεξιά σε σχέση με την πορεία του παραβιάζοντας τη συνεχή άσπρη διαχωριστική γραμμή και αγνοώντας σήμα τροχαίας που απαγόρευε τη στροφή δεξιά, με αποτέλεσμα να ανακόψει την πορεία εξ αντιθέτου επερχόμενου μοτοποδηλάτου και να προκαλέσει σύγκρουση με αυτό. Κατά τη σύγκρουση ο νεαρός οδηγός του μοτοποδηλάτου τραυματίστηκε θανάσιμα». Ο εφεσίβλητος ήταν άτομο λευκού ποινικού μητρώου και προστάτης της οικογενείας του. Επισημαίνεται ότι αντικείμενο της έφεσης ήταν η λανθασμένη αναστολή της ποινής φυλάκισης χωρίς να προσβάλλεται το ύψος της ποινής. Με κάθε σεβασμό δεν θεωρούμε ότι η ποινή των 12 μηνών άμεσης φυλάκισης είναι ενδεικτική ως προς το ύψος της αρμόζουσας ποινής.
Στην Φιντανάκης, μετά από ακρόαση επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης δυο χρόνων για θανατηφόρο δυστύχημα, η οποία επικυρώθηκε κατ΄ έφεση παρά το λευκό ποινικό μητρώο, το νεαρό της ηλικίας και τις προσωπικές περιστάσεις του Εφεσείοντος. Η ποινή χαρακτηρίστηκε αυστηρή αλλά δεν κρίθηκε ως έκδηλα υπερβολική ώστε να δικαιολογεί την επέμβαση του Εφετείου. Το θανατηφόρο δυστύχημα επισυνέβη όταν ο Εφεσείων, ο οποίος οδηγούσε ιδιωτικό αυτοκίνητο κατά μήκος λεωφόρου, επιχείρησε να εισέλθει σε πάροδο η οποία βρισκόταν δεξιά προς την πορεία του, από σημείο στο οποίο υπήρχε συνεχόμενη άσπρη γραμμή, με αποτέλεσμα να ανακόψει την πορεία μοτοσυκλέτας μεγάλου κυβισμού, η οποία οδηγείτο στη λεωφόρο από την αντίθετη κατεύθυνση.
Στην Galzkov, για θανατηφόρο δυστύχημα επικυρώθηκε κατ' έφεση ποινή φυλάκισης 18 μηνών φυλάκισης μετά από παραδοχή. Η ποινή δεν κρίθηκε ούτε έκδηλα υπερβολική ούτε έκδηλα ανεπαρκής με βάση το κριτήριο το οποίο θέτει η νομολογία. Το δυστύχημα επισυνέβη όταν ο Εφεσείων σε κάποιο σημείο της λεωφόρου όπου ο δρόμος διαχωρίζεται με συνεχόμενη άσπρη γραμμή, άρχισε να προσπερνά από τα δεξιά τα προπορευόμενα του οχήματα με αποτέλεσμα να ανακόψει την πορεία και να συγκρουστεί με μοτοποδήλατο που οδηγούσε από την αντίθετη κατεύθυνση από νεαρό άτομο 17 ετών, το οποίο δυστυχώς απεβίωσε. Σε σχέση με τις προσωπικές συνθήκες του αδικοπραγούντος λήφθηκε υπόψη το λευκό του ποινικό μητρώο, το νεαρό της ηλικίας, και η σύναψη γάμου στα δυο χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τη διάπραξη του αδικήματος.
Παρομοίως, στην Μακρής ν. Αστυνομίας, Ποιν. Έφ. 49/21, ημερ. 21.12.2021 για την πρόκληση θανατηφόρου δυστυχήματος επικυρώθηκε ποινή φυλάκισης 18 μηνών κατόπιν παραδοχής. Ο Εφεσείων επιχείρησε στροφή προς τα δεξιά χωρίς προηγουμένως να σταματήσει παραβιάζοντας σήμα τροχαίας το οποίο απαγόρευσε τη στροφή δεξιά καθώς και άσπρη συνεχή γραμμή, με αποτέλεσμα να ανακόψει την πορεία της οδηγούμενης εξ αντιθέτου κατεύθυνσης μοτοσυκλέτας και να συγκρουστεί βίαια με αυτή. Από τη σύγκρουση επήλθε ο θάνατος του μοτοσυκλετιστή. Ο Εφεσείων ήταν 36 ετών, λευκού ποινικού μητρώου και οικογενειάρχης (πατέρας δυο ανηλίκων τέκνων ηλικίας 9 και 6 ετών).
Η υπό κρίση υπόθεση αφορούσε ποινή μετά από ακρόαση και συνεπακόλουθα ο Εφεσείων δεν είχε υπέρ του το ευεργέτημα της έκπτωσης στην ποινή το οποίο θα είχε σε περίπτωση παραδοχής. Επίσης, ως προανεφέρθη, παρά την πάροδο πέντε ετών από τη διάπραξη του αδικήματος μέχρι την επιβολή ποινής δεν υπήρξε μεταβολή των προσωπικών του περιστάσεων ενώ φέρει ευθύνη για σημαντικό μέρος της καθυστέρησης. Όσον αφορά το μέτρο κρίσης σε τέτοιες περιπτώσεις εκτός από τη Φιντανάκης (ανωτέρω) στην οποία η ποινή επιβλήθηκε μετά από ακρόαση, παραπέμπουμε και στις υποθέσεις Νεοφύτου ν. Αστυνομίας (2006) 2 Α.Α.Δ. 120, Rushdi v. Αστυνομίας (2007) 2 Α.Α.Δ. 74, Παντέλα ν. Αστυνομίας (2011) 2 Α.Α.Δ. 562, και Νίκος Νικολάου ν. Αστυνομίας, Ποιν. Έφ. 179/2022, ημερ. 8.5.2023, στις οποίες, αναλόγως βέβαια των ειδικότερων περιστάσεων τους, επιβλήθηκαν σε όλες ποινές φυλάκισης δυο ή περισσοτέρων ετών. Μάλιστα στη Νίκος Νικολάου η ποινή δυο ετών φυλάκισης επικυρώθηκε παρά την πάροδο 6,5 ετών από τη διάπραξη του αδικήματος μέχρι την επιβολή ποινής.
Υπό το φως των ανωτέρω, λαμβανομένων υπόψη των τραγικών συνθηκών πρόκλησης του θανατηφόρου δυστυχήματος το οποίο οφείλεται εξ ολοκλήρου στην εγωιστική οδική συμπεριφορά του Εφεσίβλητου, παρά την πάροδο πέντε ετών από τη διάπραξη του αδικήματος μέχρι την επιβολή ποινής και τις προσωπικές περιστάσεις του Εφεσίβλητου, θεωρούμε ότι η ποινή του ενός έτους άμεσης φυλάκισης είναι επιεικής, στο μεταίχμιο της έκδηλης ανεπάρκειας, και με δισταγμό δεν θα την αυξήσουμε συνεκτιμώντας και το ότι κατά το διάστημα που έχει παρέλθει ο Εφεσίβλητος έχει ήδη αποφυλακιστεί.
Η έφεση απορρίπτεται.
Χ.Β. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, Δ.
Μ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.
Μ.Γ. ΠΙΚΗΣ, Δ.