|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ ‑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ.: 279/2019)
23 Δεκεμβρίου, 2024
[Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ/στες]
ΚΑΡΚΑΣ ΑΛΟΥΜΙΝΙΑ ΛΤΔ,
Εφεσείοντες/Καθ' ων η Αίτηση,
v.
ΣΩΤΙΑΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ,
Εφεσίβλητης/Αιτήτριας.
Αίτηση ημερομηνίας 08/07/2024 για ασφάλεια εξόδων
____________________
Μ. Χατζηδάκης για Ανδρέας Γ. Δανός & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για τους Εφεσείοντες/Καθ' ων η Αίτηση.
Χ. Παλαικυθρίτη (κα), για την Εφεσίβλητη/Αιτήτρια.
ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από την Τουμαζή, Δ..
ΑΠΟΦΑΣΗ
TOYMAZH, Δ.: Στις 28.06.2019 πρωτόδικο Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση με την οποία απέρριψε αγωγή των εναγόντων-εφεσειόντων οι οποίοι ασχολούντο με την κατασκευή και τοποθέτηση αλουμινίων. Με την αγωγή αξίωναν από την εναγόμενη 1 - εφεσίβλητη και τον εναγόμενο 2 ποσό ύψους €3.083,00 πλέον Φ.Π.Α., ως υπόλοιπο συμφωνηθείσας ή εύλογης αμοιβής για επιπλέον εργασίες στην κατοικία τους. Σημειώνεται ότι η αγωγή, τελικά, προωθήθηκε μόνο εναντίον της εναγομένης 1 - εφεσίβλητης. Οι εφεσείοντες καταχώρισαν έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης.
Στις 08.07.2024 η εφεσίβλητη - στο εξής Αιτήτρια - καταχώρισε Αίτηση με την οποία αιτείται την έκδοση διατάγματος για παροχή, εντός 20 ημερών από την ημερομηνία έκδοσης του αιτούμενου διατάγματος, ασφάλειας εξόδων ύψους €4.358,23, ή οποιουδήποτε άλλου ποσού που το Δικαστήριο ήθελε θεωρήσει δίκαιο και εύλογο, με την κατάθεση του εν λόγω ποσού σε μετρητά στον Πρωτοκολλητή του Εφετείου ή/και με την παράδοση τραπεζικής εγγύησης προς όφελος της εφεσίβλητης στον Πρωτοκολλητή του Εφετείου, διατάγματος για αναστολή της διαδικασίας έφεσης μέχρι να δοθεί η αιτούμενη ασφάλεια εξόδων, και τέλος, διατάγματος με το οποίο η έφεση να θεωρείται ως απορριφθείσα, εάν η αιτούμενη ασφάλεια εξόδων δεν παρασχεθεί εντός της καθορισθείσας χρονικής περιόδου.
Η επίδικη Αίτηση υποστηρίζεται από την ένορκο δήλωση της Αιτήτριας, η οποία αναφέρεται στο περιεχόμενο της πρωτόδικης απόφασης, στο ότι στις 25.07.2019 υποβλήθηκε εκ μέρους της κατάλογος εξόδων και ότι τα δικηγορικά έξοδα υπολογίσθηκαν στο ποσό των €3.545,00 πλέον €5,00 πραγματικά έξοδα με νόμιμο τόκο, πλέον €51,00 έξοδα της απόφασης, πλέον Φ.Π.Α.. Την 01.07.2020 στάληκε επιστολή προς τους δικηγόρους των εφεσειόντων - στο εξής Καθ' ων η Αίτηση - με την οποία ζητείτο η καταβολή των δικηγορικών εξόδων, αλλά ουδέν ποσό καταβλήθηκε. Στη συνέχεια, εκδόθηκε ένταλμα κατάσχεσης κινητής περιουσίας, η εκτέλεση όμως δεν κατέστη δυνατή καθότι η εφεσείουσα εταιρεία στερείτο κινητής περιουσίας που να υπόκειτο σε κατάσχεση. Στις 02.11.2020 καταχωρίστηκε αίτηση έρευνας και οικονομικής εξέτασης των Καθ' ων η αίτηση στην οποία οι Καθ' ων η Αίτηση καταχώρισαν ένσταση, συνοδευόμενη από ένορκη δήλωση του μοναδικού διευθυντή της εταιρείας. Ο διευθυντής της εταιρείας ανέφερε ότι, ο ίδιος ήτο 72 ετών, συνταξιούχος, δεν ασκούσε οποιοδήποτε επάγγελμα, η εταιρεία δεν είχε κινητή ή ακίνητη περιουσία, η οποία να υπόκειται σε κατάσχεση, καθώς βρισκόταν σε αδράνεια από το τέλος του 2015 και έκτοτε δεν διεξήγαγε οποιαδήποτε εργασία. Επισύναψε επιστολή από εγκεκριμένο λογιστή που επιβεβαίωνε ότι η εταιρεία τερμάτισε τις δραστηριότητες της το 2015 και δεν είχε κανένα ενεργητικό στοιχείο. Ανέφερε, επίσης, ότι η εφεσείουσα δεν ήτο σε θέση να καταβάλλει οποιοδήποτε ποσό, αφού δεν ασκούσε οποιαδήποτε οικονομική ή και επαγγελματική δραστηριότητα. Η αίτηση έρευνας, τελικώς, αποσύρθηκε περί τις 24.02.2022, άνευ βλάβης. Σύμφωνα με την Αιτήτρια, τον Ιούλιο του 2024, ο δικηγόρος της έχει προβεί σε ηλεκτρονική έρευνα στον Έφορο Εταιρειών, από την οποία προκύπτει ότι η εταιρεία είναι αδρανής. Ειδικότερα, η εταιρεία δεν έχει καταχωρίσει ετήσιες εκθέσεις από το 2006 και από το 2013 δεν έχει καταβάλει το ετήσιο εταιρικό τέλος. Επίσης, από την εγγραφή της, δεν διαπιστώνεται οποιαδήποτε μεταβολή στους αξιωματούχους ή τους μετόχους ή του εγγεγραμμένου γραφείου της εταιρείας ή άλλως πως. Δηλώνει, τέλος, ότι ουδέν ποσό έχει καταβληθεί από τους Καθ' ων η Αίτηση για τα δικηγορικά έξοδα στην αγωγή.
Οι Καθ' ων η Αίτηση καταχώρησαν ένσταση με 16 λόγους ένστασης οι οποίοι, συνοπτικά, αφορούν στις θέσεις ότι η Αίτηση είναι λανθασμένη και ότι ελλείπει το πραγματικό, νομικό ή και ουσιαστικό υπόβαθρο, αποτελεί κατάχρηση διαδικασίας, καταχωρήθηκε με μεγάλη χρονική καθυστέρηση, δεν πληροί τις προϋποθέσεις του Μέρους 26 του περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών του 2023, η Αιτήτρια προσπαθεί να στερήσει στους Καθ' ων η Αίτηση το θεμελιώδες δικαίωμα πρόσβασης στο Δικαστήριο κατά παράβαση του Άρθρου 30 του Συντάγματος και του Άρθρου 6(1) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η εταιρεία δεν έχει τους οικονομικούς πόρους ή/και δεν διεξάγει εργασίες, ότι ο κατάλογος εξόδων που επισυνάπτεται στην Αίτηση είναι διογκωμένος, παραβιάζεται θεμελιώδες δικαίωμα εκδίκασης της έφεσης εντός ευλόγου χρόνου και ότι η δήλωση αληθείας δεν είναι δεόντως και νομοτύπως συμπληρωμένη και υπογεγραμμένη από την Αιτήτρια.
Οι λόγοι ένστασης υποστηρίζονται από ένορκο δήλωση του διευθυντή της εταιρείας, μέρος της οποίας αναλώνεται σε νομική επιχειρηματολογία. Ο ενόρκως δηλών αναφέρει, επίσης, ότι η αίτηση οικονομικής εξέτασης εναντίον τους απεσύρθη λόγω του ότι παραδόθηκαν στους δικηγόρους της Αιτήτριας έγγραφα που καταδείκνυαν ότι η εταιρεία ήταν σε αδράνεια και δεν είχε πηγές εσόδων και οικονομικές δραστηριότητες. Έκτοτε, η εφεσίβλητη και συγκεκριμένα από τις 24.02.2022, δεν έλαβε κανένα άλλο μέτρο προς είσπραξη των εξόδων που το πρωτόδικο Δικαστήριο επιδίκασε υπέρ της. Θεωρεί ότι η παρούσα Αίτηση είναι καταχρηστική, καθώς από το 2019 που καταχωρήθηκε η έφεση και ιδιαίτερα μετά που περιήλθε σε γνώση της η οικονομική αδυναμία της εταιρείας, η Αιτήτρια δεν προέβη σε κάποιο παρόμοιο δικονομικό βήμα, παρά μόνο μετά από 2 έτη και κατά τη διάρκεια της προδικασίας, χωρίς να δικαιολογεί τον χρόνο που παρήλθε ανεκμετάλλευτος εκ μέρους της. Παραδέχεται ότι η εταιρεία βρίσκεται σε οικονομική αδράνεια από το 2015 και ότι δεν άσκησε καμία οικονομική ή άλλη δραστηριότητα, καθώς ο ίδιος έχει συνταξιοδοτηθεί, αλλά και λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε, όμως είναι σε θέση να γνωρίζει ότι η εταιρεία αναμένει παραγγελίες σύντομα, ούτως ώστε να συνεχίσει τις εργασίες της. Ο πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο ακόμη υφίσταται η εταιρεία είναι η είσπραξη του λαβείν της από την εφεσίβλητη, σε τυχόν επιτυχία της έφεσης. Σε περίπτωση επιτυχίας της υπό κρίση Αίτησης, η εταιρεία δεν θα είναι σε θέση να καταβάλει το ποσό των €4.358,23 ώστε να μπορεί να προωθήσει την έφεση της.
Η δικηγόρος της Αιτήτριας υποστήριξε ότι ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις του Άρθρου 382 του Κεφ. 113, στο οποίο ουσιαστικά στηρίζεται η Αίτηση. Αντιθέτως, ο δικηγόρος των Καθ' ων η Αίτηση υποστήριξε πως η Αίτηση δεν πληροί τις προϋποθέσεις που προνοούνται στο Μέρος 26 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών του 2023 το οποίο αφορά συγκεκριμένα σε ενάγοντα ο οποίος έχει τη διαμονή του εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατ' ακολουθία, σύμφωνα με την εισήγηση του, η Αίτηση δεν μπορεί να θεμελιωθεί στο Άρθρο 382 του Κεφ. 113, ως ανεξάρτητη νομική βάση.
Κατ' αρχάς, θα ασχοληθούμε με τον προβαλλόμενο λόγο ένστασης που αφορά στον ισχυρισμό πως η δήλωση αληθείας δεν είναι δεόντως συμπληρωμένη και υπογεγραμμένη από την Αιτήτρια. Έχουμε διαπιστώσει, από το φάκελο της υπόθεσης, ότι η δήλωση αληθείας είναι δεόντως συμπληρωμένη και υπογεγραμμένη από την Αιτήτρια. Ο λόγος αυτός ένστασης δεν ευσταθεί και απορρίπτεται.
Η Αίτηση στηρίζεται στα Μέρη 1, 3, 23, 25, 26, 41 και 60 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών του 2023, στο Άρθρο 382 του Περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, καθώς και στην πρακτική και στις συμφυείς εξουσίες του Δικαστηρίου.
Οι περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικοί Κανονισμοί του 2023 ισχύουν για τις διαδικασίες ενώπιον του Εφετείου από 03.07.2023 (Μέρος 60(1)). Το Μέρος 41.12 (1) προβλέπει ότι «Σε σχέση με έφεση το Εφετείο έχει όλες τις εξουσίες του κατώτερου Δικαστηρίου». Το ζήτημα παροχής ασφάλειας εξόδων από διάδικο ρυθμίζεται ειδικότερα στο Μέρος 26. Το Μέρος 26.1(1) προβλέπει τα ακόλουθα:
«Ενάγων (και, σε σχέση με ανταπαίτηση η οποία δεν είναι μόνο υπό μορφή συμψηφισμού, εναγόμενος), ο οποίος έχει τη συνήθη διαμονή του εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης ή Κράτους-Μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης δύναται, σε οποιοδήποτε στάδιο της απαίτησης, να διαταχθεί να παράσχει ασφάλεια εξόδων αν και μπορεί να διαμένει προσωρινά εντός της Κύπρου ή σε Κράτος-Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.»
Το ζήτημα παροχής ασφάλειας εξόδων από διάδικο o οποίος είναι εταιρεία, ρυθμίζεται ειδικά από το Άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, το οποίο «πρέπει να αποτελεί την αφετηρία εξέτασης τέτοιων αιτήσεων όταν στρέφονται εναντίον εταιρειών» (G. K. Theonell Building & Construction Ltd v. AIG Europe Limited, Πολιτική Έφεση 98/17, ημερ. 03.06.2019, ECLI:CY:AD:2019:A249, Demetris Elia Properties Ltd v. Κούρρη, Πολιτική Έφεση Αρ. 286/2019, ημερομηνίας 18.09.2023).
Το Άρθρο 382 του Κεφ. 113 προνοεί τα ακόλουθα:
«Όταν εταιρεία είναι ενάγουσα σε οποιαδήποτε αγωγή ή άλλη νομική διαδικασία, κάθε Δικαστής που έχει δικαιοδοσία στο θέμα δύναται, αν φαίνεται με αξιόπιστη μαρτυρία ότι υπάρχει λόγος να πιστεύει ότι η εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα έξοδα του εναγόμενου αν αυτός πετύχει στην Υπεράσπιση του, να ζητήσει να δοθεί ικανοποιητική εγγύηση για τα έξοδα εκείνα, και δύναται να αναστείλει όλες τις διαδικασίες μέχρι να δοθεί η εγγύηση.»
Στην απόφαση Λεωνίδας Κίμωνος, ως εκκαθαριστής της Blue Seal Shoes Ltd v. Χρ. Ιωάννου & Υιοί (Υποδήματα) Λτδ (2015) 1(Α) Α.Α.Δ. 147, αναφέρθηκαν τα ακόλουθα:
«Ως προς το ουσιαστικό μέρος της αίτησης, αν δηλαδή η εφεσείουσα εταιρεία είναι ικανή ή όχι να πληρώσει τα έξοδα της εφεσίβλητης σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης, όντως το Άρθρο 382* του περί Εταιρειών Νόμου προβλέπει πως η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου να διατάξει την παροχή ασφάλειας εξόδων προϋποθέτει ότι ο αιτητής έχει αποσείσει το βάρος των ισχυρισμών του περί αφερεγγυότητας της εταιρείας με αξιόπιστη μαρτυρία. Στην υπό κρίση όμως περίπτωση η εφεσείουσα εταιρεία τελεί υπό εκκαθάριση και το γεγονός αυτό αποτελεί prima facie μαρτυρία ότι αδυνατεί να καταβάλει τα έξοδα, εκτός αν δοθεί προς το αντίθετο σχετική μαρτυρία (βλ. Genemp Trading Ltd (ανωτέρω) η οποία παραπέμπει στην Northhampton Goal, Iron & Waggon Co. v. Midland Wagon Co. [1878] 7 Ch.D. 500). Tο βάρος επομένως απόδειξης ότι η εφεσείουσα εταιρεία έχει τη δυνατότητα να καταβάλει τα έξοδα της εφεσίβλητης σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης μετήλθε σ' αυτή...»
Στην υπό κρίση Αίτηση, δεν έχει αμφισβητηθεί ο ισχυρισμός της Αιτήτριας ότι η εταιρεία δεν έχει καταχωρίσει ετήσιες εκθέσεις στον Έφορο Εταιρειών από το 2006, ότι δεν καταβλήθηκε οποιοδήποτε ποσό για τα δικηγορικά έξοδα, ότι δεν είναι σε θέση να καταβάλει οποιοδήποτε ποσό προς εξόφληση των δικηγορικών εξόδων, αλλά και ότι η εταιρεία δεν έχει οποιαδήποτε κινητή ή ακίνητη περιουσία. Επιπροσθέτως, ο ίδιος ο ενόρκως δηλών - διευθυντής της εταιρείας όχι μόνο δεν ανατρέπει τα λεχθέντα από την Αιτήτρια, αλλά παραδέχεται ότι η εταιρεία βρίσκεται σε αδράνεια από το 2015, ότι δεν έχει πηγές εσόδων και ότι υπάρχει αδυναμία να ανταποκριθεί στο αίτημα για ασφάλεια εξόδων. Η αναφορά στο ότι η εταιρεία αναμένει παραγγελίες σύντομα, κρίνεται γενική, αόριστη και ατεκμηρίωτη.
Διατείνονται οι Καθ' ων η Αίτηση ότι η Αίτηση υποβλήθηκε καθυστερημένα. Η υπό κρίση Αίτηση όντως καταχωρήθηκε με κάποια καθυστέρηση, εφόσον το τελευταίο μέτρο εκτέλεσης στο οποίο προέβη η Αιτήτρια απεσύρθη στις 24.2.2022. Κρίνουμε όμως, ότι δεν υπάρχει τέτοια καθυστέρηση που να καθιστά την Αίτηση για ασφάλεια εξόδων καταχρηστική ή απορριπτέα.
Όσον αφορά τη δύναμη της υπόθεσης, η έφεση στρέφεται ουσιαστικά εναντίον της αξιολόγησης της μαρτυρίας, όπου σύμφωνα με τη νομολογία, το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει. Έχει νομολογηθεί ότι όπου οι πιθανότητες επιτυχίας είναι μικρές ή αν οι λόγοι έφεσης στηρίζονται κυρίως στην αξιολόγηση, τότε η διακριτική ευχέρεια συνήθως ασκείται υπέρ της έγκρισης της αίτησης ασφάλειας εξόδων (βλ. Μοναχή Μαρκέλλα κ.α. v. Αρχιμανδρίτη Σεβαστιανού Σταύρου κ.α., Πολιτική Έφεση Αρ. 9/2016 ημερ. 29.01.2021, ECLI:CY:AD:2021:A28 ECLI:CY:AD:2021:A28).
Κρίνουμε επίσης αβάσιμη τη θέση των Καθ' ων η Αίτηση πως τυχόν διαταγή για παροχή ασφάλειας εξόδων θα αποτελέσει εμπόδιο στο δικαίωμα πρόσβασης στο Δικαστήριο και παραπέμπουμε στα όσα ειπώθηκαν στην απόφαση G. K. Theonell Building & Construction Ltd v. AIG Europe Limited (ανωτέρω), τα οποία έχουν ως ακολούθως:
«Οι πρόνοιες του άρθρου 382 εξετάστηκαν πρόσφατα στην Y. Liasides Developers Ltd v. Mιχαήλ κ.α., Πολιτική Έφ. 123/2012, ημερ. 2.6.2017, ECLI:CY:AD:2017:A211, ECLI:CY:AD:2017:A211, όπου λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Θα πρέπει, κατ΄ αρχάς, να λεχθεί ότι, σε αντιδιαστολή προς τη γενική ρύθμιση περί παροχής ασφάλειας εξόδων δια της Διαταγής 60 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών, το εν λόγω άρθρο 382 αποτελεί ειδική πρόνοια, με την οποία ρυθμίζεται το ζήτημα της παροχής ασφάλειας εξόδων από εταιρείες.
Αναφορικά µε φυσικά πρόσωπα, αποκρυσταλλωμένη είναι η αρχή ότι δεν εκδίδεται διάταγμα για παροχή ασφάλειας εξόδων εναντίον ενάγοντα ο οποίος στερείται µέσων. Όπως ετέθη στην Cowell ν. Taylor (1885) 31 Ch D 34, 38 «the general rule is that poverty is no bar to a litigant, that, from time immemorial, has been the rule at common law, and also, in equity». Άλλως η διαταγή για παροχή ασφάλειας εξόδων θα απέληγε σε στέρηση του δικαιώματος πρόσβασης στο Δικαστήριο (Conway v. Ηλία (2002) 1 ΑΑΔ 1653).
Τέτοια αρχή, όμως, δεν ισχύει προκειμένου περί εταιρειών περιορισμένης ευθύνης, όπου ο κανόνας αντιστρέφεται. Το ζήτημα εξηγείται από τον Megarry V‑C στην υπόθεση Pearson ν. Naydler [1977] 3 ΑΙΙ ER 531, 532, µε αναφορά στο άρθρο 447 του Companies Act 1948[1], το οποίο αντιστοιχούσε στο άρθρο 382 του δικού µας Νόµου:
"In the case of a limited company, there is no basic rule conferring immunity from any liability to give security for costs. The basic rule is the opposite; section 447 applies to all limited companies, and subjects them all to the liability to give security for costs. The whole concept of the section is contrary to the rule developed by the cases that poverty is not to be made a bar to bringing an action. There is nothing in the statutory language (the substance of which goes back at least as far as the Companies Act 1862, section 69) to indicate that there are any exceptions to what is laid down as a broad and general rule for all limited companies. Nor is it surprising that there should be such a rule. A man may bring into being as many limited companies as he wishes, with the privilege of limited liability; and section 447 provides some protection for the community against litigious abuses by artificial persons manipulated by natural persons. One should be as slow to whittle away this protection as one should be to whittle away a natural person's right to litigate despite poverty."»
Η νομοθετική πρόνοια του άρθρου 382, ερμηνευόμενη ως άνω, κατισχύει της διαδικαστικής ρύθμισης της Δ.35, κ.2 η οποία προϋποθέτει «ειδικές περιστάσεις» ώστε να διαταχθεί η παροχή ασφάλειας.»
Καταλήγουμε ότι η Αιτήτρια έχει αποσείσει το βάρος των ισχυρισμών της περί αφερεγγυότητας της εταιρείας και ότι οι Καθ' ων η Αίτηση δεν απέσεισαν το μετατοπισθέν σε αυτούς βάρος να αποδείξουν ότι είναι σε θέση να πληρώσουν τα έξοδα της Αιτήτριας σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης τους.
Ενόψει των πιο πάνω, η Αίτηση επιτυγχάνει. Έχουμε υπόψη τον κατάλογο που επισύναψε η Αιτήτρια ως προς τα πιθανολογούμενα έξοδα. Λαμβάνουμε υπόψη το ποσό που επιδικάζεται συνήθως από το Εφετείο στην κλίμακα που ηγέρθη η Αγωγή, ήτοι €2.000,00 - €10.000,00 και κρίνουμε ότι το ποσό των €2.000,00 είναι εύλογο ως ασφάλεια για τα έξοδα της Αιτήτριας στην Έφεση. Περαιτέρω, θεωρούμε ορθό στο ποσό ασφάλειας εξόδων, εφόσον η Αίτηση επιτυγχάνει, να προστεθεί και το ποσό των €1.000,00 το οποίο θα αφορά ασφάλεια εξόδων της παρούσας Αίτησης. Συνεπώς, το συνολικό ποσό της ασφάλειας εξόδων, που θεωρούμε εύλογο, καθορίζεται στο ποσό των €3.000,00.
Εκδίδεται διάταγμα όπως οι εφεσείοντες - Καθ' ων η Αίτηση καταθέσουν υπό μορφή τραπεζικής εγγύησης που θα ικανοποιεί τον Πρωτοκολλητή του Εφετείου, ή σε μετρητά, ασφάλεια εξόδων στο ποσό των €3.000,00, εντός 60 ημερών από σήμερα. Ενόψει του διατάγματος, κάθε περαιτέρω διαδικασία στην έφεση αναστέλλεται μέχρις ότου κατατεθεί η εν λόγω ασφάλεια και σε περίπτωση που δεν κατατεθεί μέσα στην ταχθείσα προθεσμία, τότε η έφεση θα θεωρείται ως εγκαταληφθείσα και απορριφθείσα με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων - Καθ' ων η Αίτηση.
Τα έξοδα της παρούσας Αίτησης ύψους €1.000,00 πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει, επιδικάζονται υπέρ της εφεσίβλητης - Αιτήτριας και εναντίον των εφεσειόντων - Καθ' ων η Αίτηση.
Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.
Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Δ.
Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.