|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΕΦΕΤΕΙΟ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Έφεση Κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 43/2021)
19 Noεμβρίου, 2024
[ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ-ΝΙΚΟΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΩΡΑΤΤΑΣ
Εφεσείων,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
MEΣΩ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ
Εφεσίβλητης.
--------------------
Π. Μαυρής με Α. Αρνατούτη (ασκούμενο δικηγόρο), για ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ Δ.Ε.Π.Ε., για Εφεσείoντα.
Δ. Εργατούδη (κα), εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για Εφεσίβλητη.
Κ. Σταυρινός, για Ε. ΜΙΧΑΗΛ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ Δ.ΕΠ.Ε, για Ενδιαφερόμενα Μέρη.
--------------------
ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ-ΝΙΚΟΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Δ. Λυσάνδρου.
-----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ, Δ.: Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας (εφεξής «η ΕΔΥ») αποφάσισε την προαγωγή (από 15.9.2017) στη μόνιμη θέση Ανώτερου Λειτουργού Παραγωγικότητας, Κέντρο Παραγωγικότητας, του Ενδιαφερόμενου Μέρους Ν. Φιλίππου (εφεξής «ο Φιλίππου») και του Ενδιαφερόμενου Μέρους Νικολαΐδη (εφεξής «ο Νικολαΐδης»), αντί του Εφεσείοντα (πρωτόδικα, Αιτητή).
Ο Εφεσείων προσέβαλε την απόφαση της ΕΔΥ διά της Προσφυγής Aρ. 1384/2017, στο πλαίσιο της οποίας προώθησε τη θέση -εν είδει λόγου ακύρωσης- ότι παράνομα παραγνωρίστηκε η υπεροχή του σε προσόντα έναντι των Ενδιαφερόμενων Μερών, τόσο από τον οικείο Προϊστάμενο (τον Διευθυντή του Κέντρου Παραγωγικότητας - εφεξής «ο Διευθυντής») ο οποίος σύστησε τα Ενδιαφερόμενα Μέρη, όσο και από την ΕΔΥ που υιοθέτησε αυτή την σύσταση.
Τα επίδικα γεγονότα, τα οποία ο ως άνω λόγος ακύρωσης αφορά, έχουν ως εξής:
Στη συνεδρία της ημερ. 25.8.2017, η ΕΔΥ έκρινε ότι όλοι οι υποψήφιοι (περιλαμβανομένων των Ενδιαφερόμενων Μερών και του Εφεσείοντα) πληρούσαν το (μεταξύ άλλων) απαιτούμενο προσόν του οικείου σχεδίου υπηρεσίας για κατοχή μεταπτυχιακού διπλώματος ή τίτλου ή ισότιμου προσόντος διάρκειας ενός τουλάχιστον ακαδημαϊκού έτους σε θέμα που σχετίζεται με δραστηριότητες του Κέντρου Παραγωγικότητας ή μεταπτυχιακό δίπλωμα του Μεσογειακού Ινστιτούτου Διεύθυνσης. Ο Διευθυντής ομογνώμησε με την ΕΔΥ ως προς τούτο, προσθέτοντας ότι (μεταξύ άλλων) τα Ενδιαφερόμενα Μέρη και ο Εφεσείων κατείχαν πρόσθετους μεταπτυχιακούς τίτλους, με τον Εφεσείοντα μάλιστα να κατέχει διδακτορικό τίτλο (PhD).
Εν συνεχεία, ο Διευθυντής σημείωσε ότι οι υποψήφιοι (περιλαμβανομένων των Ενδιαφερόμενων Μερών και του Εφεσείοντα) ήταν ισότιμα αξιολογηθέντες ως εξαίρετοι κατά τις πέντε τελευταίες ετήσιες αξιολογήσεις και ότι τα Ενδιαφερόμενα Μέρη υπερείχαν σε αρχαιότητα των λοιπών υποψηφίων (περιλαμβανομένου του Εφεσείοντα).
Τέλος, ο Διευθυντής σύστησε για προαγωγή τα Ενδιαφερόμενα Μέρη, έχοντας μελετήσει τους οικείους υπηρεσιακούς φακέλους και στη βάση της προσωπικής του γνώσης για την προσφορά και απόδοση των υποψηφίων, λαμβάνοντας υπόψη τα νομολογημένα κριτήρια (αξία, προσόντα, αρχαιότητα), τις απαιτήσεις της υπό πλήρωσης θέσης και την καταλληλότητα των υποψηφίων για αυτήν.
Στην ίδια συνεδρία, η ΕΔΥ έλαβε υπόψη την άνωθεν σύσταση, τους υπηρεσιακούς φακέλους, τις ετήσιες υπηρεσιακές εκθέσεις (δίνοντας έμφαση στις τελευταίες), τα προσόντα και την αρχαιότητα των υποψηφίων, επιλέγοντας για προαγωγή τα Ενδιαφερόμενα Μέρη.
Η ΕΔΥ επέλεξε τα Ενδιαφερόμενα Μέρη λόγω (α) της υπεροχής τους σε αρχαιότητα (η οποία αναγόταν στην ενωρίτερη -συγκριτικά με τους λοιπούς υποψηφίους, περιλαμβανομένου του Εφεσείοντα- προαγωγή τους στην αμέσως προηγούμενη θέση Λειτουργού Παραγωγικότητας Α΄), (β) της υπέρ τους σύστασης του Διευθυντή την οποία η ΕΔΥ έκρινε συνάδουσα με τους υπηρεσιακούς φακέλους, (γ) της ισότητάς τους (με τους λοιπούς υποψηφίους) σε αξία ως απορρέει από τις ετήσιες υπηρεσιακές αξιολογήσεις και (δ) της κατοχής πρόσθετων προσόντων (πέραν των απαιτούμενων).
Ιδίως ως προς το θέμα των πρόσθετων προσόντων, η ΕΔΥ αιτιολόγησε την κρίση της, αναφέροντας ότι τα Ενδιαφερόμενα Μέρη διαθέτουν (εννοείται, πέραν του εκ του σχεδίου υπηρεσίας απαιτούμενου μεταπτυχιακού προσόντος, ήτοι του προρρηθέντος μεταπτυχιακού διπλώματος ή τίτλου ή ισότιμου προσόντος διάρκειας ενός τουλάχιστον ακαδημαϊκού έτους σε θέμα σχετιζόμενο με δραστηριότητες του Κέντρου Παραγωγικότητας ή μεταπτυχιακού διπλώματος του Μεσογειακού Ινστιτούτου Διεύθυνσης) επιπλέον μεταπτυχιακό τίτλο, ενώ ο Εφεσείων διαθέτει (πέραν του προρρηθέντος απαιτούμενου προσόντος) δύο επιπλέον μεταπτυχιακούς τίτλους, καθώς και διδακτορικό τίτλο, τα οποία έκρινε ως σχετικά με τα καθήκοντα της υπό πλήρωση θέσης, παρά ταύτα δεν απαιτούνταν από το οικείο σχέδιο υπηρεσίας ούτε αποτελούσαν πλεονέκτημα, οπότε τους έδωσε τη ανάλογη βαρύτητα.
Με την εφεσιβαλλόμενη απόφασή του ημερομηνίας 24.3.2021, το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την Προσφυγή με το εξής σκεπτικό:
Καταρχάς, το πρωτόδικο Δικαστήριο προέβηκε σε εύρημα ως προς το ότι τα Ενδιαφερόμενα Μέρη και ο Εφεσείων είχαν πρόσθετα (του εκ του σχεδίου υπηρεσίας απαιτούμενου) προσόντα τα οποία αξιολογήθηκαν από την ΕΔΥ ως σχετικά με τα καθήκοντα της επίδικης θέσης, με τον Εφεσείοντα να κατέχει περισσότερα τέτοια προσόντα από ότι τα δύο Ενδιαφερόμενα Μέρη.
Εν συνεχεία, το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι δεν υφίστατο παρανομία διότι, αφενός, η ΕΔΥ ανέφερε ρητά τα πρόσθετα προσόντα των υποψηφίων και τα συνεκτίμησε και, αφ' ετέρου, η υπεροχή των Ενδιαφερόμενων Μερών σε αρχαιότητα δεν ήταν δυνατό να υπερπηδηθεί από την κατοχή (εκ του Εφεσείοντα, εννοείται) πρόσθετων μη απαιτούμενων προσόντων.
Ο Εφεσείων προσβάλλει την πρωτόδικη κρίση ως εσφαλμένη, με την προώθηση των ακόλουθων λόγων έφεσης:
Με τον πρώτο λόγο έφεσης, ο Εφεσείων αιτιάται το πρωτόδικο Δικαστήριο για κακοδικία, υπό την έννοια ότι η εφεσιβαλλόμενη απόφαση δεν εξέτασε τους λόγους ακύρωσης τους οποίους αυτός προώθησε πρωτόδικα και δεν αιτιολόγησε την απόρριψή τους.
Ο πρώτος λόγος έφεσης κρίνεται αβάσιμος και απορρίπτεται, για τους εξής λόγους:
Η πρωτόδικη κρίση ως προς την (νόμιμη) υπεροχή της αρχαιότητας των Ενδιαφερόμενων Μερών έναντι των περισσότερων πρόσθετων προσόντων του Εφεσείοντα είναι μεν λακωνική, αλλά σαφής. Το κατά πόσο αυτή η κρίση είναι εσφαλμένη θα εξεταστεί εν συνεχεία.
Ομοίως, κρίνουμε αβάσιμο και τον δεύτερο λόγο έφεσης, ο οποίος αιτιάται το πρωτόδικο Δικαστήριο επειδή παρέπεμψε στην κρατούσα νομολογία κατά την οποία (μη απαιτούμενο από το σχέδιο υπηρεσίας) πρόσθετο προσόν λαμβάνεται υπόψη (εφόσον είναι σχετικό με τα καθήκοντα της υπό πλήρωσης θέσης) εντός των δύο ακραίων ορίων: δεν του προσδίδεται υπερβολική βαρύτητα ώστε να φτάνει στο σημείο της έκδηλης υπεροχής, αλλά ούτε και εντελώς οριακή ως εάν να μην ήταν σχετικό.
Ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο παρέπεμψε σε αυτή τη νομολογία, καθότι είναι πάγια και αφορά την αξιολόγηση όλων των πρόσθετων προσόντων, ακόμα και αν είναι διδακτορικοί τίτλοι, όπως αυτός του Εφεσείοντα (συνεκδικαζόμενες Εφέσεις κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 107/2019, 108/2019 και 112/2019 Δημητρίου κ.ά. ν. Λεωνίδου, απόφαση ημερ. 23.10.2024).
Ενδεικτικά, αυτή η νομολογία επικροτήθηκε πρόσφατα από το (νέο) Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο στην Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 179/2019 Κυριάκου ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 4.11.2024 όπου κρίθηκε ότι το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει σε ό,τι αφορά την αξιολόγηση και στάθμιση στοιχείων και παραγόντων, όταν η ΕΔΥ χειρίστηκε το προσόν υποψηφίου εντός των προρρηθέντων δύο ακραίων ορίων.
Εν προκειμένω, η ΕΔΥ ρητά και ορθά αναγνώρισε την υπεροχή του Εφεσείοντα σε πρόσθετα προσόντα έναντι των Ενδιαφερόμενων Μερών, δηλώνοντας (ως δικαιούται: Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 8/2016 Αναστασιάδης ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 16.2.2023) ότι τους απέδωσε ανάλογη βαρύτητα.
Το κατά πόσο αυτή η βαρύτητα ήταν η δέουσα, υπό την έννοια ότι η υπεροχή του Εφεσείοντα (έναντι των Ενδιαφερόμενων Μερών) σε προσόντα έπρεπε να υπερκεράσει την υπεροχή των Ενδιαφερόμενων Μερών (έναντι του Εφεσείοντα) σε αρχαιότητα, θα μας απασχολήσει στο πλαίσιο του τρίτου και του τέταρτου λόγου έφεσης που είναι οι πιο συναφείς με αυτό το θέμα και θα εξεταστούν από κοινού.
Αντικείμενο του τρίτου λόγου έφεσης είναι τα εξής πρωτόδικα ευρήματα:
Πρώτον, ότι τα πρόσθετα προσόντα του Εφεσείοντα αξιολογήθηκαν τόσο από τον Διευθυντή όσο και από την ΕΔΥ ως σχετικά. Δεύτερον, το πρωτόδικο Δικαστήριο δήλωσε ότι δεν αντιλαμβάνεται την σχετικότητα των προσόντων κάποιων υποψηφίων (με θέμα το Mechanical Engineering) με τα καθήκοντα της επίδικης θέσης, εντούτοις έκρινε ότι δεν προβάλλεται ενώπιόν του τέτοιος λόγος ακύρωσης και ούτε ο Εφεσείων θα μπορούσε να τον προβάλει μετ' έννομου συμφέροντος, αφού ο διδακτορικός του τίτλος αφορούσε αυτό το θέμα. Τρίτον, εν πάση περιπτώσει, το πρωτόδικο Δικαστήριο ικανοποιήθηκε ότι η ΕΔΥ έδρασε νόμιμα, αφού ρητώς ανέφερε και συνεκτίμησε τα προσόντα των Ενδιαφερόμενων Μερών και του Εφεσείοντα.
Εξαρχής κρίνουμε αβάσιμη την αιτίαση του Εφεσείοντα ως προς την άποψη του πρωτόδικου Δικαστηρίου για τη σχετικότητα των προσόντων με θέμα το Mechanical Engineering, καθότι προδήλως συνιστά εν παρόδω σχόλιο (obiter dictum) που δεν εξετάζεται κατ' έφεση (Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 40/2019 Λάμπρου ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 23.5.2024).
Με τον τέταρτο λόγο έφεσης, που συνιστά και τον πυρήνα της ενώπιόν μας υπόθεσης, βάλλεται ως εσφαλμένη η πρωτόδικη κρίση πως η υπεροχή του Εφεσείοντα (έναντι των Ενδιαφερόμενων Μερών) σε πρόσθετα προσόντα ήταν υποδεέστερο στοιχείο κρίσης από την υπεροχή των Ενδιαφερόμενων Μερών (έναντι του Εφεσείοντα) σε αρχαιότητα.
Ως προαναφέρθηκε, αυτή η υπεροχή σε αρχαιότητα ανάγεται στο χρόνο προαγωγής στην αμέσως προηγούμενη θέση Λειτουργού Παραγωγικότητας Α΄. Κατά τον οικείο διοικητικό φάκελο, ο μεν Εφεσείων κατέλαβε την εν λόγω θέση την 1.12.2003, ενώ ο Νικολαΐδης την 1.9.2023 (με συνεπαγόμενη υπέρ του αρχαιότητα τριών μηνών έναντι του Εφεσείοντα) και ο Φιλίππου την 1.10.2001 (με συνεπαγόμενη υπέρ του αρχαιότητα 26 μηνών έναντι του Εφεσείοντα). Υπόψιν ότι η θέση στην οποία είχε προαχθεί ο Φιλίππου μετονομάστηκε κατά την 26.7.2002, εντούτοις στη σύστασή του ο Διευθυντής ανέφερε ότι η αρχαιότητα του Φιλίππου αρχίζει από 1.10.2001 και η ΕΔΥ υιοθέτησε τη σύσταση του Διευθυντή άνευ περαιτέρω σχολίου, η δε ενώπιόν μας έφεση δεν αφορά τις επιπτώσεις ή μη της μετονομασίας επί του υπολογισμού της αρχαιότητας του Φιλίππου.
Κατά τη νομολογία (Δημητρίου κ.ά. ν. Λεωνίδου, ανωτέρω), ο διδακτορικός τίτλος υποψηφίου, που είναι μεν σχετικός με τα καθήκοντα της θέσης αλλά δεν συνιστά απαιτούμενο προσόν ή πλεονέκτημα κατά το οικείο σχέδιο υπηρεσίας, δεν προσδίδει στον κάτοχό του έκδηλη υπεροχή ώστε να μην μπορεί να συστηθεί από τον οικείο Προϊστάμενο και να επιλεγεί από την ΕΔΥ υποψήφιος που δεν κατέχει τέτοιο τίτλο.
Στην Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 119/2014 Μάρκου ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 28.4.2020, το Ανώτατο Δικαστήριο επανέλαβε την πάγια θέση ότι από μόνος του ο μεταπτυχιακός τίτλος δεν προσέδιδε στον εκεί προσφεύγοντα έκδηλη υπεροχή, προσθέτοντας τα εξής:
«Όμως, η προϋπόθεση να καταδείξει ο προσφεύγον [sic] ότι υπερείχε έκδηλα του υποψηφίου που επιλέγηκε, εγείρεται όταν κατά την πλήρωση της θέσης, διορισμού ή προαγωγής, λήφθηκαν υπόψη όλα όσα μπορούσαν να προσμετρήσουν και να επηρεάσουν την απόφαση. Εφόσον τα γεγονότα αυτά, όπως διαπιστώνονται από το Αναθεωρητικό Δικαστήριο, ήταν υπόψη του αρμοδίου οργάνου, το Δικαστήριο δεν υποκαθιστά τη δική του κρίση αναφορικά με την επιλογή του καταλληλότερου υποψηφίου, για προαγωγή ή διορισμό, με την κρίση του αρμοδίου οργάνου. Για να ακυρωθεί σε τέτοια περίπτωση η απόφαση διορισμού ή προαγωγής θα πρέπει ο προσφεύγον [sic] να αποδείξει έκδηλη υπεροχή έναντι του υποψηφίου που διορίστηκε ή προάχθηκε. Μόνο σε τέτοια περίπτωση το όργανο που έχει προβεί στην επιλογή θεωρείται ότι έχει υπερβεί τα ακραία όρια της διακριτικής του ευχέρειας και έχει κάμει κακή χρήση της (Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1976) 3 Α.Α.Δ. 74). Όταν, όμως, ως αποτέλεσμα πλάνης, ουσιαστικά δεδομένα δεν λήφθηκαν υπόψη, η απόφαση θα ακυρωθεί χωρίς να εγείρεται ζήτημα κατάδειξης έκδηλης υπεροχής, ούτε καν υπεροχής. Με την ακύρωση είναι η εκ νέου κρίση, του ιδίου του αρμοδίου οργάνου που θα αναζητηθεί, στη βάση του διαμορφωμένου πραγματικού υπόβαθρου που όφειλε να λάβει υπόψη.
Ο Εφεσείοντας δεν έχει καταδείξει έκδηλη υπεροχή έναντι του Ενδιαφερόμενου Μέρους, όμως αυτό δεν απαιτείται. Η απόφαση της Ε.Δ.Υ. έπασχε λόγω έλλειψης δέουσας έρευνας όσον αφορά τα προσόντα του Εφεσείοντα και σε αυτή την έκταση ο έκτος λόγος έφεσης, με τον οποίο εγειρόταν και αυτό το ζήτημα, επιτυγχάνει.».
Ενόψει της ανωτέρω νομολογίας, κρίνουμε ότι ήταν εντός των ακραίων ορίων της ευχέρειας της ΕΔΥ η απόφασή της να επιλέξει τον Νικολαΐδη έναντι του Εφεσείοντα, προκρίνοντας την τρίμηνη αρχαιότητα του πρώτου έναντι των περισσοτέρων πρόσθετων προσόντων του τελευταίου. Αυτό, διότι -σε αντίθεση με τα επίδικα γεγονότα της Μάρκου ν. Δημοκρατίας, ανωτέρω- δεν διαπιστώνουμε πλάνη από πλευράς του Διευθυντή ή της ΕΔΥ ως προς την προσμέτρηση των περισσοτέρων προσόντων του Εφεσείοντα (έναντι αυτών των Ενδιαφερόμενων Μερών), αντιθέτως κρίνουμε ότι αυτά τα περισσότερα προσόντα ρητά αναγνωρίστηκαν ως σχετικά και εν συνεχεία λήφθηκαν υπόψη αποδίδοντάς τους ανάλογη βαρύτητα. Κατά τα νομολογηθέντα στη Μάρκου ν. Δημοκρατίας, ανωτέρω, δεν χωρεί -στην απουσία πλάνης- δικαστική παρέμβαση στην κρίση της ΕΔΥ, αφού -ως προαναφέρθηκε- τα περισσότερα πρόσθετα προσόντα του Εφεσείοντα δεν του προσέδιδαν έκδηλη υπεροχή, κατά τα αποφασισθέντα και στην Κυριάκου ν. Δημοκρατίας, ανωτέρω.
Τα προρρηθέντα οδηγούν στην επικύρωση της εφεσιβαλλόμενης απόφασης ως προς τη νομιμότητα της προαγωγής του Νικολαΐδη και, έτι περισσότερο, του Φιλίππου.
Αυτό, διότι ο Φιλίππου είχε αρχαιότητα 26 μηνών έναντι του Εφεσείοντα η οποία δεν κρίνεται νομολογιακά ως οριακή ή αμελητέα (Γιαλλούρου κ.ά. ν. Μαλιώτη κ.ά. (2011) 3Β Α.Α.Δ. 468). Συναφώς, στην Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 67/2016 Δημητρίου ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 18.7.2023, το (νέο) Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε νόμιμη η προαγωγή του εκεί ενδιαφερομένου μέρους που είχε υπέρ του τη σύσταση του οικείου Προϊστάμενου, λόγω υπεροχής του σε δεκαεξάμηνη αρχαιότητα στην προ-προηγούμενη θέση της υπό πλήρωση, παρά την υπεροχή της εκεί προσφεύγουσας σε προσόντα λόγω της κατοχής (σχετικού) πρόσθετου ακαδημαϊκού προσόντος. Κρίθηκε ότι, τόσο η σύσταση του οικείου Προϊστάμενου υπέρ του εκεί ενδιαφερόμενου μέρους, όσο και η προαγωγή του από την ΕΔΥ ήταν αιτιολογημένη και εντός των επιτρεπτών ορίων της διακριτικής ευχέρειας του διοικητικού οργάνου. Ανάλογη προσέγγιση είχε και το (τέως) Ανώτατο Δικαστήριο στην Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 18/2016 Κορφιώτου ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 24.5.2022.
Βεβαίως, στην ενώπιόν μας υπόθεση ο Εφεσείων υπερέχει του Νικολαΐδη και του Φιλίππου σε προσόντα λόγω της κατοχής δύο πρόσθετων προσόντων (ενός σε επίπεδο Master και ενός σε επίπεδο PhD) και όχι μόνο ενός. Όπως όμως λέχθηκε στην Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 91/2014 Παπά ν. Φραντζή, απόφαση ημερ. 25.2.2021, τα πρόσθετα προσόντα παραμένουν πρόσθετα ανεξαρτήτως του αριθμού τους, οπότε ο Διευθυντής είχε τη δυνατότητα να συστήσει και η ΕΔΥ να επιλέξει τα Ενδιαφερόμενα Μέρη λόγω της αρχαιότητάς τους έναντι του Εφεσείοντα (παρά την υπεροχή του τελευταίου σε προσόντα τα οποία, αφενός, δεν του προσέδιδαν έκδηλη υπεροχή και, αφετέρου, δεν προσπεράστηκαν ως εντελώς οριακά ως να μην ήταν σχετικά). Όπως ενδεικτικά λέχθηκε στην Παπά ν. Φραντζή, ανωτέρω:
«Ταυτόχρονα, είναι νομολογημένο ότι για να δικαιολογήσει την επιλογή του το διορίζον όργανο δεν πρέπει να καταλήξει ότι ο διορισθείς υπερέχει έκδηλα των άλλων υποψηφίων. Από την άλλη, επέμβαση του Δικαστηρίου είναι δυνατή μόνο όπου ικανοποιείται από τον αιτητή ότι υπερείχε έκδηλα του υποψηφίου που έχει επιλεγεί. Μόνο σε τέτοια περίπτωση το όργανο που έχει προβεί στην επιλογή θεωρείται ότι έχει υπερβεί τα ακραία όρια της διακριτικής του ευχέρειας και έχει κάμει κακή χρήση της (βλ. Georghiou v. Republic (1976) 3 CLR 74, Γ.Μ. Παπαχατζή «Σύστημα του Ισχύοντος στην Ελλάδα Διοικητικού Δικαίου», σελ. 729, και Δημοκρατία κ.ά. ν. Παπαχριστοδούλου κ.ά. (2002) 3 Α.Α.Δ.329).».
Καταληκτική κρίση του Δικαστηρίου:
Η έφεση απορρίπτεται. Επικυρώνεται η εφεσιβαλλόμενη απόφαση ημερ. 24.3.2021 επί της Προσφυγής Αρ. 1384/2017.
Επιδικάζεται το ποσό των 3000 ευρώ, ως κατ' έφεση έξοδα, κατά του Εφεσείοντα και υπέρ της Εφεσίβλητης.
Α. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ-ΝΙΚΟΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.
Γ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Δ.
Δ. ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ, Δ.