|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση αρ. Ε223/21)
27 Ιουνίου 2024
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Πρόεδρος]
[ΤΟΥΜΑΖΗ, ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ Δ/στές]
1. YS Trustees Ltd
2. Lev Leviev
Εφεσείοντες
ν.
Άντρης Αντωνιάδου ως διαχειρίστριας της Cyprus Popular Bank Co Ltd
Εφεσίβλητη
-------------------------
Αίτηση ημερομηνίας 24.4.2024 για τροποποίηση
του τίτλου της έφεσης
Μάρλεν Τριανταφυλλίδου (κα) για Άντης Τριανταφυλλίδης και Υιοί ΔΕΠΕ, για εφεσείοντες - αιτητές.
Χριστίνα Παναγιώτου για Τορναρίτης & Σία ΔΕΠΕ, για εφεσίβλητη - καθ' ης η αίτηση.
-------------------------
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.: Οι εφεσείοντες καταχώρησαν αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, με την οποία ζητούν από την εφεσίβλητη και την Τράπεζα Κύπρου, το ποσόν των US$15.783.361,05 ή το αντίστοιχο των €11.867.188. Το εν λόγω ποσόν απαιτείται ως αποζημιώσεις για κατ' ισχυρισμό παράβαση των συμβατικών και νομίμων καθηκόντων των εναγομένων και/ή για αστικά αδικήματα και/ή δυνάμει των αρχών του αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Η θέση των εφεσειόντων, είναι ότι κατά την εφαρμογή των προνοιών για απομείωση των καταθέσεων τον Μάρτιο του 2013, η εφεσίβλητη Λαϊκή Τράπεζα που τέθηκε υπό εξυγίανση, όφειλε να προβεί σε συμψηφισμό του ποσού του καταθετικού λογαριασμού του εφεσείοντος 2 με το υπόλοιπο του δανείου της εφεσείουσας 1, στη βάση του ότι ο εφεσείων 2 είναι ένας εκ των τελικών δικαιούχων του εμπιστεύματος, του οποίου επίτροπος είναι η εφεσείουσα 1. Η παράλειψη της εφεσίβλητης να προβεί στον εν λόγω συμψηφισμό, οδήγησε σε απομείωση του καταθετικού λογαριασμού του εφεσείοντος 2, ενώ το υπόλοιπο του δανείου της εφεσείουσας 1 εξακολουθεί να οφείλεται στην Τράπεζα Κύπρου που ανέλαβε τις εργασίες της υπό εξυγίανση εφεσίβλητης Λαϊκής Τράπεζας. Την ζημιά που κατ' ισχυρισμό υπέστησαν από τα πιο πάνω γεγονότα, οι εφεσείοντες αξιώνουν με την αγωγή τους ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Στο πλαίσιο της πιο πάνω αγωγής, το πρωτόδικο Δικαστήριο με ενδιάμεση απόφαση του ημ. 19.3.2021, ακύρωσε παγοποιητικά διατάγματα που εκδόθηκαν μονομερώς εναντίον της υπό εξυγίανση εφεσίβλητης Λαϊκής Τράπεζας. Κρίθηκε επί του προκειμένου ότι δεν τηρείτο η 3η προϋπόθεση του Άρθρου 32 του Νόμου 14/60 για αδυναμία απονομής δικαιοσύνης σε μεταγενέστερο στάδιο και επιπλέον, το ισοζύγιο της ευχέρειας έγερνε υπέρ της εφεσίβλητης και της διασφάλισης της τήρησης της νομοθεσίας ως προς την διαδικασία εξυγίανσης της.
Εναντίον της πιο πάνω ενδιάμεσης απόφασης για ακύρωση των προσωρινών διαταγμάτων, οι εφεσείοντες καταχώρησαν την υπό κρίση έφεση. Στην συνέχεια, καταχώρησαν την παρούσα αίτηση με την οποία ζητούν την τροποποίηση του τίτλου της έφεσης με την αντικατάσταση της Άντρης Αντωνιάδου υπό την ιδιότητά της ως ειδικής διαχειρίστριας της Cyprus Popular Bank Co Ltd, με τον εκκαθαριστή Αυγουστίνο Παπαθωμά. Η ανάγκη για την τροποποίηση, δημιουργήθηκε λόγω της έκδοσης την 31.5.2022 από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στο πλαίσιο της αίτησης 1/2021, διατάγματος για την εκκαθάριση της Cyprus Popular Bank Co Ltd.
Η εφεσίβλητη καταχώρησε ένσταση στην αίτηση. Προκύπτει από τους λόγους ένστασης και την ένορκη δήλωση που τη συνοδεύει, ότι η εφεσίβλητη δεν αρνείται επί της ουσίας την αίτηση για τροποποίηση του τίτλου. Η ένσταση της εφεσίβλητης, εδράζεται στη θέση ότι για να μπορεί να προωθηθεί η παρούσα έφεση αλλά και οποιαδήποτε ενδιάμεση διαδικασία στο πλαίσιο της, θα πρέπει πρώτα να ληφθεί σχετική άδεια από το Δικαστήριο της εκκαθάρισης.
Είναι παραδεκτό ότι στις 8.11.2022 οι εφεσείοντες ζήτησαν με αίτηση τους από το Δικαστήριο εκκαθάρισης, τη συνέχιση της διαδικασίας της αγωγής ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Άδεια που εξασφάλισαν τελικά στις 4.8.2023. Να σημειωθεί ότι η παρούσα έφεση καταχωρήθηκε στις 14.12.2021, γεγονός που καταδεικνύει ότι αυτή εκκρεμούσε κατά την καταχώρηση της αίτησης στις 8.11.2022, αλλά και κατά την παραχώρηση άδειας στους εφεσείοντες για συνέχιση της πρωτόδικης αγωγής, στις 4.8.2023. Εν πάση περιπτώσει, στο σχετικό διάταγμα του Δικαστηρίου εκκαθάρισης δεν γίνεται καμία αναφορά στην έφεση αλλά αυτό περιορίζεται στην παροχή αδείας για συνέχιση και/ή εκδίκαση της αγωγής.
Να σημειωθεί επίσης ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο, αποδέχθηκε το ίδιο αίτημα με αυτό που εκκρεμεί ενώπιον μας, για αλλαγή του τίτλου της αγωγής με την αντικατάσταση της ειδικής διαχειρίστριας Άντρης Αντωνιάδου με τον εκκαθαριστή Αυγουστίνο Παπαθωμά.
Η θέση των εφεσειόντων όπως προκύπτει από την αγόρευση τους ενώπιον μας στο πλαίσιο προώθησης της παρούσας αίτησης, είναι ότι η παραχωρηθείσα άδεια για προώθηση της αγωγής, καλύπτει και τις σε δεύτερο βαθμό διαδικασίες ενώπιον του Εφετείου, με τις οποίες αμφισβητούνται οι πρωτόδικες αποφάσεις στην αγωγή. Σε αυτές, συμπεριλαμβάνεται κατά τους εφεσείοντες και η παρούσα έφεση, με την οποία αμφισβητείται η ενδιάμεση απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου για την ακύρωση των επίδικων προσωρινών διαταγμάτων.
Αντίθετη όπως προαναφέρθηκε, είναι η θέση της εφεσίβλητης, η οποία ισχυρίζεται ότι η παρούσα έφεση είναι μια εντελώς ξεχωριστή διαδικασία, για την προώθηση της οποίας, απαιτείται επιπλέον άδεια από το Δικαστήριο εκκαθάρισης, αφού δεν καλύπτεται από την άδεια συνέχισης της αγωγής. Ακόμα και αν η παρούσα έφεση σχετίζεται με την αγωγή, οι εφεσείοντες δεν νομιμοποιούνται σύμφωνα με την εφεσίβλητη, να εφαρμόσουν ένα διάταγμα που εκδόθηκε για συνέχιση της αγωγής, στην εκδίκαση της έφεσης που είναι εντελώς διαφορετική διαδικασία.
Έπεται από τα πιο πάνω, ότι το ζήτημα που καλούμαστε να αποφασίσουμε, είναι το κατά πόσον για την προώθηση και συνέχιση της παρούσας έφεσης, συμπεριλαμβανομένης και της υπό κρίση αίτησης τροποποίησης, απαιτείται επιπλέον άδεια του Δικαστηρίου εκκαθάρισης ή αν η διαδικασία της έφεσης καλύπτεται από την ήδη παραχωρηθείσα άδεια για συνέχιση της πρωτόδικης αγωγής.
Θεωρούμε χρήσιμο σε αυτό το στάδιο να παραθέσουμε το νομικό πλαίσιο που καθορίζει την υποχρέωση λήψης άδειας για καταχώρηση ή συνέχιση νομικών μέτρων, εναντίον εταιρείας για την οποία έχει εκδοθεί διάταγμα εκκαθάρισης ή στην οποία έχει διοριστεί προσωρινός εκκαθαριστής.
Σχετικό είναι το Άρθρο 220 του Περί Εταιρειών Νόμου Κεφ. 113, το οποίο έχει ως εξής:
«220. Όταν έχει εκδοθεί διάταγμα εκκαθάρισης ή έχει διοριστεί προσωρινός εκκαθαριστής, καμιά αγωγή ή διαδικασία συνεχίζεται ή αρχίζει εναντίον της εταιρείας εκτός μετά από άδεια του Δικαστηρίου και µε τέτοιους όρους που το Δικαστήριο δυνατό να επιβάλει.»
Στην υπόθεση (1998) 1Γ Α.Α.Δ.1806, λέχθηκε ότι ο όρος «διαδικασία» του Άρθρου 220 του Κεφ. 113, περιλαμβάνει και την καταχώρηση ή συνέχιση έφεσης. Λέχθηκαν συγκεκριμένα τα εξής:
«Ενόψει της προστασίας που επιδιώκεται και παρέχεται με την αναστολή και παρόλο που η λέξη "αγωγή" στα άρθρα 215 και 220 υποδηλοί διαδικασία ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, εντούτοις η λέξη "διαδικασία" δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μας, να ερμηνευθεί κατά τρόπο που να σημαίνει διαδικασία που συνεχίζει ή αρχίζει εναντίον της εταιρείας μόνο στο πρωτόδικο Δικαστήριο, αλλά θα πρέπει να καλύπτει και τη διαδικασία έφεσης ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου, άλλως η σκοπούμενη προστασία δεν θα είναι πλήρης και αποτελεσματική.»
Στην ίδια απόφαση, λέχθηκε ότι το αρμόδιο Δικαστήριο για την παραχώρηση αδείας, είναι αυτό που είναι επιφορτισμένο με την εκδίκαση της διαδικασίας εκκαθάρισης. Τονίστηκε επίσης ότι σκοπός της πρόνοιας αυτής, είναι η παροχή προστασίας στους πιστωτές και στην περιουσία της υπό εκκαθάριση εταιρείας, με στόχο την ίση πληρωμή των πιστωτών της ίδιας τάξης και την αποτροπή προώθησης διαδικασιών από ορισμένους πιστωτές προς απόκτηση ωφελημάτων (βλ. [1923] 1 K.B. 160, In re Dynamics Corpn. (Ch. D.), [1973] 1 W.L.R. 63).
Παρόλα αυτά στην πιο πάνω υπόθεση , η έφεση δεν είχε κινηθεί εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας, αλλά από την ίδια την εταιρεία εναντίον πρωτόδικης απόφασης που εκδόθηκε εις βάρος της. Ως αποτέλεσμα, κρίθηκε ότι δεν επρόκειτο για διαδικασία εντός της εμβέλειας του , το οποίο ρητά προβλέπει ότι η σχετική άδεια χρειάζεται, μόνον για διαδικασίες που κινούνται εναντίον της εταιρείας και όχι από αυτήν.
Οι ίδιες αρχές επιβεβαιώθηκαν και στην μεταγενέστερη υπόθεση (2013) 1 Α.Α.Δ 872. Στην εν λόγω υπόθεση, κατά το στάδιο ακρόασης της έφεσης, η πλευρά του εφεσίβλητου έθεσε θέμα κατά πόσον ήταν επιτρεπτή η παράλειψη των εφεσειόντων, να εξασφαλίσουν άδεια του Δικαστηρίου για συνέχιση της διαδικασίας, δεδομένης της έκδοσης διατάγματος με το οποίο η πρώην εφεσίβλητη εταιρεία, ετέθη υπό εκκαθάριση και ο εφεσίβλητος κατέστη εκκαθαριστής της. Οι εφεσείοντες δεν είχαν προβεί στην πιο πάνω ενέργεια παρά το ότι προώθησαν αίτηση για τροποποίηση του τίτλου της έφεσης. Από πλευράς εφεσίβλητου, υποστηρίχθηκε ότι η σχετική άδεια πρέπει απαραιτήτως να λαμβάνεται από το Δικαστήριο, το οποίο έχει δικαιοδοσία στην εκκαθάριση και έχει εκδώσει το διάταγμα εκκαθάρισης.
Αντιθέτως, οι εφεσείοντες προέβαλαν ότι η άδεια αυτή μπορεί να ληφθεί και από το Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο στην προκείμενη περίπτωση όπως υποστήριξαν, είχε εξυπακουόμενα δώσει την έγκριση του, χορηγώντας άδεια για τροποποίηση του τίτλου της έφεσης και με τις ταυτόχρονες οδηγίες για την καταχώρηση περιγραμμάτων. Το Εφετείο αποφάνθηκε ότι:
1. Μόνο το Δικαστήριο ενώπιον του οποίου ευρίσκεται κατατεθειμένος ο φάκελος της υπό εκκαθάριση εταιρείας, έχει ενώπιον του το απαραίτητο υλικό ώστε να μπορεί να αποφασίσει κατά πόσο ενδείκνυται ή όχι η χορήγηση άδειας για να προχωρήσει διαδικασία ή αγωγή εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας.
2. Η αναγκαία άδεια η οποία θα πρέπει να ληφθεί σε περίπτωση που εκδίδεται διάταγμα εκκαθάρισης - όπως στην προκείμενη περίπτωση - ή διορίζεται προσωρινός εκκαθαριστής, πρέπει να προέρχεται από το Επαρχιακό Δικαστήριο. Η αναφορά από τους εφεσείοντες σε εξυπακουόμενη άδεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ουδόλως μπορούσε να γίνει δεκτή.
3. Επειδή οι εφεσείοντες δεν είχαν εξασφαλίσει άδεια από το Επαρχιακό Δικαστήριο εκκαθάρισης για τη συνέχιση της διαδικασίας της έφεσης, η έφεση ανεστάλη μέχρι την εξασφάλιση άδειας για συνέχισή της. Δόθηκαν επί του προκειμένου οδηγίες από το Εφετείο όπως σχετική αίτηση καταχωρείτο εντός τριάντα ημερών στο Δικαστήριο εκκαθάρισης.
Να σημειωθεί όμως ότι τα γεγονότα της υπόθεσης (ανωτέρω)διαφέρουν από αυτά της παρούσας, με την έννοια ότι εκεί δεν υπήρχε καθόλου άδεια για συνέχιση των διαδικασιών εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας, ενώ στην υπό κρίση περίπτωση, δόθηκε άδεια για συνέχιση και/ή εκδίκαση της αγωγής.
Είναι γεγονός και είναι παραδεκτό επίσης από αμφότερους τους συνηγόρους ότι δεν υπάρχει προηγούμενη νομολογία που να καθορίζει κατά πόσον η άδεια που εξασφαλίστηκε για προώθηση της αγωγής, καλύπτει και την διαδικασία έφεσης εναντίον αποφάσεων που εκδίδονται στο πλαίσιο της αγωγής. Η προαναφερθείσα Κυπριακή νομολογία, αφορά περιπτώσεις όπου δεν ζητήθηκε καθόλου άδεια για συνέχιση της διαδικασίας.
Σημειώνεται ότι το λεκτικό του Άρθρου 220 του Κεφ. 113, προσομοιάζει με αυτό του Άρθρου 231 του Αγγλικού Companies Act του 1948. Παρόμοιες πρόνοιες που διέπουν τα ενώπιον μας ερωτήματα, παρατίθενται επίσης και στα Άρθρα 126, 128 και 130(3) του Αγγλικού Insolvency Act 1986. Ως εκ τούτου, η Αγγλική νομολογία και συγγράμματα θα μπορούσαν να είναι βοηθητικά επί του θέματος (βλ. Stefanos & Andreas Gold Stores Trading Limited ανωτέρω). Εντούτοις παρά την έρευνα μας δεν έχουμε εντοπίσει ούτε σχετική Αγγλική νομολογία που να είναι βοηθητική. Ούτε από τις αναφορές των ευπαιδεύτων συνηγόρων της εφεσίβλητης σε Αγγλικά συγγράμματα εταιρικού δικαίου, προκύπτει οτιδήποτε σχετικό με το υπό εξέταση ζήτημα.
Η συνήγορος για τους εφεσείοντες, μας παρέπεμψε μεταξύ άλλων στο σύγγραμμα McPherson & Keay's Law of Company Liquidation, 5η έκδοση, όπου στην παρ. 7-073 αναφέρονται τα εξής:
«Interpretation of the words "action or proceeding" in s.130(2) seems to have been affected by considerations of convenience rather than by the technical or literal meaning of the words. It is natural to expect that proceeding would include any procedural step taken in the course of a legal action. But it has been held that an application for security for costs against the company is not an action or proceeding for which leave of the court is required. What about an appeal? There are two issues here. First, is leave to appeal needed when the company has entered into liquidation after a judgment has been handed down in the proceedings? The answer would appear to be in the positive as an appeal is a proceeding within s.130(2). Secondly, is leave to appeal necessary when the claimant has obtained leave to institute proceedings and then seeks to appeal as the claimant failed at first instance? Is the appeal to be regarded as part of the action for which leave was given originally or is it to be regarded as separate? There is no clear authority on the point, but it is submitted that it is preferable to say that no leave is required as the appeal is merely part of the proceedings for which leave was given.»
Έχοντας υπόψη όλα τα πιο πάνω και αφού συνυπολογίσαμε όλους τους σχετικούς παράγοντες και ιδιαίτερα τον σκοπό που εξυπηρετεί η άδεια για δικαστική διαδικασία εναντίον εταιρείας υπό εκκαθάριση, κρίνουμε ότι δεν είναι ορθή η θέση της εφεσίβλητης, ότι η ήδη παραχωρηθείσα άδεια για συνέχιση της αγωγής, δεν καλύπτει και τις διαδικασίες έφεσης εναντίον αποφάσεων, που λαμβάνονται στην ίδια πρωτόδικη αγωγή.
Η διαδικασία που ξεκινά με την ειδοποίηση έφεσης, δεν είναι άσχετη ούτε και μπορεί να διαχωριστεί πλήρως από την πρωτόδικη διαδικασία, την οποία σκοπεί να ανατρέψει. Κατά την δική μας άποψη, η διαδικασία της έφεσης θα πρέπει να θεωρείται για τους σκοπούς του Άρθρου 220 του Κεφ. 113, μέρος της διαδικασίας για την οποία δόθηκε σε αρχικό στάδιο άδεια, για λήψη ή συνέχιση νομικών μέτρων εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας.
Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία που υποστηρίζει ότι η δοθείσα άδεια για λήψη νομικών μέτρων σε πρωτόδικο στάδιο, καλύπτει μόνον την καταχώρηση και προώθηση της αγωγής, δεν είναι μόνον τυπολατρική αλλά μπορεί να οδηγήσει και σε παράλογα αποτελέσματα αφού σε αυτήν την περίπτωση, πιθανόν να ισχυριστεί κάποιος ότι και για κάθε ενδιάμεση αίτηση ή οιανδήποτε άλλη διαδικασία ή βήμα εντός της αγωγής, θα χρειαζόταν επίσης η άδεια του Δικαστηρίου εκκαθάρισης. Αντιθέτως η ορθή ερμηνεία κατά την κρίση μας, είναι ότι η άδεια για συνέχιση της αγωγής, περιλαμβάνει και τη συνέχιση όλων των νομικών μέτρων εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας, τα οποία λαμβάνονται σε σχέση με την αγωγή.
Καταλήγουμε ότι η παροχή άδειας στους εφεσείοντες για συνέχιση της αγωγής δυνάμει του Άρθρου 220 του Κεφ. 113, περιλαμβάνει και τη λήψη και συνέχιση νομικών μέτρων εναντίον της εφεσίβλητης, και καλύπτει όχι μόνο την πρωτόδικη διαδικασία έγερσης αγωγής, αλλά και τυχόν εφέσεις που καταχωρούνται είτε επί ενδιάμεσων αποφάσεων όπως στην παρούσα που εκδόθηκαν στο πλαίσιο της αγωγής, αλλά και εφέσεων επί της τελικής απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Σημειώνουμε ότι σύμφωνα με την προαναφερθείσα νομολογία, σκοπός του Άρθρου 220 του Κεφ. 113, είναι η παροχή προστασίας στους πιστωτές και στην περιουσία της υπό εκκαθάριση εταιρείας, με στόχο την ίση πληρωμή των πιστωτών της ίδιας τάξης και την αποτροπή προώθησης διαδικασιών από ορισμένους πιστωτές προς απόκτηση ωφελημάτων.
Στην παρούσα περίπτωση, το Δικαστήριο εκκαθάρισης παραχώρησε την άδεια για τη συνέχιση της αγωγής, θεωρώντας προφανώς ότι με τον τρόπο αυτό, δεν επηρεάζονται δυσμενώς τα συμφέροντα του συνόλου των πιστωτών. Δεν θα εξυπηρετούσε καθόλου, η επιβεβαίωση από το Δικαστήριο εκκαθάρισης της πιο πάνω διαπίστωσης του, για το δικαιολογημένο της παραχώρησης αδείας και για την παρούσα έφεση. Αντιθέτως, αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την καθυστέρηση της εκδίκασης της έφεσης για τυπολατρικούς και μόνο λόγους, αφού το Δικαστήριο εκκαθάρισης έχει ήδη κρίνει ότι δικαιολογείται η παραχώρηση αδείας για συνέχιση και/ή εκδίκαση της αγωγής χωρίς να θεωρήσει ότι αυτό θα επηρεάσει δυσμενώς το σύνολο των πιστωτών, πράγμα που όπως προαναφέραμε, περιλαμβάνει και τη λήψη νομικών μέτρων των εφεσειόντων εναντίον της εφεσίβλητης, στο πλαίσιο της παρούσας έφεσης.
Να σημειωθεί ότι η έφεση αφορά ενδιάμεση και όχι την τελική απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Αποδοχή της θέσης της εφεσίβλητης θα οδηγούσε στο παράδοξο αποτέλεσμα, οι ενάγοντες να μην μπορούν χωρίς επιπλέον άδεια να αμφισβητήσουν μια ενδιάμεση απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, για την πρωτόδικη εκδίκαση της οποίας έχει ήδη δοθεί άδεια. Κατά την κρίση μας δεν είναι αυτός ο σκοπός του Άρθρου 220 του Κεφ. 113, να εξετάζεται δηλαδή για κάθε νέο δικαστικό βήμα της υπόθεσης, κατά πόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις για παραχώρηση αδείας.
Κατά συνέπεια, η θέση της εφεσίβλητης ότι θα έπρεπε να ληφθεί άδεια από το Δικαστήριο εκκαθάρισης, πλην της πρωτόδικης διαδικασίας και για την συνέχιση της παρούσας έφεσης, δεν ευσταθεί.
Έχουμε υπόψη την θέση της εφεσίβλητης ότι δεν ενίσταται επί της ουσίας για την αιτούμενη τροποποίηση. Εκδίδουμε ως εκ τούτου, διάταγμα για τροποποίηση του τίτλου της έφεσης, ως η αίτηση. Τροποποιημένη ειδοποίηση έφεσης να καταχωρηθεί εντός 15 ημερών από σήμερα. Κατά τα λοιπά να ακολουθηθούν τα προβλεπόμενα από τους Κανονισμούς Πολιτικής Δικονομίας του 2023 ως προς την εκδίκαση της έφεσης.
Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα λόγω των καινοφανών νομικών θεμάτων που έχουν τεθεί στο πλαίσιο της παρούσας αίτησης.
Αλ. Παναγιώτου, Π.
Μ. Τουμαζή, Δ.
Ι. Στυλιανίδου, Δ.