|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση αρ. 32/2024)
2 Απριλίου, 2024
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Πρόεδρος]
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ, Δ/στές]
ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Εφεσείων/Κεντρική Αρχή
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΕΚΔΟΣΗΣ ΤΟΥ
ARTHUR PETROV, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΦΟ
Εφεσιβλήτου/Εκζητούμενου
-----------------------------
Στάθης Ερωτοκρίτου για Γενικό Εισαγγελέα, για Εφεσείοντα.
Ηλίας Στεφάνου και Έλενα Καπαρδή (κα), για Ηλίας Α. Στεφάνου Δ.Ε.Π.Ε., για Εφεσίβλητο.
Εφεσίβλητος, παρών.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τη Στυλιανίδου, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ, Δ.: Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας, απέρριψε αίτηση των ΗΠΑ για έκδοση του Εφεσιβλήτου, προκειμένου να δικαστεί εκεί για επτά αδικήματα που κατ' ισχυρισμό διαπράχθηκαν κατά την περίοδο μεταξύ Φεβρουαρίου 2022 και Αυγούστου 2023.
Σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση ο Εφεσίβλητος κατηγορείται ότι εμπλέκεται στην προμήθεια από τις ΗΠΑ ηλεκτρονικών εξαρτημάτων και άλλου υλικού προκειμένου αυτό να πωληθεί στην στρατιωτική βιομηχανία της Ρωσίας για χρήση από τον ρωσικό στρατό. Ο Εφεσίβλητος κατηγορείται ότι παρίστανε αναληθώς ότι τα εν λόγω εξαρτήματα προορίζονται για να τύχουν εμπορικής χρήσης στην αγορά της Κύπρου, της Λετονίας και του Τατζικιστάν. Ο Εφεσίβλητος έχει διπλή γερμανική και ρωσική ιθαγένεια.
Η έκδοση επιδιώκεται δυνάμει του περί Εκδόσεως Φυγοδίκων Νόμου του 1970 (Ν.97/1970) και δυνάμει του περί του Εγγράφου, που προβλέπεται από το Άρθρο 3(2) της Συμφωνίας για Έκδοση μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, που υπογράφηκε στις 25 Ιουνίου 2003, αναφορικά με την εφαρμογή της Συνθήκης μεταξύ της Κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής για Έκδοση Φυγοδίκων, που υπογράφηκε στις 17 Ιουνίου 1996, (Κυρωτικός) Νόμου του 2008, (Ν.8(ΙΙΙ)/2008).
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, απέρριψε την αίτηση έκδοσης, εγκρίνοντας συγκεκριμένη ένσταση που τέθηκε, τόσο με την προφορική, όσο και με την γραπτή αγόρευση του δικηγόρου του Εφεσιβλήτου σύμφωνα με την οποία εν όψει της γερμανικής ιθαγένειας του Εφεσιβλήτου δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η έκδοση του σε τρίτο κράτος (εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης) χωρίς προηγουμένως να ενημερωθούν οι αρχές της Γερμανίας. Η πιο πάνω θέση του Εφεσιβλήτου βασίσθηκε στις αποφάσεις του ΔΕΕ Petruhhin, C-182/15 και Pisciotti,C-191/16 .
Ο Γενικός Εισαγγελέας αρνείται ότι δεν υπήρξε επικοινωνία με τις γερμανικές αρχές. Επιχειρήθηκε πρωτοδίκως η προσκόμιση, δια επισύναψης στη γραπτή αγόρευση του Γενικού Εισαγγελέα, σχετικής επικοινωνίας μεταξύ των κυπριακών αρχών και των αρχών της Γερμανίας σύμφωνα με την οποία οι γερμανικές αρχές απάντησαν στις κυπριακές αρχές ότι δεν επιθυμούν την έκδοση Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης σε σχέση τον Εφεσίβλητο. Το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε ότι δεσμεύεται από τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου όπως μη λάβει υπόψη του την εν λόγω επισυνημμένη στην αγόρευση επικοινωνία. Κατέληξε ότι ελλείψει μαρτυρίας για ενημέρωση του κράτους μέλους της ΕΕ (της Γερμανίας) αναφορικά με το επίδικο αίτημα έκδοσης υπηκόου της σε τρίτο κράτος (στις ΗΠΑ), σύμφωνα με τη Νομολογιακή Αρχή που έθεσε το ΔΕΕ στις αποφάσεις Petruhhin και Pisciotti, η συγκεκριμένη ένσταση από πλευράς Εφεσιβλήτου πέτυχε και η αίτηση αναπόδραστα οδηγήθηκε σε απόρριψη. Οι εν λόγω αρχές της νομολογίας αποκαλούνται και «δόγμα Petruhhin.»
Με την ενώπιον μας έφεση προσβάλλεται με τρείς λόγους έφεσης η πρωτόδικη απόφαση. Ο Εφεσίβλητος υπέβαλε αντέφεση προσβάλλοντας την κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η δίωξη του Εφεσιβλήτου δεν έχει πολιτικό χαρακτήρα.
Με τον πρώτο λόγο έφεσης προβάλλεται ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα θεώρησε ότι τυγχάνει εφαρμογής στην παρούσα υπόθεση το δόγμα Petruhhin. Σε περίπτωση που ο λόγος αυτός πετύχει, κατά συνέπεια θα κριθεί εσφαλμένη και η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ελλείψει της απόδειξης ενώπιον του αναφορικά με τα βήματα τα οποία όφειλαν να λάβουν οι κυπριακές αρχές προτού εκδοθεί ο Εφεσίβλητος στις ΗΠΑ, αναπόδραστα η αίτηση έκδοσης οδηγήθηκε σε απόρριψη.
Με την παρούσα αίτηση ζητείται από τον Γενικό Εισαγγελέα άδεια για προσκόμιση μαρτυρίας που όπως υποστηρίζει άπτεται του πρώτου λόγου έφεσης. Υποστηρίζεται ότι με αυτή θα τεθεί αντικειμενικά ενώπιον του Εφετείου η ορθή νομική βάση και ερμηνεία του δόγματος Petruhhin ότι δηλαδή αυτό δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση του Εφεσιβλήτου για τον εξής λόγο: Η Κυπριακή Δημοκρατία επιτρέπει την έκδοση Κυπρίων πολιτών υπό τον όρο της αρχής της αμοιβαιότητας και εν προκειμένω, επιτρέπει την έκδοση πολιτών της στις ΗΠΑ, εφόσον οι ΗΠΑ εκδίδουν υπηκόους τους ακόμη και σε χώρες που δεν εκδίδουν τους δικούς τους υπηκόους. Ο Αιτητής επιχειρεί να αποδείξει συναφώς, ως πραγματικό γεγονός με την προσκόμιση μαρτυρίας, ότι οι ΗΠΑ βάσει νόμου, πολιτικής και πρακτικής, («as a matter of law, policy, and practice») εκδίδουν τους υπηκόους τους ως αναφέρεται πιο πάνω.
Θεωρούμε ότι κατά προτεραιότητα χρήζει εξέτασης το κατά πόσον το πραγματικό γεγονός του οποίου επιχειρείται η απόδειξη είναι πιθανόν να έχει σημαντική επίδραση στην απόφαση του Εφετείου επί της ουσίας της έφεσης. Στην Κονναρή v. Αστυνομίας, Ποινική Έφεση Αρ.184/2019, 16/7/2020, ECLI:CY:AD:2020:B248, απόφαση όπου παρασχέθηκε άδεια για προσκόμιση μαρτυρίας στο πλαίσιο έφεσης, κρίθηκε ως ουσιαστικό ζήτημα το ότι η εν λόγω μαρτυρία εμφανιζόταν ως αξιόπιστη, ήταν σχετική με τα επίδικα θέματα και η παρουσίαση της ήταν πιθανό να έχει σημαντική επίδραση προς συνεκτίμηση όλων των κρίσιμων γεγονότων για την απόφαση επί της ουσίας της έφεσης.
Το ΔΕΕ εισήγαγε στην απόφαση Petruhhin ειδικές υποχρεώσεις για τα κράτη μέλη τα οποία δεν εκδίδουν υπηκόους τους όταν λαμβάνουν αίτηση έκδοσης από τρίτο κράτος για δίωξη πολίτη της ΕΕ ο οποίος είναι υπήκοος άλλου κράτους μέλους και έχει ασκήσει το δικαίωμά του για ελεύθερη κυκλοφορία σύμφωνα με το άρθρο 21 παράγραφος 1 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ). Κρίθηκε ότι σε τέτοια περίπτωση το κράτος μέλος της ΕΕ που λαμβάνει αίτηση έκδοσης υποχρεούται να κινήσει διαδικασία διαβούλευσης με το κράτος μέλος της ιθαγένειας του πολίτη της ΕΕ (μηχανισμός Petruhhin), παρέχοντας με τον τρόπο αυτόν στο εν λόγω κράτος μέλος τη δυνατότητα άσκησης δίωξης κατά των πολιτών του μέσω ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης (ΕΕΣ), (βλ. «Ανακοίνωση της Επιτροπής-Κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με την έκδοση σε τρίτα κράτη», Έγγραφο 2022/C 223/01»)
Είναι προφανές από το κείμενο της πρωτόδικης απόφασης ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο, δεν έλαβε υπόψη ότι η Pisciotti στην οποία παρέπεμψε, εφαρμόζεται μόνο σε κράτος μέλος που διακρίνει βάσει κανόνα του δικαίου του, μεταξύ των υπηκόων του και των υπηκόων άλλων κρατών μελών και επιτρέπει την έκδοση αυτών ενώ δεν επιτρέπει την έκδοση των δικών του υπηκόων. Αυτό είναι προφανές, εφόσον στην ανάπτυξη του σκεπτικού του, δεν προέβη σε καμία διαπίστωση, ως όφειλε, αναφορικά με το κατά πόσον η Κυπριακή Δημοκρατία, είναι χώρα που εν τη εννοία της ως άνω νομολογίας «δεν επιτρέπει την έκδοση» των υπηκόων της.
Το σημείο αυτό παραγνωρίσθηκε εντελώς από όλους όσους έθιξαν το δόγμα Petruhinn ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ήτοι τον μοναδικό μάρτυρα υπεράσπισης του Εφεσιβλήτου και τους συνήγορους αμφότερων των πλευρών.
Όπως προκύπτει από τα πρακτικά της πρωτόδικης διαδικασίας, το δόγμα Petruhhin τέθηκε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου για πρώτη φορά από τον δικηγόρο του Εφεσίβλητου κατά την κυρίως εξέταση του μοναδικού μάρτυρα για τον Εφεσίβλητο, καθηγητή Δημοσίου Δικαίου και Δικαίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ουδέποτε τέθηκε και μάλλον παραγνωρίστηκε το απαραίτητο στοιχείο για την εφαρμογή του δόγματος Petruhhin ήτοι, το κατά πόσον η Κυπριακή Δημοκρατία είναι χώρα η οποία δεν εκδίδει τους υπηκόους της εν τη εννοία της σχετικής νομολογίας του ΔΕΕ.
Θεωρούμε χρήσιμο να αναφέρουμε στο σημείο αυτό ότι στην απόφαση ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ AG ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ HABEAS CORPUS, Συνεκδικαζόμενες Πολιτικές Αιτήσεις Αρ. 178/2022, κ.ά., 12/1/2023 λέχθηκε ότι η νομολογία του ΔΕΕ, συνιστά μέρος της έννομης τάξης στην Κύπρο και πως ως προς την εφαρμογή του ημεδαπού δικαίου και ό,τι αυτό περιλαμβάνει, είναι απαράδεκτη η προσκόμιση μαρτυρίας εμπειρογνώμονα.
Εν όψει των πιο πάνω, είμαστε της άποψης ότι ο τρόπος με τον οποίο τέθηκε από τον εμπειρογνώμονα το δόγμα Petruhhin δεν αρκούσε για να θεωρηθεί ότι η σχετική ένσταση του Εφεσιβλήτου το έθετε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου στην όλη του διάσταση, ήτοι και σε σχέση με το κατά πόσο η αιτούμενη χώρα εκδίδει τους υπηκόους της.
Ο τρόπος με τον οποίο δόθηκε η μαρτυρία του εμπειρογνώμονα δεν βοήθησε το πρωτόδικο Δικαστήριο, αλλά αντιθέτως προκάλεσε σύγχυση ως προς την εφαρμογή του δόγματος.
Επισημαίνεται επίσης ότι το ζήτημα του δόγματος Petruhhin δεν τέθηκε από τον δικηγόρο του Εφεσιβλήτου στην αντεξέταση των μαρτύρων για τον Εφεσείοντα.
Από όλα τα πιο πάνω προκύπτει ότι το απαραίτητο στοιχείο για την εφαρμογή του δόγματος Petruhhin ουδέποτε ηγέρθη ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου και διέλαθε της προσοχής του. Το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε ότι η Κεντρική Αρχή δεν αμφισβήτησε πως η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει στην παρούσα περίπτωση πριν προχωρήσει στην έκδοση του εκζητούμενου στις ΗΠΑ, να ενημερώσει σχετικά την Γερμανία, δίδοντας βαρύτητα στο ότι ο Δικηγόρος της Κεντρικής Αρχής ισχυρίστηκε μέσω της γραπτής του αγόρευσης, ότι έλαβε χώρα η συγκεκριμένη ενημέρωση.
Διαφωνούμε με το πιο πάνω συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Από μελέτη της εν λόγω γραπτής αγόρευσης προκύπτει ότι ο Δικηγόρος της Κεντρικής Αρχής υποστήριξε την θέση ότι το ζήτημα της γερμανικής υπηκοότητας του εκζητούμενου όπως τέθηκε από τον μοναδικό μάρτυρα για τον Εφεσίβλητο «θα έπρεπε να αποκλειστεί» και να μην ληφθεί υπόψη, γιατί η θέση αυτή ουδέποτε τέθηκε από την πλευρά του Εφεσιβλήτου στην μάρτυρα της Κεντρικής Αρχής, (λειτουργό του Υπουργείου Δικαιοσύνης) ώστε η ίδια να προβάλει τη θέση του Υπουργείου.
Ωστόσο τονίζουμε ότι το κατά πόσον οι εν λόγω αποφάσεις του ΔΕΕ τύγχαναν εφαρμογής στην παρούσα υπόθεση ήταν θέμα νομικό (και ενδεχομένως εν μέρει και πραγματικό), και η ενδελεχής εξέτασή του από το πρωτόδικο Δικαστήριο, δεν εξαρτάται από το κατά πόσον ο Δικηγόρος της Εφεσείουσας αμφισβήτησε ή όχι την εφαρμογή του δόγματος Petruhhin. Η εφαρμογή του δικαίου της ΕΕ αποτελεί υποχρέωση του δικαστηρίου της κάθε χώρας μέλους. Υπενθυμίζουμε ότι όπως έχει αποφασισθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο, το έργο του Δικαστηρίου στη διαδικασία έκδοσης φυγοδίκου βάσει του Νόμου 97/70 είναι ανακριτικό. Έχει ως λόγο τη διαπίστωση ύπαρξης των προϋποθέσεων για την κίνηση του διεθνούς μηχανισμού του κατ' ισχυρισμό αδικοπραγήσαντα σε χώρα για να δικαστεί ή να εκτίσει την ποινή του (βλ. Μελάς ν. Αρχηγού Αστυνομίας κ.ά. (1998) 1 Α.Α.Δ. 2261).
Όπως προαναφέρθηκε, το κατά πόσο εφαρμόζεται το δόγμα Petruhhin στην παρούσα υπόθεση εξαρτάται από το κατά πόσο η Κυπριακή Δημοκρατία έχει την επιλογή να μην εκδίδει τους δικούς της υπηκόους στις ΗΠΑ. Συναφώς, το Άρθρο 3 της Συνθήκης με τις ΗΠΑ, υπό τον τίτλο «Μεταχείριση Υπηκόων», προβλέπει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δύναται να εκδίδει υπηκόους της εκτός αν οι νόμοι και το Σύνταγμα προβλέπουν διαφορετικά.
Η σχετική νομοθετική ρύθμιση απαντάται στο Άρθρο 6 του περί Εκδόσεως Φυγοδίκων Νόμου του 1970, το οποίο προβλέπει:
«Ουδείς θέλει εκδοθεί δυνάμει του παρόντος Νόμου εις Κράτος συνάψαν συνθήκην εκδόσεως μετά της Δημοκρατίας...εάν ούτος είναι πολίτης της Δημοκρατίας εξαιρουμένων των περιπτώσεων που επιτρέπεται από το Σύνταγμα»
Το Άρθρο 11 (2) (στ) του Συντάγματος προβλέπει ότι επιτρέπεται η στέρηση ελευθερίας πολίτη της Δημοκρατίας προς τον σκοπό της έκδοσης ή παράδοσής του σύμφωνα με διεθνή σύμβαση που δεσμεύει τη Δημοκρατία, υπό τον όρο ότι τέτοια σύμβαση εφαρμόζεται αντίστοιχα και από τον αντισυμβαλλόμενο.
Από τα πιο πάνω προκύπτει ότι υπάρχει εκ του νόμου περιορισμός στην έκδοση πολιτών της Δημοκρατίας μόνο στο βαθμό που δεν προνοείται εξαίρεση της περίπτωσης από το Σύνταγμα, ανάλογα δηλαδή με το κατά πόσο η έκδοση τους ζητείται με βάση διεθνή σύμβαση που εφαρμόζεται αντίστοιχα και από την αντισυμβαλλόμενη χώρα που ζητά την έκδοση.
Δεδομένου ότι το δόγμα Petruhhin εφαρμόζεται σύμφωνα με τη σκέψη 32 της ομώνυμης απόφασης όταν οι εθνικοί περί εκδόσεως κανόνες εισάγουν διαφορά ως προς τη μεταχείριση αναλόγως αν ο ενδιαφερόμενος είναι ημεδαπός ή υπήκοος άλλου κράτους μέλους, θα πρέπει επομένως να εξεταστεί εάν εν προκειμένω, Κύπριος υπήκοος θα τύγχανε προστασίας της οποίας δεν τυγχάνει ο Εφεσίβλητος.
Λαμβάνουμε υπόψη ότι σταθερά τα κυπριακά δικαστήρια αποφάσισαν ότι επιβάλλεται η φιλελεύθερη ερμηνεία διεθνών συμφωνιών για την έκδοση φυγοδίκων προς ευόδωση του ευπρόσδεκτου στόχου στον οποίο αποβλέπουν, που είναι η καταπολέμηση του εγκλήματος σε διεθνή κλίμακα. Οι διευθετήσεις για την έκδοση φυγοδίκων, σκοπούν στον παραμερισμό των συνόρων ως φραγμού στη δίωξη του σοβαρού εγκλήματος που αποτελεί κοινή επιδίωξη των εθνών. (π.χ. βλ. Hachem (1991) 1 ΑΑΔ, 723 και Γενικού Εισαγγελέα v. Alekseyevich, Πολιτική Έφεση Αρ. 83/2020, 17/2/2021), ECLI:CY:AD:2021:A47.
Είμαστε της άποψης με βάση τις πιο πάνω αρχές, ότι η θέση πως το κυπριακό δίκαιο επιτρέπει την έκδοση Κυπρίου πολίτη στις ΗΠΑ, νοουμένου ότι η ΗΠΑ εφαρμόζουν τη σύμβαση αντιστοίχως, βρίσκει έρεισμα στο κυπριακό δίκαιο και αποτελεί θέμα ουσίας στην έφεση.
Επομένως είναι σχετικό στην παρούσα υπόθεση το κατά πόσο η εν προκειμένω σχετική σύμβαση μεταξύ Κύπρου και ΗΠΑ εφαρμόζεται αντίστοιχα και από τον αντισυμβαλλόμενο, ήτοι τις ΗΠΑ. Το κατά πόσον οι ΗΠΑ εφαρμόζουν αντίστοιχα τη σύμβαση είναι ζήτημα αλλοδαπού δικαίου, ζήτημα πραγματικό, για το οποίο σύμφωνα με τη νομολογία απαιτείται μαρτυρία (π.χ. βλ. απόφαση AG, ανωτέρω και BULLOCK κ.α. ν. GORSOAN LIMITED κ.α., Πολιτική Έφεση Αρ. Ε40/2013, 20/7/2021).
Η μαρτυρία που ζητείται να προσκομιστεί με την ενώπιον μας αίτηση, εμφανίζεται αξιόπιστη και σχετική με το επίδικο ζήτημα, η δε παρουσίαση της είναι πιθανό να έχει σημαντική επίδραση για την απόφαση επί της ουσίας της έφεσης. Σημειώνουμε ότι ο Εφεσίβλητος προβάλλει ότι η εν λόγω μαρτυρία δεν είναι αξιόπιστη εφόσον αποτελείται από αποσπασματική επικοινωνία με τις αμερικανικές αρχές. Λαμβάνοντας υπόψη την πηγή της πληροφόρησης, θεωρούμε ότι το γεγονός ότι δεν παρατίθεται η επικοινωνία με την οποία τέθηκαν από τις κυπριακές αρχές μερικά από τα ερωτήματα προς τις αμερικανικές αρχές δεν προκαλεί εύλογες αμφιβολίες ως προς την αξιοπιστία της εν λόγω μαρτυρίας.
Περαιτέρω, όπως διαφαίνεται, το κατά πόσον η Κυπριακή Δημοκρατία εφαρμόζει την διάκριση της ιθαγένειας σε σχέση με τις ΗΠΑ δεν τέθηκε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Περαιτέρω, λαμβάνουμε υπόψη ότι η έφεση κατά απόφασης έκδοσης φυγοδίκου έχει τον ίδιο σκοπό με την πρωτόδικη διαδικασία, ήτοι τη διάγνωση του κατά πόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις έκδοσης (βλ. Διευθυντής των Φυλακών ν. Αναφορικά με την αίτηση του Τζεννάρο Περρέλλα (1995) 1 Α.Α.Δ. 217,). Λαμβάνουμε επίσης υπόψη ότι η διαδικασία έκδοσης έχει ερευνητικό χαρακτήρα και είναι διαδικασία suis generis. Συνυπολογίζουμε επίσης την πιο πάνω αναφερόμενη στάση και παρουσίαση των θέσεων του Εφεσιβλήτου στην πρωτόδικη διαδικασία σε σχέση με το δόγμα Petruhinn, εν όψει της οποίας κρίνουμε ότι ζήτημα που προέκυψε αναφορικά με την εφαρμογή του δόγματος δεν τέθηκε πρωτοδίκως στην όλη του διάσταση.
Υπό το φως όλων των πιο πάνω, κρίνουμε ότι στην παρούσα υπόθεση συντρέχουν εξαιρετικές περιστάσεις ώστε το συμφέρον της δικαιοσύνης να εξυπηρετείται με την παροχή άδειας ως η αίτηση.
Εκδίδεται Διάταγμα βάσει του Μέρους 41.13 (2) των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 όπως κατατεθούν ως επισυναπτόμενα τεκμήρια σε ένορκη δήλωση εκ μέρους του Αιτητή, τα έγγραφα που αναφέρονται στην αίτηση, εντός 5 (πέντε ημερών) από σήμερα.
Τα έξοδα της παρούσας αίτησης επιδικάζονται υπέρ του Εφεσείοντα και εναντίον του Εφεσιβλήτου, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Αλ. Παναγιώτου, Δ.
Μ. Παπαδοπούλου, Δ.
Ι. Στυλιανίδου, Δ.