|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΕΦΕΤΕΙΟ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση αρ. Ε59/2022)
7 Σεπτεμβρίου, 2023
[ΛΙΜΝΑΤΙΤΟΥ, Πρόεδρος]
[ΣΤΑΥΡΟΥ, ΚΟΝΗΣ, Δ/στές]
1. ΜΟΔΕΣΤΟΣ ΣΤΕΛΙΟΥ
2. ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΕΛΙΟΥ
Εφεσειόντων/Εναγομένων
ν.
ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ (ΚΥΠΡΟΥ) ΛΤΔ
Εφεσιβλήτων/Εναγόντων
-------------------------------
Σ. Ζαννούπας, για Εφεσείοντες.
Χρ. Μιλή (κα) για κ.κ. Κ. Α. Σέργη ΔΕΠΕ, για Εφεσίβλητους.
Ρ. Λιμνατίτου, Π.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Κονή, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Α. ΚΟΝΗΣ: Την 24.05.2021 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας («το πρωτόδικο Δικαστήριο») προχώρησε στην έκδοση απόφασης υπέρ των εναγόντων και εναντίον των εναγομένων στην απουσία των τελευταίων.
Την 18.10.2021 οι εναγόμενοι/εφεσείοντες καταχώρησαν αίτηση παραμερισμού της απόφασης ημερομηνίας 24.5.2021.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξετάζοντας την αίτηση υπέδειξε ότι την 24.5.2021 η αγωγή ήταν ορισμένη για ακρόαση και αφού προηγήθηκε απόσυρση της δικηγόρου τους, προχώρησε στην έκδοση απόφασης στην απουσία των εναγομένων. Έκρινε ότι τυγχάνει εφαρμογής η Δ.33 Θ. 5 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών και εξέτασε την αίτηση στα πλαίσια της πιο πάνω διαταγής (με αναφορά στην Δ.17 Θ.10 οι πρόνοιες της οποίας προσομοιάζουν με αυτές της Δ.33 Θ.5) και αποφάσισε, ότι δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις που θέτει η νομολογία για έγκριση της αίτησης.
Με την παρούσα έφεση οι εφεσείοντες προβάλλουν πέντε λόγους για ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης. Οι πρώτοι τέσσερεις είναι συναφείς μεταξύ τους και θα εξεταστούν ενιαία.
Οι Εφεσείοντες υποστηρίζουν ότι:
α) Λανθασμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέλαβε ότι η νομική βάση της αίτησης για παραμερισμό της απόφασης ήταν η Δ.33 Θ.5 αφού ουδέποτε οι Εφεσείοντες βάσισαν την αίτηση τους στη Δ.33 Θ.5. Αντίθετα η νομική βάση της αίτησης ήταν η Δ.16 Θ.7, Δ.33 Θ1, 2, 3, 6, 12, 13, Δ.48 Θ.1 - 6 και 9(h), ο περί Ηλεκτρονικής Δικαιοσύνης (Ηλεκτρονική Επικοινωνία) Διαδικαστικός Κανονισμός του 2021, Κ.16/2021, το Άρθρο 30 του Συντάγματος, η νομολογία, οι συμφυείς και γενικές εξουσίες του Δικαστηρίου και το Άρθρο 6 της Ευρωπαικής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Οι Εφεσείοντες υποστηρίζουν στο περίγραμμα αγόρευσης τους το οποίο υιοθέτησαν κατά την ακρόαση της Εφεσης ότι την 24/5/2021 η αγωγή δεν ήταν ορισμένη για ακρόαση.
β) Λανθασμένα το Δικαστήριο επικαλέστηκε νομολογία σε σχέση με τη Δ.33 Θ.5.
γ) Λανθασμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο εφάρμοσε νομολογία που αφορά τη Δ.33 Θ.5 η οποία προσομοιάζει με τη Δ.17 Θ.10 αφού καμία εξ αυτών δεν αποτελεί την νομική βάση της αίτησης. Τουναντίον, νομική βάση της αίτησης είναι η Δ.16 Θ.7.
δ) Λανθασμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν εφάρμοσε τις νομολογιακές αρχές της Δ.16 Θ.7 αφού σύμφωνα με αυτήν αλλά και τη σχετική νομολογία, όταν αίτηση βασίζεται επί της Δ.16 Θ.7 δεν απαιτείται η απόδειξη καλής υπεράσπισης.
Αποτελεί θέση των Εφεσειόντων ότι δεν θα έπρεπε να εξεταστεί θέμα απόδειξης καλής υπεράσπισης. Σε κάθε περίπτωση η υπεράσπιση βρισκόταν στο φάκελλο του Δικαστηρίου με αποτέλεσμα το μόνο που είχαν να αποδείξουν οι εφεσείοντες, ήταν καλό λόγο για τη μη εμφάνιση τους, λόγο τον οποίο το Δικαστήριο έκρινε ως δικαιολογημένο. Το Δικαστήριο θα έπρεπε να εξετάσει την αίτηση βάσει των νομολογιακών αρχών της Δ.16 Θ.7. Απόλυτα σχετική σύμφωνα με τους Εφεσείοντες είναι η Μιχαήλ v Marfin Popular Bank Co Ltd (2014) 1(Β) Α.Α.Δ. 1504 και ότι αυτό που πρέπει να αποδείξει σε τέτοια περίπτωση ο εναγόμενος είναι ότι καταχώρησε εμφάνιση πριν από την έκδοση της απόφασης και τίποτε άλλο.
Οι εφεσίβλητοι υποστήριξαν την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης. Υπέδειξαν ότι με τους λόγους έφεσης δεν αμφισβητούνται τα ευρήματα και η κατάληξη του Δικαστηρίου σε περίπτωση που κριθεί ότι ορθώς κατέληξε ότι στην επίδικη περίπτωση είχε εφαρμογή η Δ.33 Θ.5. Αναφέρθηκαν στις πρόνοιες της ως άνω διαταγής η οποία παρέχει το δικαίωμα σε διάδικο που δεν εμφανίστηκε κατά τη δίκη να ζητήσει τον παραμερισμό απόφασης που εκδόθηκε ερήμην του και αφού αναφέρθηκαν σε σχετική νομολογία, εισηγήθηκαν ότι ορθά το Δικαστήριο εφάρμοσε τη διαταγή αυτή. Υπέδειξαν επίσης ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο πουθενά στην απόφαση του δεν αναφέρει ότι έχει εφαρμογή η Δ.17 Θ.10. Αντίθετα αναφέρεται στη διαταγή αυτή για να αναλύσει τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για να εκδοθεί διάταγμα δυνάμει της Δ.33 Θ.5 στη βάση των οποίων γίνεται αναλογική εφαρμογή των κριτηρίων και προϋποθέσεων που τάσσει η Δ.17 Θ10. Τέλος, οι εφεσίβλητοι υποστήριξαν ότι στην παρούσα περίπτωση δεν έχει εφαρμογή η Δ.16 Θ.7 η οποία αφορά το χρονικό διάστημα καταχώρησης εμφάνισης από εναγόμενο σε δικαστική διαδικασία και όχι το δικαίωμα καταχώρησης αίτησης παραμερισμού εκδοθείσας απόφασης μετά από μη εμφάνιση διαδίκου κατά τη δίκη και εισηγήθηκαν ότι δεν έχουν εφαρμογή τα όσα έχουν αποφασιστεί στην Μιχαήλ v Marfin Popular Bank Co Ltd(ανωτέρω).
Έχοντας υπόψη τους λόγους έφεσης σημειώνουμε καταρχάς ότι οι εφεσείοντες δεν αμφισβητούν τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου όσον αφορά τα γεγονότα που προηγήθηκαν της έκδοσης απόφασης ημερομηνίας 24.5.2021 και ειδικότερα ότι η αγωγή ήταν ορισμένη για ακρόαση κατά την ως άνω ημερομηνία ως επίσης ότι κατά την ημερομηνία αυτή εμφανίστηκε για τους εφεσείοντες δικηγόρος η οποία αποσύρθηκε από την εκπροσώπηση τους και το Δικαστήριο στην συνέχεια προχώρησε σε απόδειξη, στην απουσία των εφεσειόντων/εναγομένων, εκδίδοντας απόφαση υπέρ των εφεσιβλήτων/εναγόντων και εναντίον των εφεσειόντων/εναγομένων. Αναφέρουν βέβαια στο περίγραμμα αγόρευσης τους σε σχέση με το 1ο λόγο έφεσης ότι κατά την ως άνω ημερομηνία η αγωγή δεν ήταν ορισμένη για ακρόαση. Τέτοια θέση όμως δεν προβάλλεται στους λόγους έφεσης ούτε στη συνεπακόλουθη αιτιολογία τους. Συνεπώς δεν θα απασχολήσει το Δικαστήριο το ζήτημα αυτό.
Περαιτέρω διαπιστώνουμε ότι είναι ορθή η θέση των εφεσιβλήτων ότι με τους λόγους έφεσης δεν αμφισβητούνται τα ευρήματα και η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου σε περίπτωση που κριθεί ότι ορθώς κατέληξε ότι στην επίδικη περίπτωση έχει εφαρμογή η Δ.33 Θ.5. Επομένως, δεν θα προχωρήσουμε σε εις βάθος ανάλυση των προνοιών της διαταγής αυτής. Σημειώνουμε μόνο ότι σύμφωνα με τη Δ.33 Θ.5 οποιαδήποτε απόφαση που εκδόθηκε όταν ένας διάδικος δεν εμφανίστηκε κατά τη δίκη, μπορεί στην κατάλληλη περίπτωση να παραμεριστεί με όρους που θα κριθούν κατάλληλοι από το Δικαστήριο, μετά από αίτηση που καταχωρείται εντός 15 ημερών μετά την ακρόαση. Η νομολογία έχει καθορίσει τις προϋποθέσεις που εξετάζονται όταν το Δικαστήριο έχει ενώπιον του τέτοια αίτηση (βλ. Phylactou v Michael (1982) 1 C.L.R. 204, 210)
Συμφωνούμε ότι στην επίδικη περίπτωση από τη στιγμή που το Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση κατά την ημέρα της δίκης (24.5.2021) λόγω της απουσίας των εφεσειόντων/ εναγομένων μετά την απόσυρση της δικηγόρου τους, η αίτηση για παραμερισμό θα έπρεπε να βασίζεται στη Δ.33 Θ.5 (βλ. Phylactou v Michael (ανωτέρω), Ann-Clair Devel. Ltd v Κυριακίδη (1999) 1(Α) Α.Α.Δ.537, Stefano Bonfa v Λεωνίδα Ηλία, Πολ. Έφεση 203/2013, ημερομηνίας 7.6.2022, ECLI:CY:AD:2022:A236).
Από την άλλη βέβαια είναι ορθή η θέση των εφεσειόντων ότι η επίδικη αίτηση δεν βασιζόταν στη Δ.33 Θ5. Φρονούμε ότι το στοιχείο αυτό θα έπρεπε να προβληματίσει το Δικαστήριο ώστε να το εξετάσει, ιδιαίτερα έχοντας υπόψη ότι υπήρχε (σύμφωνα με τον φάκελλο της Έφεσης) λόγος ένστασης εκ μέρους των εφεσιβλήτων/εναγόντων ότι η αίτηση ήταν αντίθετη στους Δικονομικούς Θεσμούς και ότι η πλευρά των εφεσιβλήτων επικαλείτο την διαταγή αυτή ως τη διαταγή που τύγχανε εφαρμογής στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Εν πάση περιπτώσει, η απουσία της Δ.33 Θ.5 από τη νομική βάση της αίτησης δεν διαφοροποιεί το γεγονός ότι η επίδικη αίτηση δεν μπορούσε να επιτύχει. Και αυτό γιατί η νομική βάση της αίτησης δεν ήταν η ορθή, δεν έχουν δηλαδή εφαρμογή οι πρόνοιες στις οποίες βασιζόταν η αίτηση και ειδικότερα η Δ.16 Θ.7 και εξηγούμε:
Σύμφωνα με την εν λόγω διαταγή:
«7. A defendant may appear at any time before judgment. If he appears at any time after the time limited by the writ for appearance, he shall be ordered to pay any costs properly incurred by the plaintiff by his failure to appear within the time limited by the writ.»
Η πιο πάνω διαταγή προνοεί δηλαδή ότι ένας εναγόμενος μπορεί να καταχωρήσει εμφάνιση σε οποιονδήποτε χρόνο πριν την έκδοση απόφασης και ότι αν καταχωρήσει εμφάνιση σε οποιονδήποτε χρόνο μετά τον καθορισμένο χρόνο στο κλητήριο ένταλμα, θα πρέπει να διαταχθεί να πληρώσει οποιαδήποτε έξοδα που προκλήθηκαν στον ενάγοντα από την παράλειψη του να εμφανιστεί κατά τον καθορισμένο χρόνο που αναφέρεται στο κλητήριο.
Είναι φανερό ότι η πιο πάνω διαταγή ρυθμίζει τον χρόνο κατά τον οποίο μπορεί ένας εναγόμενος να καταχωρίσει εμφάνιση πριν από την έκδοση απόφασης.
Στην παρούσα υπόθεση είναι παραδεκτό ότι οι εφεσείοντες/εναγόμενοι καταχώρησαν εμφάνιση ως επίσης υπεράσπιση και για αυτό η αγωγή ορίστηκε για ακρόαση. Είναι επομένως πασιφανές ότι η Δ.16 Θ.7 δεν έχει εφαρμογή στην επίδικη περίπτωση.
Ούτε η Μιχαήλ v Marfin Popular Bank Co Ltd (ανωτέρω) την οποία επικαλούνται οι εφεσείοντες είναι σχετική με την παρούσα περίπτωση. Η υπόθεση αυτή αφορούσε έκδοση απόφασης κατόπιν αίτησης για έκδοση απόφασης λόγω παράλειψης καταχώρησης σημειώματος εμφάνισης. Διαπιστώθηκε στη συνέχεια ότι η εφεσείουσα / εναγόμενη είχε καταχωρήσει σημείωμα εμφάνισης κατά την ημερομηνία έκδοσης της απόφασης και ενόψει του γεγονότος ότι ήταν αδύνατο να διαπιστωθεί κατά πόσον το σημείωμα εμφάνισης καταχωρήθηκε πριν ή μετά την έκδοση απόφασης κρίθηκε ότι ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχθηκε την ευνοϊκότερη για την εφεσείουσα πιθανότητα.
Συνακόλουθα κρίνουμε ότι η Δ.16 Θ.7 δεν έχει εφαρμογή στην επίδικη περίπτωση και ότι οι λόγοι έφεσης 1 έως 4 θα πρέπει να απορριφθούν.
Με τον πέμπτο λόγο έφεσης οι εφεσείοντες προσβάλλουν την επιδίκαση από το πρωτόδικο Δικαστήριο των εξόδων της διαδικασίας εναντίον τους και υπέρ των εφεσίβλητων λόγω του ότι οι λόγοι έφεσης 1έως 4 θα έπρεπε, σύμφωνα με αυτούς, να γίνουν αποδεκτοί από το Δικαστήριο.
Εν όψει της κατάληξης μας όσον αφορά τους λόγους 1 έως 4 ως επίσης ότι δεν υπάρχει οποιοσδήποτε αποχρών λόγος να μην ακολουθηθεί ο γενικός κανόνας ότι τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα, κρίνουμε ότι και ο πέμπτος λόγος έφεσης θα πρέπει να απορριφθεί.
Συνεπεία των πιο πάνω όλοι οι λόγοι έφεσης κρίνονται ως αβάσιμοι και η έφεση απορρίπτεται με €3200,00 έξοδα πλέον Φ.Π.Α. (αν υπάρχει) υπέρ των εφεσιβλήτων και εναντίον των εφεσειόντων.
ΛΙΜΝΑΤΙΤΟΥ, Π.
ΣΤΑΥΡΟΥ, Δ.
ΚΟΝΗΣ, Δ.