CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2003) 4 ΑΑΔ 121

1. Δεν τηρήθηκε κατάλληλο πρακτικό και, πάντως, η προσβαλλόμενη απόφαση είναι αναιτιολόγητη. Θεωρεί συναφώς πως τα αναφερόμενα στην ένσταση ως η εξήγηση της απόφασης είναι "αιτιολογία εκ των υστέρων" και πως ο Υπουργός Εσωτερικών απλώς "σφράγισε" αγνώστου προέλευσης εισήγηση, χωρίς να ερευνήσει ο ίδιος και να ασκήσει την αποφασιστική του αρμοδιότητα.
2. Το διάταγμα εκδόθηκε χωρίς να του είχε δοθεί η δυνατότητα να ακουστεί, κατά παράβαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης. Θεωρεί πως δυνάμει του άρθρου 5 του περί Επιτάξεως Ιδιοκτησίας Νόμου του 1962 (Ν. 21/62) (ο Νόμος) θα έπρεπε να είχε προηγηθεί γνωστοποίηση επίταξης, ώστε να μπορέσει να υποβάλει ένσταση.
3. Η αναφορά στη δημόσια ωφέλεια που υποτίθεται ότι θα εξυπηρετείτο, ήταν γενική και αόριστη.
4. Δεν έγινε η οφειλόμενη έρευνα και, πάντως, δεν υπήρχε μελέτη και σχεδιασμός που θα δικαιολογούσε το μέτρο. Σημειώνεται σ΄αυτό το πλαίσιο ως πλάνη της διοίκησης η θεώρηση πως το ακίνητο εχρησιμοποιείτο ήδη, στην πράξη δηλαδή, για τους σκοπούς της δημόσιας ωφέλειας την οποία υποτίθεται θέλησε να κατοχυρώσει η διοίκηση. Και υποβάλλεται και ο ισχυρισμός πως παρέλειψε η διοίκηση να αναζητήσει άλλη εναλλακτική λύση.
5. Ο Νόμος και οπωσδήποτε το διάταγμα βρίσκονται σε αντίθεση προς το άρθρο 23 του Συντάγματος, με σκεπτικό το οποίο προτιμώ να παραθέσω αυτούσιο:

"Ο Αιτητής είναι ιδιοκτήτης του τεμαχίου τούτου και έχει βαρύτατες οικονομικές και άλλες προσωπικές και οικονομικές υποχρεώσεις. Η ιδιαιτέρα επαχθής αυτή κατάσταση αποστερεί τη δυνατότητα που έχει κάθε άλλος πολίτης να αναπτύξει και να απολαύσει ελεύθερα την ιδιοκτησία του.

Τούτο γίνεται δυνάμει ενός Νόμου ο οποίος βρίσκεται σε σύγκρουση με το άρθρο 23 του Συντάγματος αφού προβλέπει δυνατότητα επίταξης η οποία δεν έχει τον περιορισμένο χρόνο και ούτε συνδέεται με την προώθηση απαλλοτρίωσης.

Στην προσφυγή 793/91 Ορφανίδου και άλλων ν. Δημοκρατίας, ημερ. 9.3.93, ο ΄Εντιμος Πρόεδρος και το Ανώτατο Δικαστήριο καταγράφει ότι σύμφωνα με το άρθρο 23[8][γ] του Συντάγματος απαγορεύεται η επίταξη ιδιοκτησίας για περίοδο πέραν των τριών ετών".

Ισχυρίζομαι παράλληλα ότι η ίδια η διοικητική πράξη της επίταξης συγκρούεται με το Σύνταγμα ως επιβάλλουσα βάρος, επιλεκτικά σε κάποιο πολίτη άσχετα προς τις ανάγκες του, το οποίο ουσιαστικά λόγω της χρονικής διάρκειας του παύει να είναι προσωρινό και μετατρέπεται σε στέρηση ή βάρος της ιδιοκτησίας. Κατάσταση η οποία και πάλι συγκρούεται με το ίδιο το Σύνταγμα [άρθρο 23]".

 

6. Το Διάταγμα πρέπει να ακυρωθεί εξ αιτίας της στάσης της διοίκησης μετά την έκδοσή του. Συγκεκριμένα, επειδή κατά παράβαση του Άρθρου 23.8(δ) του Συντάγματος και του άρθρου 10 του Νόμου, παρέλειψε να έρθει σε διαπραγματεύσεις μαζί του για το συμβατικό καθορισμό της αποζημίωσής του.

Είναι καταχωρημένα στο φάκελο τα δεδομένα που κατέστησαν αναγκαία την άμεση έκδοση του διατάγματος. Το έγγραφο του Επάρχου Πάφου προς το Υπουργείο Εσωτερικών, ημερομηνίας 29.6.99, στο οποίο όπως ανεφέρθη επισυνάφθηκε σχετικό χωρομετρικό σχέδιο, είναι σαφές. Το παραθέτω:

1. Η προτιθέμενη επίταξη είναι απόλυτα αναγκαία και εξαιρετικά επείγουσα για την προσωρινή διάνοιξη δρόμου που να οδηγεί στον σκυβαλότοπο/λυματότοπο του Δήμου Πάφου και Περιχώρων, επειδή ο δρόμος που σήμερα χρησιμοποιείται επηρεάστηκε από τις εργασίες κατασκευής του δρόμου Λεμεσού-Πάφου, τμήμα Τίμη-Γεροσκήπου που ήδη διεξάγονται εντός του χώρου του σκυβαλότοπου. Ο δρόμος που σήμερα χρησιμοποιείται μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποκοπεί με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σοβαρότατο πρόβλημα στην απόρριψη των σκυβάλων και λυμάτων του Δήμου Πάφου και Περιχώρων με όλα τα δυσμενή αποτέλεσματα για τη δημόσια υγεία των κατοίκων της Πόλεως Πάφου και των άλλων κοινοτήτων που εξυπηρετούνται από τον σκυβαλότοπο Αγίας Μαρινούδας.

 

2. Να σημειωθεί ότι μέρος του υπό επίταξη τεμαχίου επιτόπου ήδη χρησιμοποιείται για την προσπέλαση προς το χώρο του σκυβαλότοπου χωρίς την συγκατάθεση του ιδιοκτήτη του τεμαχίου με κίνδυνο ανά πάσα στιγμή αυτή να αποκοπεί από μέρους του και η είσοδος προς τον σκυβαλότοπο να καταστεί αδύνατη."

Ο αιτητής επικαλείται το άρθρο 5 του Νόμου ως επιβάλλον την υποχρεωτική δημοσίευση γνωστοποίησης επίταξης στην οποία θα είχε το δικαίωμα να υποβάλει ένσταση και, συναφώς, τους κανόνες της φυσικής δικαιοσύνης. ΄Ομως το άρθρο 5 δεν επιβάλλει τη δημοσίευση τέτοιας γνωστοποίησης. Δυνατότητα παρέχει και αυτή όχι για να δοθεί δικαίωμα υποβολής ένστασης, αντίστοιχο προς ό,τι συμβαίνει προκειμένου περί απαλλοτρίωσης. Το άρθρο 5 αποβλέπει στην παροχή στην επιτάσσουσα αρχή της δυνατότητας εισόδου, χωρομέτρησης και επισκόπησης ακίνητης ιδιοκτησίας "προς το σκοπό όπως εξακριβώσει εάν η τοιαύτη ιδιοκτησία είναι κατάλληλη για το σκοπό δι΄ον κατέστη αναγκαία η επίταξη". Δυνατότητα την οποία δεν χρειάστηκε η επιτάσσουσα αρχή στην προκειμένη περίπτωση, ευλόγως όπως κρίνω. Προσθέτω πως και γενικότερα επί του θέματος της υποχρέωσης παροχής δυνατότητας ακρόασης στην περίπτωση επίταξης η νομολογία μας, την οποία ενώ επικαλέστηκαν οι καθ΄ ων η αίτηση ο αιτητής δεν σχολίασε, είναι αρνητική. (Βλ. Lavrentiοs Demetriou (1986) 3 CLR 664, Lavrentiοs Demetriou (1988) 3 CLR 9 και Kώστας Ιωσηφίδης ν. Δημοκρατίας Προσφυγή 72/80 ημερομηνίας 27.12.90).