ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Αναθε ωρητική Έφεση αρ. 3311

8 Σεπτεμβρίου, 2004

[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΟΛΥΒΙΟΥ

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ

---------------------------

Α.Σ. Αγγελίδης, για τον εφεσείοντα

Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α, για την εφεσίβλητη

Α. Παναγιώτου, για το ενδιαφερόμενο μέρος

-----------------------------

ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Ο εφεσείων, με προσφυγή που καταχώρησε στο Ανώτατο Δικαστήριο δυνάμει του άρθρ. 146 του Συντάγματος ζητούσε δήλωση και/ή διαταγή με την οποία να ακυρώνετο η απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (Α.Α.Α.) η οποία απέρριψε ιεραρχική προσφυγή του κατά της απόφασης της Αρχής Αδειών (Α.Α.) να δοθεί άδεια στο ενδιαφερόμενο μέρος (ε.μ.) Ελένη Παύλου «για επανεγγραφή του διαγραμμένου αγροτικού λεωφορείου με αρ. ΗΝ 999 στη διαδρομή Πηγαίνεια-Παφος και/ή Μοσφίλι-Πάφος και /ή Πηγαίνεια -Μοσφίλι.»

Αποτελεί κοινό έδαφος ότι το εν λόγω λεωφορείο του ε.μ. Ελένης Παύλου ήταν εγγεγραμμένο πριν από την Τουρκική Εισβολή του 1974 με αρχική μόνιμη άδεια χρήσης για τη διαδρομή Μοσφίλι-Μόρφου-Λευκωσία, διαδρομή η οποία ματαιώθηκε λόγω της εισβολής. Έτσι της χορηγήθηκε προσωρινή άδεια για τη διαδρομή Μοσφίλι-Πάφος με δυνατότητα να παραλαμβάνει επιβάτες και από τα χωριά Κ. Πύργος, Πηγαίνεια, Πωμός, Παχύαμος και Νέα Δήμματα.

Το εν λόγω λεωφορείο διαγράφηκε τον Απρίλη του 1994, (ενώ η άδεια οδικής χρήσης έληγε στις 18/4/95) λόγω μη ανανέωσης της άδειας κυκλοφορίας για 3 συνεχή έτη παρόλο που η εν λόγω άδεια ήταν ατελώς. Το Νοέμβριο του 1994 η κα Παύλου αποτάθηκε για επανεγγραφή του λεωφορείου με αίτημα να εκτελεί τη διαδρομή Κ. Πύργου-Πάφου. Η Α.Α. απέρριψε το αίτημα και η κα Παύλου υπέβαλε την ιεραρχική προσφυγή αρ. 54/95 στην οποία η Α.Α.Α στις 28/6/95 εξέδωσε την εξής απόφαση:

Μετά από 3 χρόνια από την πιο πάνω απόφαση και συγκεκριμένα στις 1/7/98 η Ελένη Παύλου υπέβαλε αίτηση ζητώντας, κατ' αντίθεση με την πιο πάνω απόφαση της Α.Α.Α., διαδρομή που περιλάμβανε Κ. Πύργο-Πάφο ήτοι Μοσφίλι-Κ.Πύργος-Πηγαίνεια-Πωμός-Παχύαμμος-Νέα Δήμματα και Περβόλα Μαύρου, Κτήμα (παράρτημα 6 στην ένσταση). Υπήρξε ένσταση από τον εφεσείοντα στην παρούσα υπόθεση Ανδρέα Πολυβίου για τον οποίο εμφανίστηκε ενώπιον της Α.Α.Α. ο κ. Καποδίστριας οπότε η κα Παύλου απέσυρε την αίτηση. Όμως στις 23/11/98 υπέβαλε νέα αίτηση (παράρτημα 7 στην ένσταση) αυτή τη φορά για τη διαδρομή Πηγαίνεια-Πάφος. Η Α.Α. ενέκρινε το αίτημα στις 2/12/98 σημειώνοντας ότι αυτή η διαδρομή δεν επηρέαζε τα συμφέροντα κανενός (παράρτημα 8 στην ένσταση) και ο εφεσείων (Ανδρέας Πολυβίου) στις 21/1/99 υπέβαλε την ιεραρχική προσφυγή αρ. 17/99 (παράρτημα 9 στην ένσταση) ισχυριζόμενος μεταξύ άλλων ότι η αίτηση υπεβλήθη εκτός ευλόγου χρόνου και διότι αφορά διαδρομή που πάλιν τον επηρέαζε, την οποία η Α.Α.Α. απέρριψε στις 15/6/99 (παράρτημα 10 στην ένσταση) και ειδοποίησε σχετικά τον εφεσείοντα με επιστολή ημερ. 1/7/99. Έτσι ο εφεσείων στις 13/9/99 καταχώρησε την προσφυγή 1146/99. Στις 14/2/01 το δικαστήριο εξέδωσε την απόφαση του με την οποία απέρριψε την προσφυγή βασικά για το λόγο ότι η Α.Α.Α. ορθά έκρινε πως ο προσφεύγων δε διατηρούσε έννομον συμφέρον, η οποία απόφαση είναι το αντικείμενο της παρούσας έφεσης.

Παραθέτουμε εδώ αυτούσιο μέρος της πρωτόδικης απόφασης όπου φαίνεται και το καταληκτικό μέρος της απόφασης της Α.Α.Α. ημερ. 15/6/99 κατά της οποίας προσέφυγε ο αιτητής καθώς και η αιτιολογία του δικαστηρίου:

Κατά της πιο πάνω απόφασης καταχωρήθηκε η παρούσα έφεση βασιζόμενη στους πιο κάτω λόγους έφεσης:

Αναφορικά με τον πρώτο λόγο έφεσης γίνεται ισχυρισμός στο περίγραμμα αγόρευσης του εφεσείοντα ότι αυτός είχε πάντοτε έννομο συμφέρον στη διαδρομή Πηγαίνεια - Πάφος με το προαναφερθεν λεωφορείο ΕΜΒ 414 το οποίο είχε ως έδρα τα Πηγαίνεια και εξυπηρετούσε μαθητές από τα Πηγαίνεια καθώς και στρατιώτες επί μισθώσει από τα Πηγαίνεια προς Πάφο. Πέραν αυτών είναι και ο ισχυρισμός ότι εξυπηρετούσε μόνος όλα τα χωριά της περιοχής Πηγαίνεια, Πάνω Μοσφίλι προς Πάφο.

Στην απόφαση της η Α.Α.Α., (απόσπασμα της οποίας φαίνεται στο κείμενο της πρωτόδικης απόφασης που παραθέσαμε πιο πάνω), απλώς διατύπωσε τη θέση ότι «η επίδικη διαδρομή Πηγαίνεια-Μοσφίλι δεν επηρεάζει κανένα έννομο συμφέρον του προσφεύγοντα καθότι ο ίδιος στη διαδρομή αυτή δεν έχει κανένα συμφέρον». Όμως σε τελική ανάλυση η επίδικη διαδρομή είναι για Πηγαίνεια-Πάφος.

Είμαστε της άποψης, για τους λόγους που θα αναφέρουμε πιο κάτω, ότι η θέση αυτή είναι χωρίς τη δέουσα αιτιολογία, όπως είναι και ο ισχυρισμός του εφεσείοντα. Οι ακόλουθες αποφάσεις που επικαλείται ο ευπαίδευτος συνήγορός του, που συμπτωματικά αφορούσαν τον ίδιο αιτητή, τυγχάνουν εφαρμογής.

Στην Ανδρέας Πολυβίου ν. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, 238/01, ημερ. 23/10/01 ο Καλλής Δ., στη σελ. 5 ανάφερε τα εξής:

Η δεύτερη υπόθεση του ιδίου και πάλιν αιτητή είναι η Ανδρέας Πολυβίου ν. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών 1350/00 ημερ. 30/1/02, όπου στη σελ. 6 ο Αρτέμης Δ ανάφερε τα εξής:

Στη δική μας περίπτωση όφειλε η Α.Α.Α. να εξηγήσει γιατί ο αιτητής δεν είχε «συμφέρον» και κατ' επέκταση «έννομον συμφέρον», ιδιαίτερα ενόψει του γεγονότος ότι η διαπίστωση ήταν ότι δεν είχε συμφέρον στη διαδρομή Πηγαίνεια-Μοσφίλι ενώ η χορηγηθείσα άδεια ήταν τελικά για Πηγαίνεια-Πάφο.

Τόσο η πλευρά του καθού η αίτηση όσο και η πλευρά του ε.μ. προχωρούν με τις γραπτές τους αγορεύσεις και προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί ο εφεσείων δεν είχε έννομο συμφέρον. Κάνουν αναφορά στα λεωφορεία του εφεσείοντα με αρ. ΕΜΒ 414, ΕΥΖ 204 και ΕΕΑ 991 και τι διαδρομή εκτελούσε το καθένα. Προχωρούν ακόμη και αναφέρουν ότι η οποιαδήποτε μεταφορά επιβατών από Πηγαίνεια προς Πάφο από τον αιτητή (εφεσείοντα) ήταν παράνομη και γιαυτό δεν είχε έννομο συμφέρον. Όμως τίποτε από αυτά δεν επικαλείται στην πολύ σύντομη απόφαση της η Α.Α.Α. και ούτε στην πρωτόδικη απόφαση υπάρχει αναφορά και έκφραση άποψης στην ορθότητα των ισχυρισμών αυτών. Απλώς το πρωτόδικο δικαστήριο αναφέρει ότι η απόφαση της Α.Α.Α. ότι ο αιτητής στερείται εννόμου συμφέροντος θα πρέπει να «αντικρυστεί στο πλαίσιο των αδειών οδικής χρήσης που είχαν ως τότε χορηγηθεί για άλλα λεωφορεία της κας Παύλου και του κ. Πολυβίου αλλά και μιας άλλης απόφασης της Αναθεωρητικής Αρχής ημερ. 19/4/1999 με την οποία επικύρωσε την απόφαση της Αρχής Αδειών ημερ. 7/10/98 ότι το μόνιμο δικαίωμα εξυπηρέτησης της κοινότητας Πηγαινειών το έχει η Ελένη Παύλου η οποία απόφαση δεν προσεβλήθη» από τον αιτητή. Όμως στην επίδικη απόφαση της Α.Α.Α. δεν πραγματεύονται αυτά τα γεγονότα. Είναι γεγονός ότι υπάρχει νομολογία και συγγράμματα ότι η αιτιολογία μπορεί να συμπληρώνεται από το περιεχόμενο των φακέλων της διοίκησης. Όμως αυτό τότε μόνο πρέπει να γίνεται «εφόσον ευθέως και αμέσως προκύπτει από το φάκελο χωρίς περαιτέρω διερεύνηση και στάθμιση των στοιχείων του φακέλου».

Τα πιο πάνω υποστηρίζονται από την πρόσφατη απόφαση του Καλλή Δ στις συνεκδικαζόμενες υποθέσεις 1223/03-1227/03 Χαράλαμπος Πετεινός κ.α. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω Υπουργικού Συμβουλίου, ημερ. 4/6/04 με αναφορά σε σχετικές αυθεντίες μεταξύ των οποίων και στην υπόθεση Φράγκου ν. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 270, 272.273.

Στη σελ. 20 της υπόθεση Χαράλαμπος Πετεινός πιο πάνω, αναφέρθηκαν τα ακόλουθα:

Στην εν λόγω υπόθεση η κατάληξη του δικαστηρίου ήταν ότι η αιτιολογία δεν μπορούσε να συμπληρωθεί από το περιεχόμενο των φακέλων.

Στη δική μας περίπτωση, όπως ήδη αναφέραμε, η αιτιολογία της Α.Α.Α. συνίσταται στο ότι «η επίδικη διαδρομή Πηγαίνεια-Μοσφίλι δεν επηρεάζει κανένα έννομο συμφέρον του προσφεύγοντα καθότι ο ίδιος στη διαδρομή αυτή δεν έχει κανένα συμφέρον». Όμως η επίδικη διαδρομή ήταν Πηγαίνεια-Πάφος. Η ανεπάρκεια της αιτιολογίας καθίσταται πιο πρόδηλη αν ένας διαβάσει ολόκληρη την απόφαση της Α.Α.Α. ημερ. 15/6/99 (παράρτημα 10 στην ένσταση). Εκεί, αφού γίνεται αναφορά στην προηγούμενη ιεραρχική προσφυγή αρ. 54/95 της 28/6/95 καταλήγει η Α.Α.Α. να επικυρώσει την απόφαση της Α.Α. και να απορρίψει την ιεραρχική προσφυγή του αιτητή παρόλο που διατυπώνει και την άποψη ότι «δεν υπάρχει πρωτογενής διακριτική πράξη της Αρχής Αδειών η οποία να προσβάλλεται με την παρούσα προσφυγή». Περαιτέρω η μεσολάβηση 3 χρόνων από τις 28/6/95 που είχε εγκριθεί η επανεγγραφή του ΗΝ 999 υπό τον όρο ότι η κα Ε. Παύλου θα ζητούσε τη μεταφορά του σε άλλο δρομολόγιο ή τη μετατροπή του σε τουριστικό και αν αποτύγχανε ενώπιον της Α.Α. αυτόματα θα σήμαινε ότι παραιτείται και του δικαιώματος επανεγγραφής του ως άνω αυτοκινήτου, δηλαδή ΗΝ 999, όροι με βάση τους οποίους δήλωσε τότε ο κ. Καποδίστριας εκ μέρους του αιτητή-εφεσείοντα ότι δε θα είχε ένσταση, είναι ακόμα ένας λόγος που επέβαλλε στην Α.Α.Α. να αιτιολογήσει καλύτερα γιατί ο αιτητής δεν είχε έννομο συμφέρον, εξηγώντας δηλαδή σε ποιές διαδρομές ο ίδιος είχε δικαίωμα με βάση τις άδειες οδικής χρήσης που είχε μέχρι τότε. Οι διαδρομές αυτές φαίνονται στα έγγραφα του τεκμ. 3 που παρουσιάστηκαν ως δέσμη στο στάδιο των διευκρινίσεων. Για παράδειγμα έπρεπε να υπάρχει αιτιολογία ότι δεν είχε έννομο συμφέρον διότι η άδεια του αιτητή περιορίζετο σε μεταφορά μαθητών ή στρατιωτών, ούτως ώστε να είναι και αυτό το εύρημα αντικείμενο εξέτασης αν παρέχει ή όχι έννομο συμφέρον στον αιτητή.

Από τα έγγραφα του τεκμ. 3 φαίνεται ότι κατά τον ουσιώδη χρόνο ο αιτητής είχε το λεωφορείο ΕΥΖ 204 (που αντικατέστησε το ΡΕ 177), το ΕΕΑ 991 και το ΕΜΒ 414 το δε ενδιαφερόμενο μέρος Ελένη Παύλου είχε αρχικά το FA 700 (από 1/1/91-31/12/91) και αργότερα το ΗΝ 999 το οποίο αντικατέστησε με το VM 393.

Αναφορικά με το ΕΜΒ 414 του αιτητή στο οποίο γίνεται αναφορά και στη γραπτή αγόρευση του συνηγόρου του, από τη σχετική άδεια που εκδόθηκε στις 4/7/99 μέχρι 30/6/00 φαίνεται ότι είχε ως αφετηρία τα Πηγαίνεια και Χαλέπι χωρίς ρητή αναφορά στο τέρμα. Με βάση πρόσθετους όρους είχε το δικαίωμα μεταφοράς μαθητών επί πιστώσει από Π. Πύργο, Πηγαίνεια, Μοσφίλι και Μανσούρα στο Γυμνάσιο και Δημοτικό Κ. Πύργου. Αναφορικά με το ΕΥΖ 204 το οποίο με βάση την άδεια που είχε από τις 13/10/98-12/10/03 είχε δικαίωμα για μεταφορά επιβατών με κόμιστρο κατά επιβάτη και με αφετηρία τον Κ. Πύργο και διαδρομή τον κύριο δρόμο Πόλης Χρυσοχούς-Πάφου στο χώρο στάθμευσης Καραβέλλα, όπου και τερμάτιζε η διαδρομή. Μπορούσε όμως να εξυπηρετεί και τα Πηγαίνεια νοουμένου ότι υπήρχε συνεργασία με την Ελένη Παύλου δηλαδή το ε.μ. Κρίνουμε ότι αυτά είναι γεγονότα με τα οποία έπρεπε να ασχοληθεί στην αιτιολόγηση της η Α.Α.Α.

Στην υπόθεση Φράγκου ν. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 270 στη σελ. 273, μεταξύ άλλων διαβάζουμε ότι: «Τότε μόνον είναι νομίμως και επαρκώς αιτιολογημένη η διοικητική πράξη όταν παρέχεται στον ακυρωτικό δικαστή η δυνατότης να αντιληφθή επί τη βάσει ποίων στοιχείων κατέληξε η Διοίκηση στο συμπέρασμα που έγινε δεκτό (βλ. Ιωάννη Σαρμά, Η Συνταγματική και Διοικητική Νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας σελ. 130)».

Η ανεπάρκεια αυτών των στοιχείων στη δική μας περίπτωση φαίνεται και από το ερωτηματολόγιο του πρωτόδικου δικαστηρίου προς τους συνηγόρους των διαδίκων στο στάδιο των διευκρινίσεων όταν επανανοίχθηκε η υπόθεση στις 12/7/01 όπου οι απαντήσεις τους παρουσιάζουν μια συγκρουόμενη και συγκεχυμένη κατάσταση.

Ο πρώτος λόγος έφεσης γίνεται ισχυρότερος αν εξεταστεί και κάτω από το φως του δεύτερου λόγου, όπου ο εφεσείων ισχυρίζεται ότι το ε.μ. Ελένη Παύλου είχε ζητήσει άλλη διαδρομή, δηλαδή Πηγαίνεια-Πάφος την οποία η Α.Α. χορήγησε, αλλά η Α.Α.Α., μετά από ένσταση του εφεσείοντα, ενέκρινε άλλη, δηλαδή Πηγαίνεια-Μοσφίλι (παράρτημα 10 στην ένσταση).

Από προσεκτική εξέταση της απόφασης της Α.Α.Α. (παράρτημα 10 στην ένσταση) ο ισχυρισμός του εφεσείοντα ότι άλλη διαδρομή ζήτησε το ε.μ. και άλλη διαδρομή ενέκρινε η Α.Α.Α. δεν πρέπει να ευσταθεί. Αυτό που φαίνεται να έγινε είναι ότι το ε.μ. με την αίτηση της ημερ. 23/11/98 ζήτησε τη διαδρομή Πηγαίνεια-Πάφος την οποία ενέκρινε η Α.Α. στις 2/12/98 και μετά από την ιεραρχική προσφυγή του εφεσείοντα ημερ. 21/1/99 η Α.Α.Α. επεκύρωσε την απόφαση της Α.Α. για τη διαδρομή Πηγαίνεια-Πάφος. Απλώς στην αιτιολογία της αναφέρθηκε στη διαδρομή Πηγαίνεια-Μοσφίλι ότι δεν επηρεάζει κανένα έννομο συμφέρον του προσφεύγοντα καθότι ο ίδιος στη διαδρομή αυτή δεν έχει κανένα συμφέρον.

Παρά την «ασυνέπεια» όπως την περιέγραψε το πρωτόδικο δικαστήριο μεταξύ της εγκριθείσας τελικά διαδρομής δηλαδή Πηγαίνεια-Πάφος και της απόφασης της Α.Α.Α. που αναφέρεται για σκοπούς εννόμου συμφέροντος του εφεσείοντα σε διαδρομή Πηγαίνεια-Μοσφίλι, το δικαστήριο προχώρησε να υποθέσει ότι αυτό που φαίνεται να απασχόλησε την Α.Α.Α. ήταν «το κατά πόσον η διαδρομή με αφετηρία τα Πηγαίνεια ή ακόμα το Μοσφίλι και με τέρμα την Πάφο προσφερόταν για το λεωφορείο του ενδιαφ. προσώπου ως διαδρομή σε σχέση με την οποία ο προσφεύγων δε θα μπορούσε εν προκειμένω να είχε αντίρρηση.» Αναφέρθηκε και στο ότι η Α.Α.Α. συνέδεσε την απόφαση της και με την προηγούμενη απόφαση ημερ. 28/6/95 αλλά και στις άδειες χρήσης που είχαν έως τότε χορηγηθεί για άλλα λεωφορεία της κας Παύλου και του εφεσείοντα καθώς και σε απόφαση της Α.Α.Α. ημερ. 9/4/99 με την οποία επικύρωσε απόφαση της Α.Α.Α. ημερ. 7/10/98 «ότι το μόνιμο δικαίωμα εξυπηρέτησης της κοινότητας Πηγαινειών το έχει η Ελένη Παύλου» η οποία απόφαση δεν προσεβλήθη. Έτσι κατάληξε ότι ορθά η Α.Α.Α. έκρινε ότι δεν υπήρχε έννομο συμφέρον. Όμως ούτε στην ένσταση ούτε και την αγόρευση του καθού η αίτηση, κατά την πρωτόδικη διαδικασία, ούτε και στην αγόρευση του ε.μ. αλλ' ούτε και στην επίδικη απόφαση της Α.Α.Α. ημερ. 15/6/99 φαίνεται να λήφθηκαν υπόψη αυτά τα γεγονότα, δηλαδή η απόφαση της Α.Α. ημερ. 7/10/98 και η επικύρωση της από την Α.Α.Α. ημερ. 19/4/99 ως μέρος της αιτιολογίας ότι ο αιτητής δεν έχει έννομο συμφέρον. Το θέμα τίθεται για πρώτη φορά στην πρωτόδικη απόφαση σαν αποτέλεσμα δηλώσεων των συνηγόρων κατά το επανάνοιγμα της υπόθεσης και στη γραπτή αγόρευση του ε.μ. ενώπιον μας. Και αν ακόμη τα γεγονότα αυτά ήσαν ορθά, έπρεπε να φαίνονται στην αιτιολογία της Α.Α.Α. Περαιτέρω, με όσα λέχθηκαν στην προαναφερθείσα υπόθεση Χρυσή Ιωάννου ν. Δημοκρατίας δεν πρέπει να πιθανολογεί το δικαστήριο ποια διαδρομή εννοούσε η Α.Α.Α. όταν η απόφαση της μιλούσε σαφώς για Πηγαίνεια-Μοσφίλι, ότι δηλαδή θα εννοούσε Πηγαίνεια-Πάφο ή Μοσφίλι-Πάφο.

Κρίνουμε ότι τα πιο πάνω είναι περίπτωση πλάνης της Α.Α.Α. ως προς τα πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης τα οποία ήσαν υπό εξέταση αφού επίδικη διαδρομή ήταν τα Πηγαίνεια-Πάφος και αυτή αναφερόταν σε έννομο συμφέρον του εφεσείοντα για τη διαδρομή Πηγαίνεια-Μοσφίλι που είναι πολύ διαφορετική. Είναι και το θέμα της ασάφειας αν θεωρούσε ότι υπήρξε νέα διοικητική πράξη (που περιγράφει ως διακριτική) ή αν ήταν απλά επιβεβαιωτική της απόφασης ημερ. 28/6/95 ή όχι. Σχετικά επί του θέματος είναι τα όσα αναφέρθηκαν μεταξύ άλλων και στις υποθέσεις 203/99 ημερ. 28/2/00 και 326/97 ημερ. 27/5/99 που επικαλέστηκε ο συνήγορος του εφεσείοντα.

Στην υπόθεση αρ. 203/99 Ghalanos Distributors Ltd v. Υπουργού Οικονομικών ημερ. 28/2/00, σελ. 5, ο Δικαστής Καλλής ανέφερε τα ακόλουθα:

Στην υπόθεση αρ. 326/97 Χρυσή Ιωάννου διά του πληρεξουσίου Αντιπροσώπου της Σωτήρη Ν. Καπόνα ν. 1. Δημοκρατίας κ.α. ημερ. 27/5/99, σελ.7 λέχθηκαν τα ακόλουθα από το Δικαστή Χατζηχαμπή:

Τέλος υπάρχει και μια άλλη πτυχή που δυνατό να διείπε την απόφαση για επανεγγραφή του εν λόγω λεωφορείου του ε.μ. για τον καθορισμό διαδρομής, με την οποία δε φαίνεται να ασχολήθηκαν είτε η Α.Α. είτε η Α.Α.Α. Έθιξαν το θέμα οι ευπαίδευτοι συνήγοροι της καθής η αίτηση και του ε.μ. στις αγορεύσεις τους κατά την πρωτόδικη διαδικασία και ο δικηγόρος του ε.μ. κατά την ενώπιον μας διαδικασία. Είναι η σημασία των προνοιών του άρθρου 25 των περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμων του 1982-2003 (Ν. 9/82 ως έχει τροποποιηθεί) το οποίο άρθρο κατά τον ουσιώδη χρόνο, διαλάμβανε ως ακολούθως:

Η υπογράμμιση είναι δική μας.

Οι πρόνοιες του πιο πάνω άρθρου είναι τέτοιες που, εκ πρώτης όψης, φαίνεται ότι, εκκρεμούσης της εκρύθμου καταστάσεως, δυνατό να είναι επιτρεπτή η έγκριση μιας διαδρομής έστω και αν επηρεάζει συμφέροντα άλλου. Όμως, όπως ήδη αναφέραμε, το θέμα αυτό δεν απασχόλησε την Α.Α. ή την Α.Α.Α. αλλ' ούτε και το πρωτόδικο δικαστήριο. Έτσι παρόλο που σύμφωνα με τη νομολογία αντικείμενο μιας αναθεωρητικής έφεσης συνεχίζει να είναι η νομιμότητα της διοικητικής πράξης ή απόφασης, η οποία επανεξετάζεται πάνω στα θέματα που ηγέρθηκαν πρωτόδικα στην προσφυγή και σε όση έκταση οι διάδικοι έχουν περιορίσει τους λόγους στην έφεση ή στην αντέφεση, καθώς και σε θέματα δημόσιας τάξης που το δικαστήριο μπορεί να εξετάσει αυτεπάγγελτα (βλ. Αντώνης Π. Κανέλλη κ.α. ν. Κοινοτικό Συμβούλιο Παλαιομετόχου Α.Ε. 3619 ημερ. 3/6/04, σελ. 3-4 με αναφορά και στις υποθέσεις Τριανταφυλλίδης ν. Δημοκρατίας (1993) 3 Α.Α.Δ. 429-439 και Κυπριανού ν. Δημοκρατίας (1993) 3 Α.Α.Δ. 510, 515-516), εδώ δε θα ήταν ορθό να εξεταστεί τέτοιο θέμα αφού δεν είναι στους λόγους έφεσης και ούτε υπάρχει αντέφεση γιατί να μην εξεταστεί το θέμα τούτο πρωτόδικα.

Ενόψει όλων των πιο πάνω καταλήγουμε ότι η παρούσα έφεση θα πρέπει να επιτύχει (α) διότι η απόφαση της Α.Α.Α. ημερ. 15/6/99, ότι ο αιτητής δεν είχε έννομο συμφέρον, στερείται της δέουσας αιτιολογίας και (β) διότι λήφθηκε κάτω από πλάνη ως προς τα πραγματικά γεγονότα.

Δ.

Δ.

Δ.

Δ.

Δ.

/ΚΑς