ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ : ΝΙΚΗΤΑ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, ΚΑΛΛΗ,

ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, Δ.Δ.

Χρ. Ιωσηφίδης

- και -

1. Σύνδεσμος Πολεοδόμων Κύπρου

2. Ανδρέας Δαβερώνα από τη Λευκωσία

(προσφυγή 348/96)

και άλλοι ως ο συνημμένος κατάλογος Α

- και -

Κυπριακή Δημοκρατία, μέσω

Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας

___________

Αντωνία Σολωμού και άλλοι

- και -

Κυπριακή Δημοκρατία, μέσω

Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας

_________

Εφεσείων παρών, προσωπικά.

Για τους εφεσίβλητους : κ. Α. Σ. Αγγελίδης.

Για τους καθ΄ ων η αίτηση : κα Λ. Κουρσουμπά, Εισαγγελέας της

Δημοκρατίας, για Γεν. Εισαγ. της Δημοκρατίας

Για την εφεσείουσα : κα Κλεάνθους, για κ. Μ. Τριανταφυλλίδη.

Για τους εφεσίβλητους : κ. Α. Βασιλειάδης, Ανωτ. Δικηγόρος της

Δημοκρατίας, για Γεν. Εισαγγελέα της

Δημοκρατίας.

Για τα ενδιαφερόμενα μέρη 1, 2, 3, 5 και 7-18 : κ. Α. Σ. Αγγελίδης.

Για το ενδιαφερόμενο μέρος 4 : κ. Μ. Ορφανίδης.

__________

ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Tην απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγείλει ο

Φρ. Νικολαΐδης, Δ.

_______

ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.: Παρόλον ότι οι παρούσες αναθεωρητικές εφέσεις αναφέρονται σε δύο εντελώς διαφορετικές διοικητικές πράξεις, εν τούτοις έχουν ένα κοινό σημείο. Και οι δύο στρέφονται εναντίον ενδιάμεσης απόφασης πρωτόδικου δικαστηρίου.

Η απόφαση που έδωσε αφορμή για καταχώριση της Α.Ε. 2812 απέρριψε αίτηση για προσαγωγή μαρτυρίας. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η μαρτυρία δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή γιατί δεν ήταν σχετική με τα επίδικα θέματα όπως καθορίζονταν στις προσφυγές, ενώ έτεινε να αλλοιώσει το περιεχόμενο των στοιχείων που λήφθηκαν υπ΄ όψιν από την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας (στο εξής "η Επιτροπή").

Η Α.Ε. 2594 στρέφεται εναντίον ενδιάμεσης απόφασης του Δικαστηρίου με την οποία απορρίφθηκε προδικαστική ένσταση του ενδιαφερόμενου μέρους.

Τα γεγονότα της υπόθεσης αυτής θα πρέπει να εκτεθούν με κάποια λεπτομέρεια. Η Επιτροπή διόρισε στις 5.1.1996 το ενδιαφερόμενο μέρος στη μόνιμη θέση Πρώτου Λειτουργού Πολεοδομίας και Οίκησης, αναδρομικά από 1.7.1990. Το ενδιαφερόμενο μέρος αποδέκτηκε το διορισμό, αλλά καταχώρησε προσφυγή προσβάλλοντας την ημερομηνία έναρξης ισχύος του διορισμού. Το Δικαστήριο δικαίωσε τον αιτητή. Στις 26.3.1997 η Επιτροπή συμμορφούμενη προς την απόφαση του Δικαστηρίου καθόρισε ως ημερομηνία έναρξης της ισχύος του διορισμού του ενδιαφερόμενου μέρους την 1.7.1989.

Εν τω μεταξύ είχαν καταχωρηθεί από άλλους υποψήφιους τρεις προσφυγές, μεταξύ των οποίων και η υπό έφεση, με τις οποίες επιδιωκόταν η ακύρωση του διορισμού του ενδιαφερόμενου μέρους.

Ο εφεσείων πρόβαλε προδικαστικά τον ισχυρισμό ότι οι τρεις προσφυγές κατέστησαν άνευ αντικειμένου, αφού παρήλθε η προνοούμενη προθεσμία για άσκηση προσφυγής εναντίον της απόφασης της Επιτροπής ημερ. 26.3.1997.

Το πρωτόδικο δικαστήριο κατέληξε ότι η απόφαση της Επιτροπής ήταν σιωπηρά βεβαιωτική του διορισμού του εφεσείοντα στη θέση στην οποία ήδη κατείχε και δεν καταργούσε τη νομική κατάσταση που είχε δημιουργήσει η πρώτη απόφαση. Αποφάσισε ότι οι προσφυγές, εφ΄ όσον προσβάλουν την πρώτη απόφαση της Επιτροπής, εξακολουθούσαν να διατηρούν το ίδιο αντικείμενο το οποίο ουδέποτε απώλεσαν και έτσι απέρριψε την προδικαστική ένσταση.

Κατά την ακρόαση της Α.Ε. 2594 τέθηκε από το Δικαστήριο το ερώτημα κατά πόσο υφίσταται δικαίωμα έφεσης εναντίον ενδιάμεσης απόφασης. Θα πρέπει να λεχθεί ότι ο ευπαίδευτος συνήγορος για τους εφεσίβλητους-αιτητές είχε ήδη εγείρει το θέμα στο περίγραμμα αγόρευσής του. Εν όψει της σπουδαιότητας του θέματος κρίθηκε ότι το προδικαστικό αυτό θέμα θα έπρεπε να ακουστεί πριν από την ακρόαση της ουσίας της προσφυγής. Επειδή και στην Α.Ε.2812 εγειρόταν παρόμοιας φύσης προδικαστικό θέμα αποφασίστηκε η εκδίκαση των δύο εφέσεων μαζί. Κατά την ακρόαση ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων στην Α.Ε. 2812 υιοθέτησε την επιχειρηματολογία του εφεσείοντα στην Α.Ε. 2594.

Στην υπόθεση Evand Promotions Ltd και άλλοι ν. Rutman, Π.E.9709, ημερ. 21.1.1998, τονίστηκε ότι κατά πόσο πρωτόδικη απόφαση είναι εφέσιμη είναι ζήτημα που άπτεται της δικαιοδοσίας του Εφετείου και επομένως μπορεί να εγερθεί ακόμα και αυτεπαγγέλτως, επειδή η δικαιοδοσία αποτελεί ζήτημα δημόσιας τάξης.

Ο εφεσείων στην Α.Ε.2594 που αγόρευσε προσωπικά, υποστήριξε ότι οι ενδιάμεσες αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο έφεσης, αν η έφεση στρέφεται εναντίον απόφασης καθοριστικής των δικαιωμάτων ή των υποχρεώσεων των διαδίκων. Κατέληξε ότι η εκκαλούμενη απόφαση είναι απόφαση μέσα στα πλαίσια που θέτει η υπόθεση Χάσικος και ΄Αλλοι ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α. Δ. 389. Στη συνέχεια επιχειρηματολόγησε για να αποδείξει γιατί η συγκεκριμένη απόφαση είναι αντικείμενο έφεσης. Ανέφερε ότι πρόκειται για απόφαση που δημιουργεί δεδικασμένο, αφού καταλήγει σε κρίση επί κάποιου ζητήματος. Η μη καταχώρηση έφεσης θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι καθιστά την απόφαση τελεσίδικη. Είπε περαιτέρω ότι αν προχωρήσει η εκδίκαση της υπόθεσης και τελικά ακυρωθεί ο διορισμός του, ο εφεσείων ο οποίος είναι σήμερα 56 χρονών, θα εγκαταλείψει την υπηρεσία και θα είναι δύσκολο να αποζημιωθεί για την ηθική ζημιά που θα έχει υποστεί.

΄Ετσι, η θέση ότι αφού το άρθρο 25 (1) του Νόμου 14/60 προβλέπει ότι κάθε απόφαση Δικαστηρίου που ασκεί πολιτική δικαιοδοσία υπόκειται σε έφεση, τηρουμένων των αναλογιών και κάθε απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου υπόκειται επίσης σε έφεση, δεν ευσταθεί.

Κανένα από τα επιχειρήματα που έχουν προβληθεί από τον εφεσείοντα στην Α.Ε. 2594, όπως για παράδειγμα ότι λόγω της ηλικίας του, αν η υπόθεση αφεθεί να προχωρήσει, η ζημιά που θα υποστεί θα είναι ανεπανόρθωτη, δεν προωθούν την υπόθεσή του. Εκτός του ότι τα επιχειρήματα αυτά δεν είναι βάσιμα, δεν μετατρέπουν το γεγονός ότι η απόφαση δεν καθορίζει τα δικαιώματα ή τις υποχρεώσεις των διαδίκων.

Και οι δύο εφέσεις απορρίπτονται με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.

Δ.

Δ.

Δ.

Δ.

Δ.

/ΜΔ