|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2012) 2 ΑΑΔ 724
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 92/2011
12 Νοεμβρίου, 2012
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΝΑΓΗ Δ/στές]
ΑΝΤΡΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
Εφεσείουσα
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ
Εφεσίβλητης
Η εφεσείουσα παρουσιάζεται αυτοπροσώπως.
Ν. Κέκκος, Δικηγόρος της Δημοκρατίας για την εφεσίβλητη.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ - Δεν θα καλέσουμε τη δημοκρατία να αγορεύσει.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Ex tempore)
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Η εφεσείουσα αντιμετώπισε κατηγορία για κοινή επίθεση η οποία έλαβε χώρα σε λεωφορείο στο οποίο τόσο η εφεσείουσα όσο και η παραπονούμενη ήσαν επιβάτιδες. Στο λεωφορείο βρισκόταν, κατά το σχετικό χρόνο, και ο οδηγός αυτού. Όταν το λεωφορείο σταμάτησε στη στάση, όπου η γιαγιά της εφεσείουσας την περίμενε, επεσυνέβη η επίθεση. Η μαρτυρία η οποία δόθηκε στο πρωτόδικο Δικαστήριο προερχόταν και από τους τέσσερις αυτούς. Η μαρτυρία η οποία έγινε δεκτή από το πρωτόδικο Δικαστήριο ήταν εκείνη της παραπονούμενης και του οδηγού του λεωφορείου, η οποία συνέκλινε στο εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η εφεσείουσα είχε επιτεθεί στην παραπονούμενη μετά που, ενδεχομένως, προηγήθηκε κάποια συζήτηση. Aπερρίφθη η εκδοχή της εφεσείουσας, την οποία υποστήριξε και η μαρτυρία της γιαγιάς της, ότι δεν ήταν εκείνη που επετέθη στην παραπονούμενη αλλά ότι υπήρξε μια συμπλοκή μεταξύ των δυο την οποία άρχισε η παραπονούμενη. Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξήγησε τους λόγους για τους οποίους απεδέχθη τη μαρτυρία των μαρτύρων κατηγορίας και απέρριψε τη μαρτυρία των μαρτύρων υπεράσπισης.
Η έφεση ενώπιόν μας προσβάλλει την απόφαση προσδιορίζοντας λόγους έφεσης οι οποίοι όχι μόνο δεν είναι σαφώς διατυπωμένοι αλλά και είναι διατυπωμένοι με τέτοιο τρόπο που να μην δίδουν οποιαδήποτε συγκεκριμένη συνοχή στα επιχειρήματα της εφεσείουσας. Αυτό είναι προφανές και στο διάγραμμα αγόρευσής της αλλά και στην ίδια την αγόρευση σήμερα. Έχουμε όμως κατορθώσει να εντοπίσουμε ορισμένα σημεία τα οποία η εφεσείουσα συγκεκριμένα θέτει ως βάση των παραπόνων της και τα οποία αφορούν πρωτίστως την απόρριψη της μαρτυρίας της και την αποδοχή της μαρτυρίας της άλλης πλευράς. Έχει εισηγηθεί, συγκεκριμένα, ότι παρεγνωρίσθη ιδιαίτερα το γεγονός ότι η ίδια δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το δεξί της χέρι για να επιτεθεί στην παραπονούμενη διότι είχε υποστεί παλαιότερα τραυματισμό, ότι υπήρχαν ιατρικά πιστοποιητικά προς τούτο, τα οποία απεκρύβησαν, όπως είπε, από το πρωτόδικο Δικαστήριο και ότι το ίδιο έγινε και σε άλλη υπόθεση που προηγήθηκε, στην οποία κατηγορούμενη ήταν η παραπονούμενη και παραπονούμενη ήταν η εφεσείουσα στην οποία, όπως αντιληφθήκαμε, η απόφαση ήταν αθωωτική για την παραπονούμενη.
Προσπαθήσαμε να υποδείξουμε στην εφεσείουσα ότι οι λόγοι έφεσης που αφορούν την αξιολόγηση της μαρτυρίας για σκοπούς διακρίβωσης της αξιοπιστίας της θέτουν τεράστιο βάρος στον εφεσείοντα να δικαιολογήσει την παρέμβαση του Δικαστηρίου, εφόσον η αξιολόγηση της μαρτυρίας ανήκει στην αρμοδιότητα του πρωτόδικου δικαστηρίου το οποίο στην προκείμενη περίπτωση οφείλουμε να παρατηρήσουμε έχει με υποδειγματικό τρόπο αξιολογήσει τη μαρτυρία και δώσει τους λόγους του σε κάθε περίπτωση για τους οποίους δεν αποδέχεται τη μαρτυρία της εφεσείουσας και αποδέχεται την άλλη μαρτυρία. Δυνατότητα παρέμβασής μας για την άσκηση της αρμοδιότητας αυτής του πρωτόδικου δικαστηρίου δεν παρέχεται στην προκείμενη περίπτωση κατ' ουδένα λόγο. Θα παρατηρήσουμε επί μέρους, σε σχέση με όσα η εφεσείουσα έχει εγείρει ενώπιόν μας, ότι το θέμα του τραυματισμού του δεξιού της χεριού, στο οποίο έγινε αναφορά και στην αξιολόγηση της μαρτυρίας της, συνιστούσε, όπως υπέδειξε και το πρωτόδικο Δικαστήριο, επιχείρημα παρά θέμα μαρτυρίας και, εν πάση περιπτώσει, το μόνο ιατρικό πιστοποιητικό το οποίο υπήρχε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, τεκμήριο 6, δεν αφορά την κατάσταση του δεξιού της χεριού αλλά την εξέτασή της μετά από το επεισόδιο από ιατρό του νοσοκομείου Λευκωσίας και αναφέρεται σε εκχύμωση στο δεξιό γόνατο.
Η εφεσείουσα αφιέρωσε πολύ χρόνο στο να αναφερθεί σε ιατρικά πιστοποιητικά, τα οποία σαφώς δεν τέθησαν ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου για να αποτελέσουν τεκμήρια, που κατά τη θέση της αναφέροντο σε προηγούμενο τραυματισμό του δεξιού της χεριού. Στη συνέχεια, προέκυψε ότι αυτά τα πιστοποιητικά τα εξασφάλισε αργότερα και, ασφαλώς, δεν υπήρχε περίπτωση να αγορεύσει επί τέτοιας μη υφιστάμενης μαρτυρίας.
Παρά την όποια ανοχή έχει το Δικαστήριο για το γεγονός ότι η εφεσείουσα χειρίζεται, όπως επέλεξε και όπως μας είπε ότι θέλει να κάμει, την υπόθεση μόνη της, εν τούτοις, δεν μπορούμε να μην πούμε ότι αναφορές όπως αυτές που έγιναν επανειλημμένα, και παρά τις παρατηρήσεις μας, σε απόκρυψη από το πρωτόδικο Δικαστήριο των ιατρικών πιστοποιητικών, είναι απαράδεκτες.
Η εφεσείουσα ανεφέρθη, επίσης, στη μαρτυρία του οδηγού του λεωφορείου για να μας πει ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο παρανόησε την εισήγηση την οποία είχε υποβάλει στο μάρτυρα εκείνο ότι, δηλαδή, εκείνος την είχε βοηθήσει για να κτυπήσουν την παραπονούμενη. Η σχετική αναφορά του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι στη σελίδα 8, όπου, εξετάζοντας τη μαρτυρία της εφεσείουσας, το Δικαστήριο παρατηρεί ότι η αναξιοπιστία και η αντιφατικότητα των αναφορών της καταδεικνύεται, μεταξύ άλλων, και στο ότι, ενώ με την κατάθεσή της είχε ήδη, εν πάση περιπτώσει, παραδεχτεί ότι έσπρωξε την παραπονούμενη με τα χέρια της, στην τελική της υποβολή προς τον μάρτυρα κατηγορίας του υπέβαλε ότι τη βοήθησε να κτυπήσει την παραπονούμενη, πράγμα που εμπεριέχει και παραδοχή της ως προς τούτο. Αυτά ελέχθησαν όχι για να δείξει το πρωτόδικο Δικαστήριο ότι βασίζεται στην όποια παραδοχή της εφεσείουσας αλλά, κατά την αξιολόγηση της μαρτυρίας της, ότι αυτή η μαρτυρία δεν μπορούσε να γίνει δεχτή. Είναι σημαντικό ως προς τούτο και το ότι η ίδια η αναφορά που γίνεται στα πρακτικά δείχνει την ορθή εικόνα. Ερώτησε, δηλαδή, η εφεσείουσα επακριβώς στη σελίδα 23, «Σου υποβάλλω ότι εσύ με βοήθησες και μαυρίσαμε την Θεότη και οι δύο, συμφωνείς ή διαφωνείς; Με βοήθησες; 70 χρονών γυναίκα μπορώ να την δέρω μόνη μου, θέλω βοήθεια, συμφωνείς ή διαφωνείς; Ο μάρτυρας φυσικά διαφώνησε. Αλλά, σαφώς, η εφεσείουσα προέβη σε υποβολή προς το μάρτυρα με αυτό τον τρόπο. Εν πάση περιπτώσει, ήδη έχουμε αναφέρει ότι πόρρω απέχουμε από το να θεωρούμε ότι υφίσταται λόγος παρέμβασής μας για την αξιολόγηση της μαρτυρίας που έγινε από το πρωτόδικο δικαστήριο.
Η έφεση είναι τελείως χωρίς έρεισμα και απορρίπτεται. Υπάρχει όμως έφεση και κατά της ποινής η οποία ήταν £400 πρόστιμο, ενώ £100 επιδικάσθησαν ως έξοδα. Δεν έχουμε οποιονδήποτε λόγο να θεωρήσουμε ότι η ποινή είναι εκδήλως υπερβολική υπό τις περιστάσεις ώστε να παρέμβουμε.
Η έφεση απορρίπτεται στην ολότητά της.
Δ. Χατζηχαμπής, Δ.
Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.
Π. Παναγή, Δ.
/μσιαμπαρτα