|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2011) 2 ΑΑΔ 462
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Εφεση Αρ. 39/2011)
3 Νοεμβρίου, 2011
[ΚΡΑΜΒΗΣ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΜΙΧΑΛΗΣ ΨΥΛΛΑΣ,
Εφεσείων,
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
_ _ _ _ _ _
Εφεσείων προσωπικά.
Δ. Θεοδώρου, για την Εφεσίβλητη.
_ _ _ _ _ _
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Κραμβή, Δ.
_ _ _ _ _ _
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων κρίθηκε ένοχος σε κατηγορία οδήγησης μηχανοκινήτου δικύκλου οχήματος χωρίς να φέρει στην κεφαλή του προστατευτικό κράνος και σε κατηγορία ότι το δίκυκλο που οδηγούσε δεν είχε σε ισχύ άδεια κυκλοφορίας. Επρόκειτο για παραβάσεις διατάξεων του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου και των σχετικών Κανονισμών. Στον εφεσείοντα επιβλήθηκε πρόστιμο €250 και 2 βαθμοί ποινής στην 1η κατηγορία και €150 πρόστιμο στη 2η κατηγορία. Όταν ο εφεσείων κλήθηκε σε απολογία προέβη σε ανώμοτη δήλωση. Ανέφερε ότι δεν μπορεί να φορεί κράνος κατά την οδήγηση επειδή σκοτεινιάζουν τα μάτια του, κατάσταση η οποία δημιουργεί κίνδυνο ατυχήματος. Εισηγήθηκε στο Τμήμα Οδικών Μεταφορών και στον Πρόεδρο και τα Μέλη της Επιτροπής Συγκοινωνιών και Εργων της Βουλής όπως στις πρόνοιες του σχετικού νόμου συμπεριληφθεί εξαίρεση σε κάποιες περιπτώσεις, από την υποχρεωτική χρήση κράνους κατά την οδήγηση δικύκλων μηχανοκινήτων οχημάτων.
Ο εφεσείων άσκησε την παρούσα έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης. Κατά την ακρόαση της έφεσης, εμφανίστηκε χωρίς δικηγόρο και υιοθέτησε το ιδιόχειρο περίγραμμα αγόρευσης που ετοίμασε όπου εξ αρχής αναφέρει ότι «η έφεση αυτή είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση και δεν έχει να κάμει με κακοδικία ή με εσφαλμένη απόφαση εκ μέρους του πρωτόδικου δικαστηρίου. Εχει να κάμει με την παράλειψη της Βουλής των Αντιπροσώπων ως Νομοθετικού Σώματος και την παράλειψη του να ψηφίσει σε νόμο που να προνοεί και εξαίρεση στην υποχρέωση χρήσης κράνους σε κάποιες περιπτώσεις». Αναφέρει επίσης ότι ο λόγος για τον οποίο άσκησε την έφεση είναι για να εξαντλήσει τα προβλεπόμενα από το νόμο ένδικα μέσα ώστε να έχει τη δυνατότητα προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τα ίδια περίπου επανέλαβε και προφορικά κατά την ακρόαση της έφεσης.
Αυτό που ουσιαστικά εισηγείται ο εφεσείων είναι ότι ο ίδιος έτυχε άνισης μεταχείρισης κατά παράβαση του άρθρου 28 του Συντάγματος έναντι οδηγών άλλων οχημάτων οι οποίοι για λόγους ιατρικούς εξαιρούνται δυνάμει νόμου της υποχρέωσης για πρόσδεση με ζώνη ασφαλείας κατά την οδήγηση. Η παράλειψη της Βουλής να θεσπίσει ανάλογη εξαίρεση και για τους μοτοσικλετιστές του αποστερεί το δικαίωμα οδήγησης δίκυκλου μηχανοκίνητου οχήματος.
Η έφεση είναι προδήλως αβάσιμη. Θέμα άνισης μεταχείρισης εξετάζεται όταν η κατ΄ ισχυρισμό άνιση μεταχείριση απορρέει μέσα από όμοιες καταστάσεις. Στην προκείμενη περίπτωση το θέμα αφορά αποκλειστικά την υποχρέωση του οδηγού δίκυκλου μηχανοκίνητου οχήματος να φέρει στην κεφαλή του στερεά προσδεδεμένο κράνος. Η περίπτωση αυτή δεν είναι όμοια με την υποχρέωση του οδηγού αυτοκινήτου ή άλλου μηχανοκίνητου οχήματος εκτός από μοτοσυκλέτα κλπ να είναι προσδεδεμένος με ζώνη ασφαλείας. Στην Αντωνίου ν. Αστυνομίας (1989) 2 ΑΑΔ 299 όπου το Εφετείο εξέτασε την υποχρέωση των οδηγών μηχανοκινήτων οχημάτων για πρόσδεση με ζώνη ασφαλείας ειπώθηκαν τα εξής:
«Το δικαίωμα της οδήγησης δεν αποτελεί απόρροια της ανθρώπινης φύσης αλλά επίκτητο δικαίωμα που παρέχεται από τη νομοθεσία για την ευχερέστερη μετακίνηση του ατόμου. Στην υπόθεση Louroutziatis v. The Republic (1983) 2 CLR. 125 υπεδείχθη ότι η άσκηση του δικαιώματος της οδήγησης συναρτάται με τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτει η νομοθεσία για την άσκησή του. Η επιβολή υποχρέωσης για τη χρήση ζώνης ασφαλείας έχει διπλό σκοπό - την προστασία του οδηγού και εκείνη άλλων προσώπων που χρησιμοποιούν το δρόμο στο βαθμό και έκταση που η χρήση της παρέχει μεγαλύτερη ευχέρεια στον οδηγό για την προστασία της ασφάλειας τους. Αποτελεί μέτρο προστασίας της προσωπικής ασφάλειας για το οποίο η πολιτεία έχει όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση βάσει του άρθρου 11 να μεριμνά. Αφήνεται ελεύθερη η εκλογή του οδηγού ως προς τη μετάβασή του σε οποιοδήποτε μέρος της επιλογής του. Ταυτόχρονα, η ελευθερία δράσης του δεν τίθεται υπό τον έλεγχο οποιουδήποτε τρίτου προσώπου ή αρχής. Η υποχρέωση για τη χρήση ζώνης ασφαλείας δε διαφέρει από άλλους περιορισμούς, όπως το όριο ταχύτητας, που επιβάλλονται από τον κώδικα οδικής ασφαλείας.»
Ο νομοθέτης εν τη σοφία του, έκρινε πως οι οδηγοί δικύκλων δεν πρέπει να εξαιρούνται της υποχρέωσης να φέρουν προστατευτικό κράνος. Επομένως, η περίπτωση αυτή διαφέρει ουσιωδώς από την περίπτωση της εξαίρεσης των οδηγών μηχανοκινήτων οχημάτων από την υποχρέωση πρόσδεσης με ζώνη ασφαλείας.
Η έφεση απορρίπτεται.
Α. ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.
Γ. ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.
Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.
ΣΦ.