ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΑΡΤΕΜΙΔΗ, ΚΡΑΜΒΗ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, Δ/στων

Σταύρος Νεοφύτου

- και -

Σάββας Κυριακίδης

Για τον εφεσείοντα: κ.Π.Αγγελίδης

Για τον εφεσίβλητο: κ.Ε.Πουργουρίδης

ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Το ιστορικό της ιδιωτικής ποινικής δίωξης εναντίον του εφεσίβλητου-κατηγορούμενου εκτίθεται, σε ότι αφορά στα γεγονότα, στην απόφαση μας με την οποία έγινε αποδεκτή η έφεση του κατήγορου εναντίον της αθωωτικής απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου, η οποία και αντικαταστάθηκε με καταδίκη. (δες σχετική απόφαση της 8.3.99). Αναφορικά δε με την πορεία της διαδικασίας, αυτή περιγράφεται στην απόφαση μας που εκδόθηκε πριν από 3 ημέρες. Συζητήσαμε εκεί την εισήγηση του δικηγόρου του εφεσίβλητου για ακύρωση της ετυμηγορίας μας στην έφεση. Η απόφαση μας εκείνη επισυνάπτεται στην παρούσα, όπου ασχολούμαστε με την επιμέτρηση της ποινής, έτσι που να μεταδίδεται πλήρης και συγκροτημένη αντίληψη του θέματος.

Ο εφεσίβλητος βρέθηκε ένοχος από το Εφετείο μας σε δυο κατηγορίες για διάπραξη ισάριθμων αδικημάτων έκδοσης επιταγών χωρίς αντίκρισμα, κατά παράβαση των άρθρων 305(Α)(1,2) 26 και 29 του Ποινικού Κώδικα. Συναφώς ο εφεσίβλητος εξέδωσε στις 24.9.95 και 20.10.95 δυο επιταγές για £32.100 και £34.240 αντίστοιχα προς όφελος του κατήγορου οι οποίες, αφού παρουσιάστηκαν στην τράπεζα για πληρωμή, δεν τιμήθηκαν λόγω ελλείψεως διαθέσιμων κεφαλαίων του εκδότη - εφεσίβλητου, που παρέλειψε να τις εξοφλήσει σε 15 μέρες από την ημερομηνία που έλαβε γνώση του γεγονότος αυτού.

΄Εχουμε τη γνώμη πως η πιο πάνω εισήγηση δεν έχει έρεισμα. Συμφωνούμε όμως πως, ο σκοπός της ποινικής διαδικασίας είναι για να διαπιστωθεί η ενοχή του κατηγορούμενου, που μπορεί βεβαίως να απολήξει και στην αθωώτητα του, και σε περίπτωση καταδίκης του η τιμωρία του με την επιβολή της αρμόζουσας ποινής. Αυτό είναι και το έργο μας στην παρούσα υπόθεση, ανεξάρτητα από τα ελατήρια που ώθησαν τον κατήγορο στην έναρξη της ποινικής δίωξης εναντίον του εφεσίβλητου, που έγινε βεβαίως αφού τηρήθηκαν οι νόμιμες διαδικασίες, και που δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να απολήξει στην είσπραξη του λαβείν του.

Στην απόφαση μας της 1ης Ιουνίου 1999, που επισυνάπτεται στην παρούσα, καταλήγουμε με τα εξής:

Ο δικηγόρος του εφεσίβλητου μας είπε, επί του προκειμένου, πως με την τροποποίηση που επέφερε στο άρθρο 305(Α) του βασικού Νόμου ο περί Ποινικού Κώδικα (Τροποποιητικός αρ.2) Νόμος του 1999 37(1)/99, αν δικαζόταν σήμερα ο εφεσίβλητος θα αθωωνόταν, ενόψει του ευρήματος του πρωτόδικου Δικαστηρίου πως η συναλλαγή, για την οποία και εξέδωσε τις επιταγές, ήταν παράνομη.

Είναι γεγονός πως το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε στο πιο πάνω συμπέρασμα, το οποίο δεν μας απασχόλησε στην έφεση ενόψει της κατάληξης μας αναφορικά με την ορθή ερμηνεία του άρθρου 305(Α). Επί του προκειμένου παραπέμπουμε στη σχετική απόφαση μας. Για τους σκοπούς όμως συζήτησης της αρμόζουσας ποινής, και μόνο, οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως η κρίση αυτή του πρωτόδικου Δικαστηρίου, που ήταν σύμφωνη και με την εισήγηση του δικηγόρου του εφεσίβλητου, είναι νομικά εσφαλμένη. Σύμβαση η οποία προβλέπει τόκο μεγαλύτερο από το νόμιμα επιτρεπόμενο, δεν είναι παράνομη αλλά, όπως ρητά προβλέπεται στο άρθρο 5(1) του περί Τόκου Νόμου του 1977, Ν.2/77, ο τόκος που υπερβαίνει τον επιτρεπόμενο δεν εισπράττεται, μήτε χρεώνεται. Υπάρχει δε και νομολογία επί του θέματος αυτού, με τελευταία την απόφαση Τράπεζα Κύπρου και άλλοι ν. Κoudounaris Food Products και άλλων (1995) 1 Α.Α.Δ. 641. Και αυτά που είπαμε ισχύουν μόνο αν γίνει θεωρητικά δεκτή και η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου πως η επίδικη συναλλαγή αφορούσε δάνειο με όρους τοκογλυφίας, κάτι που ισχυρίστηκε ο εφεσίβλητος.

Δεν θα συζητήσουμε τις πρόνοιες του τροποποιητικού Νόμου 37(1)/99. Θα ερμηνευθούν, όταν τούτο χρειαστεί, από τα Δικαστήρια, τη μόνη αρμόδια εξουσία σύμφωνα με το Σύνταγμα να ερμηνεύει τους νόμους και να επιβάλλει συμμόρφωση σ΄αυτούς, όπως ο νόμος ορίζει. Για τους σκοπούς όμως του ζητήματος που μας απασχολεί θα παρατηρούσαμε πως θα μας φαινόταν παράδοξο αν θεωρείτο πως με τον τροποποιητικό Νόμο παρέχεται τώρα υπεράσπιση σε κατηγορούμενο, ο οποίος δυνατό να είναι αποκλειστικά υπεύθυνος ή συνεργός σε παράνομη ή ανήθικη συναλλαγή, για την οποία και εκδίδει επιταγή που πιθανό να βρίσκεται στα χέρια αθώου νόμιμου κομιστή προς εξαργύρωση, όταν η επιταγή δεν τιμάται από την τράπεζα, για το λόγο που καθορίζει ο Νόμος, ο εκδότης κατηγορούμενος να μπορεί να προβάλει τη δική του παρανομία ή ανηθικότητα ως υπεράσπιση.

Δ.

Δ.

Δ.

/MAA