Με την αίτηση που έχουμε ενώπιον μας ουσιαστικά ζητά δύο θεραπείες.

Πρώτον, την απόλυση του με εγγύηση μέχρι την ημερομηνία εκδίκασης της ουσίας της έφεσης του και, δεύτερον, την επιτάχυνση στην εκδίκαση της έφεσης και τον ορισμό της το συντομότερο δυνατό.

Μετά από πληροφορίες από τον Πρωτοκολλητή του Δικαστηρίου ότι τα πρακτικά σήμερα είναι σχεδόν έτοιμα, η ουσία της έφεσης ορίστηκε για ακρόαση στις 26.1.99.

Τα βασικά επιχειρήματα του εφεσείοντα ενώπιον μας αφορούσαν την ουσία της έφεσης και υπέβαλε στο Δικαστήριο ότι κακώς είχε καταδικαστεί. Το Δικαστήριο του υπέδειξε ότι τα θέματα αυτά δεν μπορούσαν να ελεγχθούν από το Δικαστήριο εφόσον τα πρακτικά δεν ήταν ακόμη ενώπιον του. Βεβαίως είναι προφανές ότι ο λόγος που αναφέρετο σε αυτά θα μπορούσε να έχει σχέση με την παρούσα διαδικασία καθόσον η πιθανότητα επιτυχίας ή όχι στην έφεση είναι ένας παράγοντας που μπορεί να λαμβάνεται υπόψη στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας που έχει το Δικαστήριο να απολύει με εγγύηση δυνάμει του άρθρου 157 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155.

Όταν το δικαστήριο διέκοψε τον εφεσείοντα-αιτητή από του να συνεχίσει στη γραμμή αυτή εν όψει της απουσίας των πρακτικών, τον κάλεσε να δώσει στο Δικαστήριο τους λόγους που θεωρεί σχετικούς για να ασκηθεί υπέρ του η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Ο εφεσείων-αιτητής αναφέρθηκε στην κατάσταση της υγείας του και κατέθεσε ιατρικό πιστοποιητικό. Επίσης αναφέρθηκε στο γεγονός των σπουδών των παιδιών του και των προβλημάτων που δημιουργούνται με την κράτηση του στις φυλακές εν σχέσει με την οικονομική του δυνατότητα να συνεχίσουν τις σπουδές αυτές.

Όπως προκύπτει από τη νομολογία, σε περιπτώσεις καταδικασθέντων σε φυλάκιση, η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου να απολύει τους καταδικασθέντες με εγγύηση είναι πολύ περιορισμένη και ασκείται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και όπως έχει αναφερθεί σε μία από τις αποφάσεις τις οποίες θα αναφέρουμε αργότερα δεν φαίνεται να υπάρχει υπόθεση στην οποία να έχει ασκηθεί υπέρ του αιτούντος η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου.

Οι αρχές βάσει των οποίων το Δικαστήριο αποφασίζει αιτήματα αυτής της φύσης αναλύθηκαν εκτενώς στην υπόθεση Μιχαηλίδης ν. Δημοκρατία (1991) 2 Α.Α.Δ. 227 και στις σελ. 230 και 231 αναφέρονται τα ακόλουθα:

Σχετική επίσης είναι και η υπόθεση Ζησιμίδης ν. Δημοκρατία (1975) 2 Α.Α.Δ. 166. Επίσης, στην υπόθεση Πετρή ν. Αστυνομία (1968) 2 C.L.R. 1, όπου υπήρχε εμφανής παρατυπία στη διαδικασία που είχε ακολουθηθεί από το πρωτόδικο Δικαστήριο, η οποία πιθανώς να οδηγούσε και σε ακύρωση της καταδίκης, το Εφετείο και πάλιν δεν άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια υπέρ του εφεσείοντα. Από τη σχετική νομολογία προκύπτει ότι πολύ σχετικός παράγων είναι το γεγονός του αν η έφεση μπορεί να οριστεί και/ή ορίζεται σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Έχοντας κατά νου τις πιο πάνω αποφάσεις και το τι έχουμε αναφέρει σχετικά με την προκείμενη περίπτωση, κρίνουμε ότι δεν υπάρχουν στην παρούσα υπόθεση εξαιρετικές περιστάσεις οι οποίες να δικαιολογούν την άσκηση της διακριτικής μας ευχέρειας υπέρ της απόλυσης του εφεσείοντα, τούτο και σε συνάρτηση με το γεγονός ότι η έφεση έχει ήδη ορισθεί σε σύντομη ημερομηνία, δηλαδή στις 26 του προσεχούς Ιανουαρίου, οπότε και το Δικαστήριο θα επιληφθεί της όλης ουσίας της υπόθεσης και θα καταλήξει σε τελική απόφαση επί του θέματος.

Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω το πρώτο αίτημα του εφεσείοντα για απόλυση με εγγύηση απορρίπτεται. Το δεύτερο έχει ήδη ικανοποιηθεί με τον ορισμό της έφεσης σε σύντομη ημερομηνία.

Δ. Δ. Δ.

/Χ.Π.