|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:B670
(2015) 1 ΑΑΔ 2135
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 43/2015)
12 Οκτωβρίου, 2015
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/στές]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ Δ.35 Θ.20 ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΛΑΝΙΤΗΣ - ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ ΛΤΔ ΑΡ. 373/12, Ε.Δ. ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΗΣ WHITEMOON SERVICES LTD
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΕΝ ΛΟΓΩ ΑΙΤΗΣΗΣ ΣΤΙΣ 20.11.14 ΜΕ ΕΞΟΔΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ WHITEMOON SERVICES LTD ΟΠΩΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗ
ΕΞ ΠΑΡΤΕ ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡ. 13.3.2015 ΑΠΟ
ΛΑΝΙΤΗΣ - ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ ΛΤΔ - ΑΙΤΗΤΕΣ
Π. Πετράκης, για τους Αιτητές.
Α. Μαππουρίδης με Α. Γρηγορίου (κα), για τους Καθ' ων η αίτηση.
Δικαστήριο: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ. Ερωτοκρίτου.
_____________________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Οι Αιτητές ζητούν άδεια του Δικαστηρίου για να καταχωρήσουν έφεση εναντίον της διαταγής του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, ημερ. 20.2.2015, με την οποία εγκρίθηκε ο υπολογισμός των εξόδων από την Πρωτοκολλητή, σε Κλίμακα €10.000-€50.000, αντί σε Κλίμακα άνω των €2 εκατομμυρίων. Περαιτέρω, οι Αιτητές ζητούν παράταση χρόνου 14 ημερών από την ημερομηνία παραχώρησης της πιο πάνω άδειας, για να καταχωρήσουν την έφεσή τους.
Σύμφωνα με τα γεγονότα που τέθηκαν ενώπιον μας, οι Αιτητές καταχώρισαν στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας αίτηση για διάλυση της εταιρείας Whitemoon Services Ltd. Με την εξόφληση του ποσού των €17.530 που οφειλόταν στους Αιτητές, η αίτηση αποσύρθηκε και το δικαστήριο επιδίκασε στους Αιτητές έξοδα, τα οποία διέταξε όπως αυτά υπολογιστούν από την Πρωτοκολλητή. Στη συνέχεια ο δικηγόρος των Αιτητών ετοίμασε κατάλογο εξόδων, σε Κλίμακα πέραν των €2 εκατομμυρίων, αφού όπως ισχυρίζεται το εκδοθέν κεφάλαιο των Αιτητών (Καθ' ων η αίτηση στην αίτηση διάλυσης) ήταν €3.420.000.
Στις 18.2.2015 η Πρωτοκολλητής του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, υπολόγισε τα έξοδα του δικηγόρου των Αιτητών στις €5.370,32, πλέον ΦΠΑ, αντί για €14.511,05 που ζητούσε ο δικηγόρος των Αιτητών. Σε σημείωσή της, η Πρωτοκολλητής αναφέρει τα εξής:
«Ο υπολογισμός έγινε στην Κλίμακα €10.000-€50.000. Σύμφωνα με τον περί Εταιρειών Διαδικαστικό Κανονισμό του 1996 (Επίσημη Εφημερίδα, Παρ. 2, Αρ. 3075, ημερ. 19.7.96) όπου η αξία του επίδικου θέματος είναι προσδιοριστέα, θα ισχύει η αντίστοιχη Κλίμακα σε πολιτικές Αγωγές. Στην παρούσα περίπτωση υπάρχει το ποσό των €17.530, το οποίο σύμφωνα με το πρακτικό ημερ. 20.11.14 καταβλήθηκε και αποσύρθηκε η Αίτηση.».
Ο υπολογισμός τέθηκε ενώπιον του αρμόδιου Δικαστή, ο οποίος, στις 20.2.2015 ενέκρινε τα έξοδα όπως τα υπολόγισε η Πρωτοκολλητής.
Οι Αιτητές θεωρούν εσφαλμένο τόσο τον υπολογισμό, όσο και την έγκριση του Δικαστηρίου και ισχυρίζονται ότι η σωστή Κλίμακα θα έπρεπε να ήταν πέραν των €2 εκατομμυρίων. Όπως ανέφερε ο κ. Πετράκης, το αντικείμενο της αίτησης ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου δεν ήταν το οφειλόμενο ποσό, το οποίο εν πάση περιπτώσει είχε αποφασιστεί σε άλλη αγωγή, αλλά η εκκαθάριση των Αιτητών. Συνακόλουθα, εισηγήθηκε, η Κλίμακα της σχετικής αίτησης για εκκαθάριση των Αιτητών, καθώς και η δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, καθορίζονται από το εκδοθέν κεφάλαιο της εταιρείας της οποίας ζητείται η εκκαθάριση και όχι από το οφειλόμενο ποσό.
Η αίτηση επιδόθηκε στην εταιρεία Whitemoon Services Ltd (Καθ' ων η αίτηση), οι οποίοι καταχώρησαν ένσταση, ισχυριζόμενοι, μεταξύ άλλων, ότι η αίτηση είναι παράτυπη, εφόσον οι Αιτητές δεν υπέβαλαν νόμιμη ένσταση στον υπολογισμό των εξόδων, στην αίτηση δεν τίθεται το ορθό νομικό πλαίσιο, η ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση δεν περιέχει όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες για να μπορέσει το Δικαστήριο να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια, δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για χορήγηση άδειας και τέλος, ότι δεν είναι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης η χορήγηση των αιτούμενων θεραπειών και ιδιαίτερα της παράτασης του χρόνου καταχώρησης της έφεσης, καθότι οι Αιτητές δεν υπέβαλαν την αίτησή τους εμπρόθεσμα, ήτοι μέσα στην προθεσμία των 14 ημερών.
Ως προς το δικονομικό θέμα, είναι γεγονός ότι η ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση δεν είναι πλήρης και δικαιολογημένα οι Καθ' ων η αίτηση σχολίασαν το γεγονός αυτό. Όμως, τα ελάχιστα γεγονότα για να κριθεί η αίτηση υπάρχουν, γι' αυτό δεν χρειάζεται να εξετάσουμε το θέμα περαιτέρω. Ωστόσο, όπως θα φανεί πιο κάτω, οι εγγενείς ελλείψεις στην ένορκη δήλωση θα έχουν καταλυτική σημασία ως προς τις προϋποθέσεις της Δ.35 θ.20.
Οι Καθ' ων η αίτηση παραπονούνται επίσης ότι η αίτηση δεν εξειδικεύει το αναγκαίο νομικό πλαίσιο. Όμως, το παράπονό τους δεν ευσταθεί, εφόσον οι Αιτητές στηρίζουν την αίτησή τους, μεταξύ άλλων, στην Δ.35 θ.20, που είναι η ορθή νομική βάση για διεκδίκηση άδειας για καταχώρηση έφεσης κατά απόφασης που αφορά σε έξοδα. Ως προς το παράτυπο της αίτησης, το παράπονο των Αιτητών αφορά στο ποσό που υπολογίστηκε από την Πρωτοκολλητή και τελικά εγκρίθηκε από το Δικαστήριο. Αν και οι Θεσμοί δεν προβλέπουν για υπολογισμό εξόδων, αλλά για ψήφιση, εντούτοις στην Pugachev (2006) 1Α AAΔ 353 διευκρινίστηκε ότι ο υπολογισμός των εξόδων από την Πρωτοκολλητή, μετά από διαταγή του Δικαστηρίου δυνάμει της Δ.59 θ.1, ολοκληρώνεται με την τελική έγκριση του Δικαστηρίου, οπότε και δημιουργείται η ευκαιρία στο διάδικο να αμφισβητήσει τα υπολογισθέντα και εγκριθέντα από το Δικαστήριο έξοδα. Επομένως, επ' αυτού του σημείου δεν διαπιστώνουμε οποιαδήποτε παρατυπία, όπως φαίνεται να εισηγείται ο δικηγόρος των Καθ' ων η αίτηση.
Ως προς την ουσία του θέματος, η Δ.35 θ.20 προβλέπει (σε ελεύθερη μετάφραση), ότι:-
«20. Έφεση εναντίον απόφασης αποκλειστικά για λόγους λανθασμένων οδηγιών αναφορικά με τα έξοδα, ή εναντίον διατάγματος που εκδόθηκε κατά την ψήφιση ή αναθεώρηση της ψήφισης, δεν θα εκδικάζεται εκτός κατόπιν άδειας του Εφετείου ή Δικαστή του Εφετείου, η οποία δεν πρέπει να δίδεται εκτός εάν φανεί ότι οι οδηγίες ή το διάταγμα είναι αντίθετα με τις πρόνοιες οποιουδήποτε νόμου ή κανονισμού, ή βασίζεται σε παρανόηση γεγονότος, ή διατάσσει οποιοδήποτε διάδικο να πληρώσει τα έξοδα που προέκυψαν ή προκλήθηκαν χωρίς επαρκή αιτία, από άλλο διάδικο.»
Σύμφωνα με τη νομολογία, η εξουσία του Δικαστηρίου να παραχωρήσει άδεια για καταχώρηση έφεσης, αποκλειστικά για έξοδα, είναι περιορισμένη. Όπως επεξηγήθηκε από το Εφετείο στην υπόθεση Αναφορικά με την Αίτηση του Μάριου Ρούσου κ.α. (1999) 1Α ΑΑΔ 360, 364:- «Η παροχή άδειας δεν αφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου· συναρτάται με τη στοιχειοθέτηση μιας ή περισσότερων των προϋποθέσεων που καθορίζει η Δ.35 θ.20, από τον αιτητή.» (βλ. επίσης Αναφορικά με την Αίτηση της Ελένης Στεφάνου-Μετζίτη (2010) 1Β ΑΑΔ 891 και Φιλίππου ν. Φιλίππου (1990) 1 ΑΑΔ 890, στην οποία γίνεται από τον Σαββίδη, Δ., εκτενέστατη αναφορά στην μέχρι τότε αγγλική και κυπριακή νομολογία).
Στην προκειμένη περίπτωση το ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι κατά πόσο στοιχειοθετείται από τους Αιτητές τουλάχιστον μια εκ των προϋποθέσεων που καθορίζονται στην Δ.35 θ.20. Οι Αιτητές στην ένορκη δήλωσή τους δεν αναφέρουν οτιδήποτε για το κατά πόσο η απόφαση του Δικαστηρίου για τα έξοδα αντίκειται προς οποιοδήποτε Νόμο ή Διαδικαστικό Κανονισμό. Επομένως, το μόνο που μένει να εξετάσουμε είναι κατά πόσο η απόφαση του Δικαστηρίου, με την οποία επικυρώνετο ο υπολογισμός των εξόδων από την Πρωτοκολλητή, βασιζόταν σε παρανόηση γεγονότων (οι υπόλοιπες προϋποθέσεις της Δ.35 θ.20 δεν ισχύουν στην προκειμένη περίπτωση).
Ο ισχυρισμός που προβλήθηκε από τους Αιτητές είναι ότι η παρανόηση αφορούσε στην ορθή Κλίμακα των εξόδων. Το κύριο επιχείρημα του δικηγόρου τους είναι ότι η Κλίμακα σε υποθέσεις εκκαθάρισης εταιρειών, καθορίζεται ανάλογα με το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας, της οποίας ζητείται η εκκαθάριση. Ενώ αυτό μπορεί να είναι ορθό, σύμφωνα με το άρθρο 209 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, η Κλίμακα επί της οποίας θα πρέπει να καθοριστούν τα έξοδα μπορεί να διαφέρει ανάλογα με τα γεγονότα και ιδιαίτερα το ποσό που οφείλεται. Ένας εύλογος παραλληλισμός, είναι οι περιπτώσεις που η Κλίμακα αγωγής διαφέρει από την Κλίμακα που υπολογίζονται τα έξοδα.
Η Πρωτοκολλητής, επιλέγοντας την Κλίμακα επί της οποίας θα υπολόγιζε τα έξοδα, αιτιολόγησε την απόφασή της με αναφορά στον περί Εταιρειών (Τροποποιητικό) Διαδικαστικό Κανονισμό του 1996, ο οποίος, αντικαθιστώντας τον Καν. 13 με νέο, προέβλεψε για τον καθορισμό των εξόδων με βάση την προσδιοριστέα αξία του επιδίκου αντικειμένου της Κλίμακας που αντιστοιχεί στην προσδιοριστέα αξία της επίδικης διαφοράς. Συγκεκριμένα ο νέος Καν. 13 του περί Εταιρειών (Τροποποιητικού) Διαδικαστικού Κανονισμού του 1996, όπως τροποποιήθηκε στη συνέχεια ως προς την Κλίμακα, προβλέπει ότι:-
«Καν. 13. Εκτός εάν το δικαστήριο διατάξει διαφορετικά (α) όπου η αξία του επίδικου θέματος είναι προσδιοριστέα θα ισχύει, η αντίστοιχη κλίμακα σε πολιτικές αγωγές, όπως προβλέπεται από το εκάστοτε εν ισχύι Παράρτημα Β του Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικού Κανονισμού.
(β) όπου η αξία του επίδικου θέματος δεν μπορεί να εξακριβωθεί, η κλίμακα σε πολιτικές αγωγές £10.000-£50.000.-, όπως προβλέπεται από το εκάστοτε εν ισχύ Παράρτημα Β του Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικού Κανονισμού.»
Στη συνέχεια, με τον περί Εταιρειών (Τροποποιητικό) Διαδικαστικό Κανονισμό του 2001, έγινε πρόβλεψη στον Καν. 13 «.. ότι για την ετοιμασία του κυρίως διαβήματος ή της εναρκτήριας αίτησης καθώς και της ένστασης θα ισχύει το επισυνημμένο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α». Το συγκεκριμένο Παράρτημα τροποποιήθηκε κατά καιρούς με αύξηση της δικηγορικής αμοιβής. Αυτό που σήμερα ισχύει, είναι αυτό που εισήχθη με τον περί Εταιρειών (Τροποποιητικό) (Αρ. 2) Διαδικαστικό Κανονισμό του 2008 στη βάση του οποίου η Πρωτοκολλητής φαίνεται να υπολόγισε τα έξοδα.
Ο κ. Πετράκης αν και παρέθεσε το Παράρτημα Α, εντούτοις δεν αναφέρθηκε καθόλου στο περιεχόμενο του Διαδικαστικού Κανονισμού του 1996 ο οποίος αποτελούσε τον πυρήνα της αιτιολογίας της Πρωτοκολλητού και κατ' επέκταση του Δικαστηρίου και επομένως αδυνατούμε να αντιληφθούμε πού μπορεί να υπάρχει παρανόηση γεγονότων. Η Πρωτοκολλητής κατά την κρίση μας δεν έκαμε τίποτε άλλο από του να εφαρμόσει τον Κανονισμό. Δεν έχουμε πειστεί από όσα τέθηκαν ενώπιον μας ότι η εισήγηση του κ. Πετράκη έχει έρεισμα. Αν ο Κανονισμός ήθελε σε περιπτώσεις αιτήσεων για εκκαθάριση εταιρείας να ισχύει για σκοπούς εξόδων το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας, θα το έλεγε ρητά και δεν θα προέβλεπε για την «αξία του επίδικου θέματος» που σαφώς παραπέμπει στη μεταξύ των μερών επίδικη διαφορά.
Στην προκειμένη περίπτωση οι Αιτητές απέτυχαν να αποδείξουν ότι τηρείται οποιαδήποτε από τις προϋποθέσεις της Δ.35 θ.20 ώστε να τους παραχωρηθεί η αιτούμενη άδεια για καταχώρηση έφεσης. Κατά την κρίση μας, τόσο η Πρωτοκολλητής, όσο και ο δικαστής που ενέκρινε τον υπολογισμό, ενήργησαν μέσα στα πλαίσια του σχετικού Κανονισμού.
Υπό τις περιστάσεις, δεν χρειάζεται να αποφασίσουμε κατά πόσο η αίτηση καταχωρίστηκε εκπρόθεσμα, εφόσον η κρίση μας επί του θέματος δεν θα διαφοροποιούσε το αποτέλεσμα.
Η αίτηση απορρίπτεται, με έξοδα υπέρ των Καθ' ων η αίτηση, όπως αυτά θα υπολογιστούν από την Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Γ. ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
/ΕΠς