|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:D108
(2015) 1 ΑΑΔ 309
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 17/2015)
17 Φεβρουαρίου 2015
(Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.)
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 11, 12, 23 ΚΑΙ 30 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 118, 157 ΚΑΙ 170 ΤΟΥ ΚΕΦ. 155
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 03/12/2014 ΓΙΑ ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟ ΤΟΥ ΠΟΣΟΥ ΤΗΣ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΑΛΕ Η ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ 6870/2013
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΛΩΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΡΝΑΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΠΡΟΣ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΦΥΣΕΩΣ CERTIORARI
-----------------------
Για την αιτήτρια: κ. Γ. Πολυχρόνης.
--------------
ΑΠΟΦΑΣΗ
Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Η αιτήτρια ήταν η δικηγόρος του Δημήτρη Καραολή, κατηγορούμενου για τροχαίες παραβάσεις στην ποινική υπόθεση 6870/2013 Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας. Σε κάποιο στάδιο της διαδικασίας, στις 12.11.2014, το Δικαστήριο εξέδωσε διαταγή «όπως ο κατηγορούμενος καταθέσει εγγύηση σε μετρητά €500», σε σχέση με την υποχρέωσή του να παρουσιαστεί στο Δικαστήριο στις 3.12.2014 για επιβολή ποινής.
Κατά την εκδοχή της αιτήτριας, επειδή ο πελάτης της την ημέρα εκείνη δεν μπορούσε να καταβάλει το ποσό της εγγύησης, θα ετίθετο υπό κράτηση και γι΄αυτό της ζήτησε να καταβάλει εκείνη το ποσό της εγγύησης, κάτι που έπραξε. Το Πρωτοκολλητείο εξέδωσε απόδειξη, στην οποία καταγράφεται ότι το ποσό «λήφθηκε από το Δημήτρη Καραολή (Στάλω Στυλιανού)».
Στις 3.12.2014 το Δικαστήριο επέβαλε, μεταξύ άλλων, χρηματικές ποινές, ορίζοντας όπως, το ποσό της εγγύησης που ο κατηγορούμενος κατέβαλε σε μετρητά τις 12.11.2014, συμψηφισθεί με αντίστοιχο ποσό εκ του προστίμου. Η αιτήτρια, που ήταν παρούσα και πάλιν ως δικηγόρος του κατηγορούμενου, ανέφερε στο Δικαστήριο ότι εκείνη είχε καταθέσει το ποσό και θα έπρεπε να της επιστραφεί. Το Δικαστήριο περάτωσε τη διαδικασία λέγοντας τα ακόλουθα:
«Από μόνη σας έχετε αναλάβει αυτή την ευθύνη. Η διαταγή ήταν όπως καταθέσει σε μετρητά €500 ο ίδιος ο κατηγορούμενος. Είναι πρώτον, λάθος του Πρωτοκολλητή που δέχθηκε να κατατεθεί εγγύηση όχι από τον ίδιο τον κατηγορούμενο και δεύτερο, εφόσον έχετε αναλάβει εσείς την ευθύνη θα πρέπει να προβείτε στις αναγκαίες διευθετήσεις με τον πελάτη σας.»
Ακολούθησε η παρούσα αίτηση, με την οποία η αιτήτρια ζητά ακύρωση της απόφασης του Δικαστηρίου για συμψηφισμό εγγύησης και προστίμου στα πλαίσια εντάλματος certiorari. Εισηγείται, μεταξύ άλλων, ότι το Δικαστήριο ενήργησε καθ΄υπέρβασιν εξουσίας.
Δεν φαίνεται να υπάρχει στο νόμο πρόνοια για συμψηφισμό χρηματικής ποινής με ποσό που κρατείται ως εγγύηση. Εκ πρώτης όψεως προκύπτει θέμα για περαιτέρω συζήτηση της εισήγησης περί υπέρβασης δικαιοδοσίας.
Εκείνο για το οποίο κάλεσα τον ευπαίδευτο δικηγόρο της αιτήτριας να τοποθετηθεί είναι το ζήτημα του εννόμου συμφέροντος, οπότε παρέπεμψε στο σύγγραμμα Π. Αρτέμης, Προνομιακά Εντάλματα, σελ. 208, παρ. 4.91, όπου ορίζεται ως σχετική προϋπόθεση η ύπαρξη επαρκούς συμφέροντος. Εισηγήθηκε δε ότι αφ΄ης στιγμής η αιτήτρια επηρεάστηκε κατά άμεσο τρόπο οικονομικά, έχει επαρκές συμφέρον για να παραπονεθεί.
Το ζήτημα της ενεργητικής νομιμοποίησης (locus standi) στην Αγγλία έχει ρυθμιστεί στους διαδικαστικούς κανονισμούς (O.53, r.3 (5)), με την υιοθέτηση, ως κριτήριο, της έννοιας του επαρκούς συμφέροντος (sufficient interest) στο θέμα στο οποίο η προσβαλλόμενη απόφαση αναφέρεται. Το κριτήριο αυτό ήταν ήδη γνωστό στη νομολογία (βλ. Attorney-General v. Independent Broadcasting Authority [1973] Q.B. 629, γνωστή ως The McWhirter case).
Ο όρος «sufficient interest» παραμένει και στην Αγγλία εξωνομικός, χωρίς νομοθετικό ορισμό. Η νομολογία αναγνωρίζει ότι το κριτήριο είναι μεικτό, εγείροντας ταυτόχρονα ζήτημα νόμου και γεγονότων. Προς καθορισμό του, σημαντική είναι η σχέση του αιτητή με το θέμα στο οποίο η προσβαλλόμενη απόφαση αναφέρεται και ο βαθμός αυτής της σχέσης, λαμβανομένων υπόψιν όλων των περιστατικών της υπόθεσης. Γι΄αυτό το λόγο, εκτός αν πρόκειται για περίπτωση που η έλλειψη επαρκούς συμφέροντος είναι καταφανής, κατά την αγγλική νομολογία (IRC v. National Federation of Self-Employment and Small Business Ltd [1981] 2 All E.R. 93, HL), το ζήτημα δεν θα πρέπει να αποφασίζεται προκριματικά ως δικαιοδοτική προϋπόθεση, αλλά θα πρέπει να αφήνεται στο τέλος, αφού ακουστούν και οι δύο πλευρές και τεθούν ενώπιον του Δικαστηρίου όλα τα σχετικά δεδομένα. Όπως ελέχθη στην προαναφερθείσα απόφαση IRC, εκείνο είναι το κατάλληλο στάδιο που το Δικαστήριο μπορεί να προσδιορίσει με ασφάλεια «το θέμα» στο οποίο η προσβαλλόμενη πράξη αναφέρεται.
Με ανάλογη προσέγγιση θα αφήσω το ζήτημα της νομιμοποίησης να κριθεί στο τέλος.
Στην αίτηση παρατίθενται οκτώ λόγοι προς ακύρωση, όμως στην πορεία ο ευπαίδευτος δικηγόρος της αιτήτριας έχει περιορίσει την αίτηση σε σχέση με τον ισχυρισμό περί έλλειψης δικαιοδοσίας, υπό την έννοια ότι ο συμψηφισμός που διενεργήθηκε δεν προβλέπεται στο νόμο. Δίδεται άδεια γι΄αυτό το λόγο.
Υπό το φως όλων των ανωτέρω δίδεται άδεια για καταχώριση αίτησης προς έκδοση διατάγματος certiorari αναφορικά με το συγκεκριμένο λόγο.
Η αίτηση να καταχωριστεί εντός 4 ημερών, να επιδοθεί εντός περαιτέρω 4 ημερών και να τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου για περαιτέρω οδηγίες στις 4.3.2015 και ώρα 9.00.
Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.
/ΚΧ¨Π