|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2013) 1 ΑΑΔ 2291
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση 193/13)
8 Noεμβρίου, 2013
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155(4) ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 30 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 3 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΩΝ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΤΥΠΟΥ CERTIORARI ´H/KAI PROHIBITION
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ/Η ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 14.10.2013 ΣΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡ. 25.7.13 ΤΟΥ ΦΕΡΟΜΕΝΟΥ ΩΣ ΚΑΘ΄ ΟΥ Η ΑΙΤΗΣΗ ΑΝΔΡΕΑ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΕΚΔΙΚΑΣΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ 1/2011 ΤΟΥ Ε.Δ. ΛΕΜΕΣΟΥ.
--------------------------------
Ανδρέας Σοφοκλέους, Αιτητής
-------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: O αιτητής της παρούσας διαδικασίας είναι ο Καθ΄ ου η αίτηση στην Γενική Αίτηση 1/2011 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, στο πλαίσιο της οποίας κατέθεσε αίτηση ημερ. 25.7.13 για επαναφορά 3 άλλων αιτήσεων του που είχαν απορριφθεί. Χωρίς όμως επιτυχία, αφού το Δικαστήριο με απόφαση του ημερ. 14.10.13 απέρριψε την αίτηση με το σκεπτικό ότι η Δ.33, επί της οποίας βασιζόταν η αίτηση, τυγχάνει εφαρμογής σε διαδικασίες επαναφοράς αγωγών και όχι αιτήσεων και κατά συνέπεια δεν είχε δικαιοδοσία να εκδώσει το αιτούμενο διάταγμα. Σχετικά παρέπεμψε στις επισημάνσεις που έγιναν στην υπόθεση Μήλιου κ.α. (Αρ.1) (2005) 1 Α.Α.Δ. 154, από την οποία παρέθεσε αυτούσιο απόσπασμα.
Η αντίδραση του αιτητή στην απόρριψη της αίτησης του εκδηλώθηκε με την καταχώρηση 2 ουσιαστικά πανομοιότυπων αιτήσεων - των υπ΄ αρ. 192/2013 και 193/2013 - για άδεια καταχώρησης αιτήσεων έκδοσης εντάλματος Certiorari ή Prohibition που να ακυρώνει τήν απόφαση του Δικαστηρίου ημερ. 14.10.13, καθώς επίσης και για διάταγμα το οποίο «. να απαγορεύει και/ή αναστέλλει την εφαρμογή του/της και/ή την τυπική ισχύ του/της» στη βάση ότι η προσβαλλόμενη απόφαση (α) εκδόθηκε καθ΄ υπέρβαση εξουσίας, (β) έρχεται σε πλήρη αντίθεση προς το Σύνταγμα και το άρθρο 6 του Ν.39/1962 και (γ) υποβιβάζει τον αιτητή σε πολίτη υποδεέστερης κατηγορίας.
Για την πρώτη από τις 2 αυτές αιτήσεις απαγγέλθηκε αμέσως προηγουμένως (απορριπτική) απόφαση (η πρώτη απόφαση) και η παρούσα αφορά τη δεύτερη αίτηση υπ΄ αρ. 193/13, η οποία όπως και η πρώτη συνοδεύεται από μακροσκελή «Βεβαίωση» του αιτητή. Με τα ίδια ουσιαστικά παράπονα και επικρίσεις εναντίον της πρωτόδικης απόφασης, αλλά και εναντίον του ιδίου του Δικαστή για τον οποίο διατυπώνει γενικά και αόριστα «εύλογες υπόνοιες» για προσυνεννόηση με την άλλη πλευρά, όπως και στην αίτηση αρ. 192/93. Για το λόγο αυτό δεν θα επαναλάβω στην παρούσα ό,τι ισχυρίζεται στη «Βεβαίωση του, αφού σύνοψη των ισχυρισμών του δίνεται στην πρώτη απόφαση και εν πάση περιπτώσει οι ισχυρισμοί που διατυπώνει δεν είναι ιδιαίτερης σημασίας καθόσο η αίτηση του απερρίφθη για καθαρά νομικό λόγο. Όπως δεν θα επαναλάβω και τις νομικές αρχές στη βάση των οποίων αποφασίζονται αιτήσεις της εξεταζόμενης φύσεως, αφού και αυτές συνοψίζονται στην πρώτη απόφαση. Προχωρώ επομένως στο διά ταύτα, που δεν είναι άλλο παρά η απόρριψη της αίτησης αφού ο αιτητής δεν έχει καν ικανοποιήσει ότι υπάρχει εκ πρώτης όψεως υπόθεση και σχετικά είναι αρκετό να επισημανθεί ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση του για επαναφορά των 3 αιτήσεων, εφαρμόζοντας τη Δ.33 και τις σχετικές με τη Διαταγή αυτή παρατηρήσεις που έγιναν από το Ανώτατο Δικαστήριο στην υπόθεση Μήλιου (ανωτέρω).
Η αίτηση απορρίπτεται ως αβάσιμη.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
/κβπ