|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2012) 1 ΑΑΔ 439
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 320/2008
15 Μαρτίου, 2012.
[ΚΡΑΜΒΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΑΝΔΡΟΥΛΛΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΡΙΤΗ
Εφεσείουσα
- ΚΑΙ -
ΑΝΤΩΝΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
Εφεσίβλητου
............................
Α. Χατζησέργης, για την εφεσείουσα
Χρ. Ερωτοκρίτου (κα), για τον εφεσίβλητο
.....................
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Διϊστάμενη)
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Συμφωνώ τόσο με τη νομική πτυχή όσο και τα γεγονότα της υπόθεσης όπως καταγράφονται στην απόφαση της πλειοψηφίας. Πράγματι η γενική αρχή είναι ότι η υπέρβαση του ορίου ταχύτητας δεν αποτελεί από μόνη της αμέλεια εκτός αν η υπέρβαση αυτή, συνδυαζόμενη με άλλα γεγονότα και/ή περιστάσεις, οδηγεί σε τέτοια κατάληξη. (Βλ. μεταξύ άλλων Alexandrou v. Gamble (1974) 1 C.L.R. 5, Demou v. Constantinou (1979) 1 C.L.R. 21, Panayiotou v. Christofi and another (1983) 1 C.L.R 143, Avraam and Another v. Andreou (1988) 1 C.L.R. 391, Βρυωνίδης v. Σωφρονίου (1997) 1 (Β) Α.Α.Δ. 1181, Ξυπτερά ν. Κυπριανού (1997) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 1696, Παναγίδου κα ν. Κόκκινου (2001) 1 (Α) Α.Α.Δ. 122, 126-127, Ιωαννίδου κα ν. Singh κα (2001) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 1811,1816 και Μιχαήλ ν. Κυριάκου (2004) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 1825, 1831). Έχοντας όμως υπόψη τα ευρήματα του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι (α) το δυστύχημα έγινε σε χρόνο και τόπο που ήταν σκοτάδι, (β) κατά το χρόνο του δυστυχήματος δεν υπήρχε άλλη τροχαία κίνηση, (γ) ότι ο εφεσίβλητος οδηγούσε με 79 χαω αντί 50 χαω που ήταν το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο και μάλιστα με τα μεγάλα φώτα στη χαμηλή στάση, ούτως ώστε να είχε οπτική εμβέλεια περί τα 30 μέτρα, και (δ) ότι αφησε ίχνη τροχοπέδισης 27,30 μέτρα, στα οποία θα πρέπει να προστεθεί και η ούτω καλούμενη απόσταση σκέψης, έχω καταλήξει ότι οι περιστάσεις ήσαν τέτοιες που πρέπει να αποδοθεί μέρος της ευθύνης και στον εφεσίβλητο-οδηγό. Η ψηλή ταχύτητα σε συνδυασμό με το ότι η οπτική εμβέλεια που είχε ο εφεσίβλητος ήταν περιορισμένη λόγω του ότι οδηγούσε με φώτα στη χαμηλή στάση δεν του επέτρεπαν να αντιληφθεί την εφεσείουσα από πιο μακρυνη απόσταση και να αντιδράσει πιο έγκαιρα.
Θεωρώ τα γεγονότα της παρούσας κάπως παρόμοια με αυτά της υπόθεσης Θεοδούλου ν. Κοκκινόφτα κ.α., (1999) 1(Β) Α.Α.Δ. 759. Στην εν λόγω υπόθεση ο πεζός (αποβιώσας) φορούσε επίσης σκούρα ρούχα και ο οδηγός του αυτοκινήτου οδηγούσε με τα φώτα στη χαμηλή στάση παρόλο που κατά τον κρίσιμο χρόνο δεν ερχόταν από απέναντι άλλο αυτοκίνητο. Κρίθηκε ότι είχε και ο οδηγός μέρος της ευθύνης την οποία το πρωτόδικο δικαστήριο καθόρισε σε 80% αλλά το Εφετείο καθόρισε αυτή σε 60% και 40% στον αποβιώσαντα πεζό. Σημειώνεται ότι στην εν λόγω υπόθεση ο οδηγός οδηγούσε με 60-70 χαω αλλά δεν υπήρχε όριο ταχύτητας Στη σελ. 767 λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«,..........Το μήκος των ιχνών τροχοπέδησης του αυτοκινήτου συνυπολογιζομένης και της απόστασης σκέψης του οδηγού αφότου έγινε αισθητός ο κίνδυνος καταδείχνουν ότι ο εφεσείων αντελήφθη την παρουσία του αποθανόντα στο δρόμο από απόσταση οπωσδήποτε μικρότερη των 75 μ. που ήταν η εμβέλεια των φώτων του αυτοκινήτου του στη χαμηλή στάση. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και η αμέλεια του εφεσείοντα. Ως πρόσθετο στοιχείο αμέλειας του εφεσείοντα είναι και η παράλειψη του να χρησιμοποιήσει τα φώτα στη ψηλή στάση εφόσον σύμφωνα με τη διαπίστωση του Δικαστηρίου κατά τον κρίσιμο χρόνο δεν ερχόταν άλλο αυτοκίνητο εξ αντιθέτου κατευθύνσεως.»
Με βάση τα πιο πάνω καταλήγω ότι στην παρούσα υπόθεση είχε και ο εφεσίβλητος μικρό μέρος της ευθύνης, το οποίο καθορίζω σε 20%.
Το πρωτόδικο δικαστήριο κατέληξε ότι η εφεσείουσα με βάση την πλήρη ευθύνη του εφεσίβλητου θα δικαιούτο το ποσό των €48.000 (ΛΚ28.000) ως γενικές αποζημιώσεις και €3870 (ΛΚ2265) ως ειδικές αποζημιώσεις με νόμιμο τόκο από της καταχώρησης της αγωγής. Αντέφεση δεν υπάρχει επί του θέματος των αποζημιώσεων.
Ενόψει των πιο πάνω με βάση τον καταμερισμό της ευθύνης η εφεσείουσα θα δικαιούτο το 20% των πιο πάνω ποσών δηλαδή €9.600 γενικές και €774 ειδικές αποζημιώσεις με νόμιμο τόκο από της καταχώρησης της αγωγής πλέον έξοδα πρωτόδικα και κατ' έφεση στην κλίμακα που εμπίπτει το ποσό της απόφασης. Επομένως θα επέτρεπα την έφεση και θα εξέδιδα απόφαση ως ανωτέρω.
Μ. Φωτίου, Δ.
/ΚΑΣ