|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 1 ΑΑΔ 1108
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική ΄Εφεση αρ. 139/ 2005)
(25 Σεπτεμβρίου, 2007.)
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΔΔ.]
Μεταξύ:
ΒΑΣΟΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ, ανήλικος μέσω του πατέρα του και μητέρας του Γεώργιου Αδαμίδη και Σταυρούλλας Αδαμίδου, εχόντων την γονική μέριμνα αυτού.
Εφεσείοντα,
- και -
ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Εφεσίβλητος.
- - - - - - - -
Κ. Μελάς, για τον εφεσείοντα.
Γ. Κορφιώτης, για τον εφεσίβλητο.
- - - - -- - -
(Εx tempore)
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Η αξίωση του εφεσείοντος/ενάγοντος προέκυψε από σωματικές βλάβες και υλικές ζημιές που υπέστη σε τροχαίο δυστύχημα στις 12.5.99 στη Λεμεσό. Ο ίδιος, που κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν 17 ετών, οδηγούσε το μοτοποδήλατο του στην οδό Αγίας Φυλάξεως και ακολουθούσε το όχημα του εφεσίβλητου/εναγόμενου, ο οποίος οδηγούσε στην ίδια κατεύθυνση. Ο τελευταίος, χωρίς να δώσει οποιαδήποτε προειδοποίηση έστριψε απότομα δεξιά για να μπει στην είσοδο πολυκατοικίας. Ο εφεσείων, λόγω του πιο πάνω ελιγμού του εφεσίβλητου βρήκε την πορεία του κλειστή, με αποτέλεσμα να κτυπήσει με το μοτοποδήλατο του στο αυτοκίνητο του εφεσίβλητου.
Στη δίκη, η οποία έγινε ενώπιον επαρχιακής δικαστού, επίδικα θέματα ήσαν η αμέλεια, οι γενικές και ειδικές αποζημιώσεις, όλο δηλαδή το φάσμα της υπόθεσης. Δεν θα ασχοληθούμε με την παράθεση των ενόρκων καταθέσεων όλων των μαρτύρων, όπως έκανε η δικαστής στην απόφαση της, μια κατά τη γνώμη μας, που εκφράζουμε με κάθε εκτίμηση, αχρείαστη άσκηση. Η ανάλυση της μαρτυρίας θα μπορούσε να επικεντρωθεί στην ουσιαστική διαφορά, κατά πόσο δηλαδή ο εφεσίβλητος έδωσε, όπως ισχυριζόταν, κατάλληλη προειδοποίηση για την πρόθεση του να στρίψει δεξιά και αν ο εφεσείων είχε τον κατάλληλο χρόνο να αντιδράσει. Η πρωτόδικος δικαστής κατέληξε στη διαπίστωση, όπως είπαμε στην αρχή της απόφασης μας, πως η ενέργεια του εφεσίβλητου ήταν απότομη και χωρίς καμιά προειδοποίηση. Επιμέρισε όμως την ευθύνη σε 60% στον εφεσείοντα και 40% στον εφεσίβλητο, αφού άντλησε καθοδήγηση από αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου και κυρίως την υπόθεση Τασούλα Κρόκου ν. Νίκου Συμεού (1995) 1 Α.Α.Δ. 637.
Οι αποφάσεις που θέτουν γενικούς νομικούς κανόνες, και καθίστανται νομολογιακοί, ασφαλώς ακολουθούνται. Αποφάσεις όμως που στηρίζονται και στα ιδιαίτερα περιστατικά τους πρέπει να διαφοροποιούνται, όταν υπάγονται σε κανόνα που εκδηλώθηκε σε προηγούμενη υπόθεση. Η απόφαση Πρόκου, πιο πάνω, δεν εφαρμόστηκε ορθά από την πρωτόδικη δικαστή. Εκεί, εφεσείουσα ήταν η οδηγός του αυτοκινήτου και εφεσίβλητος, ο οδηγός της μοτοσυκλέτας που ακολουθούσε το αυτοκίνητο. Πράγματι η εφεσείουσα έστριψε απότομα δεξιά χωρίς να βεβαιωθεί πως τούτο ήταν ασφαλές, ενώ ο εφεσίβλητος, που βρισκόταν πίσω της συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο της. Το Εφετείο εξέτασε την έφεση που καταχώρισε η εφεσείουσα οδηγός, με την εισήγηση πως δεν είχε ευθύνη για το δυστύχημα. Το Δικαστήριο απέρριψε την έφεση. Η σκέψη στην υπόθεση αφορά μόνο στον ισχυρισμό της εφεσείουσας πως δεν ευθυνόταν για το δυστύχημα. Δεν συζητήθηκε οποιαδήποτε εισήγηση εκ μέρους του εφεσίβλητου για τον επιμερισμό του δικού του ποσοστού ευθύνης γιατί δεν είχε καταχωρίσει αντέφεση.
Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις της πρωτόδικης δικαστού, που συνοψίσαμε πιο πάνω, κρίνουμε πως ο εφεσείων δεν είχε καμιά ευθύνη για το δυστύχημα. Ακολουθούσε κανονικά τον εφεσίβλητο ο οποίος απότομα και χωρίς οποιοδήποτε σήμα έστριψε δεξιά για να μπει στην είσοδο πολυκατοικίας. Στο δρόμο δεν υπήρχε σταυροδρόμι ή άλλος δρόμος προς τα δεξιά για να κριθεί πως ο εφεσείων λογικά θα έπρεπε να αναμένει την πιθανότητα ο εφεσίβλητος να στρίψει. ΄Όπως είπαμε αμέσως πιο πάνω η στροφή του εφεσίβλητου έγινε προς την είσοδο πολυκατοικίας.
Με την έφεση προτείνεται και η αύξηση των γενικών και ειδικών αποζημιώσεων που επιδικάστηκαν στον εφεσείοντα. ΄Εχουμε μελετήσει το θέμα με αναφορά στη σχετική μαρτυρία. Τα τραύματα του εφεσείοντος στο πρόσωπο δημιούργησαν εκχυμώσεις στον αριστερό οφθαλμό, αιμάτωμα της κάτω ρινικής κόγχης, διάστρεμμα του αυχένα και επώδυνο περιορισμό των κινήσεων του αυχένα, εκδορές και θλάση των μαλακών μορίων του αριστερού ώμου, αγκώνων και αντιβραχίονα. Παρέμεινε στο νοσοκομείο για τέσσερις ημέρες, όταν δε εξήλθε υπέφερε από τα συνήθη συμπτώματα δηλαδή πόνο, ζάλη και πονοκεφάλους. Στην πρόοδο του χρόνου αυτά υποχώρησαν, για να μείνουν όμως δύο μικρές εμφανείς, όχι όμως δύσμορφες ουλές, μία στο μέτωπο και μία πολύ μικρή στο φρύδι. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε πως ποσό £6,000 επί πλήρους ευθύνης θα αποτελούσε δίκαιη και εύλογη αποζημίωση. Εξέδωσε επομένως απόφαση για £2,400 ως γενικές αποζημιώσεις, δηλαδή 40% του πιο πάνω ποσού, και £590 ειδικές αποζημιώσεις, το 40% των £1,471. Μολονότι κρίνουμε πως το ποσό των £6,000 είναι μάλλον χαμηλό εντούτοις δεν είναι έκδηλα ανεπαρκές ώστε να επέμβουμε.
Με βάση αυτά που αναφέρουμε πιο πάνω η έφεση επιτυγχάνει μερικώς. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται ως προς το μέρος της που αφορά στην ευθύνη, και αντικαθίσταται με απόφαση υπέρ του εφεσείοντος για ποσό £6,000 με τόκο 8% από την ημέρα που δημιουργήθηκε το αγώγιμο δικαίωμα, 12.5.1999 και £1471 ως ειδικές αποζημιώσεις με νόμιμο τόκο από την ημέρα έκδοσης της πρωτόδικης απόφασης. Ο εφεσείων δικαιούται επίσης τα έξοδα του εδώ που υπολογίζονται σε £1,270.
Π.
Δ.
Δ.
/ΜΑ