|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 1 ΑΑΔ 1292
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Έφεση Αρ.14/05
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΚΩΣΤΑΣ ΖΕΡΒΟΣ,
Εφεσείων-Εναγόμενος,
και
ΒΑΜΙΚΟ ΛΤΔ,
Εφεσίβλητη-Ενάγουσα.
― ― ― ―
Π. Αρτέμη, Δ.
Π. ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Η εφεσίβλητη-ενάγουσα εταιρεία με γενικώς οπισθογραφημένο κλητήριο ζητούσε γενικές και ειδικές αποζημιώσεις για αθέτηση πωλητηρίου εγγράφου μεταξύ αυτής και του εφεσείοντα-εναγομένου, καθώς και διάταγμα ακύρωσης του πωλητηρίου εγγράφου.
Σύμφωνα με την Έκθεση Απαίτησης, η εφεσίβλητη-ενάγουσα, δυνάμει γραπτής συμφωνίας που υπεγράφη στη Λευκωσία, είχε πωλήσει στον εφεσείοντα-εναγόμενο διαμέρισμα, του οποίου αυτός έλαβε κατοχή, παρέμεινε δε υπόλοιπο το οποίο εξακολουθούσε να οφείλει.
Ο εφεσείων-εναγόμενος καταχώρησε υπεράσπιση και ανταπαίτηση, ισχυριζόμενος αθέτηση της συμφωνίας από την εφεσίβλητη-ενάγουσα, λόγω παράλειψης μεταβίβασης του διαμερίσματος και αξίωσε ανταπαιτητικά, μεταξύ άλλων, την έκδοση διατάγματος που να διατάσσει την ενάγουσα να μεταβιβάσει το εν λόγω διαμέρισμα στο όνομά του.
Κατά τη διάρκεια της πρωτόδικης διαδικασίας, τέθηκε θέμα κατά τόπον αρμοδιότητας του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας με βάση το γεγονός ότι η αγωγή αφορούσε ακίνητο που βρισκόταν στην Επαρχία Αμμοχώστου. Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέτασε το θέμα προδικαστικά και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, με βάση το άρθρο 21 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, (Ν. 14/60) και την επιφύλαξη στο εδάφιο (2), που εισήχθη με το Νόμο 102(1)/92, υπήρχε δυνατότητα καταχώρησης αγωγής για ακίνητο σε Επαρχιακό Δικαστήριο άλλης επαρχίας από εκείνης όπου ευρίσκεται το ακίνητο, αν η απαίτηση αφορούσε την καταβολή μισθωμάτων ή αποζημιώσεων, που προέκυπταν από σύμβαση μισθώσεως ακινήτου, ή αθέτησης πωλητηρίου ή ενοικιαστηρίου εγγράφου, αντίστοιχα. Έτσι, κατέληξε στην απόφαση του ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας είχε δικαιοδοσία να εκδικάσει την υπόθεση.
Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων-εναγόμενος προσβάλλει την πιο πάνω απόφαση. Εκ μέρους της εφεσίβλητης-ενάγουσας τέθηκε θέμα εφέσιμου της εν λόγω απόφασης, αφού, κατά την εισήγησή της, η ενδιάμεση αυτή απόφαση περί δικαιοδοσίας δεν ήταν καθοριστική των δικαιωμάτων των διαδίκων.
Αντίθετα, ο εφεσείων-εναγόμενος προβάλλει τη θέση ότι, αφού η ανταπαίτηση του ήταν για εγγραφή του ακινήτου επ΄ονόματι του, η πρωτόδικη απόφαση επενέργησε κατασταλτικά στην ανταπαίτηση, αφού τέτοια διαταγή δεν μπορούσε να εκδώσει το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας και κατά συνέπεια επηρεάζονταν τα δικαιώματά του.
Το ζήτημα καλύπτεται από τις αρχές που διατυπώθηκαν στην Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530, όπου λέχθηκαν τα ακόλουθα στην απόφαση της πλειοψηφίας στη σελ. 1536:
«Υπό το πρίσμα της ερμηνείας του όρου «απόφαση» στο άρθρο 25(1) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60) - ο Νόμος, ορώμενο στο πλαίσιο της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, κρίθηκε στη Χάσικος κ.ά. ν. Χαραλαμπίδη (1999) 1 Α.Α.Δ. 389, ότι μόνο αποφάσεις καθοριστικές ή δηλωτικές για τα δικαιώματα των διαδίκων, υπόκεινται σε έφεση. Κατά συνέπεια μόνο ενδιάμεσες αποφάσεις που έχουν άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα των διαδίκων μπορεί να αποτελέσουν το αντικείμενο έφεσης. Ως εκ τούτου αποφασίστηκε ότι δεν χωρούσε έφεση κατά απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου απορριπτικής αιτήματος για την έκδοση συνοπτικής απόφασης, εφόσον αυτή δεν ήταν καθοριστική για τα δικαιώματα του διαδίκου.»
(Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας).
(Δέστε και Κυπριακή Δημοκρατία ν. Κοινοπραξίας Cyprus Airports Corporation Α.Ε. 3874, ημερ. 21.3.2005 και Genzyme Corporation v. Kayat Trading Ltd, Π.Ε. 11995, ημερ. 14.6.2005).
Ο ισχυρισμός του εφεσείοντα-εναγομένου ότι επηρεάζονταν τα δικαιώματά του γιατί το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας δεν θα έχει δικαιοδοσία να εκδώσει το αιτούμενο ανταπαιτητικά διάταγμα, δεν μπορεί να ευσταθήσει.
Έστω και αν η θέση του εφεσείοντα-εναγόμενου ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν θα έχει δικαιοδοσία να εκδώσει το αιτούμενο με την ανταπαίτηση διάταγμα είναι ορθή, αυτό δεν αλλάζει την κατάσταση. Στο στάδιο αυτό που απεφασίσθη μόνο η ύπαρξη δικαιοδοσίας, κανένα από τα ουσιαστικά δικαιώματα του εφεσείοντα δεν έχει κριθεί άμεσα με την ενδιάμεση αυτή απόφαση. Το θέμα προφανώς θα αποφασισθεί με την τελική απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, που αν δεν είναι ευνοϊκή για τον εφεσείοντα-εναγόμενο, είναι τότε που θα έχουν διαγνωσθεί τα δικαιώματά του και η απόφαση του Δικαστηρίου θα υπόκειται σε έφεση.
Κατά συνέπεια κρίνουμε ότι με βάση τις αυθεντίες που παραθέσαμε η υπό κρίση απόφαση δεν είναι εφέσιμη.
Η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον του εφεσείοντα-εναγομένου.
Δ. Δ. Δ.
/Χ.Π.