|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 1 ΑΑΔ 2110
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 10801
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΗΛΙΑΔΗ Δ.Δ.
Mεταξύ -
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΧΩΜΑΤΕΝΟΥ
Διαχειριστού της περιουσίας της αποβιωσάσης
Ελέγκως Κύπρου Χωματένου δυνάμει διαταγής του Δικαστηρίου στην αίτηση αρ. 231/94
Εφεσεί οντα/Εναγομένου
και
ΛΟΥΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΣΤΑΥΡΙΝΟΥ
Εφεσιβ λήτου/Ενάγοντα
------------------
20 Δεκεμβρίου 2001
Για τον εφεσείοντα - Σπ. Σπυριδάκης.
Για τον εφεσίβλητο - Α. Πετουφάς.
----------------
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα δοθεί από το Δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη.
----------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.:
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, στην Αγωγή Αρ. 11026/90, εξέδωσε τελικό διάταγμα με το οποίο ο εφεσίβλητος, οι αντιπρόσωποι και οι υπηρέτες του διατάσσονταν "όπως παύσουν να επεμβαίνουν με οποιονδήποτε τρόπο στο κτήμα". Πρόκειται για ελαιώνα στην περιοχή Σια, με αριθμό εγγραφής 5673.Με αίτηση που υποβλήθηκε μερικούς μήνες αργότερα τέθηκε θέμα τιμωρίας και εξαναγκασμού του εφεσίβλητου σε συμμόρφωση. Επειδή, όπως ήταν ο ισχυρισμός του εφεσείοντα, αυτός παρήκουσε τη διαταγή. Με δυο τρόπους: Σύμφωνα με την ένορκη δήλωσή του, "εξακολουθεί να διατηρεί παράπηγμα επί του κτήματος και να έχει πίθους και άλλα αντικείμενα τοποθετημένα επ' αυτού". Επιπλέον, "εκαλλιεργούσε το κτήμα". Κατέθεσε και προφορικά ο εφεσείων, όπως και ο εφεσίβλητος προς υποστήριξη της ένστασής του και κατέληξε το πρωτόδικο δικαστήριο πως δεν είχε αποδειχθεί ότι ο δεύτερος καλλιεργούσε το κτήμα μετά την έκδοση του διατάγματος. Και με ενυπάρχουσα την αιτιολόγηση πως το διάταγμα ήταν απαγορευτικό μελλοντικών ενεργειών, απέρριψε την αίτηση.
Το δέχεται και ο εφεσείων πως δεν υπήρχε ευθεία μαρτυρία πως ο εφεσίβλητος καλλιέργησε το κτήμα μετά την έκδοση του διατάγματος. Δεν τόν είχε δει είτε να το καλλιεργεί είτε να το επισκέπτεται για οποιοδήποτε σκοπό. Υπήρχε όμως, κατά την εισήγησή του, περιστατική μαρτυρία αρκετή. Τα ελαιόδενδρα είχαν καρπό, αυτός περισυνελέγη και συμπερασματικά δράστης πρέπει να ήταν ο εφεσίβλητος.
Αναμφιβόλως θα ήταν δυνατό να στοιχειοθετηθεί παρακοή με περιστατική μαρτυρία. Η υπόθεση Antonis Mouzouris and Another v. Xylophagou Plantations Ltd (1977) 1 CLR 287 στην οποία έγινε αναφορά μπορεί να θεωρηθεί ως παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης. Η μαρτυρία όμως στην παρούσα υπόθεση ήταν εντελώς ανεπαρκής. Μόνο εικασίες δικαιολογεί και δεν έσφαλε η πρωτόδικος δικαστής κατά την αποτίμηση της σημασίας της. Δεν αποδείκνυε, μάλιστα πέρα από κάθε λογική αμφιβολία, τον ισχυρισμό.
Ο εφεσείων θεωρεί πως ήταν, εν πάση περιπτώσει, ένοχος ο εφεσίβλητος αφού δεν μετακίνησε το παράπηγμα και τα άλλα αντικείμενα. Η διατήρησή τους στο κτήμα συνιστούσε παράνομη επέμβαση, σημαίνει πως ο εφεσίβλητος εξακολουθούσε να "κατέχει το κτήμα" και, όπως καταλήγει, το διάταγμα αφορούσε και στην μετακίνησή τους. Δεν έχει τεθεί ενώπιόν μας οτιδήποτε πέραν του ίδιου του περιεχομένου του διατάγματος και δεν είναι δυνατό, σε περιπτώσεις αυτής της φύσης, να γίνονται υποθέσεις. Η μετακίνηση παραπήγματος και αντικειμένων εξυπακούει θετική ενέργεια και δεν μπορούμε να διαβάσουμε στο διάταγμα που εκδόθηκε αυτή την προέκταση. Δεν περιλαμβάνει διαταγή για ορισμένη ενέργεια οπότε και θα απαιτείτο προσδιορισμός συγκεκριμένου χρόνου για την πραγμάτωσή της. (Βλ. Έλλη Νικολαΐδου ν. Νίκου Αττιπά κ.α. Πολιτική ΄Εφεση 10312 - 30.9.99).
Η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα.
Κωνσταντινίδης, Δ.
Νικολάου, Δ.
Ηλιάδης, Δ.
/ΜΣι.