CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1997) 1 ΑΑΔ 297

Αρ. Αγωγής: 208/96

Μεταξύ:

Εναγόντων

Εναγομένου

Στις 4.12.1996 καταχωρήθηκε αίτηση από τους ενάγοντες με την οποία αξίωναν διαταγή του Δικαστηρίου για εκτίμηση και πώληση του εναγόμενου πλοίου εκκρεμούσης της διαδικασίας (pendente lite), καθώς και διαταγή για εκφόρτωση του φορτίου από το εναγόμενο πλοίο και αποθήκευσή του σε κατάλληλο χώρο. Aξιωνόταν επίσης διαταγή του Δικαστηρίου όπως τα έξοδα εκφόρτωσης και αποθήκευσης βαρύνουν τελικά τους ιδιοκτήτες του. Στις 17.12.1996 επιτεύχθηκε συμφωνία μεταξύ των εναγόντων-αιτητών και των ιδιοκτητών του φορτίου, σύμφωνα με την οποία το φορτίο θα μεταφορτωνόταν σε άλλο πλοίο που ναυλώθηκε για το σκοπό αυτό. Συμφωνήθηκε τέλος όπως αποφασίσει το Δικαστήριο ποιο θα βαρύνουν τα έξοδα μεταφόρτωσης. Εν όψει της πιο πάνω συμφωνίας δόθηκαν οδηγίες από το Δικαστήριο στον Αξιωματικό Ναυτοδικείου για προκήρυξη προσφορών για τη μεταφόρτωση του φορτίου και για την πώληση του πλοίου με δημόσιο πλειστηριασμό εκκρεμούσης της διαδικασίας. Τελικά το πλοίο πουλήθηκε, η πώληση δε έτυχε της έγκρισης του Δικαστηρίου, με αποτέλεσμα να παραμείνει προς εκδίκαση μόνο το θέμα του ποιον βαρύνουν τελικά τα έξοδα μεταφόρτωσης του φορτίου.

Νομίζω ότι η ορθή θέση της νομολογίας επί του σημείου είναι ότι τα έξοδα εκφόρτωσης ή μεταφόρτωσης φορτίου από πλοίο που τελεί υπό σύλληψη βαρύνουν τον ιδιοκτήτη του φορτίου. Στην υπόθεση Kleinwort Benson Ltd v. Sherkate Sahami Sakht (The "Myrto") (No.2) [1984] 2 Lloyd's Law Reports 341, ο έντιμος Δικαστής Μr. Justice Sheen ύστερα από μια πράγματι ενδελεχή εξέταση του θέματος καταλήγει ότι η εκφόρτωση του πλοίου έχει προσπορίσει στους ιδιοκτήτες του φορτίου συγκεκριμένη ωφέλεια, ενώ από την άλλη, καμιά ωφέλεια δεν έχει προκύψει στους ενυπόθηκους δανειστές. Ο ευπαίδευτος Δικαστής, αφού τονίζει την αναγκαιότητα ύπαρξης αναγνωρισμένων κανόνων πρακτικής που να καθορίζουν ποιος ευθύνεται για τη δαπάνη εκφόρτωσης φορτίου από πλοίο που τελεί υπό σύλληψη, καταλήγει ότι σε μια τέτοια περίπτωση οι ιδιοκτήτες του φορτίου ουσιαστικά έχουν αξίωση εναντίον των πλοιοκτητών για αποζημιώσεις για αθέτηση της σύμβασης μεταφοράς. Η αξίωση αυτή δεν είναι εξασφαλισμένη. Μέρος της ζημίας που έχουν υποστεί οι ιδιοκτήτες του φορτίου από την αθέτηση της σύμβασης από τους πλοιοκτήτες είναι και η δαπάνη για την εκφόρτωση ή μεταφόρτωση του. Αν, αναφέρεται στην πιο πάνω απόφαση, η δαπάνη αυτή θα εθεωρείτο έξοδο του Αξιωματικού Ναυτοδικείου, τότε το συγκεκριμένο μέρος της αξίωσης των ιδιοκτητών του φορτίου για αποζημιώσεις θα αποκτούσε προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων αξιώσεων, κάτι που άλλως δεν θα ήταν δυνατόν και για το οποίο δεν υπάρχει οποιαδήποτε δικαιολογία. Ο Δικαστής Sheen στη συνέχεια επιβεβαίωσε τη θέση που είχε εκφράσει στην υπόθεση The Jogoo [1981] 1 Lloyd's Rep. 513, τονίζοντας ότι όσο σκέφτεται τη συγκεκριμένη θέση τόσο περισσότερο πείθεται ότι είναι επιθυμητό να διατηρηθεί ομοιόμορφη πρακτική που συνίσταται στο ότι όταν πλοιοκτήτης αδυνατεί να εκτελέσει σύμβαση μεταφοράς ο ιδιοκτήτης του φορτίου που μεταφέρεται από το συγκεκριμένο πλοίο δικαιούται να εκφορτώσει το φορτίο από το πλοίο εξόδοις του ή να το εγκαταλείψει (βλ. επίσης Baring Shipping Co. v. The Ship "Eurotrader" (1978) 1 C.L.R. 93). Εξ άλλου στην υπόθεση The CC Orient (1985) 1 HKC 115, υπόθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Χονγκ Κονγκ, αναφέρεται ότι είναι καλά επιβεβαιωμένη αρχή ότι όπου ύστερα από σύλληψη πλοίου το φορτίο πρέπει να εκφορτωθεί, ο ιδιοκτήτης του πλοίου θα πρέπει να υποστεί και τη δαπάνη της εκφόρτωσης. Στην ίδια υπόθεση γίνεται αναφορά τόσο στις υποθέσεις The Myrto (No.2) και The Jogoo, ανωτέρω, όσο και στην υπόθεση The Mingren Development (1979) HKLR 159, προφανώς και πάλιν υπόθεση του Χογκ Κογκ.

Ο ευπαίδευτος συνήγορος των ιδιοκτητών του φορτίου υπστήριξε ότι θα έπρεπε να ληφθούν υπ΄όψη και εφαρμοστούν οι Αμερικανικές υποθέσεις The Emilia (U.S.Ct.) 1963 A.M.C. 1447 και New York Dock Co. v. S.S. Poznan (U.S. Ct.) 1927 A.M.C. 723, τις οποίες ο Δικαστής Sheen στην υπόθεση The Myrto (No2), ανωτέρω δεν θέλησε να εφαρμόσει, γιατί όπως είπε το δίκαιο των Ηνωμένων Πολιτειών που εφαρμόζεται αναφορικά με τις προτεραιότητες διαφέρει από το αντίστοιχο δίκαιο του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο συνήγορος των ιδιοκτητών του φορτίου υποστήριξε ότι και το δικό μας δίκαιο είναι διαφορετικό από το Αγγλικό και κατά συνέπεια δεν θα έπρεπε να εφαρμοστούν οι αρχές που αναφέρονται στην υπόθεση The Myrto (Νο.2). Για να δικαιολογήσει τη θέση του ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του Κυπριακού και του Αγγλικού δικαίου ανέφερε ότι το άρθρο 9 του περί Εμπορικής Ναυτιλίας (Τέλη και Φορολογικές Διατάξεις) Νόμου του 1992, Ν.38(1) του 1992, αντίθετα με τα εν Αγγλία ισχύοντα, προβλέπει ως πρώτη προτεραιότητα τις οφειλές στη Δημοκρατία. Θα ήθελα να παρατηρήσω ότι δεν συμφωνώ ότι το άρθρο 9 διαφοροποιεί ουσιαστικά την αντιμετώπιση του θέματος από τα αντιστοίχως ισχύοντα στο Ηνωμένο Βασίλειο (βλέπε σχετικά The Queen of the South (1968) 1 All E.R. 1163 στην οποία αποφασίστηκε ότι το δικαστήριο είχε εξουσία να εξουσιοδοτήσει τον Αξιωματικό Ναυτοδικείου να εξοφλήσει προς τις αρχές του λιμένα δικαιώματα που όφειλε το πλοίο, από το προϊόν πώλησης του πλοίου). ΄Ομως θα πρέπει να τονίσω ότι ο λόγος που αισθάνθηκα υποχρεωμένος να εφαρμόσω την κατάληξη της απόφασης The Myrto (No.2) δεν είναι κανένας άλλος από το ότι συμφωνώ πλήρως με τη βάση, τη λογική και την αιτιολογία της πιο πάνω απόφασης. Κι΄ όλα αυτά μέσα στα πλαίσια της αρχής ότι οι αποφάσεις ξένων δικαστηρίων συμβουλευτική μόνο αξία έχουν για τα Κυπριακά Δικαστήρια.