|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
REPUBLIC (COUNCIL OF MINISTERS AND OTHERS) ν. COSTAS CH. DEMETRIOU AND OTHERS (1972) 3 CLR 219
IOANNOU ν. REPUBLIC (1982) 3 CLR 1002
SPYROU ν. REPUBLIC (1983) 3 CLR 354
ARGYROU AND OTHERS ν. REPUBLIC (1983) 3 CLR 474
PHYLAKTIDES ν. REPUBLIC (1984) 3 CLR 1328
Φρειδερίκος Mιχαήλ και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1990) 3 ΑΑΔ 1451
Δημοκρατία ν. Sunoll Bunkering Ltd (1994) 3 ΑΑΔ 26
Krashias Modern Land & Building Developers Ltd. ν. Δήμου Έγκωμης (1995) 3 ΑΑΔ 198
Κατσουνωτού Γεωργία ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1999) 3 ΑΑΔ 258
Kεφάλα Zακελίν ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (2000) 3 ΑΑΔ 133
Γεναγρίτης Αντώνης ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2001) 3 ΑΑΔ 1029
Iωάννου Tζούλη ν. Kοινοτικού Συμβουλίου Aγίου Tύχωνακαι Άλλου (2007) 3 ΑΑΔ 219
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2016:D433
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Αρ. Υπόθεσης: 1028/2012)
15 Σεπτεμβρίου, 2016
[Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΝΑ ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ,
Αιτήτρια,
- ΚΑΙ -
1. ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΥΧΩΝΑ
2. ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ΄ων η αίτηση.
---------
Χρ. Χριστάκη, για την αιτήτρια.
Σ. Φασουλιώτης για ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΟΥΡΓΟΥΡΙΔΗΣ & ΣΙΑ ΔΕΠΕ, για τους καθ΄ ων η αίτηση 1.
Ε. Φλωρέντζου (κα), δικηγόρος της Δημοκρατίας για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους καθ΄ ων η αίτηση 2.
Θ. Κουσπή (κα), για το ενδιαφερόμενο μέρος.
---------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Η αιτήτρια αξιώνει με την προσφυγή της τις ακόλουθες θεραπείες:
«Α. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση του καθ΄ ου η αίτηση 1 ημερ. 8.5.2012 με την οποία παρά τις σχετικές επισημάνσεις του Εφετείου στην Αναθεωρητική Έφεση 7/05 και την υποχρέωση του για αποκατάσταση της νομιμότητας απέρριψε το αίτημα της αιτήτριας για προκήρυξη της θέσης Πολιτιστικού Λειτουργού στην Υπηρεσία του καθ΄ ου η αίτηση 1 ώστε να μπορεί να τη διεκδικήσει και η αιτήτρια, με την αιτιολογία ότι η θέση αυτή κατέχεται με απόφαση του καθ΄ ου η αίτηση 2 ημερ. 31.10.2007, από την Τζούλη Ιωάννου, είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος.
Β. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση του καθ΄ ου η αίτηση αρ. 2 ημερ. 31.10.2007, της οποίας έλαβε γνώση η αιτήτρια με επιστολή των καθ΄ ων η αίτηση αρ. 1 ημερ. 8.5.2012, με την οποία διόρισε την Τζούλη Ιωάννου και/ή ενέκρινε και/ή νομιμοποίησε το διορισμό της στη θέση Πολιτιστικού Λειτουργού στους καθ΄ ων η αίτηση 1, χωρίς προκήρυξη και παρά τις σχετικές επισημάνσεις του Εφετείου στην Α.Ε. 7/05 είναι άκυρη παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος.»
Το ιστορικό της υπόθεσης είναι μακρύ. Μεταφέρω περιεκτική αναφορά στα γεγονότα των επιδίκων θεμάτων.
Ο πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου Αγίου Τύχωνα-καθ΄ ου η αίτηση 1 (Κοινοτικό Συμβούλιο) διόρισε και/ή προσέλαβε το ενδιαφερόμενο μέρος Τζούλη Ιωάννου (ΕΜ) κατά ή περί την 1.6.1999 στη θέση Πολιτιστικού Λειτουργού.
Η κρίση τόσο του Επάρχου Λεμεσού, εποπτικού οργάνου των Κοινοτικών Συμβουλίων δυνάμει του περί Κοινοτήτων Νόμου, Ν. 86(Ι)/99, όσο και του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, του Γενικού Ελεγκτή, της Επιτρόπου Διοικήσεως και καταληκτικά του Υπουργού Εσωτερικών (Υπουργός), που θεώρησαν ως παράνομο και κατά παράβαση των αρχών της χρηστής διοίκησης το διορισμό του ΕΜ: δεν ακολουθήθηκε η διαδικασία δημοσίευσης της θέσης ώστε να τη διεκδικήσουν και άλλοι ενδιαφερόμενοι, κατά παράβαση της αρχής της ισότητας που διασφαλίζει το Άρθρο 28 του Συντάγματος, οδήγησαν τον αρμόδιο Υπουργό σε ανάκληση του διορισμού. Το δε Κοινοτικό Συμβούλιο συμμορφούμενο με την εν λόγω απόφαση ημερ. 9.6.2003, την κοινοποίησε στο ΕΜ με σχετική επιστολή ημερ. 18.7.2003, με αποτέλεσμα την παύση του.
Την απόφαση του Υπουργού προσέβαλε το ΕΜ με προσφυγή υπ΄ αρ. 742/03, η οποία απορρίφθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο στις 21.12.2004. Ακολούθησε εκ μέρους του ΕΜ έφεση, την οποία το Εφετείο έκανε δεκτή ακυρώνοντας την ανωτέρω ανακλητική απόφαση του Υπουργού ημερ. 9.6.2003, κρίνοντας την ως ληφθείσα από αναρμόδιο όργανο: ο Έπαρχος ήταν ο μόνος αρμόδιος να προβεί σε ανάκληση του διορισμού, άρθρο 45 του περί Κοινοτήτων Νόμου, Ν. 86(Ι)/99, εξουσία αμετάθετη πλην της ύπαρξης νομοθετικής προς τούτο εξουσιοδότησης (Ιωάννου ν. Κοινοτικού Συμβουλίου Αγίου Τύχωνα κ.α. (2007) 3 Α.Α.Δ. 219).
Στη συνέχεια, ο Υπουργός ενέκρινε τη δομή των θέσεων του Κοινοτικού Συμβουλίου και επανεξετάζοντας το όλο ζήτημα, λαμβάνοντας υπόψη την ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Ιωάννου (ανωτέρω), τα πρόσθετα στοιχεία που προσκομίστηκαν από το Συμβούλιο αλλά και τις πρόνοιες του άρθρου 7(στ) του Νόμου, αποφάσισε στις 31.10.2007 «.όπως θεωρηθούν οι εν λόγω θέσεις κατειλημμένες από την ημέρα διορισμού των προαναφερθέντων ατόμων στις εν λόγω θέσεις από το Συμβούλιο», εννοώντας το ΕΜ και άλλο ένα πρόσωπο στη θέση τεχνικού.
Πολύ αργότερα, η αιτήτρια με επιστολή της ημερ. 5.4.2010, προς τον Πρόεδρο και τα μέλη του Συμβουλίου, απαίτησε όπως προσληφθεί και εκείνη στη θέση Πολιτιστικού Λειτουργού. Το Κοινοτικό Συμβούλιο με επιστολή του ημερ. 8.5.2012 προς την αιτήτρια απέρριψε το αίτημα, παραπέμποντας στην απόφαση του Υπουργού ημερ. 31.10.2007, με την οποία νομιμοποιήθηκε ο διορισμός του ΕΜ στην επίδικη θέση.
Με την παρούσα προσφυγή προσβάλλονται δύο πράξεις ως οι αιτούμενες θεραπείες Α και Β. Θεωρώ λοιπόν ότι οφείλω να εξετάσω αυτεπαγγέλτως κατά πόσον οι δύο πράξεις είναι συναφείς.
Συναφείς είναι οι πράξεις όταν, όπως κρίθηκε στην Συμεωνίδου κ.α. ν. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 258, 271 (απόφαση Πλήρους Ολομέλειας) με αναφορά και υιοθέτηση πάγιας νομολογίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου και του ΣτΕ:
«. όταν η μια πράξη αποτελεί προϋπόθεση της άλλης, ή όταν οι προσβαλλόμενες με το ίδιο δικόγραφο πράξεις αφορούν τον ίδιο αιτητή, βασίζονται στις ίδιες διατάξεις του νόμου, φέρουν ταυτόσημη αιτιολογία και εκδόθηκαν από το ίδιο όργανο και κατά την ίδια διοικητική διαδικασία (Βλέπε, Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας της Ελλάδας 1929-1959, σελίδα 274).
Στην υπόθεση του Συμβουλίου Επικρατείας με αρ. 1965/56, στην οποία μας παρέπεμψαν οι δικηγόροι της αιτήτριας, έγινε δεκτό ότι προαγωγές υπαλλήλων στον ίδιο βαθμό, που στηρίζονταν στην ίδια γνωμοδότηση του ιδίου Υπηρεσιακού Συμβουλίου, αλλά απήχαν μικρό χρονικό διάστημα η μια από την άλλη, ήταν συναφείς.
Στην υπόθεση όμως 1570/70, του Συμβουλίου Επικρατείας, κρίθηκε ότι δεν υπήρχε συνάφεια μεταξύ δύο πράξεων προαγωγών στον ίδιο βαθμό, που απείχαν και πάλι μικρό χρονικό διάστημα η μια από την άλλη, αλλά έγιναν επί τη βάσει ξεχωριστών ερωτημάτων της οικείας υπηρεσίας και δύο ξεχωριστών γνωμοδοτήσεων του ιδίου Υπηρεσιακού Συμβουλίου, η δε μια δεν αποτελούσε προϋπόθεση της άλλης.
[.]
Στα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας της Ελλάδας 1929-1959, αναφέρονται, στη σελίδα 274, τα ακόλουθα:
"Οσάκις δεν συντρέχουσιν αι προϋποθέσεις της συναφείας η αίτησις ακυρώσεως θεωρείται ως παραδεκτούς ασκουμένη μόνον ως προς την πρώτην των προσβαλλόμενων πράξεων".
Σχετικές είναι επίσης κι' οι αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας της Ελλάδας με αρ. 858/54 και 1654/56. Σύμφωνα με τα πιο πάνω, και την κρατούσα νομολογία μας (Πογιατζή ν. Δημοκρατίας, Ζήνωνος ν. Δημοκρατίας και Πολυκάρπου ν. Δημοκρατίας - όπως πιο πάνω), η προσφυγή παραμένει ισχυρή μόνο όσον αφορά την πρώτη πράξη που προσβάλλεται με το δικόγραφο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η πράξη που αφορά το διορισμό των ενδιαφερομένων μερών Εύας Ρωσσίδου-Παπακυριακού, Λεμονιάς Καουτζάνη, Ρένας Παπαέτη, Παναγιώτας Κυριακίδου, Γεώργιου Παπαϊωάννου, Κυριάκου Σταυρινού και Μιχαήλ Ευαγγέλου.
Η προσφυγή όσον αφορά το διορισμό του ενδιαφερόμενου μέρους Γεώργιου Γεωργαλλή, που προτάσσεται δεύτερη στο δικόγραφο, δεν μπορεί να εξεταστεί. Χωρεί όμως, σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στη σελίδα 274 των Πορισμάτων Νομολογίας (όπως πιο πάνω), χωρισμός δικογράφου, η δε προσφυγή που θα προκύψει ως αποτέλεσμα του χωρισμού αυτού, θεωρείται εμπρόθεσμη. Επαφίεται στους δικηγόρους της αιτήτριας στην προσφυγή 895/ 91 να προβούν στα αναγκαία διαβήματα για χωρισμό του δικογράφου.»
Υπό το φως του αιτητικού και ιστορικού της υπόθεσης, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, θεωρώ ότι οι δύο προσβαλλόμενες με την παρούσα προσφυγή αποφάσεις δεν είναι συναφείς: δεν ήταν αποτέλεσμα της ίδιας διοικητικής διαδικασίας, ούτε η μια απετέλεσε προϋπόθεση της άλλης. Η πρώτη προσβαλλόμενη απόφαση, υπό στοιχείο Α αναφέρεται σε απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου ημερ. 8.5.2012, σύμφωνα με την οποία απορρίφθηκε αίτημα της αιτήτριας για προκήρυξη της θέσης Πολιτιστικού Λειτουργού ώστε να μπορεί να τη διεκδικήσει και η αιτήτρια, ενώ η προσβαλλόμενη με τη Β πράξη θεραπεία εκδόθηκε από άλλο όργανο, τον Υπουργό Εσωτερικών στις 31.10.2007.
Θεωρώ ότι οι δύο πράξεις δεν είναι συναφείς: δεν συντρέχουν κατά τη νομολογία οι προϋποθέσεις της συνάφειας. Θεωρώ με βάση τα ισχύοντα ως παραδεκτώς ασκούμενη, την πρώτη προσβαλλόμενη πράξη που στρέφεται εναντίον της απόφασης των καθ΄ ων η αίτηση 1 ημερ. 8.5.2012, Συμεωνίδου κ.α. (ανωτέρω). Ως προς τη δεύτερη υπό στοιχείο Β του αιτητικού, εναπόκειται στο συνήγορο της αιτήτριας να λάβει τα ενδεικνυόμενα μέτρα για διαχωρισμό του δικογράφου και αναλόγως περαιτέρω προώθηση της.
Πέρα όμως από το θέμα της συνάφειας, εγείρεται από τους καθ΄ ων ένσταση και ως προς το εκτελεστό της επίδικης πράξης την οποία θεωρούν ως πληροφοριακού χαρακτήρα.
Η αιτήτρια ισχυρίζεται, ότι με το αιτητικό δεν προσβάλλει το διορισμό του ΕΜ όπως ισχυρίζεται ο καθ΄ ου η αίτηση 1, αλλά την απόρριψη του αιτήματος της για αποκατάσταση της νομιμότητας: τερματισμό της παράνομης εργοδότησης του ΕΜ και την προκήρυξη της θέσης.
Η παρούσα προδικαστική ένσταση επιτυγχάνει. Η προσβαλλόμενη απόφαση δεν αποτελεί εκτελεστή πράξη αλλά πράξη πληροφοριακού χαρακτήρα.
Ό,τι θεωρεί η αιτήτρια ως απόφαση στην ουσία δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μόνο μια πληροφορία για μια ήδη ειλημμένη απόφαση, αυτή του Υπουργού, η οποία διαμόρφωσε την τότε κατάσταση πραγμάτων. Παραθέτω αυτούσιο το περιεχόμενο της επιστολής:
«Σχετικά με την πιο πάνω θέση Πολιτιστικού Λειτουργού στο Κοινοτικό Συμβούλιο Αγίου Τύχωνα και σε απάντηση της επιστολής σας έχω να σας αναφέρω ότι κυριαρχικής σημασίας είναι η απόφαση και πράξη της Διοίκησης μέσω του αρμόδιου Υπουργού, ημερομηνίας 31/10/2007 της οποίας ενομιμοποιήθει και η θέση της κυρίας Ιωάννου και μάλιστα αναδρομικά και ο Υπουργός στήριξε την απόφαση του βάση τα πιο κάτω άρθρα:
(α) Στο άρθρο 51(2) του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999, το οποίο αναφέρει ότι η διοίκηση δεν δικαιούται να αγνοεί μια ευνοϊκή κατάσταση που δημιουργήθηκε για ένα διοικούμενο από τις δικές της παραλείψεις και η οποία έχει διαρκέσει για αρκετό χρόνο και
(β) Στο άρθρο 7(στ) του ιδίου Νόμου το οποίο αναφέρει ότι μια διοικητική πράξη πρέπει να έχει αναδρομική ισχύ όταν πρόκειται να αποκατασταθεί η αδικία που έγινε σε βάρος διοικούμενου από παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας της διοίκησης.»
Ούτε άλλωστε φαίνεται μέσα από τα έγγραφα που έχουν επισυναφθεί στην προσφυγή, αλλά και την ένσταση των καθ΄ ων η αίτηση 1, η ίδια η αιτήτρια να έχει θέσει ενώπιον του Κοινοτικού Συμβουλίου ένα τέτοιο αίτημα. Αντίθετα, από την επιστολή της ημερ. 5.4.2010 προς το Κοινοτικό Συμβούλιο φαίνεται ότι το αίτημα που υπέβαλε δεν ήταν άμεσο αίτημα προκήρυξης της θέσης «Πολιτιστικού Λειτουργού» αλλά έμμεσο παράπονο διοικούμενου ως προς τη διαδικασία που ακολουθήθηκε για πρόσληψη υπαλλήλου και εν τέλει για πρόσληψη και εκείνης:
«Σχετικά με την πιο πάνω θέση Πολιτιστικού Λειτουργού στο Συμβούλιο Βελτιώσεως Αγίου Τύχωνα, ενδιαφέρομαι και εγώ εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά δυστυχώς δεν την προκηρύσσετε στην Επίσημη Εφημερίδα.
Επειδή παρατηρώ ότι εσείς εργοδοτάτε άτομα για πάρα πολλά χρόνια στη θέση Πολιτιστικού Λειτουργού, χωρίς την προκύρξη της θέσης αυτής και χωρίς σχέδιο υπηρεσίας, απαιτώ όπως προσληφθώ και εγώ στη θέση αυτή.»
Εκτελεστή διοικητική πράξη η οποία μπορεί να προσβληθεί με προσφυγή στη βάση του Άρθρου 146 του Συντάγματος, είναι η πράξη που επιφέρει άμεσα έννομα αποτελέσματα και συνέπειες επί των διοικουμένων, δημιουργώντας δικαιώματα ή υποχρεώσεις (Γεναγρίτης ν. Δημοκρατίας (2001) 3 Α.Α.Δ. 1029, 1033-1035, Δημοκρατία ν. Sunoil Bunkering Ltd (1994) 3 Α.Α.Δ. 26, 27).
Διάφορη της εκτελεστής είναι η πράξη πληροφοριακού χαρακτήρα με την οποία η διοίκηση πληροφορεί το διοικούμενο αναφορικά με μια υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων ή αναφέρεται στο ρυθμιστικό πλαίσιο που αφορά το δικαίωμα και συνακόλουθα το υποβληθέν αίτημα του διοικούμενου, ή στην οποία εκφράζεται η πρόθεση και όχι η βούληση της διοίκησης (Republic v. Demetriou and Others (1972) 3 C.L.R. 219, Krashias Modern Land & Building Developers Ltd v. Δήμου 'Εγκωμης (1995) 3 Α.Α.Δ. 198, 208, Phylaktides v. Republic (1984) 3 C.L.R. 1328, Kεφάλα ν. Δημοκρατίας (2000) 3 Α.Α.Δ. 133, Economides v. Republic (1983) 3 C.L.R., 219, Ioannou v. Republic (1982) 3 C.L.R. 1002, Spyrou v. Republic (1983) 3 C.L.R. 354, Argyrou and Others v. Republic (1983) 3 C.L.R. 474 και Μιχαήλ Φρειδερίκου και Σχολές Φρειδερίκου Λτδ ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 1451 και Απόφαση Αρ. 2446/1968 του Συμβουλίου της Επικρατείας).
Εν όψει της κατάληξης μου ότι η επίδικη απόφαση δεν συνιστά εκτελεστή πράξη αλλά πράξη πληροφοριακού χαρακτήρα, η προσφυγή απαραδέκτως προωθείται και απορρίπτεται.
Η αιτήτρια θα καταβάλει €1.200 έξοδα προς τους καθ΄ ων η αίτηση, πλέον ΦΠΑ αν επιβάλλεται.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
/ΦΚ