|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:D731
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 387/2012)
4 Νοεμβρίου, 2015
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΜΕΤΑΞΥ:
BΕΑΤΡΙΚΗΣ ΣΚΑΛΙΩΤΟΥ
Αιτήτριας,
και
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ
Καθ΄ ων η αίτηση
_ _ _ _ _ _
Π. Σιακαλλής, για την αιτήτρια
Xρ. Νικολάου, για τους καθ' ων η αίτηση
______
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: H αιτήτρια προσβάλλει την απόφαση του Διευθυντή Τμήματος Τελωνείων και Εφόρου Φ.Π.Α. (στο εξής o Έφορος), με την οποίαν απορρίφθηκε η ένσταση της εναντίον βεβαίωσης φόρου ύψους €8.672,76 που της είχε επιβληθεί αναφορικά με τη διαχείριση χώρου στάθμευσης στην οδό Στασικράτους στη Λευκωσία.
Τα πραγματικά περιστατικά που περιβάλλουν την υπόθεση έχουν σε συντομία ως ακολούθως:
H αιτήτρια, εγγεγραμμένη στο Μητρώο Φ.Π.Α. από 1.1.1999, διαχειρίζεται επιχειρηματικά ένα χώρο στάθμευσης στην οδό Στασικράτους και μια μπυραρία στην οδό Λυκούργου στη Λευκωσία.
Mεταξύ 4.4 και 10.4.11, αρμόδιοι λειτουργοί της Υπηρεσίας Φ.Π.Α. επισκέφθηκαν σε διάφορες ημέρες και ώρες το χώρο στάθμευσης και προέβησαν σε καταγραφές των εκεί σταθμευμένων αυτοκινήτων για σκοπούς φορολογικού ελέγχου. Στη συνέχεια, στις 19.4.11, παρέλαβαν από την αιτήτρια ένα ‟box-file" με έγγραφα και στις 5.5.11 ο Προϊστάμενος του Τομέα Διερευνήσεων της Υπηρεσίας είχε συνάντηση με την αιτήτρια και το σύζυγο της αναφορικά με τις φορολογικές της υποχρεώσεις.
Στη συνάντηση υποδείχθηκε στην αιτήτρια ότι με βάση τα αποτελέσματα καταγραφών της Υπηρεσίας - κατά την εβδομάδα 4.4.2011 - 10.4.2011 - στάθμευαν στον πιο πάνω χώρο στάθμευσης κατά μέσο όρο 50 αυτοκίνητα ημερησίως, εκτός από το μήνα Αύγουστο για τον οποίον θεωρήθηκε ότι λόγω διακοπών στάθμευαν κατά μέσο όρο 25 αυτοκίνητα. Αφαιρουμένων δε των πωλήσεων που είχαν πραγματοποιηθεί στην μπυραρία διαπιστώθηκε ότι οι πιο πάνω καταγραφές βρίσκονταν σε αντίθεση με τις φορολογικές της δηλώσεις, στις οποίες είχε δηλωθεί ότι για την περίοδο από 1.3.2004 - 10.4.2011 στάθμευαν περίπου 24 αυτοκίνητα την ημέρα και για την περίοδο 1.12.2007 - 30.11.2010 περίπου 23 αυτοκίνητα την ημέρα.
Στη βάση των πιο πάνω υποδείξεων λέχθηκε στην αιτήτρια ότι υπήρχε απόκρυψη εκροών σ΄ ότι αφορά τη στάθμευση αυτοκινήτων και λαμβανομένων υπόψη των πωλήσεων που είχαν πραγματοποιηθεί στην μπυραρία και των δηλώσεων της για τα έτη 2004 - 2007 και 2009 - 2010, βεβαιώθηκε ως πληρωτέος φόρος το ποσό των €13.560,11 (£7.936,38).
H αιτήτρια διαφώνησε με τον τρόπο υπολογισμού του φόρου αναφέροντας ότι (α) το έτος 2007 το ωράριο λειτουργίας του χώρου στάθμευσης ήταν μέχρι τις 7:00 μ.μ. από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή, εκτός από την Τετάρτη και το Σάββατο που λειτουργούσε μέχρι το μεσημέρι ενώ την Κυριακή ήταν κλειστό και ότι, (β) μέχρι το 2007 ο χώρος στάθμευσης ήταν μικρότερος και επομένως στάθμευαν εκεί λιγότερα αυτοκίνητα. Επιπρόσθετα ανέφερε ότι το 2002 συμφώνησε προφορικά με τον υπάλληλο που εργαζόταν στο χώρο στάθμευσης να της δίνει £40,00 (€70 από την 1.1.2008) τις καθημερινές πλην της Τετάρτης και £20,00 (€35 από 1.1.2008) τις Τετάρτες και τα Σάββατα, ενώ την Κυριακή ο χώρος στάθμευσης θα παρέμενε κλειστός.
Οι καθ΄ ων η αίτηση, αφού έλαβαν υπόψη τις θέσεις της αιτήτριας προέβησαν σε μερική αναπροσαρμογή των ευρημάτων τους, θεωρώντας για σκοπούς φορολογίας ότι για την περίοδο 1.3.2004 μέχρι 30.11.2007 στάθμευαν στο χώρο στάθμευσης 33 αυτοκίνητα κατά μέσο όρο ημερησίως, ενώ για την περίοδο από 1.12.2007 μέχρι 30.11.2010 50 αυτοκίνητα, αριθμός που αντιστοιχούσε στην επιτόπια καταγραφή της εβδομάδας 4.4.2011 - 10.4.2011. Κατ΄ ακολουθία δε της αναπροσαρμογής, ο Έφορος υιοθέτησε σχετικό σημείωμα αρμόδιου Λειτουργού της Υπηρεσίας και προχώρησε στη βεβαίωση φόρου εκροών, συνολικού ύψους €8.672,76 ως επιπρόσθετου καταβλητέου φόρου για την περίοδο από 1.3.2004 μέχρι 30.11.2010, η οποία κοινοποιήθηκε στην αιτήτρια στις 25.5.2011.
Η αιτήτρια αμφισβήτησε τον τρόπο υπολογισμού του φόρου και ιδιαίτερα την ορθότητα των καταγραφών της περιόδου 4.4.2011 - 10.4.2011 από τους λειτουργούς Φ.Π.Α. και στις 12.7.11 κατέθεσε ένσταση στην οποία διατύπωσε τους ακόλουθους ισχυρισμούς:
(α) Οι ώρες λειτουργίας του χώρου στάθμευσης είναι από τις 7:00 μέχρι τις 18:00 το απόγευμα την Δευτέρα, την Τρίτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή και από τις 7:ΟΟ μέχρι τις 14:00 το μεσημέρι την Τετάρτη και το Σάββατο εφόσον ο χώρος στάθμευσης συνήθως χρησιμοποιείται από εργαζόμενους σε καταστήματα και γραφεία σε παρακείμενες πολυκατοικίες.
(β) Το έτος 2007 τοποθετήθηκε κερματοδέκτης με ελεγχόμενη μπάρα εισόδου - εξόδου με σκοπό την επέκταση του ωραρίου λειτουργίας χωρίς το κόστος εργοδότησης αλλά δεν κατέστη δυνατό να λειτουργήσει εφόσον οι μπάρες καταστρέφονταν από τους επισκέπτες.
(γ) Σε ημέρες αιχμής δηλαδή τις γιορτές των Χριστουγέννων, τις γιορτές του Πάσχα και όταν ο καιρός ήταν καλός ορισμένες Παρασκευές και Σάββατα ο φύλακας επισκεπτόταν τον χώρο στάθμευσης τις βραδινές ώρες με ανοικτή την μπάρα και εισέπραττε μειωμένο αντίτιμο για την φύλαξη των αυτοκινήτων χωρίς να είναι υπό τον έλεγχο της αιτήτριας, αλλά η αιτήτρια ανεχόταν την κατάσταση εφόσον ήταν ασύμφορο να λειτουργεί πληρώνοντας υπερωρίες τον φύλακα.
(δ) Η περίοδος από 4.4.2001 μέχρι 10.4.2001 της καταμέτρησης των σταθμευμένων στο χώρο οχημάτων δεν είναι αντιπροσωπευτική εφόσον τα καταστήματα λειτουργούσαν με διευρυμένο ωράριο λόγω των εορτών του Πάσχα (24.4.2011) και επομένως τα στοιχεία που συλλέγησαν δεν ανταποκρίνονται στον πραγματικό μέσο όρο της καθημερινότητας.
(ε) Τα 33 αυτοκίνητα τα οποία θεωρήθηκε ότι σταθμεύουν κατά μέσο όρο ημερησίως δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική κίνηση του χώρου στάθμευσης και αντί αυτού θα έπρεπε να θεωρηθεί ότι σταθμεύουν 26 αυτοκίνητα ημερησίως, όση είναι και η χωρητικότητα του χώρου στάθμευσης για 276 μέρες το χρόνο, εφόσον αφαιρεθούν όλες οι Κυριακές και οι 16 συνολικά δημόσιες αργίες.
Η ένσταση εξετάστηκε από τον Προϊστάμενο του Τομέα Μηχανογράφησης και Επιστροφών, ο οποίος ετοίμασε σημείωμα ημερ. 31.10.2011 προς τον Έφορο με τις απόψεις του επί των λόγων ένστασης και απορριπτική εισήγηση.
O Έφορος, αφού εξέτασε και απάντησε τα σημεία που είχαν τεθεί από την αιτήτρια στο σύνολό τους, απέρριψε την ένσταση με απόφαση του ημερ. 2.11.11 με την οποία και επικύρωσε τη βεβαίωση φόρου ημερ. 25.5.2011.
Με τη γνωστοποίηση της απόφασης, η αιτήτρια καταχώρισε την παρούσα προσφυγή με την οποία προσβάλλεται ως άκυρη και παράνομη η απόρριψη της ένστασης της από τον Έφορο. Σημειώνεται στο σημείο αυτό ότι στην παρ. 1 του εντύπου της προσφυγής, διατυπώνει ως γεγονός τον ισχυρισμό ότι για σκοπούς διαχείρισης του χώρου στάθμευσης εργοδοτεί φύλακα στον οποίο καταβάλλει συγκεκριμένο μισθό για συγκεκριμένο ωράριο. Όμως, με αίτηση της η οποία εγκρίθηκε στις 12.3.13, προχώρησε σε αντικατάσταση της εν λόγω παραγράφου με νέα σύμφωνα με την οποία κατά τον ουσιώδη χρόνο υπενοικίαζε τον χώρο στάθμευσης σε τρίτο πρόσωπο ο οποίος τον διαχειριζόταν ως αυτοεργοδοτούμενος. Περαιτέρω, πρόσθεσε και νέο νομικό σημείο σύμφωνα με το οποίο η προσβαλλόμενη απόφαση ήταν προϊόν πραγματικής και νομικής πλάνης διότι οι καθ' ων η αίτηση δεν προέβησαν σε εύρημα ότι η αιτήτρια υπενοικίαζε τον χώρο στάθμευσης σε τρίτο πρόσωπο και συνεπώς δεν είχε υποχρέωση να καταβάλει την επίδικη φορολογία.
Με βάση το πιο πάνω πλαίσιο, η αιτήτρια στην αγόρευση της ισχυρίζεται ότι η επίδικη απόφαση πάσχει λόγω (α) πλάνης περί τα πράγματα και (β) μη δέουσας έρευνας.
Υποστηρίζει συναφώς ότι κακώς θεωρήθηκε από τους καθ' ων η αίτηση ότι η ίδια υπόκειτο σε Φ.Π.Α., τουλάχιστο σε ότι αφορούσε την περίοδο από 1.1.2007 και μεταγενέστερα. Και αυτό γιατί έκτοτε η επιχείρηση ετύγχανε εκμετάλλευσης από άλλο πρόσωπο, κάποιον Ι. Σταφυλίδη, στον οποίο υπενοικίασε το χώρο στάθμευσης.
Το πιο πάνω πρόσωπο, σύμφωνα με σχετικό έγγραφο το οποίο επισυνάφθηκε στην αγόρευση της αιτήτριας, ενεγράφη ως αυτοτελώς εργαζόμενος στο σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων από 1.1.2007 στην επαγγελματική κατηγορία 14 «φροντιστές κτιρίων (π.χ. φροντιστές - διαχειριστές πολυκατοικιών)», αναφέροντας ως διεύθυνση του την οδό «Στασικράτους και Πρεβέζης, Χώρος Στάθμευσης, Λευκωσία». Σύμφωνα δε με δεύτερο έγγραφο ("απόδειξη είσπραξης εισφορών και τέλους") ημερ. 4.1.08 το οποίο προσκομίστηκε μαζί με την αγόρευση, ο εν λόγω Σταφυλίδης κατέβαλε για το 2007 εισφορές ύψους €956,62 ως αυτοτελώς εργαζόμενος, χωρίς όμως να δίδονται άλλες διευκρινίσεις σε σχέση με την απασχόληση του. Με βάση αυτά τα έγγραφα, η αιτήτρια υποστηρίζει ότι η υποχρέωση καταβολής του Φ.Π.Α. στην παρούσα περίπτωση εβάρυνε τον Σταφυλίδη ως αυτοτελώς εργαζόμενο στην επιχείρηση, τουλάχιστον για την περίοδο που ακολούθησε την εγγραφή του και συνεπώς, συντρέχει ουσιώδης πλάνη περί τα πράγματα και παράλληλα ανεπαρκής έρευνα σχετικού γεγονότος, στοιχεία τα οποία οδηγούν στην ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης. Συμπληρωματικά δε αναφέρει ότι ακόμα και αν η ίδια είχε θεωρήσει τον Σταφυλίδη ως υπάλληλο και όχι ως αυτοτελώς εργαζόμενο, αυτό δικαιολογείται από το γεγονός ότι δεν έχει τις απαραίτητες νομικές γνώσεις για να προβεί στη σχετική διάκριση και ότι το ζήτημα ανέκυψε κατόπιν της μελέτης του φακέλου από τους δικηγόρους της. Εξ ου και η αίτηση για τροποποίηση.
Οι εισηγήσεις όσο και τα πιστοποιητικά που επισυνάφθηκαν στην αγόρευση της αιτήτριας, αντιτείνουν οι καθ΄ ων η αίτηση, δεν αποτελούν μέρος του διοικητικού φακέλου και ως εκ τούτου δεν είναι αποδεκτά ως μαρτυρία. Επιπρόσθετα, ισχυρίζονται ότι οι λόγοι ακύρωσης δεν προβάλλονται παραδεκτά διότι δεν είχαν προηγουμένως τεθεί ενώπιον του Εφόρου στα πλαίσια της ένστασης εναντίον της βεβαίωσης φόρου.
Εξέτασα ό,τι τέθηκε ενώπιον μου από τους διαδίκους μέσω των ευπαιδεύτων συνηγόρων τους. Σύμφωνα με τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, όχι μόνο η προσφυγή αλλά και οι λόγοι ακυρότητας πρέπει να προβάλλονται μετ' εννόμου συμφέροντος για να είναι παραδεκτοί (βλ. Αναστασίου v. KΟΤ (1996) 4 (Δ) Α.Α.Δ. 2440, Αναστασίου v. Δήμου Παραλιμνίου (2000) 3 Α.Α.Δ. 339 και Υπουργικού Συμβουλίου κ.ά. v. China Wanbaο Engineering Corporation (2000) 3 A.A.Δ. 406). Στην παρούσα περίπτωση δεν προκύπτει από τα έγγραφα του φακέλου ότι τέθηκε σε οποιοδήποτε στάδιο της έρευνας των αρμοδίων λειτουργών ισχυρισμός περί υπενοικιάσεως του χώρου στάθμευσης σε άλλο πρόσωπο.
Το όνομα Σταφυλίδης δεν αναφέρθηκε από την αιτήτρια σε οποιοδήποτε στάδιο κατά τον έλεγχο των φορολογικών υποχρεώσεων της. Όπως δε προκύπτει από το υπηρεσιακό σημείωμα της 12.5.2011, η αιτήτρια αναφερόταν σε «υπάλληλο» της και όχι σε αυτοεργοδοτούμενο, ενώ ουδεμία αναφορά υπάρχει σε υπενοικίαση ή παραχώρηση της εκμετάλλευσης του χώρου σε άλλο πρόσωπο. Κυρίως όμως, τέτοιος ισχυρισμός δεν είχε συμπεριληφθεί στην ένσταση της εναντίον της βεβαίωσης φόρου. Αντίθετα, απλή ανάγνωση του περιεχομένου της ένστασης αποκαλύπτει αναφορές σε εργοδότηση «φύλακα» έναντι μισθού και κόστους που ενείχε για την αιτήτρια η απασχόληση του αλλά και η υπερωριακή εργασία του. Παρατίθενται εν προκειμένω τα πιο κάτω αποσπάσματα από την ένσταση της, τα οποία είναι προδήλως διαφωτιστικά:
«Από το 2004 διαχειρίζομαι το συγκεκριμένο χώρο στάθμευσης, με την απασχόληση ενός φύλακα στον οποίον κατέβαλλα συγκεκριμένο μισθό για συγκεκριμένο ωράριο. Όταν το ακίνητο στο οποίο λειτουργεί ο χώρος στάθμευσης, πωλήθηκε στην εταιρεία Ludgate Properties ltd, συνέχισα να ενεργώ ως διαχειρίστρια υπό τους ίδιους χώρους, εργοδοτώντας πάντοτε επί τόπου υπεύθυνο του χώρου.
..............................
Πρέπει να σημειωθεί ότι οι φύλακες πληρώνονται με την ώρα και η μειωμένη κίνηση εκτός ωρών εργασίας καθιστά την λειτουργία ασύμφορη.
Κατά τις αρχές του 2007, τοποθετήθηκε κερματοδέκτης με ελεγχόμενη μπάρα εισόδου και εξόδου για να διευρυνθεί το ενδεχόμενο επέκτασης του χρόνου λειτουργίας άνευ του κόστους εργοδότησης φύλακα για τις ώρες αυτές. Όμως το σύστημα δεν λειτούργησε.
Ως εκ τούτου ο μηχανισμός παρέμεινε για σκοπούς είσπραξης μέσω του φύλακα.
Είναι γεγονός ότι σε ημέρες αιχμής, όπως κατά τις γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα και όταν ο καιρός είναι καλός, κάποιες Παρασκευές και Σάββατα βράδυ, ο εκάστοτε φύλακας επέλεγε να επισκέπτεται για κάποιες ώρες τον χώρο και με ανοικτή πάντοτε την μπάρα, να εισπράττει κάποιο μειωμένο αντίτιμο για την φύλαξη των αυτοκινήτων. Όμως τούτο είναι εκτός του δικού μου ελέγχου και ανέχομαι την κατάσταση, αφού έτσι κι' αλλιώς είναι ασύμφορη η εμπορική εκμετάλλευση εκ μέρους μου, έτσι με αυτό τον τρόπο οι κατά κανόνα φτωχοί και ηλικιωμένοι φύλακες μπορούσαν να έχουν ένα μικρό φιλοδώρημα.». Αναφερόμενη στη συνέχεια στις καταγραφές της περιόδου 4.4.2011 - 10.4.2011, η αιτήτρια σημειώνει τα πιο κάτω:
«Όπως και οι ίδιοι οι λειτουργοί, μπορούν να διαπιστώσουν ακόμα και κατά τις απογευματινές και βραδινές ώρες που χρησιμοποιούταν ο χώρος, με όλες τις ιδιάζουσες συνθήκες που επικρατούσαν κατά την εβδομάδα της καταμέτρησης, (επέκταση ωραρίου εργασίας λόγω Πάσχα τόσο τις βραδινές ώρες όσο και το Σαββατοκύριακο), ο μέγιστος αριθμός των 17 οχημάτων που αναφέρεσθε στον πίνακα αυτό, θα σήμαινε μέγιστη είσπραξη €34 που δεν θα κάλυπτε με τίποτα το ωρομίσθιο του φύλακα για 10ωρη υπερωριακή εργασία».
Οι συνέπειες της διαπίστωσης ότι οι πιο πάνω θέσεις δεν είχαν προβληθεί από την αιτήτρια έγκαιρα, δηλαδή κατά το στάδιο της εξέτασης της ένστασης της, σκιαγραφούνται στο ακόλουθο απόσπασμα από τα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929 - 1959, σελ.271:
«Ενίοτε υπάρχουν και λόγοι απαραδέκτως προβαλλόμενοι το πρώτον κατά την ακυρωτικήν διαδικασίαν: 1585 (55) [βλ. σχετικήν και 1313 (46), ένθα λόγος μη προβληθείς κατ' ένστασιν ή αναθεώρησιν εθεωρήθη απαραδέκτως προβαλλόμενος το πρώτον ενώπιον του Σ.Ε.».
Εφόσον κατά την ίδια την αιτήτρια, η εκμετάλλευση της επιχείρησης από τον Σταφυλίδη θα έπρεπε να λογιστεί ως αρξαμένη τουλάχιστο από την 1.1.2007 δεν δικαιολογείται η παράλειψη της να συμπεριλάβει αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα στην ένσταση της. Το περιεχόμενο και οι λόγοι της ένστασης έχουν παρατεθεί. Δεν περιέχουν ισχυρισμούς για υπενοικίαση του χώρου σε αυτοεργοδοτούμενο πρόσωπο ή ότι δεν υπήρχε υποχρέωση καταβολής του Φ.Π.Α. από την αιτήτρια για κάποια συγκεκριμένη περίοδο. Δεν νομιμοποιείται επομένως να προβάλλει αυτά τα θέματα για πρώτη φορά στην αίτηση της ενώπιον του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου. Υπό τις περιστάσεις οι λόγοι ακυρώσεως που προβάλλονται από την αιτήτρια δεν μπορούν να εξεταστούν (βλ. Έπαυλις Kομήτης Λτδ v. Δημοκρατίας (2009) 3 Α.Α.Δ. 342, Δημοκρατία v. Vancini Coop S.C.A.R.L. (2010) 3 A.A.Δ. 555).
Σε ότι αφορά τα έγγραφα που προσκομίστηκαν στην αγόρευση της αιτήτριας, έχει νομολογηθεί ότι με τις αγορεύσεις δεν μπορούν να συμπληρωθούν ή να παρεισφρήσουν γεγονότα που δεν εμφανίζονται στα ίδια τα πρακτικά διότι οι αγορεύσεις αποτελούν απλώς επιχειρηματολογία που προϋποθέτει ως βάση την ύπαρξη πρωτογενών δεδομένων (Δημοκρατία v. Kουκκουρή (1993) 3 Α.Α.Δ. 598, Ελισσαίου v. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (2004) 3 Α.Α.Δ. 412 και Κωνσταντίνου v. Δημοκρατίας (2007) 3 A.A.Δ. 384).
Για τους πιο άνω λόγους η προσφυγή απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται βάσει του άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος με €1.200 έξοδα προς όφελος των καθ΄ ων η αίτηση και εναντίον της αιτήτριας.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΔΟΥ, Δ.
/κβπ