|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:D613
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 5883/2013)
17 Σεπτεμβρίου, 2015
[Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΕΙΡΗΝΗ ΚΛΕΑΝΘΟΥΣ, από τη Λεμεσό
Αιτήτρια
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ
Καθ΄ ων η Αίτηση
--------------------------
Ν. Μουχταρούδης, για τους Αιτητές
Ν. Κοτσώνη (κα), για τους Καθ΄ ων η Αίτηση
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.:, Η αιτήτρια προσβάλλει την απόφαση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας (εφεξής ΕΕΥ), που δημοσιεύτηκε ως «Κατάλογος Διοριστέων κατά αύξουσα σειρά» στην ιστοσελίδα της στο διαδίκτυο την 3.06.13, για την ειδικότητα της Φυσιοθεραπείας, στον βαθμό και την έκταση που με την πράξη αυτή δεν αναγνωρίστηκαν οι μονάδες προϋπηρεσίας της αιτήτριας πριν το 2001, σε αντίθεση με ότι συνέβη με άλλους διοριστέους που έχουν τα ίδια προσόντα και/ή αντίστοιχη προϋπηρεσία η οποία τους αναγνωρίστηκε.
Η αιτήτρια υπέβαλε αίτηση για εγγραφή της στον Πίνακα Διοριστέων Δασκάλων Ειδικής Εκπαίδευσης (Φυσιοθεραπεία), Ειδικών Εκπαιδευτικών Φυσιοθεραπείας (εφεξής «ο Πίνακας») την 7.1.08. Στις 2.10.09 υπέβαλε βεβαιώσεις ημερ. 21.9.09 και 23.7.09, με σκοπό την αναγνώριση της απασχόλησης της στο ίδρυμα «Θεοτόκος» κατά την περίοδο Ιουλίου 1989 μέχρι 21.9.09, ως «προϋπηρεσία». Στον πίνακα που δημοσιεύτηκε στις 26.2.10 η Αιτήτρια είχε την 13η θέση, γεγονός που οδήγησε στην υποβολή ένστασης εκ μέρους της αιτήτριας με τον ισχυρισμό ότι δεν συνυπολογίστηκαν ορθά τα χρόνια προϋπηρεσίας της. Ένσταση υπέβαλε εκ νέου και για τον επόμενο Πίνακα της 25.6.10. Στις 27.10.10 η αιτήτρια κατόπιν σχετικού αιτήματος της ΕΕΥ, υπέβαλε βεβαίωση ημερ. 26.7.10 με λεπτομέρειες ως προς την απασχόληση της στο ίδρυμα «Θεοτόκος». Στις 28.2.11 η αιτήτρια υπέβαλε και πάλι ένσταση με το ίδιο αίτημα αναγνώρισης της προϋπηρεσίας της για τον Πίνακα της σχολικής χρονιάς 2011-12 και στις 6.9.11 έστειλε σχετική επιστολή μέσω του δικηγόρου της. Την 1.9.11 η ΕΕΥ εξέτασε σχετική γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα ημερ. 14.6.11 αναφορικά με το ζήτημα αναγνώρισης εκπαιδευτικής υπηρεσίας αποφοίτων ΤΕΙ και ΚΑΤΕΕ. Κρίνω σκόπιμο να παραθέσω το ακόλουθο απόσπασμα:
«Σύμφωνα με τον περί Αναγνώρισης Τίτλων Σπουδών Ανώτερης και Ανώτατης Εκπαίδευσης και Παροχής Σχετικών Πληροφοριών (Τροποποιητικό) Νόμο του 2002, (Ν.219(Ι)/2002) οι τίτλοι σπουδών των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (ΤΕΙ) της Ελλάδος, οι οποίοι εκδόθηκαν πριν από την έναρξη της ισχύος του υπ' αριθμόν 2916 Νόμου της Ελληνικής Δημοκρατίας, που δημοσιεύθηκε στις 11 Ιουνίου 2001, τυγχάνουν της ίδιας αναγνώρισης με αυτήν που οι ίδιοι τίτλοι τυγχάνουν στην Ελλάδα. Σύμφωνα δε με τον υπ' αριθμόν 2916 Νόμο, της Ελληνικής Δημοκρατίας, Διάρθρωση της Εκπαίδευσης και Ρύθμιση Θεμάτων του Τεχνολογικού Τομέα Αυτής, τα πτυχία ΤΕΙ που χορηγούνται μετά την ψήφιση του Νόμου, καθώς και τα πτυχία που ελήφθησαν πριν την ψήφιση του Νόμου, δηλαδή πριν από την 11.6.2001, αποτελούν βασικούς τίτλους σπουδών Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Συνεπώς από την 27η Δεκεμβρίου 2002, ημερομηνία που τέθηκε σε ισχύ ο Νόμος 219(Ι)/2002, τα πτυχία των ΤΕΙ Ελλάδας αναγνωρίζονται σαν βασικοί τίτλοι σπουδών Ανώτατης Εκπαίδευσης. Περαιτέρω, σύμφωνα με τους περί Εκπαιδευτικών Λειτουργών (Καθορισμός Αναγνωρισμένης Υπηρεσίας και Σκοπούς Διορισμού, Προαγωγής και Προσαυξήσεων) Κανονισμούς του 1997 (Κ.Δ.Π. 382/97) και ειδικότερα την παράγραφο (2) του Κανονισμού 3, «εκπαιδευτική υπηρεσία» σημαίνει εκπαιδευτική υπηρεσία ή προϋπηρεσία εκπαιδευτικού λειτουργού μετά την απόκτηση των προσόντων που απαιτούνται για διορισμό του σε οποιαδήποτε θέση στη δημόσια εκπαιδευτική υπηρεσία.
Με βάση όλα όσα αναφέρονται πιο πάνω, οι Αιτήτριες στις προσφυγές 500/2010, 501/2010 και 502/2010, οι οποίες κατέχουν πτυχίο ΤΕΙ, θεωρούνται προσοντούχες για διορισμό σε οποιαδήποτε θέση στη δημόσια εκπαιδευτική υπηρεσία, από την έναρξη ισχύος του Νόμου 219(Ι)/2002 και μετά, οπότε και αναγνωρίστηκαν για πρώτη φορά τα πτυχία τους ως βασικοί τίτλοι σπουδών Ανώτατης Εκπαίδευσης. Συνεπώς, δικαιούται αναγνώρισης προϋπηρεσίας και ανάλογων προσαυξήσεων από την 27η Δεκεμβρίου 2002, ημερομηνία έναρξης ισχύος του Νόμου 219(Ι)/2002, οπότε και απέκτησαν κάθε νόμιμο δικαίωμα να διεκδικούν διορισμό στη δημόσια εκπαιδευτική υπηρεσία με βάση τα προσόντα τους αυτά.
Ο Νόμος 219(Ι)/2002 δεν έχει αναδρομική ισχύ ως προς την δημιουργία αξιώσεων για διορισμό πριν την έναρξη ισχύος του, ανεξάρτητα αν οι Αιτήτριες είχαν το πτυχίου ΤΕΙ πριν την έναρξη ισχύος του Νόμου αυτού.»
Ακολούθησαν επιστολές του δικηγόρου της ημερ.18.10.11 και 16.1.12 με τις οποίες παραπονείτο ότι η απασχόληση της πριν την 11.6.01δεν αναγνωρίστηκε, ενώ σε άλλους απόφοιτους ΤΕΙ έχει αναγνωριστεί η προηγούμενη απασχόληση τους πριν τις 11.6.01 ως προϋπηρεσίας, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε ευνοϊκότερη θέση στον Πίνακα. Στις 3.2.12, η ΕΕΥ ενημέρωσε τον δικηγόρο της αιτήτριας ότι οποιαδήποτε απασχόληση πριν την ημερομηνία έναρξης ισχύος του Νόμου 219(Ι)/02, με τον οποίο τα πτυχία ΤΕΙ Ελλάδος αναγνωρίστηκαν ως βασικοί τίτλοι σπουδών Ανώτατης Εκπαίδευσης, δεν μπορεί να αναγνωριστεί ως εκπαιδευτική προϋπηρεσία. Στις 21.2.12 με νέα επιστολή της η ΕΕΥ ενημέρωσε τον δικηγόρο ότι αναγνωρίζεται η εκπαιδευτική προϋπηρεσία της αιτήτριας από 11.6.01 μέχρι 27.12.02 , αφού η ημερομηνία 11.6.01 αποτελεί την ημερομηνία ψήφισης του Ελληνικού Νόμου για αναγνώριση των πτυχίων ΤΕΙ.
Στη συνεδρία ημερ. 21.6.12, η ΕΕΥ κατόπιν σχετικής γνωμάτευσης του Γενικού Εισαγγελέα, αποφάσισε με βάση τις αρχές της χρηστής Διοίκησης ότι δεν μπορεί να αφαιρεθεί οποιαδήποτε αναγνωρισμένη υπηρεσία και/ή προσαυξήσεις παραχωρήθηκαν πριν από αρκετά χρόνια και να ανακληθούν οι σχετικές αποφάσεις όσον αφορά άλλους αποφοίτους των ΤΕΙ διότι αυτό θα προσέκρουε στο άρθρο 54 του Ν.158(Ι)/99. Η εν λόγω απόφαση κοινοποιήθηκε στον δικηγόρο της αιτήτριας στις 12.10.12.
Στις 15.1.13, η αιτήτρια ενημέρωσε μέσω του δικηγόρου της ότι σταθερό αίτημα της ήταν η ίση μεταχείριση της με τους συναδέλφους της εκπαιδευτικούς που τους έχει αναγνωριστεί η σχετική απασχόληση τους πριν τις 11.6.2001. Στις 27.2.13 και 3.6.13 δημοσιεύτηκαν οι αντίστοιχοι Πίνακες για τη σχολική χρονιά 2013-2014, χωρίς μεταβολή της σειράς της αιτήτριας (8η).
Με τον πρώτο λόγο ακύρωσης η αιτήτρια υποστηρίζει ότι η απόφαση λήφθηκε κατά παράβαση της αρχής της καλής πίστης και της αρχής της ισότητας και προσκρούει στην αρχή της ισότητας καθώς έρχεται σε αντίφαση με τον τρόπο χειρισμού της Διοίκησης σε παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν. Επίσης θεωρεί ότι η αναγνώριση της προϋπηρεσίας της δεν προσκρούει σε οποιοδήποτε Νόμο ούτε αντίκειται στο άρθρο 14Α του Αναγνώρισης Τίτλων σπουδών Ανώτερης και Ανώτατης Εκπαίδευσης και Παροχής Σχετικών Πληροφοριών Νόμου, Ν.219(Ι)/2002 (στο εξής «ο Νόμος»)
Η καθ' ης η αίτηση αποδέχεται ότι σε άλλα πρόσωπα με τα ίδια προσόντα με την αιτήτρια αναγνωρίστηκε προηγούμενη απασχόληση πριν την έναρξη ισχύος του Νόμου (Παράρτημα 18 στην ένσταση), πλην όμως τέτοια αναγνώριση που έγινε αντίθετα προς τις διατάξεις της νομοθεσίας δεν δίνει το δικαίωμα στην αιτήτρια να προβάλλει της αρχή της ίσης μεταχείρισης, διότι δεν αναγνωρίζεται ισότητα στην παρανομία.
Αυτό που θα πρέπει να εξεταστεί καταρχήν είναι αν ο Νόμος και η αναγνώριση των πτυχίων ΤΕΙ από τις 11.6.01, θεμελιώνει το δικαίωμα αναγνώρισης απασχόλησης πριν την έναρξη ισχύος του Νόμου, ως εκπαιδευτικής προϋπηρεσίας.
Ο περί Αναγνώρισης Νόμος του 2002 (Ν.219(Ι)/02) προσέθεσε το άρθρο 14Α στο βασικό Νόμο που προνοεί ως εξής:
«14.Α. (1) Οι τίτλοι σπουδών των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (ΤΕΙ) της Ελλάδας, οι οποίοι εκδόθηκαν πριν από την έναρξη της ισχύος του υπ' αριθμόν 2916 Νόμου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Διάρθρωση της ανώτατης εκπαίδευσης και Ρύθμιση θεμάτων του τεχνολογικού τομέα αυτής, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας (Αρ. Φύλλου 114) στις 11 Ιουνίου 2001, τυγχάνουν της ίδιας αναγνώρισης με αυτήν που οι ίδιοι τίτλοι τυγχάνουν στην Ελλάδα...».
Δυνάμει του Νόμου της ελληνικής Δημοκρατίας υπ' αριθμό 2916, τα πτυχία ΤΕΙ που αποκτήθηκαν πριν την έναρξης ισχύος του όπως αυτά που θα χορηγηθούν μετά την ψήφιση του, αποτελούν βασικούς τίτλους σπουδών ανώτατης εκπαίδευσης.
Κανένας δεν μπορεί να διοριστεί στην θέση ειδικού εκπαιδευτικού σε οποιαδήποτε ειδικότητα, χωρίς να κατέχει πανεπιστημιακό δίπλωμα ή τίτλο ή αντίστοιχο προσόν στην ειδικότητα (βλ. Σχέδιο Υπηρεσιας-επισυν.1 στην γραπτή αγόρευση της καθ' ης η αίτηση). Συνεπώς εύλογα η ΕΕΥ και κατά ορθή άσκηση της διακριτικής της ευχέρειας, ερμήνευσε τον όρο «εκπαιδευτική υπηρεσία» στους Κανονισμούς σε συνδυασμό με τις πρόνοιες του Σχεδίου Υπηρεσίας και την μη αναδρομικότητα του Νόμου, απορρίπτοντας το αίτημα της αιτήτριας.
Η αναγνώριση κατά το Νόμο αφορά στο είδος του τίτλου (Ανώτατης ή Ανώτερης Εκπαίδευσης) και δεν επεκτείνεται στην αναγνώριση παρεπόμενου αναδρομικού δικαιώματος (διορισμού, προσαυξήσεων ή προϋπηρεσίας) από τον χρόνο απόκτησης του τίτλου. Εξάλλου όπου το λεκτικό του Νόμου είναι καθαρό και σαφές πρέπει να ερμηνεύεται σύμφωνα με τη φυσική και συνηθισμένη του έννοια γιατί αυτό το λεκτικό εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την πρόθεση του νομοθέτη (βλ. Maxwell on the Interpretation of Statutes, 10η Έκδοση, σελ. 2) και η απόδοση αναδρομικότητας σε διατάξεις Νόμου χωρίς αυτό να προβλέπεται ρητά απαγορεύεται (Ξενοφώντος ν. Δημοκρατίας (2009) 3 Α.Α.Δ. 274).
Συνεπώς η προηγούμενη αναγνώριση απασχόλησης των συναδέλφων της αιτήτριας (από το 1991-2001) πριν την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, αποφασίστηκε παράνομα και σαφώς προκάλεσε δυσμενείς συνέπειες για την αύξουσα σειρά της στους Πίνακες διοριστέων κατά παράβαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης. Ωστόσο δεν είναι δυνατό να πετύχει η παρούσα προσφυγή σε αυτή την βάση, διότι είναι καλά εμπεδωμένη η αρχή ότι δεν αναγνωρίζεται ισότητα στην παρανομία.
Για το ίδιο θέμα στα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-59 στη σελίδα 182 αναφέρονται τα πιο κάτω:-
"Ωσαύτως, εγένετο δεκτόν, ότι ισότης κρίσεως, επιβάλλεται μόνον εν τη νομιμότητι και ουχί εν τη παρανομία: 1776(53), 745(54), 746(54), της μη επαναλήψεως υπό της Διοικήσεως τυχόν παρανομίας αυτής μη αποτελούσης κακήν χρήσιν της διακριτικής αυτής εξουσίας: 1201(48), 271(49), 538(50), 1858(51), 391(57)."
Είναι προφανές ότι πρόκειται για ρύθμιση του θέματος κάτω από τις ίδιες συνθήκες, όμως η έγκριση του αιτήματος της αιτήριας συνεπάγεται παράνομη ρύθμιση και είναι νομολογημένο ότι η αρχή της ισότητας εφαρμόζεται μόνο στις περιπτώσεις νομιμότητας (βλέπε Ιωαννίδης v. Δημοκρατίας (1973) 3 C.L.R. 117, Τουμάζος Παπαχρήστου ν. Δημορκατίας (1995) 4 Α.Α.Δ. 545).
Στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Μιχαηλίδη (2002) 3 Α.Α.Δ. 646 τέθηκε θέμα κατά πόσο το γεγονός ότι σε μια παρόμοια περίπτωση στο παρελθόν είχε δοθεί από την ΕΔΥ εσφαλμένη ερμηνεία σε συγκεκριμένο προσόν που απαιτείτο από παρόμοια πρόνοια σε σχέδιο υπηρεσίας, θα μπορούσε με βάση την αρχή της μη επίδειξης αντιφατικής συμπεριφοράς από την διοίκηση να την υποχρεώσει να δώσει την ίδια ερμηνεία και στην περίπτωση παρόμοιου προσόντος του αιτητή. Το Εφετείο εμφαντικά τόνισε ότι ". με δικαιολογία την αρχή της μη αντιφατικής συμπεριφοράς της διοίκησης δεν θα μπορούσε η Επιτροπή να οδηγηθεί σε παρανομία ή στη συνέχιση της. Ισότητα στην παρανομία δεν νοείται.".
Ανάλυση και ανασκόπηση των αρχών που διέπουν το θέμα της ισότητας εν τη παρανομία, είχε γίνει, μεταξύ άλλων, και στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Ανδρούλα Αναστασίου ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 3750.
Η αιτήτρια επικαλείται επίσης νομική πλάνη, πρώτον ως προς το ότι η ΕΕΥ και η Γενική Εισαγγελία είναι αντιφατικές για το ποιος Νόμος έχει αναδρομική ισχύ, ο Νόμος περί αναγνώρισης ή ο ελληνικός. Δεύτερη πτυχή πλάνης ως προς το ότι ενώ αρχικά η νομική γνωμάτευση δέχεται ότι ο Νόμος δεν παράγει αποτελέσματα για υπηρεσία πριν τις 27.12.02 που τέθηκε σε ισχύ, ωστόσο στη συνέχεια αναιρείται από την ΕΕΥ που αποδέχτηκε αναδρομική αναγνώριση από την 11.6.01, ημερομηνία ισχύος του ελληνικού νόμου.
Η καθ' ής η αίτηση με την επιστολή της ημερ. 3.02.12 (Παράρτημα 15 ένστασης) αναγνώρισε την προϋπηρεσία της αιτήτριας από 30.6.11 μέχρι 27.12.02, όχι διότι αναγνώρισαν αναδρομικότητα σε οποιοδήποτε Νόμο, αλλά γιατί οι πρόνοιες του κυπριακού Νόμου παρέπεμπαν στον αντίστοιχο ελληνικό με τον οποίο τα πτυχία Τ.Ε.Ι θα αναγνωρίζονταν από 30.6.11. Η οποιαδήποτε πλάνη ή διαφοροποίηση στην θέση της Διοίκησης από την πρόταση του Γενικού εισαγγελέα, υπήρξε εν πάση περιπτώσει ευνοϊκή για την αναγνώριση που επεδίωκε η αιτήτρια. Συνεπώς ο λόγος ακύρωσης δεν προβάλλεται μετ' εννόμου συμφέροντος, αφού ενδεχόμενη επιτυχία του δεν θα ωφελούσε την αιτήτρια.(βλ. Γλυκερία Π.Σιουττη «Το εννομο Συμφέρον στην Αίτηση Ακυρώσεως», σελ.186-187, Χατζηγεωργίου ν. Δημορκτίας (2013) 3 Α.Α.Δ.108).
Οι υπόλοιποι λόγοι ακύρωσης που άπτονται πλάνη ως προς την ουσία της εξέτασης σε συνάρτηση με το περιεχόμενο της γνωμάτευσης του Γενικού Εισαγγελέα, έχουν καλυφθεί με όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με €750 έξοδα υπέρ των Καθ΄ ων η Αίτηση.
Λ. Παρπαρίνος, Δ.
/γκ