|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:D372
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 509/2013)
26 Μαΐου 2015
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΜΑΙΡΗ ΖΗΝΤΙΛΗ,
Αιτήτρια
- ΚΑΙ -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ΄ ων η αίτηση
------------------------------------
Μ. Καλλιγέρου (κα), για την Αιτήτρια.
Κ. Σταυρινός, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας,
για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
Γ. Βαλιαντής για Λ. Παπαφιλίππου, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος.
--------------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Η αιτήτρια επιδιώκει την ακύρωση της προαγωγής του ενδιαφερομένου μέρους Ανδρέα Χατζηπάκκου στη μόνιμη θέση Ανώτερου Διοικητικού Λειτουργού στο Γενικό Διοικητικό Προσωπικό, Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού, προαγωγή που έγινε με απόφαση της Ε.Δ.Υ. στις 15.2.2013. Η εν λόγω απόφαση δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας την 1.3.2013 και αφορούσε την προαγωγή στη μόνιμη θέση του Ανώτερου Διοικητικού Λειτουργού πέντε συνολικά ατόμων, μεταξύ των οποίων, και το εδώ ενδιαφερόμενο μέρος.
Ακολούθησε η νενομισμένη διαδικασία με την καταχώρηση της ένστασης και των γραπτών αγορεύσεων της αιτήτριας και της Ε.Δ.Υ. Εν αναμονή της γραπτής αγόρευσης του ενδιαφερομένου μέρους και της απαντητικής αγόρευσης της αιτήτριας για τις οποίες δόθηκαν οδηγίες στις 4.9.2014, καταχωρήθηκε επιστολή ημερ. 10.9.2014 από τον κ. Σταυρινό, με την οποία πληροφόρησε το Δικαστήριο και όλους τους ενδιαφερομένους ότι η προαγωγή του Ανδρέα Χατζηπάκκου ακυρώθηκε με απόφαση αυτού του Δικαστηρίου στην προσφυγή αρ. 488/2013, ημερ. 11.7.2014, ECLI:CY:AD:2014:D513. Ζητήθηκε επομένως ο ορισμός της υπό κρίση προσφυγής το συντομότερο δυνατό, αντί στις 3.11.2014, προσδοκώντας, καθώς ανεφέρθη, σε απόσυρση της προσφυγής υπό το φως της ακύρωσης της ίδιας διοικητικής πράξης με αποτέλεσμα, κατά την εισήγηση, η προσφυγή να παραμένει χωρίς αντικείμενο, εμποδίζοντας ταυτόχρονα την Ε.Δ.Υ. να προχωρήσει στην επανεξέταση των τριών θέσεων που ακυρώθηκαν, περιλαμβανομένης και αυτής του Α. Χατζηπάκκου.
Το Δικαστήριο όρισε την προσφυγή για περαιτέρω οδηγίες στις 23.9.2014, ημερομηνία κατά την οποία η κα Καλλιγέρου εκ μέρους της αιτήτριας τοποθετήθηκε εναντίον της απόσυρσης της προσφυγής για τους λόγους που εξήγησε με αποτέλεσμα να επαναληφθούν οι οδηγίες για την καταχώρηση των υπολειπομένων γραπτών αγορεύσεων. Στη γραπτή αγόρευση του ενδιαφερομένου μέρους, οι συνήγοροι του, μεταξύ άλλων, προέβαλαν προδικαστικές ενστάσεις ότι η προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί ως αλυσιτελής και επομένως ως απαράδεκτη και ως παραμένουσα άνευ αντικειμένου ενόψει της ακύρωσης από το Ανώτατο Δικαστήριο της προαγωγικής πράξης του Α. Χατζηπάκκου στην προσφυγή υπ΄ αρ. 488/2013. Στην απαντητική αγόρευση της, η κα Καλλιγέρου επανέλαβε τους λόγους για τους οποίους επιμένει στην προώθηση της προσφυγής ζητώντας ακυρωτική απόφαση για λόγους άλλους και πέραν από εκείνους για τους οποίους εκδόθηκε η ακυρωτική απόφαση στην υπόθεση Λαμπρινή Γωγάκη ν. Δημοκρατίας, προσφυγή υπ΄ αρ. 488/2013. Η συνήγορος τόνισε ιδιαιτέρως ότι είχε ζητηθεί από την ίδια συνεκδίκαση της παρούσας με την υπ΄ αρ. 488/2013 προσφυγή, αλλά εν τέλει λόγω αντιρρήσεων από την πλευρά του κ. Α. Κωνσταντίνου, δικηγόρου της Λαμπρινής Γωγάκη στην άλλη προσφυγή, οι υποθέσεις δεν συνεκδικάστηκαν. Ο κ. Σταυρινός επίσης ανέφερε ότι ζήτησε τη συνεκδίκαση των δύο υποθέσεων, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Οι συνήγοροι επιχειρηματολόγησαν στην ίδια βάση και κατά τις διευκρινίσεις, με πρόσθετη πληροφόρηση από τον ευπαίδευτο συνήγορο της Δημοκρατίας ότι της ακυρωτικής απόφασης στην Λαμπρινή Γωγάκη ακολούθησε επανεξέταση από την Ε.Δ.Υ., προήχθη η Γωγάκη, ο δε Χατζηπάκκος διορίστηκε υπεράριθμός. Αυτό λέχθηκε ως απάντηση στο επιχείρημα της κας Καλλιγέρου ότι η αιτήτρια εδώ επιδιώκει την ακύρωση της πράξης για λόγους που προηγούνται του λόγω ακυρώσεως στη Γωγάκη και λόγω του ότι παρέμεινε κατάλοιπον ζημιάς.
Η ουσία του επιχειρήματος της κας Καλλιγέρου είναι ότι επειδή ακριβώς δεν έγινε δεκτή, αδιάφορα από το λόγο, η συνεκδίκαση της παρούσας υπόθεσης με τη 488/2013, δεν μπορεί να αποστερηθεί η παρούσα αιτήτρια της εξέτασης των λόγων ακυρώσεως που προηγούνταν των λόγων ακυρώσεως στην προσφυγή αρ. 488/2013. Η νομολογία, σύμφωνα με τη συνήγορο, όπως έχει εξελιχθεί δεν επιτρέπει την επάνοδο σε ζητήματα που δεν έθιξε η ακυρωτική απόφαση εάν είτε ο αιτητής αποσύρει την προσφυγή, είτε δεν καταχωρήσει έφεση έστω και ως επιτυχών διάδικος ώστε να εξεταστούν ζητήματα τα οποία θα δημιουργήσουν δεδικασμένο μεταξύ των διαδίκων.
Αντίθετα ο κ. Σταυρινός εισηγήθηκε ότι η δίκη μετά την απόφαση στη Λαμπρινή Γωγάκη έχει καταργηθεί και δεν επιτρέπεται να προχωρεί η παρούσα χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο εφόσον ιδιαιτέρως δεν έχουν παραμείνει οποιεσδήποτε ζημιές, οι οποίες εν πάση περιπτώσει δεν έχουν αναφερθεί από την εδώ αιτήτρια. Το ίδιο επιχειρηματολόγησε και ο συνήγορος του ενδιαφερομένου μέρους ότι δηλαδή εφόσον το ακυρωτικό αποτέλεσμα της προσφυγής στη Λαμπρινή Γωγάκη ενεργεί αναδρομικά και εναντίον όλων, δεν παραμένει οτιδήποτε προς συζήτηση στην παρούσα προσφυγή, ούτε και μπορεί να υπάρχει κατάλοιπο ζημιάς εφόσον θα γίνει επανεξέταση.
Η νομολογία είναι πάγια στο ζήτημα ότι η δίκη καταργείται όταν επέλθουν ορισμένα γεγονότα μεταγενέστερα της κατάθεσης της προσφυγής ούτως ώστε το αντικείμενο της πλέον να εξαφανίζεται. Η δίκη καταργείται, για παράδειγμα, όταν εκδίδεται νέα εκτελεστή διοικητική απόφαση για το ίδιο ζήτημα οπότε η προηγηθείσα διοικητική πράξη αποβάλλει το αντικείμενο της, (Pavlonapa Enterprises Ltd v. Κ.Ο.Τ. (1993) 4 Α.Α.Δ. 387). Η δίκη καταργείται επίσης όταν η προσβαλλόμενη πράξη ανακαλείται και εκδίδεται νέα που ικανοποιεί τον αιτητή, (Κουτσούδης ν. Δήμου Λάρνακας (2006) 4 Α.Α.Δ. 800). Επίσης μια προσφυγή καθίσταται άνευ αντικειμένου όταν η ισχύς της προσβαλλόμενης αποφάσεως λήγει, (ΑΤΗΚ ν. Επιτρόπου Ρυθμίσεως Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών και Ταχυδρομείων (2006) 4 Α.Α.Δ. 93 και Μιχαηλίδης ν. Δημοκρατίας (2011) 3 Α.Α.Δ. 33). Η δίκη επίσης καταργείται όταν τα θέματα της ενώπιον του Δικαστηρίου διαδικασίας απώλεσαν το αντικείμενο τους ώστε με τη συνέχιση της διαδικασίας να μην εξυπηρετείται οποιοσδήποτε πρακτικός σκοπός, (Κυπριακό Συνδικάτο Τούρκων Δασκάλων Δημοτικής κ.ά. ν. Γενικής Εισαγγελίας (2011) 3 Α.Α.Δ. 310).
Είναι περαιτέρω γνωστό ότι ένας αιτητής κατά το Άρθρο 146 του Συντάγματος θα πρέπει να έχει έννομο συμφέρον σε όλα τα στάδια της διαδικασίας που στην πράξη σημαίνει την ύπαρξη του συμφέροντος αυτού κατά την παραγωγή της διοικητικής πράξης, την κατάθεση της αίτησης ακυρώσεως και το στάδιο συζήτησης της υπόθεσης, (Ε.Π. Σπηλιωτόπουλου: «Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου» 12η έκδ. Τόμος ΙΙ, σελ. 86, παρ. 459). Πρόσθετα ο συγγραφέας αναφέρει ότι το έννομο συμφέρον μπορεί να εκλείψει όταν η προσβαλλόμενη πράξη θεωρείται εξαφανισμένη εξ αρχής, όταν ανακλήθηκε, ακυρώθηκε, καταργήθηκε ή έληξε χρονικά. Αν το έννομο συμφέρον εξέλιπε πριν από την άσκηση της αίτησης ακυρώσεως, η αίτηση απορρίπτεται ως απαράδεκτη, εάν όμως εξέλιπε μετά την καταχώρηση της και πριν από τη συζήτηση, η δίκη καταργείται λόγω έλλειψης αντικειμένου. Περαιτέρω, εάν ο προσφεύγων δεν θα έχει καμία ωφέλεια από την ακύρωση της πράξης τότε η αίτηση ακυρώσεως απορρίπτεται ως απαράδεκτη λόγω αλυσιτέλειας. Και σελ. 113 παρ. 483, αναφέρεται ότι η δίκη καταργείται όταν η προσβαλλόμενη πράξη ακυρώθηκε από την ίδια τη διοίκηση ή με απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, (Σ.Ε. 1217/1978). Το ίδιο μνημονεύεται και στη σελ. 194, παρ. 563, όπου ταξινομούνται όλες οι περιπτώσεις κατάργησης της δίκης, μεταξύ των οποίων, και της ακύρωσης της διοικητικής πράξης μετά από απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Στα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-59, αναφέρεται στη σελ. 278 ότι η δίκη καταργείται «επί ακυρώσεως της προσβαλλομένης δι΄ ετέρας αποφάσεως του Σ.Ε.: 1328(53), 2454(58) ..». Επί του συγκεκριμένου αυτού σημείου, η απόφαση στην Kyriacos Kikas and Others v. 1. The Cyprus Broadcasting Corporation and other (1984) 3 C.L.R. 852 είναι σχετική. Ο Πικής, Δ., όπως ήταν τότε, αποφάσισε με αναφορά στην Ελλαδική νομολογία, αλλά και σε προηγούμενη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ότι η ακύρωση διοικητικής πράξεως σε μια διαδικασία επιφέρει την κατάργηση του αντικειμένου της σε οποιαδήποτε άλλη διαδικασία εναντίον της ίδιας πράξης. Στο σύγγραμμα του Νίκου Χαραλάμπους: «Εγχειρίδιο Κυπριακού Διοικητικού Δικαίου» 2η έκδ. σελ. 27, αναφέρεται επίσης ότι: «Αν μια διοικητική πράξη προσβάλλεται με δύο προσφυγές, η ακύρωση της πράξης μετά από εκδίκαση της πρώτης προσφυγής, καθιστά τη δεύτερη προσφυγή χωρίς αντικείμενο ...».
Η συνέχιση της δίκης, όπως είναι παγίως επίσης νομολογημένο, επιτρέπεται μόνο όταν παραμένει κατάλοιπο ζημιάς εκ της ανακληθείσας ή ακυρωθείσας πράξης. Θα πρέπει να έχει παραμείνει ζημιά η οποία και εναπόκειται στον αιτητή να αποδείξει ώστε να μπορέσει να ενεργοποιήσει την πρόνοια του Άρθρου 146.6 του Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία η αξίωση αποζημίωσης προϋποθέτει ακυρωτική απόφαση της προσβαλλόμενης πράξης από το Δικαστήριο κάτω από την παράγραφο 4 του ιδίου Άρθρου, (Παπαδόπουλος ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 973, Στράκκα Λτδ ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 643 και Μιχαηλίδης ν. Δημοκρατίας - πιο πάνω -). Η μη δυνατότητα προώθησης προσφυγής λόγω κατάργησης της δίκης οφείλεται στο ότι εξαφανίζεται το αντικείμενο της ώστε να μην εξυπηρετείται πλέον σκοπός με την εκδίκαση της, εκτός και εάν παραμένει οποιαδήποτε ζημία. Τότε μόνο είναι παραδεκτή η συνέχιση της.
Στην υπό κρίση υπόθεση, η ακύρωση της ίδιας διοικητικής πράξης με την απόφαση στη Λαμπρινή Γωγάκη, η οποία ακυρωτική απόφαση επενεργεί erga omnes, δηλαδή, έναντι πάντων, έχει ως αποτέλεσμα ότι η πράξη επί της οποίας βασίστηκε η προσφυγή στη Γωγάκη και η οποία είναι η ίδια πράξη στην οποία βασίζεται και η παρούσα προσφυγή, έχει εξαφανιστεί. Επί ακυρώσεως το διοικητικό όργανο οφείλει να επανεξετάσει εάν δεν θα καταχωρήσει έφεση. Η υποχρέωση της διοίκησης είναι αρχικά η επαναφορά των πραγμάτων στο σημείο που βρίσκονταν πριν από την ακυρωθείσα πράξη και στη συνέχεια, επανεξετάζοντας, να λάβει υπόψη το πραγματικό και νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά τον αρχικό χρόνο, (άρθρα 57 και 58 του περί Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου αρ. 158(Ι)/99).
Επί ακυρώσεως προαγωγής ή και διορισμού σε οποιαδήποτε θέση η επανεξέταση διενεργείται στη βάση του ακυρωτικού βεβαίως αποτελέσματος (Ναζίρης ν. Ρ.Ι.Κ. (2007) 3 Α.Α.Δ. 38, Νικολαΐδου κ.ά. ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 850/2011, ημερ. 28.6.2013), με αποτέλεσμα υποψήφιοι να είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι ήταν υποψήφιοι κατά το χρόνο που λαμβανόταν η ακυρωθείσα απόφαση και όχι μόνο εκείνοι που προσέβαλαν την πράξη διορισμού ή προαγωγής, (Πρέζας ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 2304 και Νίκου Χαραλάμπους: «Εγχειρίδιο Κυπριακού Διοικητικού Δικαίου» σελ. 319).
Περαιτέρω, όπως ανεφέρθη κατά τις διευκρινίσεις, η Ε.Δ.Υ. μετά την ακυρωτική απόφαση στη Λαμπρινή Γωγάκη επανεξέτασε και προήγαγε τη Γωγάκη αναδρομικά, με το εδώ ενδιαφερόμενο μέρος Χατζηπάκκο να έτυχε υπεράριθμου διορισμού. Επομένως και αυτός είναι πρόσθετος λόγος που συνηγορεί στο ότι η παρούσα προσφυγή παρέμεινε εν τέλει άνευ αντικειμένου διότι η νομιμότητα αποκαταστάθηκε μετά την ακύρωση της πράξης στη Λαμπρινή Γωγάκη με την αιτήτρια στην παρούσα προσφυγή να είχε τεθεί εκ νέου υπό την κρίση της Ε.Δ.Υ., ασχέτως εάν δεν επιλέγηκε τελικά. Η επανεξέταση όμως έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα τα οποία μπορούν ή θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο νέας προσφυγής ούτως ώστε να μην τίθεται βάσιμα ζήτημα από την εδώ αιτήτρια για οποιοδήποτε κατάλοιπο ζημιάς, (Λαμπρατσιώτη ν. Ανδρέου (2013) 3 Α.Α.Δ. 202 και Ταρτίου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. αρ. 199/2009 κ.ά., ημερ. 29.9.2014, με τις ανάλογες, κατά περίπτωση, συνέπειες). Ούτε και έχουν στην ουσία αναφερθεί από την αιτήτρια ποιες συγκεκριμένα είναι οι ζημιές που παραμένουν. Στην Στράκκα Λτδ - πιο πάνω - έχει ρητά αναφερθεί ότι:
«Εναπόκειται, βέβαια, στον εκάστοτε αιτητή να αποδείξει ότι ήδη έχουν προκύψει σε αυτόν ζημιογόνες συνέπειες από την προσβαλλόμενη πράξη πριν την ανάκληση της ή την ικανοποίηση της αξίωσης του και συντρέχει, επομένως, λόγος για τη συνέχιση της δίκης.»
Πρέπει να γίνεται αναφορά στο κατάλοιπο ζημιάς όχι ως θεωρητικό εγχείρημα, αλλά ως ενδεχομένως πραγματική συνέπεια, έστω και εκ πρώτης όψεως, (Αφρόκηπος Λτδ ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 281, Πορίσματα Νομολογίας 1929-1959 σελ. 242-243 και Slevoslav Stoyanov v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 1406/2011, ημερ. 31.5.2012).
Εδώ δεν έχει στην πραγματικότητα αναφερθεί οτιδήποτε που να υποδεικνύει κατάλοιπο ζημίας. Η αγόρευση της συνηγόρου επικεντρώθηκε στο αυτονόητο ότι το Δικαστήριο θα έπρεπε να συνεχίσει να αποφασίσει επί λόγων ακυρότητας άλλων από αυτούς που εξετάστηκαν στην Γωγάκη και που προηγούντο. Δεν μπορεί όμως να τίθεται ζήτημα καταλοίπου ζημίας ως εκ των άνω. Αντίθετα, η αιτήτρια όχι μόνο δεν ζήμιωσε, αλλά επωφελήθηκε της ακύρωσης της ίδιας πράξης με την απόφαση στη Γωγάκη διότι η περίπτωση της έτυχε επανεξέτασης από την Ε.Δ.Υ. και βεβαίως παρήχθη νέα διοικητική πράξη. Άλλωστε, όπως ορθά διαπίστωσε ο Πικής, Δ., (όπως ήταν τότε), στην Kikas v. C.B.C. - πιο πάνω - συζητώντας την εμβέλεια του Άρθρου 146.6:
«Para. 6 does not purport to confer an interest to pursue judicial review where none exists under para. 2.»
Ως προς το ζήτημα της συνεκδίκασης, τα ορθά γεγονότα έχουν ως εξής: Στην προσφυγή υπ΄ αρ. 488/2013 Λαμπρινή Γωγάκη, μόνο κατά την ημέρα των διευκρινίσεων στις 5.6.2014, τέθηκε για πρώτη φορά ζήτημα από τη Δημοκρατία για συνεκδίκαση της με την παρούσα. Ο κ. Σταυρινός είχε δηλώσει ότι θα υπέβαλλε αίτημα συνεκδίκασης γι΄ αυτό και δεν είχε προσκομίσει, ως θα έπρεπε βεβαίως, τους διοικητικούς φακέλους. Τόσο ο κ. Κωνσταντίνου για την αιτήτρια, όσο και ο κ. Χριστοφίδης για το ενδιαφερόμενο μέρος Χατζηπάκκο, έφεραν ένσταση με την αιτιολογία ότι θα καθυστερούσε η εκδίκαση της υπ΄ αρ. 488/2013, η οποία ήταν έτοιμη, ενώ στην παρούσα, τότε, δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί οι αγορεύσεις. Δόθηκε νέα ημερομηνία για να προσκομιστούν οι διοικητικοί φάκελοι και να γίνουν οι διευκρινίσεις στις 24.6.2014, όπως και έγιναν την ορισθείσα ημερομηνία. Ο κ. Σταυρινός δεν υπέβαλε επίσημα αίτηση για συνεκδίκαση μετά τις 5.6.2014.
Από την άλλη, στην παρούσα προσφυγή, έγινε λόγος για συνεκδίκαση στις 10.3.2014, από πλευράς του κ. Σταυρινού πριν ακόμη την καταχώρηση των γραπτών αγορεύσεων. Ορίστηκε, σύμφωνα με τις δηλώσεις των διαδίκων στις 5.6.2014, (και της κας Καλλιγέρου η οποία είχε προηγουμένως αναφέρει στις 2.6.2014, ότι αν πρόκειται για την ίδια πράξη «μάλλον πρέπει να συνεκδικαστούν»), αλλά καμιά αίτηση συνεκδίκασης δεν υπεβλήθη από οποιαδήποτε πλευρά. Η προσφυγή προχώρησε μετέπειτα κανονικά, με την κατάθεση των αγορεύσεων και την εξέλιξη που μνημονεύθηκε νωρίτερα στο παρόν σκεπτικό ως αποτέλεσμα της έκδοσης της απόφασης στη Λαμπρινή Γωγάκη.
Είναι πρόδηλο από τα πιο πάνω, ότι όλες οι πλευρές συνέτειναν στο να μην γίνει η συνεκδίκαση. Τη λιγότερη όμως ευθύνη έχει η αιτήτρια, και ορθά ο κ. Σταυρινός δήλωσε κατά τις διευκρινίσεις ότι δεν θα έφερε ένσταση να επιδικασθούν έξοδα υπέρ της αιτήτριας.
Κατά συνέπεια, η προσφυγή απορρίπτεται ως έχουσα απωλέσει το αντικείμενο της.
Η αιτήτρια όμως δικαιούται στα έξοδα της τα οποία και επιδικάζονται υπέρ της και εναντίον των καθ΄ ων, ως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Στ. Ναθαναήλ,
Δ.
/ΕΘ