|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
RALLIS MAKRIDES ν. REPUBLIC (MINISTER OF FINANCE) (1967) 3 CLR 147
Mytides ν. REPUBLIC (1988) 3 CLR 737
K. and M. (Transport) Ltd. και άλλοι ν. Aναθεωρητικής Aρχής Aδειών (1995) 3 ΑΑΔ 225
Δήμος Έγκωμης ν. Kυπριακής Δημοκρατίας, μέσω του Yπουργού Eσωτερικών (1997) 3 ΑΑΔ 346
Kωνσταντίνου Bάσος και Άλλοι ν. Δήμου Πάφου (1998) 3 ΑΑΔ 707
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας Δ.831
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2015:D151
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Αρ. Υπόθεσης: 1552/2009
3 Μαρτίου, 2015
[Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.
1. TERENCE M. SPIBY,
2. CHRISTAKIS PALAS ESTATES LTD
3. ΑΛΕΞΗ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ,
Αιτητές,
- ΚΑΙ -
ΔΗΜΟΣ ΠΑΦΟΥ,
Καθ΄ων η αίτηση.
---------
Α. Σ. Αγγελίδης, για τους αιτητές.
Αλ. Ταλιαδώρος για Δρ. Κ. Χρυσοστομίδη & Σία ΔΕΠΕ, για τους καθ΄ ων η αίτηση.
---------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Με την προσφυγή του ο αιτητής επιζητεί, ακύρωση της απόφασης του Δήμου Πάφου, καθ΄ ων η αίτηση, ημερομηνίας 4.5.2009, με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση του για χορήγηση πολεοδομικής άδειας, σε σχέση προς την ανέγερση πολυκατοικίας στην ιδιοκτησία, αρ. τεμ. 1073 και 1074, Φ/Σχ. 51/11, ενορία Αγίου Θεοδώρου στην Πάφο.
Τα γεγονότα διατρέχουν σε βάθος χρόνου, από τις 26.2.2003, όταν ο αιτητής 1, εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης κατά τον ουσιώδη χρόνο, των επιδίκων τεμαχίων, επεδίωξε την έκδοση πολεοδομικής άδειας για ανάπτυξη της ιδιοκτησίας του. Η αιτήτρια εταιρεία 2, είναι πάντοτε κατά τους ισχυρισμούς των αιτητών, ο μεταγενέστερος αγοραστής της γης, ενώ ο αιτητής 3 ο αγοραστής του επιδίκου από την αιτήτρια 2 τεμαχίου, δικαιούμενος σε επ΄ ονόματι του εγγραφή.
Θα συνοψίσω τα ουσιώδη γεγονότα που θα αποτελέσουν το θεμέλιο της κρίσης του Δικαστηρίου. Στις 19.12.2001 παραχωρήθηκε άδεια διαίρεσης γης, κατασκευής δρόμου για διαχωρισμό δύο μεγάλης έκτασης τεμαχίων: 1073 και 1074 του ανωτέρω Φ/Σχ, σε 126 οικόπεδα, ένα από τα οποία και το επίδικο. Η άδεια ίσχυε μέχρι τις 24.10.2006. Είχε εκδοθεί προς τον αιτητή 1 «για την αιτήτρια 2». Στις 26.2.2003, ενώ εκκρεμούσε ο διαχωρισμός των ανωτέρω τεμαχίων σε οικόπεδα, υποβλήθηκε από τον αιτητή 1 η πολεοδομική αίτηση αρ. 70/2003 για ανέγερση μιας μικρής πολυκατοικίας. Στην αίτηση αναγραφόταν ότι η γη αποτελείτο από οικόπεδο, ενώ στην αίτηση οικοδομής προτεινόταν η ανέγερση σε ένα «υπό διαχωρισμό οικόπεδο», που συνιστούσε μέρος ευρύτερου διαχωρισμού 126 οικοπέδων. Σημειώνεται και αποτελεί ουσιαστικό παράγοντα, ότι για τα εν λόγω οικόπεδα δεν είχε εκδοθεί ακόμα πιστοποιητικό τελικής έγκρισης διαχωρισμού, ούτε βεβαίως πιστοποιητικό εγγραφής για κάθε ένα από τα 126 υπό διαχωρισμό οικόπεδα. Η σχετική άδεια έληξε στις 24.10.2006, χωρίς να ανανεωθεί. Στην αίτηση για χορήγηση πολεοδομικής άδειας υποβλήθηκαν αντίγραφα του τοπογραφικού σχεδίου της περιοχής, καθώς και αντίγραφα των τίτλων ιδιοκτησίας του αιτητή 1.
Η αίτηση παρέμεινε σε εκκρεμότητα μέχρι την 12.10.2006 όταν ο καθ΄ ου η αίτηση με επιστολή του, ημερ. 12.10.2006, προς τον αιτητή 3, φροντίδι του αιτητή 1, παρέθεσε λόγους που δικαιολογούσαν την παγοποίηση εξέτασης του αιτήματος. Τα πράγματα παρέμειναν έτσι μέχρις ότου ο αιτητής 3 στις 29.8.2007 καταχώρισε την προσφυγή, Αρ. 1249/07, εναντίον του καθ΄ ου η αίτηση, προσβάλλοντας την αδράνεια και/ή παράλειψη του καθ΄ ου η αίτηση να ολοκληρώσει την εξέταση της σχετικής αίτησης για χορήγηση πολεοδομικής αδείας, επιδιώκοντας να την κηρύξει ως άκυρη και παράλληλα να διαταχθεί ο καθ΄ ου η αίτηση να διενεργήσει ό,τι παραλείφθηκε.
Η αίτηση του αιτητή 1 εξετάστηκε εν τέλει στις 4.5.2009, οπότε και λήφθηκε η τελική απόφαση για απόρριψη της, όπως επικυρώθηκε στην επόμενη συνεδρία του καθ΄ ου, ημερομηνίας 31.7.2009. Με επιστολή ημερομηνίας 9.2.2009 ο καθ΄ ου ενημέρωσε τον αιτητή 1 για την απόρριψη της αίτησης παραθέτοντας τους λόγους:
«Ενημερώνοντας το σώμα για το ιστορικό και την ουσία της υπόθεσης ο Δημοτικός Μηχανικός ανέφερε ότι η αίτηση υπ΄ αρ. 70/2003 αφορά την ανέγερση μικρής πολυκατοικίας αποτελούμενης από πέντε διαμερίσματα και ένα γραφείο στα τεμάχια με αρ. 1073 και 1074 του Φ/Σχ. 51/11 στην Ενορία Αγίου Θεοδώρου. Η προς ανέγερση οικοδομή προτεινόταν σε υπό διαχωρισμό οικόπεδο, το οποίο συνιστούσε τμήμα ευρύτερου διαχωρισμού οικοπέδων. Τα οικόπεδα εξακολουθούν να βρίσκονται υπό διαχωρισμό με αιτητή τον ιδιοκτήτη των υπό αναφοράν τεμαχίων κ. Τ.Μ. Spiby. Μεταξύ των οικοπέδων αυτών, περιλαμβάνεται και το οικόπεδο της υπό συζήτηση υπόθεσης. Για τα οικόπεδα εκδόθηκε πολεοδομική άδεια με αρ. 3096/24.10.2001 και άδεια διαχωρισμού με αρ. Δ.831/19.12.2001 με ισχύ μέχρι τις 24.10.2006. Συνεχίζοντας, ο Δημοτικός Μηχανικός ανέφερε ότι από την υποβολή της αίτησης για τη χορήγηση πολεοδομικής άδειας (αρ. 70/2003) εξακολουθούν να υφίστανται σοβαρά προβληματικά σημεία/κωλύματα που κατά την εκτίμηση του καθιστούν αδύνατη την εξέταση επί της ουσίας της και την έγκριση της. Συγκεκριμένα: (α) Δεν έχει υποβληθεί μέσω της αίτησης ή αργότερα πιστοποιητικό εγγραφής ακίνητης ιδιοκτησίας του προς ανάπτυξη οικοπέδου ούτε κυβερνητικό χωρομετρικό σχέδιο του προς ανάπτυξη οικοπέδου, που να δείχνει την αιτούμενη ανάπτυξη. Αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού είναι ότι δεν μπορεί να ελεγχθεί ο συντελεστής δόμησης και το ποσοστό κάλυψης της προτεινόμενης οικοδομής (β) Δεν είναι γνωστή η ακριβής οριοθέτηση των υπό διαχωρισμό οικοπέδων, περιλαμβανομένου του οικοπέδου το οποίο αποτελεί το αντικείμενο της αίτησης (γ) Για τα υπό διαχωρισμό τεμάχια γης (αρ. 1073 και 1074 του Φ/Σχ. 51/11) δεν έχει εξασφαλιστεί από την αρμόδια Αρχή πιστοποιητικό τελικής έγκρισης (δ) Το υπό ανάπτυξη οικόπεδο δεν διαθέτει τις απαραίτητες υπηρεσίες/υποδομές παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και τηλεφωνίας. Καταλήγοντας, επεσήμανε ότι μέσα από την συνεκτίμηση των πολεοδομικών και άλλων δεδομένων της υπόθεσης εξάγεται ότι η μόνη νομότυπη απόφαση που μπορεί να ληφθεί είναι η απόρριψη της αίτησης.
Αφού αποχώρησαν από την αίθουσα ο Δημοτικός Μηχανικός και η κ. Μανώλη, έγινε ανταλλαγή απόψεων και το Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα όπως υιοθετήσει τις απόψεις των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου και απορρίψει την αίτηση του κ. Terence M. Spiby με αρ. 70/2003.
Το Συμβούλιο έδωσε οδηγία όπως δοθεί γραπτώς απάντηση στον αιτητή.»
Ακολούθως, ο εδώ αιτητής 3 προχώρησε στις 9.10.2009 σε απόσυρση της προσφυγής αρ. 1249/07. Ακολούθησε η καταχώριση της υπό κρίση προσφυγής εκ μέρους πλέον και των τριών προσώπων που επικαλούνται έννομο συμφέρον δυνάμει του Άρθρου 146 και επιδιώκουν την ακύρωση, της απορριπτικής πλέον απόφασης, ημερομηνίας 31.7.2009.
Η κατ΄ ουσίαν εξέταση της αίτησης προσέκρουσε στην προδικαστική ένσταση των συνηγόρων του καθ΄ ου η αίτηση: έλλειψη νομιμοποίησης όλων των αιτητών και καθενός ξεχωριστά.
1. Ο αιτητής απώλεσε το οποιοδήποτε έννομο συμφέρον του για προσβολή της επίδικης διοικητικής πράξης και/ή απόφασης μετά που, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται στην παράγραφο 1 των γεγονότων της Προσφυγής, έχει πωλήσει «την υπό αναφορά γη» στην αιτήτρια 2 (Christakis Palas Estates Ltd).
2. Η αιτήτρια 2 δεν έχει τεκμηριώσει το έννομο συμφέρον της για προσβολή της επίδικης διοικητικής πράξης και/ή απόφασης, αφού δεν έχει αποδείξει ότι είναι εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια ή δικαιούμενη σε εγγραφή του επίδικου «οικοπέδου», ενώ, αντίθετα, όπως η ίδια ισχυρίζεται στην παράγραφο 1 των Γεγονότων της Προσφυγής, έχει πωλήσει το «επίδικο τεμάχιο» στον αιτητή 3 (Αλέξη Ξενόπουλο).
3. Ο αιτητής 3 δεν έχει τεκμηριώσει το έννομο συμφέρον του για προσβολή της επίδικης διοικητικής πράξης και/ή απόφασης, αφού δεν έχει αποδείξει ότι «ως ο νέος αγοραστής» είναι εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης ή δικαιούμενος σε εγγραφή του επίδικου «οικοπέδου», όπως ο ίδιος ισχυρίζεται στην παράγραφο 1 των Γεγονότων της Προσφυγής.
Ο αιτητής 1 ήταν αρχικώς ο εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης των χωραφιών 1073 και 1074 και το πρόσωπο που υπέβαλε την αίτηση για χορήγηση πολεοδομικής άδειας για ανέγερση οικοδομής στο επίδικο υπό διαχωρισμό οικόπεδο. Αποδέχεται, με την παράγραφο 1 της αίτησης ακύρωσης, ότι ο ίδιος, ο αιτητής 1, «πώλησε την υπό αναφορά γη στην αιτήτρια 2». Ακριβώς το αυτό παρακολουθεί το έννομο συμφέρον της αιτήτριας 2, η οποία μεταπώλησε, όπως η ίδια ισχυρίζεται, στην ίδια παράγραφο, τη γη στον αιτητή 3. Ο δε αιτητής 3, όχι μόνο δεν υπέβαλε ποτέ οποιαδήποτε αίτηση για έκδοση πολεοδομικής άδειας, σε σχέση με το επίδικο υπό διαχωρισμό οικόπεδο, αλλά ούτε έχει τεκμηριώσει τυχόν συμφέρον του επί του εν λόγω οικοπέδου, δεδομένου ότι δεν είναι ο εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης.
Ο μόνος, κατά την κρίση μου, ο οποίος νομιμοποιείτο στην καταχώριση της προσφυγής είναι ο αιτητής 1, όπου κατά τον ουσιώδη χρόνο, ημερομηνία καταχώρισης της υπό κρίση αίτησης, ήταν ο εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης των οικοπέδων δυνάμει των σχεδίων που υποβλήθηκαν κατά τον χρόνο εκείνο. Ο αιτητής 2 σε καμιά περίπτωση, βρίσκω, δεν έχει έννομο συμφέρον να προωθεί την εν λόγω προσφυγή εάν, όπως ο ίδιος ορίζει, απώλεσε το οποιοδήποτε συμφέρον του επί του ακινήτου διά της πώλησης του προς τον αιτητή 3. Αλλά ούτε βρίσκω και ο αιτητής 3, αγοραστής του επίδικου τεμαχίου από την αιτήτρια 2, νομιμοποιείται, εφόσον δεν ήταν κατά τον ουσιώδη χρόνο της αίτησης, αλλά ούτε μέχρι και σήμερα είναι, ο εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης της περιουσίας, ώστε να θεμελιώνει δικαίωμα από την αρχική αίτηση ανάπτυξης για την οποία εκδόθηκε η απορριπτική απόφαση.
Τα όσα ο συνήγορος των αιτητών προωθεί, ότι αποτελούσαν μέρος της συμφωνίας μεταξύ και των τριών αιτητών, ότι υπάρχει κατατιθεμένη αίτηση για ανάπτυξη της γης, που έπρεπε από κοινού οι αιτητές να διεκδικήσουν την πραγμάτωση της, και άρα απαιτείτο όλοι οι αιτητές να βρίσκονται ενώπιον του Δικαστηρίου ως ομόδικοι, δεν αλλάζει την κατάληξη μου. Σημειώνω ακόμη ότι παρά τις επανειλημμένες ημερομηνίες που δόθηκαν προς διευκρίνιση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των επίδικων οικοπέδων, καμιά συμφωνία δεν τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου, αλλά ούτε και οποιοδήποτε πιστοποιητικό εγγραφής, που να βεβαιώνει το ιδιοκτησιακό καθεστώς ή την όποια αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των εν λόγω τεμαχίων: κατά πάντα ουσιώδη χρόνο λοιπόν ιδιοκτήτης των ακινήτων παραμένει ο αιτητής 1, εξ ου και η άδεια εξεδόθη επ΄ ονόματι του. Οι δε όροι 29 και 30 όπως έχουν τεθεί στην πολεοδομική άδεια που εξεδόθη επ΄ ονόματι του αιτητή 1 στις 12.3.2012, προϋποθέτουν εγγραφή ανεξάρτητου τίτλου ιδιοκτησίας, για το μέρος της ανάπτυξης, και ακολούθως έκδοση πιστοποιητικού τελικής έγκρισης του διαχωρισμού και τίτλου ιδιοκτησίας.
Έχει νομολογηθεί ότι στοιχειοθέτηση του συμφέροντος το οποίο νομιμοποιεί τον αιτητή να προσφύγει στο Δικαστήριο βαρύνει τον προσφεύγοντα, Άρθρο 146.2 του Συντάγματος. Το συμφέρον το οποίο απαιτείται από το εν λόγω Άρθρο για τη νομιμοποίηση προσώπου να προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο, πρέπει να εκπορεύεται από τα νομικά δικαιώματα του προσφεύγοντος, να έχει δηλαδή νομικό έρεισμα.
Στην κρινόμενη περίπτωση ο Νόμος θέτει προϋποθέσεις όπως προδιαγράφονται από το σχετικό Κανονισμό περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Κανονισμούς, Κανονισμός 5(1). Η τήρηση των εν λόγω προϋποθέσεων θεμελιώνει και το συμφέρον του αιτητή ή των αιτητών.
Στην υπόθεση Βάσος Κωνσταντίνου κ.α. ν. Δήμου Πάφου (1998) 3 Α.Α.Δ. 707, το Δικαστήριο διαπιστώνοντας παράλειψη συμμόρφωσης με τις προϋποθέσεις του Κανονισμού 5(1), ταυτόσημου με τον Κανονισμό που μας αφορά, εξετάζοντας το ζήτημα του εννόμου συμφέροντος απέρριψε την προσφυγή των αιτητών. Κρίθηκε ότι δεν τηρούνταν οι προϋποθέσεις που προδιαγράφονται από τον Κανονισμό 5(1)(α) και (γ). Το συμφέρον που επικαλούνταν οι αιτητές αντίκειτο στο δίκαιο και δεν ήταν δυνατόν να τύχει έννομης προστασίας εξερχόμενο του ορισμού του Άρθρου 146.2 του Συντάγματος, με αποτέλεσμα να μην αναγνωριστεί στους αιτητές το δικαίωμα εξέτασης των αιτήσεων τους για άδεια οικοδομής, χωρίς τη συνδρομή των προϋποθέσεων που έθεταν οι Κανονισμοί:
«Έχει νομολογηθεί ότι η στοιχειοθέτηση του συμφέροντος, το οποίο νομιμοποιεί τον αιτητή να προσφύγει στο δικαστήριο, βαρύνει τον προσφεύγοντα, όπως εξυπακούει το Άρθρο 146.2 και αναγνωρίζει η νομολογία (βλ. μεταξύ άλλων, Rallis Makrides v. Republic (Minister of Finance) (1967) 3 C.L.R. 147, Δήμος Έγκωμης ν. Δημοκρατίας (1997) 3 A.A.Δ. 346). Το συμφέρον το οποίο απαιτείται από το άρθρο 146.2 του Συντάγματος για τη νομιμοποίηση προσώπου να προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο πρέπει να έχει νομικό έρεισμα, δηλαδή πρέπει να εκπορεύεται από τα νομικά δικαιώματα του προσφεύγοντος (Βλ. K. and M. (Transport) Ltd κ.ά. ν. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (1995) 3 Α.Α.Δ. 225 (απόφαση Πική, Π.) και Γεωργίου κ.ά. ν. Παναγή κ.ά. (1997) 3 Α.Α.Δ. 81).»
Και όπως παρατηρεί το Δικαστήριο με παραπομπή στον Σπηλιωτόπουλο, Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, 5η έκδοση, 1991, σ.443:
"Το έννομο συμφέρον αφορά κάθε νομική ή πραγματική κατάσταση που αναγνωρίζεται από το δίκαιο, από την οποία ο αιτών, βάσει ενός ειδικού δεσμού αντλεί ωφέλεια η οποία θίγεται αμέσως ή εμμέσως από την προσβαλλόμενη πράξη ή παράλειψη δηλαδή μεταβλήθηκε ή δεν ρυθμίστηκε, με συνέπεια την πρόκληση υλικής ή ηθικής βλάβης σ' αυτόν."
Άλλωστε, όπως παρατηρεί ο Π. Δαγτόγλου στο σύγγραμμα του Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, 2η έκδοση, 1944: «Το έννομο συμφέρον δεν είναι μια απλή προσδοκία οικονομικών ωφελημάτων, αλλά το δικαίωμα που παρέχεται εκ του Νόμου.»
Από τους περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Αιτήσεις και Ιεραρχικές Προσφυγές) Κανονισμούς του 1990 (ΚΔΠ 55/90) προκύπτει ότι με την αίτηση υποβάλλονται τα ακόλουθα:
(α) Πιστοποιητικό εγγραφής της προς ανάπτυξη ακίνητης ιδιοκτησίας και, σε περίπτωση που η ιδιοκτησία αυτή είναι υποθηκευμένη, δήλωση του ενυπόθηκου δανειστή ότι δεν ενίσταται στην αιτούμενη ανάπτυξη.
(β) Κυβερνητικό χωρομετρικό σχέδιο της προς ανάπτυξη ακίνητης ιδιοκτησίας σε τέσσερα αντίτυπα, στη μεγαλύτερη διαθέσιμη κλίμακα, που να δείχνει την αιτούμενη ανάπτυξη.
(γ) Τα σχέδια και διαγράμματα που καθορίζονται στο αντίστοιχο έντυπο αίτησης, ανάλογα με το είδος της ανάπτυξης· και
(δ) οποιαδήποτε άλλη πληροφορία ή αποδεικτικό στοιχείο που θα απαιτηθεί για το χειρισμό της αίτησης.»
Στη βάση των ανωτέρω, ο μόνος που νομιμοποιείται στην καταχώριση της παρούσας προσφυγής είναι ο αιτητής 1, εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης κατά πάντα ουσιώδη χρόνο, ο οποίος στη συνέχεια βρίσκω απώλεσε το συμφέρον του και η προσφυγή του παρέμεινε άνευ αντικειμένου εν όψει της έκδοσης της αδείας επ΄ ονόματι του στις 12.3.2012 με την οποία και τέθηκαν οι όροι 29 και 30 ως ανωτέρω. Τα όσα προωθεί ο συνήγορος των αιτητών με παραπομπή σε σχετική νομολογία, εισηγήθηκε ότι η μεγάλη πάροδος χρόνου από την υποβολή της αίτησης, 2003, μέχρι την έκδοση της πολεοδομικής άδειας το 2012, παράλειψη του καθ΄ ου η αίτηση να εξετάσει την αίτηση, που επέφερε βλάβη στα συμφέροντα των αιτητών τα οποία μόνο η ακυρωτική απόφαση θα εξαφανίσει εξ υπαρχής και θα επιτρέψει στους αιτητές να ασκήσουν τα δικαιώματα τους, όπως κατοχυρώνονται από το Άρθρο 146.6 του Συντάγματος (Mytides ν. Republic (1988) 3 C.L.R. 737) δεν διαφοροποιεί το ζήτημα. Ο μόνος που είχε έννομο συμφέρον από την έκδοση της πολεοδομικής άδειας στην έννοια του Άρθρου 146 του Συντάγματος και στη βάση της νομολογίας όπως την έχω παραθέσει ανωτέρω, παρέμεινε κατά πάντα χρόνο ο αιτητής 1. Ο αιτητής 1 όμως, όπως φαίνεται από τα γεγονότα τα οποία και δεν αμφισβητούνται μέχρι το 2006 (12.10.2006), αποδέχθηκε τους λόγους παγοποίησης εξέτασης του αιτήματος του. Ο μόνος που ενήργησε ήταν ο αιτητής 3, καταχωρώντας όπως είπα την προσφυγή υπ΄ αρ. 1249/07, την οποία επίσης απέσυρε μετά την έκδοση της αρνητικής απάντησης του καθ΄ ου η αίτηση, η οποία και αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής. Το γεγονός ότι ο καθ΄ ου η αίτηση απαντά στον αιτητή 3, φ/δι του αιτητή 1, δεν περιβάλλει τον αιτητή 3 με έννομο συμφέρον, εφόσον όπως έχω ήδη αναφέρει δεν ήταν κατά τον ουσιώδη χρόνο και μέχρι σήμερα ο εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης.
Η υποχρέωση προς απάντηση της αρχής είναι παρεπόμενο καθήκον του οργάνου και αποσκοπεί στη διευκρίνιση του κυρίου καθήκοντος προς ενέργεια, εκ της παραλείψεως του οποίου και μόνο δύναται, παρεχόμενης τριμήνου από της υποβολής αιτήσεως προθεσμίας, να συναχθεί άρνηση της αρχής κατά της οποίας δύναται να ασκηθεί προσφυγή δια του ενδίκου μέσου της ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας. Σβώλος: Το Σύνταγμα της Ελλάδος, Τόμος 2, σ. 176-177. Χαρακτηριστικά σημειώνει ο συγγραφέας με παραπομπή στην υπ΄ αρ. 33/1931 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για να τονίσει ότι η παράλειψη οφειλομένης απαντήσεως, δεν είναι αυτή καθ' εαυτή που συνιστά λόγο ακυρότητας, αλλά η παράλειψη οφειλομένης ουσιαστικής ενέργειας. Γενικώς η υποχρέωση προς απάντηση Αρχής αποτελεί τμήμα συνθέτου διοικητικής ενέργειας που αποσκοπεί στη λήψη θετικής ή αρνητικής αποφάσεως επί της ουσίας της υποθέσεως.
Ο καθ΄ ου η αίτηση αποφάσισε τελικώς επί της ουσίας, απορρίπτοντας την αίτηση, εναντίον της οποίας ο μόνος που νομιμοποιείτο να προσφύγει δυνάμει του Άρθρου 146 ήταν ο αιτητής 1.
Από τη στιγμή που ο αιτητής 3 δεν ήταν ο εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης κατά τον ουσιώδη χρόνο δεν χωρεί άλλη συζήτηση.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος και των τριών αιτητών ανερχόμενα στο ποσό των €1.600, πλέον ΦΠΑ, αν υπάρχει.
Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
/ΦΚ