|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Ναυτικός Όμιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων (1992) 1 ΑΑΔ 882
AMATHUS NAVIGATION CO. ν. REPUBLIC (1979) 3 CLR 10
Δημοκρατία ν. Sunoll Bunkering Ltd (1994) 3 ΑΑΔ 26
Εταιρεία Αδελφοί Λανίτη Λτδ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (Αρ. 1) (1999) 3 ΑΑΔ 496
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2015:D21
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1872/2012)
16 Iανουαρίου, 2015
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 25, 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΜΕΤΑΞΥ:
PERIHAN TUMEN,
Αιτήτριας,
και
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ΄ων η αίτηση.
______
A. Kαρεκλάς, για την αιτήτρια
Γ. Χατζηχάννα (κα) για τους καθ΄ ων η αίτηση
______
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ: Η τουρκικής καταγωγής και υπηκοότητας Perihan Tumen (η αιτήτρια) διαμένει με τον τουρκοκύπριο (Τ/Κ) σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά στις μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας περιοχές.
Στις 21.8.12, η αιτήτρια, ως σύζυγος και μητέρα κυπρίων πολιτών, υπέβαλε μέσω δικηγόρου αίτημα προς τον Υπουργό Εσωτερικών όπως της παραχωρηθεί προσωρινή άδεια παραμονής στη Δημοκρατία προκειμένου «. να ταξιδεύει στο εξωτερικό μέσω Λάρνακας και συγκεκριμένα στην Ελλάδα που έχει επιχειρήσεις ο σύζυγός της και δεν επιθυμεί να ταξιδεύει μέσω το παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου».
Το αίτημα απαντήθηκε με επιστολή του Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών ημερ. 29.8.12 ο οποίος, ενεργώντας εκ μέρους του Υπουργού Εσωτερικών, το απέρριψε με το αιτιολογικό ότι «. δεν μπορεί να εξεταστεί, επειδή τόσο η ίδια όσο και τα μέλη της οικογένειάς της (σύζυγος και δύο ανήλικα τέκνα) διαμένουν στις μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας περιοχές. Το γεγονός αυτό καθιστά αδύνατη τη διερεύνηση της αίτησης από τις αρμόδιες αρχές της Δημοκρατίας, ώστε να είναι δίκαιη η εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας».
Η απάντηση του Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών δεν ικανοποίησε την αιτήτρια η οποία καταχώρισε την παρούσα προσφυγή με την οποία ζητά:
«Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση ημερομηνίας 29.8.12 η οποία γνωστοποιήθηκε στην αιτήτρια κατά ή περί τις 5.9.12 με την οποία απορρίπτεται το αίτημά της για την παραχώρηση άδειας προσωρινής παραμονής ως σύζυγος κύπριου πολίτη δεν μπορεί να εξεταστεί, επειδή τόσο η ίδια όσο και τα μέλη της οικογένειάς της (σύζυγος και τα δύο της τέκνα) διαμένουν στις μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας περιοχές, είναι άκυρη, αντισυνταγματική, αντίκειται στο Ευρωπαϊκό κοινοτικό κεκτημένο και στερείται παντώς εννόμου αποτελέσματος».
Ο μόνος λόγος, ισχυρίζεται η αιτήτρια, που υπέβαλε την αίτηση για προσωρινή άδεια παραμονής στη Δημοκρατία είναι για να μπορεί να ταξιδεύει μέσω των νομίμων αεροδρομίων και/ή λιμανιών της Δημοκρατίας, δικαίωμα που ως αποτέλεσμα της προσβαλλόμενης απόφασης των καθ΄ ων η αίτηση έχει αποστερηθεί. Παρά ταύτα, όμως, προώθησε την προσφυγή της στη βάση ότι η προσβαλλόμενη απόφαση (α) παραβιάζει την αρχή της φυσικής δικαιοσύνης και/ή της χρηστής διοίκησης, (β) λήφθηκε με πλάνη περί το Νόμο και/ή τα πράγματα και είναι προϊόν ανεπαρκούς έρευνας, (γ) λήφθηκε καθ΄ υπέρβαση και/ή κατάχρηση εξουσίας, (δ) δεν είναι επαρκώς αιτιολογημένη, (ε) παραβιάζει την αρχή της ισότητας, (στ) στηρίχτηκε σε παράνομη προπαρασκευαστική πράξη και (ζ) παραβιάζει την αρχή της καλής πίστης και/ή της εμπιστοσύνης προς τη διοίκηση.
Η προσφυγή προσέκρουσε σε ένσταση των καθ΄ ων η αίτηση οι οποίοι, πέραν από την απόρριψη των λόγων ακύρωσης που προώθησε η αιτήτρια και την υποστήριξη της ορθότητας και νομιμότητας της προσβαλλόμενης απόφασης, ήγειραν και προδικαστική ένσταση ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη. Συναφώς υπέβαλαν ότι η επιστολή ημερ. 219.8.12 δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη, αλλά είναι πληροφοριακού χαρακτήρα αφού πληροφορεί την αιτήτρια για τους λόγους για τους οποίους η αίτηση της δεν μπορεί να εξεταστεί από τις αρμόδιες αρχές της Δημοκρατίας. Παρέπεμψαν επί του προκειμένου σε σχετική επί του θέματος νομολογία.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος της αιτήτριας διαφωνεί ότι η απόρριψη του αιτήματος της αιτήτριας δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη αφού, όπως εισηγείται, με την προσβαλλόμενη απόφαση η Διοίκηση «. έχει υποβάλει την υποχρέωση στην αιτήτρια ότι για να της παραχωρήσει άδεια παραμονής στην Κυπριακή Δημοκρατία, για να μπορεί να ταξιδεύει μέσω των νόμιμων αεροδρομίων και/ή λιμανιών της Κυπριακής Δημοκρατίας, που είναι ουσιαστικά και ο λόγος της υποβολής της αίτησής της, που οι εκπρόσωποι των καθ΄ ων η αίτηση αρνήθηκαν να την παραλάβουν και ήταν και ο λόγος που αυτή αποτάθηκε στον Υπουργό Εσωτερικών μέσω του δικηγόρου της ήταν ότι θα πρέπει να εγκατασταθεί στις ελεγχόμενες από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας περιοχές».
Έχω διεξέλθει τις εκατέρωθεν θέσεις και κατέληξα ότι η προδικαστική ένσταση ευσταθεί. Υπενθυμίζεται επί του προκειμένου ότι αποτελεί βασική αρχή του διοικητικού δικαίου ότι μόνο εκτελεστές διοικητικές πράξεις ή αποφάσεις υπόκεινται στην Αναθεωρητική Δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου και εκτελεστή διοικητική πράξη είναι εκείνη που επιφέρει έννομα αποτελέσματα. Δηλαδή εκείνη που παράγει ένα δικαίωμα ή μια υποχρέωση διοικητικού χαρακτήρα μεταξύ των διοικουμένων που δεν υφίστατο πριν από την έκδοση της πράξης ή απόφασης (βλ. μεταξύ άλλων Δημοκρατία ν. Sunoil Bunkering Ltd (1994) 3 A.A.Δ. 26, Αδελφοί Λανίτη Λτδ. ν. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 49, Jumbo Investments κ.α. ν. Δημοκρατίας (2000) 3 Α.Α.Δ. 399). Παρατίθεται σχετικά αυτούσιο το πιο κάτω απόσπασμα από την υπόθεση Romeo Rafel Galimba v. Kυπριακής Δημοκρατίας, Αρ. Υποθ. 705/2006, ημερ. 19.4.06:
«Το κριτήριο για την εκτελεστότητα διοικητικής πράξης ή απόφασης είναι η παραγωγή έννομων αποτελεσμάτων, δηλαδή η γένεση εξ αυτής δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Πράξη είναι εκτελεστή εφόσον επιβάλλει υποχρεώσεις στο διοικούμενο, μη υφιστάμενες πριν την έκδοση της, η μη εκπλήρωση των οποίων παρέχει το δικαίωμα στη Διοίκηση να επικαλεσθεί τα μέσα του δικαίου για την εκτέλεση τους. Πράξη εκτέλεσης είναι εκείνη που έχει ως λόγο την εφαρμογή εκτελεστής πράξης. Διοικητικά μέτρα για την εφαρμογή εκτελεστής πράξης συνιστούν πράξη εκτέλεσης που όπως υποδηλώνει ο όρος η πράξη δεν είναι αφ' εαυτής γενεσιουργός δικαιωμάτων και υποχρεώσεων αλλά μοχλός για την υλοποίηση της γενέτειρας πράξης ή απόφασης. (Βλ. Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας, 1929-1959, σελ. 240, Τσάτσος - Η Αίτησις Ακυρώσεως Ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, σελ. 127 κ.επ. και Στασινόπουλος - Δίκαιο των Διοικητικών Πράξεων, σελ. 125). Χρήσιμη αναφορά για τη φύση και το χαρακτήρα των πράξεων της Αρχής Λιμένων μπορεί να γίνει στην Ναυτικός Όμιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1992) 1 Α.Α.Δ. 882 καθώς και στα χαρακτηριστικά πράξεων εξουσίας.».
(Βλέπε επίσης: Amathus Navigation Co v. Republic (1979) 3 C.L.R. 10, Εταιρεία Αδελφοί Λανίτη Λτδ. ν. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 496).».
Υπό τα περιστατικά της κρινόμενης υπόθεσης έχω την άποψη ότι η επιστολή ημερ. 29.8.12 του Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών δεν συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά μιας εκτελεστής διοικητικής πράξης εφόσον δεν έχει δημιουργήσει για την αιτήτρια οποιοδήποτε δικαίωμα ή υποχρέωση. Πρόκειται για επιστολή με καθαρά πληροφοριακό χαρακτήρα, αφού με αυτή το Υπουργείο Εσωτερικών πληροφορεί την αιτήτρια για μία αδιαμφισβήτητη κατάσταση. Ότι δηλαδή η διερεύνηση της αίτησης της από τις αρμόδιες αρχές είναι αδύνατη εφόσον τόσο η ίδια όσο και τα άλλα μέλη της οικογένειάς της διαμένουν σε περιοχές που δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση της Δημοκρατίας. Συναφώς αδυνατώ να αντιληφθώ τη θέση του ευπαιδεύτου συνηγόρου της ότι με την εν λόγω επιστολή επιβάλλεται στην αιτήτρια υποχρέωση για εγκατάσταση στις ελεγχόμενες από την κυβέρνηση της Δημοκρατίας περιοχές, προκειμένου να της χορηγηθεί η επίδικη άδεια. Τέτοιο ζήτημα δεν προκύπτει από την εν λόγω επιστολή και φαίνεται πως συγχέεται η έννοια και ο σκοπός της άδειας παραμονής στη Δημοκρατία με τη χρήση των αεροδρομίων και λιμανιών της που είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Κατά συνέπεια αδυνατώ να αντιληφθώ τη θέση του συνηγόρου της ότι η αιτήτρια χρειάζεται την επίδικη άδεια όχι για προσωρινή παραμονή στη Δημοκρατία, που αποτελεί την έννοια και το σκοπό τέτοιας άδειας, αλλά μόνο για να χρησιμοποιεί τα νόμιμα αεροδρόμια και λιμάνια της που μπορούν να χρησιμοποιήσουν γενικά και άτομα χωρίς τέτοια άδεια.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή απορρίπτεται με €1.200 έξοδα προς όφελος των καθ΄ ων η αίτηση και εναντίον της αιτήτριας.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
/κβπ