|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
KARRAM ν. REPUBLIC (1983) 3 CLR 199
MOYO & ANOTHER ν. REPUBLIC (1988) 3 CLR 1203
Χριστούδιας ν. Δημοκρατίας (1989) 3 ΑΑΔ 650
Μαρκουλλίδου κ.ά. ν. Δημοκρατίας κ.ά. (1989) 3 ΑΑΔ 3413
Qureshi Aqeel Ahmed ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (2006) 3 ΑΑΔ 537
Eπιτροπή Kεφαλαιαγοράς Kύπρου ν. Marfin Popular BankPublic Co Ltd (2007) 3 ΑΑΔ 32
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2014:D975
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 1482/2014
19 Δεκεμβρίου, 2014
[Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤO ΑΡΘΡO 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΦΩΤΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
2. DO NGOC HUONG
Αιτητές
- ΚΑΙ -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ
& ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Καθ'ών η αίτηση
....................................
Αίτηση ημερ. 5/12/14 για έκδοση προσωρινού διατάγματος
Δ. Κακουλλής, για τους αιτητές
Λ. Ουστά (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους καθ' ων η αίτηση
.............................
A Π Ο Φ Α Σ Η
(Ex tempore)
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ: Oι αιτητές καταχώρησαν στις 5/12/14 την υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο προσφυγή με την οποία εξαιτούνται:
(Α) Δήλωση και/ή απόφαση του Δικαστηρίου ότι τα διατάγματα και/ή οι αποφάσεις των καθ' ων η αίτηση ημερ. 22/11/14 για σύλληψη και απέλαση της αιτήτριας 2 από την Κύπρο, είναι άκυρα και/ή παράνομα και/ή αδικαιολόγητα και/ή στερούνται οποιουδήποτε νομικού αποτελέσματος.
(Β) Απόφαση του Σεβαστού Δικαστηρίου με την οποία να ακυρούνται τα διατάγματα κράτησης και/ή απέλασης της Αιτήτριας 2.
(Γ) Δήλωση και/ή απόφαση του Δικαστηρίου ότι η σύλληψη Αιτήτριας 2 στις 22.11.2014 και η κράτηση της μέχρι και σήμερα, είναι παράνομη, αυθαίρετη, αδικαιολόγητη και στερημένη οποιουδήποτε νομικού αποτελέσματος.
(Δ) Δήλωση και/ή απόφαση του Δικαστηρίου ότι η αναφερόμενη στην παρ (Α) πιο πάνω απόφαση και/ή διατάγματα παραβιάζουν τα συνταγματικά, ανθρώπινα και νομικά δικαιώματα των Αιτητών.
(Ε) Απόφαση του Σεβαστού Δικαστηρίου με την οποία να ακυρούται τα πιο πάνω αναφερόμενα διατάγματα και/ή απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση.
(Ζ) Οποιανδήποτε άλλη θεραπεία την οποίαν το Σεβαστό Δικαστήριο ήθελε θεωρήσει ορθή και δίκαιη υπό τις περιστάσεις.
Παράλληλα την ίδια ημέρα καταχώρησαν και την αίτηση υπό εξέταση με την οποία αιτούνται:
"(Α) Διάταγμα του Σεβαστού Δικαστηρίου με το οποίο να αναστέλλονται τα διατάγματα κράτησης και απέλασης της Αιτήτριας 2 ημερ. 22/11/2014 μέχρι εκδίκασης και αποπεράτωσης της Κυρίως Αίτησης και/ή της προσφυγής αρ. 1359/14 και/ή νεωτέρας διαταγής του δικαστηρίου.
(Β) Διάταγμα του Σεβαστού Δικαστηρίου με το οποίο να αναστέλλεται οποιαδήποτε διαδικασία εξαναγκασμού της αιτήτριας 2 να εγκαταλείψει τη Δημοκρατία μέχρι τελικής εκδίκασης της κυρίως αίτησης και/ή νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου.
(Γ) Διάταγμα του Σεβαστού Δικαστηρίου με το οποίο να εμποδίζονται οι καθ' ων η αίτηση να λάβουν οποιαδήποτε μέτρα και/ή διαδικασία για την απέλαση της αιτήτριας 2 από την Κύπρο μέχρι τελικής εκδίκασης της υπόθεσης και/ή νεότερης διαταγής του Δικαστηρίου.
(Δ) Οποιανδήποτε άλλη θεραπεία την οποίαν το Σεβαστό Δικαστήριο θα κρίνει ορθή και δίκαιη υπό τις περιστάσεις.»
Η αίτηση στηρίζεται σε ένορκη δήλωση του αιτητή αρ. 1. Φώτη Στυλιανού ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει ότι η αιτήτρια 2 αφίχθηκε στην Κύπρο, γνωρίστηκε με αυτήν και το 2009 συνήψαν σχέση και συγκατοίκησαν. Στις 17/2/11 τέλεσαν το γάμο τους. Ακολούθως συγκατοικούσαν αδιάλειπτα από την τέλεση του γάμου τους μέχρι και τις 22/11/14 όταν οι καθ' ων η αίτηση συνέλαβαν και/ή φυλάκισαν την αιτήτρια 2 στα κρατητήρια.
Στις 25/8/14 απερρίφθη η ιεραρχική προσφυγή που υποβλήθηκε από τους αιτητές για αναγνώριση και/ή εγγραφή του γάμου τους και/ή για παραχώρηση στην αιτήτρια 2 άδειας παραμονής. Ακολούθως προσεβλήθη, η απορριπτική απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών ημερ. 25/8/14, με προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο η οποία καταχωρήθηκε στις 7/11/14 και έλαβε τον αρ. 1359/14 και είναι ορισμένη στις 20/1/15. Παρά την καταχώρηση της εν λόγω προσφυγής στις 7/11/14, στις 22/11/14 εξεδόθηκαν τα προσβαλλόμενα διατάγματα εναντίον της αιτήτριας 2 και ακολούθησε η σύλληψη και κράτηση της. Είναι η θέση του ενόρκως δηλούντα ότι τα προσβαλλόμενα διατάγματα παρεμποδίζουν και διακόπτουν τη συμβίωση τους και παραβιάζουν το συνταγματικό και αναφαίρετο δικαίωμα για οικογενειακή ζωή παρά την επιθυμία τους να συνεχίσουν απρόσκοπτα τη συμβίωση τους ως σύζυγοι.
Περαιτέρω υποβάλλει ότι τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της δικαιοσύνης και του σεβασμού των αναφαίρετων ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους για ιδιωτική και οικογενειακή ζωή, επιβάλλουν όπως η αιτήτρια αρ. 2 αφεθεί ελεύθερη μέχρι της αποπεράτωσης της παρούσας προσφυγής όπως και της 1359/14.
Επίσης προβάλλει ότι οι πράξεις των καθ' ων η αίτηση επεμβαίνουν και καταστρατηγούν τα συνταγματικά και ανθρώπινα δικαιώματα τους και ότι τα διατάγματα δεν είναι επαρκώς ή καθόλου αιτιολογημένα και/ή αιτιολογία είναι αόριστη και δεν συνάδει με τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης και λήφθηκαν χωρίς να δοθεί η ευκαιρία στους αιτητές να ασκήσουν τα νομικά δικαιώματα τους.
Περαιτέρω είναι η θέση τους ότι αν η αιτήτρια 2 απελαθεί, σε περίπτωση που η παρούσα προσφυγή επιτύχει, η επιτυχία της θα είναι άνευ σημασίας. Θα υποστούν ανεπανόρθωτη ζημιά και ταλαιπωρία και η αιτήτρια 2 δε θα δύναται να επανέλθει σε μεταγενέστερο στάδιο. Ως εκ τούτου αιτούνται τα διατάγματα ως η αίτηση τους.
Οι καθ' ων η αίτηση καταχώρησαν ένσταση και με 6 νομικούς λόγους ενίστανται στην αίτηση των αιτούμενων διαταγμάτων. Η ένσταση στηρίζεται σε ένορκη δήλωση διοικητικού λειτουργού στο Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης η οποία αναφέρεται με χρονολογική σειρά στα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης από πλευράς των καθ' ων η αίτηση και τα οποία δεν χρειάζεται να επαναληφθούν για σκοπούς της παρούσας αίτησης.
Οι ευπαίδευτοι δικηγόροι εκ μέρους και των δυο πλευρών, ενώπιον του Δικαστηρίου υπεστήριξαν τις θέσεις των διαδίκων που εκπροσωπούν, όπως είναι εξάλλου φυσικό, και έκαστος εξ αυτών υπέβαλε τις δικές του θέσεις, ο μεν συνήγορος των αιτητών υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να εκδοθούν τα αιτούμενα διατάγματα ενώ αντίθετα η ευπαίδευτη συνήγορος των καθ' ων η αίτηση ότι θα πρέπει να απορριφθεί η αίτηση.
Έχω εξετάσει με προσοχή τα όσα έχουν τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου και ιδιαίτερα τα όσα έχουν τεθεί από πλευράς των αιτητών. Με το υπόβαθρο το οποίο έχω αναφέρει και το οποίο εκτίθεται στην ένορκη δήλωση του αιτητή 1, η αίτηση αναπόφευκτα θα πρέπει να απορριφθεί. Η αίτηση κατ' αρχήν δεν παρέχει δικαιοδοτικό πλαίσιο και/ή εξουσία για έκδοση του αιτούμενου διατάγματος διότι στη νομική βάση της δεν περιλαμβάνεται ο Καν. 13 βάσει του οποίου το παρόν Δικαστήριο έχει εξουσία για έκδοση του αιτούμενου διατάγματος. Αυτό είναι ουσιαστικό και λόγω του ότι είναι δικαιοδοτικό, ανεξάρτητα αν προβλήθηκε από την ένσταση ή όχι εξετάζεται από το Δικαστήριο. Θα πρέπει επίσης ν' αναφερθεί ότι «η αίτηση για έκδοση προσωρινού διατάγματος με το οποίο ν' αναστέλλεται η εκτέλεση μιας πράξης έχει παρακολουθητικό χαρακτήρα και μόνο σε συνάρτηση με την προσφυγή με την οποία προσβάλλεται η πράξη, μπορεί να εξεταστεί». (Βλ. Η Δράση και ο Έλεγχος της Δημόσιας Διοίκησης, Νίκου Χρ. Χαραλάμπους, 2η έκδοση, σελ. 50-51, Karram ν. Republic (1983) 3 C.L.R. 199,201, Χριστούδιας ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 650). Συνεπώς οι όποιες αναφορές των αιτητών στην προσφυγή αρ. 1359/14 δεν μπορούν και δεν θα ληφθούν υπόψη.
Θα απέρριπτα την αίτηση και επί της ουσίας της έχοντας υπόψη το υπόβαθρο που έχει τεθεί από πλευράς αιτητών αλλά και τις αρχές που έχουν τεθεί από τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου σχετικά με το εξεταζόμενο θέμα.
Οι αρχές που διέπουν την εξέταση προσωρινού διατάγματος στον τομέα της αναθεωρητικής δικαιοδοσίας έχουν κατ' επανάληψη εξηγηθεί σε αποφάσεις της Ολομέλειας μεταξύ των οποίων είναι η Moyo & Another v. Republic (1988) 3 Α.Α.Δ. 1203, όπου λέχθηκαν τ' ακόλουθα:
« Σύμφωνα με τις καθιερωμένες αρχές η έκδοση προσωρινού διατάγματος στο πεδίο δικαιοδοσίας που πραγματευόμεθα αποτελεί εξαιρετικό μέτρο το οποίο δεν προβλέπεται άμεσα από το Άρθρο 146 του Συντάγματος. Εξυπακούεται από τη φύση της δικαιοδοσίας που παρέχεται ως εξουσία συμφυής προς το αντικείμενο της διαδικασίας προς διασφάλιση κατά πρώτο λόγο της νομιμότητας, που αποτελεί το κριτήριο που θέτει το ίδιο το Άρθρο 146 για τη θεώρηση του επίδικου θέματος της προσφυγής. Παρέχεται εξουσία αναστολής εφόσον η πράξη ή απόφαση καταφαίνεται ως έκδηλα παράνομη. Κατά δεύτερο λόγο μπορεί να ανασταλεί η απόφαση προς διαφύλαξη της δραστικότητας της δικαιοδοσίας οποτεδήποτε καταφαίνεται ότι η εφαρμογή της απόφασης θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημία στον αιτητή δηλαδή ζημιά η οποία δεν μπορεί να θεραπευθεί σε περίπτωση που η πράξη κριθεί ακυρωτέα.
Η άσκηση δικαιοδοσίας για την παροχή προσωρινής θεραπείας στο πεδίο της αναθεωρητικής δικαιοδοσίας θεσμοποιείται από τον Καν. 13 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962.»
Στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς Κύπρου ν. Marfin Popular Bank Public Ltd. (2007) 3 ΑΑΔ 32, 36 λέχθηκαν:
«Η έννοια της έκδηλης παρανομίας έχει επίσης πάγια νομολογηθεί και υπενθυμίζουμε την απόφαση της Ολομέλειας στη Λοϊζίδης ν. Δημοκρατίας (1995) 3 ΑΑΔ 234. Θα πρέπει η παρανομία, αν δεν αναδύεται αυτόματα, να προκύπτει στη βάση του υπάρχοντος διαθέσιμου υλικού, ως αντικειμενικά αναντίλεκτη και μη υποκείμενη σε στάθμιση και έκφραση κρίσης.»
Όσον αφορά τον δεύτερο παράγοντα επί του οποίου δύναται να εδραιωθεί αίτημα της φύσεως υπό εξέταση και που είναι η πρόκληση ανεπανόρθωτης ζημιάς από τη μη έκδοση του διατάγματος, η πλούσια νομολογία υπαγορεύει ότι απαιτείται από τον αιτητή η απόδειξη σοβαρής πιθανότητας ότι θα υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά εάν δεν εκδοθεί το αιτούμενο διάταγμα. Η αναγκαία μαρτυρία προς τούτο θα πρέπει να εισηγείται και να αποδεικνύει ότι η ζημιά που θα υποστεί ο αιτητής δεν μπορεί να τύχει αποκατάστασης με τις θεραπείες που θα χορηγηθούν με την επιτυχία της προσφυγής του ή ακόμη με άλλο τρόπο. Η πρόκληση χρηματικής ζημιάς είναι κατά κανόνα μη υπολογίσιμος παράγοντας εκτός εάν η αποτίμηση και επανόρθωση της είναι αδύνατος. Επίσης όπου η έκδοση προσωρινού διατάγματος μετά βεβαιότητας θα δημιουργήσει ανυπέρβλητα εμπόδια στο έργο της διοίκησης, το δικαστήριο δύναται να αρνηθεί την έκδοση του (βλ. Μαρκουλίδου ν. Δημοκρατίας (1989) 3 ΑΑΔ 3413).
Στα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης στην ένορκη δήλωση επί της οποίας στηρίζεται η αίτηση, ουδεμία παρανομία προβάλλεται σχετικά με την έκδοση αλλά και τα ίδια τα προσβαλλόμενα διατάγματα. Η βάση της σημερινής αίτησης συνίσταται στο ότι οι αιτητές ως σύζυγοι, συνεπεία των προσβαλλομένων διαταγμάτων δεν συζούν πλέον και τυχόν απέλαση της αιτήτριας 2 θα έχει ως συνέπεια η συζυγική τους ζωή να διακοπεί στο στάδιο αυτό.
Το θέμα αυτό έχει εξεταστεί από το Ανώτατο Δικαστήριο όπως και το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας. Στην Moyo την οποία έχω αναφέρει πιο πάνω αποφασίστηκε ότι η στέρηση της ελευθερίας δεν στοιχειοθετεί αφ' εαυτής ανεπανόρθωτη ζημιά για σκοπούς έκδοσης προσωρινού διατάγματος. Περαιτέρω αποφασίστηκε ότι η μη παρουσία αιτητή για σκοπούς προώθησης της προσφυγής δεν θεωρείται ανεπανόρθωτη ζημιά. Ιδίως όταν αυτός εκπροσωπείται από δικηγόρο και λαμβανομένου υπόψη ότι σε περίπτωση επιτυχίας των διαβημάτων του η επάνοδος του είναι δυνατή. Επίσης αποφασίστηκε ότι η παράνομη διαμονή στη Δημοκρατία δεν παρέχει συνταγματικό δικαίωμα φυσικής παρουσίας στη Δημοκρατία. Τέλος στην υπόθεση 1144/08 Kashif v. Δημοκρατίας ημερ. 11/7/2008 παρόμοιο θέμα που απασχόλησε και την παρούσα αίτηση και αφορά την οικογενειακή ζωή, εξετάστηκε από το συνάδελφο Στ. Ναθαναήλ, Δ:
«... Η οικογενειακή ζωή δεν αποτελεί από μόνη της στοιχείο για να διαφοροποιηθεί υπέρ του αιτητή μια κατά άλλα έκδηλα παράνομη κατάσταση, ιδιαίτερα στον τομέα της απέλασης όπου το κυρίαρχο δικαίωμα του κράτους είναι προεξάρχον στον καθορισμό της πολιτικής, εφόσον ουδείς δικαιούται να παραμένει στην Κύπρο άνευ αδείας. Το δικαίωμα αποκλεισμού αλλοδαπού υπόκειται σε αναθεωρητικό έλεγχο, αλλά ασκείται, εν πάση περιπτώσει, κυριαρχικά με την προϋπόθεση ότι ασκείται καλόπιστα στα πλαίσια μιας ομολογουμένως ευρείας εξουσίας που παρέχεται στις αρμόδιες αρχές από το σχετικό νόμο. Σχετικές είναι οι υποθέσεις Moyo v. Republic (1988) 3 C.L.R. 1203 και Ahmed v. Δημοκρατίας (2006) 3 Α.Α.Δ. 537. Στην Kedoum - πιο πάνω - έγινε επίσης ανάλυση των αποφάσεων που μνημονεύονται στα πιο πάνω συγγράμματα των Harris, Boyle, Warbrick, με την παρατήρηση ότι εκεί υπήρχαν πρόσωπα τα οποία είχαν αυτοτελή δικαιώματα παραμονής στις χώρες εκείνες στις οποίες είχαν εκδοθεί διατάγματα απέλασης και ήταν δεδομένο ότι θα διακόπτονταν οι οικογενειακοί δεσμοί με το μέλος που δεν είχε τέτοιο δικαίωμα (δέστε Berrehab v. Netherlands A 138 (1988), Moustaquim v. Belgium, A 193 (1991) και Bedjoudi v. France, A 234/A (1992)]. Η Ολομέλεια συμφώνησε επίσης με την πρωτόδικη κρίση ότι η γέννηση παιδιού στην Κύπρο από μόνη της, δεν παρέχει αυτόματο και αυτοτελές δικαίωμα παραμονής του στην Κύπρο.»
(βλ. Υποθ. αρ. 80/11 Alan Augustine v. Δημοκρατίας ημερ. 14/6/2013).
Συμφωνώ με όλα τα πιο πάνω και συνεπώς η αίτηση των αιτητών με βάση το υπόβαθρο το οποίο έχει τεθεί δεν μπορεί να έχει άλλη κατάληξη παρά την αποτυχία της. Όλα τ' άλλα που προβάλλονται στην αίτηση θα πρέπει να εξεταστούν και θα εξεταστούν στην προσφυγή. Η αίτηση για τους πιο πάνω λόγους που προσπάθησα να εξηγήσω απορρίπτεται.
Προς κα Ουστα: Ζητάτε έξοδα;
Ουστά: Ναι ζητώ €500 έξοδα.
Κακουλλής: Είναι πολλά κ. Πρόεδρε.
Δικαστήριο: Η αίτηση απορρίπτεται με €400 έξοδα πλέον ΦΠΑ υπέρ των καθ' ων η αίτηση.
Λ. Παρπαρίνος, Δ.