|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:D983
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1199/2014)
22 Δεκεμβρίου 2014
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΕΙΡΗΝΗ ΜΟΥΖΟΥΡΗ,
Αιτήτρια
- ΚΑΙ -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ,
2. ΤΜΗΜΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ,
Καθ΄ ων η αίτηση
-----------------------------------
Γ. Πολυχρόνης, για την Αιτήτρια.
Κ. Σταυρινός, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας,
για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
------------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Η αιτήτρια κατάγεται από την Ξυλοφάγου, επαρχία Αμμοχώστου και κατά τα έτη 2002-2003 προσλήφθηκε ως έκτακτη δημόσια υπάλληλος ως γραμματειακό προσωπικό στο Τμήμα Διοίκησης και Προσωπικού με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου. Η πρόσληψη αυτή έγινε στη βάση του περί της Διαδικασίας Πρόσληψης Εκτάκτων Υπαλλήλων στη Δημόσια Υπηρεσία Νόμου αρ. 108(Ι)/1995, υπηρεσία που μετά από 30 μήνες μετατράπηκε σε σύμβαση αορίστου χρόνου.
Στις 25.7.2014 η αιτήτρια μετατέθηκε από τις Ιατρικές Υπηρεσίες του Γενικού Νοσοκομείου Λάρνακας στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας από 3.9.2014, στη βάση επιστολής που έλαβε από το Τμήμα Διοίκησης και Προσωπικού. Η αιτήτρια είχε υποστεί ατύχημα το 2008 που άφησε σοβαρά κατάλοιπα ή μόνιμα τραύματα με αποτέλεσμα, κατά την εισήγηση της, να μην δύναται να ταξιδεύει καθημερινώς από το σπίτι της στη Λευκωσία με κίνδυνο την επιδείνωση της υγείας της. Απέστειλε συνεπώς επιστολή προς τους καθ΄ ων ημερ. 28.7.2014, ζητώντας τη σύσταση Ιατροσυμβουλίου το οποίο στις 7.8.2014 γνωμάτευσε ότι η κατάσταση της υγείας της δεν της επέτρεπε να οδηγεί, συστήνοντας να μην μετατεθεί.
Παρά ταύτα, η Γενική Διευθύντρια του Τμήματος Διοίκησης και Προσωπικού δεν αποδέχθηκε τη σύσταση του Ιατροσυμβουλίου απαντώντας στην αιτήτρια αρνητικά με την προσβαλλόμενη πράξη ημερ. 4.8.2014 απορρίπτοντας τη σχετική ένσταση της αιτήτριας.
Η προσφυγή που καταχωρήθηκε εναντίον της πράξης αυτής στις 16.9.2014 συνοδεύθηκε και από αίτηση για προσωρινό διάταγμα αναστολής της απόφασης υπό το φως του δεδομένου ότι η αιτήτρια είχε στο μεταξύ συμμορφωθεί με τις οδηγίες μετάθεσης της, αλλά η υγεία της επιδεινώθηκε ώστε να αναγκαστεί να λάβει άδεια ασθενείας λόγω μετατραυματικού αυχενικού συνδρόμου. Μετά την επίδοση της αίτησης στους καθ΄ ων σύμφωνα με τις οδηγίες του Δικαστηρίου, συμφωνήθηκε η καταχώρηση σε σύντομο χρόνο της ένστασης και των γραπτών αγορεύσεων με αποτέλεσμα την απόσυρση της μονομερούς αίτησης και την τροχοδρόμηση της προσφυγής αναλόγως ώστε η προσφυγή να οδηγηθεί σε διευκρινίσεις στις 3.12.2014.
Οι καθ΄ ων με την ένσταση τους, αλλά και τη γραπτή τους αγόρευση, εγείρουν προδικαστικές ενστάσεις. Οι δύο εξ αυτών αναφέρονται στο σώμα της ένστασης και αφορούν η μεν πρώτη το μη προσβλητό της προσβαλλόμενης πράξης ως ανήκουσα στο ιδιωτικό και όχι το δημόσιο δίκαιο, η δε δεύτερη άρνηση ανάκλησης δεν συνιστά εκτελεστή, αλλά βεβαιωτική πράξη, ενώ η τρίτη αναφέρεται και αναπτύσσεται μόνο στη γραπτή αγόρευση των καθ΄ ων και αφορά το δεδομένο ότι η προσφυγή δεν στρέφεται εναντίον της μετάθεσης της αιτήτριας για την οποία ενημερώθηκε με επιστολή ημερ. 25.7.2014, αλλά στρέφεται εναντίον της απάντησης της διοίκησης να απορρίψει την ένσταση που υπέβαλε κατά της μετάθεσης. Αναπτύχθηκαν και επιχειρήματα στις αγορεύσεις περί της ουσίας της ορθότητας της απόφασης μετάθεσης υπό το φως των προβλημάτων υγείας της αιτήτριας.
Προέχει όμως η εξέταση των προδικαστικών ενστάσεων που εγείρονται στο σώμα της ένστασης εφόσον ορθά ο συνήγορος της αιτήτριας εισηγείται ότι η προδικαστική ένσταση η οποία αφορά στην εισήγηση ότι είναι άνευ αντικειμένου η προσφυγή δεν τέθηκε στο σώμα της ένστασης κατά παράβαση του Κανονισμού 7 του περί Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου Διαδικαστικού Κανονισμού του 1962, (δέστε Κώστας Κωνσταντίνου κ.ά. ν. Δημοκρατίας, συνεκδ. υποθ. 92/2011 κ.ά., ημερ. 30.3.2012).
Η πρόσληψη εκτάκτων δημοσίων υπαλλήλων έχει νομοθετικό έρεισμα το Νόμο αρ. 108(Ι)/1995. Στις 28.2.2014, ο Νόμος αυτός υπέστη ακόμη μια τροποποίηση με το Νόμο αρ. 22(Ι)/2014 που εφαρμόζεται και για τον ουσιώδη χρόνο στον οποίο αφορούν τα γεγονότα της υπό κρίση υπόθεσης. Με αυτό τον τροποποιητικό Νόμο, οι εργοδοτούμενοι αορίστου χρόνου εντάσσονται από τον Διευθυντή του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού του Υπουργείου Οικονομικών σε ευρύτερες εναλλάξιμες κατηγορίες ανάλογα με το μισθοδοτικό τους επίπεδο, ενώ ο Γενικός Διευθυντής Υπουργείου, αλλά και ο Υπουργός Οικονομικών, δύνανται με αιτιολογημένη απόφαση να μετακινούν τους εργοδοτούμενους αορίστου χρόνου από ένα Υπουργείο ή Τμήμα ή Υπηρεσία σε άλλη Υπηρεσία για κάλυψη αναγκών του ιδίου μισθοδοτικού επιπέδου.
Στην απόφαση της Πλήρους Ολομέλειας Αβραάμ ν. Δημοκρατίας (2008) 3 Α.Α.Δ. 49, κρίθηκε ότι οι υπάλληλοι αορίστου διαρκείας δεν έλκουν δικαιώματα στο δημόσιο δίκαιο, αλλά η διαφορά που μπορεί να προκύψει με τον εργοδότη τους παραπέμπει σε διαφορά ιδιωτικού δικαίου εκφεύγοντας έτσι από την αποκλειστική αρμοδιότητα του Ανωτάτου Δικαστηρίου δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος. Σε εκείνη την υπόθεση η αιτήτρια είχε προσληφθεί ως έκτακτη διοικητική λειτουργός στο Γραφείο Επιτρόπου Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα με την πρόσληψη της να είχε γίνει δυνάμει του Νόμου αρ. 108(Ι)/95, ως είχε τροποποιηθεί τότε μέχρι το 2004. Στο Νόμο προνοείτο ότι οι υπηρεσίες εκτάκτων υπαλλήλων τερματίζονται οποτεδήποτε εφόσον οι υπηρεσιακές ανάγκες για την κάλυψη των οποίων έχουν προσληφθεί παύουν να υφίστανται είτε λόγω πλήρωσης κενών θέσεων, είτε άλλως πως. Η σύμβαση της αιτήτριας τερματίσθηκε γιατί στη θέση της διορίστηκε μόνιμος διοικητικός λειτουργός με βάση τη διαδικασία του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου αρ. 1/1990. Η μετατροπή των εκτάκτων υπαλλήλων σε αορίστου διαρκείας υπαλλήλους δυνάμει του Νόμου αρ. 98(Ι)/2003, έγινε στη βάση του περί Εργοδοτουμένων με Εργασία Ορισμένου Χρόνου (Απαγόρευση Δυσμενούς Μεταχείρισης) Νόμου αρ. 98(Ι)/2003, ο οποίος ήταν εναρμονιστικός της Οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου ημερ. 28.6.1999.
Η Πλήρης Ολομέλεια στην Αβραάμ έκρινε ότι ο Νόμος αρ. 98(Ι)/2003 εφαρμοζόταν δυνάμει και της Οδηγίας σε όλους τους συμβασιούχους είτε στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα, αρμόδιο δε Δικαστήριο οριζόταν για επίλυση διαφορών το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών. Μετά από επιβεβαίωση της νομολογίας ότι η διενέργεια προσλήψεων στη δημόσια υπηρεσία σε μόνιμη ή προσωρινή θέση γίνεται μόνο από την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας και ότι καμιά θέση στο δημόσιο δεν πληρούται χωρίς να προηγηθεί η δημόσια προκήρυξη της και ότι για πρόσληψη είναι απαραίτητη η κατοχή των προβλεπομένων από το οικείο σχέδιο υπηρεσίας προσόντων, (Δημοκρατία ν. Γιάλλουρου(1995) 3 Α.Α.Δ. 363, Μενελάου ν. Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 370 και Ηλία ν. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 884), η Πλήρης Ολομέλεια αποφάσισε ότι η θεραπεία που προβλέπεται και δίδεται από Δικαστήριο σε περίπτωση παρανομίας σε συμβασιούχο αορίστου διαρκείας εκ μέρους εργοδότη, πρέπει να είναι πλήρης και ταυτόχρονα ισότιμη και ισόνομη. Τέτοια θεραπεία δεν μπορεί να δώσει το Ανώτατο Δικαστήριο εφόσον η δικαιοδοσία του είναι ακυρωτική και ασκείται μόνο στον τομέα του δημοσίου δικαίου. Συνεπώς εφόσον οι του ιδιωτικού δικαίου συμβασιούχοι δεν μπορούν να επικαλεστούν το δημόσιο δίκαιο και οι υπηρεσίες εκτάκτων-συμβασιούχων στο δημόσιο τομέα παρομοίως διέπονται από το ιδιωτικό δίκαιο και τη σχετική Οδηγία, ο τερματισμός των υπηρεσιών τους εκφεύγει της αναθεωρητικής δικαιοδοσίας.
Ο συνήγορος της αιτήτριας εισηγείται ότι η Αβραάμ αφορούσε τερματισμό υπηρεσίας και όχι μετάθεση, όπως είναι η παρούσα, η οποία μετάθεση από ένα τμήμα της δημόσιας υπηρεσίας σε άλλο προϋποθέτει λήψη απόφασης από αρμόδιο όργανο που ασκεί δημόσια εξουσία και επομένως υπάγεται η απόφαση της μετάθεσης στην αναθεωρητική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Παραγνωρίζει όμως ο συνήγορος την ευρύτερη διάσταση του πράγματος στην οποία και έγινε αναφορά προηγουμένως ότι δηλαδή οι δυνάμει Νόμου διορισθέντες έκτακτοι υπάλληλοι, έστω και αν μετατρέπονται σε αορίστου χρόνου, δεν υπόκεινται στο Νόμο περί Δημοσίας Υπηρεσίας αρ. 1/1990 που αφορά τους υπαλλήλους ή λειτουργούς εκείνους που προσλαμβάνονται προσωρινά ή μόνιμα στο δημόσιο από την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας, που είναι και η μόνη θεσμοθετημένη αρχή δυνάμει των σχετικών προνοιών του Συντάγματος για να διενεργεί αυτές τις προσλήψεις.
Παρόμοιο θέμα εξετάστηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο στην Πιερή Ελίνα κ.ά. ν. Δημοκρατίας, συνεκδ. υποθ. αρ. 1353/2012 κ.ά., ημερ. 18.11.2013, όπου το Ανώτατο Δικαστήριο, (Μιχαηλίδου, Δ.), υιοθετώντας την Αβραάμ έκρινε ότι δεν μπορεί να υπάρχει διαφορά μεταξύ τερματισμού υπηρεσιών υπαλλήλων αορίστου χρόνου από απόφαση μετάθεσης τους, όπως ήταν τα δεδομένα στις υποθέσεις αυτές, διότι διαφορετικά θα υπήρχε κατακερματισμός της ίδιας συμβατικής σχέσης μεταξύ των συμβαλλομένων μερών, ενώ το καθεστώς που διέπει τη σχέση αυτή είναι ενιαίο. Το Δικαστήριο συμφωνεί με τη διαπίστωση αυτή. Όντως λογικά και νομικά δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί ο τερματισμός υπηρεσιών από τη μετάθεση, ή, οποιαδήποτε άλλη ενέργεια που επηρεάζει τη σχέση συμβασιούχου υπαλλήλου με τον εργοδότη του. Η όλη σχέση παραμένει σχέση ιδιωτικού δικαίου έξω από τις παραμέτρους και διαδικασίες πρόσληψης δημοσίων υπαλλήλων κάτω από το νομοθετικό πλαίσιο του Νόμου αρ. 1/1990.
Έπεται ότι η σχετική προδικαστική ένσταση ευσταθεί και δεν χρειάζεται να εξεταστεί οτιδήποτε άλλο.
Η προσφυγή απορρίπτεται ως απαράδεκτη με €1.200 έξοδα εναντίον της αιτήτριας και υπέρ των καθ΄ ων.
Στ. Ναθαναήλ,
Δ.
/ΕΘ