|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Φιλίππου E. Λτδ ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (2004) 3 ΑΑΔ 389
Πιερίδη Ολυμπία ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (Αρ. 2) (2007) 3 ΑΑΔ 543
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2014:D929
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1168/2012)
5 Δεκεμβρίου, 2014
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ AΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.
-----------
ΜΕΤΑΞΥ:
SCOTT DEMARET,
Αιτητή,
και
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ
ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ & ΟΙΚΗΣΕΩΣ ΠΑΦΟΥ,
Καθ΄ου η αίτηση.
______
M. Δημητρίου (κα), για τον αιτητή
Δ. Καλλίγερος, για το καθ΄ ου η αίτηση
______
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: H Αθηνά Α. Σταυρινού ήταν ιδιοκτήτρια του τεμαχίου 4, Φ/Σχ. ΧLV/7, στο χωριό Ψάθι της Επαρχίας Πάφου, επί του οποίου ανήγειρε κατοικία και στη συνέχεια, στις 2.12.99, εξασφάλισε από την Πολεοδομική Αρχή Πάφου (στο εξής η Αρχή) πολεοδομική άδεια για προσθήκη και κολυμβητικής δεξαμενής.
Δυνάμει πωλητηρίων εγγράφων ημερ. 29.1.08, 10.3.09 και 13.12.11, η Σταυρινού πώλησε στον άγγλο Scott Jules Demaret (στο εξής ο Αιτητής) τόσο το τεμ. 4, όσο και τα τεμ. 28, 57 και μέρος του τεμ. 259 που συνορεύει με το τεμ. 4.
Μερικές ημέρες μετά την αγορά και μέρους του τεμ. 259 (271 τ.μ.), στις 21.12.11, ο Αιτητής κατάθεσε στην Αρχή αίτηση για πολεοδομική αμνηστία βάσει του άρθρου 45Α(3) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Τροποποιητικού) Νόμου του 2011[1] (Ν.46(1)/11), με την οποία ζητούσε τη νομιμοποίηση προσθηκομετατροπών - βασικά μιας αποθήκης - που έγιναν στο τεμ. 4 χωρίς άδεια.
Η Αρχή, αφού εξέτασε την αίτηση, διαβίβασε στον Αιτητή Γνωστοποίηση ημερ. 16.5.12, με την οποία τον πληροφορούσε ότι η αίτηση του απορρίφθηκε επειδή οι προσθηκομετατροπές δεν ενέπιπταν στις παρατυπίες που καθορίζονται στο άρθρο 45Α(3) του Νόμου λόγω του ότι υπήρχε επέμβαση σε δημόσιο δρόμο και παρακείμενο τεμάχιο (το 259) σε αντίθεση με τις πρόνοιες του άρθρου 20(1) του Νόμου.
Ο αιτητής αντέδρασε στην απόρριψη της αίτησης του με την παρούσα προσφυγή με την οποία επιδιώκει:-
«Απόφαση του Δικαστηρίου με την οποία η άρνηση χορήγησης πολεοδομικής άδειας στην αίτηση ΠΑΦ/00493/1999Α που αναφέρεται στην γνωστοποίηση ημερομηνίας 16/05/12 να κηρύσσεται σαν άκυρη και στερούμενη οποιουδήποτε αποτελέσματος.»
Η αίτηση προωθήθηκε στη βάση τριών λόγων ακύρωσης, με τους οποίους ο Αιτητής ισχυρίζεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση (α) είναι προϊόν πλάνης περί τα πράγματα και λήφθηκε χωρίς τη δέουσα έρευνα, (β) παραβιάζει την αρχή της ιδιοκτησίας του άρθρου 23 του Συντάγματος ως και τις αρχές της ισότητας και καλής πίστης και (γ) στερείται αιτιολογίας.
Και οι τρεις λόγοι ακύρωσης έχουν ως βάση την αντίληψη ότι οι επίδικες προσθηκομετατροπές εμπίπτουν στις παρατυπίες του άρθρου 45Α(3) και όπως γίνεται αντιληπτό, στην περίπτωση που κριθεί ότι δεν εμπίπτουν η προσφυγή είναι καταδικασμένη σε απόρριψη.
Είναι θέση του αιτητή ότι οι υπό αναφορά προσθηκομετατροπές εμπίπτουν στις παρατυπίες του άρθρου 45Α(3) εφόσον με τη συμφωνία ημερ. 13.12.11 το εμβαδόν του τεμ. 4 αυξήθηκε κατά 271 τ.μ. με ανάλογη αύξηση του συντελεστή της όλης ιδιοκτησίας. Οι καθ΄ ων η αίτηση όμως, υπέβαλε, δεν έκαναν έρευνα στο Κτηματολόγιο προς διαπίστωση του σημαντικού αυτού στοιχείου, όπως δεν έλαβαν υπόψη ότι η αποθήκη «επενέβαινε» σε μέρος του τεμ. 259 που του ανήκε και κατά συνέπεια η εν λόγω «επέμβαση» δεν αποτελούσε εμπόδιο για την αιτούμενη αμνηστία και ως εκ τούτου ο σχετικός λόγος στη βάση του οποίου απορρίφθηκε η αίτηση του είναι προϊόν πλάνης περί τα πράγματα και το Νόμο. Σ΄ ότι δε αφορά τον επιπλέον λόγο απόρριψης της αίτησης του, ότι δηλαδή με τις προσθηκομετατροπές υπήρχε επέμβαση σε δημόσιο δρόμο, ισχυρίστηκε ότι επί τόπου δεν υπάρχει τέτοιος δρόμος και ούτε πρόκειται να κατασκευαστεί επειδή υπάρχει κρημνός και μόνο με την κατασκευή γέφυρας μπορεί να παρακαμφθεί. Εν πάση περιπτώσει, κατέληξε, το πρόβλημα της κατ΄ ισχυρισμό επέμβασης σε δημόσιο δρόμο μπορεί να επιλυθεί με ανταλλαγή εφόσον ο δημόσιος ασφαλτοστρωμένος δρόμος που υπάρχει επί τόπου επεμβαίνει στο τεμ. 28 που είναι ιδιοκτησίας του.
Οι προσθηκομετατροπές, αντέτειναν οι καθ΄ ων η αίτηση, δεν εμπίπτουν στις παρατυπίες του άρθρου 45Α(3) για τους λόγους που αναφέρονται στη Γνωστοποίηση τους. Συγκεκριμένα, σ΄ ότι αφορά την προέκταση της αποθήκης στο τεμ. 259, επεσήμαναν, πρώτο, ότι η εν λόγω προέκταση σε μέρος που αγόρασε ο Αιτητής με τη συμφωνία 13.12.11 δεν διαφοροποιεί την κατάσταση καθότι το μέρος αυτό δεν ενοποιήθηκε με το τεμ. 4 ώστε να αυξηθεί το εμβαδό του με ανάλογη αύξηση του συντελεστή δόμησης και, δεύτερο, στην αίτηση του ο Αιτητής δεν είχε επισυνάψει απόδειξη κατάθεσης της συμφωνίας ημερ. 13.12.11 στο Κτηματολόγιο, ούτε τίτλο ιδιοκτησίας. Παρέπεμψαν συναφώς στους περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Αιτήσεις και Ιεραρχικές Προσφυγές) Κανονισμούς του 1990 (ΚΔΠ 55/90) σύμφωνα με τους οποίους κανένας από τους εμπλεκομένους δεν νομιμοποιείται να καταθέσει αιτήσεις που περιλαμβάνουν μέρος τεμαχίου για το οποίο δεν έχει εκδοθεί τίτλος ιδιοκτησίας στο όνομα του. Σ΄ ότι δε αφορά την επέμβαση σε δημόσιο δρόμο επεσήμαναν ότι με βάση τα σχέδια που συνόδευαν την αίτηση του Αιτητή, τα οποία αντιστοιχούσαν στο υφιστάμενο χωροταξικό σχέδιο, το μεγαλύτερο μέρος της προτεινόμενης αποθήκης ως και ολόκληρο το περιτοίχισμα του τεμ. 4 επενέβαιναν σε δημόσιο δρόμο κατά παράβαση του άρθρου 20(1) του Νόμου και στους ισχυρισμούς που προώθησε ο Αιτητής με την αγόρευσή του δεν μπορεί να δοθεί καμία βαρύτητα αφού εν πάση περιπτώσει η ύπαρξη δημόσιου δρόμου αποτελεί ουσιαστική κρίση της διοίκησης η οποία εκφεύγει του ελέγχου του Ανωτάτου Δικαστηρίου στο πλαίσιο της αναθεωρητικής του δικαιοδοσίας.
Εξέτασα τις εκατέρωθεν θέσεις και το πρώτο θέμα που χρήζει εξέτασης είναι κατά πόσο οι επίδικες προσθηκομετατροπές είναι «παρατυπίες» εν τη εννοία του Νόμου. Σχετικό είναι το άρθρο 45Α(1)[2] όπου ως «παρατυπία» - σε σχέση με υφιστάμενη οικοδομή όπως είναι η υπό εξέταση περίπτωση (βλ. «υφιστάμενη οικοδομή» στο σχετικό ορισμό που δίδεται από το άρθρο 45Α(1) του Νόμου) - ορίζεται η μη τήρηση των σχεδίων ή οποιουδήποτε από τους όρους αδείας που χορηγήθηκε για την οικοδομή κλπ, κατά παράβαση των εγκριθέντων σχεδίων και των όρων που επιβλήθηκαν πριν από την έναρξη της ισχύος του Νόμου. Έχω την άποψη ότι ναι μεν η ύπαρξη της αποθήκης, αυτής καθ΄ εαυτής, μπορούσε να εκληφθεί ως «παρατυπία», αλλά το πρόβλημα δεν ήταν αυτό. Το πρόβλημα αφορούσε την προέκτασή της σε παρακείμενο τεμάχιο και σε δημόσιο δρόμο και αυτή η προέκταση δεν μπορούσε να θεωρηθεί ως «παρατυπία» εν τη εννοία του Νόμου αλλά, όπως ορθά έκριναν οι καθ΄ ων η αίτηση, ως «επέμβαση». Έπεται ότι η πολεοδομική αμνηστία στην οποία απέβλεπε ο Αιτητής δεν μπορούσε να του χορηγηθεί, επειδή η προέκταση της αποθήκης και του περιτοιχίσματος του τεμ. 4 σε παρακείμενο τεμάχιο και δημόσιο δρόμο δεν συνιστούσε «παρατυπία» αλλά «επέμβαση». Εν πάση περιπτώσει, ακόμη κι αν οι προσθηκομετατροπές που προεκτείνονταν σε παρακείμενο τεμάχιο και δημόσιο δρόμο θεωρούνταν ως «παρατυπίες», και πάλι η αίτηση για πολεοδομική αμνηστία δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή εφόσον αυτές δεν εμπίπτουν σε καμία από τις πέντε εξαιρέσεις για τις οποίες το άρθρο 45Α(3)[3] προνοεί (κατ΄ εξαίρεση) πολεοδομική αμνηστία. Μόνο στην περίπτωση που τύγχανε εφαρμογής η υποπαράγραφος (α)(i) του άρθρου 45Α(3) θα μπορούσε να γίνει λόγος για δυνατότητα παροχής πολεοδομικής αμνηστίας, αλλά μόνο σ΄ ότι αφορούσε την επέκταση της αποθήκης στο όμορο τεμάχιο 259. Και αυτό στην περίπτωση που οι καθ΄ ων η αίτηση θεωρούσαν ότι το εμβαδό του τεμ. 4 αυξήθηκε κατά 271 τ.μ. ως αποτέλεσμα της συμφωνίας ημερ. 13.12.11 με ανάλογη αύξηση του συντελεστή δόμησης. Όμως, ακόμη και αν ο Αιτητής υπερπηδούσε αυτό το εμπόδιο, υπήρχε το ανυπέρβλητο εμπόδιο της επέμβασης σε δημόσιο δρόμο που δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να θεωρηθεί ως μία από τις θεραπεύσιμες παρατυπίες του άρθρου 45Α(3). Σ΄ ότι δε αφορά τις αιτιάσεις του για τις πραγματικότητες επί τόπου, ότι δηλαδή δεν υφίσταται επί τόπου δρόμος αλλά κρημνός, αυτό που είχε σημασία για τους καθ΄ ων η αίτηση ήταν το χωροταξικό σχέδιο το οποίο και ο ίδιος ο Αιτητής είχε επισυνάψει στην αίτησή του. Εν πάση περιπτώσει εξέταση των αιτιάσεων του Αιτητή θα συνιστούσε επέμβαση του Δικαστηρίου σε θέματα που εμπίπτουν αποκλειστικά στον τομέα λειτουργίας της διοίκησης, που σύμφωνα με τη νομολογία δεν είναι έργο του Δικαστηρίου ο πρωτογενής έλεγχος τέτοιων θεμάτων (Σταυρινού ν. Δημοκρατίας (1986) 3 Α.Α.Δ. 119, Ε. Φιλίππου Λτδ ν. Δημοκρατίας (2004) 3 Α.Α.Δ. 389, Πιερίδη ν. Δημοκρατίας (Αρ.2) (2007) 3 Α.Α.Δ. 543, Στόρεϋ ν. Δημοκρατίας (2008) 3 Α.Α.Δ. 113 και Ράφτης ν. Δημοκρατίας κ.α. Υπόθεση 114/98 ημερ. 24.2.2000).
Η πιο πάνω κατάληξη είναι προφανές ότι προδιαγράφει και την τύχη της προσφυγής η οποία απορρίπτεται ως αβάσιμη με €1.200 έξοδα εναντίον του Αιτητή, η δε προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται βάσει του άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
/κβπ
[1] Με τον υπό αναφορά τροποποιητικό Νόμο τροποποιήθηκαν οι περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμοι του 1972 μέχρι 2007 (ο βασικός νόμος) και δυνάμει του άρθρου 1 του τροποποιητικού Νόμου ο βασικός νόμος και ο τροποποιητικός θα αναφέρονται ως οι περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμοι του 1972 μέχρι 2011 (στο εξής ο Νόμος)..
[2] «παρατυπία» σε σχέση με υφιστάμενη οικοδομή ή εκτέλεση εργασιών για μετατροπή ή διαίρεση οποιασδήποτε ακίνητης ιδιοκτησίας σε οικόπεδο/α, σημαίνει τη μη τήρηση των σχεδίων ή οποιουδήποτε από τους όρους άδειας που χορηγήθηκε για την οικοδομή ή το οικόπεδο ή την επέκταση ή προσθήκη, την αλλαγή χρήσης του συνόλου ή τμήματος της ανάπτυξης ή τη μετατροπή της οικοδομής, κατά παράβαση των εγκριθέντων σχεδίων και των όρων που επιβλήθηκαν πριν από την έναρξη της ισχύος του Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Τροποποιητικού) Νόμου του 2011».
[3] (3) Τηρουμένων των υπόλοιπων διατάξεων του παρόντος άρθρου, πολεοδομική άδεια σύμφωνα με το παρόν άρθρο δύναται να εκδοθεί μόνο για παρατυπίες οι οποίες -
(α) όσον αφορά υφιστάμενες οικοδομές, είναι:
(i) προσθήκες ή μετατροπές, που συνεπάγονται αύξηση του εγκριθέντος δομήσιμου εμβαδού ολόκληρης της οικοδομής αλλά και των επί μέρους μονάδων κατά ανώτατο ποσοστό μέχρι 30%, νοουμένου ότι η αύξηση που αφορά παρατυπία έξω από το εγκεκριμένο κέλυφος της οικοδομής δεν υπερβαίνει το 10%. Επί μέρους μονάδες ή και κοινόχρηστοι χώροι δύνανται να έχουν αύξηση του εγκριθέντος δομήσιμου εμβαδού κατά ανώτατο ποσοστό μέχρι και 30% ανεξάρτητα αν βρίσκονται μέσα ή έξω από το κέλυφος οικοδομής, εφόσον συνολικά η αύξηση του εγκριθέντος δομήσιμου εμβαδού ολόκληρης της οικοδομής έξω από το εγκεκριμένο κέλυφος της, δεν υπερβαίνει κατά ανώτατο ποσοστό το 10%, ή/και
(ii) αύξηση του ύψους ή και του αριθμού ορόφων ή και του ποσοστού κάλυψης, ή/και
(iii) διαφορετική χωροδιάταξη μέσα στο υπό ανάπτυξη τεμάχιο, ή/και
(ίν) μη τήρηση της ελάχιστης επιτρεπόμενης απόστασης από όριο του τεμαχίου ή και μη τήρηση των απαιτούμενων αποστάσεων μεταξύ οικοδομών, ή/και
(ν) αλλαγή χρήσης αναπτύξεων μικρής κλίμακας σε περίπτωση που η νέα χρήση είναι περισσότερο επιθυμητή και δεν επαυξάνει τις αρνητικές επιπτώσεις στην φιλοξενούσα περιοχή από την εγκεκριμένη xρήση,