|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Στράκκα Λτδ. ν. Δημοκρατίας (1991) 3 ΑΑΔ 643
Xρηματιστήριο Aξιών Kύπρου ν. Δημήτρη Σάββα (2006) 3 ΑΑΔ 435
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2014:D899
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 1409/2011
27 Νοεμβρίου, 2014
[ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ ΚΑΝΤΟΥΝΑΣ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
2. ΕΠΑΡΧΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
Καθ'ων η αίτηση.
_______________________________
Αιτητής παρών προσωπικά.
Α. Ζερβού (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ'ων η αίτηση.
Μ. Σιαμπαρτάς, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος.
____________________________________________
A Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.: O αιτητής αμφισβητεί την εγκυρότητα της απόφασης του Επάρχου Λευκωσίας, ημερομηνίας 20/9/2011, με την οποία παραχωρήθηκε στο ενδιαφερόμενο μέρος Μάριο Αργυρού, άδεια χρήσης και λειτουργίας μεγαφώνων στο καφεστιατόριο Nano Cafe Bar στην οδό Αισχύλου 77Δ, στη Λευκωσία.
Τα γεγονότα της προσφυγής.
Ο αιτητής, επικαλούμενος την ιδιότητα του περιοίκου και την οχληρία την οποίαν κατ' ισχυρισμόν υφίσταται ως εκ της λειτουργίας του καφεστιατορίου Nano Cafe Bar, που βρίσκεται στην οδό Αισχύλου στη Λευκωσία, καταχώρισε στις 25/10/2011 την παρούσα προσφυγή, εναντίον της άδειας χρήσης μεγαφώνων που παραχωρήθηκε από τον Έπαρχο προς όφελος του πιο πάνω καφεστιατορίου.
Επρόκειτο για ανανέωση άδειας, κατόπιν σχετικής αίτησης ημερομηνίας 24/6/2011, του ενδιαφερόμενου μέρους, υπό την ιδιότητα του ως υπεύθυνου του εν λόγω υποστατικού.
Η επίδικη άδεια εξεδόθη στις 20/9/2011 και είχε το ακόλουθο περιεχόμενο:
"Ο ΠΕΡΙ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΚΕΦ. 154
ΑΔΕΙΑ ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 187(1)
Παραχωρείται άδεια στον κ. Μάριο Αργυρού να χρησιμοποιεί ή λειτουργεί μεγάφωνα στο Καφεστιατόριο NANO CAFE BAR στην οδό Αισχύλου 77Δ, 1011 Λευκωσία από τις 20.9.2011 μέχρι 31.5.2012 σύμφωνα με τους πιο κάτω όρους:
(α) Η εγκατάσταση των μεγαφώνων να είναι εσωτερική,
(β) ο ήχος των μεγαφώνων να ελαττώνεται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην προκαλεί οχληρία σε οποιοδήποτε δημόσιο ή άλλο χώρο,
(γ) να μη δημιουργεί ενόχληση στους περιοίκους,
(δ) η χρήση των μεγαφώνων να γίνεται κατά διαλείμματα μεταξύ της
6ης μ.μ. και 12ης μ.μ. ώρας κατά τις πιο πάνω ημερομηνίες.
2. Η παρούσα άδεια μπορεί να ακυρωθεί από τον Έπαρχο εάν δεν τηρούνται οι πιο πάνω όροι.
3. Επίσης εφιστάται η προσοχή στις Πρόνοιες και Ποινές του άρθρου 187(2) του ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154."
Η προδικαστική ένσταση.
Εκ μέρους των καθ'ων η αίτηση και του ενδιαφερόμενου μέρους προβάλλεται ότι εφόσον η ισχύς της προσβαλλόμενης άδειας εξέπνευσε στις 31/5/2012 και δεν έχει στοιχειοθετηθεί οποιοδήποτε κατάλοιπο ζημίας από πλευράς του αιτητή, η προσφυγή απώλεσε το αντικείμενο της και η δίκη θα πρέπει να θεωρηθεί ως καταργηθείσα.
Ο αιτητής απαντά ότι η κήρυξη ως άκυρης της άδειας έστω και μετά τη λήξη της είναι απαραίτητη, ούτως ώστε να μην είναι δυνατή στο εφεξής η ανανέωση της. Αναφορικά με τη ζημία που υπέστη, ο αιτητής σημειώνει ότι αυτή «είναι δεδομένη» και ότι «τα emails τα οποία έχουν αποσταλεί και αποκαλύπτουν ότι ο θόρυβος από το εν λόγω μπάρ τον άφηνε άυπνο, έχουν επισυναφθεί στη γραπτή αγόρευση».
Εύλογα τίθεται ζήτημα κατάργησης του αντικειμένου της δίκης στην παρούσα περίπτωση, αφού έχει διαρρεύσει ο χρόνος στον οποίο αφορούσε η προσβαλλόμενη απόφαση και δεν διαφαίνεται με ποιο τρόπο θα ωφεληθεί ο αιτητής από τυχόν ακύρωση της.
Το θέμα που εγείρεται με την ένσταση έχει επιλυθεί από την Ελληνική και την Κυπριακή Νομολογία. Σύμφωνα με τα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας 1929 - 1959, σελ. 242 -243:
"δδ΄. Πράξεις περιωρισμένης χρονικής ισχύος. Δοικητική πράξις, ισχύουσα εφ΄ ωρισμένον χρονικό διάστημα, παραδεκτώς προσβάλλεται δι΄ αιτήσεως ακυρώσεως και μετά την παρέλευσιν του χρονικού διαστήματος καθ΄ ον ίσχυσεν, εφ΄ όσον κατέλιπε διοικητικής φύσεως συνεπείας, ων την άρσιν διώκει η αίτησης. Εφ΄ όσον όμως η προσβαλλόμενη πράξις δεν ίσχυεν πλέον κατά τον χρόνον της καταθέσεως της αιτήσεως ακυρώσεως, ουδέ διετήρησε διοικητικής φύσεως αποτελέσματα έναντι του αιτούντος, δεν προσβάλλεται παραδεκτώς και η αίτησις στερείται αντικειμένου. Η πλέον πρόσφατος όμως νομολογία προσανατολίζεται προς την άποψιν, ότι εφ΄ όσον η προσβαλλόμενη πράξις εφηρμόσθη και παρήγαγεν αποτέλεσμα καθ΄ον χρόνον ίσχυσεν, παραδεκτώς προσβάλλεται δι΄ αιτήσεως ακυρώσεως, έστω και αν κατά τη συζήτησιν έχει λήξει η ισχύς ταύτης, εφ΄ όσον δεν ήρθησαν τα κατά τον χρόνον της ισχύος της παραχθέντα έννομα αποτελέσματα."
Στην Στράκκα Λτδ v. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 643, επισημάνθηκαν, αναφορικά με την κατάργηση της δίκης λόγω έλλειψης αντικειμένου, τα εξής (σελ. 651):
"Αποτελεί βασική αρχή του διοικητικού δικαίου ότι η δίκη καταργείται για διάφορους λόγους στους οποίους περιλαμβάνεται η έλλειψη αντικειμένου. Κατά κανόνα η προσφυγή δεν μπορεί να προωθηθεί και πρέπει να διαγραφεί αν μετά την καταχώρηση και πριν την εκδίκαση της επισυμβούν γεγονότα που έχουν ως συνέπεια την εξαφάνιση του αντικειμένου της, όπως π.χ. η ρητή ανάκληση της προσβαλλόμενης πράξης στο σύνολό της, η σιωπηρά ανάκληση της η οποία εξυπακούεται από νέα πράξη του ίδιου οργάνου που ρυθμίζει το ίδιο θέμα και η πλήρης ικανοποίηση της αξίωσης του αιτητή. Στις περιπτώσεις αυτές η δίκη καταργείται γιατί η συνέχιση της δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό. Στην περίπτωση όμως που έχουν προκύψει στον αιτητή ζημιογόνες συνέπειες από την προσβαλλόμενη διοικητική πράξη ή παράλειψη ενώ αυτή βρισκόταν ακόμα σε ισχύ, η δίκη δεν καταργείται. Εναπόκειται, βέβαια, στον εκάστοτε αιτητή να αποδείξει ότι έχουν ήδη προκύψει σ' αυτόν ζημιογόνες συνέπειες από την προσβαλλόμενη πράξη πριν την ανάκληση της ή την ικανοποίηση της αξίωσης του και συντρέχει, επομένως, λόγος για τη συνέχιση της δίκης."
Η πάροδος της χρονικής περιόδου της ισχύος της επίδικης άδειας στις 31/5/2012, εξαφάνισε το έννομο συμφέρον του αιτητή να προωθήσει την προσφυγή. Είναι γνωστό ότι το έννομο συμφέρον πρέπει να υφίσταται σε τρία χρονικά σημεία, ήτοι, κατά την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης, κατά την προσβολή της ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου και επίσης κατά τη συζήτηση της υπόθεσης. (βλ. Ε. Σπηλιωτόπουλου «Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου II» {1991} σελ. 434-435). Μόνο κατ' εξαίρεση, μπορεί να υπάρξει, όπως προαναφέρθηκε, συνέχιση της δίκης όταν ο αιτητής προβάλλει τη διατήρηση βλαπτικών έννομων συνεπειών που είχαν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια της ισχύος της πράξης.
Στην παρούσα περίπτωση, δεν έχει τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου οποιοδήποτε στοιχείο ή υλικό που να θεμελιώνει τον ισχυρισμό ότι παρά την εκπνοή της επίδικης άδειας, έχει παραμείνει εκ πρώτης όψεως κάποιο ζημιογόνο αποτέλεσμα συνεπαγόμενο βλαπτικές συνέπειες προς τα συμφέροντα του αιτητή. Δεδομένου ότι το βάρος απόδειξης τέτοιας ζημιάς είναι στους ώμους του αιτητή και δεν αρκεί η αόριστη επίκληση της (βλ. Χρηματιστήριο Αξιών Κύπρου v. Σάββα (2006) 3 Α.Α.Δ. 435), η προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί, λόγω του ότι εξέλιπε το αντικείμενο της.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους, η προσφυγή δεν μπορεί να επιτύχει και απορρίπτεται. Αναφορικά με τα έξοδα, δεδομένου ότι η προσφυγή κατέστη άνευ αντικειμένου μετά την καταχώριση της, κρίνω ορθό όπως επιδικάσω και επιδικάζω υπέρ του αιτητή το ποσό των €250 ως έξοδα, πλέον Φ.Π.Α.
Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ,
Δ.
/ΔΓ