|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Τσούντα Παναγιώτης Φοίβου ν. Νίκης Χρίστου Δημητριάδη (2014) 1 ΑΑΔ 413, ECLI:CY:DOD:2014:2
POTAMITIS ν. WATER BOARD L/SSOL (1985) 3 CLR 260
Κωμοδρόμος Γιαννάκης ν. Δήμου Πάφου (2004) 3 ΑΑΔ 663
Θεμιστοκλέους Θεανώ και Άλλη ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (2007) 3 ΑΑΔ 415
Κυπριακός Οργανισμός Αθλητισμού ν. Καρολίνας Πελενδρίτου (2007) 3 ΑΑΔ 517
Γανωματής Μάρκος ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2008) 3 ΑΑΔ 133
Κυπριακός Οργανισμός Αθλητισμού ν. Ανδρέα Ποταμίτη (2010) 3 ΑΑΔ 315
Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Πάφου ν. Όλγας Ελευθέριου Κορακίδου (2014) 3 ΑΑΔ 87, ECLI:CY:AD:2014:C237
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2014:D769
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1123/2011)
14 Οκτωβρίου 2014
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ ΙΓΝΑΤΙΟΥ,
2. ΧΡΙΣΤΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ,
3. ΙΑΚΩΒΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ,
4. ΝΙΚΟΛΑΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ,
5. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ,
Αιτητές
- ΚΑΙ -
ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Καθ΄ ων η αίτηση
---------------------------------
Α. Χαραλάμπους, για τους Αιτητές.
Α. Σοφοκλέους (κα), για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
--------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Με την προσφυγή τους οι αιτητές, συνιδιοκτήτες δύο τεμαχίων γης στην Πάφο, ζητούν την ακύρωση της πολεοδομικής άδειας και της άδειας οικοδομής που έχουν εκδοθεί από το Δήμο Πάφου στις 17.5.2010 και 3.11.2010, αντίστοιχα, ενόψει του ότι οι αιτήσεις που είχαν υποβληθεί από τους ενοικιαστές των τεμαχίων είχαν υποβληθεί χωρίς την προσυπογραφή και εξουσιοδότηση των αιτητών-ιδιοκτητών τους. Ταυτόχρονα, επιδιώκεται η διακήρυξη του Δικαστηρίου ότι η παράλειψη του Δήμου Πάφου να απαντήσει στο αίτημα των αιτητών, ημερ. 16.6.2014, αναφορικά με το κύρος και την ισχύ των πιο πάνω αδειών είναι παράνομη, με ταυτόχρονη διαζευκτική αξίωση ότι η παράλειψη αυτή πρέπει να εκληφθεί ως άρνηση ικανοποίησης του αιτήματος.
Το ιστορικό αποκαλύπτει ότι η αιτήτρια 1, ως αρχική ιδιοκτήτρια των τεμαχίων αυτών είχε το 1993 ενοικιάσει μέρος των δύο τεμαχίων της στην εταιρεία BP Cyprus Ltd για τη χρησιμοποίηση της ενοικιαζομένης γης για σκοπούς πρατηρίου πετρελαιοειδών. Πρόνοια στη συμφωνία καθόριζε ότι μόνο η BP Cyprus Ltd πληρεξουσιοδοτείτο να υπογράφει και υποβάλλει αιτήσεις στις αρμόδιες αρχές για λήψη των απαραίτητων αδειών για τη δημιουργία του πρατηρίου. Σε κάποιο στάδιο, η συμφωνία εκχωρήθηκε στην εταιρεία Ελληνικά Πετρέλαια Κύπρου Λτδ χωρίς την υπογραφή νέας συμφωνίας που να παρέχει πληρεξούσιο στη νέα εταιρεία για την υπογραφή σχετικών αιτήσεων για πολεοδομική και οικοδομική άδεια. Κατά τη θέση των αιτητών, εφόσον η πληρεξουσιοδότηση ήταν προσωπική δεν είχε μεταβιβαστεί με την εκχώρηση της συμφωνίας από την BP Cyprus Ltd στην εταιρεία Ελληνικά Πετρέλαια Κύπρου Λτδ, με αποτέλεσμα να ανασταλεί η ισχύς του πληρεξουσίου. Επομένως, οι αιτήσεις για πολεοδομική και οικοδομική άδεια που υπογράφηκαν από κάποιο Γιώργο Γρηγορά εκ μέρους της εταιρείας Ελληνικά Πετρέλαια Κύπρου Λτδ, ήταν άκυρες διότι το εν λόγω άτομο εμφανιζόταν δόλια και απατηλά ως εξουσιοδοτημένο από τους αιτητές προς τους οποίους μεταβιβάστηκαν τα δύο τεμάχια και πάλι χωρίς να δοθεί από τους νέους αυτούς ιδιοκτήτες πληρεξούσιο έγγραφο στην εταιρεία Ελληνικά Πετρέλαια Κύπρου Λτδ.
Το υπόλοιπο μέρος των πιο πάνω τεμαχίων ενοικιάσθηκε το 1999 σε κάποια εταιρεία Durashine Services Station Ltd, η οποία παρανόμως ανήγειρε υποστατικά χωρίς τη συγκατάθεση των αιτητών και οι οποίες παράνομες κατασκευές δεν αφαιρέθηκαν παρά την προς τούτο εμμονή των αιτητών. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η εκ των υστέρων ληφθείσα πολεοδομική και οικοδομική άδεια, φαίνετο να νομιμοποιεί και τις εν λόγω παρανομίες.
Οι καθ΄ ων με την ένσταση τους εγείρουν τρεις προδικαστικές ενστάσεις που αφορούν κατά πρώτο λόγο το εκπρόθεσμο της καταχώρησης της προσφυγής εντός της προθεσμίας των 75 ημερών που προνοεί το Άρθρο 146.3 του Συντάγματος, κατά δεύτερο λόγο ότι η προσφυγή δεν αφορά σε οποιαδήποτε εκτελεστή διοικητική πράξη ιδιαιτέρως αναφορικά με τις τελευταίες δύο θεραπείες και, κατά τρίτο λόγο, ότι οι αιτητές στερούνται ιδίου εννόμου συμφέροντος εφόσον η πολεοδομική άδεια και η άδεια οικοδομής εκδόθηκαν από τους καθ΄ ων σύμφωνα με τις σχετικές αιτήσεις που υπέβαλαν οι ίδιοι με αποτέλεσμα τη συναίνεση τους στην έκδοση των αδειών.
Ως προς το ζήτημα του εκπροθέσμου της προσφυγής παρατηρείται ότι αυτή καταχωρήθηκε στις 24.8.2011 και σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στην αγόρευση των αιτητών γνώση περί της έκδοσης των αδειών έλαβαν μόλις στις 13.6.2011 όταν το γεγονός της εκδόσεως των αδειών αναφέρθηκε σε αυτούς σε έκθεση που ετοίμασε ειδικός εμπειρογνώμονας όπως αναφέρεται στην παράγραφο 2 των γεγονότων που υποστηρίζουν την προσφυγή. Αναφέρεται επίσης στην παράγραφο 3 ότι οι αιτητές μέσω των δικηγόρων τους απέστειλαν επιστολή ημερ. 16.6.2011, ως το Παράρτημα Γ στην προσφυγή, με την οποία απαίτησαν την ακύρωση της πολεοδομικής άδειας και της οικοδομικής άδειας ημερ. 27.5.2010 και 3.11.2010 αντίστοιχα. Αυτή η επιστολή ουδέποτε απαντήθηκε από τους καθ΄ ων η αίτηση παρά την προθεσμία των τριάντα ημερών που προβλέπεται από το Άρθρο 29 του Συντάγματος.
Όπως είναι παγίως νομολογημένο, η προθεσμία των 75 ημερών είναι ανατρεπτική και πρέπει να τηρείται αυστηρά. (Potamitis v. Water Board of Limassol (1985) 3 C.L.R. 260, Τάκη ν. Δημοκρατίας (2007) 3 Α.Α.Δ. 4 και Γανωματής ν. Δημοκρατίας (2008) 3 Α.Α.Δ. 133). Ταυτόχρονα, όμως, είναι ορθό ότι η προθεσμία αρχίζει να τρέχει από την πλήρη γνώση του διοικούμενου ως προς το περιεχόμενο της ληφθείσας διοικητικής απόφασης, (Κωμοδρόμος ν. Δήμου Πάφου (2004) 3 Α.Α.Δ. 663, Κ.Ο.Α. ν. Πελεντρίτου (2007) 3 Α.Α.Δ. 517 και Κ.Ο.Α. ν. Ποταμίτη (2010) 3 Α.Α.Δ. 315). Το πότε επήλθε πλήρης γνώση του διοικούμενου ώστε να άρχεται η προθεσμία των 75 ημερών αποτελεί θέμα γεγονότων που βαρύνουν σε κάθε περίπτωση τον αιτητή, (Θεμιστοκλέους ν. Δημοκρατίας (2007) 3 Α.Α.Δ. 415), πλήρης δε γνώση είναι εκείνη που επιτρέπει στον διοικούμενο να διαγνώσει με βεβαιότητα και ακρίβεια την υλική ή ηθική ζημιά που υφίσταται από την επίδικη πράξη, (Τσάτσος: «Η Αίτηση Ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας», σελ. 74).
Οι αιτητές λέγουν ότι οι πολεοδομικές και οικοδομικές άδειες δεν δημοσιεύονται και επ΄ αυτού δεν υπάρχει αντίθετη θέση των καθ΄ων. Από την άλλη είναι γεγονός ότι η έκθεση του εμπειρογνώμονα από την οποία άντλησαν γνώση οι αιτητές δεν έχει επισυναφθεί είτε στην προσφυγή είτε στην αγόρευση τους, αλλά οι αιτητές βασίζονται και στο Άρθρο 29 του Συντάγματος επί τω ότι η επιστολή που απηύθυναν στους καθ΄ων στις 16.6.2011 ουδέποτε απαντήθηκε και επομένως, υπάρχει παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας από πλευράς των καθ΄ ων, η οποία στα δεδομένα της παρούσας υπόθεσης αποκτά σημασία ως προς την έναρξη γνώσης των δεδομένων της υπόθεσης. Σε αυτή την επιστολή γίνεται λόγος ότι προ ημερών οι αιτητές έλαβαν γνώση ότι η αίτηση για πολεοδομική άδεια, καθώς και η αίτηση για οικοδομική άδεια, φαίνεται να υπογράφησαν από κάποιο Γιώργο Γρηγορά πληρεξούσιο των Ελληνικών Πετρελαίων Κύπρου Λτδ στη θέση των ονομάτων των αιτητών ή εξουσιοδοτημένου υπό αυτών, κάτι το οποίο δεν ήταν αληθές.
Όπως αναφέρθηκε στην απόφαση της Πλήρους Ολομέλειας Παπαντωνίου κ.ά. ν. Δήμου Λευκωσίας (Αρ. 1) (2010) 3 Α.Α.Δ. 122, η αρμοδία αρχή έχει υποχρέωση απάντησης κατά το Άρθρο 29 του Συντάγματος με δημιουργούμενη εύλογη προσδοκία απάντησης σε ένσταση που υποβάλλει ο διοικούμενος, υποχρέωση και προσδοκία αντίστοιχα που δεν μπορούν να παρακαμφθούν ώστε η μη συμμόρφωση της διοίκησης να προκαλεί έννομα αποτελέσματα σε βάρος του πολίτη. Εκεί πρόκειτο για δημοσιευθέν διάταγμα απαλλοτρίωσης, υπό το φως του δεδομένου ότι η ένσταση που είχε υποβληθεί από τους ενδιαφερομένους εναντίον της προηγηθείσας γνωστοποίησης απαλλοτρίωσης ουδέποτε απαντήθηκε από τη διοίκηση ως θα έπρεπε. Κατ΄ αναλογία, εφόσον και η πολεοδομική και οικοδομική άδεια δεν δημοσιεύονται και οι αιτητές διατείνονται ότι ουδέποτε υπέβαλαν αίτηση για τέτοιου είδους άδειες, οι καθ΄ ων είχαν υποχρέωση να απαντήσουν στο αίτημα-ένσταση των αιτητών για ακύρωση των αδειών ώστε να περιέρχονταν στη γνώση των αιτητών όλα τα γεγονότα και δεδομένα που αφορούσαν τις άδειες. Μόνο τότε θα άρχιζε να τρέχει η προθεσμία των 75 ημερών. Έπεται ότι η ασκηθείσα προσφυγή είναι εμπρόθεσμη εφόσον ηγέρθηκε εντός της προθεσμίας των 75 ημερών, του χρόνου υπολογιζόμενου είτε από τις 13.6.2011 που είχε ετοιμαστεί η έκθεση του ειδικού εμπειρογνώμονα, είτε από τις 16.6.2011, τρεις δηλαδή μόνο ημέρες μετά, όταν απευθύνθηκε στους καθ΄ ων η επιστολή με το αίτημα ακύρωσης των αδειών, η οποία μάλιστα επιδόθηκε στους καθ΄ ων μέσω δικαστικού επιδότη, αλλά ουδέποτε απαντήθηκε.
Οι άλλες δύο προδικαστικές ενστάσεις είναι παρομοίως απορριπτέες εφόσον οι αιτητές διατείνονται ότι ουδέποτε οι ίδιοι έδωσαν σε οποιονδήποτε, πληρεξούσιο ή συγκατάθεση να υποβάλει αίτημα για άδειες και άρα δεν μπορούν να θεωρηθούν ότι έχουν συναινέσει στην έκδοση τους. Οι εγγεγραμμένοι ιδιοκτήτες στο συγκεκριμένο τεμάχιο έχουν κάθε δικαίωμα να προσβάλουν αποφάσεις της διοίκησης που επηρεάζουν το τεμάχιο τους και έχουν προς τούτο έννομο συμφέρον. Ακόμη και ένας μόνο εκ των συνιδιοκτητών έχει αυτό το έννομο συμφέρον όπως έχει αποφασισθεί στην απόφαση της Ολομέλειας στην Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Πάφου ν. Όλγας Ελευθερίου Κορακίδη, Α.Ε. αρ. 29/2010, ημερ. 2.4.2014, η οποία επικύρωσε την πρωτόδικη κρίση ότι δεν υπάρχει κανόνας δικαίου που να στερεί σε συνιδιοκτήτη το δικαίωμα να προσβάλει απόφαση της διοίκησης, (εκεί πρόκειτο για απαλλοτρίωση), με το δικαιολογητικό ότι άλλοι συνιδιοκτήτες αποδέχθηκαν τη διοικητική πράξη ή και την προσφερθείσα αποζημίωση. Στην υπόθεση Giovani Developers Ltd v. Δημοκρατίας υπ΄ αρ. 1254/2011, ημερ. 6.5.2014, κρίθηκε ότι οι αιτητές, που ήταν συνιδιοκτήτες κατά ένα δεύτερο μερίδιο ακινήτου, είχαν έννομο συμφέρον να προσβάλουν πολεοδομική άδεια που είχε δοθεί σε παρακείμενο τεμάχιο και επηρέαζε το ακίνητο τους, παρόλο που η προσφυγή τους απερρίφθη για άλλους λόγους.
Εκείνο το οποίο τίθεται επί της ουσίας που είναι εν τέλει και το ζητούμενο είναι κατά πόσο υπάρχει στην υπόθεση πλάνη περί τα πράγματα και το Νόμο. Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης είναι η κατ΄ ισχυρισμόν εξουσιοδότηση που είχε εκ μέρους των αιτητών η εταιρεία Ελληνικά Πετρέλαια Κύπρου Λτδ και ο υπογράφων για την εταιρεία Γιώργος Γρηγοράς. Θέματα πληρεξουσιοδότησης, ερμηνείας του πληρεξουσίου εγγράφου, η επίπτωση τυχόν ανάκλησης του ή και η ενέργεια του αντιπροσώπου εκτός της εμβέλειας του πληρεξουσίου είναι βέβαια ζητήματα καθαρά ιδιωτικού δικαίου. Το δεδομένο όμως αυτό δεν πρέπει να επηρεάζει την αρχή του διοικητικού δικαίου ότι αναμένεται από το διοικητικό όργανο να διεξάγει δέουσα έρευνα ώστε να μην εμφιλοχωρεί πλάνη περί τα πράγματα ή το νόμο. Παρόμοιο ζήτημα απασχόλησε το Δικαστήριο στην υπόθεση Μιχάλης Χάλιου ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 435/2008, ημερ. 5.3.2010. Πολεοδομικές άδειες αμφισβητήθηκαν ως προς το κύρος τους υπό το φως του γεγονότος ότι πληρεξούσιο έγγραφο που είχε δοθεί από τον αιτητή προς διευθυντή αναπτυξιακής εταιρείας φαίνεται να χρησιμοποιήθηκε κατά διαφορετικό τρόπο ώστε αντί να ζητηθεί ο διαχωρισμός γης σε δώδεκα οικόπεδα, έγινε υποβολή σχεδίων για οκτώ οικόπεδα. Ο αιτητής τερμάτισε τη συμφωνία, ανακάλεσε το πληρεξούσιο και ενημέρωσε το Επαρχιακό Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως ώστε να μην γίνουν αποδεκτά νέα διαβήματα από την εταιρεία για τα οποία ήταν αναγκαία η δική του συγκατάθεση και εξουσιοδότηση. Όμως εκδόθηκαν οι άδειες.
Αποφασίστηκε ότι ο αιτητής διατηρούσε έννομο συμφέρον ως συνιδιοκτήτης της γης να ελέγξει τη διοικητική πράξη και περαιτέρω ότι εφόσον η διοίκηση αναγνώρισε το λάθος της να χορηγήσει τις πολεοδομικές άδειες λόγω απατηλής ενέργειας εκ μέρους της συνιδιοκτήτριας εταιρείας, δεν μπορούσε να γίνεται εκ προοιμίου λόγος για μη έλευση ζημίας στον αιτητή. Λέχθηκαν συγκεκριμένα τα ακόλουθα:
«Απασχόλησε το Δικαστήριο κατά πόσο η ύπαρξη των πληρεξουσίων εγγράφων προς το ενδιαφερόμενο μέρος θα του αποστερούσε το έννομο συμφέρον εφόσον εκ μέρους του και με τη συγκατάθεση του αιτητή, ενεργούσε το ενδιαφερόμενο μέρος, αλλά αυτό θα ίσχυε μόνο σε ό,τι αφορά την έκδοση της πολεοδομικής άδειας διαχωρισμού και όχι τις προσβαλλόμενες πράξεις που αφορούν πολεοδομική άδεια για έγερση κατοικιών στο επίμαχο τεμάχιο, εφόσον ο αιτητής ισχυρίζεται ότι έγινε λανθασμένη χρήση του πληρεξουσίου. Ούτε και είναι ορθή η θέση του καθ΄ ου ότι επειδή οι κατοικίες παρουσιάζονται να έχουν ανεγερθεί στα οικόπεδα που αναλογούν στο ενδιαφερόμενο μέρος, ο αιτητής δεν διατηρεί έννομο συμφέρον να προσβάλει τις πράξεις. Παρόμοιο επιχείρημα απορρίφθηκε στην υπόθεση που αφορά τον ίδιο αιτητή και τα ίδια περιστατικά, αλλά άλλη διοικητική πράξη, στη Μιχάλης Χάλιος ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 1649/07, ημερ. 14.7.09, (απόφαση Ηλιάδη, Δ.). Όπως αναφέρθηκε εκεί το αντικείμενο της προσφυγής δεν ήταν η άδεια διαχωρισμού, αλλά η γνωστοποίηση χορήγησης πολεοδομικής άδειας για ανέγερση κατοικίας, αυτό δε αποτέλεσε και το αντικείμενο του αναθεωρητικού ελέγχου, με τον αιτητή να διατηρεί έννομο συμφέρον στην εξέταση της νομιμότητας των διοικητικών αποφάσεων που αφορούν το συνιδιόκτητο τεμάχιο του.
Όντως η παρούσα προσφυγή περιέχει τόσο θέματα ιδιωτικού δικαίου όσο και δημοσίου. Ο διαχωρισμός των δύο όμως δεν είναι δύσκολος και δεν πρέπει τα όσα αφορούν την καθαυτή ιδιωτικού δικαίου διαφορά, να σκιάζουν τα αμιγώς δημοσίου δικαίου θέματα.
...........................
Επί της ουσίας, η υπόθεση δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη δυσκολία ως προς το ακυρώσιμο των προσβαλλόμενων πράξεων. Και αυτό, διότι ο ίδιος ο καθ΄ ου αναγνωρίζει μέσα από την εξέταση των δεδομένων που είχε ενώπιον του, ότι οι αιτήσεις για την έκδοση των προσβαλλομένων διοικητικών πολεοδομικών αδειών δεν είχαν υπογραφεί και από τον αιτητή ως συνιδιοκτήτη, ως έπρεπε. Αυτό, στη βάση του γεγονότος ότι οι αιτήσεις που είχαν γίνει συνοδεύονταν από τα ειδικά πληρεξούσια έγγραφα αρχικά προς τον Γιώργο Μαρίνο και μετέπειτα προς τον Θεόδωρο Μαρίνο, τα οποία όμως πληρεξούσια έγγραφα αφορούσαν την προώθηση από τον αντιπρόσωπο του αιτητή, δηλαδή το ενδιαφερόμενο μέρος, της αιτήσεως διαχωρισμού και μόνο της υπό ανάπτυξη ιδιοκτησίας μέχρι και την έκδοση των σχετικών τίτλων ιδιοκτησίας.
Η θέση της κας Χατζηχάννα κατά τις διευκρινίσεις περί του τελεσίδικου των 15 αυτών πολεοδομικών αδειών επειδή είχαν όλες εκδοθεί πριν από την ημερομηνία απόσυρσης και ακύρωσης του πληρεξουσίου από τον αιτητή στις 6.12.06, παραγνωρίζει αυτή τη διάσταση που ο ίδιος ο καθ΄ ου αναφέρει και παραδέχεται, ότι δηλαδή το πληρεξούσιο που είχε δοθεί δεν εξουσιοδοτούσε το ενδιαφερόμενο μέρος να υποβάλει πολεοδομικές αιτήσεις για οικοδόμηση κατοικιών εντός του τεμαχίου. Οι διαφορές που προέκυψαν μεταξύ του αιτητή και του ενδιαφερομένου μέρους αναφορικά με την επακριβή εμβέλεια της μεταξύ τους συμφωνίας, την ορθότητα ή το λανθασμένο του τερματισμού της συμφωνίας αυτής και την ακύρωση του πληρεξουσίου εγγράφου, σαφώς αποτελούν θέματα ιδιωτικού δικαίου, όπως απορρέει και από την ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας οδηγηθείσα διαφορά με την εκεί εγερθείσα αγωγή. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν επηρεάζουν το αυτοτελές της έκδοσης των πολεοδομικών αδειών ως θέματα κατ΄ εξοχήν δημοσίου δικαίου, όπως ακριβώς το εντόπισε και ο Ηλιάδης, Δ., στην προαναφερθείσα προσφυγή αρ. 1649/07, ημερ. 14.7.09. Γνώμονας της ορθής και νομότυπης άσκησης των εξουσιών του καθ΄ ου, είναι μόνο ο νόμος και οι σχετικοί κανονισμοί, οι οποίοι με τον Καν. 2(1) των περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Αιτήσεις και Ιεραρχικές Προσφυγές) Κανονισμών του 1990, Κ.Δ.Π. 55/90, επέβαλλαν την υπογραφή πολεοδομικής αίτησης από τον ιδιοκτήτη της ακίνητης ιδιοκτησίας ή τον εξουσιοδοτημένο αντιπρόσωπο του και άρα έπρεπε να υπάρχει νομότυπη συνυπογραφή και του αιτητή.»
Και στην υπό κρίση υπόθεση, οι καθ΄ ων ουσιαστικά δέχονταν ότι λειτούργησαν υπό πλάνη. Ενώ στην ένσταση τους οι καθ΄ ων είχαν τη θέση ότι η συμφωνία ενοικίασης ημερ. 15.5.1993 αφορούσε την ενοικίαση ολόκληρων των τεμαχίων 42 και 43 που αποτελούσε μέρος της περιουσίας της αρχικής ιδιοκτήτριας, στην αγόρευση τους οι καθ΄ ων αναιρούν ρητά τη θέση αυτή ώστε να συμπίπτει πλέον με αυτή των αιτητών ότι μέρος μόνο των πιο πάνω τεμαχίων είχε ενοικιαστεί στην BP Cyprus Ltd. Συνακόλουθα οι καθ΄ ων δέχονται επίσης ότι και οι προσθηκομετατροπές που εκτελέσθηκαν επί των τεμαχίων έγιναν όχι μόνο στο μέρος των τεμαχίων που είχε ενοικιασθεί, αλλά και στο μέρος που δεν είχε ενοικιασθεί. Περαιτέρω, γίνεται με την αγόρευση αποδεκτό ότι υπήρξε λανθασμένος χρωματισμός στο αντίγραφο του τοπογραφικού σχεδίου που χρησιμοποιήθηκε από λειτουργό των καθ΄ ων.
Τα πιο πάνω, εφόσον ορθά διαπιστώθηκαν ως λάθη από την ευπαίδευτη συνήγορο των καθ΄ ων, η οποία δεοντολογικά πράττουσα, τα διόρθωσε με την αγόρευση της, έπρεπε να οδηγήσουν τους καθ΄ ων σε ολοκληρωτική επανεξέταση της υπόθεσης. Τα όσα αναφέρονται ως προς την ισχύ του πληρεξούσιου που δόθηκε από την εταιρεία Ελληνικά Πετρέλαια προς τον Γεώργιο Γρηγορά δεν σχετίζεται με την ισχύ της έκτασης της εξουσιοδότησης που έδωσε η αρχική ιδιοκτήτρια προς την εταιρεία BP Cyprus Ltd. Το ενοικιαστήριο συμβόλαιο της 15.5.1993, έδιδε με την παρ. 5 αυτού τη δυνατότητα στον ενοικιαστή να απευθυνθεί στις αρμόδιες αρχές για την έκδοση ή ανανέωση της άδειας που ήταν αναγκαία για χρήση της ενοικιασθείσας ακινήτου περιουσίας ως σταθμού πετρελαιοειδών. Οι προσθηκομετατροπές δεν φαίνεται να είναι μέσα στην έκταση της αρχικής και ισχύουσας συμφωνίας ενοικίασης. Και αυτό ανεξάρτητα και πέραν των όσων οι αιτητές διατείνονται ως προς την επίπτωση της εκχώρησης του ενοικιαστηρίου στην εταιρεία Ελληνικά Πετρέλαια Κύπρου Λτδ, ή, και την περαιτέρω ενοικίαση του υπόλοιπου μέρους των τεμαχίων στην εταιρεία Durashine Service Station Ltd και την εκ μέρους της ανέγερση υποστατικών χωρίς άδεια από τους αιτητές και που φαίνονται να νομιμοποιούνται με την έκδοση της πολεοδομικής και οικοδομικής άδειας.
Όπως λέχθηκε και πριν, συμπλέκονται εδώ ζητήματα και ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου. Οι καθ΄ ων όμως στο βαθμό που τους αφορούσε όφειλαν στα πλαίσια της χρηστής διοίκησης και στη βάση της αποδεκτής κατ΄ ουσίαν πλάνης ότι τα αρχιτεκτονικά σχέδια και οι άδειες που ζητήθηκαν αφορούσαν χώρο πέραν των ενοικιασθέντων, να επανεξετάσουν την όλη υπόθεση. Κρίνεται ότι οι καθ΄ ων τελούσαν υπό πλάνη ως προς τα πραγματικά γεγονότα και κατ΄ επέκταση και όσον αφορά το δικαίωμα τους να εγκρίνουν ή μη τις υποβληθείσας προσθηκομετατροπές. Η δε μη απάντηση τους στο αίτημα των αιτητών παραβιάζοντας τις διατάξεις του Άρθρου 29, επέτεινε το πρόβλημα και δικαιώνει τους αιτητές στην προσφυγή τους.
Η προσφυγή επιτυγχάνει και η προσβαλλόμενη πράξη ακυρώνεται με €1.500 έξοδα υπέρ των αιτητών και εναντίον των καθ΄ ων.
Στ. Ναθαναήλ,
Δ.
/ΕΘ