|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:D453
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 876/2014)
3 Ιουλίου 2014
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
MD JAMAL HOSSAIN,
Αιτητής
- ΚΑΙ -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ,
2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ
ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ,
Καθ΄ων η αίτηση
-----------------------------------
Μονομερής Αίτηση ημερ. 18 Ιουνίου 2014
Νατ. Χαραλαμπίδου (κα), για τον Αιτητή.
Γ. Χατζηχάννα (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄,
για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
-----------------------------------
ΑΠΟΦΑΣΗ (EX-TEMPORE)
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Κατεχωρήθη προσφυγή με την οποία ζητείται η ακύρωση της απόφασης των καθ΄ ων να εκδώσουν διάταγμα κράτησης και απέλασης του αιτητή και ταυτόχρονα κατεχωρήθη την ίδια ημέρα, 18.6.2014, και μονομερής αίτηση για προσωρινό διάταγμα για αναστολή της σύλληψης του αιτητή, αναστολή της απέλασης αυτού και αναστολή της εκτέλεσης των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης, καθώς και διάταγμα για να αφεθεί ο αιτητής αμέσως ελεύθερος.
Η αίτηση επιδόθηκε στους καθ΄ ων μετά από οδηγίες του Δικαστηρίου και ορίσθηκε σήμερα για ακρόαση αφού στο μεταξύ οι καθ΄ ων καταχώρησαν σχετική ένσταση. Τα γεγονότα είναι απλά και ουσιαστικά δεν διαφέρουν μεταξύ των όσων ο αιτητής λέγει και τα όσα οι καθ΄ ων η αίτηση απαντούν με σωρεία υποστηρικτικών εγγράφων στην ένορκη δήλωση της Ξένιας Γεωργιάδου, Διοικητικού Λειτουργού στο Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης. Ο αιτητής είναι υπήκοος της Μπανγκλαντές. Αφίχθηκε στη Δημοκρατία στις 2.11.2008 νόμιμα με σκοπό να φοιτήσει στο Americanos College, το οποίο αργότερα μετονομάσθηκε σε American College, σε τετραετή κλάδο σπουδών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Ως εκ της ιδιότητας του φοιτητή υπέβαλε αίτηση για παραχώρηση άδειας προσωρινής παραμονής και ανανέωσης αυτής και πράγματι η άδεια παραμονής του αιτητή ανανεωνόταν μέχρι και τις 20.6.2012 με ισχύ μέχρι 28.2.2013. Όμως στις 3.8.2012, η αστυνομία πληροφόρησε το Τμήμα Μετανάστευσης ότι ο αιτητής είχε συλληφθεί για παράνομη εργασία εξ αιτίας της οποίας σχηματίσθηκε ποινικός φάκελος. Ο αιτητής οδηγήθηκε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας όπου στις 28.1.2013 καταδικάστηκε στην ποινική υπόθεση αρ. 23452/2012, σε €400 πρόστιμο για παράνομη απασχόληση. Η Διευθύντρια του Τμήματος Αλλοδαπών και Μετανάστευσης έδωσε στη συνέχεια οδηγίες ακύρωσης της άδειας παραμονής του αιτητή λόγω της παραβίασης των όρων της άδειας που είχε δοθεί σε αυτόν, αφού εργάσθηκε παράνομα.
Στις 15.2.2013, ο αιτητής υπέβαλε αίτηση για ανανέωση της άδειας παραμονής του, η οποία όμως απορρίφθηκε στις 11.2.2014 με οδηγίες προς την αστυνομία όπως ο αιτητής εντοπισθεί και συλληφθεί για σκοπούς απέλασης. Ο εντοπισμός του αιτητή δεν ήταν άμεσα δυνατός με αποτέλεσμα τα στοιχεία του να καταχωρηθούν στον κατάλογο των αναζητουμένων προσώπων. Όταν εντοπίσθηκε στις 14.6.2014 με αφορμή, όπως ο ίδιος ο αιτητής αναφέρει στην ένορκη του δήλωση, επίσκεψη στον Αστυνομικό Σταθμό Πύλης Πάφου για να καταγγείλει κλοπή της μοτοσυκλέτας του, συνελήφθη αφού διαπιστώθηκε ότι διέμενε στη Δημοκρατία παράνομα. Αυθημερόν εκδόθηκαν διατάγματα κράτησης και απέλασης τα οποία του γνωστοποιήθηκαν με επιστολή ίδιας ημερομηνίας που του επιδόθηκε στις 16.6.2014.
Ο αιτητής καταχώρησε την παρούσα προσφυγή εναντίον της απόφασης αυτής καθώς και άλλη προσφυγή εναντίον της απόρριψης του αιτήματος ανανέωσης της άδειας παραμονής του την υπ΄ αρ. 505/2014 ημερ. 24.4.2014, η οποία εκκρεμεί. Με αυτά τα δεδομένα ο αιτητής μέσω της συνηγόρου του ισχυρίζεται ότι υπάρχει έκδηλη παρανομία στην έκδοση των ενταλμάτων κράτησης και απέλασης διότι έχει τιμωρηθεί ουσιαστικά διπλά εφόσον μετά την καταδίκη του από Ποινικό Δικαστήριο του έχει ταυτόχρονα αποστερηθεί το δικαίωμα να συνεχίσει να φοιτά σε εκπαιδευτικό ίδρυμα στη Δημοκρατία με αποτέλεσμα να κινδυνεύει λόγω της απέλασης να στερηθεί της περαιτέρω εκπαίδευσης του την οποία η κα Χαραλαμπίδου ανέφερε ότι βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Περαιτέρω, εισηγείται ότι υπάρχει έκδηλη παρανομία λόγω της παραβίασης του Κανονισμού 19 της Κ.Δ.Π. 242/72, λόγω του ότι δεν του γνωστοποιήθηκε προηγουμένως η απόφαση της διοίκησης να τον καταστήσει απαγορευμένο μετανάστη
Είναι γνωστές οι αρχές στη βάση των οποίων εξετάζεται αίτημα για προσωρινό διάταγμα στο διοικητικό δίκαιο. Αυτό αφορά διαδικασία στη βάση του Κανονισμού 13 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962, σε συνδυασμό με τις διατάξεις του άρθρου 11 του Νόμου αρ. 33/1964 και εκδίδεται μόνο λόγω επείγουσας ανάγκης ή άλλων περιστάσεων και όπου υπάρχει έκδηλη παρανομία ή διαφαίνεται η έλευση ανεπανόρθωτης ζημιάς στον αιτούντα, με την ταυτόχρονη προϋπόθεση ότι δεν δημιουργεί η τυχόν έκδοση του προσωρινού διατάγματος ανυπέρβλητα εμπόδια στη διοίκηση. Αυτά έχουν λεχθεί στη Σταύρος Λοϊζίδης ν. Υπουργού Εξωτερικών (1965) 3 Α.Α.Δ. 234. Η Πλήρης Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς Κύπρου ν. Marfin Popular Bank Public Comp. Ltd (2007) 3 Α.Α.Δ. 32, αποφάσισε ότι η έκδοση προσωρινού διατάγματος αποτελεί εξαιρετική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου και αναλαμβάνεται μόνο εφόσον διαπιστώνεται πως η προσβαλλόμενη διοικητική απόφαση είναι εκδήλως παράνομη ή δικαιολογείται να εκδοθεί ενόψει επαπειλούμενης ανεπανόρθωτης βλάβης εξ αιτίας της.
Η έκδηλη παρανομία, σύμφωνα με την Πολύβιος Νικολάου ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 3559, θα πρέπει να αναδύεται από μόνη της από τα δεδομένα που αναντίλεκτα και αντικειμενικά βρίσκονται ενώπιον του Δικαστηρίου. Στην Κώστας Τούμπας κ.ά. ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. αρ. 189/2012, ημερ. 6.6.2013, λέχθηκε ότι η παρανομία για να θεωρείται έκδηλη πρέπει να είναι αυταπόδεικτη, άμεσα αναγνωρίσιμη, χειροπιαστή και να αναγνωρίζεται εκ πρώτης όψεως. Περαιτέρω στη Frangos v. Republic (1982) 3 C.L.R. 52 έχει αναφερθεί ότι ένα προσωρινό διάταγμα δεν έχει σκοπό να ελέγξει την κατά τα άλλα εύλογη άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του διοικητικού οργάνου.
Η νομολογία αυτή θα πρέπει να ακολουθηθεί βεβαίως και στην υπό κρίση αίτηση για να ελεγχθεί κατά πόσο υπάρχει ή όχι έκδηλη παρανομία στην απόφαση της διοίκησης.
Τα εντάλματα κράτησης και απέλασης που έχουν εκδοθεί έχουν επισυναφθεί στην ένορκη δήλωση των καθ΄ ων και φανερώνουν ότι έχουν εκδοθεί στη βάση του άρθρου 14 του Κεφ. 105 και του άρθρου 6(1)(κ) του ιδίου Νόμου, επί τω ότι ο αιτητής έχει κηρυχθεί απαγορευμένος μετανάστης εξ αιτίας της παραβίασης των όρων της άδειας παραμονής του στη Δημοκρατία.
Η καταδίκη του αιτητή από το Ποινικό Δικαστήριο είναι δεδομένη και την αποδέχεται και η κα Χαραλαμπίδου. Εκείνο το οποίο εισηγείται η συνήγορος είναι ότι η τιμωρία του από το Ποινικό Δικαστήριο ήταν αρκετή και η έκδοση των ενταλμάτων σύλληψης, κράτησης και απέλασης εκφεύγει της ανθρωπιστικής μεταχείρισης εφόσον αποτελεί στην ουσία διπλή τιμωρία που θα επηρεάσει ανεπανόρθωτα την περαιτέρω πορεία του ως φοιτητή. Υπάρχει όμως το επίσης δεδομένο που αναφέρει η ένσταση των καθ΄ ων, ότι ο αιτητής, σύμφωνα με την επιστολή του Americanos College ημερ. 5.11.2008, είχε εγγραφεί το 2008 ως φοιτητής για τετραετές πρόγραμμα σπουδών και τότε με την εγγραφή του βρισκόταν βεβαίως στο πρώτο έτος σπουδών με αναμενόμενη την αποφοίτηση του τον Ιούνιο του 2013. Με περαιτέρω επιστολή του Americanos College, τώρα American College, ημερ. 13.2.2013 που είναι το Τεκμήριο 14 στην ένορκη δήλωση της κας Ξένιας Γεωργιάδου που υποστηρίζει την ένσταση των καθ΄ ων, αναφέρεται ότι τότε, τον περασμένο χρόνο δηλαδή, ο αιτητής βρισκόταν ακόμα στο δεύτερο έτος των σπουδών του και αναμενόταν η αποφοίτηση του τον Ιούλιο του 2016, δηλαδή, σε δύο έτη από σήμερα.
Στο μεταξύ ο αιτητής υπέπεσε στο ποινικό αδίκημα της αποδοχής παράνομης εργοδότησης με αποτέλεσμα την καταδίκη του από Ποινικό Δικαστήριο και βεβαίως αυτό αποτέλεσε το έναυσμα για τη διοίκηση στη βάση του άρθρου 6(1)(κ) του Κεφ. 105, να τον θεωρήσει απαγορευμένο μετανάστη και συνεπώς ανεπιθύμητο στη Δημοκρατία, αρνούμενη ταυτόχρονα την περαιτέρω ανανέωση της άδειας παραμονής του. Με αυτά τα δεδομένα δεν παρατηρείται να υπάρχει έκδηλη παρανομία στην απόφαση της διοίκησης, η οποία απορρέει από την ίδια την παράνομη συμπεριφορά του αιτητή έχοντας υπόψη πάντοτε το κυρίαρχο δικαίωμα της Δημοκρατίας, όπως έχει επανειλημμένα διακηρυχθεί μέσα από τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, να δέχεται στο έδαφος της και για όσο διάστημα θεωρεί αναγκαίο, υπηκόους τρίτης χώρας, όπως είναι ο αιτητής. Όπως έχει λεχθεί στην απόφαση Magdalin Mensah v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 5735/2013, ημερ. 9.8.2013, ο αιτητής με την κήρυξη του ως απαγορευμένου μετανάστη στη βάση του άρθρου 6(1)(κ) του Κεφ. 105, πέρασε στο καθεστώς ατόμου που η Δημοκρατία δεν επιθυμεί πλέον να έχει στο έδαφος της. Η ανθρωπιστική ή άλλως ευνοϊκότερη μεταχείριση του αιτητή δεν υπεισέρχεται εδώ στην εικόνα εφόσον η διοίκηση διά της Διευθύντριας ενήργησε στα πλαίσια μιας εύλογης άσκησης διακριτικής ευχέρειας στη βάση των δικαιωμάτων και εξουσιών που έχει από το Νόμο.
Ως προς τον Κανονισμό 19 της Κ.Δ.Π. 242/72, έχει αποφασιστεί από τη νομολογία ότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε υποχρέωση από πλευράς της διοίκησης να ειδοποιηθεί ή να πληροφορηθεί ο αλλοδαπός για την απέλαση του εφόσον η πληροφόρηση γίνεται δυνάμει του εδαφίου (6) του άρθρου 14 του Κεφ. 105, μετά την έκδοση του διατάγματος κράτησης και απέλασης, ο ίδιος δε ο Κανονισμός 19, δεν επιβάλλει ούτε συσχετίζει την έκδοση του διατάγματος κράτησης και απέλασης με προηγηθείσα ειδοποίηση διότι εκείνο το οποίο προνοεί είναι ότι πρέπει να του επιδοθεί ειδοποίηση ότι είναι απαγορευμένος μετανάστης σύμφωνα με τον Δεύτερο Πίνακα της Κ.Δ.Π. 242/72. Αυτό μπορεί να γίνει είτε ταυτόχρονα, είτε προηγουμένως ή και μετέπειτα και αυτή η ειδοποίηση δεν θεωρείται εν πάση περιπτώσει ουσιώδους τύπου. Σχετικές είναι οι αποφάσεις Falak Islam v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 1523/2013, ημερ. 11.1.2013, Mohammad Tajul Islam v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 997/2013, ημερ. 9.7.2013, καθώς και η προαναφερθείσα Magdalin Mensah v. Δημοκρατίας. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνά κανείς ότι η κήρυξη του αιτητή ως απαγορευμένου μετανάστη έγινε στη βάση όχι μόνο της πρόνοιας του άρθρου 6(1)(κ), αλλά και του άρθρου 14 του Κεφ. 105 το οποίο δεν επιβάλλει από το λεκτικό του την προηγούμενη πληροφόρηση του αιτητή ως απαραίτητη προϋπόθεση.
Οι αποφάσεις που ανέφερε η κα Χαραλαμπίδου, υπ΄ αρ. 705/1998 του Συμβουλίου Επικρατείας και υπ΄ αρ. 50/2012 του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς ως προς το μη ανατρέψιμο της βλάβης με την απώλεια εξεταστικών περιόδων σε φοιτητές, δεν έχουν σχέση με τα δεδομένα της παρούσας υπόθεσης εφόσον είναι φανερό από το σκεπτικό των αποφάσεων ότι είτε πρόκειτο για Έλληνες φοιτητές που είχαν περάσει τις κατατακτήριες εξετάσεις, αλλά για τους λόγους που αναφέρονται δεν είχε γίνει δεκτή η εγγραφή τους στο πρόγραμμα σπουδών, είτε δεν τους επετράπη να παρακαθίσουν σε εξετάσεις, με αποτέλεσμα να είναι δυνατή η επίκληση λόγων δημοσίου συμφέροντος ώστε να ανασταλεί η απόφαση της μη εγγραφής μέχρι την εξέταση της ουσίας της υπόθεσης και της λήψης οριστικής απόφασης επ΄ αυτής, διαφορετικά θα χάνετο η εξεταστική περίοδος με προφανείς τις επιπτώσεις στους φοιτητές.
Εδώ τα δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά. Ο αιτητής είναι αλλοδαπός, είναι στη Δημοκρατία με περιοριστικούς στην ουσία όρους τους οποίους παραβίασε, με αποτέλεσμα η διοίκηση να δύναται να ασκήσει το κυρίαρχο της δικαίωμα να ελέγχει τη συμπεριφορά του και εφόσον την βρει να είναι ελλειμματική, να προχωρήσει, όπως και έπραξε, στην έκδοση των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης. Η νομολογία περαιτέρω υποδεικνύει ότι η απέλαση δεν εξισούται με ανεπανόρθωτη βλάβη διότι ο αιτητής διατηρεί το έννομο συμφέρον του να αμφισβητήσει την εγκυρότητα της πράξης με τη συνέχιση της εκδίκασης της ουσίας της προσφυγής, με συνακόλουθο, σε περίπτωση επιτυχίας της, να δύναται να αποζημιωθεί υπό την προϋπόθεση βέβαια της απόδειξης ζημιάς, (Tatiana Balashevich v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 5635/2013, ημερ. 10.7.2013).
Συνεπώς η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ των καθ΄ ων και εναντίον του αιτητή, όπως θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο, πληρωτέα στο τέλος της ουσίας της προσφυγής.
Στ. Ναθαναήλ,
Δ.
/ΕΘ