|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:D154
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1236/2012)
28 Φεβρουαρίου, 2014
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στης]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 29 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΤΩΡΙΔΗΣ,
Αιτητής,
ΚΑΙ
ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΟΡΜΗΔΕΙΑΣ,
Καθ΄ ων η αίτηση.
____________________
Ν. Δαμιανού, για τον Αιτητή.
Γ. Ζαχαρίου (κα.), για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Με την προσφυγή του ο αιτητής ζητά δήλωση του δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση, που λήφθηκε στις 2.6.2012, και με την οποίαν παρατάθηκε η περίοδος διαθεσιμότητας του και/ή τέθηκε εκ νέου σε διαθεσιμότητα μέχρι την 15.6.2012, είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη εννόμου αποτελέσματος.
Ο αιτητής τέθηκε σε διαθεσιμότητα αρχικά στις 12.4.2012, με απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση, σύμφωνα με το Άρθρον 63(1) και (2) του Πειθαρχικού Κώδικα (των καθ΄ ων η αίτηση), αναφορικά με παρατηρηθείσες παρατυπίες στις πληρωμές και εισπράξεις κοινοτικών φόρων, αδειών λειτουργίας και σκυβάλων και υποψίες, των καθ΄ ων η αίτηση, ότι ο αιτητής πιθανόν να ενέχετο σ΄ αυτές. Εκκρεμούσης της έρευνας που διατάχθηκε για πιθανή διάπραξη πειθαρχικού παραπτώματος από τον αιτητή, αποφασίστηκε όπως αυτός τεθεί υπό διαθεσιμότητα. Ερευνών λειτουργός διορίστηκε ο κ. Αριστοτέλης Μισός, δικηγόρος, και στις 2.6.2012 οι καθ΄ ων η αίτηση αποφάσισαν, μετά από αίτημα του κ. Μισού, την παράταση της διαθεσιμότητας του αιτητή (για δεύτερη φορά) μέχρι τις 15.6.2012 με σκοπό την ολοκλήρωση της διεξαγόμενης έρευνας. Αυτή την απόφαση προσβάλλει ο αιτητής με την παρούσα προσφυγή.
Στην ένσταση των καθ΄ ων η αίτηση αναγράφεται, μεταξύ άλλων, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι καθόλα νόμιμη, ότι έγινε δέουσα έρευνα και δόθηκε επαρκής αιτιολογία για την προσβαλλόμενη απόφαση και ότι αυτή δεν υπόκειται σε ακύρωση για οποιονδήποτε λόγο.
Στην αίτηση ακυρώσεως, και συγκεκριμένα στην παράγραφο 7, γίνεται ισχυρισμός ότι οι καθ΄ ων η αίτηση, πριν λάβουν την προσβαλλόμενη απόφαση στις 2.6.2012, δεν κάλεσαν τον αιτητή για να ακουστεί επί του θέματος και κατ΄ αυτό τον τρόπο παρέβησαν τις υποχρεώσεις τους. Αναφέρθηκαν σε σχετική νομολογία και συγκεκριμένα (μεταξύ άλλων) στις αποφάσεις Ρ.Ι.Κ. ν. Κέττηρου (2007) 3 ΑΑΔ 555 και Χατζηδημητρίου ν. Δημοκρατίας (1999) 3 ΑΑΔ 361.
Στην Κέττηρου (ανωτέρω), απόφαση της Πλήρους Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, εξετάστηκε το άρθρο 43(1) του περί Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999, Ν 158(Ι)/99, το οποίο προβλέπει ότι, δικαίωμα (προηγούμενης) ακρόασης παρέχεται, εκτός από τις περιπτώσεις στις οποίες ο νόμος προβλέπει ρητά, και σε κάθε πρόσωπο που θα επηρεαστεί από την έκδοση πράξης ή από τη λήψη διοικητικού μέτρου πειθαρχικής φύσης που έχει το χαρακτήρα της κύρωσης ή που είναι άλλως πως δυσμενούς φύσης. Η Πλήρης Ολομέλεια, αφού αναφέρθηκε στη σχετική νομολογία, έκρινε ότι: «Η διατύπωση του άρθρου 43 δεν αφήνει περιθώρια. Η διαθεσιμότητα είναι διοικητικό μέτρο δυσμενούς φύσης και συνεπώς υπάρχει το δικαίωμα ακρόασης του διοικούμενου».
Οι καθ΄ ων η αίτηση δεν αμφισβητούν, στην πραγματικότητα, ότι δεν δόθηκε δικαίωμα προηγούμενης ακρόασης στον αιτητή, στην προκείμενη περίπτωση. Η ευπαίδευτη συνήγορος των καθ΄ ων η αίτηση, όμως, στην αγόρευση της έθεσε ζήτημα απώλειας του εννόμου συμφέροντος του αιτητή επειδή αυτός εισέπραξε τον μισθό του (μέρος), χωρίς επιφύλαξη. Επομένως κωλύεται να προωθήσει την παρούσα προσφυγή, εξαιτίας και του δόγματος της ταυτόχρονης επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας, εισηγήθηκε η κα. Ζαχαρίου.
Είναι θεμελιωμένο ότι με τις αγορεύσεις των συνηγόρων δεν μπορούν να εγείρονται νομικά σημεία τα οποία δεν τίθενται στα δικόγραφα ή ακόμα και να διευρύνονται νομικά σημεία που τέθηκαν. Στην ένσταση των καθ΄ ων η αίτηση δεν εγείρεται οποιονδήποτε ζήτημα ελλείψεως ή απώλειας του εννόμου συμφέροντος του αιτητή να εγείρει και να προωθήσει την προσφυγή, αλλά ούτε και εγείρεται ζήτημα ταυτόχρονης επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας της προσβαλλόμενης απόφασης. Στην παράγραφο 13 των νομικών σημείων της ένστασης εγείρεται ζήτημα μη εκτελεστότητας της προσβαλλόμενης διοικητικής πράξης αλλά αυτό δεν περιλαμβάνει, κατά την εκτίμηση μου, τις προαναφερόμενες εισηγήσεις της κας Ζαχαρίου. Στην παράγραφο 8 των γεγονότων της ένστασης αναγράφεται επίσης ότι οι καθ΄ ων η αίτηση κατέβαλλαν στον αιτητή το ½ του μισθού του, κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητας του, αλλά δεν αναφέρεται αν ο αιτητής εισέπραττε το ποσόν αυτό, και αν το έπραττε, με ή χωρίς επιφύλαξη.
Με βάση τα προαναφερόμενα θεωρώ ότι η διαθεσιμότητα ή η παράταση της διαθεσιμότητας του αιτητή, που αποφασίστηκε από τους καθ΄ ων η αίτηση με την προσβαλλόμενη απόφαση, είναι διοικητικό μέτρο δυσμενούς φύσης γι΄ αυτόν και επομένως θα έπρεπε να του είχε δοθεί προηγούμενο δικαίωμα ακρόασης. Κάτι τέτοιο δεν συνέβηκε, ούτε κατά την αρχική απόφαση για διαθεσιμότητα, ούτε και κατά τις δύο παρατάσεις της διαθεσιμότητας που αποφασίστηκαν στη συνέχεια. Οι καθ΄ ων η αίτηση στην ένσταση τους λέγουν ότι παρείχαν στον αιτητή προηγούμενο δικαίωμα ακρόασης, όμως από τα σχετικά πρακτικά δεν φαίνεται να έγινε κάτι τέτοιο, ούτε και υποστηρίχθηκε αυτή η θέση. Επομένως η προσβαλλόμενη απόφαση υπόκειται σε ακύρωση γι΄ αυτό το λόγο.
Δεν θα προχωρήσω να εξετάσω ζητήματα εννόμου συμφέροντος και ταυτόχρονης επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας, εκ μέρους του αιτητή, εφόσον αυτά δεν εγείρονται στην ένσταση και εν πάση περιπτώσει δεν τέθηκαν ενώπιον μου οποιαδήποτε στοιχεία που να τεκμηριώνουν τις θέσεις αυτές των καθ΄ ων η αίτηση.
Κατά συνέπεια και για τους λόγους που προσπάθησα να εξηγήσω, η προσφυγή επιτυγχάνει και εκδίδεται απόφαση ως η παράγραφος Α του αιτητικού της προσφυγής. Έξοδα €1.000.-, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει, υπέρ του αιτητή.
Μ.Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ,
Δ.
/ΕΑΠ.