LOREDANA DIANA TOFAN ν. ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ/Ή ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, Υπόθεση Αρ. 5708/13, 17/12/2013

ΑΠΟΦΑΣΗ

ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Με την αίτηση της, η οποία απευθύνεται προς την Κυπριακή Δημοκρατία μέσω της Διευθύντριας Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης και/ή του Υπουργού Εσωτερικών, η αιτήτρια ζητά διάταγμα του δικαστηρίου διατάττον την καθ΄ ης η αίτηση όπως παρουσιασθεί και δείξει λόγο γιατί να μην φυλακισθεί ή καταβάλει πρόστιμο καθότι παρέλειψε να συμμορφωθεί προς το παρεμπίπτον διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13 με το οποίο αναστέλλετο το διάταγμα απέλασης ημερ. 28.6.13, και/ή καθότι εξέδωσε διάταγμα απέλασης ημερ. 12.7.13 περιφρονώντας πλήρως το παρεμπίπτον διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13 με το οποίο αναστέλλετο το διάταγμα απέλασης (της αιτήτριας) ημερ. 28.6.13, και/ή καθότι απέλασε την αιτήτρια στις 15.7.13 περιφρονώντας πλήρως το παρεμπίπτον διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13.

Με την αίτηση επίσης ζητείται διάταγμα διατάττον την καθ΄ ης η αίτηση να παρουσιασθεί και δείξει λόγο γιατί να μην φυλακισθεί ή να καταβάλει πρόστιμο καθότι παρέλειψε να συμμορφωθεί προς το παρεμπίπτον διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 12.7.13 με το οποίο αφέθηκε ελεύθερη η αιτήτρια υπό συγκεκριμένους περιοριστικούς όρους και/ή εξέδωσε νέο διάταγμα κράτησης της ημερ. 12.7.13 περιφρονώντας πλήρως το παρεμπίπτον διάταγμα ημερ. 12.7.13 με το οποίο η αιτήτρια αφήνετο ελεύθερη υπό συγκεκριμένους όρους και/ή καθότι συνέλαβε την αιτήτρια στις 13.7.13 παρά το παρεμπίπτον διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 12.7.13.

Ζητείται ακόμη διάταγμα του δικαστηρίου με το οποίο, η καθ΄ ης η αίτηση, να τιμωρείται δια προστίμου ή φυλακίσεως ή μεσεγγυήσεως πραγμάτων, για παρακοή και/ή περιφρόνηση του διατάγματος του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13 με το οποίο αναστέλλετο η διαδικασία απέλασης της αιτήτριας και/ή του διατάγματος του δικαστηρίου ημερ. 12.7.13 με το οποίο αυτή αφήνετο ελεύθερη υπό συγκεκριμένους περιοριστικούς όρους.

Η αίτηση στηρίζεται στον περί Δικαστηρίων Νόμο του 1960, Ν 14/60, άρθρα 42 και 44, στους περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμούς, Δ.48 και Δ.42Α, στους Διαδικαστικούς Κανονισμούς του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Κανονισμοί 11, 12, 13, 17, 18 και 19 και στις συμφυείς εξουσίες του δικαστηρίου. Η αίτηση υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση του κ. Χ. Σατσιά, δικηγόρου, ημερ. 16.7.13.

Οι καθ΄ ων η αίτηση καταχώρησαν ειδοποίηση πρόθεσης ένστασης στις 5.9.13, η οποία υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση του Υπουργού Εσωτερικών κ. Σωκράτη Χάσικου, ημερ. 2.9.13, και ένορκη δήλωση της Διευθύντριας Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης κας Άννυς Σιακαλλή, ημερ. 5.9.13. Η ένσταση βασίζεται στους Κανονισμούς 11, 12, 13, 17, 18, 19 και 22 των περί Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου Διαδικαστικών Κανονισμών του 1962, όπως έχουν τροποποιηθεί, στους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας, Δ.48 και Δ.42Α, στα άρθρα 42 και 44 του περί Δικαστηρίων Νόμου, Ν 14/60 και στις συμφυείς εξουσίες του δικαστηρίου.

Με την ένσταση προβάλλονται οι εξής ενστάσεις προδικαστικώς:

(α) Η αίτηση έχει χάσει το αντικείμενο της ενόψει της ανάκλησης/ακύρωσης των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης ημερ. 28.6.13 και κατ΄ επέκταση η ισχύς των διαταγμάτων (του δικαστηρίου) ημερ. 5.7.13 και 12.7.13 έχει εκπνεύσει.

(β) Δεν υπάρχει η αναγκαία οπισθογράφηση επί του διατάγματος ημερ. 12.7.13.

(γ) Δεν έγινε προσωπική επίδοση των διαταγμάτων ημερ. 5.7.13 και 12.7.13 προς τη Διευθύντρια Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης και τον Υπουργό Εσωτερικών, και

(δ) Δεν έγινε προσωπική επίδοση της αίτησης παρακοής προς τα προαναφερόμενα πρόσωπα.

Επί της ουσίας, οι καθ΄ ων η αίτηση ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει παράλειψη συμμόρφωσης προς τα δύο παρεμπίπτοντα διατάγματα, αλλά πλήρης συμμόρφωση και υπακοή σ΄ αυτά. Δεν υπάρχει περιφρόνηση του δικαστηρίου και δεν στοιχειοθετούνται οι προϋποθέσεις για την έκδοση των ζητούμενων διαταγμάτων. Λέγουν επίσης ότι, από πλευράς των καθ΄ ων η αίτηση, δεν υπήρχε οποιαδήποτε πρόθεση καταστρατήγησης των διαταγμάτων ημερ. 5.7.13 και 12.7.13 και ότι η αίτηση είναι καταχρηστική και εκδικητική καθότι τα διατάγματα που προσβάλλονται με την προσφυγή έχουν ανακληθεί και/ή ακυρωθεί και η προσφυγή έχει πλέον χάσει το αντικείμενο της, ειδικά ενόψει της έκδοσης νέων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης ημερ. 12.7.13, τα οποία έχουν ήδη προσβληθεί με νέα προσφυγή.

Εξέτασα με προσοχή όλα τα ενώπιον μου στοιχεία και παρατηρώ τα εξής:

Η υπό εξέταση αίτηση παρακοής σκοπό έχει την επιβολή ποινής στους καθ΄ ων η αίτηση για μή συμμόρφωση και/ή παρακοή των προαναφερόμενων παρεμπιπτόντων διαταγμάτων ημερ. 5.7.13 και 12.7.13 και κατ΄ επέκταση περιφρόνηση του δικαστηρίου. Υπό αυτή την έννοια θεωρώ ότι η αίτηση δεν έχει χάσει το αντικείμενο της, εφόσον τίθεται ζήτημα μη συμμόρφωσης και/ή παρακοής των προαναφερόμενων διαταγμάτων και επομένως περιφρόνησης του δικαστηρίου.

Η θέση των καθ΄ ων η αίτηση ότι στο διάταγμα ημερ. 12.7.13 δεν υπάρχει η αναγκαία οπισθογράφηση και ότι η αναγκαία οπισθογράφηση είναι απαραίτητη για σκοπούς επιβολής ποινής για παρακοή σε διάταγμα του δικαστηρίου, είναι ορθή και επομένως δεν τίθεται θέμα επιβολής ποινής στους καθ΄ ων η αίτηση για παρακοή, απείθεια και/ή περιφρόνηση του παρεμπίπτοντος διατάγματος του δικαστηρίου ημερ. 12.7.13.

Η αίτηση παρακοής επιδόθηκε στον Υπουργό Εσωτερικών στις 17.7.13. Συγκεκριμένα στην ένορκη δήλωση επίδοσης αναγράφεται ότι η αίτηση παρακοής επιδόθηκε στην κα. Έλενα Χριστοφή, Υπεύθυνη Αρχείου, για τον Υπουργό Εσωτερικών. Θεωρώ ότι η επίδοση αυτή είναι καλή επίδοση. Αναφορικά με τη Διευθύντρια Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης επίσης υπάρχει καλή επίδοση της αίτησης παρακοής εφόσον, σύμφωνα με την ένορκη δήλωση του επιδότη, η αίτηση επιδόθηκε στην κα. Γρηγορία Νύσση, Υπεύθυνη Αρχείου, για τη Διευθύντρια, επίσης στις 17.7.13. Εν πάση περιπτώσει και οι δύο καθ΄ ων η αίτηση εκπροσωπούνται ενώπιον του δικαστηρίου από Ανώτερη Δικηγόρο της Δημοκρατίας, γεγονός που δείχνει ότι έλαβαν γνώση της υπό εξέταση αίτησης.

Όσον αφορά το ζήτημα της προσωπικής επίδοσης του διατάγματος ημερ. 5.7.13 στον Υπουργό και τη Διευθύντρια (εφόσον δεν τίθεται ζήτημα παρακοής του διατάγματος ημερ. 12.7.13, δεν θα ασχοληθώ με εκείνο το διάταγμα), παρατηρώ ότι το διάταγμα της 5.7.13, επιδόθηκε στο Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης, στις 5.7.13 και φαίνεται να έγινε «Recorded» στο ίδιο Τμήμα στις 8.7.13, σύμφωνα με τις σφραγίδες που υπάρχουν στο τεκμήριο 26, που επισυνάφθηκε στην ένορκη δήλωση του κ. Χ. Σατσιά, η οποία υποστηρίζει την αίτηση της αιτήτριας.

Δεν θα ασχοληθώ με το ζήτημα της επίδοσης του δεόντως οπισθογραφημένου διατάγματος ημερ. 5.7.13 στον Υπουργό Εσωτερικών, εφόσον θεωρώ ότι επί της ουσίας η αίτηση εναντίον του Υπουργού δεν ευσταθεί. Ο Υπουργός Εσωτερικών στην προαναφερόμενη ένορκη δήλωσή του αναφέρει ότι ο ίδιος εκχώρησε τις εξουσίες του δυνάμει του άρθρου 14 του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου Κεφ. 105, σε σχέση με την έκδοση διαταγμάτων κράτησης και απέλασης, στη Διευθύντρια του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης, πράγμα που δεν αμφισβητήθηκε από οποιαδήποτε πλευρά και επίσης λέγει (στην παράγραφο 6 της ένορκης δήλωσης του) ότι για την υπόθεση αυτή έτυχε ενημέρωσης από τη Διευθύντρια του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης κα. Άννυ Σιακαλλή «μετά την απέλαση της αιτήτριας, και ειδικότερα στις 16.7.2013, κατόπιν της δημοσιότητας που δόθηκε στο θέμα». Στην παράγραφο 7 της ένορκης δήλωσης του ο Υπουργός αναφέρει επίσης τα εξής: «Ουδέποτε είχα την όποια πρόθεση ή σκοπό καταστρατήγησης οποιουδήποτε διατάγματος του Δικαστηρίου και ουδεμία ανάμειξη είχα στη συγκεκριμένη υπόθεση». Οι προαναφερόμενες θέσεις του Υπουργού των Εσωτερικών, οι οποίες προβλήθηκαν ενόρκως, δεν αμφισβητήθηκαν από οποιαδήποτε πλευρά, ο Υπουργός δεν αντεξετάστηκε αλλά ούτε και προβλήθηκαν ενόρκως θέσεις αντίθετες με αυτές και επομένως το δικαστήριο θα πρέπει να δώσει τη δέουσα βαρύτητα σ΄ αυτές τις δηλώσεις του Υπουργού. Ενόψει των προαναφερομένων, μη αμφισβητηθεισών θέσεων του Υπουργού των Εσωτερικών, ότι δηλαδή ο ίδιος εκχώρησε τις σχετικές εξουσίες που έχει, δυνάμει του Νόμου, στη Διευθύντρια, ότι δεν είχε οποιαδήποτε ανάμειξη στο ζήτημα της απέλασης της αιτήτριας και ότι πληροφορήθηκε για το όλο ζήτημα στις 16.7.13, μετά δηλαδή την απέλαση, κρίνω ότι δεν μπορεί να αποδοθεί οποιαδήποτε ευθύνη στον Υπουργό Εσωτερικών για την κατ΄ ισχυρισμό παράβαση και/ή απείθεια σε οποιοδήποτε διάταγμα του δικαστηρίου. Επομένως δεν τίθεται ζήτημα καταφρόνησης του δικαστηρίου από τον Υπουργό των Εσωτερικών. Η αίτηση εναντίον του είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

Ζήτημα όμως παράβασης και απείθειας του δεόντως οπισθογραφηθέντος και δεόντως επιδοθέντος στη Διευθύντρια, διατάγματος του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13, τίθεται για την ίδια τη Διευθύντρια του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης και επομένως τίθεται ζήτημα καταφρόνησης του δικαστηρίου, από αυτήν. Το σημείωμα της ίδιας της Διευθύντριας ημερ. 12.7.13, το οποίο επισυνάφθηκε ως τεκμήριο 29 στην ένορκη δήλωση της κας Ευγενίας Κυριάκου, Διοικητικού Λειτουργού στο Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης, ημερ. 27.8.13, η οποία συνοδεύει την ειδοποίηση για πρόθεση υποβολής ένστασης στην αίτηση της αιτήτριας για έκδοση προσωρινών διαταγμάτων ημερ. 3.7.13, και η οποία βρίσκεται στο φάκελο του δικαστηρίου, είναι δεόντως κατατοπιστικό. Η Διευθύντρια, στο προαναφερόμενο σημείωμά της αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην έκδοση του διατάγματος, ημερ. 5.7.13, για αναστολή του διατάγματος απέλασης της αιτήτριας. Παραδέχεται, στην παράγραφο (ζ) της ένορκης δήλωσης της, ότι το διάταγμα της 5.7.13 επιδόθηκε, αργότερα την ίδια ημερομηνία, στο Τμήμα (αλλά δεν προσκομίστηκε το σχετικό πρακτικό του δικαστηρίου). Η Διευθύντρια αναφέρει, ότι το διάταγμα της 5.7.13 περιήλθε εις γνώση της περί την 9.30 π.μ. της ίδιας ημερομηνίας και είχε ως αποτέλεσμα την αναστολή της εκτέλεσης του διατάγματος απέλασης (ημερ. 28.6.2013) με τη ματαίωση της, προγραμματισθείσας για εκείνη την ημερομηνία, απέλασης. Αυτό ουσιαστικά, οδήγησε στη μή επιβίβαση της αιτήτριας στο αεροπλάνο λίγα μόλις λεπτά πριν την απογείωση του αεροπλάνου στις 10.25 π.μ., στη βάση τηλεφωνικών οδηγιών του Πρωτοκολλητή. Στη συνέχεια η Διευθύντρια προχωρεί και αναφέρεται στο ιστορικό της υπόθεσης στην, κατά την εκτίμηση της, λανθασμένη άσκηση της εξουσίας του δικαστηρίου αναφορικά με την έκδοση των δύο διαταγμάτων ημερ. 5.7.13 και 12.7.13. Καταλήγει στο ότι, μετά από την ακύρωση του προηγούμενου διατάγματος απέλασης της αιτήτριας και μετά από επανεξέταση της υπόθεσης, διέταξε την έκδοση νέων διαταγμάτων απέλασης και κράτησης της αιτήτριας. Εκείνο που έγινε δηλαδή ήταν ότι, στις 12.7.13 διατάχθηκε νέα έκδοση διαταγμάτων απέλασης και κράτησης της αιτήτριας τα οποία εκδόθηκαν στις 13.7.13, η αιτήτρια συνελήφθη στις 13.7.13, ημέρα Σάββατο και απελάθηκε στις 15.7.13, ημέρα Δευτέρα.

Είναι η θέση της καθ΄ ης η αίτηση, Διευθύντριας του προαναφερόμενου Τμήματος ότι, εφόσον αυτή συμμορφώθηκε με το διάταγμα της 5.7.13 και ανέστειλε την απέλαση της αιτήτριας, που θα γινόταν την 5.7.13 δυνάμει του διατάγματος απέλασης της αιτήτριας, που εξέδωσε η Διευθύντρια στις 28.6.13, το γεγονός ότι στη συνέχεια η Διευθύντρια επανεξέτασε την υπόθεση της αιτήτριας και διέταξε την έκδοση νέου διατάγματος απέλασης στις 13.7.13, το οποίο εκτελέστηκε στις 15.7.13, δεν συνιστά απείθεια, ή ασέβεια στο προαναφερόμενο διάταγμα του δικαστηρίου και επομένως, δεν έχει αποδειχθεί το «actus reus» του οιονεί ποινικού αδικήματος της παρακοής στο διάταγμα του δικαστηρίου. Επίσης, κατά την ευπαίδευτη συνήγορο της Διευθύντριας, δεν υπάρχει ούτε και η αναγκαία υποκειμενική υπόσταση (mens rea) του οιονεί ποινικού αδικήματος αφού δεν αποδείχθηκε οποιαδήποτε πρόθεση της Διευθύντριας να καταστρατηγήσει το προαναφερόμενο διάταγμα.

Αντίθετη είναι η θέση της ευπαίδευτης συνηγόρου της αιτήτριας, σύμφωνα με την οποία αποδείχθηκε στο βαθμό που απαιτείται, δηλαδή πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, τόσο η υποκειμενική όσο και η αντικειμενική υπόσταση του οιονεί ποινικού αδικήματος της παρακοής στο διάταγμα του δικαστηρίου. Κατά την κυρία Ιακώβου ό,τι απαγορεύθηκε ήταν ουσιαστικά η απέλαση της αιτήτριας, μέχρι την εκδίκαση της προσφυγής της και αυτή την απαγόρευση παρέβηκε η Διευθύντρια.

Τα γεγονότα είναι ουσιαστικά αδιαμφισβήτητα. Δεόντως οπισθογραφημένο διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13 επιδόθηκε στο Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης και παρελήφθη από υπεύθυνη του Αρχείου εκ μέρους της Διευθύντριας.

Η Δ.42Α των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας πραγματεύεται τη διαδικασία της παρακοής διατάγματος δικαστηρίου. Ο Θεσμός 2 της Δ.42Α προνοεί ότι, εκτός αν το δικαστήριο διατάξει διαφορετικά, η επίδοση πρέπει να είναι προσωπική. Η άσκηση πολιτικής δικαιοδοσίας για παρακοή διατάγματος δικαστηρίου παρέχεται από το άρθρο 42 του Ν 14/60. Το άρθρο αυτό προνοεί ότι κάθε δικαστήριο έχει εξουσία να εξαναγκάζει εις υπακοήν προς οποιοδήποτε διάταγμα εκδόθηκε απ΄ αυτό (το δικαστήριο), «δια προστίμου ή φυλακίσεως ή μεσεγγυήσεως πραγμάτων». Ακόμα, το Άρθρον 162 του Συντάγματος ρητά παρέχει εξουσία στο Ανώτατο Δικαστήριο να επιβάλλει ποινές, ένεκα περιφρόνησης του (Ανωτάτου) Δικαστηρίου.

Στην υπόθεση Mouzouris and Another v. Xylophaghou Plantations (1977) 1 CLR, 267 τονίστηκε η ανάγκη σχολαστικής τήρησης των δικονομικών κανόνων που διέπουν την άσκηση της δικαιοδοσίας που παρέχει το άρθρο 42 του Ν 14/60. Στην υπόθεση εκείνη έγινε αναφορά στην ανάγκη για προσωπική επίδοση του οπισθογραφημένου διατάγματος του δικαστηρίου. Στην υπόθεση Χριστοδούλου ν. Χριστοδούλου (2003) 1 ΑΑΔ, 1085, όμως, έγινε αναφορά σε επίδοση οπισθογραφημένου διατάγματος του δικαστηρίου ως προϋπόθεση για τη στοιχειοθέτηση κατηγορίας για την παρακοή διατάγματος του δικαστηρίου. Δεν υπάρχει αναφορά σε προϋπόθεση προσωπικής επίδοσης. Ο τότε Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου, κ. Πικής, αφού αναφέρθηκε στην Mouzouris (ανωτέρω) και στην Krashias Shoe Factory v. Adidas (1989) 1 ΑΑΔ, 750, όπου και πάλι έγινε αναφορά σε προσωπική επίδοση, έκαμε αναφορά και στην υπόθεση Παπαχρυσοστόμου ν. Σιδερά (1993) 1 ΑΑΔ, 309 αλλά και σε άλλες υποθέσεις και κατέληξε ότι: «Η επίδοση οπισθογραφημένου διατάγματος του δικαστηρίου αποτελεί προϋπόθεση για τη στοιχειοθέτηση κατηγορίας για την παρακοή διατάγματος του δικαστηρίου. Η απόδειξη του γεγονότος αυτού βαρύνει, όπως και σε κάθε ποινική υπόθεση, τον κατήγορο».

Στην Αγγλία η νομική θέση είναι ότι ένα πρόσωπο δεν μπορεί να θεωρηθεί ένοχο καταφρόνησης του δικαστηρίου λόγω παραβίασης διατάγματος του δικαστηρίου, εάν δεν γνωρίζει του όρους του διατάγματος (Δέστε: Husson v. Husson (1962) 3 All E.R., 1056). Υπάρχει επίσης διαφοροποίηση μεταξύ απαγορευτικών διαταγμάτων και προστακτικών διαταγμάτων του δικαστηρίου. Στην περίπτωση των απαγορευτικών διαταγμάτων είναι αρκετό να αποδειχθεί ότι ο καθ΄ ου η αίτηση είχε γνώση του διατάγματος, ενώ στην περίπτωση των προστακτικών διαταγμάτων χρειάζεται να γίνει επίδοση του διατάγματος (Δέστε: Borrie and Lowe, «The Law of Contempt», σελ. 314-322).

Στην προκείμενη περίπτωση το διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13 ήταν απαγορευτικό και όχι προστακτικό, εφόσον με αυτό διατασσόταν η αναστολή του διατάγματος απέλασης που εξεδόθη από τη Διευθύντρια, την 28.6.13, μέχρι την εκδίκαση και αποπεράτωση της παρούσας προσφυγής και/ή μέχρι νεώτερη διαταγή του δικαστηρίου. Το διάταγμα επιδόθηκε στην υπεύθυνη του Αρχείου, δηλαδή του Τμήματος του οποίου προίσταται η Διευθύντρια, για τη Διευθύντρια. Το προαναφερόμενο σημείωμα της Διευθύντριας φανερώνει ότι αυτή γνώριζε για το διάταγμα και τους όρους του. Επομένως, υπό τις περιστάσεις, θεωρώ ότι έγινε προσωπική, κατ΄ ουσίαν, επίδοση στη Διευθύντρια και αυτή μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για το οιονεί αδίκημα της παρακοής του διατάγματος του δικαστηρίου και της καταφρόνησης του δικαστηρίου, αν αποδειχθεί, βέβαια πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, η αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του οιονεί αδικήματος.

Για την αυστηρότητα με την οποία αποδεικνύεται αυτό το οιονεί αδίκημα, δέστε In re Brambleave Ltd, 1970 1 Ch. 128 και Leary v. B.B.C., CA, ημερ. 29.9.1989 (μή δημοσιευθείσα). Δέστε επίσης Μαυρονικόλα ν. Ξάνθου, Έφεση αρ. 9/2009, Δευτεροβάθμιου Οικογενειακού Δικαστηρίου, ημερ. 24.2.2011, Μιχαηλίδης ν. Poliakova, Έφεση αρ. 22/2009, Δευτεροβάθμιου Οικογενειακού Δικαστηρίου, ημερ. 24.2.2011 και Ιωάννου ν. Μανώλη κ.α. (1998) 1 ΑΑΔ, 1423.

Η αντικειμενική υπόσταση του οιονεί αδικήματος πρέπει να αποδειχθεί από την αιτήτρια. Στην προκείμενη περίπτωση η αντικειμενική υπόσταση συνίσταται σε πράξη με την οποία καταστρατηγείται το διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13. Το διάταγμα σαφώς προνοεί ότι αναστέλλεται το διάταγμα απέλασης της αιτήτριας (αναγράφεται ημερ. 28.1.13 ενώ η ορθή ημερομηνία είναι 28.6.13 αλλά αυτό δεν ηγέρθη από οποιαδήποτε πλευρά και θεωρήθηκε ότι αναφέρεται στο διάταγμα της 28.6.13) «μέχρι την εκδίκαση και αποπεράτωση της παρούσας προσφυγής και/΄΄η μέχρι νεωτέρας διαταγής του δικαστηρίου». Με τα όσα έπραξε η Διευθύντρια, δηλαδή την ακύρωση του προαναφερόμενου διατάγματος απέλασης της αιτήτριας ημερ. 28.6.13 και την έκδοση νέου διατάγματος απέλασης στις 13.7.13 αλλά και την απέλαση της που πραγματοποιήθηκε στις 15.7.13, πέτυχε την απέλαση της αιτήτριας πριν την αποπεράτωση της παρούσας προσφυγής, δηλαδή της Προσφυγής με αρ. 5708/13 και/ή νεώτερη διαταγή του δικαστηρίου με την οποία να ακυρώνεται το διάταγμα της 5.7.13.

Όμως το διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13 λέει ότι αναστέλλεται συγκεκριμένα το διάταγμα απέλασης ημερ. 28.1.13 (28.6.13 στην πραγματικότητα), μέχρι την αποπεράτωση της προσφυγής. Θεωρώ ότι με τους αυστηρούς κανόνες ερμηνείας που εφαρμόζονται στις περιπτώσεις παρακοών διαταγμάτων των δικαστηρίων, και τούτο λόγω των σοβαρών συνεπειών που οι παρακοές έχουν, δεν μπορώ να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι, η Διευθύντρια είναι ένοχη παρακοής του διατάγματος του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13. Θα ήταν διαφορετική η θέση μου, αν με το διάταγμα απαγορευόταν η απέλαση της αιτήτριας (γενικά) μέχρι την αποπεράτωση της προσφυγής.

Κατέληξα στο συμπέρασμα αυτό αφού έλαβα υπόψιν ότι εκείνο που διέταξε το δικαστήριο, δηλαδή την αναστολή του διατάγματος απέλασης της αιτήτριας, ημερ. 28.6.13, μέχρι την εκδίκαση της προσφυγής της (ή νεώτερη διαταγή του δικαστηρίου), τουλάχιστον τυπικά, δεν την καταστρατήγησε, με τις ενέργειες της, η Διευθύντρια.

Εφόσον η αιτήτρια απέτυχε να αποδείξει την αντικειμενική υπόσταση του οιονεί αδικήματος (actus reus), δεν υπάρχει λόγος να προχωρήσω στην εξέταση της υποκειμενικής υπόστασης του οιονεί αδικήματος (mens rea).

Πριν τελειώσω, επιθυμώ να σχολιάσω τις προαναφερόμενες ενέργειες της Διευθύντριας, η οποία ενεργώντας όπως ενήργησε, ουσιαστικά «παρέκαμψε» το διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13, και δεν έδωσε την ευκαιρία στην αιτήτρια να προσβάλει το νέο διάταγμα απέλασης της, ημερ. 13.7.13 (όπως είχε πράξει για το προηγούμενο, με επιτυχία), ενόσω αυτή βρισκόταν στην Κύπρο, εφόσον την απέλασε στις 15.7.13, μεσολαβούσε Σαββατοκυρίακο και η αιτήτρια βρισκόταν υπό κράτηση με διάταγμα της Διευθύντριας. Δεν θεωρώ ότι αυτή η συμπεριφορά ήταν η ενδεδειγμένη.

Υπό τις περιστάσεις και για τους λόγους που προσπάθησα να εξηγήσω, θεωρώ ότι η αιτήτρια δεν απέδειξε, στο βαθμό που απαιτείται, ότι η Διευθύντρια του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης παρέβηκε το διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 5.7.13 και ότι είναι ένοχη καταφρόνησης του δικαστηρίου.

Η αίτηση απορρίπτεται εναντίον όλων των καθ΄ ων η αίτηση.

Εν όψει όμως της προαναφερόμενης στάσης της Διευθύντριας, δεν εκδίδω οποιανδήποτε διαταγή για έξοδα.

Μ.Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ,

Δ.

/ΕΑΠ.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 9, 11, 15, 20, 28, 29, 30, 146 ΚΑΙ 179 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία