|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 371/2012)
6 Σεπτεμβρίου, 2013
[ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 23, 25, 28, 29 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.
ΤΟΥΒΛΟΠΟΙΕΙΑ ΠΑΛΑΙΚΥΘΡΟΥ «Ο ΓΙΓΑΣ» ΛΤΔ,
Αιτήτρια,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΙΔΑΛΙΟΥ,
Καθ΄ου η αίτηση.
_ _ _ _ _ _
Χρ. Ιωσηφίδης, για την Αιτήτρια.
Π. Παπαγεωργίου, για τον Καθ΄ου η Aίτηση.
_ _ _ _ _ _
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή της, η αιτήτρια εταιρεία προσβάλλει τη νομιμότητα της απόφασης του καθ΄ου η αίτηση Δήμου Ιδαλίου όπως μη παραχωρήσει άδεια λειτουργίας για το τουβλοποιείο «Ο ΓΙΓΑΣ» για το έτος 2011.
Η όλη διαφορά μεταξύ των διαδίκων χρονολογείται από πολύ παλιά. Πρόβλημα έκδοσης άδειας λειτουργίας για το τουβλοποιείο της αιτήτριας στην περιοχή Ιδαλίου, προέκυψε μετά το 2007 λόγω ανέγερσης προσθηκών/μετατροπών στα υποστατικά της αιτήτριας χωρίς άδεια οικοδομής και αργότερα χωρίς πολεοδομική άδεια.
Ενόψει των πιο πάνω παρανομιών σε σχέση με τις οποίες ο καθ΄ου η αίτηση Δήμος έλαβε δικαστικά μέτρα, αποφάσισε όπως μη εκδίδει ετήσια άδεια λειτουργίας για το τουβλοποιείο της αιτήτριας.
Η αιτήτρια έκτοτε προέβηκε στην καταχώρηση διαδοχικών προσφυγών εναντίον μιας εκάστης των αποφάσεων του καθ΄ου η αίτηση όπως μη της παραχωρεί άδεια λειτουργίας για κάθε έτος.
Κατ΄ αυτό τον τρόπο, καταχωρήθηκε από την αιτήτρια η προσφυγή αρ. 1701/2009 σε σχέση με την μη παροχή άδειας για το 2008, η προσφυγή αρ. 1700/2009 σε σχέση με τη μη παροχή άδειας για το 2009, η προσφυγή αρ. 1135/2010 σε σχέση με τη μη παροχή άδειας για το 2010, και η παρούσα προσφυγή, σε σχέση με τη μη παροχή άδειας για το 2011.
Προηγουμένως, η αιτήτρια είχε καταχωρήσει την προσφυγή αρ. 611/2005 εναντίον της Δημοκρατίας μέσω του Επάρχου Λευκωσίας για παράλειψη έκδοσης καλυπτικής άδειας οικοδομής. Η προσφυγή εκείνη απορρίφθηκε πρωτόδικα κατόπιν επιτυχίας του καθ΄ου η αίτηση σε προδικαστική ένσταση την οποία υπέβαλε, σύμφωνα με την οποία η αιτήτρια εστερείτο εννόμου συμφέροντος όπως υποβάλει την προσφυγή. (Υπόθεση Αρ. 611/2005, Τουβλοποιεία Παλαικύθρου «ΓΙΓΑΣ» Λτδ ν. Δημοκρατίας μέσω Επάρχου Λευκωσίας, ημερ. 19.2.2008). Η απόφαση εφεσιβλήθηκε και όπως διαπιστώθηκε κατ΄ έφεση, σε διαφωνία με το πρωτόδικο Δικαστήριο, η αιτήτρια είχε έννομο συμφέρον να προσβάλει την άρνηση έκδοσης άδειας οικοδομής, παρά το ότι δεν είχε εξασφαλίσει πολεοδομική άδεια, λαμβανομένων υπόψη των ισχυρισμών της ότι είχε εξασφαλίσει παρέκκλιση και ότι δεν απαιτείτο η εξασφάλιση πολεοδομικής άδειας. Παρά ταύτα, η Ολομέλεια απέρριψε την έφεση της εφεσείουσας (εδώ αιτήτριας) καθότι η απουσία πολεοδομικής άδειας, προαπαιτούμενο για την εξέταση αίτησης για άδεια οικοδομής, ήταν καταλυτική για το αίτημά της και συνακόλουθα για την προσφυγή της.
Η προσφυγή της αιτήτριας με αρ. 1701/2009 η οποία αφορούσε στην παράλειψη χορήγησης άδειας για το 2008, εκδικάστηκε από τον αδελφό Δικαστή Φωτίου ο οποίος εξέδωσε την απόφασή του κατά την 2.10.2012. Η προσφυγή απορρίφθηκε καθότι, όπως διαπίστωσε το δικαστήριο, δεν υπήρχε στην υπόθεση εκείνη «παράλειψη» οφειλόμενης ενέργειας εντός της εννοίας του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος. Η άλλη προσφυγή της αιτήτριας, η οποία αφορούσε στην άρνηση χορήγησης άδειας λειτουργίας για το 2010, επίσης εκδικάστηκε από τον Δικαστή Φωτίου (Υπόθεση Αρ. 1135/2010 Τουβλοποιεία Παλαικύθρου «Ο ΓΙΓΑΣ» Λτδ ν. Δήμου Ιδαλίου ημερ. 2.10.2012). Αυτή η προσφυγή εξετάστηκε στην ουσία της και όπως αποφάνθηκε το Δικαστήριο,
«Από τη στιγμή που μετά την προσφυγή αρ. 611/2005 και την κατ΄ έφεση απόφαση στην Α.Ε. 44/2008 διαπιστώθηκε ότι οι αιτητές για μέρος των υποστατικών τους δεν είχαν άδεια οικοδομής γεγονός που το επικαλούνται (μεταξύ άλλων λόγων) οι καθ΄ ων η αίτηση στην προσβαλλόμενη απόφαση της 7.7.2010 κρίνω ότι δικαιολογημένα άλλαξαν τη στάση τους και δεν εξέδωσαν/και/ή ανανέωσαν την ετήσια άδεια λειτουργίας για το έτος 2010. Επίσης, στο μεταξύ η περιοχή έγινε οικιστική, που ήταν πρόσθετος λόγος. Καταλήγω λοιπόν ότι δεν έχει τεθεί βάσιμος λόγος που να οδηγεί σε ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης.»
Συνακόλουθα, και εκείνη η προσφυγή απορρίφθηκε.
Στην υπό εξέταση προσφυγή, το παράπονο της αιτήτριας είναι διττό:
1. Προσβάλλει κατ΄ αρχάς την απόφαση του καθ΄ου η αίτηση όπως μη παραχωρήσει άδεια λειτουργίας για το έτος 2011, όπως αυτή της ανακοινώθηκε με επιστολή ημερ. 30.12.2001 και,
2. Προσβάλλει την παράλειψη του καθ΄ου η αίτηση όπως επιληφθεί της αίτησής της για παροχή άδειας λειτουργίας για το ίδιο έτος και ζητά όπως «ότι παν το παραλειφθέν έδει να είχε εκτελεσθεί.»
Έχω μελετήσει το σκεπτικό και το αποτέλεσμα των δύο προαναφερθεισών αποφάσεων στις Υποθέσεις Αρ. 1701/2009 και 1135/2010 και συμφωνώ πλήρως με αυτό ως αντικατοπτρίζον τη μόνη δυνατή νομική προσέγγιση των επίδικων θεμάτων.
Για το θέμα της εδώ αιτούμενης θεραπείας μη παραχώρησης της ετήσιας άδειας, ισχύουν τα όσα είχαν λεχθεί στην Υπόθεση Αρ. 1135/2010.
Ως προς το θέμα της αιτούμενης θεραπείας περί μη διενέργειας οφειλόμενης πράξης υιοθετώ τα ακόλουθα τα οποία λέχθηκαν στην Υπόθεση αρ. 1701/2009 (ανωτέρω):
«Για το τι συνιστά παράλειψη με την έννοια του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος υπάρχει αρκετή νομολογία. (Βλ. μεταξύ άλλων Χατζηβασιλείου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (2008) 3 Α.Α.Δ. 219).
Με το θέμα ασχολείται και το σύγγραμμα «Η Δράση και ο Έλεγχος της Δημόσιας Διοίκησης (2η έκδοση, αναθεωρημένη και συμπληρωμένη) του Νίκου Χρ. Χαραλάμπους, σελ. 89-94 όπου γίνεται αναφορά σε σχετική νομολογία του δικού μας Ανωτάτου Δικαστηρίου αλλά και σε ελληνικά συγγράμματα. Προκύπτει από τις πιο πάνω αυθεντίες ότι υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ παράλειψης και αρνητικής πράξης. Παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας υπάρχει εκεί όπου η διοίκηση υποχρεούται να προβεί σε συγκεκριμένη ενέργεια με βάση σαφή νομοθετική διάταξη. Δεν υπάρχει παράλειψη, με την έννοια του εν λόγω Άρθρου, όταν η διοίκηση παραλείπει να ενεργήσει κάτι μετά από την άσκηση διακριτικής εξουσίας.
Είναι φανερό από τα πιο πάνω ότι στην παρούσα υπόθεση δεν υπάρχει παράλειψη, με την έννοια του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος και επομένως η προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί. Δεν αγνοώ ότι στον τίτλο της προσφυγής γίνεται αναφορά και στο Άρθρο 29 του Συντάγματος που επιβάλλει στη διοίκηση την υποχρέωση να απαντά σε αιτήσεις ή παράπονα των πολιτών σε 30 ημέρες. Όμως δεν τέθηκε με την προσφυγή τέτοιο θέμα για εξέταση και επομένως δε χρειάζεται να ασχοληθώ με το κατά πόσο η φύση του αιτήματος ήταν τέτοια που να εμπίπτει στο Άρθρο 29. (Βλ. Σιακόλας ν. Δημοκρατίας (2009) 3 Α.Α.Δ. 57 και Δημήτρης Χατζημιλτής ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 11/2008 ημερ. 19/7/2011).»
Για τους πιο πάνω λόγους, η προσφυγή απορρίπτεται και ακολουθώντας το αποτέλεσμα τα έξοδα επιδικάζονται εναντίον της αιτήτριας όπως αυτά θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Κ. Κληρίδης,
Δ.
ΣΦ.