|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ANAΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 907/2011)
18 Ιουλίου, 2013
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ,
Αιτητή,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
επιτροπησ δημοσιασ υπηρεσιασ,
Καθ΄ων η Αίτηση.
Χρ. Ρασπόπουλος, για τον Αιτητή.
Ε. Παπαγεωργίου (κα), για τους Καθ΄ων η Αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Προσβάλλεται η απόφαση των καθ' ων η αίτηση («ΕΔΥ») ημερ. 3.6.2011 να προαγάγει το Νίκο Σ. Χριστοδούλου («ΕΜ») στη μόνιμη θέση Τελώνη, από 1.7.2011, αντί τον αιτητή.
Στις 3.6.2011 ενώπιον της ΕΔΥ κλήθηκε και παρέστη ο Διευθυντής Τελωνείων ο οποίος σύστησε για προαγωγή το ΕΜ. Στη συνέχεια η ΕΔΥ, αφού εξέτασε τα ουσιώδη στοιχεία από το φάκελο πλήρωσης της θέσης καθώς και από τους προσωπικούς φακέλους και φακέλους υπηρεσιακών εκθέσεων των υποψηφίων και έχοντας λάβει υπόψη τη σύσταση του Διευθυντή, έκρινε ότι το ΕΜ υπερείχε των λοιπών υποψηφίων με βάση το σύνολο των καθιερωμένων κριτηρίων (αξία, προσόντα, αρχαιότητα) και επέλεξε το ΕΜ για προαγωγή.
Νομικοί λόγοι
Ο Αιτητής δέχεται ότι το 2005 του επιβλήθηκαν δύο ποινές:- (α) της αυστηρής επίπληξης η οποία όμως είχε διαγραφεί 5 χρόνια μετά και (β) της διακοπής της ετήσιας προσαύξησης για ένα χρόνο, η οποία θα διαγραφόταν 10 χρόνια μετά, σύμφωνα με το άρθρο 80 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου του 1990 (Ν. 1/90).
Ο δικηγόρος του αιτητή προβάλλει δύο θέσεις. Πρώτο, ότι υπό πλάνη λήφθηκε υπόψη η ποινή της αυστηρής επίπληξης η οποία είχε, σύμφωνα με το άρθρο 80(1) του Ν. 1/90, διαγραφεί και δεν μπορούσε πλέον να αποτελεί μέρος του προσωπικού φακέλου του αιτητή (άρθρο 80(2) του Νόμου). Πρόκειται, κατά τον ισχυρισμό, περί πλάνης η οποία επηρέασε ουσιαστικά τη διοικητική κρίση εφόσον ήταν ο λόγος μη επιλογής του αιτητή, και κατά συνέπεια, η προσβαλλόμενη απόφαση ως ληφθείσα υπό πλάνη και κατά παράβαση νομοθετικής διάταξης καθίσταται άκυρη.
Δεύτερο, ότι σε σχέση με την ποινή της διακοπής της ετήσιας προσαύξησης για ένα χρόνο η οποία ίσχυε ακόμη εφόσον δεν είχε παρέλθει ακόμη η περίοδος διαγραφής της, ότι υπό πλάνη και αναιτιολόγητα δόθηκε τόσο από το Διευθυντή στη σύστασή του όσο και από την ΕΔΥ αποφασιστική βαρύτητα σε πειθαρχική ποινή η οποία επιβλήθηκε στον αιτητή το 2005. Προς υποστήριξη του ισχυρισμού του ο αιτητής παραθέτει την Ανδρέας Λάμπρου ν. ΕΔΥ (2002) 4Β ΑΑΔ 1197 ενώ με παραπομπή στην Όθωνας Γιαγκουλλής κ.α. ν. ΕΔΥ (1996) 4Δ ΑΑΔ 2600, εισηγείται πως μόνο μικρή σημασία θα μπορούσε να αποδοθεί στον παράγοντα αυτό ενόψει της παρέλευσης μεγάλου χρονικού διαστήματος από την ημερομηνία της καταδίκης.
Περαιτέρω, ο αιτητής ισχυρίζεται ότι υπερέχει έναντι του ΕΜ σε αρχαιότητα κατά 13 μήνες στην αμέσως προηγούμενη της επίδικης θέση, είναι ίσος σε αξία με το ΕΜ όπως προκύπτει από τις αξιολογήσεις των τελευταίων πέντε ετών, έχει μάλιστα αποδοθεί σ' αυτόν εύφημη μνεία από την τότε Διευθύντρια των Τελωνείων για «την παρατηρητικότητα και πρωτοβουλία» που επέδειξε στην ανακάλυψη ναρκωτικής ουσίας στο Τελωνείο Λευκωσίας μετά την επιβολή πειθαρχικής ποινής. Αυτοί οι παράγοντες δεν προσμέτρησαν στην αξία του αιτητή με αποτέλεσμα η σύσταση του Διευθυντή να συγκρούεται με τα στοιχεία των φακέλων και να πάσχει λόγω πλάνης περί τα πράγματα η δε απόφαση της ΕΔΥ να καθίσταται αναιτιολόγητη.
Από την άλλη, η δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση αντιτείνει πως «νόμιμα, τόσο ο Διευθυντής όσο και η ΕΔΥ αναφέρθηκαν στις πειθαρχικές ποινές του αιτητή, αφού μια απ' αυτές, ήτοι η ποινή της διακοπής της ετήσιας προσαύξησης διαγράφεται 'μετά δέκα έτη από την επιβολή της'. Επιβλήθηκε το 2005, οπόταν ορθά και νόμιμα λήφθηκε υπόψη σε διαδικασία ενώπιον της ΕΔΥ κατά το 2011». Περαιτέρω, πως η έστω οριακή υπεροχή του ΕΜ σε αξία έναντι του αιτητή καθώς και η μη διαγραφή της πειθαρχικής ποινής του αιτητή, υπερισχύουν της μικρής υπεροχής του αιτητή σε αρχαιότητα.
Η κατάληξη
Η μόνη διαφορά στις υπηρεσιακές εκθέσεις των μερών εντοπίζεται στο 2003 όπου ο αιτητής είχε αξιολογηθεί με 6 Εξαίρετα και 2 Πολύ Ικανοποιητικά ενώ, αντιθέτως, το ΕΜ με 8 Εξαίρετα. Ο αιτητής υπερέχει του ΕΜ σε αρχαιότητα κατά 13 μήνες στην αμέσως προηγούμενη της επίδικης θέση. Ως προς τα προσόντα δεν τίθενται ισχυρισμοί ότι λανθασμένα θεωρήθηκαν ίσοι.
Ο Διευθυντής στη σύστασή του κατέγραψε τα ακόλουθα σε σχέση με το ΕΜ:-
«Υπερέχει σε αρχαιότητα από τους άλλους υποψηφίους που δεν συστήνονται, με εξαίρεση τον Θεοδούλου Γεώργιο, στον οποίο έχει επιβληθεί ποινή της αυστηρής επίπληξης και η ποινή της διακοπής της ετήσιας προσαύξησης για ένα χρόνο, λόγω πειθαρχικού παραπτώματος, και παρότι έχουν παρέλθει δύο χρόνια και σύμφωνα με το άρθρο 35(2)(γ) των περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμων, αυτός δικαιούται να ληφθεί υπόψη για προαγωγή, το σημείο αυτό δεν παύει να περιλαμβάνεται στην όλη εικόνα του, καθότι η ποινή αυτή δεν έχει διαγραφεί, σύμφωνα με το άρθρο 80(1) των ίδιων Νόμων. Όσον αφορά την αξία, λαμβάνοντας υπόψη τις Υπηρεσιακές Εκθέσεις, με έμφαση σ' αυτές των τελευταίων ετών, ο Θεοδούλου Γεώργιος, συγκρινόμενος με τον Χριστοδούλου Νίκο, υστερεί έστω και οριακά σε αξία».
Η ΕΔΥ έλαβε υπόψη, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα, για την κατάληξή της:-
«Η Επιτροπή σημείωσε, επίσης, ότι ο υποψήφιος αυτός έχει τιμωρηθεί με την ποινή της αυστηρής επίπληξης και την ποινή της διακοπής της ετήσιας προσαύξησης. Συγκεκριμένα, ο Θεοδούλου, κατόπιν πειθαρχικής διαδικασίας ενώπιον της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας, βρέθηκε ένοχος στα παραπτώματα της απουσίας χωρίς άδεια και για διάπραξη ενέργειας κατά τρόπο που δυσφήμισε το κύρος της δημόσιας υπηρεσίας γενικά και της θέσης του ειδικά και που έτεινε σε κλονισμό της εμπιστοσύνης του κοινού στη δημόσια υπηρεσία. Η Επιτροπή σημείωσε ότι, αν και έχουν παρέλθει τα δύο έτη κατά τα οποία ο υπάλληλος δεν εδικαιούτο προαγωγής, η εν λόγω ποινή, σύμφωνα με τη σχετική νομοθεσία, δεν έχει ακόμη διαγραφεί από τον Προσωπικό του Φάκελο, γεγονός που επιτρέπει να λαμβάνεται υπόψη η ποινή και να προσμετρά στη συνολική του εικόνα. Με βάση τα πιο πάνω, η Επιτροπή έκρινε ότι ο Θεοδούλου γενικά υστερεί από τον Χριστοδούλου που επιλέγηκε για προαγωγή».
Το άρθρο 80 του Νόμου 1/1990 προβλέπει τα εξής σε σχέση με τη διαγραφή πειθαρχικών ποινών:-
«80.—(1) Η ποινή της επίπληξης μετά τρία έτη από την επιβολή της, της αυστηρής επίπληξης μετά πέντε έτη και οι λοιπές ποινές, εκτός από τις ποινές της αναγκαστικής αφυπηρέτησης και της απόλυσης, μετά δέκα έτη από την επιβολή τους διαγράφονται.
(2) Οι ποινές που διαγράφονται αποσύρονται από τον Προσωπικό Φάκελο του υπαλλήλου και δεν επιτρέπεται εφεξής να αποτελέσουν στοιχεία κρίσης του.»
Προκαλεί εντύπωση πως, μολονότι στο σχετικό Κατάλογο στον οποίο καταγράφονται τα στοιχεία των υποψηφίων περιέχεται η Σημείωση «Επιβολή από την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας της ποινής της διακοπής της ετήσιας προσαύξησης για ένα χρόνο από 1.7.2005» φανερώνοντας σαφώς πως η ποινή της αυστηρής επίπληξης βρισκόταν εκτός του προσωπικού φακέλου του αιτητή ως διαγραφείσα στη βάση του άρθρου 80(1) του Ν. 1/90, εν τούτοις, τόσο ο Διευθυντής όσο και η ίδια η ΕΔΥ αναφέρθηκαν και στις δύο ποινές οι οποίες είχαν επιβληθεί στον αιτητή.
Σύμφωνα με το άρθρο 35(4) του Ν. 1/90 «κατά την προαγωγή η Επιτροπή λαμβάνει δεόντως υπόψη το περιεχόμενο των Προσωπικών Φακέλων» και εν προκειμένω, είναι φανερό πως η Επιτροπή, αλλά και ο Διευθυντής, λαμβάνοντας υπόψη τους τη διαγραφείσα πειθαρχική ποινή του αιτητή, έλαβαν υπόψη τους στοιχεία εξωγενή προς την επίδικη διαδικασία και συνεπώς η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε υπό πλάνη.
Ο αιτητής υπερείχε σε αρχαιότητα στη θέση η οποία προηγείται της επίδικης και στη βάση της νομολογίας η συνακόλουθη πείρα στην αμέσως προηγούμενη θέση προσθέτει στην αξία του υποψηφίου (Μεστάνας ν. Δημοκρατίας (2001) 3 ΑΑΔ 213, Παναγή ν. Δημοκρατίας (2011) 3Β ΑΑΔ 639). Ο αιτητής υστερεί έναντι του ΕΜ σε αξιολόγηση, όπως εξηγήθηκε, μόνο κατά δύο Εξαίρετα το 2003, αυτό δε, ενόψει των δεδομένων, καθιστά τους υποψήφιους ουσιαστικά ίσους σε αξία. Εξάλλου, όπως έχει λεχθεί στην Παναγή ν. Δημοκρατίας, ανωτέρω:-
«Μικρές διαφορές στις αξιολογήσεις έχουν κατ' επανάληψη κριθεί οριακές, ώστε να παραμένει ουσιαστικά η ισοδυναμία των εμπλεκόμενων (Βασιλειάδης v. Τσιάππα (2005) 3 Α.Α.Δ. 404 - διαφορά σε πέντε «εξαίρετα» στη διάρκεια μιας πενταετίας - και Δημοκρατία v. Φεσσά (2009) 3 Α.Α.Δ. 141 - τρία «εξαίρετα» σε μια πενταετία)».
Πόσο μάλλον εδώ που πρόκειται για διαφορά σε ένα έτος κατά τη διάρκεια δεκαετίας.
Δέχομαι ως ορθή τη θέση του δικηγόρου του αιτητή πως εκείνο που βάρυνε στην κρίση του Διευθυντή αλλά και εν τέλει της ΕΔΥ ήταν οι πειθαρχικές ποινές του αιτητή. Αυτό καθιστά την υπό πλάνη λαμβανομένη υπόψη διαγραφείσα πειθαρχική ποινή της αυστηρής επίπληξης, παράγοντα ο οποίος ουσιωδώς επηρέασε τη διοικητική κρίση με αποτέλεσμα η προσβαλλόμενη πράξη να είναι παράνομη. Ήταν βεβαίως δυνατό για τη διοίκηση να λάβει υπόψη τη μη διαγραφείσα ποινή της διακοπής της ετήσιας προσαύξησης λόγω της μη παρέλευσης δεκαετίας από το 2005 που η ποινή επιβλήθηκε μέχρι και το 2011, χρόνο κατά τον οποίο λήφθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση. Κάτω από αυτά τα δεδομένα θα πρέπει πλέον οι καθ' ων η αίτηση να επανεξετάσουν την υπόθεση, λαμβάνοντας βεβαίως υπόψη στη βαρύτητα που θα αποδώσουν στην εν λόγω ποινή ότι έχουν ήδη παρέλθει τα έξι από τα δέκα έτη στα οποία η ποινή θα διαγραφεί. Χρήσιμη αναφορά μπορεί να γίνει στη Γιαγκουλλής κ.α. ν. Δημοκρατίας κ.α., ανωτέρω, την οποία επικαλείται ο ευπαίδευτος δικηγόρος του αιτητή στην οποία κρίθηκε πως ορθά αποδόθηκε περιορισμένη βαρύτητα σε προηγούμενη καταδίκη ενόψει της παρέλευσης μεγάλου χρονικού διαστήματος από την ημερομηνία της καταδίκης.
Ενόψει των πιο πάνω, η προσφυγή επιτυγχάνει με €1.300 έξοδα, πλέον ΦΠΑ. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται, δυνάμει του Άρθρου 146.4(β) του Συντάγματος.
(Υπ.) Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.
/ΕΠσ